ตึกกรอสส์

อ่านได้ที่ : เนื้อเรื่อง (Click)

เรื่องนี้หลายคนต้องชะงักเมื่ออ่านจบ คล้ายมีอะไรมาถ่วงที่สมองและหัวใจ เป็นเรื่องสั้นฉากซึมเซา ตัวละครโทนหม่น ที่พาคนอ่านดำดิ่งสู่ความเศร้าระคนความน่ากลัวแบบได้กลิ่นน้ำยาดองศพติดจมูก
ตึกกรอสส์ เป็นเรื่องของวิทยาเป็นนักเรียนแพทย์ที่มาเรียนแพทย์พร้อมกับ เจษฎางค์และต้อย เขาเป็นคนเรียนหนังสือเก่งมาก แต่หลังจากวันหนึ่งหลังจากที่เขาเข้าไปในตึกกรอสส์ (ตึกผ่าศพ ) เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากนั้นเขากลับมาที่โรงพยาบาลศิริราชอีกครั้ง ในสภาพของผู้ป่วยใกล้ตายอย่างคนตรอมใจขั้นสุดขีดเพราะเขารู้ความจริงจากจดหมาย ภายหลังว่า ศพนักโทษที่เขาและเพื่อนได้ศึกษาอยู่ทุกวันบนตึกกกรอสส์แท้จริงนั่นคือพ่อของเขา ...พ่อของเขาที่เคยเป็นนักโทษต่ำต้อยเห็นว่าตัวเองไม่คู่ควรกับลูกชาย จึงไม่บอกความจริง ปล่อยให้ลูกคิดว่าตัวเองตายไปแล้วและฝากให้ผู้มีฐานะรับเลี้ยงไว้ เขาได้บริจาคร่างกายให้โรงพยาบาลเพื่อหวังจะได้ใกล้ชิดลูกชายในตอนที่ตัวเองตาย เพราะเป็นตอนเดียวที่เขาพ้นจากความเป็นนักโทษ กลายเป็นผู้บริสุทธิ์ที่คู่ควรกับลูกชาย

"อยากจะตั้งคำถามสักสองคำถาม"

• ทำไมหนอวิทยาจึงต้องอยู่ในสภาพเสียใจจนเสียคน
• แล้วทำไมพ่อของวิทยาจึงไม่บอกความจริงแก่ลูก

หลังจากที่ทุกท่าได้อ่านมาจนถึง ณ จุดนี้มีความคิดเห็นอย่างไรบ้างต่อการกระทำของพ่อและลูก? มาร่วมแชร์ความคิดเห็นกันครับ

"ทางผู้เเขียนคิดว่า...."

ทำไมหนอวิทยาจึงต้องอยู่ในสภาพเสียใจจนเสียคน

เขาไม่สามารถเรียนหนังสือจนจบเป็นนายแพทย์อย่างที่ตั้งใจได้ หลังจากที่ได้รู้ว่าศพนักโทษที่ตัวเองศึกษาอยู่คือพ่อของเขา คำตอบคือวิทยาอยู่ในสภาวะของคนที่ผิดหวังขั้นรุนแรง เพราะวิทยามีชีวิตที่สมบูรณ์แบบมาตลอด ผู้เป็นอา ที่เลี้ยงดูเขามีฐานะดี สอบติดนายแพทย์ เรียนเก่ง และมีเพื่อนที่ดี ประสบการณ์ในชีวิตที่เขาพบเจอมีแต่เรื่องเชิงบวก เขาจึงไม่มีสิ่งที่เรียกว่า “ภูมิต้านทาน”ทางจิตใจ เมื่อเจอเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนทำให้วิทยาเกิดอาการช็อกหรือที่เรียกว่าผิดหวัง
ขั้นรุนแรง วิทยาจึงไม่ต่างจากนักเรียนที่ได้ผลการเรียนดีเยี่ยม จนภูมิใจในความดีงามของตน แล้วมารู้ภายหลังว่าเครื่องตรวจข้อสอบทำงานผิดพลาดมาตลอด ประกอบกับความรู้สึกที่เรียกว่า “ความสำนึกผิดขั้นรุนแรงด้วย” ในทางจิตวิทยานั้นคนที่จะรู้สึกผิดได้ต้องเป็นคนมีคุณธรรม รับผิดชอบ รู้สึกว่าต้องช่วยคนอื่น และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น วิทยาเป็นคนดีในด้านนิสัยใจคอและความประพฤติ นอกจากความเก่ง เขาก็เชื่อมั่นในความดีของตัวเองเสมอมาด้วย แต่มาวันหนึ่งเมื่อเขารู้ความจริงเรื่องพ่อ ทำให้เขากลายสภาพจากคนที่ดีพร้อม เป็น “ลูกอกตัญญู” ในชั่วพริบตา วิทยาทำในสิ่งที่คนรู้สึกผิดมักจะทำคือ “การกล่าวโทษตัวเอง” (self-criticism) ด้วย “เสียงในหัว” ที่กระซิบเขาว่า “เป็นลูกทรพี” ที่ไม่ได้ตอบแทนความดีที่ยิ่งใหญ่ของพ่อ ยิ่งพ่อแสดงว่าเสียสละเพื่อเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดเพียงนั้น และนำไปสู่การ “ทำร้ายตัวเอง” ในที่สุดในที่นี้คือปล่อยตัวเองให้ทุกข์ทรมานและทรุดโทรมทั้งกายและใจเพื่อชดเชยความ
รู้สึกผิดที่เขาคิดว่ายิ่งใหญ่และกลับไปแก้ไขไม่ได้

