เรื่องสั้น:ความฝันของผม, ใครเคยอ่านคำที่พลาดไปมาแล้ว มาดูเลยจ้าๆ ตัวเลือก

[Mukkonnakul]

“ไปให้สุดขอบฟ้า.. จะไม่มองย้อนมา”

เสียงเพลง ‘สุดขอบฟ้า’ของวงไทเทเนี่ยมดังขึ้นจากdiscmanเก่าเขรอะ.. มันเป็นอะไรที่ตกยุคไปเนิ่นนานแล้ว แต่ผมมั่นใจว่า อีกไม่นานนัก มันจะแปรเปลี่ยนเป็นไอพอดรุ่นใหม่ล่าสุด แน่นอน..
ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือตัวเอง มันคือเรื่องมหัศจรรย์สำหรับคนที่ไล่ตามจับความฝันอย่างผมและใครอีกหลายคน มันเป็นทั้งความหวัง ความฝัน ความเชื่อ ช่องทาง ไปจนถึงมนตร์วิเศษแห่งความไม่แน่นอน
บางที ความฝันกับความไม่แน่นอนอาจเป็นสิ่งเดียวกัน ความฝันของใครเป็นอย่างไรบ้างนะ.. เด็กน้อยคนนั้นอาจเป็นอาชีพทหารตำรวจ นักศึกษาแว่นหนาเตอะทางซ้ายมือกับหอบหนังสือ เกียรตินิยมอันดับ1ของคณะล่ะมั้ง.. คู่รักทั้งสอง.. แหวนแต่งงาน บางทีหนุ่มวินมอร์เตอร์ไซค์ลูกอ่อนผู้นั้นอาจเป็นค่าเล่าเรียนของลูก.. ตากล้องหนุ่ม ความฝันของเขาคงจะสำเร็จเมื่อภาพถ่ายอยู่ในหอศิลป์ สาวแว่นบ้าบีบีทางขวาเหรอ.. พินบีบีของคนอื่นที่เพิ่มขึ้นในโทรศัพท์ล่ะมั้ง หรือหญิงชรากับกระจาดขนมด้านหน้า.. ความฝันแก อะไรกันนะ.. ลูกหลานกลับมาดูแล หรือแค่ขายข้าวต้มมัดได้หมด..
ความฝันของผมตอนนี้เหรอ.. มันอยู่ในมือผมเอง...
ด้วยจำนวนไม่มากมาย แต่อาจทำให้ใครหลายๆคนมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ ทำให้ผู้ที่ยังตกอยู่ในความยากจนอีกไม่น้อย ล้วนแสวงหาโชคจากมัน
ผมหยีตาลงเล็กน้อยด้วยแสงจากนาฬิกาสีทองวาวบนข้อมือนักธุรกิจหนุ่มที่สะท้อนใส่ ผมเหลือบมองที่แขนตัวเอง มีนาฬิการาคาถูกเก่าซีดคาดอยู่ เข็มบนหน้าปัดของมันหมุนไปเรื่อยๆ เหมือนจะบอกว่า กาลเวลาไม่คอยใคร
เชื่อสิ อีกไม่กี่นาทีแล้วที่ความฝันของผมจะเป็นจริง ครั้งนี้ ไม่มีพลาดแน่ เขาบอกผมอ
เข็มนาฬิกากระดิกไปอีกครั้ง.. อีกไม่นานนัก ทุกสิ่งในตัวผมจะแปรเปลี่ยน
ผมยืนหยุดนิ่งบนบาทวิถี...

สายลมกรรโชกแรงผ่านตัว พาดอกไม้จากริมทางหลุดลอย ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นดอกอะไร แต่ดอกที่ร่วงโรยของมันก็ค่อยๆปลิวตามกันไปเรื่อยๆ กลีบสีช้ำตกลงมาก่อนใคร..
กลุ่มผู้คนเปลี่ยนไป.. สาวน้อยภายใต้ผมย้อมสีน้ำตาลเข้มก้าวเท้าอย่างเร่งรีบ กระเป๋าสะพายบนแผ่นหลังซึ่งค้อมเล็กน้อยกระเด้งขึ้นลงตามจังหวะ ชายหนุ่มในชุดสูทวิ่งผ่านไปราวจะหนีให้พ้นกลิ่นน้ำเน่าและควันพิษ หญิงวัยกลางคนหน้าตาบูดบึ้งฉุดกระชากลูกน้อยให้ตามให้ทัน เจ้าของเสื้อกั๊กสีส้มกับมอร์เตอร์ไซค์ตรงริมทางบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็วราวแมลงวัน ในเมืองใหญ่แห่งนี้ทุกคนล้วน รีบ รีบ รีบ
“ปึ้ก”
หญิงแก่ในผ้าถุงและหมวกงอบนำกระจาดขนมเข้าชน ปลุกให้ผมมองดูนาฬิกาของตนอีกครั้ง ผ่านไปอีก 10นาที
ผมเองก็ต้องรีบ!
ผมวิ่งจ้ำออกไปด้วยความรวดเร็ว แม้จะชนใครก็ไม่สนใจ เพราะวินาทีสำคัญกำลังมาถึง..
ผมวิ่งผ่านร้านสะดวกซื้อ ชายตาบอด เพิงขายส้มตำ หมาข้างถนน สาวผมแดง โรงเรียนกวดวิชา ร้านทำผม และสิ้นสุดลงที่.. ร้านโชห่วย
ประตูกระจกใสเปิดออก แอร์คอนดิชั่นขนาดมหึมาเป่าลมใส่หน้า บนเคาน์เตอร์คิดเงิน วิทยุกำลังประกาศอะไรสักอย่างท่ามกลางลูกจ้างที่กำลังเงี่ยหูฟัง
ผมหอบหายใจไม่หยุด.. ขณะที่หญิงกลางคนเอื้อมมือไปปรับเสียง
“เลขที่ออก 9004”
ผมก้มมองล็อตเตอรี่ในมือด้วยความเหนื่อยหน่าย 8999
พลาดอีกแล้ว!
*******

TaLk WiTh Me:
เป็นอย่างไรกันบ้างคะ ช่วยคอมเม้นต์ติชมกันหน่อยน้า ใครที่อ่าน คำที่พลาดไป มาแล้ว ก็บอกกันหน่อยจ้ะว่าดีขึ้นจากเรื่องเดิมไหม จะพยายามนำไปปรับปรุง ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ^_^
ป.ล. คนที่อยากได้เกลแล้วเข้ามาแค่บอกว่า ชอบๆๆๆ น่ารำคาญมากเลย ออกไปซะถ้าคุณมีจุดประสงค์อย่างนี้ เราไม่ต้อนรับ!