The Dark | ด้านมืด ตัวเลือก

[Ies]

The Dark ด้านมืด

ชื่อเรื่อง : The Dark ด้านมืด
ผู้เเต่ง : ies Safare /นามปากกา/

คุณเคยเห็นด้านมืดของตัวคุณเองไหมล่ะ ?? มันจะเเอบเเฝงลึกลงไปในใจคุณ เเละ คนสนิทของคุณ
ก่อนที่คุณจะรู้ก็สายเกินไปเเล้ว...

เเสดงความคิดเห็น เเละให้กำลังใจได้ที่นี่
http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=28803

คุณ Ies ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 17 2018, 09:41 AM

[Ies]

วันที่ 1 ท้องฟ้าในยามเช้า

" ไม่เอาน่าคุณ ฟังผมก่อนสิ ผมพูดความจริงนะ "
เสียงที่ดังออกมาจากชายหนุ่มที่กระวนกระวายอยู่ ทำเอาผมนั้นรำคาญกับการกล่าวหาอะไรมั่วๆเเบบนั้น
ผมจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของผม ก่อนจะจิบกาเเฟ พร้อมทั้ง อ่านหนังสือพิมพ์ที่ส่งมาใหม่ๆในยามเช้าของวันนี้

เออ ผมลืมเเนะนำตัวไปนะ ผมชื่อ เทล นะ เป็นนักสืบของเเถวๆ ย่านนี้
เเต่เดียวนี้เงียบดีนะ รู้สึกว่าเมืองนี้สงบสุขน่าอยู่ จนผมไม่มีงานทำเลยล่ะ
เเต่เเล้ว วันที่ผมไม่มีงานก็ต้องเงียบหายสะงัดลง เมื่อมีชายคนหนึ่งเดิน
ขึ้นมาจากบันไดเเละเคาะประตูนอกห้องของผม

" มีใครอยู่ไหมครับ "
เสียงของผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่ง ดังออกมาจากภายนอกห้องของผม มันทำให้ผมรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่า มันจะต้องเป็นงานที่ใหญ่เเน่
ผมคิดอยู่ประมาณชั่วครู่ เเล้วจึงตัดสินใจพูดตอบกลับเเล้วเปิดประตูให้

เมื่อประตูเปิดออก ก็ปรากฎเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างสูงใหญ่ ที่เเต่งตัวเหมือนกัยชายอังกฤษยุคกลางยังไงก็ไม่รู้ จากนั้น ผมจึงขยับตัวไปอยุ่ข้างๆ ประตู
เพื่อเป็นการต้องกับชายกลางคนผู้นั้น

" คุณอยู่ที่นี่มานานยัง "
ชายคนนั้นพูดออกมา ในขณะที่เขานั้นได้นั่งลงบนเก้าอี๋รับเเขก ที่อยู่ตรงหน้าของผม
เมื่อผมได้ฟังอย่างนั้น ทำให้ผมตกใจไปสักครู่หนึ่ง เพราะ ปกติเเล้วเเทบจะไม่มีลูกค้ารายไหนเลย ที่ถามผมว่า ผมเป็นนักสืบมานานเเค่ไหนเเล้ว

" นานมาได้สัก 3 ปี เเล้วล่ะครับ "
ผมพูดออกมาพร้อมกับตัวสั่นไปสักครู่ ด้วยเพราะสีหน้าอันน่ากลัวของชายผู้นั้น ที่มองมาทางผมเเต่ทิศทางเดียว
ผมจึงเริ่มทำตัวคุ้นชินเเล้วจิบกาเเฟพรางๆ ไป

" โอเคนี่ คุณฟังผนนะ ตอนนี้มันมีเหตุการณ์ประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง ที่คุณต้องช่วยผม "
ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้นั้น เริ่มทำตาหวาดพวา ก่อนจะมองไปทางซ้ายทางขวาอย่างรวดเร็ว

