แฟนฟิค ครอบครัวอลวน แบบฉบับ เกรนเจอร์ วีสลีย์ (เรททั่วไป)(g), เครดิต Harry Potter book 1-7 by J.K.Rowling ตัวเลือก

[kong gold rug]

แฟนฟิคไซด์สตอรี่ เรื่องนี้ แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงและเผยแพร่ใน ฮอกวอตส์ไทย เท่านั้น
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน ฟิคเปิ่นๆเรื่องนี้น้าาาา ^^ ขอให้มีความสุขในการอ่านทุกคนครับ

บทที่หนึ่ง บ้านเกรนเจอร์ วีสลีย์

'ในบ้านหลังเล็กเล็กหลังหนึ่ง ของหมู่บ้านอัตเทอรี่เซนต์แคชโพล ปลายเดือนสิงหาคม

เป็นคืนที่อากาศแสนอบอ้าว แมวขนฟูสีส้มกำลังนอนขดตัวอย่างไม่สบายนัก ครุกแชงค์ขยับตัวอย่างเงียบๆ บนพรม

เก่าสึกที่ประจำของเขา ตรงหน้าเตาผิงที่ว่างเปล่าฝุ่นเขรอะ ซึ่งตั้งอยู่ตรงกับชานบันใดชั้นสอง แสงเหลืองนวลภายใน

ห้องนั้น มาจากแชนเดอเรียที่แขวนอยู่กึ่งกลางห้อง แสงนั้นสะท้อนอยู่บนผิวพี้นไม้เป็นสีน้าตาลเข้ม ที่มีรอยขีดข่วน

จากกาลเวลานับสิบปี เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ถ้าไม่นับเศษปลายไม้กวาดที่ถูกเล็มออกร่วง

ระเกะระกะอยู่ทั่วบริเวณเก้าอี้นวม ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามเตาผิงแล้วล่ะก็ บ้านนี้ถือว่าสะอาดสะอ้านดีทีเดียว

กลิ่นจางๆของน้ำยาทำความสะอาดไม้กวาดนั้น ส่งกลิ่นปะปนกับกลิ่นโกโก้ร้อนที่ชงเสร็จใหม่ๆ ที่ส่งควันฉุยๆมาจาก

ถ้วยเซรามิคสีชมพูหวานที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์เล็กๆ ซึ่งกั้นระหว่างเก้าอี้นวมกับโต๊ะทรงกลมและเก้าอี้ไม้ที่เข้าชุด

มีชั้นหนังสือสูงจรดเพดานตั้งอยู่ชิดกับผนัง '

ทันใดนั้นเองไฟสีเขียวมรกตก็สว่างวาบขึ้นในเตาผิง วินาทีถัดมาร่างของเฮอร์ไมโอนี่

ที่หมุนติ้วก็ปรากฎขึ้น และหยุดลงอย่างรวดเร็ว เธอปัดฝุ่นขี้เถ้าออกจากเสื้อคลุมสีเขียวที่มีตรากระทรวงเวทมนต์ ก่อน

จะก้าวออกมา ครุกแชงค์เห็นเอกสารปึกใหญ่อยู่ในอ้อมแขนเธอ

"ลูกล่ะ?"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามรอน วีสลีย์ ที่กำลังนั่งขัดด้ามไม้กวาดอยู่บนเก้าอี้นวมแดง ข้างหน้าเตาผิง เขาสวมชุด

นอนกางเกงยาวสีส้มเก่าซีด มีลายปืนใหญ่และลูกควัฟเฟิล กับเสื้อที่เข้าชุดกัน แสงไฟขับให้เห็นเส้นเล็กๆที่หางตา

และรอยย่นใต้ขอบตาของพวกเขา แต่กระนั้นเธอกลับดูอิดโรยกว่าอย่างเห็นได้ชัดในคืนนี้

ครุกแชงค์ทักทายเฮอร์ไมโอนี่ด้วยการลุกขึ้นไปพันข้อเท้าเธอ ขณะที่เธอก้มลงเกาหูเขาเบาๆ ก่อนจะเดินละไปจาก

รอน วีสลีย์ที่ดูตั้งใจเล็มปลายไม้กวาดหงิกงออันหนึ่งเป็นพิเศษ

มีเสียงทึบๆดังขึ้นห่างออกไป เมื่อเฮอร์ไมโอนี่วางกองเอกสารบนโต๊ะไม้ทรงกลม และพาดเสื้อคลุมลงบน

พนักเก้าอี้ ก่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง

"นี่!ลูกล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่ถามซ้ำ

"ลูกอยู่ข้างบนน่ะสิ ทำไมเธอต้องตะคอกนะ!"รอน วีสลีย์พูดอย่างไม่พอใจ

"ก็ฉันถามเธอดีๆเธอก็ไม่ยอมปริปาก..."เฮอร์ไมโอนี่พูดฉุนๆ

"นี่ถ้าเธอเหนี่อยก็ควรไปอาบน้ำซะ และฉันว่าเจ้าเอลฟ์พวกนั้นมันใช้งานเธอหนักไปแล้วนะ"รอนวีสลีย์พูดพลางมอง

นาฬิกาที่วางอยู่บนเตาผิง บอกเวลาสามทุ่มสี่สิบเก้า

"รอน ถ้าเธอไม่เข้าใจว่าฉันกำลังทำอะไรละก็... ฉันไม่อยากเถียงกับเธอเรี่องนี้"เฮอร์ไมโอนี่พูดตัดบท

ครุกแชงค์เฝ้าสังเกตุคนทั้งสองอยู่ในความเงียบ พลางมองคนนั้นทีคนนี้ที

'เหมือนซิกเซนส์ของเขาบอกว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า!ความกลัวอันน่าขยะแขยงแผ่ซ่านจากสมอง

ผ่านกระดูกสันหลังของเขาเหมือนน้ำเย็นๆราดรด และราวกับเสียงระฆังที่ดังมาจากโบสถ์เล็กๆของหมู่บ้านที่อยู่

ไม่ไกลนัก ลอยมาเพื่อปกคลุมความเงียบอย่างน่าอึดอัดนี้ ให้ตายเถอะ!เขายอมกระทั่งแลกด้วยอาหารแมว

ยี่ห้อมิสซิสฟิกลี่วิกสิบกระป๋องเลย ถ้าหากมันจะไม่เกิดขึ้น'

-------------------------------------------------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 02:32 PM

[kong gold rug]

บทที่สอง ชัยชนะของเฮอร์ไมโอนี่

ครุกแชงค์ขยับอย่างไม่สบายตัวอีกครั้ง เหมือนพยายามจะสลัดความอึมครึมนี้ออกไป เสียงหึ่งๆของรอน

วีสลีย์ กับเสียงถอนหายใจของเฮอร์ไมโอนี่ เกือบทำให้เขานึกถึง'ผู้คุมวิญญาณ''และความคิดร้ายกาจ'ครุกแชงค์รีบ

สบัดหัวขับไล่ความคิดนั้น แม้เขาจะไม่อยากได้ยิน แต่เสียงของทั้งคู่ก็ยังคงสะท้อนก้องอยู่ในหูของเขา

“ฉันคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจนะ เรื่องที่เธอก็รู้”รอน วีสลีย์ พูดขึ้นแหวกความเงียบ

“อีกแล้วเหรอรอน ฉันคิดว่าเราตกลงกันแล้วนะ!”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางถอนหายใจแรงๆ

“แต่..ลูก...แม่ฉันบอกว่า...”รอน วีสลีย์พูดอึกอัก

“ไม่! รอน!!โรสอายุครบสิบเอ็ดแล้ว ฉันแน่ใจว่าเขาทำได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง เมื่อรอนอ้าปากจะพูด

“ฉันคิดว่าเธอเห็นด้วยจริงๆและจะทำตามที่ตกลง แต่ฉันไม่เห็นว่าเธอจะทำอะไรตามที่ตกลงเลยซักอย่าง!”

เฮอร์ไมโอนี่พูดโกรธๆ

“อย่างเช่นอะไรล่ะ?” รอน วีสลีย์เถียง

“ก็เรื่องโรสนั่นไง!และเราก็ตกลงกันว่าวันนี้เวรเธอทำความสะอาดบ้านไม่ใช่หรือ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางชำเลืองมอง

เศษปลายไม้กวาดที่ถูกเล็มทิ้งไว้เกลื่อนพื้น ตรงหน้ารอนวีสลีย์อย่างหงุดหงิด ไม้กวาดคอแมค360ที่นอนอยู่นั้น

กลื้งตัวเบาๆอย่างสำนึกผิด

“และฉันเดาว่าเธอก็คงจะลืมเก็บผ้าอีกตามเคย”เฮอร์ไมโอนี่พยักเพยิดไปที่หน้าบ้าน ขณะที่รอน วีสลีย์อ้าปากจะเถียง

แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เขาทำหน้าเหมือนถูกชกใต้เข็มขัด ครุกแชงค์เห็นหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ขณะที่กระวีกระวาดลุกขึ้น เดินกระทีบเท้าไปกระชากประตูเปิดออก และปิดตามหลังดังลั่น

'ครุกแชงค์พลิกตัวอีกหน และพ่นลมหายใจแรงๆอย่างเหนี่อยหน่าย เมื่อสงครามในบ้านครานี้ได้จบสิ้นลง

โดยที่เฮอร์ไมโอนี่เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะอีกครั้ง...'

---------------------------------------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 23 2017, 08:47 PM

[kong gold rug]

บทที่สาม ความหวังของโรส เกรนเจอร์ วีสลีย์

ครุกแชงค์ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำลงบันไดไม้ลงมา เด็กหญิงโรส เกรนเจอร์ วีสลีย์สวมชุดนอน

กระโปรงผ้าลี่นๆสีมุขยาวถึงข้อเท้า โรสมีใบหน้าตกกระเหมือนรอน วีสลีย์ แต่มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน และผมหนาฟู

เหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ผิดเพี้ยน โรสหยุดอยู่ที่ตีนบันใด เฮอร์ไมโอนี่ถลาอ้อมโต๊ะไปหาลูกสาว

“หนูได้ยินเสียงพ่อกับแม่” โรสเอ่ยเรียบๆ แต่ครุกแชงค์รู้สึกได้ถึงกระแสความไม่สบายใจ จากน้ำเสียงของเด็กหญิง

เฮอร์ไมโอนี่ก็คงรับรู้เช่นกัน เธอเม้มปากแน่น กวาดสายตาไปบนใบหน้าลูกสาวคนเดียว เหมือนกับไม่เคยเห็นสมบัติ

ชิ้นใดที่มีค่ามากเท่านี้เลย เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมหนานุ่มของเด็กหญิงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะตอบอย่างแผ่วเบาแทบไม่

ต่างจากเสียงกระซิบ

“พ่อกับแม่..พวกเรามี...”

