[RPG] Leaky Cauldron | ร้านหม้อใหญ่รั่ว ตัวเลือก

[Albrigtsen Merwy...]

ALBRIGTSEN
MERWYN ZYNAXALIA

Albrigtsen #708090
Adele #B3C7A1

FOR ZYNAXALIA

ย้อนเวลา
ร้านหม้อใหญ่รั่ว

เมื่อเด็กสาวหันหน้าตามเสียงเรียกมา ก็ทำให้เขาพบกับนัยน์ตาสีสวยของเธอ ทว่าแต่หญิงสาวดันทำสีหน้าที่ดูผิดไปจากตอนแรก อัลบริกท์เซนก็ไม่อาจรู้ว่ามีเหตุผลอะไร ที่ทำให้สีหน้าของเธอเป็นดังเช่นนี้ หากจะถือวิสาสะเข้าไปถามเธอ ก็จะดูเป็นอะไรที่แอบไร้มารยาทอยู่ไม่น้อย เท่าที่จำได้เขาก็ไม่เคยไปทำอะไรให้เธอจงเกลียดจงชังเลย หรือว่าเขาหน้าตาคล้ายคลึงกับใครที่เธอไม่ชอบหน้าหรือเปล่า คำถามบางอย่างก่อเกิดขึ้นมาภายในหัวเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร—” รอยยิ้มที่ถูกส่งมานั้นดูเหมือนว่า เธอกำลังฝืนส่งยิ้มมาให้เขาอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายนักจึงไม่ได้สนใจอะไร
“นั่งเถอะครับ ไม่เหลือที่ตรงอื่นแล้ว” ร่างสูงบอกกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไป เมื่อเห็นว่าไม่มีที่เหลือให้เธอนั่งอยู่จริงๆ เขาไม่รู้ว่าเธอจะตอบตกลงแล้วฝืนนั่งกับเขาไปก่อนไหม แต่ถ้าเธอตอบตกลง เขาก็จะถือเป็นโอกาสดีด้วยที่เขาจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมบ้านไว้สักหน่อย
อัลบริกท์เซนไม่รู้ว่าเด็กสาวเอ่ยพึมพำอะไรออกมาเบาๆ แต่เธอก็ยอมหย่อนตัวนั่งลงมาอยู่ดี ทว่าดวงตาคู่นั้นของเธอก็ยังไม่ยอมสบมอง มาทิศทางที่เขานั่งอยู่ดี เหมือนว่าเด็กสาวกำลังพยายามที่จะไม่พูดหรือเปิดบทสนทนาอะไรกับเขาก่อน ร่างสูงเองก็ไม่อาจรู้ว่าต้องทำอย่างไร ถึงจะเปิดประโยคสนทนากับคนไม่คุ้นเคยได้ดีที่สุด หากมารียงค์อยู่คงจะดี เมอร์วินเริ่มนึกถึงผู้เป็นพี่ขึ้นมา ในเวลานี้มารียงค์คงจะเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อนเป็นแน่ ถ้าหากเธออยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้ “เอาแบบเขาที่นึงค่ะ”
“ว่าแต่คุณมาคนเดียวงั้นเหรอ” เขาได้ยินคำสอนหนึ่งว่ากันว่า หากพบโอกาสควรคว้าไว้ เสียงทุ้มเอ่ยทักเธอก่อนในทันที เมื่อเด็กสาวเอ่ยปากสั่งเมนูที่ต้องการกับพนักงานประจำร้าน แต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอนั้นจะตอบอะไรกลับมาหรือไม่ ทว่าในใจจริงแล้วก็ยังแอบคาดหวังอยู่เล็กน้อย สถานการณ์ตรงนี้จะได้ไม่ดูตึงเครียดจนเกินไป หากให้คนสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะกัน ไม่ปริปากพูดหรือสนทนาอะไรด้วยกันเลย คงจะแปลกน่าดูเลยใช่ไหมละ
“อือ มาคนเดียว” เธอเว้นประโยคสนทนาไว้เล็กน้อย “นายก็เหมือนกันนี่ นั่งคนเดียวสนุกหรอ?” เขาแอบสงสัยอยู่นิดหน่อยว่านี่เป็นประโยคหาเรื่องไหม แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากนักเลยปล่อยไป ทว่ามันแอบแปลกที่เธอถามออกมาแบบนี้ ใครไหนกันจะถามคนไม่ค่อยสนิทด้วยประโยคกำกวมแบบนี้
“ฮะ ก็ปกตินะ ไม่ได้รู้สึกสนุกหรืออะไร แล้วเธอสนุกเหรอ เห็นมาคนเดียว” เขาตอบกลับไปในทันที เมื่อรับรู้ว่าประโยคคำถามที่ถูกส่งมาจากเธอจบแล้ว เมอร์วินเองก็ตอบไปตามตรงกับที่เธอถามเช่นกัน ถึงเขาจะรู้สึกว่ามันแปลกๆยังไงก็เถอะ ถามเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากไปก็ใช่ว่าจะดี เขาเลยเลือกที่จะปัดความคิดนั้นออกไป ก่อนที่เขาจะเริ่มถามเรื่องส่วนตัวของเธอไปมากกว่านี้ เขาจึงหันมาให้ความสำคัญกับคนตรงหน้าต่อ
“ฉัน? …ก็อยู่คนเดียวมาตลอดนะ คนเยอะมันวุ่นวาย ความสัมพันธ์ก็น่ารำ— โทษที พูดมากไป” เธอพูดออกมาเชิงบ่นเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้จะเก็บเรื่องนี้ไว้ในหัว ให้มันตีกันไปมากกว่าเดิม จึงไม่ได้ถือสาอะไรกับเธอนัก จึงไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไป ทว่าของเหลวสีเหลืองในแก้วที่เธอจับอยู่ถูกจิบเข้าไปเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอ่ยเปิดประโยคสนทนาต่อ “แล้ว นายจะไปไหนต่อมั้ย?”
“คงจะเป็นตรอกไดแอกอน สนใจจะไปเดินด้วยกันไหม?” ร่างสูงชักชวนให้เธอมาเดินเตรซื้อของสำหรับเข้าเรียนด้วยกัน ทว่าการถามในครั้งนี้เขาเองก็แอบคาดหวังมันไว้ไม่น้อยเลย เขาหยิบยกแก้วที่บรรจุของเหลวสีใสไว้ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ก่อนจะกลับมานั่งลุ้นรอคำตอบของหญิงสาวตรงกันข้าม
“ฉันไปด้วยก็ได้ จะเปิดเทอมอยู่แล้ว ต้องไปซื้อหนังสือพอดี” เขาแอบรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่เธอนั้นตอบตกลงมาว่าจะไปกับเขาด้วย อัลบริกท์เซนไม่รู้ว่าควรตอบอะไรกลับไป เลยทำได้แต่นั่งเงียบ แล้วกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆตัวไปพลาง จนสุดท้ายแล้วของเหลวสีเหลืองอร่ามได้ถูกยกดื่ม จนหมดไม่เหลือแม้แต่หยดสุดท้ายหลงเหลือไว้ในแก้ว “งั้นไปตอนนี้เลย ไปกัน”
หลังพูดจบหญิงสาวคนนั้นก็รีบวางเงินเกลเลียนไว้บนโต๊ะ ก่อนเธอจะรีบปลีกตัวเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า เขาแอบรู้สึกงุนงงอยู่ไม่น้อยเลย แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เลยเดินออกไปแล้ว เขาเองก็ไม่รอช้าที่จะรีบพาตัวเองเดินตามเธอไปก่อน แล้วค่อยเดินไปทางเข้าตรอกไดแอกอนพร้อมกันกับเธอ อะไรของเธอกันนะ ผู้หญิงคนนี้บทจะเร็วก็เร็วเกินไป

[Aaralyn Montague]

ร่างระหงค่อนไปทางเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาว สวมทับด้วยเสื้อกันหนาวอีกชั้นกำลังก้าวยาวๆ ด้วยท่าทีมั่งคง ใบหน้าเล็กประดับด้วยแววตากลมโตสดใสและริมฝีปากบางแดงเรื่อ ยิ่งขับให้เครื่องหน้าดูมีเสน่ห์ ทว่ายามที่เรียวปากไม่ได้ขยับยิ้ม ทำให้พยอนฮารินกลายเป็นคนเย่อหยิ่งในสายตาของคนแปลกหน้า ซึ่งหากได้รู้จักตัวตนของเธอจริงๆ แล้วละก็ พยอนฮารินจัดว่าเป็นคนพูดมากไม่แพ้ใครเลยทีเดียว อากาศหนาวๆ และท้องที่เริ่มร้องประท้วง ทำให้เธอต้องมองหาเครื่องดื่มขับไล่ความหนาวและอาหารรองท้อง มีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษก่อนถึงเวลานัดหมาย ซึ่งตอนนั้นเธอคงอิ่มท้องกับมื้ออาหารแรกในต่างแดนแล้วเรียบร้อย

เมื่อชั่วโมงก่อน พยอนฮารินยังง่วนอยู่กับการตระเตรียมวัตถุดิบภายในร้านอาหารของครอบครัวที่เชจู และข้อความบางอย่างที่ส่งมาในเวลากะทันหัน หญิงสาวจำต้องละทิ้งทุกอย่างในมือเพื่อมาพบกับใครบางคนไกลถึงลอนดอน

บริกรของร้านเดินเข้ามารับออเดอร์ทันที ที่เห็นลูกค้าสาวหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ริมฝีปากบางเผยยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยชื่อเมนูสองสามอย่าง และแน่นอนเธอไม่พลาดที่จะสั่งบัตเตอร์เบียร์ นานเลยทีเดียวที่เธอไม่ได้แตะต้องเครื่องดื่มชนิดนี้จนแทบลืมรสชาติของมัน

อาหารและเครื่องดื่มที่สั่งถูกวางลงตรงหน้าด้วยบริกรหนุ่มคนเดิม ก่อนอีกฝ่ายจะเดินผละจากไปปล่อยให้ลูกค้าสาวได้ใช้เวลาดื่มด่ำไปกับรสชาติอาหาร ด้วยเป็นเวลาเช้าอยู่มากลูกค้าในร้านจึงบางตา พยอนฮารินจัดการอาหารและเครื่องดื่มพร่องจนเกือบหมดจึงวางช้อนและส้อมลง หนังท้องตึงได้เวลาออกเดินย่อย เพื่อไปยังจุดนัดหมายที่ได้นัดไว้กับใครบางคน

สองเท้าเล็กก้าวออกจากร้านไปอย่างมั่นคงและกระฉับกระเฉง หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาบ้างแล้ว พร้อมกับอากาศหนาวติดลบ มือเรียวเล็กกระชับเสื้อกันหนาวเดินฝ่าความเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ ก่อนเดินลัดเลาะไปตามทางเล็กๆ ใบหน้าเนียนใสปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างของใครบางคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"ไง! ไม่เจอกันนานเลยนะพยอนฮาริน"เสียงทุ้มเอ่ยทักทายพร้อมกับส่งรอยยิ้มมีเสน่ห์มาให้

♡∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙∙♡

#AACCAA Byeon Ha-Rin

[Aiden Valentine]

Leaky CauldronMission 1
ร้านหม้อใหญ่รั่วช่วงหัวค่ำคราคร่ำไปด้วยผู้วิเศษ ที่ต้องการพักผ่อนหย่อนใจหลังจากวันอันหนักหนา ตรงกันข้ามกับไอเดน ฟีนิกซ์ วาเลนไทน์ที่เร่งรุดมาที่นี่เพราะภาระงาน มันไม่มีวันพักผ่อนสำหรับนักสืบเอกชนและผู้วิเศษที่ต้องการความช่วยเหลือหรอก

เขาได้นัดพบกับแม่มดจบใหม่จากฮอกวอตส์คนหนึ่งผ่านทางไปรษณีย์นกฮูก เธอมีชื่อว่า วิเวียน สโนว์โกลว เป็นแม่มดสายเลือดผสมที่มีภูมิลำเนาอยู่ในโลกเวทมนตร์ ไอเดนที่อาศัยอยู่ ณ ใจกลางกรุงลอนดอน...แหล่งที่อยู่อาศัยของมักเกิ้ล จึงต้องหาจุดกึ่งกลางที่จะมาพูดคุยถึงเรื่องการว่าจ้างกับเธอ แล้วพวกเขาก็ตกลงกันว่าจะเป็นภายในร้านหม้อใหญ่รั่ว สถานที่ที่เชื่อมระหว่างทั้งสองโลกเข้าด้วยกัน มันตั้งอยู่ที่ถนนชาริงครอสนี่เอง

ด้านนอกหิมะตกหนัก ไอเย็นสามารถลอดผ่านช่องประตูเข้ามาได้ ตรงบริเวณบาร์และจุดที่อยู่ใกล้กับเตาผิงจึงไม่มีพื้นที่ว่างให้จับจองเลย แต่ถึงอย่างไร ตรงที่ที่มีผู้คนอยู่เนืองแน่นก็ไม่ใช่สถานที่ในอุดมคติในการพูดคุยงานอยู่แล้ว เขาจึงฝากข้อความทิ้งไว้กับทอมว่าเขาจะไปรอเธออยู่ในห้องนั่งเล่นส่วนตัว

หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตมีข่าวน่าสนใจมากมาย แต่นั่นก็เทียบไม่ได้กับการเงี่ยหูฟังสิ่งที่คนในร้านหม้อใหญ่รั่วซุบซิบกัน บ้านหลังคาทะลุจากการฝึกคาถาป้องกันตัว นักโทษแหกคุกเมื่อคืนวาน และการพบเห็นมังกรเหนือน่านฟ้า...ไอเดนฟังไม่เคยเบื่อจริง ๆ

ประตูห้องนั่งเล่นส่วนตัวเปิดออกพร้อมเสียงดังเอียด ผู้หญิงที่อายุใกล้เคียงกับเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางเขินอาย แก้มของเธอมีรอยเปื้อนสีน้ำเงินและแดง

“เพิ่งเคยมาเหรอ, คุณสโนว์โกลว” ไอเดนลดหนังสือพิมพ์กล่าวทักทายเธอ “นั่งลงก่อนสิ สั่งอะไรอุ่น ๆ ดื่มให้หายหนาวสักหน่อย แล้วเราค่อยมาพูดคุยเรื่องปัญหาของคุณกัน”

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวแล้วลดตัวลงนั่งโซฟาตัวตรงข้าม ทว่าใบหน้ากลับฉายแววไม่มั่นใจตอนที่หยิบใบเมนูขึ้นมาดู

“ลองเมนูยอดฮิตของร้านตอนนี้ก็ได้นะคุณสโนว์โกลว เหมือนมันจะชื่อ ‘น้ำมะนาวลิ้นผูก’ น่ะ” นักสืบวาเลนไทน์แนะนำ ใบหน้าของเขาฉายแววซุกซนอยู่แว้บหนึ่ง แต่วิเวียนดูเหมือนจะตีความหมายเป็นความใจดี

“งั้นเอาน้ำมะนาวลิ้นผูกอุ่น ๆ หนึ่งแก้วแล้วกันค่ะ”

ไอเดนเอ่ยสั่งบัตเตอร์เบียร์ ในเวลาไม่กี่นาที เครื่องดื่มทั้งสองก็ถูกนำมาเสิร์ฟถึงในห้อง พวกเขาทั้งสองคนพูดคุยสัพเพเหระระหว่างจิบของเหลวอุ่น ๆ จากในแก้ว “เป็นไงบ้าง? อร่อยหรือเปล่า?”

ทันทีที่วิเวียน สโนว์โกลวละริมฝีปากของขอบแก้ว เธอก็มีสีหน้าที่ไม่ต่างจากคนที่อมมะนาวมีพิษอยู่ในปาก “อี่อันแอ้อ้าก!” เธอพูดไม่ชัด ส่งผลให้ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจยกใหญ่ ไม่นานนักหลังจากฤทธิ์เปรี้ยวของน้ำมะนาวลิ้นผูกซาลง เธอก็หัวเราะไปพร้อม ๆ กับเขา “นี่คุณแนะนำเมนูนี้ให้กับผู้ว่าจ้างทุกคนเลยไหมเนี่ย?”

นักสืบวาเลนไทน์ยักไหล่ มุมปากของเขาหยักเป็นรอยยิ้ม “นี่คุณเห็นผมใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ? เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเถอะ แต่ถ้าให้ผมเดานะ เรื่องของคุณน่าจะเกี่ยวข้องกับภาพวาดใช่ไหม?”

“โอ๊ะ? คุณรู้ได้ยังไงคะ?”

เขาชี้ไปที่แก้มของตัวเอง “มีสีเลอะตรงนี้น่ะ คงเป็นภาพวาดท้องฟ้ายามเย็นที่คุณกำลังวาดอยู่ แต่ระหว่างนั้นคุณกลับพบอะไรบางอย่างที่สะเทือนใจมาก ๆ จนทำให้คุณต้อง...”

“เช็ดน้ำตา” เธอต่อประโยค “ใช่ค่ะ ฉันมีรูปวาดของฟิลิป...แมวดำของตระกูลฉันกับคุณปู่ทวด แต่วันนี้พวกเขากลับหายไป”

“ปกติของรูปวาดนะ คุณคงไม่หวังจะให้พวกเขาอยู่ที่เดิมไปตลอดหรอกจริงไหม?”

เธอส่ายหัว “หนนี้มันไม่เหมือนกัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่รุ่น คุณปู่ทวดและฟิลิปจะไม่ออกไปจากภาพวาดนั้น ฉันพยายามตามหาพวกเขาแล้ว แต่กลับไม่พบพวกเขาอยู่ในภาพวาดอื่นเลย”

นักสืบวาเลนไทน์พยักหน้า เขาเคยรับงานตามหาคนหายมาก่อนแล้ว แต่หนนี้แตกต่างออกไป การตามหาคนในรูปภาพที่หายไปคงไม่ใช่งานหมู ๆ สำหรับไอเดน วาเลนไทน์อย่างแน่นอน เขารู้สึกแบบนั้น “งั้นพรุ่งนี้คุณว่างไหม? ผมอยากจะไปดูสตูดิโอวาดรูปของคุณหน่อย”

Aiden Phoenix Valentine | #FFD46D
Vivian Snowglow (NPC) | #FFFFFF

© Aiden Valentine

คุณ Aiden Valentine ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Dec 3 2023, 06:16 PM

[Dominic Kwon]

Leaky Cauldron | ร้านหม้อใหญ่รั่ว


"น้ำมะนาวลิ้นผูกสำหรับผู้แพ้พนันหนึ่งที่ครับ"

เสียงเข้มในชุดสูทสีดำเรียบร้อยที่แหวกอกในแบบของโดมินิค พร้อมด้วยนาฬิกาหรูเรือนใหม่ที่เขาเพิ่งได้เมื่อครู่ กล่าวกับพนักงานไม่ทราบชื่อคนหนึ่งที่ถูกชายหนุ่มร่างสูงมาที่นี่ครั้งแรกเรียกไว้ เจ้าพ่อนักพนันจากอิลเวอร์มอร์นี่การใช้ชีวิตในประเทศอังกฤษได้เป็นเวลาเกือบครึ่งปี ไม่ยักจะรู้ว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่บนโลกเวทมนตร์ด้วย หากเขาไม่ถูกรับเชิญท้าดวลจากผู้ประลองผู้ร้อนวิชาที่ตอนนี้ไม่มีของมีค่าติดตัวใด ๆ เหลืออยู่แล้วจากการแพ้พนันเขาทุกวิถีการประลองทางโชคชะตา

"ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นคุณโดมินิค แก้วนั้นผมเต็มใจดื่มเพราะแพ้พนันครั้งนี้เท่านั้น" เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย ขณะที่เก็บไพ่โปกเกอร์สำหรับมักเกิลลงกับไปในกล่อง "แต่ก็สมกับเป็นคุณดีนะ โดมินิค เอ็ดการ์ คามิลโล ควอน ... ขืนชื่อนี้ไปแพ้ใครเข้าคงขายหน้าไปถึงเนวาดาเอา"

"สิ่งเดียวที่ทำให้ผมพ่ายแพ้กับการพนันได้คือความตายเท่านั้นน่ะ" มือเรียวใหญ่ที่ใช้นิ้วเกี่ยวแก้วกาแฟอยู่ยกจิบขึ้นก่อนหน้าประโยคน้ำเสียงนิ่งของตน "คุณยังจ่ายไม่ครบเลยนะ เผื่อคุณไม่รู้"

"นะ นี่คุณ ... คุณอะไรจากผมอีกหา?! เงินทั้งหมดห้าพันเกลเลียน นาฬิกาโรเล็กซ์รุ่นแรกของโลก และที่ดินที่เดียวของผมในเมืองบาท นี่ยังทำให้คุณไม่พอใจอีกหรือยังไง?! คุณต้องการอะไรอีก—"

"แล้ว อลิซ ล่ะครับ หืม?"

เจ้าของชื่อนั้น คือเหตุผลที่ทำให้โดมินิคกล้าที่จะตอบรับคำเชิญของนักพนันกระจอกคนนี้ ทั้งข้อมูล หลักฐานการมีอยู่ และสิ่งที่โดมินิคต้องการทั้งหมดนั่นถูกชายคนนี้กุมมันไว้ แม้เขาไม่ได้เอ่ยปากถามออกมาตั้งแต่แรกว่าชายคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ และแม้เขาจะล้วงข้อมูลด้วยความสามารถในการสะกัดใจได้ง่ายดาย แต่เพราะจรรยาบรรณนักพนันที่เขายึดถือไว้เสมอ จึงได้แต่พยายามต่อสู้ทางการพนันเพื่อแลกกับสิ่งนั้นตามที่ต้องการ แม้ว่าที่จริงเขาจะเอาชนะเขาอย่างง่ายดายภายในห้านาทีแรกก็ตาม ก็ยังดี อย่างน้อยก็เป็นการฆ่าเวลาที่เสียเปล่าไป

"หึ...เรื่องนี้เองหรอกหรอที่ผมลืมไปน่ะ? หึ ๆ ความจำดีชะมัด" ชายที่ท่าทางแก่กว่าพูดขึ้นมาหลังจากที่โดมินิคทวงสัญญาของเขา "แหม แหม คุณเล่นชนะผมได้จนไม่มีอะไรติดตัวอยู่แล้ว แล้วแม่ผู้หญิงคนนั้นมันสลักสำคัญอะไรกับคุณโดมินิคนักหนา ถึงได้ต้องเล่นพนันเพื่อชิงข้อมูลที่แค่คุณสะกัดใจผมเอาง่าย ๆ ก็ได้—"

"ไม่มีจ่ายก็ไม่เป็นไรครับ แต่หลังจากนี้คุณคงไม่มีโอกาสได้พูดแล้วล่ะ"

แม้ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอยู่ แต่สายตาและความรู้สึกด้านในนั่นกลับยากที่จะอธิบายออกมาในตอนนี้ มือที่เพิ่งใช้ถือแก้วกาแฟเมื่อครู่ยังคงวางมันลงอย่างเบามือตามมารยาท มีเพียงสายตาที่ดูเป็นมิตรจ้องเขม็งไปยังชายที่พยายามตุกติก ทยอยมีบรรยากาศชวนขนลุกปกคลุมขึ้นรอบตัวของโดมินิคและคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แม้แต่พนักงานที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก พร้อมแก้วน้ำมะนาวในมือยังไม่แม้แต่คิดเข้าใกล้สักคืบเดียว อย่าว่าแต่ขัดขืนไม่ยอมชดใช้หนี้ของร่างสูงเลย แค่พูดให้เป็นปกติหรืออวดเบ่งเช่นเมื่อครู่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับชายแก่ไปแล้ว

"มะ มะ มะ มะ มันต้อง ต้อง มีอยู่แล้วสิครับคุณโดมินิค! แหม...ใครจะกล้าเบี้ยวยอดนักพนันแบบคุณได้ล่ะครับ นะ เนี่ย...ผมกำลังจะบอกคุณ...ตามที่คุณต้องการ ยะ ยะ ยังไงล่ะ!" สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ที่เกือบต้องสูญเสียชีวิตของตนเองไป แต่โดมินิคจะไม่ทำเช่นนั้น ไม่มีทาง
Dominic Edgar Camillo Kwon #AABBCC
NPC #FFFFFF

[Kittinun Aglaea ...]