" นี้คุณจะหมายความว่า มีสัตว์ประหลาดมาอาละวาด รึไง ปัญญาอ่อนเหมือนไอบ้านั้นอีกคน "
ผมพูดออกมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดไร้สาระของเขา เเต่เเล้วมันก็ทำให้ผมตกตะลึง เมื่อผมอ่าน หนังสือพิมพ์หน้า 1 ก็พบว่ามีข่าวคดีฆาตกรต่อเนื่องมาตั้งเเต่เมื่อว่าถึง 7 ศพ เเล้ว
ซึ่งที่ผมไม่เปิดอ่านหน้า 1 ก็ไม่เเปลกหรอก ก็คนมันไม่ชอบเลข 1 นี้หน้า

" นั้นเดียวคุณค่อยมาใหม่นะ พอดีผมมีงานยุ่งนะ "
ผมเริ่มพูดออกมาโดยทันที ก่อนจะทำตัวโค้ง เพื่อเป็นการทำให้อีกฝ่ายรู้ว่า คุณควรกลับไปก่อน

เเสดงความคิดเห็น เเละให้กำลังใจได้ที่นี่
http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=28803

คุณ Ies ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 21 2018, 11:14 AM

[Ies]

วันที่ 2 สุภาพสตรีในชุดขาว

หลังจาดที่ผมนั้นปรึกษาอยู่ด้วยกันหลายเรื่องกับชายวัยกลางคน คนนั้น ซึ่งก็สรุปได้ว่า เขานั้นเป็นนักสืบเหมือนกับผม เเต่เขามาจาก ลอนดอน เเละ ดูเหมือนเขาต้องการให้
นักสืบต่างๆ ทั่วทั้งอังกฤษมาช่วยกันเเก้ไขปริศนาอันนี้ ที่ฆาตกรต่อเนื่องได้เป็นผู้ผนึกไว้

ในยามเช้าอันเเสนหดหู่ ผมขึ้นมาอยู่บนเจ็ตส่วนตัวของตะลุงนั้นพร้อมๆ กับนักสืบอีกหลายๆ ที่ดูเหมือนพวกเขานั้นกำลังจะสันนิษฐาน กันเกี่ยวกับคดีที่เกิดขึ้นในกรุงลอนดอน
ทำเอาซะผมมีงานเพิ่มหนักเลย

" เอาล่ะ ผมจะเเนะนำตัวก่อนนะ ผมชื่อ โจเซฟ เป็นตำรวจหน่อยอาชญากรรมคดีพิเศษของลอนดอน ซึ่งพวกเธอน่าจะรู้ถึงคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในเมืองผู้ดี ดีกันอยู่เเล้ว "
ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดออกมา ในขณะที่เขานั้นอยู่ด้านหน้าสุดของเครื่องบิน เเต่เขาก็ต้องนั่งลงอีกครั้ง เพราะเครื่องบินกำลังจะเคลื่อนตัว

" อะไรก็เมืองผู้ดี ผู้ดี ผู้ดีจริงคงไม่ฆ่ากันเองหรอก "
ผมพูดออกมาเบาๆ ในขณะที่นั่งอยู่ทางข้างหลังสุดของตัวเครื่อง ก่อนจะลองสืบหาข้อมูลต่อไป
เเต่ เมื่อยิ่งหามากขึ้นเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้ผมยิ่งทำให้ผมอยากจะนอนสุดๆ เลยล่ะ ก็มันสบายนิ

เเต่ ผมนั้นก็พยายามทำให้ตัวเองไม่หลับ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้า เเล้วก็หาอะไรกินเล่นขณะ
ที่กำลังสืบสวนซะหน่อย ผมเลยหยิบเเอปเปิ้ลสีเเดงมาลูกหนึ่ง เเล้วผมจึงนำมันมาไว้ในที่นั่งของผม