“เรื่องปรึกษากัน”โรสต่อให้ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ นิ่งกันไปซักครู่โรสจึงเอ่ยขึ้น

“แม่คะ..พรุ่งนี้..แม่กับพ่อจะไปส่งหนูมั้ยคะ?”โรสถามอย่างมีความหวัง

“โรส..ฟังแม่นะ..แม่รักลูกนะ..ลูกกำลังจะเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ โรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์ที่ดีที่สุด หนูอายุครบสิบเอ็ด

แล้ว เพราะงั้นแม่อยากให้ลูกได้ตัดสินใจทำอะไรได้ด้วยตัวเอง อยากเห็นลูกมีความกล้า และเติบโตขึ้นอย่างเข้มแข็ง

บ้านกริฟฟินดอร์ในฮอกวอตส์จะเป็นบ้านที่สองของลูก”เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย โรสพยักหน้าตอบช้าๆ

ขณะเดียวกับที่ประตูหน้าบ้านเปิดออก รอน วีสลีย์ หอบตระกร้าผ้าเต็มล้นแทรกประตูเข้ามา

โรสขยับออกมาช่วยขนเสื้อผ้าไปแขวนในห้องแต่งตัว เธอเดินนำรอน วีสลีย์ที่ทำหน้าบูดใส่เฮอร์ไมโอนี่

ก่อนที่เขาจะตามโรสเลี้ยวเข้าโถงทางเดินแคบๆอีกทางนึง ที่อยู่ตรงหัวมุมบันใด เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่าง

เหนี่อยหน่ายอีกครั้ง ก่อนที่จะโบกไม้กายสิทธ์อย่างเนือยๆ ทำให้เสื้อคลุมสีเขียวมรกตที่พาดอยู่ที่เก้าอี้นั้น ลอยออก

ไปทางประตูด้านหลังครัว ขณะที่แขนยาวๆของเสื้อคลุมนั้น สะบัดไปมาจนดูคล้ายผีที่บินไปอย่างร่าเริง ก่อนที่มันจะ

หย่อนตัวลงในเครี่องซักผ้าเก่าๆ และเกิดเสียงดังขลุกขลักตามมาทันทีที่เครื่องซักผ้าเริ่มทำงาน

หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ลุกไปหยิบถ้วยโกโก้ร้อน ที่รอน วีสลีย์เตรียมไว้ให้มาดื่มรวดเดียวหมด

และเมื่อเธอล้างถ้วยในอ่างเล็กๆบนเคาท์เตอร์เสร็จเรียบร้อย เธอก็อ้าปากหาวอีกรอบ

ขณะเดียวกันกับที่โรสกลับออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีครีมผีนหนึ่ง โรสส่งผ้าเช็ดตัวให้เธอและทั้งคู่จึงพากันก้าวขึ้น

บันใดไป ในขณะที่รอน วีสลีย์โผล่ออกมาหยุดยืนมองตามเธอที่ตีนบันใด จนกระทั่งเสียงเดินนั้นพ้นชานบันใดไป

ก่อนที่เขาจะเดินอย่างรีบเร่งไปที่เก้าอี้นวม พร้อมกับคว้าไม้กายสิทธิ์ของเขาที่วางอยู่

เขาโบกไม้เป็นวงกลมทีนึง ก่อนส่งให้อุปกรณ์ดูแลไม้กวาดเก็บตัวเองลงกล่องอย่างเรียบร้อย พร้อมกันกับที่ไม้กวาด

เหินเข้าไปในตู้ไม้กวาดที่อยู่ข้างประตู มันกระเด้งประตูเปิดออกและปิดตามหลังอย่างเงียบๆ เขาชี้ไม้ไปบนกองเศษ

ไม้กวาดบนพื้นพลางพ่นลมออกจมูก แต่คราวนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เสกอจิฟาย" เขาพูดพลางชี้ไม้ไปที่พื้นแรงๆ เศษไม้กวาดที่พี้นจึงค่อยหายวับไป และเมื่อเขาสะบัดข้อมือข้างที่ถือ

ไม้กายสิทธิ์เร็วๆอีกครั้ง คราวนี้ม้วนกระดาษ ขวดหมึกและปากกาขนนก ก็ปรากฏขึ้นที่โต๊ะกระจกเตี้ยๆหน้าเก้าอี้นวม

รอนวีสลีย์จดปลายปากกา และเขียนขยุกขยิกลงบนกระดาษ ก่อนที่เขาจะโบกไม้ให้ปากกาและขวดหมึกหายไป

เขาเดินตรงไปที่ประตูครัว ที่พิกวิดเจียนเกาะคอนอยู่ มองเห็นเป็นเงารางๆจากแสงไฟสลัวด้านนอก


รอน วีสลีย์ขยับตัวอยู่ในความมืดนั้น เขาผูกม้วนกระดาษเล็กๆเข้ากับขาข้างหนึ่งของนกฮูกหนุ่ม

และแล้วพิกวิดเจียนก็โผบินออกไปสู่ท้องฟ้าสีหมึก

-----------------------------------------------------


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 02:47 PM

[kong gold rug]

บทที่สี่ มิสเตอร์เดนนิส ครีฟวี่

‘เช้าวันใหม่ของบ้านเกรนเจอร์วีสลีย์ แสงอาทิตย์อบอุ่นเป็นสีชมพูและเหลืองเรืองรองที่ตรงขอบฟ้า

แสงนั้นทอผ่านกระจกสีที่เหนือบานประตูไม้โอ้คอีกเช่นเคย ทำให้เกิดเป็นแสงสีเย็นๆกระทบตามผนังและพื้นไม้ในห้อง

โถงชั้นล่าง’ 'ถึงแม้ครุกแชงค์จะไม่ชอบนกนกฮูก'พิกวิดเจียน'ของรอน วีสลีย์ แต่กระนั้นเขาก็คุ้นเคยกับนกฮูก

ไปรษณีย์ดี และด้วยความที่นกฮูกเหล่านี้ถูกฝึกมาอย่างดี ทำให้พวกมันทำตัวสุภาพมากเลยทีเดียว พวกมันไม่ทำเสียง

เอะอะเหมือนพิกวิดเจียน จึงทำให้เขาไม่มีปัญหากับการที่มีนกฮูกไปรษณีย์มาที่บ้านทุกเช้า'

หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตเพิ่งมาถึงโดยนกฮูกโรงนาสีน้ำตาล มันบินมาหยุดกึกที่ขอบหน้าต่าง

ที่อยู่ถัดไปจากเก้าอี้นวมตรงข้ามเตาผิง เฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งอยู่หน้าประตู เธอลุกขึ้นไปรับหนังสือพิมพ์ แต่ครั้งนี้เธอ

โยนส่งๆไปที่เก้าอี้นวมโดยไม่สนใจที่จะอ่านต่างจากวันก่อนๆ เธอทิ้งตัวนั่งลงตรงข้างหีบที่เปิดอ้าอีกครั้ง ปากพึมพำ

อย่างเสียสติ สองมือคลำวุ่นบนกองตำรา ปากกาขนนกและขวดหมึกในหีบใบใหญ่ ที่พวกเขาซื้อมาจากตรอกได-

-แอกอนเมื่ออาทิตย์ก่อน ขณะเดียวกันรอน วีสลีย์ที่ผูกผ้ากันเปื้อนสีเหลืองอ๋อย ถือถาดใส่แซนด์วิชเบคอนตั้งใหญ่

ก้าวจ้ำออกมาจากในครัว

“โรส เสร็จรึยังลูก”รอน วีสลีย์ร้องเรียกเมื่อเดินผ่านตีนบันได พอดีกับมีเสียงดังโครมข้างนอก โรสวิ่งตึงๆลงมา

พร้อมกันกับที่ เฮอร์ไมโอนี่กระแทกฝาหีบปิด และนาทีถัดมาครอบครัวเกรนเจอร์ วีสลีย์ ก็มายืนพร้อมกันอยู่ที่หน้า

รถเมล์สีทองสลับดำ มีตัวหนังสือสีเขียวสวยงามเขียนไว้ข้างๆว่า

’รถเมล์สายอัศวินอรุณรุ่ง สำหรับพ่อมดแม่มดผู้เร่งด่วน’

พนักงานชายหนุ่มร่างเล็กในชุดสูทสีเขียวเข้ม ตัดกับผมหน้าม้าสีน้ำตาลของเขาเอ่ยทักทาย “กระผม เดนนิส ครีฟวี่

ยินดีให้บริการคร้าาาบ”

'เสียงของเขาทำให้ครุกแชค์นึกถึงตัวการ์ตูนตลกๆ จากในรายการทีวีตอนเช้าของมักเกิ้ล ที่โรสชอบเปิดดู

บ่อยๆ หลังจากคำพูดทักทาย และ การเป็นเกียรติร่วมถ่ายรูปกันเป็นรอบที่ห้า กับเสียงจึ้กจั้กของเฮอร์ไมโอนี่ ก็ได้

ฤกษ์ที่จะออกเดินทางกันเสียที'

ครุกแชงค์กระโดดตามเดนนิส ที่ช่วยโรสลากหีบขึ้นไปบนรถ ก่อนมีเสียงประตูปิดตามหลังเขา

และได้กินอาหารแมวกระป๋องยี่ห้อมิสซิสฟิกลี่วิกเจ้าเก่า(รสพิซซ่า)ที่โรสเตรียมให้ แต่เมื่อโรสกัดแซนด์วิชเบคอนที่

รอน วีสลีย์ยัดใส่มือมาได้สองสามคำ เดนนิสก็เดินมาบอกว่าถึงคิงครอสแล้ว อีกพริบตาหนึ่งครุกแชงค์ โรส กับหีบ

หนักๆ และแม่มดแก่ๆอีกคน ที่สวมหมวกมีฟิกเกอร์แร้งประดับอยู่ ก็มายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟโอ่อ่า โรสดึงโทรศัพท์

มือถือของเธอ ออกมาจากกระเป๋าข้างกางเกงยีนส์สีเข้ม จิ้มๆอยู่พักหนึ่ง ระหว่างที่แม่มดแก่ๆเดินห่างออกไป

“เอาล่ะ พร้อมรึยังครุกแชงค์” โรสถามพลางย่อตัวลงมาจ้องตรงหน้าเขา ครุกแชงค์ได้กลิ่นหอมดอกไม้อ่อนๆคล้าย

ดอกลาเวนเดอร์เตะจมูก เขาครางตอบเธอเบาๆ

“ฉันไลน์ไปบอกพ่อกับแม่ว่าเราถึงคิงครอตส์แล้ว และบอกว่านายทำตัวดี”โรสพูดพร้อมกับเอาจมูกของเธอ มาชนกับ

จมูกเย็นๆของเขาอย่างรักใคร่ ครุกแชงค์ครางอย่างนึกขบขัน ไม่รู้ทำไมเขาเกิดนึกอยากทำเสียงเหมือนตัวการ์ตูน

แบบพ่อหนุ่มเดนนิสขึ้นมา..ม้าาาาาววว

---------------------------------


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 9 2017, 10:35 PM

[kong gold rug]

บทที่ห้า ที่ชานชาลา

‘ใต้ท้องฟ้าโปร่งสีดอกฟอเกทมีนอท ข้างนอกแสงแดดเริ่มร้อนขึ้น'

ในหลายปีมานี้ ครุกแชงค์รู้สึกตัวว่าเขาเหนื่อยง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อน ขณะที่เขาเดินตามโรสไปตาม

ทางเดินสวนกับผู้คน ที่เดินทางมากันแน่นสถานี เขาเริ่มเดินพันข้อเท้าโรสเหมือนกับทุกครั้งที่เขา จะขอให้เธอหยุด

เดิน ก็พอดีกับที่โรสพึมพำว่า”เก้าเศษสามส่วนสี่ ใช่แล้ว”ตรงนี้!”เธอพูดประโยคหลังออกมาดังๆ

โรสไม่ลืมที่จะตรวจดูรอบๆ เธอหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นว่า มีเด็กชายมักเกิ้ลผมเรียบแปล้ ที่เดินมากับหญิงวัยกลางคนคน

หนึ่งนั้น กำลังมองมาที่พวกเขา พลางชี้มืออย่างไม่สุภาพ มาที่หางเป็นพวงตั้งเด่ของครุกแชงค์ พร้อมกับหัวเราะดัง

ลั่น อย่างไม่สนใจสีหน้าระคนโกรธของโรส เธออุ้มเขาขึ้นไปไว้แนบอก มองตามสองแม่ลูกอย่างขุ่นเคือง ครุกแชงค์

ครางอย่างขอบคุณที่เธอปกป้องเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนโยนที่ฉายแววเด็ดเดี่ยว ทำให้เขานึกถึงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา

'เฮอร์ไมโอนี่เคยปกป้องเขาครั้งที่รอน วีสลีย์ กล่าวหาว่าเขาเขมือบหนู แอนนิ-เมจัส สกปรกๆตัวหนึ่ง

เมื่อนานมาแล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ค่อยอยากทำตัวสนิทสนมกับรอน วีสลีย์ และสัตว์เลี้ยงของเขาเท่าไหร่นัก'

เขารู้สึกว่าโรสตบต้นขาเขาเบาๆ เหมือนบอกให้เตรียมพร้อม ขณะนี้ครุกแชงค์สัมผัสถึงพลังอันมุ่งมั่น ของ

โรสได้อย่างเต็มเปี่ยม และเขาบอกได้เลย ว่าโรสไม่หยุดลังเลแม้แต่น้อยเมื่อเธอ ดันรถเข็นที่ใส่หีบหนักๆ ด้วยมือ

เพียงข้างเดียว ขณะที่สองเท้าของเธอเร่งสปีด ตรงไปที่รั้วกั้นชานชาลา และมาโผล่ที่สถานีอีกแห่ง ที่ปกคลุมด้วยไอ