Kittinun
Kittinun Aglaea Crevenso
#CE0D0D | ย้อนเวลา 4/12/23 | ร้านหม้อใหญ่รั่ว
(w/ Arcana)

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ก็เดินทางมาถึงช่วงฤดูหนาว ซึ่งอากาศที่กิตตินันท์ อกาเอีย ครีเวนโซอยู่ตอนนี้นั้น มีทั้งหิมะตกเบา ๆ และอากาศที่หนาวพอสมควร ซึ่งในวันนี้ จุดประสงค์ของการมาที่สถานที่นี้ก็คือ การที่มาอัพเดตข่าวสารภายในโลกเวทมนตร์เพิ่มเติม และอีกอย่างคือ เขาได้นัดน้องสาวประจำตระกูลของเขาที่ชื่อว่า อาร์คาน่า ธาเลีย ครีเวนโซ มาพูดคุยถึงอนาคตของตัวเธอ อนาคตของตัวเขาเอง และรวมถึงแชร์ข่าวสารอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับภายในโลกเวทมนตร์ เพื่อที่จะได้เป็นลู่ทางในอนาคตของทั้งสองคนต่อไป

จะว่าไป ตอนนี้เส้นทางการเรียนภายในโลกฮอกวอตส์ของเขา ก็เดินทางมาถึงชั้นปีที่ 7 ซึ่งเป็นชั้นปีสุดท้ายภายในโรงเรียนฮอกวอตส์ และเขาเองก็กำลังอยู่ในช่วงเตรียมการแผนในอนาคตของเขาล่วงหน้าด้วยเช่นกัน

เมื่อเขาเดินทางมาถึงที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว ภายในร้านมีจำนวนคนมากพอสมควร แต่ไม่ถึงกับคนแน่นร้าน และยังมีที่นั่งว่างอยู่บ้าง ไม่รอช้า เด็กชายรีบเดินเข้าไปนั่งตรงที่เป็นโต๊ะแบบนั่งได้ 2 คน ซึ่งเขาจองไว้สำหรับรุ่นน้องประจำบ้านสลิธีรินนั่นเอง

ระหว่างที่เขานั่งรออยู่ เด็กชายก็เริ่มจากการสั่งบัตเตอร์เบียร์มา 2 ที่ เพื่อรอการมาของเด็กหญิงที่ชื่อ บิล เพื่อมาเริ่มต้นบทสนทนา

Arcana Thalia Crevenso

“สวัสดีบิลด้วยนะ ข้างนอกนี่อากาศหนาวเป็นบ้าเลย” เขาเริ่มทักทายเธอ แล้วตามด้วยการจิบบัตเตอร์เบียร์

Arcana Thalia Crevenso

“ก็จริงนะ แปปเดียวเราสองคนก็จะเรียนจบกันแล้ว ว่าแต่ จบไปบิลมีแผนจะไปทำอะไรต่อบ้างนะ” เขาเห็นด้วยกับสิ่งที่บิลพูดมา พร้อมกับถามคำถามไปในตัว เกี่ยวกับอนาคตหลังจากจบที่ฮอกวอตส์ไป

Arcana Thalia Crevenso

“อืม… น่าสนใจเหมือนกันนะนี่” เขาพยักหน้าตอบรับ “ส่วนพี่เอง ที่คาดการณ์ไว้ ก็ไม่ไปเป็นศาสตราจารย์ ก็จะลองไปสมัครเป็นเจ้าหน้าที่ในกระทรวงสังกัดสักกองนึงนะ”

Arcana Thalia Crevenso

“ก็อาจจะไปทำงานกองที่ใช้พวกวิชาดาราศาสตร์ มักเกิ้ลศึกษา หรืออะไรพวกนั้นนะ” เขาตอบคำถามในส่วนแรกที่บิลถามเรื่องงานในกระทรวงเวทมนตร์ที่เขาคาดว่าจะลองไปสมัคร “ส่วนถ้าไปเป็นศาสตราจารย์ ก็อาจจะเป็นสอนวิชาดาราศาสตร์ หรือไม่ก็มักเกิ้ลศึกษานะ” เขาหยุดจิบบัตเตอร์เบียร์อีกรอบหนึ่ง แล้วจึงตอบคำถามต่อ ซึ่งเอาจริง ๆ แล้ว วิชาดาราศาสตร์กับมักเกิ้ลศึกษา ก็เป็นวิชาที่เขาชอบเรียนเช่นกัน โดยเฉพาะวิชามักเกิ้ลศึกษา ที่เขาเหมือนได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างมากขึ้น ผ่านมุมมองของผู้วิเศษ และอีกส่วนหนึ่งก็คือ การที่เขาออกไปท่องเที่ยวเปิดโลกเองด้วย

Arcana Thalia Crevenso

“ขอบคุณนะบิล พี่ก็ขอให้เราโชคดีกับหน้าที่การงานในอนาคต และขอให้ได้งานที่เราอยากทำด้วยนะ” เขากล่าวขอบคุณ และอวยพรให้เธอกลับไปในเวลาเดียวกัน “อ้อ จะว่าไป พี่ได้ข่าวมาว่า เร็ว ๆ นี้ ภายในบ้านสลิธีรินจะมีกิจกรรมส่งท้ายปีด้วยล่ะ รอบนี้มีพวกงานเลี้ยงเต้นรำ อะไรประมาณนั้นด้วยแหละ บิลสนใจจะเข้าร่วมด้วยมั้ยนะ” เมื่อกล่าวขอบคุณ และกล่าวคำอวยพรจบแล้ว เขาก็ถามคำถามต่อไป พลางยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาดื่ม หลังจากถามคำถามเสร็จ

Arcana Thalia Crevenso

“อ่อ โอเค งั้นถ้าบิลว่างหรือไม่ว่างยังไง ก็มาบอกพี่ด้วยละกันนะ แต่เร็วหน่อยกัน เผื่อมีคนมาชวนพี่ไปก่อนนะ ฮ่า ๆ” เขาหัวเราะ

Arcana Thalia Crevenso

หลังจากนั้น ต่างคนต่างก็นั่งจิบบัตเตอร์เบียร์ต่อ พลางสายตาก็มองไปรอบ ๆ บริเวณของร้านหม้อใหญ่รั่ว ที่มีคนเข้า-ออกเป็นระยะ ๆ ในใจเขาก็รู้สึกว่า เส้นทางการเดินทางบทใหม่ของเขา กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้



+ FOLLOW
FOLLOWING 10
FOLLOWERS 33.3k

copyright pe3x

[Racha Domitrov]

. . . ร้านหม้อใหญ่รั่ว

แม้อากาศเหน็บหนาวของเหมันต์ฤดูจะมาเยือน แต่ในช่วงเดือนสุดท้ายของปีนั้น แดนมนุษย์กลับยังดูมีชีวิตชีวา เหล่าบ้านเรือนและถนนหนทางประดับประดาไปด้วยดวงไฟสีนวลมากมาย ทุกแห่งคลอเคล้าไปด้วยบทเพลงแห่งความสุข จนทำให้จิ้งจอกใหญ่แห่งสกุลไป๋อดยิ้มบางออกมาไม่ได้

ในวันนี้ไป๋ซือจินซ่างเสินใช้เวลาในช่วงพักจากการว่าราชการ ลงมาเดินเล่นที่โลกมนุษย์ จุดหมายนั้นไม่ได้มีในใจ พอรู้ตัวอีกที ร่างสมส่วนก็มายืนอยู่หน้าร้านหม้อใหญ่รั่วในกรุงลอนดอนเสียแล้ว มือขาวผลักบานประตูเข้าไปด้านใน ก็พบว่าร้านเก่าที่เคยอึมครึมในตอนนี้ ก็ประดับตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสด้วยเช่นกัน ซ่างเสินเลือกนั่งมุมด้านในของร้าน ก่อนจะกวาดตามองเมนูอยู่สักพัก

“น้ำมะนาวลิ้นผูกงั้นหรือ”

จิ้งจอกดำมากไปด้วยปัญญาและอายุพึมพำเบา ๆ หลังจากได้ยินเด็กนักเรียนจากฮอกวอตส์สั่งเมนูนี้โดยบังเอิญ ไม่รู้ว่าด้วยบรรยากาศของเทศกาลหรือเป็นเพราะอากาศหนาวจนแทบติดลบก็ไม่ทราบได้ ไป๋ซือจินถึงได้อย่างลองอะไรใหม่ ๆ และเอ่ยปากสั่งเมนูชื่อเดียวกันนี้กับพนักงานที่กำลังจะเดินผ่านไปทันที

เครื่องดื่มในแก้วใสถูกนำมาเสิร์ฟ หน้าตาเหมือนกับน้ำมะนาวทั่วไป รสชาติก็ยังคงเป็นน้ำมะนาวไม่มีอะไรผิดเพี้ยน เห็นทีคงตั้งชื่อให้ดึงดูดลูกค้าเพียงเท่านั้น แต่ด้วยความที่ไป๋ซือจินนิยมชอบเครื่องดื่มรสกลมกล่อมและมีกลิ่นหอม อย่างพวกชาบนแดนเซียนมากกว่า เครื่องดื่มแก้วนี้จึงตั้งทิ้งไว้หลังจากเจ้าตัวจิบไปได้เพียงสองสามครั้งเท่านั้น

ไป๋ซือจินเอนหลังพิงเก้าอี้ไม้ ที่แม้จะดูเก่าแต่ก็ถูกทำความสะอาดมาอย่างดี ยกแขนขึ้นกอดอกปล่อยเวลาให้เดินไปเรื่อย ๆ ด้วยการสังเกตความเป็นไปของผู้วิเศษภายในร้านรวมถึงมนุษย์ปุถุชนด้านนอก

▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔
Racha Tenebrus Domitrov Bai (Bái Sijin) ❀ #B0A160

[Arcana Thalia Cr...]

Arcana
Arcana Thalia Crevenso
#FF6666 | ย้อนเวลา 4/12/23 | ร้านหม้อใหญ่รั่ว
(w/ Kittinun )

ฤดูหนาวมาถึงตามมาด้วยอากาศที่เย็นพอสมควร อาร์คาน่า ธาเลีย ครีเวนโซ เด็กสาวจากบ้านสลิธีรินชั้นปีที่ 6 ที่กำลังจะจบการศึกษาในเร็ว ๆ นี้ รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะว่าเธอจะต้องเปลี่ยนสถานะของตนเองจากการเป็นนักเรียนโรงเรียนฮอกวอตส์ มาเป็นพ่อมดแม่มด ซึ่งในวันนี้เธอก็ได้มาตามนัดของพี่ชายร่วมตระกูลของเธอ นั่นก็คือ กิตตินันท์ อกาเอีย ครีเวนโซ นั่นเอง เธอไม่รอช้าจึงรีบเดินทางมายังร้านหม้อใหญ่รั่วทันที โดยบรรยากาศในร้านมีผู้คนจำนวนมาก แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเดินหาที่นั่ง เพราะว่าเธอเห็นพี่จ็อบนั่งคอยเธออยู่โต๊ะพร้อมกับบัตเตอร์เบียร์ 2 ที่ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีค่ะพี่จ็อบ หนูหนาวมากอ่ะพี่ มือสั่นไปหมดแล้ว” เธอทักทายพี่จ็อบพลางถูมือทั้งสองข้างไปด้วยความหนาว

“สวัสดีบิลด้วยนะ ข้างนอกนี่อากาศหนาวเป็นบ้าเลย” พี่จ็อบตอบกลับมาพร้อมกับจิบบัตเตอร์เบียร์

”เอ้อ พี่จ็อบคะ จะว่าไปเราก็จะจบจากโรงเรียนฮอกวอตส์แล้วนี่คะ หนูตื่นเต้นมากเลยค่ะ แล้วก็เสียใจเล็ก ๆ ที่เราจะไม่ได้เป็นนักเรียนแล้ว” เธอรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น แน่นอนว่าการที่เธอเรียนจบเธอจะต้องวางแผนได้แล้วว่าเธอจะต้องไปทำงานอะไรต่อ

“ก็จริงนะ แปปเดียวเราสองคนก็จะเรียนจบกันแล้ว ว่าแต่ จบไปบิลมีแผนจะไปทำอะไรต่อบ้างนะ” พี่จ็อบเห็นด้วย และถามคำถามเกี่ยวกับว่าเธอจะทำอะไรต่อหลังจากที่จบจากโรงเรียนฮอกวอตส์แล้ว

”หนูเหรอพี่ ก็...มีวางแผนไว้แล้วค่ะ ว่าอยากจะเป็นผู้บำบัดน่ะค่ะ หนูอยากทำงานในโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อช่วยเหลือคนบาดเจ็บค่ะพี่” เธออยากเป็นผู้ช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ แน่นอนว่าเธออยากทำงานในโรงพยาบาลนั่นเอง

“อืม… น่าสนใจเหมือนกันนะนี่” พี่จ็อบพยักหน้า “ส่วนพี่เอง ที่คาดการณ์ไว้ ก็ไม่ไปเป็นศาสตราจารย์ ก็จะลองไปสมัครเป็นเจ้าหน้าที่ในกระทรวงสังกัดสักกองนึงนะ” เธอตื่นเต้นที่พี่จ็อบบอกว่าอยากเป็น ศ. เพราะว่าโดยส่วนตัวแล้วพี่จ็อบเป็นคนที่ชอบติวหนังสือให้รุ่นน้องในบ้านอยู่แล้วเธอจ
ึงอยากสนับสนุนให้พี่ชายจองเธอเป็น ศ.ในโรงเรียนฮอกวอตส์เพื่อสอนรุ่นน้องรุ่นต่อ ๆ ไป แต่ถ้าพี่ชายของเธอเป็นเจ้าหน้าที่ในกระทรวงสักกองนึงก็จะเท่ไปอีกแบบ

”ว้าว พี่เป็น ศ.ได้เลยนะคะเนี่ย หนูเห็นพี่เคยติววิชาดาราศาสตร์ให้น้อง ๆ ด้วย พี่เก่งมากเลยค่ะ แต่ถ้าพี่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ในกระทรวงก็เท่ดีนะคะ ว่าแต่พี่จะทำงานเกี่ยวกับด้านไหนคะ แล้วถ้าพี่เป็น ศ. พี่จะสอนวิชาอะไรเหรอคะ?” เธอน่ะนักซับพอตที่ชายหมายเลขหนึ่งอยู่แล้ว พร้อมกับจิบจิบบัตเตอร์เบียร์ไปด้วยพอชุ่มคอ

