[OS] Rainy & Pinky, Chamwink fiction ft.PB ตัวเลือก

[Hayden Gelford]

RAINY & PINKY

CHAMWINK FICTION ft.PB

ชื่อเรื่อง :: Rainy and Pinky

เรท :: 15+

ผู้แต่ง :: พีบี / PB (นามปากกา)

คุยกับผู้แต่ง :: สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นจากไรท์กำลังเล่นทวิตเตอร์แล้วไปเจอแอคๆหนึ่ง ทวิตว่า ขอเชิญเหล่านักเขียน/นักอยากเขียนที่ชิปอูฮุนมาแต่งฟิค โดยมีธีมเดียวกันคือ 'Rainy and Pinky' หรือ 'ฤดูฝนอูฮุน' ไรท์เป็นคนที่ชิปอูฮุนอยู่แล้วก็ตัดสินใจเข้าร่วมโดยไม่ลังเลเลยค่ะ เรื่องนี้เป็น ช-ช นะคะ ตัวละครเป็นศิลปินเกาหลีวง Wanna One ไม่ว่าคุณจะตั้งใจกดหรือหลงเข้ามา ยินดีต้อนรับสู่เรือของเรานะคะ มาพายไปด้วยกัน !

สามารถเข้าไปวิจารณ์หรือให้กำลังใจได้ที่ Rainy & Pinky

[Hayden Gelford]

IN RAIN

Rainy and Pinky
#ฤดูฝนอูฮุน


-1-

เช้าวันหนึ่งในเดือนมิถุนายน เสียงฝนยามเช้าที่ตกกระทบกับหลังคาบ้านสีน้ำตาลอย่างไม่ขาดสาย เสียงฝนที่สาดมายังหน้าต่างห้องนอนทำให้ชายหนุ่มตื่นจากนิทรา ชายหนุ่มพลิกตัวพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงจมูก ดวงตาคมค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มปรายตามองไปที่หน้าต่างเห็นหยดน้ำเกาะอยู่มากมาย เมื่อดวงตาปรับโฟกัสได้แล้ว มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ตรงโต๊ะข้างเตียง

‘ 07.23 ’

หน้าจอแสดงเวลาปัจจุบัน ร่างหนายันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วยืดแขนบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืน คว้าผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

หลังจากผ่านมรสุมรถติดเกือบชั่วโมง พัค อูจิน ก็มาถึงที่ทำงานได้ทันเวลา มือหนาคว้ากระเป๋าสะพายหลังสีดำขึ้นมาสะพายแบบหลวมๆ ก่อนจะปิดประตูและกดรีโมตล็อครถ ขายาวก้าวเข้าไปในตึก ตรงไปที่ลิฟต์ แล้วกดไปที่ชั้นสำนักงานของตนทันที

“อูจิน! รอด้วย” เสียงทุ้มตะโกนเรียนมาจากนอกลิฟต์ อูจินหันไปทางต้นเสียงก็พบกับ คัง แดเนียล เพื่อนของเขากำลังวิ่งมาจากนี้

“Thanks” แดเนียลกล่าวขอบคุณแล้วเดินมายืนข้างๆอูจิน

“ช้า” อูจินกล่าว

“นี่ก็เร็วสุดในชีวิตกูละ” คัง แดเนียลพูดพร้อมใช้มือเช็ดผมแบบลวกๆ “เออ มึงเห็นพวกห้องสองลงปะ?”

“ห้องสอง?... หกทับสองอ่ะหรอ?” อูจินหันมาถามเพื่อนสนิท

“ใช่ กูเห็นยงกุกมันลงรูปอยู่...” แดเนียลเปิดโทรศัพท์ นิ้วเรียวเลื่อนหาอะไรบางอย่างก่อนจะหันไปให้อูจินดู “นี่ไง พวกมันไปเลี้ยงรุ่นกัน”

ภาพที่เห็นคือ คิม ยงกุกเพื่อนของเขา โพสต์รูปภาพในอินสตราแกรมเป็นรูปบรรยากาศงานเลี้ยงรุ่น พร้อมกับแคปชั่นว่า ‘6/2 friends forever’ ….จะว่าไปนอกจากแดเนียล อูจินก็ไม่ได้เจอเพื่อนคนอื่นๆเลยหลังจากจบมัธยมปลาย อาจจะมีเจอบ้างบางคนที่เรียนมหาลัยเดียวกับเขา แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมากเพราะไม่สนิทกัน

“แล้ว?” อูจินเงยหน้าไปถามแดเนียลหลังจากดูรูปเสร็จ ก็พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาว่าอะไร..