หมอกสีขาวบางๆ ครุกแชงค์เห็นหัวขบวนรถจักรสีดำ-แดงที่คุ้นเคยจอดอยู่ ตู้ขบวนทั้งสิบสี่ตู้นั้น ยังคงทำหน้าที่ส่ง

นักเรียนฮอกวอตส์ รุ่นแล้วรุ่นเล่า ทำให้เขาระลึกถึงภาพเฮอร์ไมโอนี่ครั้งที่ยังเด็ก ภาพสุนัขตัวใหญ่สีดำซิเรียส ที่

หยอกล้อเล่นกับเขาเมื่อครั้งกระโน้น...;

ขณะที่ครุกแชงค์กำลังดื่มด่ำอยู่กับภาพความหลัง เขารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อพรีเฟคชายหญิงคู่หนึ่ง เข้ามา

อาสาช่วยโรสยกหีบหนักอึ้งเข้าไปในตู้ขบวนที่ว่างหลังหนึ่ง เมื่อพวกเขาจัดแจงยัดหีบไว้บนชั้นเก็บของแล้ว ทั้งคู่ส่ง

ยิ้มตอบรับคำกล่าวขอบคุณของโรส และ จึงจูงมือกันกลับออกไปพร้อมกับเลื่อนประตูปิดตามหลัง

โรสเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง ขณะที่ครุกแชงค์นอนหมอบอย่างเรียบร้อยอยู่บนตักของเธอ

เขาเห็นเธอกำลังมองอย่างเศร้าๆ ไปนอกหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงสนทนา และ เสียงหัวเราะแว่วมาจากที่ชานชาลา

เสียงนกแก้ว คางคก และแมว ต่างส่งเสียงแข่งกับเสียงเด็กๆ และดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่มีใครสนใจ ที่จะขึ้นมาบนตู้

ขบวนรถไฟมากนัก โรสขยับตัวดึงไม้กายสิทธ์ออกมา(ไม้เบิช)ครุกแชงค์จ้องมองดูโรสใช้คาถาเรียกของที่เธอฝึกมา

เป็นอย่างดีตั้งแต่ที่บ้าน และมักจะได้ผลทุกครั้ง "เอ็กซีโอหนังสือ"คราวนี้ฝาหีบกระเด้งเปิดออกและปิดตามหลัง

หนังสือเล่มบางเล่มหนึ่ง ที่เหินออกมา โรสคว้าไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

'ครุกแชงค์จำมันได้ทันที มันคือหนังสือเล่มโปรดเล่มหนึ่งของเธอเลยทีเดียว และเธอมักจะหยิบมัน

ขึ้นมาอ่านเสมอยามที่เธอไม่สบายใจ'

'การที่ครุกแชงค์เติบโตมากับเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้เขาต่างจากแมวทั่วไป อันที่จริงแล้วเขาชอบ

การอ่านหนังสือมาก เขาไม่รู้ตัวว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เขาสามารถเข้าใจมันได้ทุกตัวอักษรเลยก็ว่าได้

โรสพลิกหนังสือเปิดอ่าน จากนั้นเขาและโรสก็ล่องลอยเข้าสู่'ดินแดนแห่งโลกของหนังสือ'

...

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 9 2017, 10:53 PM

[kong gold rug]

บทที่หก หนังสือนิทาน

หน้าที่หนึ่ง

:แม่มดน้อยลิบเบอร์ตี้ กับ บ้านกังหันไปๆมาๆ:

ฉบับแปลและเรียบเรียงใหม่โดยมิสดริงเกิ้ลเบอร์รี่

กาลครั้งหนึ่ง มีแม่มดน้อยชื่อว่า'ลิบเบอร์ตี้'

เธอเป็นเด็กหญิงกำพร้า ที่อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีชื่อแห่งหนึ่ง

เด็กหญิงลิบเบอร์ตี้มีผิวหน้าซีดเผือด เส้นผมสีน้ำตาลหยาบกระด้าง

เธอมีรูปร่างผอม จากการที่เธอต้องทนกินขนมปังเข็งๆ กับเนยหนึ่งก้อนทุกมื้อ

แต่ถึงกระนั้นเธอกลับมีดวงตาที่งดงามยิ่ง


คุณนาย'อั้กลี่'ที่เป็นเจ้าของบ้านเด็กกำพร้านั้น ห่างไกลจากคำว่ารักเด็กมากนัก

เธอมักจะทำตัวพองเหมือนอึ่งอ่าง และตะคอกอย่างเกรี้ยวกราดเสมอ

ยิ่งกว่านั้นหากว่ามีใครเอ่ยถึงพ่อแม่ล่ะก็ จะได้รับคำตอบอย่างร้ายกาจ

“เพราะพ่อแม่พวกแกไม่เอาแกแล้วไง!ฉันถึงได้รับเลี้ยงพวกแก!”

และตามด้วยคำผรุสวาสอีกเป็นกอง จนเด็กๆทุกคนเรียนรู้ที่จะมีชีวิตไปอย่างเงียบๆ


คืนนี้เด็กๆหลับกันหมดแล้ว แต่ลิบเบอร์ตี้ยังคงนั่งอยู่ตรงปลายเตียงเหล็กขึ้นสนิม

บนที่นอนปุปะของเธอ


ลิบเบอร์ตี้จ้องมองไปนอกหน้าต่างเช่นเดียวกับทุกคืน เธอชอบมองไปบนท้องฟ้า

ที่มีพระจันทร์สุกสว่าง

แต่คืนนี้เธอรู้สึกเหมือนมีอำนาจวิเศษบางอย่าง ที่ทำให้ในความคิดของเธอนั้น

เสมือนจริงยิ่งกว่าทุกสิ่งรอบๆตัว เธอคิดว่าเธอมีบ้าน และมันคงอยู่ที่ไหนซักแห่ง


ทันใดนั้นเองมีบางอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเท่าความคิด

ลิบเบอร์ตี้เห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไกล้เข้ามา ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าต่างห้อง

จนเธอเห็นชัดว่ามันเป็นบ้าน!!!


บ้านไม้หลังเล็กๆสีขาว มันมีขนาดพอที่จะสามารถ ใส่เตียงนอนของเธอเข้าไปได้

สักสองหลัง และสูงขึ้นไปบนหลังคานั้น มีอะไรที่ดูคล้ายกังหันลมอันใหญ่

ใบพัดนั้นกำลังหมุนเป็นวงกลม

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุดนั้นไม่ใช่บ้านไม้ที่ลอยได้ แต่มันคือกระต่ายตัวใหญ่

ตัวหนึ่งที่จับกังหันไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และโบกมือทักทายมาอย่างร่าเริง...

--------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 19 2017, 10:51 PM

[kong gold rug]

หน้าที่สอง

:แม่มดน้อยลิบเบอร์ตี้ กับ บ้านกังหันไปๆมาๆ:

ลิบเบอร์ตี้ไม่แน่ใจว่าควรจะทำอะไรก่อนดี!!

เพราะภาพกระต่ายที่กำลังถูกเหวี่ยงอยู่เหนือพื้นหลายสิบฟุตนั้น ดูน่ากลัวเหลือเกิน

และแล้วลิบเบอร์ตี้ก็ตัดสินใจปีนกรอบหน้าต่าง และยื่นแขนออกไปคว้ามือกระต่าย

ตัวนั้นไว้ อันที่จริงแล้วเธอคิดจะช่วยเขาลงมา แต่เท่าที่เธอรู้คือเธอกำลังถูกกังหันนั้น

เหวี่ยง ให้หมุนคว้างอยู่รอบๆหลังคาบ้านนั้นอย่างน่ากลัว

ลิบเบอร์ตี้กำมือนุ่มๆของกระต่ายนั้นไว้แน่นจนเกือบจะคิดว่าเขาเป็นตุ๊กตา

ไปซะแล้ว แต่เมื่อเขาพูดออกมา ลิบเบอร์ตี้จึงรู้ว่าเขามีชีวิต

“โอว แม่สาวน้อย! เธอรู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป!!” กระต่ายพูดด้วยเสียงโทนสูง

“โอ๊ย คุณคงไม่ได้สังเกตุล่ะมั้งว่าหนูกำลังจะช่วย!” ลิบเบอร์ตี้ตอบฉุนๆ

ลิบเบอร์ตี้รู้สึกว่าตัวเองหายใจถี่ๆ และเธอเริ่มจะเวียนหัวซะแล้ว

“หยุด! หยุดได้แล้ว!” ลิบเบอร์ตี้ตะโกนบอกไปในอากาศ

“เธอหยุดกังหันไม่ได้หรอก” กระต่ายบอกอย่างเห็นใจ

“และฉันเสียใจที่จะบอกว่า เธอหยุดลมไม่ได้ด้วยเช่นกัน”

ลิบเบอร์ตี้คิดว่าเธอไม่น่าหาเรื่องเลย เมื่อเธอรู้สึกเศร้าความคิดแย่ๆมักจะเกิดขึ้น

เสมอๆ

ลิบเบอร์ตี้ไม่เคยชอบความคิดของตัวเธอเองเลย เพราะในหัวของเธอมักจะมีแต่เรื่อง

แย่ๆ นับตั้งแต่เธอมาอยู่ที่บ้านของคุณนายอั้กลี่ มีหลายเรี่องที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด

มากมายเหลือเกิน

เรื่องที่เธอเคยถูกคุณนายอั้กลี่ลงโทษ ให้อดอาหารอยู่สามวันเต็ม ตอนที่เธอถูกจับได้

ว่าแอบเก็บผลแอปเปิ้ลจากในสวนมาให้น้องๆของเธอกิน และตอนที่เธอถูกขังอยู่ในตู้

เก็บรองเท้า เพียงเพราะเธอพยายามที่จะห้ามไม่ให้คุณนายอั้กลี่ตีน้องๆของเธอ'

ตอนนี้ลิบเบอร์ตี้คิดถึงพ่อแม่เหลือเกินจริงๆ เธอไม่สนใจที่จะซ่อนน้ำตาอุ่นๆที่ร่วงพรู

คงเหมือนที่คุณกระต่ายบอก เธอไม่สามารถหยุดความคิดพวกนี้ได้...

“กังหันลมที่หมุนก็เหมือนกับความคิดนั่นแหละ เธอบังคับมันไม่ได้หรอก

อยู่ที่ว่าเธอจะจัดการกับมันอย่างไรเท่านั้นเอง”

กระต่ายกล่าว แต่ลิบเบอร์ตี้ไม่รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นมันคืออะไร

-------------------------------------------------------


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 02:53 PM

[kong gold rug]

หน้าที่สาม

:แม่มดน้อยลิบเบอร์ตี้ กับ บ้านกังหันไปๆมาๆ:

“ฉันมีอะไรที่น่าสนใจอย่างหนึ่งให้เธอดูล่ะ” เมื่อเขาพูดจบลิบเบอร์ตี้ก็ถูกเหวี่ยงเข้าไป

ในกรอบหน้าต่างเล็กๆของบ้านกังหัน

ราวกับมีเวทมนต์ เธอล่องลอยเข้าไปหล่นลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลดั่งขนนก

ลิบเบอร์ตี้มองไปที่หน้าต่าง เห็นกระต่ายที่ถูกกังหันเหวี่ยงยังคงโบกมือมาให้

อย่างร่าเริง

เธอกวาดตามองไปรอบๆผนังห้องลายดอกไม้น่ารักๆ เธอสังเกตเห็นว่ามีโต๊ะกลม

ตัวหนึ่งที่อยู่ตรงมุมสุดปลายเตียง มีแค้กพุดดิ้งอยู่บนจานกลมและส่องแสงสีม่วงวิบวับ

น่าประหลาดที่เธอไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เธอปรารถนาที่จะได้กินของอร่อยๆ

มาตลอดชีวิต เธออยากให้น้องๆของเธอได้เห็นมันเหลือเกิน สัมผัสของเตียงที่นุ่มและอุ่น

กับความงดงามภายในห้อง ทำให้เธอรู้สึกกระดากอายสารรูปตัวเองอยู่บ้าง แต่ก่อนที่เธอ

จะเศร้าอีกครั้ง เธอก็สะดุดตากับซองจดหมายโป่งๆ ที่สอดอยู่ข้างหมอน

เธอเอื้มมือไปหยิบ พอดีกับที่มีเสียงทึบๆดังขึ้นในห้อง ทำให้ลิบเบอร์ตี้สะดุ้งและหันกลับ

อย่างเร็วทำเอาจดหมายหลุดมือหล่นลงพื้นพรมนุ่ม


“เอ้านี่ของเธอ”คุณกระต่ายพูดด้วยเสียงโทนสูงของเขา เขายื่นซองจดหมายสีชมพูลายจุด

ให้เด็กหญิง พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ลิบเบอร์ตี้รับซองจดหมายด้วยมือที่สั่นน้อยๆ

เธอมองเขาสลับกับจดหมาย เขาสูงกว่าเธอไม่มากนักแม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ เขาพยักเพยิด

ให้เธอลงมือ แล้วเธอก็เริ่มแกะซองจดหมายเปิดออก เธอพบว่ามีไม้กลมเรียวยาวที่ให้

ความรู้สึกเป็นมิตรสอดอยู่ด้วย เธอค่อยๆดึงมันออกมาและชูมันขึ้นตรงหน้า

ทันใดนั้นเอง ประกายลูกไฟสีแดงและทองก็ปะทุออก แสงแวววาวสะท้อนทั่วทั้งผนังห้อง

อย่างเจิดจ้า ขณะเดียวกับที่คุณกระต่ายโห่ร้องและปรบมืออย่างยินดี

และเมื่อลิบเบอร์ตี้อ่านข้อความในจดหมาย...