“ก็อาจจะไปทำงานกองที่ใช้พวกวิชาดาราศาสตร์ มักเกิ้ลศึกษา หรืออะไรพวกนั้นนะ” พี่จ็อบตอบเกี่ยวกับเรื่องงานในกระทรวงเวทมนตร์ที่เขาสนใจ “ส่วนถ้าไปเป็นศาสตราจารย์ ก็อาจจะเป็นสอนวิชาดาราศาสตร์ หรือไม่ก็มักเกิ้ลศึกษานะ” พี่จ็อบจิบบัตเตอร์เบียร์อีกรอบหนึ่ง จะว่าไปพี่เขาก็ชอบท่องเที่ยวด้วยนี่ งั้นรอดูพี่เขาตัดสินใจอีกทีดีกว่าว่าพี่จ็อบจะไปทำอะไรต่อ

“โห น่าสนใจมากเลยค่ะพี่ หนูขอให้พี่ประสบความสำเร็จในสิ่งที่เลือกนะคะ หนูเป็นกำลังใจ และจะคอยสนับสนุนพี่ค่ะ” เธอยิ้มจนตาปิด เพราะว่าดีใจที่ได้เห็นพี่ชายของตัวเองเติบโตไปอีกขั้นหนึ่ง พี่เขาน่ะเป็นตัวอย่างของเธอในเรื่องของการเรียนด้วย จึงไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกยินดีกับพี่ชายของเธอ

“ขอบคุณนะบิล พี่ก็ขอให้เราโชคดีกับหน้าที่การงานในอนาคต และขอให้ได้งานที่เราอยากทำด้วยนะ” พี่จ็อบกล่าวขอบคุณ และอวยพรให้เธอกลับในเวลาเดียวกัน ““อ้อ จะว่าไป พี่ได้ข่าวมาว่า เร็ว ๆ นี้ ภายในบ้านสลิธีรินจะมีกิจกรรมส่งท้ายปีด้วยล่ะ รอบนี้มีพวกงานเลี้ยงเต้นรำ อะไรประมาณนั้นด้วยแหละ บิลสนใจจะเข้าร่วมด้วยมั้ยนะ” พี่จ็อบถามคำถามต่อไป พลางยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาดื่ม

“อืม...งานเลี้ยงเต้นรำ บิลยังไม่เคยเข้าร่วมเลยค่ะ แต่ก็น่าสนใจดีนะคะ บิลก็อาจจะเข้าร่วมงานนี้ค่ะพี่ ถ้าหนูไม่ติดอะไรนะคะ ฮ่า ๆ” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“อ่อ โอเค งั้นถ้าบิลว่างหรือไม่ว่างยังไง ก็มาบอกพี่ด้วยละกันนะ แต่เร็วหน่อยกัน เผื่อมีคนมาชวนพี่ไปก่อนนะ ฮ่า ๆ” พี่จ็อบหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

“ได้เลยค่ะพี่ เดี๋ยวบิลบอกพี่อีกทีนึงนะคะ” เธอตอบกลับด้วยความยินดี ไม่แน่เธออาจจะได้ไปงานนี้พร้อมกับพี่ชายเธอก็ได้นะ ใครจะรู้

หลังจากที่ทั้งคู่สนทนากันเสร็จเรียบร้อย ต่างคนต่างก็นั่งจิบบัตเตอร์เบียร์ต่อไปเรื่อย ๆ เธอก็มองไปรอบ ๆ ของร้านหม้อใหญ่รั่ว ซึ่งในขณะนี้ก็ได้มีผู้คนเดินทางเข้า-ออกเป็นระยะ ๆ เธอจึงก็รู้สึกได้ว่า ต่อจากนี้บนเส้นทางการเดินทางเส้นใหม่ของเธอ และพี่จ็อบ คงจะกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้เป็นแน่แท้

+ FOLLOW
FOLLOWING 10
FOLLOWERS 33.3k

copyright pe3x

[Ayalan Ociel Fel...]

“ จะนอนไปถึงไหนกัน ” เสียงสัตว์เลื้อยคลานพูดได้แล่นเข้ามาในหูเป็นการเตือนให้รู้ว่าตอนนี้พ่อมดฝึกหัดถึ
งที่หมายแล้ว

“ หาว… ” เด็กหนุ่มที่พึ่งถูกปลุกโดยเสียงของเจ้านาคาน่ารำคาญสูดลมเข้าปอดด้วยอาการกึ่งหลับก
ึ่งตื่น เนื่องจากเขาได้นอนได้ไม่ถึง 7 ชั่วโมงก็โดนลากมาที่นี้ เขาก้าวลงมาจากภาหนะรับส่งของเหล่ามักเกิ้ลที่เรียกว่าแท็กซี่และหันมองรอบๆทำให้พบก
ับ ร้านหม้อใหญ่รั่ว สถานที่ที่มีเฉพาะผู้วิเศษเท่านั้นที่จะมองเห็นหรือรับรู้

ซีเอลเดินไปหยุดอยู่ ณ หน้าประตูร้านก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน เสียงพูดคุยจากผู้คนมากหน้าหลายตาทำให้รู้ได้ว่าเขามาถูกที่แล้ว

“ ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย มาทำอะไรที่นี่ละ ” สตรีที่คาดว่าอาจจะเป็นพนักงานของร้านกล่าวทักเจ้าเด็กที่มัวแต่ยืนนิ่งอยู่นานสองนา
น

“ ค..คือผมอยากจะไปตรอกไดแอกอนครับ ” หนุ่มขี้อายบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป

“ นู้น ! หลังร้านเลยจ๊ะ ” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับชี้นิ้วไปยังด้านหลังของประตู

“ ขอบคุณครับ ” พอเอ่ยคำขอบคุณเสร็จก็ปรี่ไปทางที่พนักงานสาวได้บอกกับเขา เมื่อถึงกับพบเพียงกำแพงอิฐเท่านั้น ลูกชายตระกูลเฟลิซิโอ้ ยิบสมุดจดที่ตัวเองมักจะสรุปทุกอย่างเอาไว้ขึ้นมาเปิดอ่าน ทำให้ได้พบว่าการที่จะเดินทางไปยังตรอกไดแอกอนผ่านร้านหม้อใหญ่รั่วจะต้องมีรหัสลับล
ะมั้ง

“ เอ่อ…แตะกำแพงอิฐด้านหลัง จากซ้ายเหนือถังขยะ เคาะอิฐขึ้นไปสามก้อน และขวาอีกสองก้อน ” มือเรียวเอื้อมไปแตะกำแพงตามที่ตนเองได้เขียนไว้

ทันใดนั้นรูเล็กก็ปรากฏขึ้น ก่อนจะขยายกลายเป็นประตูขนาดใหญ่หลังจากก้าวเข้าไปทำให้พบกับพ่อมดแม่มดจำนวนมากเดิน
กันอย่างขวักไขว่

“ ว่าแต่ฉันมาทำอะไรนะ ” อายาลันหันหน้าไปถามกับสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ตรงบ่า

“ … ” เงี้ยวดวงตาสีโลหิตอึ้งกับคำถามของคนเลี้ยงไม่น้อย แล้วจะไปทำอะไรรอด ถ้าไม่มีข้า

Ayalan Ociel Felicio #7FFFF
NPC ( My snake ) #FFFFFF

คุณ Ayalan Ociel Felicio ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Dec 11 2023, 02:15 AM

[Blair Bonnie]

เสียงในร้านหม้อใหญ่รั่วดังจนหนวกหู สาบานได้เลยว่าถ้าไม่ได้มีเรื่องจำเป็น เธอไม่มีทางมาเหยียบสถานที่วุ่นวายแบบนี้เป็นอันขาด พวกผู้วิเศษขี้เมาที่ซุบซิบนินทาจนลั่นร้าน แบลร์เอียนกับเรื่องพวกนี้จะแย่

จุดหมายที่แท้จริงของคุณหนูบอนนี่คือตรอกไดแอกอน แน่นอนว่าจะใช้ผงฟลูก็ย่อมได้ แต่ถ้าต้องเลอะขี้เถ้าจากเตาผิง เธอยอมใช้ร้านหม้อใหญ่รั่วเสียยังดีกว่า หญิงสาวไม่รอช้าที่จะเดินตรงไปยังหลังร้าน ไม้กายสิทธิ์ในมือแตะลงบนก้อนอิฐอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปรากฏภาพของย่านการค้าที่คึกคักที่สุดในลอนดอน และธนาคารที่ได้ชื่อว่ามีการรักษาความปลอดภัยอย่างหนาแน่นที่สุด

แม้จะอยู่ห่างไกลจากบ้านเกิดเกือบครึ่งโลก แต่ไม่มีทางที่เธอจะยอมห่างจากอัญมณีที่เธอรักเด็ดขาด เพียงแค่นึกว่าจะได้เห็นประกายแวววับ มุมปากของแบลร์ก็ยกยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

ใช่ เธอยอมลำบากทั้งหมดนี้ก็เพื่ออัญมณีแสนรักของเธอนั่นแหละ

[Mes Thalia Creve...]

Mes Thalia
Mes Thalia Crevenso
#a5cbcb | 30.12 | ร้านหม้อใหญ่รั่ว
(w/ Raysoul Mikael Aglaea Crevenso)

Mission 1-2

เช้าที่สดใส ถึงแม้จะมีหิมะตกบางๆแต่แสงแดดยามเช้าก็ช่วยสร้างความอบอุ่นให้อยู่เล็กน้อย
บนถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะปรากฎรอยเท้าสองสายทอดยาวไปถึงร้านหม้อใหญ่รั่ว
กริ๊ง~
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นบอกแจ้งคนภายในร้านว่ามีคนเข้ามา เด็กหนุ่มผมสีเบจเดินเข้ามาภายในร้านพร้อมเด็กสาวอีกคนหนึ่ง เมสหยุดยืนที่หน้าประตูหลังปิดประตูลง เขาหมุนตัวไปปัดหิมะตามตัวให้เด็กสาวข้างๆ ก่อนจะไปจัดการหิมะบนศรีษะและไหล่ของตน

Raysoul Mikael Aglaea Crevenso
เด็กสาวเอ่ยกล่าวขอบคุณผู้เป็นพี่ชาย

“ไม่เป็นไร เข้าไปหาที่นั่งกันก่อน”
เด็กหนุ่มผมสีเบจกล่าวตอบเด็กสาวอย่างอ่อนโยนทั้งสองเดินไปนั่งลงที่โต๊ะที่อยู่ห่าง
จากผู้คนนิดหน่อยเพื่อจะได้คุยสนทนากันได้สะดวก

“รับอะไรดีจ้ะ”
พนักงานหญิงของร้านเดินเข้ามาหาทั้งสองทันทีเมื่อทั้งคู่นั่งลงเพื่อสอบถามว่าอยากได
้อะไรจากทางร้าน

“ขอบัตเตอร์เบียร์สองที่ครับ”
เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชายหันไปสั่งเครื่องดื่มให้ตนเองและน้องสาว

“รับอะไรเพิ่มมั้ย”
พนักงานหญิงถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสองอยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือไม่

Raysoul Mikael Aglaea Crevenso

พนักงานสาวพนักหน้าตอบรับและส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ไม่นานนักเครื่องดื่มและของที่เรย์โซลสั่งก็มาเสิร์ฟ

“นี่ค่ะบัตเตอร์เบียร์”

Raysoul Mikael Aglaea Crevenso

วันนี้เป็นวันหยุด เมสผู้เป็นพี่ชายจึงถือโอกาสพาน้องสาวออกมาเที่ยวเล่น
เขากะว่าพอนั่งทานอะไรกันเรียบร้อยก็จะพาเรย์โซลไปเดินเล่นต่อที่ตรอกไดแอกอน
ขณะที่เด็กหนุ่มนั่งมองเรย์โซลผู้เป็นน้องสาวกำลังทานของหวานของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงน้องสาวอีกคนของเขา
เขาพบว่าหลายเดือนมานี้เขาไม่ได้เจอพี่น้องคนอื่นๆเลย

“สงสัยต้องเเวะไปหาบ้างแล้ว”
เขาคิดในใจ

”กินเสร็จเดี๋ยวพี่จะไปที่ตรอกไดแอกอนนะ เรย์โซลอยากได้อะไรมั้ย”

Raysoul Mikael Aglaea Crevenso

”แล้วที่คฤหาสน์เป็นยังไง เรย์โซลอยู่สบายดีไหม”
เด็กหนุ่มถามเด็กสาวถึงฤหาสน์ที่เขาไม่ได้กลับไปนานมากๆ