“กูอยากจัดงานเลี้ยงรุ่น” ...นั่นไง เคยเดาผิดซะที่ไหน

“แล้วมึงจะไปจัดที่ไหน มีเงินเช่าสถานที่หรอ?” อูจินถาม เพราะการเลี้ยงรุ่นครั้งหนึ่งมันก็ใช้เงินไม่ใช่น้อยๆ อย่างห้องของยงกุกนั้น ใช้สถานที่เป็นร้านอาหาร ค่าใช้จ่ายก็น่าจะมากอยู่

“มึงลืมรึไง ว่าห้องเรามีคนรวย แถมได้ข่าวมาว่าตอนนี้มันอยู่ที่นี่ด้วย”

“ใครวะ? ทำงานที่นี่หรอ?” อูจินยืนคิดถึงเพื่อนในห้องที่รวย ซึ่งก็มีแค่ไม่กี่คน แถมส่วนใหญ่ตอนนี้ก็ไปอยู่ที่ต่างประเทศหมดแล้ว

“เดี๋ยวมึงก็รู้…ถึงที่ทำงานละ เดี๋ยวกลางวันกูพาไปเจอ”

ทันทีที่ลิฟต์เปิด สายตาของทั้งคู่ก็ไปสบกับผู้ชายร่างสูงยืนอยู่กับผู้ชายอีกคนที่ส่วนสูงไล่เลี่ยกัน เมื่อสบตากัน อีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายทักก่อน

“อ้าว หวัดดี”

“ลูคัส?”

หลังจากคุยกันไปได้สักพัก ลูคัส ก็ตกลงจะจัดการเรื่องงานเลี้ยงรุ่นให้ ลูคัสก็เป็นหนึ่งในห้องหกทับสี่ห้องของพวกเขา ส่วนคนรวยที่แดเนียลพูดถึงก็คือลูคัสนี่แหละ

“กูได้ข่าวว่ามึงไปทำงานที่อเมริกาไม่ใช่หรอวะ?” อูจินถาม

“เมื่อก่อนอ่ะใช่ แต่ตอนนี้ย้ายมาทำงานที่นี่แล้ว” ลูคัสอธิบาย

“แล้วทำไมกูไม่เคยเห็นมึงวะ”

“ไม่เคยเห็นกูจริงดิ กูมาที่นี่เกือบทุกวันเลยนะ”

“จริงปะ?” อูจินถามอีกครั้ง

“โอ้ย อูจินมันเคยสนใจใครที่ไหน วันๆทำแต่งาน” แดเนียลที่นั่งอยู่ข้างๆพูดแขวะ

แต่มันก็จริงอย่างที่แดเนียลว่า อูจินทำแต่งาน ไม่ค่อยสนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวสักเท่าไหร่ โซเชียลก็ไม่ค่อยเล่น เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแฟนของลูคัส พี่จองอู ทำงานที่เดียวกับเขา

“พี่จองอูโอเคไหมครับ เรื่องที่พวกผมจะใช้บ้านพี่จัดงานเลี้ยงรุ่น ถ้ารบกวนก็ไม่เป็นไรนะครับ” แดเนียลหันไปถามจองอู จริงๆเขาก็เกรงใจ เพราะมันเป็นบ้านส่วนตัวของลูคัสกับจองอู แถมบ้านยังเพิ่งจะสร้างเสร็จ

“เห้ย ไม่เป็นไรๆ” จองอูส่ายหน้า “พี่ว่าจะชวนเพื่อนๆมาเหมือนกัน ได้ไหม?” จองอูหันไปถามลูคัส

“ตามใจเธอเลย จัดรวมกันเลยก็ได้นะ” ลูคัสตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ...แหม ทีคุยกับเพื่อนเสียงแข็งเชียวนะ

“ก็คิดงั้นแหละ แต่ชวนมาไม่กี่คนหรอก” ลูคัสพยักหน้าตอบ

อูจินนั่งคุยกับเพื่อนจนลืมเวลา เมื่อดูนาฬิกาก็พบว่าใกล้จะถึงเวลานัดแล้วจึงขอตัวกลับก่อน เมื่อเห็นว่าอูจินเดินออกจากร้านไปแล้ว ลูคัสจึงเขยิบมาใกล้ๆกับแดเนียล