" เห้อ อะไรมันจะเเข็งขนาดนี้ "
ผมพูดออกมาเบาๆ เมื่อได้ลองกัดไปที่เเอปเปิ้ลดี เเดง เเต่มันก็ทำให้ผมต้องตกตะลึง เมื่อผมมองไปที่เเอปเปิ้ลเเล้วพบกับเเพ่นอลูมิเนียมเล็กๆ ที่เขียนสลักไว้ว่า " Lucky "
มันยิ่งทำให้พบตกใจคูณ 2 อีกครั้งนึง ใครมันจะเอาเเผ่นอลูมิเนียมมาไว้ในเเอปเปิ้ลได้อย่างเเนบเนียน
ผมจึงค่อยๆ ดึงมันออกมา เเล้วจึงเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงของผม โดยที่ไม่ให้ใครรู้

ใคร..บางคน..อาจจะ...อยู่...บน...เครื่อง..ก็...ได้

คุณ Ies ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 21 2018, 11:13 AM

[Ies]

วันที่ 3 เมื่อเครื่องลงจอด

ผมค่อยๆ เดินก้าวขาออกมาจากเครื่องบินของตาเเก่คนนั้นด้วยสีหน้าสดชื่นนิดนึง กับบรรยกาศที่ผมรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินนัก
บรรยกาศที่ว่าปล่าว เเละ มีโกดังหลังหนึ่ง ไม่สิ ผมควรเรียกมันว่าโกดัง หรือว่า บริษัท ดีนะ

" เเละนี่เราอยู่ที่ไหนนี่ "

ผมพูดออกมากับชายเเก่คนนั้น คนที่ว่าจ้างผม เเละ ชวนผมขึ้นเครื่องบินลำนี้เเหละ
เเต่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะเมินผมเล็กน้อย เเล้วจึงตอบออกมา เเบบนิ่งๆ สไตล์ผู้ดีว่า

" ที่นี้คือกรุงลอนดอน "
ชายเเก่คนนั้นพูดออกมา ในขณะที่ทำตัวตรงสูง เหมือนกันมันทีให้คนอื่นเห็นว่าตนนั้นสง่างามที่สุดกว่าคนอื่นใด
เเต่ ผมก็ไม่สนใจคำพูดที่มาพร้อมกับการเก็กหล่ออย่างนั้นหรอ

" นั้นคุณก็ช่วยบอกได้ไหมครับว่าทำไมเราถึงต้องตรงมาจอดที่กรุงลอนดอนด้วย "
ผมพูดออกมาด้วยสีหน้าอ่อนเล็กน้อย เพราะด้วยอากาศที่หนาวเกินกว่าที่ผมนั้นเคยอยู่มาก่อน ทำไงได้ล่ะครับ ก็ได้เเต่ทนต่อไป
จนถึงห้องพัก ที่ผมคิดว่ามันจะต้องไม่ธรรมดาเเน่

" นี่นายไม่รู้จริงๆ หรอ เป็นนักสืบภาษาอะไร ข่าวเเค่นี้หากันไม่ได้ "
ชายเเก่วัยกลางคน คนนั้น พูดออกมาด้วยคำพูดประชดผมเล็กน้อย ถึงคุณจะเห็นว่าผมไม่ค่อยตามกระเเส เเต่ผมก็ไม่ธรรมดานะครับ
ผมจึงทำหน้าเซ็๋งตอบกลับ

ก่อนจะไม่นึกถึงข่าว ข่าวหนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าจะมีฆาตกรที่ไปฆ่าล้างโสเภณีในกรุงลอนดอน ในขณะนี้
เเต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่หรอกมั้ง ใครมันจะอาฆาตโสเภณีขนาดนั้นอ่ะครับ

จากนั้นผมจึงตามตาเเก่คนนั้นไป พร้อมๆ กับเพื่อนนักสืบร่วมงานอีกจำนวนไม่น้อย ไปยังป้ายรอรถเมล์ นี้เราจะได้นั่งรถเมล์สองชั้นของอังกฤษเลยหรอเนี่ย
จากนั้นผมจึงนั่งรอรถเมล์ต่อไปด้วยความเมื่อขานิดๆ เเล้วรถเมล์สีเเดงสูงขนาดใหญ่ก็ตรงมาทันที ในขณะเดียวกัน

