รู้จักตัวตนที่แท้จริงของ รอน วีสลีย์ จากหมากรุกพ่อมด ตัวเลือก

[Phonetica Gutenb...]

รอน วีสลีย์ มีทักษะที่เก่งกาจในเรื่องหมากรุกพ่อมด และทักษะนี้ก็สะท้อนให้เห็นถึงตัวตนของรอนได้เป็นอย่างดี

รอนที่เราเห็นในภาคหนึ่ง ไม่ใช่คนที่เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นในตนเอง เพราะเขารู้สึกคับอกคับใจที่ต้องใช้ของมือสอง ต้องถูกบดบังด้วยรัศมีของบรรดาพี่ชาย และต้องแบกรับความคาดหวังของครอบครัว จึงไม่แปลกหรอกที่กระจกเงาแห่งแอริเซดจะสะท้อนภาพตัวเขาเป็นคนเก่งที่สุดในครอบครัว เขาเคยเล่าให้แฮร์รี่ฟังอย่างไม่มีความสุขว่า...

"ทุกคนหวังว่าฉันจะต้องเก่งเหมือนคนอื่นๆ แต่ถ้าฉันทำได้ ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เพราะคนอื่นๆ เขาก็ทำได้มาก่อนแล้ว"

(แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับศิลาอาถรรพ์)

ดูเหมือนว่าการที่เขาต้องแข่งขันกับพี่ๆ ของตนเอง บวกกับการเป็นเพื่อนรักของแฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังนั้น จะมีผลกระทบต่อความรู้สึกนับถือตนเองของรอน และบางครั้งก็ทำให้เขารู้สึกอิจฉา แต่ตอนปีหนึ่ง รอนได้แสดงความกล้าหาญออกมาขณะต่อสู้กับหมากรุกยักษ์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัล ซึ่งเป็นหนึ่งในหลายๆ ด่านที่ปกป้องศิลาอาถรรพ์ไว้ เขายอมเสียสละตนเองโดยการถูกหมากรุกยักษ์ฟาดจนหมดสติ เพื่อให้แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ได้ไปต่อ นับเป็นการตัดสินใจที่ดูโตเกินวัย


การเล่นหมากรุกของรอน มีความสำคัญดังนี้

การเป็นผู้กำหนด

รอนอยู่ในครอบครัวใหญ่ ไม่เพียงแต่เขาจะต้องดิ้นรนต่อสู้กับความเก่งกาจของพี่ชายคนโตสองคนเท่านั้น แต่ยังมีของพรีเฟ็คเพอร์ซี่ และของจอมตลกอย่างเฟร็ดกับจอร์จด้วย

ถ้าทุกคนคาดหวังบางสิ่งบางอย่างจากเรา มันคงรู้สึกยากที่เราจะกำหนดทางเลือกต่างๆ ด้วยตัวเอง หมากรุกอาจเป็นเกมที่คาดเดาไม่ได้ แต่รอนก็สามารถกำกับพวกตัวหมากที่อยู่รอบๆ กระดานได้

การคิดค้นกลยุทธ์ต่างๆ

รอนอาจจะทำอะไรหุนหันพลันแล่น บ้าบิ่น และไม่มีเหตุผล อย่างเช่นการขโมยรถของพ่อในภาคสอง หรือการผิดใจกับแฮร์รี่ที่ได้รับสิทธิ์เข้าแข่งขันประลองเวทไตรภาคีในภาคสี่ แต่เกมหมากรุกทำให้รอนเป็นคนคิดเร็ว และคิดอย่างมีกลยุทธ์ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดของเขา เขาเป็นคนกระตือรือร้น และอย่างน้อยเขาก็ชอบการวางแผน ในภาคเจ็ด ตอนแรกเขาต้องดิ้นรนตามหาฮอร์ครักซ์แบบไม่รู้อะไร แต่ต่อมาในระหว่างการต่อสู้ที่ฮอกวอตส์ จู่ๆ เขาก็เกิดความคิดที่จะเก็บเขี้ยวบาซิลิสก์มาเพื่อทำลายฮอร์ครักซ์ ซึ่งนี่ก็เป็นผลมาจากหมากรุกนั่นเอง

