เรื่องสั้น:คำที่พลาดไป, เอามาแบบดิบๆเลย แต่งเอง ช่วยวิจารณ์ด้วยจ้า^^ ตัวเลือก

[Mukkonnakul]

คำที่พลาดไป
“อยากจะหลับตาลงสักครา... แต่ทำไม่ลง มันวนอยู่ทั้งคืน”
เฮดโฟนสีควันบุหรี่ครอบอยู่บนศรีษะของหญิงสาว พลางเล่นเพลง “คำที่พลาดไป” ของวงเสลอ คนคนหนึ่ง.. ลงเพลงนี้ให้เธอ เมื่อนานมาแล้ว..
หญิงสาวนอนเอนกายไปกับพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ เส้นผมสีดำขลับสยายไปทั่ว แสงแดดอ่อนๆของยามเย็นสาดเข้าทางประตูเหล็กดัดสีหม่น ตามแบบห้องแถวเก่าๆในเมือง
ทุกอย่างรอบกายนิ่งสนิท...
แม้ออกไปอีกไม่กี่ก้าว ก็จะถึงแยกอโศกอันวุ่นวายที่เต็มไปด้วยยานยนต์นานาชนิด แต่หญิงสาวก็รู้สึกว่าในใจเธอเงียบเหลือเกิน.. เงียบจนแทบได้ยินเสียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม...
เขาจากไปแล้ว... จากไปต่อหน้าต่อตา จากไปแบบที่ไม่มีใครดึงย้อนกลับมาได้... ถึงจะดึงย้อนกลับมาได้ ก็ยากเย็นเหลือเกิน..
สำหรับหญิงสาว เขาเป็นคนดีเหลือเกิน เขายอมสละชีวิตเพื่อปกป้องคนอื่น... แม้หลายๆคนอาจมองว่า.. ชายคนนี้ทำความดีเพื่อบังหน้าเท่านั้น แต่ในความเป็นจริง.. มันไม่ใช่อย่างนั้น เขา.. ผู้จากไป คือคนที่เสียสละที่สุดเกินกว่าในโลกนี้จะมีใครเทียบเทียมได้ สำหรับเด็กกำพร้าคนหนึ่ง.. หญิงสาวคิดว่าเขาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งผู้ดูแลให้พ้นจากภยันตราย ทั้งครู จนถึง.. พ่ออีกคน..
หญิงสาวจำทุกอย่างได้ดี.. ในคืนนั้น คืนที่มืดมิด เขายังยิ้มแย้มแจ่มใส ยังเต็มไปด้วยความใจเย็น ราวจะนึกไม่ถึงว่า เพียงแค่การกระทำครั้งเดียวของคนคนหนึ่ง มันชัดเจนเหลือเกิน.. แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้น.. ลมแรงโหมกระหน่ำ.. ก่อนจะจางหายไปพร้อมดวงวิญญาณของชายที่เป็นทุกอย่างในชีวิตของเด็กกำพร้าคนหนึ่ง..
หญิงสาวเบือนหน้าไปทางหนึ่ง.. เหมือนต้องการจะหลีกหนีจากความจริง... เธอค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ น้ำตาไหลลงมา.. พามาสคาร่าสีดำสนิท.. มาสคาร่าที่เธอไม่เคยใช้.. เปื้อนเป็นปื้นบนหน้า..
“สิ้นสุดลมหายใจ.. เร็วเหลือเกิน.. เกินจะรู้ทัน..”
หญิงสาวปล่อยให้เพลงเล่นซ้ำไปอีกครั้ง.. ความเศร้ายังคับแน่นอยู่ในอก.. ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย...
การจากไปครั้งนี้ของเขา ทุกคนล้วนโศกเสียใจ ไม่มีใครที่ไม่รักเขา..
หญิงสาวเฝ้าทบทวนเรื่องที่ผ่านมา.. ทำไมกัน ทำไมคนดีจะต้องตายจากไป แต่คนเลวๆกลับอยู่ยงคงกระพัน.. มันเป็นวัฏจักรึไงนะ..
“หมวย มาช่วยเตี่ยล้างชามหน่อยซิ!”
เสียงเอ็ดตะโรดังลั่นขึ้นมาจากด้านหลังบ้าน หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วหยิบแผ่นกระดาษแข็งขึ้นมาสอดเข้าไปในหน้าที่อ่านค้างไว้.. ก่อนจะปิดหนังสือลง ตัวหนังสือสีทองสะท้อนกับแสงแดดจากหน้าต่าง บ่งบอกถึงชื่อวรรณกรรมระดับโลก “แฮร์รี่ พอตเตอร์”
“หมวย ลื้อร้องห่มร้องไห้ทำไมน่ะ อินกับแฮร์รี่จัดรึไง ลื้อนี่นับวันยิ่งบ้านะ”
“โห่ป๊า ก็ดัมเบิลดอร์ไม่น่าตายเลยนี่นา..”
สละชีวิตเพื่อช่วยแฮร์รี่แท้ๆ หญิงสาวคิดในใจ..

Talk with me:
เรื่องนี้ตั้งใจจะแต่งส่งในนิตยาสาร ช่วยอ่านด้วยค่ะ^^
อ่านแล้วเม้นๆกันนิดนึงเน่อ จะได้มีกำลังใจแต่งเรื่องต่อๆไป