Raysoul Mikael Aglaea Crevenso

”ก็ดี”
เขาตอบกลับไปสั้นๆจากนั้นก็ยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ที่ยังเหลืออยู่นิดหน่อยดื่มเข้าไปใ
ห้หมดในรวดเดียวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ไปกันเถอะ”
เขาหันไปกล่าวกับเรย์เซลก่อนจะเดินนำเรย์เซลไปยังหลังร้านหม้อใหญ่รั่วตรงลานเล็กที่
เป็นทางตันมีถังขยะใบหนึ่งถูกตั้งเอาไว้อย่างไม่สะดุดตา เมสแตะกำแพงอิฐจากซ้ายเหนือถังขยะ เคาะอิฐขึ้นไปสามก้อน และขวาอีกสองก้อน ไม่กี่วินาทีต่อมากำแพงก็เปิดออกปรากฏถนนสายหนึ่งทอดยาวคดเคี้ยวไปมา ผู้คนบนถนนยังเดินไปมากันปกติไม่มีท่าทีตกใจต่อพวกเขาทั้งสองที่จู่ๆปรากฎขึ้นจากอีก
ฟากของกำแพง




+ FOLLOW
FOLLOWING 10
FOLLOWERS 33.3k

copyright pe3x

[Raysoul Mikael]

Raysoul
Raysoul Mikael Aglaea Crevenso
#0b1b4a | 30.12 | ร้านหม้อใหญ่รั่ว
(w/ Mes Thalia Crevenso )

Mission 1-2

เช้าที่สดใส ถึงแม้จะมีหิมะตกบางๆแต่แสงแดดยามเช้าก็ช่วยสร้างความอบอุ่นให้อยู่เล็กน้อย
บนถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะปรากฎรอยเท้าสองสายทอดยาวไปถึงร้านหม้อใหญ่รั่ว
กริ๊ง~
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นบอกแจ้งคนภายในร้านว่ามีคนเข้ามา เด็กหนุ่มผมสีเบจเดินเข้ามาภายในร้านพร้อมเด็กสาวอีกคนหนึ่ง เมสหยุดยืนที่หน้าประตูหลังปิดประตูลง เขาหมุนตัวไปปัดหิมะตามตัวให้เด็กสาวข้างๆ ก่อนจะไปจัดการหิมะบนศรีษะและไหล่ของตน

ขอบคุณค่ะพี่เมส
เด็กสาวเอ่ยกล่าวขอบคุณผู้เป็นพี่ชาย

“ไม่เป็นไร เข้าไปหาที่นั่งกันก่อน”
เด็กหนุ่มผมสีเบจกล่าวตอบเด็กสาวอย่างอ่อนโยนทั้งสองเดินไปนั่งลงที่โต๊ะที่อยู่ห่าง
จากผู้คนนิดหน่อยเพื่อจะได้คุยสนทนากันได้สะดวก

“รับอะไรดีจ้ะ”
พนักงานหญิงของร้านเดินเข้ามาหาทั้งสองทันทีเมื่อทั้งคู่นั่งลงเพื่อสอบถามว่าอยากได
้อะไรจากทางร้าน

“ขอบัตเตอร์เบียร์สองที่ครับ”
เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชายหันไปสั่งเครื่องดื่มให้ตนเองและน้องสาว

“รับอะไรเพิ่มมั้ย”
พนักงานหญิงถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสองอยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือไม่

งั้นน เอาชีสพายมะนาวที่นึงค่ะ

พนักงานสาวพนักหน้าตอบรับและส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ไม่นานนักเครื่องดื่มและของที่เรย์โซลสั่งก็มาเสิร์ฟ

“นี่ค่ะบัตเตอร์เบียร์”

ขอบคุณค่า

วันนี้เป็นวันหยุด เมสผู้เป็นพี่ชายจึงถือโอกาสพาน้องสาวออกมาเที่ยวเล่น
เขากะว่าพอนั่งทานอะไรกันเรียบร้อยก็จะพาเรย์โซลไปเดินเล่นต่อที่ตรอกไดแอกอน
ขณะที่เด็กหนุ่มนั่งมองเรย์โซลผู้เป็นน้องสาวกำลังทานของหวานของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงน้องสาวอีกคนของเขา
เขาพบว่าหลายเดือนมานี้เขาไม่ได้เจอพี่น้องคนอื่นๆเลย

“สงสัยต้องเเวะไปหาบ้างแล้ว”
เขาคิดในใจ

”กินเสร็จเดี๋ยวพี่จะไปที่ตรอกไดแอกอนนะ เรย์โซลอยากได้อะไรมั้ย”

หนูเกรงใจอะ ถ้างั้นกล่องดนตรีเพลงcarrying you หรือฟลูตก็ได้ ถ้าไม่มีไม่เป็นไรนะคะพี่เมส

”แล้วที่คฤหาสน์เป็นยังไง เรย์โซลอยู่สบายดีไหม”
เด็กหนุ่มถามเด็กสาวถึงฤหาสน์ที่เขาไม่ได้กลับไปนานมากๆ

ดีค่ะ มีสวนดอกไม้และที่สงบๆเยอะเลยค่ะพอดีหนูชอบที่สงบ เช่น ทุ่งหญ้า ทุ่งดอกไม้ ว่าแต่พี่ล่ะเป็นไงบ้าง

”ก็ดี”

”อืมๆ”
เรย์โซลก็พยักหน้าและเมสเขาตอบกลับไปสั้นๆจากนั้นก็ยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ที่ยังเหลือ
อยู่นิดหน่อยดื่มเข้าไปใ
ห้หมดในรวดเดียวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ไปกันเถอะ”

”ค่ะ”
เขาหันไปกล่าวกับเรย์โซลก่อนจะเดินนำเรย์โซลไปยังหลังร้านหม้อใหญ่รั่วตรงลานเล็กที่
เป็นทางตันมีถังขยะใบหนึ่งถูกตั้งเอาไว้อย่างไม่สะดุดตา เมสแตะกำแพงอิฐจากซ้ายเหนือถังขยะ เคาะอิฐขึ้นไปสามก้อน และขวาอีกสองก้อน ไม่กี่วินาทีต่อมากำแพงก็เปิดออกปรากฏถนนสายหนึ่งทอดยาวคดเคี้ยวไปมา ผู้คนบนถนนยังเดินไปมากันปกติไม่มีท่าทีตกใจต่อพวกเขาทั้งสองที่จู่ๆปรากฎขึ้นจากอีก
ฟากของกำแพง




+ FOLLOW
FOLLOWING 45
FOLLOWERS 25.45k

copyright pe3x

[Thumbelina Winte...]

Leaky Cauldron


ทัมเบลินานั่งเอามือกอดอก ดวงตาสีไพลินจ้องมองพี่ชายเขม็ง ตอนนี้ทั้งเธอและคาเรียดกำลังนั่งอยู่ในร้านหม้อใหญ่รั่ว เสียงดังอึกทึกจากคนรายรอบตัว ไม่ได้ช่วยให้สมาธิของเธอละไปจากคนตรงหน้าได้แม้แต่วินาทีเดียว
"พี่กำลังปิดบังอะไรฉันอยู่รึเปล่า สารภาพมานะ!" ริมฝีบางระเรื่อขยับขึ้นลงเป็นท่วงทำนองคำพูด สายตาจ้องเขม็งอย่างคาดคั้น เธอได้ยินเสียงของพี่ชายถอนหายใจ ก่อนพูดประโยคที่เธอคาดไว้อย่างถูกเผง
Cariad Sol Hamilton
"ไม่มีอะไร?" หญิงสาวทวนคำของพี่ชาย มือทั้งสองยันโต๊ะพลางลุกขึ้นยื่นหน้าแทบจะชิดกับใบหน้าของคาเรียด
"ดูสภาพพี่ตอนนี้ซิ ขอโทษเถอะ เหมือนคนจรจัดก็ไม่ปาน พี่หวีผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เสื้อผ้าพวกนี้พี่ไปหยิบจากถังขยะไหนมา" นิ้วเรียวเล็กจิ้มลงบนหว่างคิ้วพี่ชายที่มันกำลังขมวดเป็นปมยุ่ง ภายใต้เสื้อคลุมตัวหนาสภาพมอมแมม ปรากฏภาพของเสื้อยืดยับยู่สภาพไม่ต่างกับเสื้อคลุมซักเท่าไหร่ กลิ่นกายของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ป่า นั่นเป็นสิ่งเดียวที่แยกพี่เธอออกจากคนไร้บ้าน คาเรียดเป็นคนหน้าตาดีแต่ไม่เคยใช้ให้เป็นประโยชน์ ทัมเบลินาไม่แปลกใจหากชาตินี้พี่เธอยังครองตัวเป็นโสด เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเข้าใกล้ เมื่อก่อนชายหนุ่มก็เหมือนกับคนปกติทั่วไป มาระยะหลังเธอเห็นเขาทำตัวแปลกมากขึ้น มันเกิดขึ้นตั้งแต่พี่ชายย้ายออกจากปราสาทมาอาศัยอยู่ที่ลอนดอนคนเดียว ไม่ว่าทัมเบลินาจะพยายามพูดหว่านล้อมเท่าไหร่ คาเรียดก็ไม่เคยหลุดปากเล่าความในใจให้ฟังซักที
"อย่าทำเหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียวซิ ไหนว่าจะไม่มีเรื่องปิดบังต่อกันไง เรายังเป็นครอบครัวกันอยู่รึเปล่า พี่ยังเห็นฉันคนนี้เป็นน้องอยู่มั้ย?" สิ่งที่เอ่ยออกมาทั้งหมดนั้นมาจากใจ เพราะคนตรงหน้าช่วยให้ครอบครัวพ้นจากคำว่าล้มละลาย มีชีวิตสุขสบายอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แต่เบื้องหลังความสุขของครอบครัว คาเรียดต้องแบกรับหลายสิ่งหลายอย่างไว้บนบ่า แม้เขาไม่เคยปริปากพูด ทัมเบลินาก็สัมผัสได้ถึงความกลัดกลุ้มจากทางสีหน้านั้น มือเล็กกุมมือหนาของพี่ชายพร้อมกับบีบเบา ๆ ความเฉยชาของชายหนุ่มในบางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะในสายตาของคาเรียดแม้แต่เธอที่เป็นน้องสาว ยังไม่อาจเป็นที่พึ่งพิงในยามทุกข์ยากให้กับเขาได้เลย
Cariad Sol Hamilton
มือหนายีผมของเธอไปมา พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอันทรงเสน่ห์ ความอ่อนโยนที่หาได้ยากในตัวคนตรงหน้าทำให้ความน้อยใจเมื่อครู่มลายหายเป็นปลิดทิ้ง ทัมเบลินายู่หน้าทิ้งตัวลงนั่งตามเดิมพลางถอนหายใจยาว เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่คาเรียดพูดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีเหตุผลใดที่เธอจะไม่เชื่อใจเขา
"ฉันมีพี่คนเดียว ไม่ให้ห่วงพี่แล้วจะให้ไปห่วงใคร" หญิงสาวบ่นอุบ ส่งค้อนวงใหญ่ให้อีกฝ่าย
"แล้ว…" ทัมเบลินาเว้นวรรคคำพูดสลับกับมองหน้าชายหนุ่ม "พี่จะกลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อแม่มั้ย?"
Cariad Sol Hamilton
"งั้นหรอ อืม…เสร็จงานแล้วรีบกลับบ้านล่ะ พ่อกับแม่คงดีใจที่ได้เจอหน้าพี่ซักที" สำหรับผู้วิเศษระยะทางระหว่างลอนดอนกับวาร์วิคเชอร์ไม่ได้ไกลกันมากเท่าไหร่ แต่พ่อกับแม่กลับพบหน้าพี่ชายแทบนับครั้งได้ เหตุผลหลักของการไม่กลับไปวาร์วิคเชอร์อันดับหนึ่งสำหรับคาเรียดคือเรื่องงาน
Cariad Sol Hamilton
"ฉันโตแล้วน่าไม่ใช่เด็กอายุสิบเอ็ดพึ่งเข้าเรียนฮอกวอตส์ซักหน่อย ห่วงแต่ตัวเองเถอะ ช่วยแต่งตัวให้เหมือนคนปกติกับเขาบ้าง ไม่ให้เกียรติตัวเองก็ให้เกียรติชุดกระโปรงคอลเลกชันใหม่ที่ฉันใส่ด้วย" บอกตามตรงสภาพการแต่งตัวระว่างเธอกับพี่ชายในตอนนี้ ไม่ต่างกับนิทานเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรในชุดเสื้อผ้าขาดวิ่น ทัมเบลินามองคนตีหน้าตายอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันไปสนใจมื้ออาหารอันโอชะตรงหน้า หญิงสาวจิ้มชิ้นเนื้อเข้าปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย มองดูพี่ชายกำลังลงมือทานอาหารด้วยความละเหี่ยใจ ทัมเบลินาสาบานกับตัวเองเลยว่า สิ่งแรกที่เธอจะทำเมื่อไปถึงอะพาร์ตเมนต์ของคาเรียด คือจัดการเผาเสื้อผ้าของอีกฝ่ายให้สิ้นซาก
หญิงสาวกระชับเสื้อกันหนาวตัวหนาเข้ากับร่างเล็กอันบอบบาง มองแผ่นหลังของพี่ชายกำลังห่างออกไป คาเรียดบอกแต่เพียงสั้น ๆ ว่าจะไปพบคนรู้จักที่นัดกันไว้แถวตรอกไดแอกอน และทิ้งเงินจำนวนหนึ่งสำหรับค่าอาหารและเครื่องดื่ม ก่อนไปเขายังกำชับให้เธอดูแลตัวเองดี ๆ เพราะคงไม่ได้ไปส่ง ทัมเบลินาไม่ใช่เด็กเธออายุสิบเจ็ดแล้ว เมื่อ 2 - 3 วันก่อนเธอกับเพื่อนชาวเอเชียสมัยเรียนที่ฮอกวอตส์พากันเที่ยวตะลอนทั่วอังกฤษ นับเป็นครั้งแรกที่พ่อแม่รวมถึงพี่ชายอนุญาตให้เธอได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกตามลำพัง หลังส่งเพื่อนรักเดินทางกลับสู่บ้านเกิด ทัมเบลินาจึงใช้เวลาที่เหลืออีกนิดหน่อยนัดพบพี่ชาย และค่ำนี้เธอจะกลับปราสาทที่วาร์วิคเชอร์ทันที



Thumbelina Della Winterbottom #FF5656
Cariad Sol Hamilton #669999
TUESDAY 2022

[Chomkalin Phicha...]

