Contents


THE REAL AlASKA
Systematized Thinking
NEWYORK 1ST TIME

QUOTE

NEWYORK 1^ST TIME
นิวยอร์กตอนแรกๆ, ธนชาติ ศิริภัทราชัย, สำนักพิมพ์แซลมอน

Forward
การเขียนคำนำสำนักพิมพ์เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ครั้งแรกก็อย่างนี้ กลัวว่ามันจะไปกระทบกระเทือนการเล่าเรื่องของ
ผู้เขียน กลัวมันจะไปทำลายอรรถรสของผู้อ่าน กลัวจะเขียนเยิ่นเย้อ
จนน่ารำคาญ แต่ใจหนึ่งเราก็อยากเขียนคำนำจนตัวสั่นเพราะเมื่อมา
ถึงขั้นตอนนี้มันมีความหมายว่าหนังสือที่เราบ่มเพาะใกล้เสร็จสมบูรณ์
พร้อมแหวกว่ายสู่มือผู้อ่าน ขอเพียงแค่เราร่ายตัวอักษรในพื้นที่ตรงนี้
เสร็จเท่านั้น (กดดันหนักกว่าเดิม)

ที่ว่ามาคือความรู้สึกครั้งแรกของการเขียนคำนำสำนักพิมพ์

ครั้งแรกที่คุยกับ ธนชาติ ศิริภัทราชัย เขาบอกเราว่าเป็นคนจริงจัง
พูดอะไรก็ขึงขัง อย่าหวังว่าเขาจะเล่นมุกเรี่ยราดหรือปล่อยมุกตลอด
ห้านาที เพราะเขา (ย้ำอีกทีว่า) เป็นคนจริงจัง

เราไม่รู้ว่าวันนั้นเขาพูดจริงหรือเล่นมุก แต่หลังจากนั้นเขาบอกว่า
อยากทำหนังสือเกี่ยวกับนิวยอร์ก—มหานครแห่งแสงสี และตอนนี้
เป็นมหานครที่ธนชาติอาศัยอยู่

ความที่เขาเป็นคนจริงจัง (เราเป็นพวกเชื่อคนง่าย) เราจึงบอกเขาไป
ว่าถ้าเป็นหนังสือไกด์บุ๊คเราคงไม่ต้องการ เราเป็นกลุ่มคนที่ไม่ถนัด
ทำหนังสือนำเที่ยว และเราก็คงไม่อยากรู้เรื่องราวของสถานที่อย่าง
เทพีเสรีภาพ ฟิฟธ์อเวนิว หรือไชน่าทาวน์ เพราะเราไม่ใช่มนุษย์-
ต่างดาวที่ชอบไปพังแลนด์มาร์กของมหานครที่ไม่มีวันหลับแห่งนี้

หลังจากนั้นไม่นาน ธนชาติส่งต้นฉบับมาให้ชุดใหญ่ บอกว่านี่คือ
เรื่องราวในนิวยอร์กแบบที่เรา (น่าจะ) ต้องการ

ครั้งแรกในนิวยอร์ก คือแกนหลักของหนังสือเล่มนี้

เราเปิดต้นฉบับเขาอ่านเป็นครั้งแรกด้วยความตื่นเต้น

อ่านไปได้สองย่อหน้า เราคิดในใจว่าธนชาติกำลังทำอะไร
ใครจะไปอยากรู้เรื่องราวประสบการณ์ครั้งแรกของโนบอดี้
อินไทยแลนด์ที่เก็บกระเป๋าไปเรียนต่อในนิวยอร์ก ต่อให้
ใครไปอยู่ต่างประเทศมันก็มีเรื่องราวครั้งแรกกันทั้งนั้น
แล้วเอาเข้าจริงประสบการณ์พวกนี้อยู่เมืองไทยก็ประสบ
พบเจอได้เหมือนกัน!?