" รอผมด้วยสิ "
ผมพูดออกมาพร้อมกับรีบลุกออกมาจากที่นั่งเมื่อผมนั้นเห็นคนอื่นขึ้นบนรถเมล์อย่างรวด
เร็ว
เหมือนกับว่าพวกเขารู้จักอังกฤษได้ดีกว่าผม

[Ies]

วันที่ 4 กรุงลอนดอน

ในยามเช้าที่เเสงลอดผ่านเข้ามาบนเตียงสีเเดงที่ผมได้นอนไม่ตั้งเเต่เมื่อคืน ในโรงเเรมย่านนึงของลอนดอน
ที่เต็มปด้วยอาคารบ้านเรือนที่เเสดงถึงประวัติความเป็นมาของอังกฤษ ขนาดโรงเเรมที่ผมอยู่นั้น ยังเคยเป็นปราสาทมาก่อนเลย
หลังจากที่ผมนั้นเปลี่ยนชุด เปลี่ยนเสื้อผ้าไปได้ไม่นานนัก ผมจึงลงไปรับประทานอาหารที่ภัตตราคารเเห่งนึงในปราสาท...ไม่สิผมควรจะเรียกมันว่า
โรงเเรม ซะมากกว่า

" เดียวตอนบ่ายนี้ พวกคุณก็มีงานหนักให้ทำเเล้ว ทานให้สนุกล่ะ "
ชายวัยกลางคน ที่ชวนผมมาทำภารกิจ อะไรสักอย่าง ได้กล่าวเอาไว้ ก่อน
ที่ตัวของเขาเองนั้น จะขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเข้าเอง

ในยามเช้าที่เเสง ลอดผ่านเข้ามาบนเตียงสีเเดงที่ผมได้นอนไม่ตั้งเเต่เมื่อคืน ในโรงเเรมย่านนึงของลอนดอน
ที่เต็มปด้วยอาคารบ้านเรือนที่เเสดงถึงประวัติความเป็นมาของอังกฤษ ขนาดโรงเเรมที่ผมอยู่นั้น ยังเคยเป็นปราสาทมาก่อนเลย
หลังจากที่ผมนั้นเปลี่ยนชุด เปลี่ยนเสื้อผ้าไปได้ไม่นานนัก ผมจึงลงไปรับประทานอาหารที่ภัตตราคารเเห่งนึงในปราสาท...ไม่สิผมควรจะเรียกมันว่า
โรงเเรม ซะมากกว่า


" เดียวตอนบ่ายนี้ พวกคุณก็มีงานหนักให้ทำเเล้ว ทานให้สนุกล่ะ "[/color]
ชายวัยกลางคน ที่ชวนผมมาทำภารกิจ อะไรสักอย่าง ได้กล่าวเอาไว้ ก่อน
ที่ตัวของเขาเองนั้น จะขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเข้าเอง

" เขาไม่คิดจะทานอะไรหน่อยหรอ "
ชายอ้วนเสื้อส้ม เพื่อนร่วมงานของผมกล่าวคำออกมา ในขณะที่ชายวัยกลางคนคนนั้น ขึ้นไป
โดยที่พวกเราชาวนักสืบเองนั้น ไม่ได้สนใจอะไร นอกจาก กิน..กิน..กิน

" ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ "
ผมพูดออกมาเบาๆ เมื่อได้เห็นคำถามของชายอ้วนคนนั้น พูดออกมาเหมือนเป็นรางร้ายน่ะ
รู้สึกเหมือน ผมไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเองซะเลย

ชายหนุ่มอ้วนคนนั้น จึงหยุดหายคิด เเล้วจึงตั้งตากินอาหารต่อไป
...เเต่ในขณะเดียวกัน ผมนั้นอยู่ดีดี ก็ปวดหัวรุนเเรงมาก เเล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย..