Leaky Cauldron



บุคคลในชุดมอซอรอการมาถึงของใครบางคนภายในมุมหนึ่งของร้านหม้อใหญ่รั่ว ก่อนหน้านั้นสักสิบนาทีเจ้าตัวเกือบถูกพนักงานเฉดหัวออกจากร้าน เพราะถูกเข้าใจว่าเป็นคนจรจัด ปัญหาทั้งหมดจบลงด้วยเงิน เพียงเท่านั้นพนักงานในร้านก็ปฏิบัติต่อชายหนุ่มราวกับราชา อาหารจำนวนมากมายรวมทั้งเครื่องดื่มถูกวางรอไว้พร้อมสรรพ ทุกอย่างล้วนเป็นเมนูที่น้องสาวของเขาชื่นชอบ ไม่นานคนที่รอคอยก็เดินทางมาถึง ทัมเบลินาดูตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของเขา แต่เพราะไม่อยากให้เสียบรรยากาศหญิงสาวจึงพยายามหาเรื่องพูดคุย ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบในช่วงเวลาที่ทั้งเขาและเธอต่างไปใช้ชีวิตตามเส้นทางของตัวเอง
"พี่กำลังปิดบังอะไรฉันอยู่รึเปล่า สารภาพมานะ!"บางสิ่งที่รบกวนจิตใจมานาน เป็นตัวกระตุ้นให้คาเรียดเผลอแสดงความกลัดกลุ้มทางสีหน้า แน่นอนว่ามันไม่อาจรอดพ้นสายตาของยัยน้องสาวจอมสังเกต รอยยิ้มที่เคยมีเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง ดวงตาจ้องเขม็งราวกับต้องการคาดคั้นเพื่อเอาคำตอบ คาเรียดลอบถอนหายใจ ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะต้องบอกให้อีกฝ่ายรับรู้
"ไม่มีอะไร"ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง ตีหน้านิ่ง
"ไม่มีอะไร?"ทัมเบลินาลุกขึ้น สองมือยันโต๊ะ ใบหน้าเล็กยื่นเข้ามาใกล้รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่กำลังราดรดลงบนหน้าเขา
"ดูสภาพพี่ตอนนี้ซิ ขอโทษเถอะ เหมือนคนจรจัดก็ไม่ปาน พี่หวีผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เสื้อผ้าพวกนี้พี่ไปหยิบจากถังขยะไหนมา"น้ำหนักนิ้วกดย้ำ ๆ ลงที่หว่างคิ้วของเขา พร้อมกับคำถามคาใจมาตั้งแต่พบหน้า คาเรียดเลือกที่จะเงียบ
"อย่าทำเหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียวซิ ไหนว่าจะไม่มีเรื่องปิดบังต่อกันไง เรายังเป็นครอบครัวกันอยู่รึเปล่า พี่ยังเห็นฉันคนนี้เป็นน้องอยู่มั้ย?"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ แววตาสดใสวูบไหวน้อย ๆ และมันทำให้คาเรียดเริ่มใจอ่อน
"ฉันกับหุ้นส่วนเรามีเรื่องกระทบกระทั่งกันนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงกำลังอยู่ในช่วงปรับความเข้าใจ"คำตอบคล้ายดั่งคำสารภาพที่เกาะกินในใจตลอดหลายเดือนถูกเฉลย แม้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความจริงทั้งหมด ชายหนุ่มไม่ต้องการลากคนในครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้อง ในเมื่อปัญหามันเกิดจากเขา เขาเท่านั้นที่จะเป็นผู้สะสางเรื่องราวทั้งหมด คาเรียดเว้นประโยคไว้ชั่วระยะหนึ่ง สบสายตาน้องสาวที่กำลังจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ
"คำสัญญาที่เราเคยรับปากกันไว้ในวันแต่งงานของพ่อกับแม่ ฉันไม่เคยลืมมันแม้แต่วินาทีเดียว พ่อ แม่ และเธอ คือของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิต ฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ โดยเฉพาะเธอยัยหน้าบูด"มือหนาเลื่อนไปยีผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของผู้เป็นน้องสาว เจ็ดปีแล้วที่คาเรียดและทัมเบลินาได้กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นพี่ชายน้องสาวจากการแต่งงานของพ่อและแม่ ตอนนั้นเธอเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ บัดนี้เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง ทว่าในสายตาพี่ชายอย่างเขาเธอก็ยังเป็นเด็กเสมอไม่แปรเปลี่ยน
"อย่าห่วงเลย มันไม่มีอะไรจริง ๆ"คาเรียดเน้นย้ำ เพื่อให้คนตรงหน้าคลายความกังวล ทัมเบลินาทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ครั้นสบสายตาที่กำลังจ้องนิ่งไม่ไหวติงผสานกับรอยยิ้มอบอุ่นที่เห็นได้ยากยิ่ง ก็ทำให้หญิงสาวจำนนยอมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
"ฉันมีพี่คนเดียว ไม่ให้ห่วงพี่แล้วจะให้ไปห่วงใคร"ความห่วงใยยังคงถูกส่งมาจากแววตาและคำพูดอย่างไม่ลดละ
"แล้ว…พี่จะกลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อแม่มั้ย?"
"เคลียร์งานที่นี่เสร็จเมื่อไหร่จะรีบตามไป"คาเรียดรับปาก ส่วนจะทำตามที่พูดสักกี่เปอร์เซ็นต์ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต
"งั้นหรอ อืม…เสร็จงานแล้วรีบกลับบ้านล่ะ พ่อกับแม่คงดีใจที่ได้เจอหน้าพี่ซักที"คาเรียดรับรู้ถึงความน้อยใจในท้ายเสียง ไม่ว่าเทศกาลไหน ๆ ชายหนุ่มแทบไม่เคยปรากฏตัวใช้เวลาอันแสนสุขร่วมกับครอบครัว มีเพียงกรอกเสียงไถ่ถามไปตามสายเพื่อยืนยันว่ายังไม่ตายไปจากโลกนี้
"วันนี้ไม่ได้ไปส่งนะ แต่ถึงไม่ได้ไปส่งก็ต้องรายงานด้วยว่าอยู่ที่ไหน ห้ามเถลไถลเป็นอันขาด เข้าใจมั้ย"ดวงตาสีเปลือกไม้สบมองใบหน้าเล็ก ปากพร่ำพูดราวกับเป็นพ่อคนที่สอง
"ฉันโตแล้วน่าไม่ใช่เด็กอายุสิบเอ็ดพึ่งเข้าเรียนฮอกวอตส์ซักหน่อย ห่วงแต่ตัวเองเถอะ ช่วยแต่งตัวให้เหมือนคนปกติกับเขาบ้าง ไม่ให้เกียรติตัวเองก็ให้เกียรติชุดกระโปรงคอลเลกชันใหม่ที่ฉันใส่ด้วย" ปฏิเสธไม่ได้ว่าน้องสาวมีปัญหากับรสนิยมการแต่งกายของเขา ซึ่งคาเรียดมีเหตุผลของการกระทำนั้น และไม่จำเป็นต้องอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ ชายหนุ่มเพียงยิ้มและนิ่งเงียบ ช่วงเวลาแห่งความสุขระหว่างครอบครัวจบลงในระยะเวลาอันสั้น หมุดหมายต่อไปของเขาคือตรอกไดแอกอน ดวงตาสีเปลือกไม้มองนาฬิกาข้อมืออีก 20 นาทีจะถึงเวลานัดหมาย ก่อนจากกันชายหนุ่มหยิบเงินจำนวนหนึ่งวางลงบนโต๊ะสำหรับค่าอาหารและเครื่องดื่ม คาเรียดมองร่างเล็กที่กำลังส่งสายตาจ้องกลับมาเช่นกัน หมดเวลาอาลัยอาวรณ์ร่างสูงเหลียวกายมุ่งหน้าไปยังหลังร้าน อันเป็นสถานที่นำพาไปสู่ตรอกไดแอกอน ที่หลังกำแพงสูงมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ ร่างนั้นปกปิดด้วยเสื้อผ้ามิดชิดตามสภาพอากาศอันหนาวเหน็บ เดาจากลักษณะรูปร่างคงเป็นผู้หญิง คาเรียดรออีกฝ่ายยืนพิจารณากำแพงอิฐอย่างใจเย็น แต่คนตรงหน้าคงใช้ความใจเย็นของเขานานเกินไป ร่างสูงเดินเข้าไปยืนเคียงกับร่างเล็ก ฮู้ดบดบังใบหน้าของอีกฝ่ายเสียจนมิดชิด และคาเรียดไม่มีเวลามาพิจารณาว่าคนข้าง ๆ นั้นเป็นใคร มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อคลุม
"หลบหน่อยสิคุณ"คำขอร้องแกมสั่งดังจากปากร่างสูงเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง สิ้นเสียงเขาร่างนั้นขยับเล็กน้อยราวกับหลุดจากภวังค์
Perona Juracule Carrington
"?"คำทักทายสุดแปลกส่งให้คนฟังถึงกับเลิกคิ้วสูง เปลี่ยนความสนใจจากกำแพงตรงหน้าเป็นร่างข้าง ๆ
Perona Juracule Carrington
เจ้าของเสียงปลดฮู้ดลง ใบหน้าแบบฉบับสาวเอเชียแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีอ่อนดูผิดตาไปจากครั้งแรก เป็นคน ๆ เดียวกับที่เขาเจอในย่านการค้าของพวกเศรษฐีเมื่อหลายเดือนก่อน นัยน์ตาสีเปลือกไม้พิจารณาหญิงสาวอย่างถ้วนถี่ การปรากฏตัวของเธอคงพอให้คาเรียดคาดเดาสถานะของอีกฝ่าย โดยไม่ต้องเอ่ยปากถามเพื่อหาคำตอบ ชายหนุ่มส่งเสียงหึในลำคอ คาดไม่ถึงว่าโลกมันจะกลมถึงเพียงนี้
"มาที่นี่เป็นครั้งแรกหรือไง"คำถามส่งไปยังหญิงสาวผู้ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ การพบครั้งกันครั้งแรกระหว่างเขาและเธอไม่น่าจดจำเท่าไหร่นัก วันนี้ก็คงไม่ต่างกัน เดาจากอาการเก้ ๆ กัง ๆ เมื่อครู่คาดว่าอีกฝ่ายคงพยายามหาทางเข้าตรอกไดแอกอน
Perona Juracule Carrington
"ในนั้นคงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่ากับห้างที่เธอเคยเดิน เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน"คาเรียดบอกด้วยความหวังดี เทียบกับห้างสรรพสินค้าหรูหราที่อีกฝ่ายชื่นชอบ ตรอกไดแอกอนก็คงคล้ายกับตลาดนัดเปิดท้าย
Perona Juracule Carrington
เห็นแก่ความมุ่นมั่นของอีกฝ่าย มือหนาจัดการแตะไม้กายสิทธิ์ไปที่อิฐบนกำแพง เริ่มจากก้อนทางซ้ายเหนือถังขยะขึ้นไปสามก้อนตามด้วยทางขวาอีกสองก้อน โดยลดระดับความเร็วให้ช้าลงกว่าปกติ อึดใจเดียวกำแพงหนาตระหง่านค่อย ๆ แปรสภาพเป็นซุ้มประตูทางเข้าพร้อมกับทางเดินทอดยาวขนาบด้วยร้านค้ามากมาย และผู้คนเดินสวนกันไปมาท่ามกลางสภาพอากาศติดลบ คาเรียดมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวเดาอาการไม่ออกว่ากำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ใด
"จากตรงนี้เดินไปเราเรียกมันว่าร้านค้าฝั่งเหนือ มีร้านขายของเบ็ดเตล็ดทั่วไป ตึกสีขาวที่เห็นอยู่ตรงนั้นคือธนาคารกริงกอตส์ ถัดไปเป็นร้านขายอุปกรณ์การเรียนกับสัตว์วิเศษสำหรับนักเรียนฮอกวอตส์ ส่วนทางเดินด้านนั้นพาไปสู่ร้านค้าฝั่งใต้ เป็นที่ตั้งของสำนักพิมพ์โลกเวทมนตร์ ของเก่าแปลก ๆ รวมทั้งร้านขายไม้กายสิทธิ์ ฝั่งใต้มีร้านเกิดใหม่เพิ่มขึ้นอีกหลายร้าน ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนักเธอลองเดินไปดูเอาเองแล้วกัน ทั้งหมดก็มีคร่าว ๆ ประมาณนี้"มันคงเป็นประโยคที่ชายหนุ่มพูดยาวที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้ เพราะเห็นแก่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เข้ามาอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง
Perona Juracule Carrington
"แต่ขอเตือนไว้อย่าง ห้ามเดินทะเล่อทะเล่าเข้าไปในตรอกน็อกเทิร์นเด็ดขาด เธอไม่เหมาะที่จะเข้าไปในนั้นด้วยเหตุผลทั้งปวง" คาเรียดไม่ได้อธิบายถึงเหตุผลของคำเตือน แต่เชื่อว่าหญิงสาวคงไม่คิดย่างกรายเข้าไป เมื่อยามเห็นสภาพอันสุดแสนสกปรกมอซอของตรอกทางเดิน
Perona Juracule Carrington
"ฉันมีเรื่องต้องไปทำต่อ ขอตัว"คาเรียดพูดทิ้งท้ายก่อนแยกจากหญิงสาว นึกแปลกใจที่วันนี้ข้างกายเธอไร้เงาบอดี้การ์ดร่างยักษ์ แต่มันไม่ใช่ธุระกงการที่เขาต้องใส่ใจ สองเท้าก้าวเดินไปตามทางเดินปูลาดด้วยอิฐ ก่อนเร้นกายหายไประหว่างซอกเล็ก ๆ ของตึกที่ร้างผู้คน ไม่นานชายหนุ่มในชุดมอซอ ก็ก้าวเดินออกจากเงามืดในรูปลักษณ์ที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เชิ๊ตขาวแขนยาวสวมทับด้วยโค้ทสีน้ำตาลตัวหนาเข้ากับกางเกงยีนส์สีเข้ม และรองเท้าบูทสีดำมันขลับ ผมกระเซอะกระเซิงเซ็ตเป็นทรงอย่างดีเปิดให้เห็นหน้าผาก ใบหน้าราวกับพระเจ้ารังสรรค์หากแต่น้อยครั้งที่เจ้าของจะใช้มันอย่างเป็นประโยชน์ ยกเว้นช่วงเวลาแห่งการกอบโกย การปรากฏตัวในสภาพยาจกคงไม่เป็นที่น่าประทับใจสำหรับคู่ค้าสักเท่าไหร่ หิมะเริ่มกลับมาโปรยปรายอีกครั้ง ร่างสูงสาวเท้าเดินฝ่าเกล็ดน้ำแข็งสีขาวมุ่งหน้าไปตามเส้นทางเล็ก