การไม่คาดหวัง

รอนต้องแบกรับความคาดหวังในทุกๆ เรื่องที่ฮอกวอตส์ ตั้งแต่เรื่องหมวกคัดสรร เรื่องบทเรียนของเขา ไปจนถึงเรื่องควิดดิช ด้วยความที่ทุกคนในครอบครัวของเขาอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ บิลเป็นประธานนักเรียน ชาลีเป็นกัปตันทีมควิดดิช เพอร์ซี่เป็นพรีเฟ็ค และเฟร็ดกับจอร์จก็สร้างเสียงหัวเราะให้แก่ทุกคน รอนจึงถูกคาดหวังว่าจะทำตัวให้ดีได้มาตรฐานของทุกคน

แต่เกมหมากรุกไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขา นอกจากให้เขาเล่นมันเท่านั้น และรอนก็เล่นได้ดี การเล่นแพ้อาจทำให้เกิดความรู้สึกผิดหวัง แต่ไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหาย (อย่างน้อยก็ไม่จนกว่าเขาจะเล่นหมากรุกยักษ์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัล) และเขาก็มักจะไม่แพ้ด้วย

การทำตามสัญชาตญาณ โดยปราศจากความรู้สึกประหม่า

เนื่องจากไม่มีใครมาคาดหวังเรื่องหมากรุกกับรอน รอนจึงสามารถเล่นหมากรุกได้โดยปราศจากความรู้สึกประหม่า แต่เมื่อรอนเข้าไปอยู่ในทีมควิดดิชบ้านกริฟฟินดอร์ เขาได้รับความคาดหวังในฐานะคีปเปอร์คนใหม่ จึงเกิดความวิตกกังวล ซึ่งส่งผลต่อความสามารถในการเล่นของเขา ความไม่มั่นใจเป็นสิ่งที่ทำลายความตั้งใจของรอน อย่างในภาคเจ็ด เขาทิ้งแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ หลังจากถูกฮอร์ครักซ์ชิ้นหนึ่งโน้มน้าวความคิดด้านลบของเขา แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับกระดานหมากรุก เขาเล่นไปตามสัญชาตญาณของตนเองอย่างมั่นใจ

การรู้ว่าตนเองสามารถทำได้

ในภาคหก รอนรู้สึกประสาทเสียกับการแข่งขันควิดดิชรอบแรกมาก จนแฮร์รี่ต้องแกล้งทำเป็นหยดน้ำยานำโชคลงไปในน้ำฟักทองของรอน เพียงเพื่อทำให้เขารู้สึกมั่นใจในตนเอง แต่ตอนที่เขาพบกับชุดกระดานหมากรุกยักษ์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัลในภาคหนึ่ง เขากลับรู้สึกมั่นใจ และรู้ว่าตนเองไม่จำเป็นต้องมีโชค เขารีบบอกแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ว่าพวกเขาต้องทำอะไรบ้าง เพราะเขารู้ว่าตัวเขาเล่นหมากรุกเก่งที่สุด

ทุกอย่างเกี่ยวกับรอน

หมากรุกคือเกมที่เหมาะกับรอนยิ่งกว่าสิ่งใด ส่วนเรื่องอื่นๆ เขามักจะถูกคนอื่นบดบัง และบางครั้งก็ถูกมองข้ามอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อเผชิญกับกระดานหมากรุก เขารู้ว่าเขากำลังเล่นกับจุดแข็งของตัวเอง

นี่คือสิ่งที่ให้ความมั่นใจแก่เขาในการเผชิญหน้ากับควีนขาวที่ไร้ความปรานี เมื่อเขาก้าวข้ามช่องสี่เหลี่ยม เขารู้ว่าตัวเองจะถูกตัวหมากรุกหินอันใหญ่ทำร้าย แต่เขายอมทำเพื่อให้แฮร์รี่สามารถรุกฆาตคิงได้นั่นเอง รอนถูกฟาดอย่างแรง แต่วิธีการของเขาก็ได้ผล และแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ก็สามารถผ่านด่านนี้ไปได้