อ่านไปได้จนจบบท เราขอถอนคำพูด

ประสบการณ์ครั้งแรกของเขาน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อ เขามี
จังหวะการเล่าเรื่องที่เฉียบขาด และที่สำคัญเรื่องเล่าของเขา
แพรว-พราวไปด้วยมุกตลก (...ไหนบอกว่าเป็นคนจริงจัง)

เราไม่แน่ใจว่าธนชาติตั้งใจหรือไม่ แต่ถ้าเปรียบให้เห็นภาพ
เราคิดว่าเขาคงเป็นมนุษย์ที่ชอบเล่นมุกตลกหน้าตาย พูดจา
แต่ละครั้งคู่สนทนาคงต้องคิดแล้วคิดอีกว่าเขาพูดจริงหรือ
เล่นมุก ยิ่งนำไปผสมกับเรื่องเล่าที่ชวนเหลือเชื่อในบางจังหวะ
ทำให้เราสงสัยว่าคนบ้าอะไรจะเจอแต่เรื่องที่มันชวนเหวอ
ตลอด นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย?!

แต่อย่าลืมว่าธนชาติเป็นคนจริงจัง

เราจะไม่ด่วนตัดสินธนชาติให้ทุกคนได้รู้จัก เพราะอีกไม่นานคุณ
ก็จะได้รู้จักเขาด้วยลีลาภาษาและเรื่องเล่าในแบบฉบับของ
เจ้าตัวเอง



Review
หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเล่มแรกของผู้เขียนที่เป็นการเดินทางไปนิวยอร์กครั้งแรก
มีทั้งเหตุการณ์ที่ทั้งประทับใจ และเลวร้าย ไม่ว่าจะเป็น การโดนปล้นครั้งแรก
การได้ดูแข่งบาสเอ็นบีเอครั้งแรก สังหารกุ้งลอบสเตอร์ครั้งแรก(แต่ไม่ประสบความ
สำเร็จ) ตัดผมครั้งแรก เค้าดาวน์ที่ไทม์สแควร์ครั้งแรก เห็นหิมะครั้งแรก
มีเซกซ์กับฝรั่งคนแรก แลครั้งแรกอื่นๆอีกมากมาย แต่วันนี้ผมจะนำเสนอในตอน
พิเศษของหนังสือเล่มนี้ ซึ่งเข้ากับเทศกาลช่วงนี้เป็นอย่างดี

THE HAPPY HALLOWEEN

จากหนังสือ NEWYORK 1^ST TIME

จากหนังสือ คำถามที่ผู้เขียนพบบ่อยที่สุดในเดือนตุลาคม
จนเบื่อคือ “ฮัลโลวีนไปไหน?”เพราะว่าวันสุดท้ายของเดือนนี้เป็น
วันปล่อยผี ตามประเพณีฝรั่งก็เลยจะพากันแต่งตัวเป็นผีออกไป
เที่ยวสนุกทั่วเมือง หลายรายไปเดินพาเหรด บางรายเข้าบาร์
บางรายไปปาร์ตี้บ้านเพื่อน

ก่อนที่จะมานิวยอร์คผู้แต่งได้คิดว่าฮาโลวีนคือการแต่งตัวแนวหลอนๆ
อย่างแม่มด ซอมบี้ หรือมัมมี่ แต่พอได้มาเจอกับตัวเองก็พบว่าความคิดเดิมๆ
ของฮัลโลวีนอย่างเรื่องวันปล่อย ‘ผี’ ถูกลดความสำคัญลงอย่างมาก
เพราะปัจจุบันมันกลายเป็นวันคอสเพลย์แห่งชาติไปเสียแล้ว ใครอยากจะ
แต่งอะไรก็แต่งได้ตามใจ จะตัวละครจากหนัง เกม การ์ตูน ข้าวของ
เครื่องใช้ (มีคนแต่งเป็นที่ชาร์จแบตฯ มือถือด้วยผู้เขียนกล่าว)

ผู้เขียนได้เล่าว่าตอนมานิวยอร์กปีแรก ได้แต่งตัวเป็นสมาชิกวงดนตรี
เฮฟวีเมทัล ใส่วิกผมยาว ทาหน้าขาวๆ แล้วออกไปปาร์ตี้บ้านเพื่อนใน
ย่านควีนส์ (Queens) แต่ในตอนนี้งานวันฮาโลวีนของผู้แต่งจะไม่
เหมือนครั้งก่อนหน้านั้นเพราะว่า