- ตรอกน็อกเทิร์น -

ประตูไม้บานเก่าเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของผู้มาเยือนก้าวเข้ามา ภายในร้านเต็มไปด้วยของโสโครกน่าขยะแขยง ในขณะเดียวกันก็เป็นสวรรค์ของผู้พิสมัยในศาสตร์มืด ข้าวของถูกวางระเกะระกะไม่ต่างกับกองขยะ แมลงสาบตัวเขื่องพึ่งบินผ่านหน้าเขาไป แต่ไม่มีอะไรหยุดยั้งคาเรียดได้ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังผู้ที่นั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ม้าโยก บุรุษสูงวัยร่างท้วมทั้งตัวเต็มไปด้วยปุ่มปมค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นทันที่เห็นเขา สองขาก้าวเดินไปตามจังหวะของไม้เท้าที่กระแทกลงกับพื้นไม้เก่าคร่ำคร่า
"รักษาเวลาดีกว่าลูกน้องฉันเสียอีก ป่านนี้ยังไม่โผล่หัว อ้างว่าแม่ป่วย เมียจะคลอดลูก ล่าสุดมียมันคลอดลูกคนที่สิบสามไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ทั้งที่คนที่สิบสองพึ่งเกิดเมื่อกลางเดือนกันยานี้เอง ไอ้ลูกน้องเฮงซวยมันคงเห็นฉันเป็นไอ้แก่หน้าโง่ล่ะมั้ง ฮ่า ๆ"เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนฯ เศษ เงยหน้ามองผู้มาเยือน ดวงตาข้างหนึ่งปูดโปนคล้ายจะถลนออกมานอกเบ้า ผิวหนังตะปุ่มตะป่ำราวกับคางคก ริมฝีปากดำหนาเปิดกว้างคล้ายกำลังแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันซี่โตเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบ
"เวลาเป็นเงินเป็นทองเสมอคุณวินสตัน"คาเรียดมองข้ามลักษณะทางกายภาพที่น่าขยะแขยง ราวกับคนเป็นโรคผิวหนังของชายแก่ที่ชื่อวินสตัน ซึ่งความจริงมันไม่ใช่โรคผิวหนังแต่เป็นความผิดปกติทางพันธุกรรมอย่างหนึ่ง โอกาสเกิดหนึ่งในพันและวินสตันคือผู้โชคดีคนนั้น
"ไหนล่ะเจ้านั่น"มืออวบเต็มไปด้วยปุ่มปมแบออกยื่นตรงไปที่ร่างสูง ส่งสายตาเป็นประกายวาววับ คาเรียดล้วงมือไปในเสื้อคลุมหยิบกล่องไม้สีน้ำตาลเป็นมันเงาขนาดเท่าฝ่ามือ มือหนาเปิดฝาออกด้วยความระมัดระวัง เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างเล็กจิ๋วนอนสงบนิ่งอยู่ภายในกล่อง ระหว่างขนย้ายเขาจำเป็นต้องวางยามัน อีกสองหรือสามชั่วโมงหลังจากนั้นจึงจะฟื้นคืนเป็นปกติ
"โอ้! ดูมันสิ ตัวเล็กน่ารักน่าชัง นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังสักครั้งนะคาร์ล"วินสตันหัวเราะร่วนด้วยความพึงพอใจ ชายร่างท้วมหยิบกล่องจากมือคาเรียดมองสิ่งที่อยู่ภายในอย่างชื่นชม
"ช่างงดงามเหลือเกิน งดงามจริง ๆ"นิ้วตะปุ่มตะป่ำจิ้มลงบนร่างเล็กจิ๋วกลมป๊อกที่กำลังหลับใหลด้วยฤทธิ์ยา สนิดเจ็ตสีทองเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธ์ุจึงเป็นที่ต้องการของเหล่านักสะสมกระเป๋าหนัก ด้วยบทลงโทษที่รุนแรงสำหรับผู้ล่าราคาซื้อขายย่อมสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว
"อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะคุณวินสตัน"คาเรียดเตือนความจำอีกฝ่าย ที่เอาความสนใจทั้งหมดไปอยู่กับสินค้าตัวใหม่
"แล้วที่แกเคยรับปากฉันไว้ ลืมไปแล้วหรือยัง ?"



#669999 • Cariad Sol Hamilton
#FF5656 • Thumbelina Della Winterbottom
#BBAA88 • Perona Juracule Carrington
#000000 • NPC
#6C2C10 • Winston [NPC]
#CC0000 • Juan [NPC]
TUESDAY 2022

[Xel Liz]

XEL LIZ- @Leaky Cauldron, London
- Xel Liz #A22222--------เสื้อคลุมสีดำสะบัด ปรากฎร่างของมือปราบมารหนุ่มในตรอกเล็ก ๆ ข้างร้านหม้อใหญ่รั่ว มือเรียวจัดหมวกของตนให้เข้าทรง ก่อนจะขยับตัวเดินออกมาจากตรอกนั้นแล้วเข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่วทันที เสียงกระดิ่งสั่นเป็นจังหวะทันทีที่มือปราบมารหนุ่มผลักประตูร้านเข้ามา กลิ่นเครื่องเทศและบรรยากาศที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

--------"บัตเตอร์เบียร์หนึ่งแก้วครับ" เสียงเรียบเอ่ยก่อนจะหันหลังแล้วเดินลงไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า เสียงผู้คนมากมายพูดคุยกัน ไม่นานนัก แก้วบัตเตอร์เบียร์ก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะตัวเล็ก ดวงตากลมเงยหน้าขึ้นไปก่อนจะรับแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาถือ บรรยากาศของผู้คนและเสียงเพลงที่บรรเลงคลออยู่เบา ๆ ก็ทำให้เซลนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ ไม่น้อย หลังจากที่ไปรับภารกิจมาทำเป็นวรรคเป็นเวร ในที่สุดก็ได้มีเวลามาผ่อนคลายบ้าง หน้าที่มือปราบมารถึงจะหนักแต่เขาก็ยังรักในสายอาชีพนี้อยู่ และไม่มีแพลนที่จะโยกตำแหน่งในกระทรวงเวทมนตร์เกาะอังกฤษเลย

--------เขายกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่ม และไม่ลืมที่จะซดฟองของมันเข้าไป รสชาติหอมหวานเนยยิ่งทำให้เขารู้สึกสุนทรีย์มากขึ้นไปอีก สายตาของเขามองไปข้างหน้าอย่างไม่ยี่หระ ปล่อยให้เวลาค่อย ๆ นำพาให้เขาผ่อนคลายท่ามกลางความวุ่นวายของโลกเวทมนตร์นี้

[Perona]

Leaky Cauldron
(ย้อนเวลา)
Lady Carrington ꒱˚ ༘


'ที่นี่เหรอร้านหม้อใหญ่รั่ว?'

หญิงสาวร่างสูงโปร่งยกยิ้มแห้งเมื่อพาตัวเองมาเยือนยังหน้าร้าน ซึ่งเป็นทางเชื่อมไปยังตรอกไดแอกอน อันเป็นเป้าหมาย เสียงดังอื้ออึงของเพลงช่วงเทศกาลที่เปิดในละแวก คลอเคล้ากับเสียงผู้คนชวนให้ปวดหัวมากพอ ๆ กับจำนวนชีวิตของคนที่หลั่งไหลเข้ามาเรื่อย ๆ

ถึงจะไม่สบอารมณ์ แต่สุดท้ายก็กลั้นใจก้าวเข้าไปในร้านตามกระแสของผู้คน ผิวขาวกระจ่างใสและเส้นผมนุ่มสลวย ในตอนนี้ถูกคลุมไว้ด้วยฮู้ดตัวยาว เจตนาชัดเจนว่าต้องการปกปิดตัวตนจากสายตาใคร เพราะหากเป็นเพโรน่าในเวลาปกติ คงไม่มีทางที่เลดี้แห่งแคริงตันจะแต่งตัวจืดชืดแบบนี้มาเดินเตร็ดเตร่ให้ใครได้เห็น ขณะใช้สายตากวาดมองไปทั่วร้านพลางนึกถึงสิ่งที่ 'เนล' เพื่อนสนิทของเธอได้กำชับเอาไว้ ไม่นานเธอก็พาร่างของตัวเองมุ่งไปยังลานกว้างหลังร้านอย่างรวดเร็ว

"อะไรแล้วนะ ใช่ ถังขยะ" ริมฝีปากบางระเรื่อพึมพำเมื่อหลบผู้คนออกมาได้ ถึงจะรู้ว่าต้องทำสิ่งใดในขั้นตอนต่อไป แต่เธอกลับจมจ่อมอยู่ที่ตำแหน่งถังขยะหน้ากำแพงอย่างใช้ความคิดอยู่พักใหญ่ หรือจะให้อธิบายตามตรง วิธีการไปยังตรอกไดแอกอนแบบนี้ มันค่อนข้างที่จะไม่เข้าท่าสำหรับเธอสักนิด ถึงจะมีประโยคที่เคยได้ยินมาว่า เกิดมาครั้งหนึ่งก็ต้องลองทำอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยทำบ้างก็ตามที

"หลบหน่อยสิคุณ" แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรใหม่ ๆ ที่ว่า เสียงทุ้มปริศนาจากชายแปลกหน้าคนหนึ่งกลับกล่าวขึ้นมาเสียก่อน

คิ้วเรียวขมวดมุ่นทันทีเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียง หากจำไม่ผิด คราวก่อนที่ไปเดินช็อปปิ้งแถว ๆ ห้างหรูในลอนดอน เธอได้บังเอิญชนกับคนผู้หนึ่ง แต่ไม่ยักจำได้ว่าคน ๆ นั้นจะพูดได้

"นาย...ไม่ได้เป็นใบ้หรอกเหรอ" คงเป็นประโยคทักทายที่แปลกที่สุดแห่งปีสำหรับคนทั้งคู่ แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คงไม่มีคำไหนที่เหมาะไปมากกว่านี้แล้ว นี่ไม่เท่ากับว่าก่อนหน้านี้เขาแกล้งไม่ตอบคำถามเพื่อหนีความผิดของตัวเองหรอกหรือไง