แล้วทำไมพ่อของวิทยาจึงไม่บอกความจริงแก่ลูก

ภาวะนักโทษ” คือความสกปรก ความน่ารังเกียจในความคิดของผู้เป็นพ่อ แม้ว่าเขาต้องเป็นนักโทษเพราะฆ่าคนที่ทำลายเกียรติยศของภรรยา แต่ยังไงเขาก็คือนักโทษ พ่อของวิทยาถือเป็นคนมีมโนธรรมคนหนึ่งเพราะเขามีภาวะ “รู้สึกผิด” ที่มีฐานะต่ำในสังคม เขากล่าวโทษตัวเอง เขาชดเชยความรู้สึกผิดด้วยการทำร้ายตัวเองในรูปแบบที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด คือ ไม่ยอมพบหน้าลูก ไม่บอกความจริงแก่ลูก ทำตัวเหินห่างเหมือนเป็นคนอื่น เขาทำแบบแบบนี้แล้วเจ็บปวด แต่ก็ทำเพราะรู้สึกว่าได้ชดเชยความผิดที่ตัวเองเป็นนักโทษ พ่อของวิทยา และวิทยา จึงมีลักษณะทางจิตวิทยาเหมือนกัน สมกับเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ นั่นคือ รู้สึกผิด- โทษตัวเอง -ทำร้ายตัวเองชดเชยความผิด

เราไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลยยยยย เคยเห็นแต่เพื่อนแนะนำมาให้อ่านนน ซึ่งเราว่ามันน่าสนใจดีนะ
แบบนี้น่าจะต้องไปหาอ่านบ้างแล้ว ขอบคุณสำหรับการรีวิวครับ!

K1M: จากที่อ่านเนื้อเรื่องย่อแล้วค่อนข้างดาร์ค เรื่องราวครอบครัว นักโทษ เป็นอีกเรื่องที่เล่นประเด็นที่น่าสนใจ ตัวละครวิทยาต้องเจอทั้งเรื่องราวที่ไม่คาดคิด จากความพยายามที่เผชิญความสำเร็จในการติดแพทย์ ไว้อ่านแล้วจะมาตอบคำถามทั้งสองข้อนะครับ

เป็นหนังสือที่น่าสนใจมากครับ ให้ความรู้สึกคลาสสิค ย้อนกลับไปเมื่อประมาณปี 70 ด้วยบรรยายการเล่าเรื่องทำให้รู้สึกเหมือนได้เข้าไปอยู่ในหนังสือจริงๆ เนื้อเรื่องค่อนข้างหดหู่แต่ก็ลึกลับมีเสน่ห์ ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ

ปกติจะไม่ค่อยอ่านเรื่องหรือ อะไรแนวนี้เท่าไหร่ครับ หลัก ๆ เลยคือกลัวเอาไปฝันครับ ฮา ๆ แต่เนื้อเรื่องในหนังสือมีความน่าสนใจ มากมีปมต่าง ๆ ที่ให้เราตั้งข้อสงสัย และชอบกลิ่นไอบรรยายาศของในยุคไหนสักยุคผมเรียกไม่ถูกแต่โบราณแล้วกัน ทำให้รู้สึกน่าสนใจมากเลยครับ