“คุณ ลิบเบอร์ตี้ บ้านกังหันไปๆมาๆ

ขอแสดงความยินดี คุณได้รับเลือกให้เข้าเรียน ในบทเรียนที่ว่าด้วยเวทมนต์ศาสตร์

ในบ้านกังหันไปๆมาๆสำหรับพ่อมดแม่มดฝึกหัด หว้งว่าคุณจะให้เกียรติเข้าเรียนกับเรา

ลงชื่อ ศาสตราจารย์ ฟลิตลี่วิก”

ลิบเบอร์ตี้เงยหน้าขึ้น

“ฉันคือศาสตราจารย์ ฟลิตลี่วิก” กระต่ายบอกอย่างอ่อนโยน



---------------------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 23 2017, 09:20 PM

[kong gold rug]

หน้าที่สี่

:แม่มดน้อยลิบเบอร์ตี้ กับ บ้านกังหันไปๆมาๆ:

เขาโบกไม้กายสิทธิ์หนึ่งครั้ง แค้กพุดดิ้งเหินขึ้นจากโต๊ะมาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ

ศาสตราจารย์ ฟลิตลี่วิกเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

"ฉันเชื่อว่านี่คงเป็นเค้กวันเกิดชิ้นแรกของเธอ"

ลิบเบอร์ตี้อ้าปากค้าง ก่อนที่จะยิ้มกว้างตอบ และกระโดดลงจากเตียงโผเข้าไป

กอดเขาอย่างดีใจ...

หลังจากที่ลิบเบอร์ตี้นำของทั้งหมด ปีนกลับไปที่ห้องนอนของเธอ ในบ้านของ

คุณนายอั้กลี่ เธอวางซองจดหมายกับเค้กพุดดิ้งไว้บนเตียง ก่อนจะย่องไปปลุกน้องๆ

ของเธอที่กำลังหลับอยู่อย่างเงียบๆ เด็กๆดีใจที่ได้กินเค้กพุดดิ้งที่แสนอร่อย

แต่ความสนุกในวันเกิดของเธอยังไม่หมด เธอพาเด็กๆย่องลงบันใดไป

เธออยากจะลองสาปคุณนายอั้กลี่ดูสักหน่อย

อันที่จริงลิบเบอร์ตี้ไม่รู้คาถาอะไรเลย แต่เธออาจจะแค่พึมพำคำตลกๆสองสามคำ

ให้คุณนายอั้กลี่ตกใจเล่น แค่นี้มันก็คงจะน่าตลกดีพิลึก


คุณนายอั้กลี่ที่อยู่ในห้องนอนชั้นล่างกำลังตรวจดูสมบัติของเธอ ที่เก็บไว้ในหีบเหล็ก

เก่าๆใบหนึ่ง เธอจะนำเพรชพลอยเม็ดโตๆออกมาลูบคลำอย่างคลั่งไคล้ เหมือนเช่น

ก่อนนอนทุกๆคืน

ลิบเบอร์ตี้ลองใช้ไม้เคาะประตูเบาๆ เธอต้องประหลาดใจเมื่อมีเสียงดังกริ๊กที่ประตู

พร้อมกับกระเด้งตัวเปิดกว้างออก และเมื่อคุณนายอั้กลี่เห็นไม้กายสิทธิ์ในมือของ

ลิบเบอร์ตี้ เธอก็ทำสีหน้าดุร้ายน่ากลัวและร้องอย่างเดือดดาล พลางชี้นิ้วมือสั่นระริก

มาที่เธอ"เอ๊ะ!นี่หล่อนเข้ามาได้ยัง...หล่อนไปเอาไม้กายสิทธิ์นั่นมาจากไหน!!"

"คุณรู้ว่ามันคือไม้กายสิทธิ์?!!"ลิบเบอร์ตี้พูดกึ่งกลัวกึ่งประหลาดใจ

"รู้สิ!!ฉันรู้มาตลอดแหละว่าพวกแกมันเป็นพวกแม่มดประหลาด!!!!"

"อยากรู้นักว่าเวทมนต์กระจื้บกระจ้อยของพวกแกจะทำอะไรชั้นได้!!!"

คุณนายอั้กลี่ตะโกนลั่น พลางดึงแขนเด็กๆที่ห้อมล้อมเธอเหวี่ยงล้มลงกับพี้น

ก่อนที่จะเสือกมือที่มีเล็บแหลม เข้าไปยื้อแย่งไม้กายสิทธ์จากมือลิบเบอร์ตี้

ทันใดนั้นเองก็เกิดแสงสว่างจ้าพร้อมกับเสียงดังเปรี้ยง!

และพวกเด็กๆนั้นพากันร้องอย่างประหลาดใจ เมื่อคุณนายอั้กลี่ในตอนนี้กลายเป็น

คางคกตัวใหญ่น่าเกลียด กระโดดดึ๋งๆผ่านหน้าพวกเขา ก่อนที่จะกระเด้งกระดอน

ข้ามหน้าต่างห้องออกไป


'หลังจากนั้นลิบเบอร์ตี้ก็ดูแลน้องๆของเธออย่างมีความสุขเสมอมา

แม่มดน้อยลิบเบอร์ตี้ตั้งชื่อบ้านหลังนี้ใหม่ว่า'โรงเรียนเวทมนต์ฟลิตลี่วิค'

เช่นเดียวกับชื่อครูคนแรกของเธอ

เด็กๆได้เรียนเวทมนต์อย่างสนุกสนาน โดยไม่มีใครพูดถึงคุณนายอั้กลี่อีกเลย'

ครุกแชงค์ชอบรูปภาพสีน้ำประกอบนิทานเรื่องนี้ มันเป็นภาพเขียนโบราณที่เป็นรูป

เด็กหญิงห้าคนยืนอยู่หน้าบ้านสองชั้นที่สร้างจากหิน กำลังส่งยิ้มและโบกไม้กายสิทธิ์

มาอย่างร่าเริง และข้างใต้ภาพเด็กหญิงทั้งห้า มีชื่อ ลิบเบอร์ตี้ ลีออเรนซ์ คลีโอเรล

โลลิโอเนล ลินซ์ และมีลายมือสวยๆที่ครุกแชงค์จำได้ว่าเป็นของเฮอร์ไมโอนี่ เขียน

กำกับไว้บรรทัดล่างสุดว่า

"บ้านกังหันนั้นก็เปรียบดังเช่นใจของเรา กังหันที่หมุนเมื่อมีลมพัดนั้น เปรียบเช่นความคิดที่

เกิดขึ้นตามสิ่งที่มากระทบ และเด็กหญิงลิบเบอร์ตี้เป็นเช่นดวงจิต ที่เป็นผู้รับรู้ในความคิดนั้นๆ และปรุงแต่ง

เป็นความรู้สึกต่างๆ ความหมายของนิทานเรื่องนี้ อาจแปลความหมายได้อย่างหนึ่งว่าการที่ลิบเบอร์ตี้(ดวงจิต)

เข้าไปติดอยู่ในกังหัน(ความคิด) นั้นทำให้เกิดความไม่สงบในตัวเอง แต่ การที่วางดวงจิตไว้ให้เป็นเพียงผู้ดู

อย่างสงบ นั้นก็เช่นเดียกับลิบเบอร์ตี้ที่อยู่ในบ้านกังหันนั่นเอง"

------------------------------------------------------------


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 04:01 PM

[kong gold rug]

บทที่เจ็ด คู่ปรับเก่าของครุกแชงค์

เสียงคุยกันจ้อกแจ้กไกล้ๆ บอกให้ครุกแชงค์รู้ว่าขณะนี้มีคนขึ้นมา บนตู้ขบวนรถไฟมากขึ้นแล้ว ทันใดนั้น

เองมีเสียงเรียกมาจากข้างนอกหน้าต่าง

“โรส!” ใบหน้าของรอน วีสลีย์และเฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มแฉ่งอยู่ด้านนอก

“พ่อ!แม่!”โรสร้องอย่างดีใจ พลางพับหนังสือวางลงข้างตัว ก่อนอุ้มครุกแชงค์ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เด็กหญิงเลื่อนประตู

เปิดออก แล้วถลาออกไปที่ทางเดินแคบๆ ผ่านเด็กหญิงสองสามคนที่กำลังมุงดูกระต่ายสีขาวตัวใหญ่ ของเด็กหญิงผม

เปียหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่กำลังทำจมูกดุ้กดิ้กไปมา โรสกระโดดก้าวเดียวข้ามลงบันใดถึงพื้น พร้อมกับปล่อยครุก-

-แชงค์ลง ก่อนที่จะถลาไปกอดรอน วีสลีย์และเฮอร์ไมโอนี่ เด็กหญิงกางแขนโอบและซบหน้าลงระหว่างทั้งคู่

ที่ยืนเบียดกันอยู่

ครุกแชงค์เห็นครอบครัวพอตเตอร์ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก กำลังขยับเข้ามาหา และเขาเห็นเจ้า

อาโนลด์พิกมี่มัฟตัวสีชมพูที่เกาะอยู่บนไหล่จินนี่ แฮรี่และจินนี่ส่งเสียงทักทายพวกเขา ส่วนเจ้าอาโนลด์

พิกมี่มัฟ กำลังกระโดดขึ้นๆลงๆอย่างยียวน ไม่ต่างจากฝาแฝดวีสลีย์ในร่างพิกมี่มัฟดีๆนี่เอง ครุกแชงค์พ่นลมหายใจ

อย่างขุ่นเคือง และแล้วครุกแชงค์ก็อดใจไม่ไหว พุ่งเข้าไปหาจินนี่ และกระโดดอ้อมหน้าอ้อมหลังอย่างทุรนทุราย

ดวงตาสีเหลืองจับจ้องอยู่ที่เจ้าพิกมี่มัฟตัวจิ๋ว ที่กำลังแลบลิ้นหลอกอย่างท้าทาย ขณะที่ทั้งสองครอบครัวยืนคุยกัน

“ครุกแชงค์ดูแก่ไปโขเลย” จินนี่พูดพลางก้มเอานิ้วเกาหูครุกแชงค์ ก่อนจะยืดตัวขึ้นอีกหน เพราะเจ้าอาโนลด์

พยายามไต่หนีขึ้นไปบนหัวเธอ

“รู้มั้ย!เมื่อคืนแม่โกรธใหญ่เลยตอนที่ได้จดหมายจากพี่น่ะ!รอน”จินนี่พูดพลางเอามือจับเจ้าอาโนลด์ที่กำลังดิ้น

อยู่ในมือของเธอ


“อะ..อ๋อ.. ใช่ ก็ ฉันเขียนบอกแม่ไปว่า โรสคงไม่ได้มาขึ้นรถไฟพร้อมอัลบัสแน่...และบอกแม่ว่าให้พวกเธอไม่ต้อง

รอ”รอนตอบอุบอิบ พลางส่งสายตาปริบๆไปทางเฮอร์ไมโอนี่

“แต่คุณนายมอลลี่ส่งจดหมายกัมปนาทกลับมาหาเรา!”เฮอร์ไมโอนี่พูดกึ่งโกรธกึ่งขำ

“ทำยังกับว่าเราก่ออาชญากรรมแน่ะ!”รอนบ่น

“สำหรับแม่ก็เหมือนแหละ...แม่เป็นห่วงโรสมากพี่ก็รู้...” จินนี่บอกอย่างรู้ดี และครุกแชงค์ก็ยังได้ยินเสียงรอน วีสลีย์

ทำเสียงดุด่า เลียนแบบคุณนายมอลลี่อย่างเผ็ดร้อนว่า“โอ้ย!กางเกงเมอร์ลิน!พวกเธอปล่อยหลานสาวชั้นให้ไป

คิงครอสตามลำพังคนเดียวได้ยังไงกัน!!