“มันรู้เรื่องนั้นยัง? เรื่องเพื่อนเรา” ลูคัสถาม

“ยัง กูยังไม่ได้บอก”

“อ้าว ทำไมไม่บอก”

“กูให้มันรู้เองดีกว่า ยังไงจีฮุนก็ต้องมางานเลี้ยงรุ่นอยู่แล้ว”

“แล้วมันจะไม่เป็นไรหรอวะ” ลูคัสถาม

“ไม่รู้ มันก็คงเข้าใจแหละกูว่า”

“กูกลัวมันจะอาละวาดอ่ะดิ”

“เพื่อนเรามันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก เชื่อกู”

“ก็ขอให้เป็นเป็นอย่างนั้น”

- To be continue

[Hayden Gelford]

IN RAIN

Rainy and Pinky
#ฤดูฝนอูฮุน


-2-

“อูจิน”

“.....”

“อูจิน”

“.....”

“อูจิน!!”

“หะ! มึงจะตะโกนทำไมเนี่ยแดเนียล”

“มึงได้ยินที่กูพูดรึเปล่า”

“พูดว่า..?”

“ไม่ได้ยินจริงๆด้วย” คัง แดเนียลถอนหายใจกับคนตรงหน้า เมื่อครู่เขาพูดถึงธีมงานเลี้ยงรุ่น เรื่องอาหาร วันเวลาและสถานที่ จริงๆเขาคุยกับลูคัสและตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่อยากมาปรึกษาอูจิน เผื่อว่าเพื่อนคนนี้จะมีอะไรแกไขหรือเพิ่มเติมอะไรบ้าง สรุปว่าอูจินไม่ได้ฟังเรื่องที่เขาพูดสักอย่าง

“ช่างเถอะ” แดเนียลส่ายหัว เขาขี้เกียจจะเล่ารายละเอียดงานอีกรอบ “งานมีวันอาทิตย์นี้ เริ่มงานหนึ่งทุ่ม”

“มีใครมาบ้าง?” อูจินถาม

“ที่คอนเฟิร์มแล้วว่ามาก็มีกู แจฮวาน ลูคัสนี่แน่นอนอยู่แล้วเพราะจัดที่บ้านมัน พี่จองอูกับเพื่อนเขา ดงฮยอน ฮยอนบิน อีกเยอะอะ”

“แล้ว..”

“?”

“จีฮุนล่ะ มาไหม?”

“มาสิ” แดเนียลตอบทันที

“อืม งานวันอาทิตย์นี้ ใช่ไหม?”

“ใช่ มาด้วยนะมึง” แดเนียลทิ้งท้ายก่อนจะออกจากทำงานของเพื่อนสนิท

-

วันเวลาเลยผ่านไป รู้สึกตัวอีกทีวันนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว เช้านี้อูจินต้องออกไปดูไซต์งานเพื่อคุยกับผู้รับเหมา กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายกว่าๆ ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆช่วงนี้ก็มีงานเข้ามากมาย วิ่งดูไซต์จนหัวหมุน เขายังไม่ได้เตรียมตัวไปงานคืนนี้เลย ชุดเขายังไม่ได้หาด้วยซ้ำ

อูจินเลื่อนหารายชื่อของใครสักคนก่อนจะกดโทรออก

(ฮัลโหล มีไรมึง) ไม่ใช่ใครที่ไหน แดเนียล เพื่อนสนิทของเขาเอง

“มึง งานวันนี้กูไปเลทหน่อยได้ปะ?”

(อ้าว ทำไมวะ มีไรเปล่า)

“กูต้องไปไซต์อีกที่ก่อน แล้วต้องเข้าบริษัทไปเอาของด้วย กลัวไม่ทัน”

(ไปเอาของได้ไง วันนี้บริษัทปิดไม่ใช่หรอ)

“เออว่ะ กูลืม เออ แล้วกูยังไม่ได้หาชุดเลย”

(กูหาชุดให้มึงแล้ว ฝากไว้กับป้าบ้านข้างๆมึง)