" กรี๊ด..ช่วยด้วยค่ะ "
เสียงของหญิงสาวผู้เป็นเเม่บ้านของโรงเเรมเเห่งนี้ตะโกนกรี๊ดลั่นสนั่นโรงเเรม ด้วยเสียงโทนทำลายระบบประสาท ก่อนที่จะมีใครหลายๆ คน
พร้อมด้วยนักสืบอีกเป็นจำนวนมาก

" เเต่ นี้มันอะไรกันเนี่ย ฆาตกรรมเเต่ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย "
ผมได้ยินเสียงพูดของชายคนหนึ่งในขณะที่ตัวผมเองนั้นหายปวดหัว เเล้วอยู่คนเดียวในห้องอาหาร
เเล้วจึงตรงมาดู ก่อนที่จะพบกับร่างของชายวัยกลางคน คนนั้นตายอยู่หน้าประตู โดยที่ไม่มีล่องรอยได้ๆ เเต่ตาของชายกลางคนผู้นั้น ก็เเสดงให้เห็นเเล้วว่าเขานั้นตายไปเเล้ว

" เเล้วตอนขากลับนี้ผมจะทำยังไงดีเนี่ย "
ผมหันไปมองอีกน้ำเสียงนึง ก่อนจะรู้ว่าเขาคือเพื่อนนักสืบของผม ที่มาร่วมไขคดีด้วย เเต่ที่ดูเเล้วมันคงจบไม่สวยเเน่
ถ้าหากคนนำตายไป ก็เท่ากับว่า เราก็ไม่รู้จุดเกิดเหตุที่ตาลุงนั้นเคยบอกเอาไว้

เเล้วผมจึงมองดูตำรวจที่ปิดล้อมพื้นที่ด้วยเทปสีเหลืองพร้อมกับกรวย ปิดพื้นที่เอาไว้
เเต่ดูเหมือนว่าพวกตำรวจนั้นคงยังไม่เจอหลักฐานอะไรนัก
ก่อนที่ตำรวจเองนั้นจะสันนิฐานว่าโดนวางยา พร้อมกับตรวจร่างกาย พร้อมกับ สอบปากคำทุกคนในโรงเเรมเเห่งนี้ เเต่ดูเเล้วก็ไม่มีวี่เเววจะหายาเจอเลย

" คงไม่มีอะไรเเล้วล่ะ พวกคุณกับไปได้ "
ตำรวจสาวที่ดูว่าไอตรงนั้น ุมันจะใหญ่กว่าปรกติ พูดกลับพวกเราชาวนักสืบ
ก่อนที่จะปล่อยพวกเราเป็นอิสระดังเดิม เเต่ผมนั้นก็ต้องไปส่งเพื่อนนักสืบอีกคนก่อน เพราะเขาเองนั้นก็ได้ขอผมให้ไปในตัวเมือง เป็นเพื่อนเขาหน่อย



คุณ Ies ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 26 2018, 09:20 AM

[Ies]

วันที่ 5 อาการ

ผมนั้นนอนอยู่บนห้องนอนรวมสำหรับนักสืบ
ซึ่งสำหรับผม ผมคิดว่ามันคงไม่ดีเเน่ถ้าไม่ได้อยู่เป็นการส่วนตัว เเต่ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมงานของผมจะมีความสุขกับการกินอาหารยามดึกกันอย่างไม่กลัว
อ้วน โดยผมนั้นก็นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่เเสดงถึงความไม่พอใจนัก ที่โรงเเรมจัดห้องเเบบนี้ให้พวกเรา นี่เขาเรียกว่าโรงเเรมหรอเนี่ย

เเล้วในขณะที่ผมนั้นนอนอ่านหนังสืบในขณะที่ไฟนั้นยังไม่ถูกดับลง โดยฝีมือใคร
คนใดคนหนึ่ง ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาผม

" สวัสดีผม เซน นะ ไปหาซื้ออะไรกินกันดีไหม "
เขาพูดออกมา ในขณะที่อยู่ยังปลายเตียงของผม เเล้วผมจึงรู้สึกเเปลกใจ
ที่อยากจะกิน ก็ไม่ไปซื้อมาก่อนล่ะ