อพิโธ่! อพิถัง! เฮอะ! คิดอะไรกันเนี่ย!!ไว้คอยฟังข่าวลูกสาวพวกเธอเถอะ!!”และ“นึกไม่ถึงเลยจริง

จริ๊งง!!!”

แฮรี่และเฮอร์ไมโอนี่หัวเราะประสานไปกับจินนี่ ก่อนที่แฮรี่ ขอแยกตัวไปคุยกับอัลบัสตามลำพัง

ซึ่งมีจินนี่ตามไปอยู่ห่างๆ โรสทำตาแดงๆกอดพ่อและแม่ของเธอ และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กอดโรสเป็นครั้งที่ห้า

เสียงนกหวีดก็ ดังขึ้น

โรสและครุกแชงค์จึงกลับขึ้นรถไฟ ตรงไปยังที่นั่งในตู้ขบวนของเธอซึ่งมี'อัลบัส'ที่ตามมาด้วย และเด็กหญิงที่

เธอไม่รู้จัก กับเด็กหญิงผมเปียน่ารัก คนที่อุ้มกระต่ายที่เธอได้พบก่อนหน้านั้น นั่งรวมอยู่ในตู้เดียวกัน ขณะที่แรงสั่น

สะเทือนใต้พี้นบอกให้รู้ว่า รถไฟกำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีไป

และแล้วรถจักรที่วิ่งอย่างเต็มกำลังนั้น ก็พาเด็กๆออกเดินทางมุ่งหน้าไปตามรางเหล็ก

ที่ทอดตัวยาวจนสุดสายตา

----------------------------------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 9 2017, 11:50 PM

[kong gold rug]

แนะนำตัว สวัสดีครับ ผม kong gold rug



หรือจะเรียกว่า’ก้อง’เฉยๆก็ได้นะ

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่’ก้อง’แต่งนะครับ

เนื้อเรื่องนั้นจะเล่าถึงความน่ารักของครอบครัว’เกรนเจอร์-วีสลีย์’

โดยผ่านจากมุมมองของครุกแชงค์ แมวขนฟูสีส้มที่เพื่อนๆน่าจะรู้จักกันดี

ในช่วงเวลาที่’โรส’ลูกสาวของ’เฮอร์ไมโอนี่’และ’รอน’

อายุครบสิบเอ็ดปีและเริ่มเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์

จากนั้น เรื่องราวอลวนปนน่ารัก-น่าหยิก ของครอบครัว ’เกรนเจอร์-วีสลีย์’ ก็ เริ่ม ต้นขึ้น....

หลังจากเปิดตัวเนื้อหาตอนแรก กันไปเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้ก้องขอตัวไปคุยกับเจ้าครุกแชงค์

ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะมาอัพ ต่อในตอนหน้าน้าาา^^ บ๊ายบายยย^^//

[kong gold rug]

บทที่แปด แผนการของโดโรเรส

'หนึ่งปีที่ฮอกวอตส์ผ่านไปอย่างสนุกสนาน โรสได้รับการคัดสรรให้อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ พร้อมกับเด็กหญิง

อีกสองคนคือเรนเน่ เด็กหญิงผมเปียหน้าตาน่ารักและมิยู เด็กหญิงชาวเอเชียที่มีผมหน้าม้าสีดำเป็นเงางาม ส่วนอัลบัส

ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของโรสนั้น ได้อยู่บ้านสลิธิริน ครุกแชค์แปลกใจ ที่เห็นอัลบัสนั้นไม่มีอาการเสียใจเลย

เกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยก่อนหน้านี้ที่เขามักจะบอกกับโรสอยู่เสมอว่าเขาจะไม่เข้าบ้านสลิธิริน ในทุกครั้งที่ทั้งสองพบ

กันที่บ้านโพรงกระต่าย และอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่เขาต้องประหลาดใจมากนั่นก็คือ เรื่องที่ฟิลซ์ดูเหมือนจะชื่นชอบ

เด็กหญิงทั้งสามเป็นพิเศษ ทั้งที่ครุกแชงค์รู้ดีว่าฟิลซ์นั้นเกลียดเด็กเป็นชีวิตจิตใจ'

'ครั้งหนึ่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ฮอกส์มี้ด ฟิลซ์ถึงกับเชิญเด็กหญิงทั้งสามไปกินน้ำชาและคุกกี้กับเขา

เขาถึงกับเปิดเผยทางลับที่อยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด ที่อยู่ติดกับห้องทำงานของเขาเอง ที่เชื่อมต่อกับ

หลังร้านทริปเปิลทีคัพด้วย และฟิล์ยังสนใจ'โรมิโอ'กระต่ายสีขาวบริสุทธิ์ของเรนเน่เอามากๆเสียด้วย แต่โรสบอกว่าจะ

ชวนอัลบัสและเพื่อนของเขาไปด้วย ฟิลซ์จึงยกเลิกแผนการนี้ '

'การเรียนของปีหนึ่งนั้นสนุกสนาน และดูเหมือนเด็กหญิงทั้งสามจะสนิทกันอย่างรวดเร็ว โรสตัดสินใจเขียนจดหมายไป

บอกเฮอร์ไมโอนี่และรอน วีสลีย์ว่าจะอยู่ฉลองคริสมาสที่ฮอกวอตส์เป็นเพื่อนมิยู ที่ต้องอยู่ที่โรงเรียนไปจนกระทั่งถึง

ช่วงซัมเมอร์ เพราะที่บ้านเธอไม่มีเงินพอสำหรับค่าเดินทางกลับญี่ปุ่น โดยมีเรนเน่ที่ตกลงอยู่เป็นเพื่อนด้วยอีกคน'

ในงานเลี้ยงวันสุดท้ายของเทอม ศาสตราจารย์มักกอนนากัลประกาศมอบรางวัล บ้านดีเด่นประจำปี

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างดีใจ ของนักเรียนบ้านสลิธิริน ที่มีศาสตราจารย์เบลส ซาบินี่ อาจารย์ประจำบ้าน นั่งปรบมือ

รัวๆอยู่ที่โต๊ะแถวหน้า ครุกแชงค์เห็นโรสและเรนเน่ทำหน้าบึ้งใส่อัลบัสกับเพื่อนของเขา ที่ส่งยิ้มอย่างยียวนมาจากโต๊ะ

สลิธิริน ยกเว้นมิยู ที่สนใจเพียงแต่นั่งมองดูเจ้า'อิคโกะ'หนูแฮมสเตอร์ของเธอนั้น ที่กำลังแทะฝักข้าวโพดอยู่

ในกล่องของเขาอย่างเศร้าๆ

เมื่อรถไฟสายด่วนฮอกวอตส์พาเด็กๆมาถึงคิงครอตส์ ต่างก็ชุลมุนทยอยกันออกมาสู่ชานชลา ที่เนืองแน่น

ไปด้วยมักเกิ้ล ทันใดนั้นเอง มีเสียงใครบางคนเรียกพวกเขาให้หยุด เมี่อหันไปมองกลับเป็นหญิงสูงวัยร่างอ้วนกลม

เธอสวมเสื้อผ้ากรุยกรายประดับลูกไม้สีชมพูแปร๊ด พร้อมกับหมวกปีกกว้างตกแต่งด้วยโบว์อันใหญ่รูปดอกกุหลาบ

แขนสั้นๆของเธอแกว่งเร็วๆ ขณะที่รองเท้าส้นสูงของเธอส่งเสียงต๊อกแต๊ก พร้อมกับพาร่างกระเพื่อมตรงมา

“เธอคนผมเปียน่ะ! เธอได้มันมาจากไหน!”หญิงสูงวัยพูดอย่างวางอำนาจ พร้อมกับชี้นิ้วป้อมๆสั่นระริกไปที่โรมีโอ

เมื่อเธอมาหยุดตรงหน้าเด็กหญิง

“คุณพ่อกับคุณแม่เป็นคนให้หนูค่ะ” เรนเน่ตอบ

“ฉันสงสัยว่า เธอครอบครองสัตว์วิเศษโดยไม่ได้ขึ้นทะเบียน” เธอขู่ด้วยเสียงกระซิบอย่างชั่วร้าย

“บางที...พ่อกับแม่ของเธออาจต้องถูกสอบสวน และหากมีความผิดจริง ฉันยืนยันได้ว่าพวกเขาต้องได้รับโทษตาม

กฎหมาย” เธอบีบเสียงแหลมพร้อมกับดวงตาที่หรี่เล็กลง

“ไม่จริง!นี่มันก็แค่กระต่าย!” โรสพูดอย่างท้าทาย ขณะที่ก้าวออกมาข้างหน้า

“จุ๊ จุ๊ ๆ.. แหม ก๋ากั่นจริงนะ จะบอกให้อย่างนึงนะ ไม่ใช่เลย นี่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดแน่นอน”

”นี่คือกระต่าย'โฮป'ในตำนาน ที่มีค่าและหายากยิ่ง สัตว์วิเศษที่มีอายุยืนยาวหลายร้อยปี”หญิงสูงวัยพูดอย่างเก็บความ

ตื่นเต้นไว้ไม่อยู่พลางเบิกดวงตาวาวโรจน์ราวกับกำลังแสดงละครโอเปร่า

'ครุกแชงค์คิดว่าเขาเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน กระต่าย'โฮป'หรือกระต่ายนำโชค ที่สามารถบันดาลให้

ความหวังของผู้ครอบครองนั้นเป็นจริง'

“เอาเถอะ!ยิ่งพวกเธอพูดมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งไม่เป็นผลดีต่อคดีในชั้นศาล”

“ฉันขอสรุปสั้นๆว่า เธอควรจะหุบปากไว้ซะ” หญิงสูงวัยส่งสายตาเหยียดๆไปที่โรส ก่อนจะหันมาพูดกับเรนเน่

“ฉันมีข้อเสนอให้เธอนะจ๊ะ ถ้าเธอฉลาด” หญิงสูงวัยคนนั้นพูดพร้อมส่งยิ้มปลอมๆให้เรนเน่

“ฉัน เจ้าหน้าที่อาวุโส ที่ปรึกษาแห่งศาลสูงวินเซนต์กาม็อต จะทำการริบสิ่งผิดกฎหมายนี้ไป เพื่อที่จะ...เอ่อ..ตรวจ

สอบแหล่งที่มา อย่างที่เธอก็รู้”

“และ เรามายุติเรื่องยุ่งยากของครอบครัวของเธอ กันตรงนี้ เห็นด้วยใหมจ๊ะ?”หญิงสูงวัยนั้นพูดพลางยื่นมือสองข้างมา

หาโรมีโอช้าๆ และกุมตัวโรมีโอที่ดิ้นรนไปจากอกของเรนเน่

“นั่นล่ะ ดีมากจ๊ะ”เธอพูดอย่างพึงพอใจ ขณะที่นิ้วมือป้อมๆนั้น รวบหูทั้งสองของโรมีโอไปข้างหลัง จนดวงตา

แวววาวสีน้ำเงินเข้มของโรมีโอ ปูดโปนจนแทบหลุดออกมา จากนั้นพริบตาเดียว ร่างของหญิงสูงวัยก็แทรกหายไปใน

กลุ่มมักเกิ้ลที่เดินผ่านไปมา

“ฮืออออ!!!” เรนเน่ซบหน้าลงกับมือของเธอ ครุกแชงค์ทำได้เพียงมองดูเด็กหญิง โรสและมิยู โอบแขนรอบร่างที่