“โห เพื่อนดีเด่น” อูจินได้ยินแดเนียลหัวเราะ ก่อนจะวางสายไป

อูจินใช้เวลาแต่งตัวไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เนื่องจากเขาไม่มั่นใจในชุดของตน เดี๋ยวเปลี่ยนนี่บ้าง นู้นบ้าง สีเนคไท รองเท้า กว่าจะเซตผมเสร็จก็ปาไปเกือบสองชั่วโมง อูจินขับรถคู่ใจของตนไปตามเส้นทางบ้านลูคัสที่แดเนียลส่งมาให้ ใช้เวลาไม่นานก็เจอบ้านสีขาวสองชั้นหลังใหญ่ รั้วด้านนอกประดับด้วยไฟหลากสี สนามหญ้าหน้าบ้านมีผู้คนมากมายกำลังยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน อูจินจอดรถไว้ข้างทาง เช็คตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะลงจากรถ เมื่อเข้ามาภายในงานก็พบว่า ไม่มีเก้าอี้ให้นั่งรับประทานอาหาร แต่มีโต๊ะสูงไว้สำหรับวางอาหาร และมีซุ้มอาหารอยู่ซ้ายขวา

“พัค อูจิน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้คนในชุดสูทสีกรมหันไปมอง

“ควอน ฮยอนบิน” อูจินเรียกชื่อของอีกฝ่าย

“วันนี้แต่งตัวหล่อเว้ยๆ” เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างก็คือ คิม ดงฮัน แซว

“ชุดนี้แดเนียลมันเตรียมให้”

“มิน่า ไม่สมกับเป็นมึง”

“อะไร กูก็แต่งตัวดีเป็นนะเว้ย” อูจินพูด “แล้วเป็นไงบ้าง หายหน้าหายตาไปเลย” อูจินพูดแล้วหันไปมองฮยอนบิน

“เออ กูก็เพิ่งเจอมันวันนี้นี่แหละ” ดงฮันพูดเสริม

“จบม.6 กูไปเรียนต่อต่างประเทศไง แล้วก็ทำงานที่นั่นเลย”

“ก็ไม่คิดจะมาหาเพื่อนฝูงบ้าง”

“แล้วที่ยืนอยู่ตรงนี้นี่ใคร โฮโลแกรมกูหรอ” ฮยอนบินสวนกลับ

ทั้งสามคนคุยหยอกล้อกันสักพัก อูจินก็ขอตัวเข้าไปหาแดเนียลในบ้าน

“มาแล้วหรอ” เมื่อเดินไปถึงห้องนั่งเล่น แดเนียลก็เป็นฝ่ายทักก่อน

“ทำไมจัดงานในบ้านด้วยอะ” ทีแรกอูจินคิดว่าจะจัดสนามหญ้าหน้าบ้าน แต่เมื่อเดินมาถึงก็พบว่ามีเพื่อนๆเขาส่วนหนึ่งที่อยู่ด้านใน

“เผื่อฝนตก ช่วงนี้มันหน้าฝน” ลูคัสที่ยืนอยู่ข้างๆแดเนียลตอบ

“ลูคัส กูขอขี้นไปนอนห้องมึง?”

“อ้าว ไม่อยู่ในงานหรอ?”

“คนยังมาน้อยอยู่เลย คนมาครบแล้วมึงค่อยมาปลุกกู” ความจริงคือเขาเกือบจะไม่มาด้วยซ้ำ เพราะที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้นอนเลย แต่เห็นว่าแดเนียลตั้งใจกับงานนี้มาก เลยยอมมา

“มาดิ เดี๋ยวกูพาไป”

ลูคัสเดินนำไปยังห้องของตน “มึงนอนห้องกูก็ได้”

“ขอบใจ”

“กูลงไปดูข้างล่างก่อน ฝันดีมึง”

หลังจากที่ลูคัสออกไปจากห้อง อูจินก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเพื่อนอนแล้วเขาก็พบว่า..

นอนไม่หลับ…

อูจินพลิกตัวอยู่หลายรอบ ก็ไม่ยอมหลับสักที อาจจะเป็นเพราะชุดสูททีใส่อยู่ จึงตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปที่ระเบียงแทน ระเบียงด้านนี้เป็นระเบียงด้านข้างบ้าน ซึ่งอยู่คนละด้านกับสนามหญ้าที่จัดงาน อูจินมองท้องฟ้ายามค่ำคืนคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้น

“ตื่นแล้วหรอ?”

เสียงที่แสนคุ้นเคย

เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน

เสียงที่เขาคิดถึงมากที่สุด

เสียงของ...

พัค จีฮุน

“ทำหน้าอย่างนั้นทำไมเนี่ย” เสียงใสพูดขึ้นอีกครั้ง รู้สึกตัวอีกทีคนตัวเล็กก็เดินมายืนข้างๆเขาแล้ว

“อ่า...”

“เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลย” จีฮุนเป็นฝ่ายถามก่อน

“ก็...เรื่อยๆแหละ” อูจินตอบอย่างตะกุกตะกัก มาแบบนี้เขาไม่ทันตั้งตัวหรอกนะ

“หรอ ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่?” ผิดกับคนข้างๆที่ดูจะเป็นธรรมชาติเหลือเกิน

“วิศวกร”

“ก็คิดไว้อย่างนั้นอยู่แล้วแหละ”

“......” อูจินไม่ได้ตอบอะไร เมื่อเห็นหน้าจีฮุนอีกครั้ง เขาก็นึกย้อนไปตอนที่เลิกกัน มันเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่มีเวลาให้อีกฝ่ายเลย จนทนไม่ไหวเลยเลิกกันไป เขายังไม่มีโอกาสที่จะกล่าวคำนั้นเลย คำว่า...

“ขอโทษนะ” รู้ตัวอีกที ปากมันก็พูดออกไปซะแล้ว…

“เรื่องอะไรหรอ?” จีฮุนหันมาถาม

“ตอนที่...เราเลิกกัน”

“........”

“ยังไม่ได้บอกขอโทษเลย”

“ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ลืมไปหมดแล้วล่ะ” จีฮุนตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไร พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ “เออ ว่าจะทัก วันนี้แต่งตัวดูดีนะ”

“ขอบใจ เธอก็เหมือนกัน”

“พอมองดูดีๆ เธอหล่อขึ้นปะเนี่ย” จีฮุนหันมามองร่างสูง “หล่อๆงี้ ไม่โสดแล้วมั้ง”

“โสดดิ ยังไม่มีแฟน”

“จริงอะ ไม่อยากจะเชื่อ”

“แล้วเธอล่ะ....มีแฟนหรือยัง?”

“มีแล้วล่ะ”

จีฮุนตอบในทันที

“มีอะไรจะให้” คนตัวเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบซองสีชมพูขึ้นมาแล้วยื่นให้อูจิน

‘The Wedding of
Ong Seongwoo & Park Jihoon’

“ยินดีด้วยนะ”

“ขอบใจ มางานด้วยนะ”

“อืม จะไปนะ”

“งานเริ่มแล้ว ลงไปกันเถอะ”

“เธอลงไปก่อน เดี๋ยวตามไป”

“โอเค” จีฮุนยิ้มให้ก่อนจะออกจากห้องไป

อูจินเปิดดูการ์ด งานแต่งงานจัดต้นเดือนหน้า เขาหยิบโทรศัพท์มาเช็คตารางงาน วันนั้นเขาว่างพอดี อูจินเก็บการ์ดและโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเดินตามลงไป

เมื่อลงมาก็พบว่าเพื่อนในห้องเขามากันเยอะแล้ว ต่างคนต่างคุยกัน เนื่อจากไม่ได้เจอกันนาน ว่าแล้วอูจินก็เดินไปคุยกับเพื่อนบ้าง อูจินอยู่จนงานเลิก เพื่อนๆเริ่มทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้ตนเองต้องไปทำงานแต่เช้าในข
ณะที่กำลังเดินไปที่รถอยู่ๆฝนก็ตกลงมา เขารับวิ่งไปที่รถของตนทันที เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับพัค จีฮุนและอง ซองอู รุ่นพี่ของเขาเดินผ่านหน้ารถไป ทันใดนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมา….

เขาพยายามเช็ดน้ำตาและกลั้นไม่ให้ร้อง แต่น้ำตามันก็คงไหลออกมาไม่หยุด เรื่องนี้เขาโทษใครไม่ได้ เขาเป็นคนผิดก็ต้องยอมรับผลของการกระทำ พัค อูจิน ยังรอ พัค จีฮุน อยู่ เรื่องวันนั้นเขาไม่เคยลืม เขาตั้งใจจะเลิกนิสัยแบบนั้นแล้วกลับไปหาพัค จีฮุนในวันที่เขาพร้อม เขาอยากดูแล อยากอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้ ที่ตรงนั้นมันไม่ว่างซะแล้ว

อูจินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกอะไรซักอย่างก่อนจะสตาร์ทรถแล้วกลับบ้าน

Calendar

xxxx-xx-xx

06.00 pm - ไปงานแต่งจีฮุน

Saved

- END