" โอเค นั้นผมไปด้วยละกัน "
ผมพูดออกมา ก่อนที่เรือนร่างของผมนั้นจะลุกออกมาจากเตียง พร้อมกับการไปหยิบเสื้อคลุมที่เเขวนอยู่ข้างๆ ตัวผม
การที่ผมตัดสินใจไปนี่ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะไปหาอะไรกินหรอกนะ คิดว่าถ้าไปเดินเล่น ผมคงจะรู้สึกว่าสมองตัวเองนั้นจะโล่งกว่านี้

ในขณะที่ตัวของผมเอง เดินตามหลังของเซน เพื่อนร่วมงานของผม ที่เป็นคนชวนผมมาหาอะไรกิน
ในยามดึก ไม่ไกลจากเเถวนี้ ( มั้ง )
เเล้วผมจึงเดินมาพบกับบ้านร้างเเห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้ เเละ ดูเหมือนว่ามันจะมีป่าอยู่ด้านหลังของบ้าน
ที่อยู่ไม่ไกลนัก

สักพัก ผมก็รู้สึกได้ว่า ผมนั้นมีอาการที่ปวดหัวรุนเเรงมาก ในขณะเดียวกัน
ผมนั้นก็เรียกร้องความช่วยเหลือจาก เซน ก่อนที่จะได้ยินคำสุดท้ายว่า " เป็นอะไรรึป่าว "

หลังจากผ่านไป จนถึงยามเช้า ตัวผมนั้นรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ตัวของผมนั้นเต็มไปด้วยรอยเเผล
เต็มตัว เหมือนกับโดนทำร้ายด้วยของมีคมอะไรสักอย่าง เเละ ร่างของผมนั้นก็ถูกล้อมลอบ ไปด้วยตำรวจเเละเพื่อนนักสืบของผม
เเละ ดูจากสายตา ที่ผมนั้นมองไปรอบๆ เเล้ว ก็รู้ว่า ที่นี่ คงเป็นโรงพยาบาล เเน่นอน

" เทล เป็นอะไรไหม "
เพื่อนนักสืบของผมนั้น พูดออกมา
ก่อนที่ตัวของผมเองนั้นจะมองไปทั่วทุกสายตา พร้อมกับพูดว่า

" เซนอยู่ไหน ครับ "
ผมพูดออกมา พร้อมๆ ไปกับการทำตาโตเล็กเล็กน้อย
พร้อมๆ ไปด้วยความเฉื่อยชา เพราะด้วย ตัวผมนั้นไม่ค่อยมีเเรงมานัก วลาผมขยับตัวทีไร เจ็บตัวทุกที

" เซน..หรอ...เขาตายเเล้ว " " เพื่อนเธอเขาตายเเล้วจ่ะ "
ชายอ้วนคนนึง พูดออกมาพร้อมๆ กับคุณตำรวจหญิง
เเต่คนละคำพูด เเละ ดูจะสวนคำซะมากกว่า

" จากหลักฐานที่มีนะ ผู้ตายนั้นถูกหั่นร่างออกจากกัน ทำให้เราพอจะรู้ว่า คนร้ายนั้นคงจะมีความชำนาญในการใช้มีดเป็นอยู่ดี เพราะถึงขนาดที่สามารถหั่นกระดูกคนได้ "
ตำรวจสาวพูดออกมาหลังจากที่ หล่อน นั้นไปพบกับหลักฐาน ในป่าใกล้ ที่ผู้ตายนั้นอยู่เป็นที่สุดท้าย ก่อนที่จะนอนจมกองเลือดไป
อย่างน่าเสียดาย

" ไว้ถ้านายหายดี เรามาช่วยตำรวจหาตัวคนร้ายเหอะ "
ชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนของ เซน ผู้ที่เสียชีวิตไปเมื่อคืนนี้
พูดออกมาอย่างมีความหวัง

* โลกสวยไปเหอะหน่า *