สั่นสะท้านของเรนเน่ ครุกแชงค์กางเล็บคมกริบอย่างคับแค้นใจ

--------------------------------------------------------------[/color]

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 10 2017, 12:33 AM

[kong gold rug]

บทที่เก้า เพลงโปรดของครุกแชงค์

'หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่น่าเศร้า กับโรมีโอ กระต่ายสีขาวบริสุทธิ์ของเรนเน่ โรสชวนเพื่อนทั้งสองของ

เธออยู่กินมื้อค่ำ และค้างที่บ้านด้วยกัน ก่อนที่เรนเน่จะเดินทางต่อ ไปยังบ้านคุณยายของเธอที่เมืองบาธ และมิยูจะบิน

กลับบ้านที่ญี่ปุ่น'

'เรนเน่หยุดร้องไห้แล้ว ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่และรอน วีสลีย์ไปรับที่สถานี หลังจากที่รอนวีสลีย์ขับรถฝ่า

การจราจรที่ติดขัดในช่วงเย็นของลอนดอนและออกมาสู่ถนนชานเมืองแล้ว

พวกเขาก็มาถึงบ้านเกรนเจอร์ วีสลีย์อีกในสองสามชั่วโมงถัดมา หลังจากที่ครุกแชงค์กินอาหารแมวกระป๋อง

ยี่ห้อมิสซิสฟิกลี่วิก(รสมันเทศ)จนหมดอย่างรวดเร็วแล้ว เขาทิ้งตัวนอนพักอยู่ที่พรมเก่าสึกหน้าเตาผิงที่ประจำของเขา

ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เขาได้ยินเสียงโรสกำลังเล่าถึงตอนที่หญิงสูงวัยที่อ้างว่าเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโส

ที่ปรึกษาแห่งศาลสูงวินเซนต์กาม็อต บอกกับเธอว่ากระต่ายของเรนเน่นั้นเป็น'กระต่ายโฮป'

"โดโรเรส อัมบริดจ์?!!"เสียงเฮอร์ไมโอนี่และรอนวีสลีย์ร้องออกมาพร้อมกัน

“แต่...เขารู้ได้ยังไง?...'กระต่ายโฮป'งั้นเหรอ?...เดี๋ยวนะ!”เสียงเฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างประหลาดใจ ก่อนที่จะถลาออก

มาจากห้องครัว

ครุกแชงค์มองตามเฮอร์ไมโอนี่ ที่ก้าวไปที่ชั้นหนังสือของเธอที่อยู่ติดผนังสูงจรดเพดาน เขาเห็นเธอกำลัง

ไล่นิ้วไปตามสันหนังสืออย่างเร็วๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะดึงหนังสือปกเก่าๆเล่มหนา

หนักเลรมหนึ่งออกมา แล้วก้าวฉับๆกลับเข้าครัวไปอีกครั้ง

'ครุกแชงค์รู้สึกเหมือนว่าการค้นคว้าใดใดก็ตามของเฮอร์ไมโอนี่นั้นมีความสำคัญเสมอ' เขาลุกขึ้นกระโจน

ตามเธอเข้าไปในครัว มิยูซึ่งกำลังซดน้ำซุปเสียงดังซ้วบบบเงยหน้าขึ้นมองเขา ส่วนเรนเน่ที่นั่งอยู่ติดกันนั้นนั่งเขี่ยช้อน

อย่างเซื่องซึม โดยมีโรสที่กำลังนั่งทำตาปริบๆอยู่ข้างๆ ครุกแชงค์เดินไปพันข้อเท้าโรสก่อนที่เธอจะอุ้มเขาขึ้นบนตัก

ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เริ่มต้นอ่านหนังสือเล่มนั้นดังๆ

“'แรบบิทโฮป' เป็นสัตว์เทวะในตำนานของชาวอินเดียโบราณ จากที่มีการบันทึกครั้งแรก มันถูกขโมยไป

จากสถานเทวาลัย อันศักดิ์สิทธิ์ของอินเดีย โดยพ่อค้าสมบัติชาวเสปน แรบบิทโฮป'นี้ปรากฎตัวขึ้นที่ยุโรป

ครั้งแรกสมัยเมอร์ลิน ในชื่อว่า'กระต่ายแห่งความหวัง แต่ในบันทึกที่ผ่านมา ทั้งหมดกล่าวว่า ผู้ที่ครอบครองล้วนแต่มี

ชะตากรรมที่เลวร้าย”

“ฟังอูเหมือมมันเหมาะอับอายอัมบริดจ์จอิงๆนั่นแหละ”รอน วีสลีย์พูดมีมันฝรั่งต้มเต็มปาก

เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงจึ้กจั้กใส่เขา และพูดต่อท้ายว่า “หรือบางที บันทึกเหล่านั้นเพียงแต่ต้องการทำให้คนกลัวที่จะ

ครอบครองมัน”

"แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่ายายคางคกนั่นมีสิทธิ์ ที่จะเที่ยวไปยึดของคนอี่นได้ตามใจชอบหรอกนะ!"รอนพูดหลังจาก

ที่กลีนมันฝรั่งลงคอ

“หนูคิด...หนูคิดว่า...หนูกำลังพบกับ...”เรนเน่พูดแผ่วเบา

“แต่นั่นน่ะไม่ใช่โชคร้ายหรอกนะเรนเน่!”โรสพูดอย่างรู้ทัน

“ช่าย อามบริดน่านหน่ะเป็นคนชั่วร้ายนะก๊ะ ม่ายช่ายโชคร้าย”มิยูพูดด้วยคำพูดผสมสำเนียงญี่ปุ่นพลางพยักหน้าหงึกๆ

"ฉันไม่หวังว่าฉันจะโชคดีได้มากนักหรอก...เพียงแต่โรมีโอน่ะเป็นสมบัติเพียงอย่างเดียวที่พ่อกับแม่ของฉันให้ไว้

ก่อนที่พวกเขาจะ...จากไป..."เรนเน่พูดพลางซบหน้าอย่างหดหู่และสิ้นหวัง

“คูณแม่พูดอยู่บ่อยๆนะก๊ะว่า ความหวังและความรักน้านเป็นส่วนดีของมานู้ดทุกๆคนก่ะ”มิยูพูดพลางจ้องมองเรนเน่

หลังจากสิ้นเสียงช้อน,ส้อม และเสียงพูดขอบคุณอาหารมื้อนี้ ด้วยสำเนียงแปร่งๆของมิยูจบแล้วโรส ก็เดิน

นำเพื่อนทั้งสอง ขึ้นบันใดไปยังห้องของเธอ ขณะที่ครุกแชงค์กระโดดตามขึ้นไปโรสหยุดยืนอยู่หน้าบานประตูสีขาวที่

เปิดอ้ากว้าง เธอทำท่าจับจีบกระโปรง ย่อตัวเลียนแบบสาวใช้ในยุคโบราณได้ย่างน่าหยิก ทำให้เรนเน่หัวเราะคิกคัก

โรสปิดประตูตามหลังเมื่อครุกแชงค์เข้ามาเป็นคน(ตัว)สุดท้าย พลาง หันมาพูดกับเพื่อนของเธอแบบไร้เสียง ในคำที่

ครุกแชงค์อ่านปากได้ว่า“ปาร์-ตี้-ชุด-นอน”

มิยูส่งเสียงกรี้ดเล็กๆ ขณะที่เด็กหญิงผลักกันไปมาเบาๆ ระหว่างเบียดเสียดกันเข้าห้องน้ำและกลับออกมา

ด้วยเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่ง โรสนั้นสวมชุดนอนกระโปรงผ้าลื่นสีมุขตัวยาวคลุมข้อเท้า,เรนเน่สวมกางเกงขายาว กับเสื้อเชิ้ต

แขนสั้นลายเท็ดดี้แบร์ที่เข้าชุดกัน และผ้าพันคอถักใหมพรมลายสก็อต ฝีมือคุณยายของเธอ และมิยูสวมชุดคลุมตัว

ยาว ลายดอกซากุระสีชมพู ที่มีสายรัดสีขาวผูกเป็นโบว์ด้านหน้า

'ครุกแชงค์คิดว่า บรรยากาศในห้องนอนของโรสนั้น มีส่วนทำให้เรนเน่ดูร่าเริงขึ้นอยู่บ้าง'

โรสเลือกเพลงสนุกๆของเทเลอร์ สวิฟฟ์ จาก'ไอแมค'ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ตรงสุดมุมห้อง มี

เพลงหนึ่ง ที่เด็กหญิงทั้งสามร้องประสานเสียงกันเสียงดัง ซ้ำๆอย่างสนุกสนาน ตรงท่อนที่ร้องว่า“CrookChang

got a bad news We gonna hate him!”

ครุกแชงค์เดินไปเดินมาอย่างเป็นส่วนเกิน ก่อนจะทิ้งตัวลงที่หน้าประตู เขานอนมองดูเด็กๆกระโดดโลด

เต้นใช้หมอนต่อสู้กันบนเตียงนอนอย่างเงียบๆ พลางรู้สึกตัวเองอย่างชัดเจนว่าเขานั้นแก่แล้วจริงๆ

'ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เขาเคยวิ่งเล่นกับโรสและเฮอร์ไมโอนี่ เขาหลับตาลงพลางคิดว่าเขายังเหลือลมหายใจอยู่

เท่าไหร่หนอ เขารู้ดีว่าเขามีความรัก เขารักครอบครัวเกรนเจอร์ วีสลีย์ และหวังให้ทุกคนมีความสุข เขาคิดว่ามันมี

ความหมายเพียงพอแล้ว สำหรับลมหายใจที่เหลืออยู่ของเขา

เขานึกถึงคำพูดของมิยู'ความหวังและความรักเป็นส่วนที่ดีของมนูษย์ก่ะ''ของแมวด้วยล่ะมั้ง'เขานึกอย่างขบขัน เขา

หวนคิดถึงนิทานที่อบอุ่น จากหนังสือนิทานเล่มหนึ่งของเฮอร์ไมโอนี่เมี่อนานมาแล้วเรื่องหนึ่ง

เขานอนหลับตา เสียงของโลกภายนอกตอนนี้ ดูเหมือนค่อยๆเลือนลางห่างออกไป และครุกแชงค์นั้นคล้ายเดินทางสู่

โลกแห่งความฝัน กับนิทานเรื่องเก่าอีกครั้ง พร้อมกับเสียงเพลงโปรดเพลงหนึ่งที่อยู่ในใจของเขา'

‘What if love aware’

‘All around the ground ‘till air’

‘When smile showed at the end of the sky’

‘Which it shown there love and hope’


‘Would you find my love’

‘Is always around you same the pass’

‘My dear...what if my hart never leave you’

‘Absolutely You will not lonely too’

-----------------------------------------------------

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 04:19 PM

[kong gold rug]

บทที่สิบ นิทานในความฝัน

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่หนึ่ง

กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนอันเขียวขจีณที่ที่มีลำธารใสไหลเย็น

ลัดเลาะลงมาตามเชิงเขาคดเคี้ยว ไหลลงสู่หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง

และที่ชายป่าไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก มีบ้านขนมปังขิงหลังเล็กๆหลังหนึ่ง

ซี่ง’เอมิลี่’ และคุณยาย’ซานดร้า’ของเธอนั้นอาศัยอยู่

ภายในบ้านนั้นมี ตู้,โต๊ะ,เตียงนอน รวมทั้งเก้าอี้โยกของคุณยาย ล้วนทำจาก

ขนมปังขิง ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วจมูก ขนาดที่เอมิลี่เอง ยังอยากลองกัดดูสักคำ

เมื่อเวลาที่เธอรู้สึกหิว

แต่คุณยายซานดร้านั้น เสกคาถาป้องกันรอบๆบ้าน เพื่อให้แน่ใจว่า

จะไม่มีตัวอะไร มาแทะบ้านขนมปังขิงนี้ได้

และคุณยายคงเห็นว่า ทางที่ดี บ้านขนมปังขิงหลังนี้ จึงควรซ่อนจากสายตา

เหล่ามั้กเกิ้ล ผู้เกลียดชังพ่อมดแม่มดเอาไว้ด้วย

วันหนึ่ง เอมิลี่แอบคุณยายออกมาเดินเล่นในป่า ที่ห่างไกลออกไปจาก

บ้านขนมปังขิง บังเอิญเธอพบกระต่ายตัวหนึ่ง ซึ่งมีสีขาวบริสุทธิ์ ที่มีดวงตา

สีน้ำเงินประกาย

เอมิลี่วิ่งตามเจ้ากระต่ายน้อยไป จนกระทั่งกระต่ายน้อยตัวนั้น วิ่งหายไปใน

โพรงไม้ และทันใดนั้นเอง”โอ้ย!”เอมิลี่ร้องอย่างเจ็บปวด กับดักสัตว์ที่ทำจาก

เหล็กหนักๆอันหนึ่ง งับติดอยู่ที่ข้อเท้าเล็กๆของเธอ ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะมี

อะไรเกิดขี้นกับเธออีก ก็มีเสียงบางอย่าง ที่กำลังแหวกพุ่มไม้ออกมา

เอมิลี่พยายามที่จะลุกขึ้น แต่สายไปเสียแล้ว

เมื่อสุนัขล่าสัตว์สีดำตัวโตตัวหนึ่ง กระโจนออกมาพร้อมกับตะปบร่างของเธอ

จนล้มลง พร้อมกับเสียงหวีดร้องอย่างตื่น ตระหนกของเธอที่ดังสะท้อนก้อง....