รอนเป็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ เขาได้พิสูจน์ความกล้าหาญและความมุ่งมั่นของเขาอยู่หลายครั้ง อย่างเช่น การพยายามที่จะช่วยชีวิตน้องสาวของตนในภาคสอง การท้าทายซิเรียสโดยไม่สนใจขาที่หักของตนในภาคสาม และการต่อสู้กับผู้เสพความตายในภาคห้า สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า ในยามที่เขาอยู่นอกกระดานหมากรุก เขาก็สามารถทำหน้าที่เป็นส่วนหนึ่งของทีมได้อย่างดีเยี่ยม

รอนมีครอบครัวที่เต็มไปด้วยพี่ชายที่เก่งกว่า และมีเพื่อนอย่างแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ ดังนั้นโอกาสที่รอนจะได้ทำอะไรแบบฉายเดี่ยวจึงมีน้อย แต่หมากรุกทำให้เขามีโอกาสได้เฉิดฉาย และก็ยังสอนให้เขารู้จักคิดเร็ว คิดอย่างมีกลยุทธ์ และที่สำคัญคือทำให้เขามีความเชื่อมั่นในตนเอง ถือเป็นบทเรียนที่สำคัญมากทีเดียว


ห้าสิบคะแนนให้รอน!

ข้อมูลและรูปภาพ ; www.pottermore.com
แปลและเรียบเรียง ; Phonetica Gutenberg

[kong gold rug]

แอบชอบฉากที่รอนกลับมาช่วยแฮร์รี่และทำลายฮอครักซ์ด้วยดาบ เก่งมากรอน

[Veronica Summers]

รอนทำให้เห็นว่าถึงแม้จะไม่ได้วิเศษหรือโดดเด่นอะไร แต่คนเราแต่ละคนก็มีด้านที่ตัวเองถนัดหรือสิ่งที่เราทำได้ดีทั้งนั้น และถ้าเรามีความมั่นใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็สามารถที่จะผ่านมันไปได้

[NOEYbood]

การถูกคาดหวังมากเกินไป ก็ทำให้เป็นการกดดันตัวเองอีกทางนึงเลยเนาะ T^T
แต่รอน วีสลีย์ของเราก็พิสูจน์ตัวตนของตัวเองให้เห็นแบบในบทความ นายเก่งมากกกกกก !

รอน วีสลีย์ ก็คือ รอน วีสลีย์ !
การเป็นตัวของตัวเองนี่แหละมันดีที่สุดแล้ว : )

[Xenophony B. Mau...]

การกระทำของเขา ทำให้ทุกคนยอมรับในตัวเขาค่ะ
รอนเป็นบุคคลที่กล้าหาญ น่าชื่นชมมากค่ะ

[Janna Swan]

จริงๆเเล้วรอนก็ไม่ได้เเย่กว่าพี่น้องตัวเองเลย เพราะทุกคนต่างก็มีจุดเเข็งของตัวเอง

[Katherine Jones]

ชอบรอนภาคเด็กที่สุดแล้ว นางเปิ่นๆดีค่ะ 555

[konpidsanar]

ถึงรอนจะไม่ได้เก่งกาจเท่าพี่ชายของเขา
เเต่เขาก็น่าชมเหมือนกันนะ

[Elizabeth Leo St...]

"ทุกคนหวังว่าฉันจะต้องเก่งเหมือนคนอื่นๆ แต่ถ้าฉันทำได้ ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เพราะคนอื่นๆ เขาก็ทำได้มาก่อนแล้ว"
ตอนอ่านที่รอนพูดคำนี้ออกมาถึงกับสะอึกเบา ๆ ในใจเลย เข้าใจการที่ต้องพยายามเพื่อให้ได้เป็นแบบคนที่คนอื่นคาดหวัง แต่ตัวเราจริง ๆ อาจไม่ใช่แบบนั้นเลย