“เป็นวันฮาโลวีนปีแรกที่บ้านพักคนชรา”

วันนั้นผู้เขียนมีรับจ๊อบฟรีแลนซ์ถ่ายรูปตั้งแต่เช้าจนบ่าย พอทำงานเสร็จ
ผู้เขียนได้นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อไปทำงานอาสาสมัคร (volunteer) ที่งาน
ฮัลโลวีนในบ้านพักคนชราแห่งหนึ่ง หลายท่านอาจสงสัยว่าทำไมผู้เขียนถึง
ไปทำงานอาสาสมัครที่นี่? ผมก็สงสัยเหมือนกัน แต่ผู้เขียนได้บอกเหตุผล
ไว้ว่า

“เป็นความเคยชินส่วนตัวน่ะครับ เพราะบ้านในเมืองไทยของผมอยู่เขต
บางแค ทำให้พอถึงวาระสำคัญต่างๆ อย่างปีใหม่หรือสงกรานต์ ครอบครัว
ผมก็จะแวะเข้าไปที่บ้านพักคนชราในละแวกนั้นอยู่เสมอ (อ๋อ ไปรดน้ำดำหัว
อวยพรคนเฒ่าคนแก่ / ไปขโมยของบริจาค เยอะดีนัก / ถุย)”

คำตอบคือเป็นเพราะความคุ้นเคยกับบ้านพักคนชรา และตอนอยู่ไทยก็ทำ
กิจกรรมกับบบ้านพักคนชราบ่อย

To be continued

ขอขอบคุณ Forward จาก http://minimore.com/b/newyork-1st-time/1
ขอขอบคุณประสบการณ์ดีๆที่ได้นำมาบอกต่อ จากหนังสือ NEWYORK 1^ST TIME
นิวยอร์กตอนแรกๆ, ธนชาติ ศิริภัทราชัย, สำนักพิมพ์แซลมอน

ผมชอบนะการได้อยู่กับผู้สูงอายุ เหมือนเค้าจะชอบเล่าประสบการณ์ในชีวิตให้เราฟัง แถมยังได้พลังบวกด้วยนะครับ พวกท่านน่ารักจริงๆ

โรชอบเวลาคุยกับคุณย่าหรือคุณตาของโรมาก พวกท่านมีความน่ารักช่วยเหลือทุกอย่าง บางทีก็ดุแต่ก็ทำให้ด้วยความเต็มใจเรารักพวกท่านมาก หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่น่าจะเปิดประสบการณ์​หลายๆอย่างให้ผู้คนที่ไม่เคยไปอย่างโรได้รู้อะไรต่างๆอีกมากมาย โรจะตามไปอ่านนะคะ

สำหรับไซเหรอ ไซคิดว่าการอยู่กับคนที่ชรามันทำให้ไซอยากฟังเรื่องเล่านะคับ มันเหมือน .. ฟังนิทานล่ะมั้งคับ เหมือนหนังสือเล่มหนึ่งเนาะ เล่าเรื่องราวดีๆในชีวิต เรื่องที่เศร้า เป็นความทรงจำอ่ะคับ ความทรงจำดีๆที่พวกเค้ายังจำได้ เรื่องราวที่เป็นเหมือนนิทานเเต่มันคือเรื่องจริง ทุกอย่างที่ท่านๆนั้นชอบเล่าให้ไซฟังบ่อยๆ ไซว่า กิจกรรมที่ทำให้เราได้ใกล้ชิดกับคนชรามากขึ้นก็สนุกนะคับ มีความสุขเเถมไซยังได้พลังบวกด้วยล่ะ

อ่านแล้วคิดถึงคุณยายที่บ้านเลยค่ะ

ไม่เคยอ่านหนังสือแนวนี้เลย แปลกใหม่ และทำให้คิดถึงคนที่บ้านเลยค่ะ

ชอบภาษาที่เขียนออกมามากเลยครับ มีทั้งความน่าสนใจแล้วก็ชวนให้ติดตามมาก

ชอบมากกกกก