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 19 2017, 05:29 PM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่สอง

'เอมิลี่ ตื่นขึ้นมาในห้องกว้างขวาง ที่มีหน้าต่างบานสูงหลายบาน

ฟูกสีขาวบนเตียงที่เธอนอน นั้นทั้งอุ่นและนุ่ม'

แต่เธอต้องรีบกลับไปบ้านขนมปังขิงของเธอแล้ว เอมิลี่ก้าวลงจากเตียงไป

ได้เพียงสองสามก้าว ก็ต้องทรุดตัวลงบนพื้นพรม เพราะข้อเท้าที่ยังเจ็บอยู่


“อ้าว เธอฟื้นแล้ว”เสียงหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะที่เปิดประตูเข้ามา

หญิงท่าทางใจดีคนนั้น ช่วยประคองเอมิลี่ขึ้น และพากลับไปนั่งลงที่เตียง

”โชคยังดีที่กระดูกไม่หัก”เธอบ่นกับเอมิลี่

”นี่ถ้าเรื่องที่คุณซานเชสบอก เป็นเรี่องจริงล่ะก็...เฮ้อ! ไปเดินในป่านั่น

ตามลำพังอย่างนั้น มันอันตรายนะจ๊ะหนู อันตรายมากๆเลย และถ้าเผื่อ

เธอไปเจอ'แม่มด'เข้าล่ะก้อนะ โอ้ย!ฉันไม่อยากจะคิด”

เธอพูดพลาง เดินกลับไปนำรถเข็นที่ใส่ถาดอาหาร มาหยุดที่ข้างเตียงตรง

หน้าเอมิลี่

”เธอควรจะกินอะไรซะก่อน และกินยาซะ มันจะช่วยระงับปวด”

พูดจบหญิงคนนั้นก็เร่งรีบออกไป โดยไม่ทันที่เอมิลี่จะได้ถามอะไร และครู่หนึ่ง

เธอกลับมาพร้อมเด็กชาย และ ชายคนหนึ่งที่จูงสุนัขสีดำมาด้วย

สุนัขนั้นทำท่าสูดกลิ่นในอากาศ มันหมอบลงเมื่อชายคนนั้นหยุดตรงหน้าเอมิลี่

เสียงงับประตูด้านหลังเขา บอกให้รู้ว่า หญิงคนนั้นกลับออกไปแล้ว

“ฉันเสียใจที่’เจ้าลุค’ทำให้เธอต้องตกใจนะ”

ชายคนนั้นพูด ขณะที่เจ้าลุคโบกหางนิดหนึ่ง มันเลียเท้าเธอเบาๆ

'เพราะหนูไม่ระวังเองค่ะ'เอมิลี่พูดพลางยิ้มให้เจ้าลุค ชายคนนั้นยิ้มบางๆ

“ขาเธอเป็นยังไงบ้าง”เขาถาม

'ยังเจ็บอยู่ค่ะ แต่หนูคิดว่าไม่มากเท่าไหร่ค่ะ'เอมิลี่ตอบ

“อืม ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเอง ฉันคือเซอร์ซานเชส เพฟเวอร์เรล และนี่แชลล็อต

ลูกชายของฉัน” เขาวางมือซ้ายบนไหล่ของเด็กชาย ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขามีผม

และดวงตาสีน้ำตาล ที่ถอดแบบมาจากเซอร์ซานเชส

เด็กหนุ่มสบตาเอมิลี่แวบหนึ่ง

“เอาเป็นว่า เธอพักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน จนกว่าเธอจะดีขึ้น” เซอร์ซานเชสพูด

'หนูอยากกลับบ้าน คุณยายคงเป็นห่วงหนูแล้วแน่ๆ' เอมิลี่พูดเศร้าๆ

“ตกลง ถ้างั้นฉันจะให้รถม้าไปส่ง แต่อย่างน้อยเธอควรจะกินสักหน่อย”

เซอร์ซานเชสพูดจบแล้ว เขาก็จูงเจ้าลุ้คหันหลังเดินไปที่ประตู

ก่อนจะหยุดนิดหนึ่ง เพื่อที่จะกล่าวเตือนเอมิลี่ว่า

"อย่าไปเดินในป่าคนเดียวแบบนี้อีก" แล้วเสียงเกือกรองเท้าที่กระทบพื้น

ของเขานั้นก็เคลื่อนห่างออกไป......


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 04:26 PM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่สาม

กลิ่นขนมปังสดใหม่ และข้าวโอ๊ตร้อนๆ ทำให้ตอนนี้เอมิลี่รู้สึกหิวขึ้นมา

ขณะที่เธอ บรรจงหยิบช้อนเงิน ขึ้นตักข้าวโอ้ตอย่างเงียบๆนั้น

เธอเห็นทางหางตาว่าแชลล็อตยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“ได้โปรดฉันกำลังจะกิน”เอมิลี่พยายามทำเสียง แบบที่เธอคิดว่าสุภาพที่สุด

แชลล็อตเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว เขาเดินเลี่ยงไปทางหน้าต่างบานสูง เหม่อมอง

ไปบนฟ้าไร้เมฆเบื้องหน้า ที่มีนกฝูงหนึ่งบินลับไปทางขอบฟ้า

“ไม่มีใครอยากอยู่ที่นี่หรอก...”แชลล็อตพูดขึ้น

”เธอก็คงรังเกียจฉันเหมือนคนอื่นๆ...”เขาหันมามองเอมิลี่ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

เอมิลี่ก้มหน้านิ่ง

”ฉันไม่เคยมีใครให้พูดด้วยเลย หลังจากที่แม่ฉันถูกกล่าว...”เขาหยุดพูดกลาง

คัน และเกิดความเงียบที่อึดอัดขึ้น....

เอมิลี่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบๆ เพื่อที่กินเสร็จแล้วจะได้รีบกลับไปหาคุณยาย

แชลล็อตยังคงยืนมองท้องฟ้า สายลมเฉื่อยๆที่พัดเข้ามาจากเบื้องนอก

นั้นทำให้เส้นผมที่อ่อนนุ่มของเขา พลิ้วไปมาดูเหมือนมีชีวิต ขัดกับใบหน้าที่ขึงนิ่ง

และซีดเผือด

“ฉันไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ”เอมิลี่พูดขึ้นในที่สุด

เอมิลี่หันไปมองเขา ขณะที่เขานั้น ก็หันมองเธอเช่นกัน

“ฉันเองก็มีแต่คุณยายเท่านั้นที่รู้จัก...ฉันเองก็อยากมีเพื่อนเช่นกัน”

เอมิลี่พูดด้วยเสียงกระซิบ เธอส่งยิ้มน้อยๆให้เขา

อาจเป็นได้ว่าความเข้าอกเข้าใจกันนั่นเองที่ทำให้เขาและเธอ

พูดคุยกันได้นานราวกับว่า มันเป็นเรื่องราวที่ต้องใช้เวลานับร้อยปีถึงจะจบลง

กระทั่งดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลง

“ฉันต้องไปจริงๆแล้ว”เอมิลี่บอกแชลล็อตขณะที่เขาเล่าเรื่องที่แม่ของเขานั้น

ถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มด

เขาบอกเธอว่า พ่อของเขากำลังพยายามล่าตัวแม่มดตัวจริงมาให้ได้

เอมิลี่ไม่สบายใจเลยที่ได้ยินเรื่องนี้ แชลล็อตไม่รู้หรอกว่า

แม่มดที่พ่อเขาตามหาอยู่นั้น กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง......


คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 19 2017, 05:49 PM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่สี่

แชลล็อตเดินมาส่งเอมิลี่ที่หน้าปราสาท และเพราะยาที่หญิงใจดีคนนั้น

ให้เธอกินก่อนหน้านี้ ทำให้เธอไม่รู้สึกปวดอีกแล้ว เมื่อพวกเขาเดินคุยกันมา

ถึงประตูบานใหญ่ก็พบว่า เซอร์ซานเชสเตรียมรถม้าไว้ให้เธอพร้อมแล้ว

“ฉันจะได้เจอเธออีกใหม?”

แชลล็อตจับมือเล็กๆของเอมิลี่ ไว้ก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นรถ

“...ฉันไม่รู้...”

เอมิลี่ตอบอย่างแผ่วเบา เธอก้มหน้า ไม่กล้ามองแววตาที่โศกเศร้าของเขา

เธอรู้สึกดีดีกับเขา แต่เธอกลับหวาดกลัว ที่เขาจะล่วงรู้ว่าเธอเป็นแม่มด

ความอึดอัดนี้ ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมา เธอสะบัดมือจากเขาแล้วรีบ

ก้าวขึ้นรถม้า

”ออกรถเถอะค่ะ”เธอบอกคนขับ รถม้าเคลื่อนออกไป แชลล็อตเหมือนถูกตรึง

อยู่กับที่ เธอมองดูเขาค่อยๆห่างออกไป ”หยุดก่อนค่ะ!”คนขับชลอม้าเพื่อที่

จะหยุดตามคำขอของเธอ เอมิลี่กระโดดลงจากรถ และวิ่งย้อนกลับไปหาเขา

เธอหยุดตรงหน้าเขาก้าวนึง ก่อนที่จะล้วงแผ่นขนมปังขิง ที่อยู่ในกระเป๋าข้าง

กระโปรงออกมา และเธอบิมันออกเป็นสองซีก

“เอามันติดตัวเธอไว้”เอมิลี่พูดพลาง ยื่นขนมปังขิงครึ่งอันส่งให้เขา

“เธอจะพบฉันได้ที่เขตชายป่า เดินขึ้นไปตามแนวลำธาร”

เอมิลี่บอกแชลล็อต ที่กำลังพลิกขนมปังหักครึ่งชิ้นนั้น เขาพิจารณาดูมันอย่าง

แปลกใจ

”แต่เธอต้องมาคนเดียวเท่านั้น”

พูดจบ เอมิลี่ก็วิ่งกลับไปขึ้นรถม้า ที่จอดคอยอยู่ แล้วรถม้าจึงเคลื่อนต่อไปใต้

แสงอาทิตย์อัสดง....

เอมิลี่เล่าความจริงทั้งหมดให้คุณยายฟัง รวมไปถึงเรื่องที่เธอพบกับ

เซอร์ซานเชสและลูกชายของเขา ยกเว้น เรื่องที่แชลล็อตบอกกับเธอ กับเรื่องที่

เธอบอกที่อยู่ของบ้านขนมปังขิง และที่สำคัญ เธอไม่มีวันกล้าที่จะบอกความจริง

กับคุณยายว่า เธอได้เปิดเผยความลับของบ้านให้แก่แชลล็อตไปเสียแล้ว


“แกอย่าไปสนใจใยดีกับพวกมักเกิ้ลให้มากนัก!”คุณยายซานดร้าพูด เท้าสะ

เอวเดินตามเอมิลี่ เหมือนนกล่าเหยื่อ ขณะที่เอมิลี่กำลังเดินกลับเข้าห้องนอน

ของเธอ

“พวกนั้นน่ะทั้งป่าเถื่อนและโหดร้าย! ฉันขอย้ำอีกครั้งนะว่าห้ามแกไปติดต่อ

กับมันอีก!”

นับจากนั้นมาคุณยายซานดร้า ก็ไม่ปล่อยให้เอมิลี่มีเวลาว่างเลย

เอมิลี่ต้องคร่ำเคร่ง เรียนรู้เวทมนต์คาถาต่างๆ จากคุณยายตลอดทั้งวัน โดยหยุดพัก

เพียงเล็กน้อย เพี่อที่เอมิลี่จะได้ไม่ไปสนใจ ที่จะคิดไปเที่ยวเตร่ไม่เป็นเรี่องอีก.....




คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 19 2017, 11:26 PM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่ห้า

'วันหนึ่ง คุณยายซานดร้า สั่งให้เอมิลี่ไปตักน้ำจากลำธาร ที่อยู่ห่างจาก

บ้านขนมปังขิงไม่ไกลนัก'

ขณะที่เธอกำลังเดินไปที่ริมลำธาร โดยที่ไม่คาดคิดแชลล็อตนั้นก็กำลังเดินลัด

แนวลำธารฝั่งตรงข้ามมาเช่นกัน จนกระทั่งทั้งสองมาหยุดยืนตรงริมตลิ่ง ซึ่งมี

ลำธารใสๆที่กั้นระหว่างเขาและเธอไว้เท่านั้น และเป็นเพราะขนมปังขิงครึ่งอัน

ที่เอมิลี่ได้ให้เขานั่นเอง ทำให้เขาสามารถเข้ามาภายในเขตเวทมนต์ของคุณยาย

ซานดร้าได้

แชลล็อตเดินลุยข้ามลำธารตรงมาหาเอมิลี่ เขากุมมือทั้งสองข้างของเธอ

อย่างยินดี

“ฉันนึกว่าจะไม่ได้พบเธอเสียแล้ว! พ่อไม่อณุญาตให้ฉันออกนอกปราสาทเลย

รู้มั้ยวันนี้เป็นวันคริสมาสน่ะ ทุกคนมัวแต่ยุ่ง ฉันก็เลยแอบหนีออกมาได้"

เอมิลี่พยักหน้าตอบ พลางเหลียวมองไปทางบ้านขนมปังขิงอย่างหวาดๆ

”นั่นบ้านของเธอใช่ใหม? ฉันมองเห็นหลังคากับปล่องไฟสีเหลืองๆอยู่ตรงโน้น”

แชลล็อตว่าพลาง ยืดคอมองข้ามหัวเอมิลี่

“ใช่!!!นี่มันบ้านของฉันเอง แล้วแกก็ไม่ควรสะเออะมาเหยียบที่นี่!”

เอมิลี่สะดุ้ง เธอสะบัดมือจากมือของแชลล็อตอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียง

กราดเกรี้ยว ของคุณยายซานดร้า ที่กำลังก้าวฉับๆตรงมาทางเด็กทั้งสอง

พร้อมกับมือข้างหนึ่งชักไม้กายสิทธิ์ออกมา

“หนีไป!”เอมิลี่กรีดเสียง พลางออกแรงพลักแชลล็อต ที่มีสีหน้าขอคำอธิบาย

“แกผิดเองที่มาที่นี่!”คุณยายซานดร้าพูดอย่างเดือดดาล

“รีบไป! ได้โปรด...”เอมิลี่จับเขาหันหลังอย่างเร่งร้อน เมื่อคุณยายซานดร้า

เงื้อไม้กายสิทธิ์สูงขึ้น ขณะที่มาถึงตัวเอมิลี่ แล้วเหวี่ยงเธอออกไปให้พ้นทาง

ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ด้วยเรี่ยวแรงอย่างที่ ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นของหญิงชรา

อายุมากกว่าหกสิบปี ทันใดนั้นเอง มีแสงสีแดงสว่างวาบขึ้น พร้อมกับเสียง

ดังเปรี้ยง!

"ม่ายยยยย!!" เอมิลี่ร้องลั่น เธอพุ่งตัวไปขวางไม้กายสิทธิ์ ของคุณยายซานดร้า

และแล้ว นกกระสาตัวหนึ่ง ก็กระพือปีกส่งเสียงดังพึ่บพั่บ บินขึ้นสู่ท้องฟ้า

หายลับไปอย่างรวดเร็ว.......



คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 24 2017, 01:37 AM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่หก

คุณยายซานดร้ากรีดร้องลั่น อย่างควบคุมไม่อยู่ เธอทรุดตัวลงกับพื้น

อย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อคำสาปถูกหลานสาวของเธอเอง ขณะที่แชลล็อตนั้น

วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

เอมิลี่ ถูกสาบให้กลายเป็นนกกระสาไปจริงๆเสียแล้ว เธอไม่สามารถจดจำ

ตัวเองได้ ว่าเธอนั้นคือ 'แม่มดน้อยเอมิลี่' อีกต่อไปแล้ว.......

หลังจากนั้น คุณยายซานดร้าที่ตรอมใจอย่างหนัก ก็ล้มป่วยและเสียชีวิตลง

ในที่สุด เมื่อปราศจากเวทมนต์ บ้านขนมปังขิงจึงไม่สามารถตั้งอยู่ต่อไปได้

ขนมปังแผ่นเล็กๆนับหมื่นชิ้น ที่เรียงตัวกันเหมือนก้อนอิฐนั้นจึง

ค่อยๆร่วงกราวจากหลังคา ผนัง หน้าต่างและประตู ข้าวของในบ้านทุกอย่าง

ล้วนกลับกลายเป็นกองขนมปังขิงกองมหึมา ฝังกลบร่างคุณยายซานดร้าไว้

ในไม่ช้าหมู่นก หนู กระรอก กระต่ายจนถึงสัตว์เล็กๆ

ต่างก็พากันมากินขนมปังขิง กันอย่างชุลมุน

รวมทั้งนกกระสาที่มีนัยน์ตาสีเขียวตัวหนึ่งด้วย

นกกระสาตัวนั้น เมื่อบังเอิญเหยียบลงไปบนของอย่างหนึ่งเข้าจนทำให้

เกิดแสงสีแดงสว่างวาบ พร้อมทั้งเสียงดังเปรี้ยงอีกครั้ง

ไม้กายสิทธิ์ของคุณยายซานดร้านั่นเอง มันจดจำเอมิลี่ที่ควรจะเป็นเจ้าของคน

ต่อไปของมันได้ มันจึงคลายคำสาปให้เธอ

นกกระสาเอมิลี่นั้นจึงกลับกลายเป็นเด็กหญิง และความทรงจำของเธอได้กลับ

คืนมาอีกครั้ง

เอมิลี่ เมื่อเห็นสภาพบ้านขนมปังขิงของเธอ ก็ร้องไห้ออกมาอย่าง

กลั้นไม่อยู่ แม้คุณยายซานดร้าจะเข้มงวดกับเธอ แต่เธอก็รู้ว่าคุณยายนั้นหวังดี

กับเธอเสมอ เอมิลี่ก้มลงหยิบไม้กายสิทธิ์ของคุณยายขึ้นมากอดไว้แนบอก

เธอไม่รู้เลยว่าเธอร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ เธอรู้สึกตัวอีกทีว่ามีงานต้องทำ

เธอสร้างหลุมศพสำหรับคุณยายที่เนินดินไกล้ๆบ้าน ก่อนที่เธอจะเสกให้

ขนมปังขิงที่เหลืออยู่ก่อตัวเองขึ้น จนกลายเป็นบ้านขนมปังขิงสี่เหลี่ยมหลัง

เล็กๆ

และเธอก็ยังไม่ลืมที่จะเสกคาถาป้องกัน อย่างที่คุณยายเคยสอนเธอ

แม่มดเอมิลี่จึงเริ่มต้นชีวิตตามลำพัง ที่บ้านขนมปังขิงหลังใหม่

ภายในเขตเวทมต์ของเธอ

...............

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Mar 19 2017, 06:55 PM

[kong gold rug]

ความฝันของครุกแชงค์ ตอนที่เจ็ด

กระทั่งเวลาผ่านไปนานหลายปี แต่เอมิลี่นั้นยังคงคิดถึงแชลล็อตอยู่เสมอ

แต่เธอสงสัยว่าเขาคงลืมเธอไปแล้ว

แม่มดสาวเดินใจลอยมาหยุดตรงริมลำธาร ที่เธอกับเขาได้พบกันครั้งหนึ่งเมื่อเนิ่น

นานมาแล้ว

เธอทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมาย แล้วเธอก็บังเอิญเห็นว่ามีอะไรบางอย่าง

อยู่ตรงพี้นดินไกล้ๆกับพุ่มไม้แห้งเหี่ยว

เอมิลี่เดินลุยน้ำข้ามลำธารไปดูด้วยอาการที่อยากรู้ และพบว่ามันคือกระเป๋าเล็กๆ

มีฝาปิดใบหนึ่ง ที่ทำจากผ้านุ่มลื่นสีแดง นิ้วของเธอสัมผัสถึงสิ่งของที่อยู่ในนั้น

เธอเปิดกระเป๋าผ้าออกดู ก็พบว่ามันคือเศษขนมปังหักครึ่งอัน และแหวนวงหนึ่ง


“...แชลล็อต?...”เอมิลี่กระซิบกับตัวเอง เมื่อเธอหยิบแหวนวงนั้นออกมา

มันเป็นแหวนที่มีอัญมณีสีน้ำเงินเข้มประดับอยู่ เธอสวมมันเข้ากับนิ้วนางของเธอช้าๆ

หยาดน้ำตาของเอมิลี่ไหลรินอย่างเงียบๆ หยดลงบนแหวนที่สะท้อนกับแสงแดด

เป็นสีน้ำเงินเปล่งประกาย เธอหลับตาหวังว่าจะได้พบเขาอีกครั้ง

เธอสอดกระเป๋าผ้าสีแดงใบนั้น ลงในกระเป๋าข้างหนึ่งบนกระโปรงของเธอ

ก่อนที่เธอจะเดิน ข้ามลำธารกลับไปอย่างอ่อนล้ากว่าเดิม


เอมิลี่ไม่นึกอยากกลับเข้าบ้านในตอนนี้ เธอปล่อยให้เท้าทั้งสองพาตัวเองไปเรื่อยๆ

อย่างไม่รู้จุดหมาย เธอลูบแหวนที่ส่งประกายสีน้ำเงินอย่างไม่รู้ตัว...

ทันใดนั้นเอง! เธอพบมันอีกครั้ง! เจ้ากระต่ายที่มีดวงตาสีน้ำเงิน

เอมิลี่วิ่งตามเจ้ากระต่ายที่วิ่งลัดเลาะสุมทุมพุ่มไม้ไป อย่างไม่รู้ทิศทาง

และเธอก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงเห่าน่ากลัวของสุนัข

ชั่วพริบตาหนึ่งเธอส่งเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อสุนัขสีดำตัวใหญ่กระโจน

มาถึงตัวเธอ เล็บเท้าหน้าของมันตะกุยตะกายอย่างบ้าคลั่ง!

และดูเหมือนมันพยายามอย่างมาก ที่จะตะเกียกตะกาย เพื่อเลียแก้มของ

เธอให้ได้มากที่สุด

“หยุดนะลุค!”เสียงพูดทุ้มดังขึ้นไม่ไกลนัก เจ้าลุควิ่งกลับไปตามเสียงเขา

เอมิลี่เงยหน้าเขม้นมองมองตามเสียงนั้น...

แล้วเธอก็ได้พบกับคนที่เธอกำลังคิดถึงที่สุด

แชลล็อตนั่นเอง เขายืนตกตะลึงอยู่เบี้องหน้าเธอ เขาสวมเสื้อโค้ทสีดำตัวยาว

เอมิลี่ยกสองมือขึ้นปิดปาก ราวกลับกลัวว่า เสียงแห่งความยินดีของเธอนั้น

จะทำลายภาพที่อยู่ตรงหน้าไป

แชลล็อตสังเกตุเห็นแหวนของเขาเอง สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเอมิลี่

ทำให้เขายิ้มกว้างออกมา แล้วทั้งคู่ก็สวมกอดกันอย่างยินดี

หลังจากนั้นทั้งคู่จึงได้แต่งงานกันในที่สุด.....

---------------------------------------
ต่อหน้าสองจ้าาา

คุณ kong gold rug ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Apr 12 2017, 04:35 PM