"?" เขาเอียงคอเล็กน้อยด้วยสงสัย จริงอยู่ที่รูปลักษณ์ของเธอจะต่างไปจากเมื่อก่อนบ้าง ไม่เหมือนกับอีกคนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงยังไงในตอนนั้น ตอนนี้ก็ยังคงยุ่งเหยิงได้มากกว่า แต่งตัวก็ออกจะ...เรียบเกินไป เหมือนประเภทคนไร้บ้านที่เธอเคยได้ยินและพบเห็นได้บ้างตามท้องถนน

"ฉันเอง ที่นายเดินชนวันนั้นไง" เพโรน่าเลิกให้ความสนใจกับสภาพของเขา หมวกจากฮู้ดที่สวมอยู่ถูกเปิดออก เผยให้เห็นดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มบาง ๆ อย่างชัดเจน ถึงจะไม่ค่อยชอบให้ใครเห็นตัวเองในสภาพนี้ แต่สำหรับ(อดีต)ชายหนุ่มน่าสงสารและน่าเห็นใจเพราะ(เคยคิดว่า)พูดไม่ได้ เพโรน่าจึงไม่ถือสาเลยสักนิด

ท่าทีของเขาดูแปลกใจเล็กน้อยในครั้งแรกที่ละสายตาออกมามาจากกำแพง จากความแปลกใจก็เริ่มแปรเปลี่ยนมาเป็นสายตาที่ตรวจสอบเธออย่างเปิดเผย ไม่นานร่างสูงกว่าก็แค่นหัวเราะออกมาจากลำคอทั้งอย่างนั้น พฤติกรรมชวนให้หงุดหงิดนี้ทำเอาเพโรน่าที่กำลังจะเปิดปากถึงกับพูดไม่ออก

"มาที่นี่เป็นครั้งแรกหรือไง" เหมือนเขาจะยังจดจำใบหน้าของเธอได้ และเพราะคำถามห้วน ๆ แบบนี้คงไม่ถามกับคนที่เพิ่งเจอกันในครั้งแรกหรอกมั้ง... คิดอีกทีก็คงจะเป็นไปได้สำหรับคนตรงหน้า

"...ใช่" ตอบออกไปก่อนจะสังเกตเห็นไม้กายสิทธิ์ในมือของคนที่เพิ่งเอ่ยถาม และเพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าพักนี้ตัวเองคงเหม่อนึกถึงเรื่องอื่นมากเกินไปแน่ ๆ ขนาดที่ลืมคิดว่าทำไมเขาถึงได้มาอยู่ในที่แบบนี้เหมือนกัน

"ในนั้นคงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่ากับห้างที่เธอเคยเดิน เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน"

"เรื่องของฉันน่ะ แล้วอีกอย่าง ฉันดูเหมือนคนที่มาเดินช็อปปิ้งเล่นแถวนี้หรือไง" สภาพการแต่งตัวแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงจะดูออก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการพาดพิงจากเรื่องที่เคยพบกันในครั้งแรก และตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่เขายังไม่หยุดพูดจาห้วน ๆ กลับมา ทำให้เธอเองก็เผลอตอบเขากลับไปในแบบเดียวกัน

ชาย ‘ไร้นาม’ ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเพียงเดินกลับไปยืนอยู่ในตำแหน่งหน้ากำแพง และใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะบนก้อนอิฐที่เรียงรายต่อกัน ชั่วอึดใจหนึ่งอิฐแต่ละก้อนจึงค่อย ๆ ขยับขยายจนเกิดเป็นทางให้ผ่านเข้าไปได้ บรรยากาศภายในตรอกไดแอกอนไม่ได้เกินจากความคาดหมายของเพโรน่าสักเท่าไหร่ และที่ไม่ต่างจากสถานที่ก่อนหน้าที่เพิ่งผ่านมา ก็เห็นจะเป็นผู้คนที่คับคั่งไปแทบจะทั่วทุกตารางนิ้ว

"จากตรงนี้เดินไปเราเรียกมันว่าร้านค้าฝั่งเหนือ มีร้านขายของเบ็ดเตล็ดทั่วไป ตึกสีขาวที่เห็นอยู่ตรงนั้นคือธนาคารกริงกอตส์ ถัดไปเป็นร้านขายอุปกรณ์การเรียนกับสัตว์วิเศษสำหรับนักเรียนฮอกวอตส์ ส่วนทางเดินด้านนั้นพาไปสู่ร้านค้าฝั่งใต้ เป็นที่ตั้งของสำนักพิมพ์โลกเวทมนตร์ ของเก่าแปลก ๆ รวมทั้งร้านขายไม้กายสิทธิ์ ฝั่งใต้มีร้านเกิดใหม่เพิ่มขึ้นอีกหลายร้าน ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนักเธอลองเดินไปดูเอาเองแล้วกัน ทั้งหมดก็มีคร่าว ๆ ประมาณนี้" หลังจากที่เพโรน่าได้ฟังน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างชัดเจนมากขึ้น เธอแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองว่า ชายผู้นี้จะยอมเปิดปากสาธยายมันทั้งหมดออกมา

"อ้อ" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจขณะใช้สายตามองไปตามที่อีกคนชี้ทาง และเมื่อได้รู้รายละเอียดที่มากกว่าการพิจารณาด้วยสายตา สถานที่แห่งนี้ก็นับว่าน่าสนใจมากกว่าที่เห็น

"แต่ขอเตือนไว้อย่าง ห้ามเดินทะเล่อทะเล่าเข้าไปในตรอกน็อกเทิร์นเด็ดขาด เธอไม่เหมาะที่จะเข้าไปในนั้นด้วยเหตุผลทั้งปวง"

"รู้แล้วน่ะ…" เห็นแก่น้ำใจที่พยายามจะช่วยเหลือของอีกฝ่าย เธอจึงเลือกมองข้ามประโยคที่ดูเหมือนกำลังถูกตัดสินตัวเองเป็นกราย ๆ ของเขา ถึงลึก ๆ ในใจจะทวนคำว่าน็อกเทิร์นไว้อย่างขึ้นใจแล้วก็ตามที

"ฉันมีเรื่องต้องไปทำต่อ ขอตัว" ไม่รอให้ได้ร่ำลาหรือกล่าวขอบอกขอบใจใด ๆ รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังของเขาก็ห่างออกไปไกลด้วยขายาว ๆ ทั้งสองข้างนั้นแล้ว

'ช่างเถอะ'



Perona Juracule Carrington #BBAA88
Cariad Sol Hamilton #669999
TUESDAY 2022

[Tyrone Thornley]

Hello

Leaky Cauldron, Diagon Alley

แผนการแก้แค้นเริ่มขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไทโรนรู้ดีว่าเรื่องนี้จะใจร้อนไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วเคลแลมต้องตายในน้ำมือของเขา ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลสายหลักแห่งวอสเซน วาดภาพทุกขั้นตอนขึ้นใจ มันจะเป็นแบบนั้น สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่ต้องอดทนเท่านั้น โอ เมื่อคิดถึงความอดทนแล้ว การผ่านความตายครั้งนั้นและประสบการณ์เฉียดตาย (หรือจะพูดว่าถูกลอบสังหารดีล่ะ) อีกนับครั้งไม่ถ้วนที่ตามมา ล้วนสอนบทเรียนแก้ไทโรน เขาอดทนและเฝ้ารอได้ดีเกินคาด กระทั่งตัวเขายังนึกประหลาดใจ
ไทโรนรู้ เขารู้ดีว่าแผนนี้จะคงอยู่ได้ไม่นานนัก กษัตร์ยคาลันไซอัสที่หนึ่ง หรือเคลแลม ผู้เป็นอาของเขา คงไม่ยอมให้เด็กหนุ่มไร้อนาคตคอยผลาญเงินพระคลังหมดอยู่อย่างนี้เป็นแน่ ความตาย และร่างไร้วิญญาณจะเป็นสิ่งที่วีล์ฟได้เจอเป็นอย่างสุดท้าย เหมือนกับหลายชายแท้ ๆ ของเคลแลมเองนั่นไงล่ะ
ระหว่างนี้ เขาจะตักตวงผลประโยชน์จากทุกฝ่ายให้เต็มที่ แค่ต้องทำให้แนบเนียนกว่าเดิม ดังนั้น ไทโรน ไม่สิ วีล์ฟ วาซีรอสจึงเขียนจดหมายไปหาพระญาติทุกคนที่นึกออก ชวนไปเที่ยวเล่นหาความสำราญ ลงเรือขึ้นเหนือล่องใต้ ไปทุกที่ที่เงินมากมายจะพาไปได้ และเมื่อมีขุนนางอ้วนแผละในสภาสักคนเริ่มอ้าปากค้าน เขาก็ใช้ข้ออ้างชักแม่น้ำทั้งห้าสายพูดตอบไปอย่างคลุมเครือ ให้คนพวกนั้นติ๊ต่างความหมายกันเอง
หลังจดหมายหลายฉบับถูกตีกลับมา วีล์ฟไม่แยแสคำบริภาษในนั้น เขาสนแค่คนที่ตนใช้ประโยชน์ได้ คน ๆ นั้นคือญาติผู้น้องห่าง ๆ ทางฝั่งตระกูลแม่ของวิลเฟร็ด จึงเป็นเป้าหมายของเขาในวันนี้ และเป็นครั้งแรกที่พวกเขากลับมาเจอกันอี่กครั้ง หลังผ่านงานเลี้ยงของท่านบารอนสักคนเมื่อสิบปีก่อน
เนื่องจากสถานที่นัดหมายครั้งนี้คือตรอกไดแอกอน วีล์ฟจึงนัดญาติผู้น้องเจอกันที่หน้าร้านหม้อใหญ่รั่ว
Tyarra Thornley
วีล์ฟจ้องเด็กสาวในชุดสดใส แสงสลัวในยามเย็นทอทาบร่างกายของเทียร์ร่า ทั้งร่างราวกับมีแสงเรืองรองแผ่กระจาย คล้ายนักมายากลโชว์ปาฏิหาร์ยสักอย่าง นัยน์ตาสีฟ้าเปล่งประกายเจิดจ้าท่ามกลางแสงมากมายในกลางคืน วีล์ฟชะงัก รู้ตัวว่าเสียมารยาทก็รีบปรับสีหน้าใหม่
"ใช่ วาซีรอสคนนั้นนั่นแหละ" วีล์ฟกล่าว "ยินดีที่ได้พบ มิสแอชเวิร์ธ"




Wilf‎ Vazeiros #BBC6C8
Tyarra Thornley #d3c3d6
TUESDAY 2022

[Guifei Li]

Guifei Li ร้านหม้อใหญ่รั่ว — Mission 2#e0df84

เสียงผู้คนพูดคุยกันเซ็งแซ่ยังดังเข้ามาในประสาทการรับรู้ของหลี่กุ้ยเฟย

เด็กสาวผินใบหน้าของเจ้าหล่อนไปด้านข้าง พร้อมกวาดสายตามองไปรอบบริเวณ แม้เธอจะเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ค่อนข้างดีในระดับหนึ่ง แต่การเดินตรงปรี่เข้าไปทักคนอื่นในตอนนี้คงไม่ใช่ทางเลือกของเธออย่างแน่นอน — นั่งอยู่ตรงนั้นได้เพียงไม่นานนัก เจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงของเธอ

เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเดินเยื้องย่างออกมาจากจุดที่ตนเคยนั่งอยู่เมื่อครู่ วันนี้เธอไม่มีนัดหมายกับใครและคงจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเช่นเดียวกัน สิ่งเดียวที่เด็กสาวทำได้จึงเป็นการเดินสำรวจทั้งร้านหม้อใหญ่รั่วและตรอกไดแอกอนอย่
างเงียบเชียบ วันเปิดเทอมคงใกล้จะมาถึงในอีกไม่ช้านี้แล้ว แม้เตรียมตัวจนเสร็จเรียบร้อยก็ใช่ว่ามันจะการันตีความพร้อมของเธอได้ ออกจะคนละเรื่องกันเลยด้วยซ้ำไป

ร่างสูงโปร่งของเด็กสาวเดินนวยนาดมาเรื่อย ๆ จนถึงกำแพงบริเวณหลังร้าน มือเรียวของเจ้าหล่อนค่อย ๆ หยิบไม้กายสิทธิ์ของตัวเองออกมา กวาดสายตามองภาพเบื้องหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วนำปลายไม้เอล์มในมือเคาะอิฐขึ้นไปสามก้อนจากซ้ายเหนือถังขยะ ก่อนจะเคาะไปด้านขวาอีกสองก้อนตามที่จดจำมาอีกที

รูเล็กจากช่องอิฐแปรเปลี่ยนกลายเป็นทางไปยังตรอกไดแอกอน เปิดออกคล้ายต้องการรับเธอเข้าสู่ความคึกคักของตรอก แม้จะเคยมาอยู่หลายครั้งแต่ไม่นึกชินกับความจริงข้อนั้นนัก สุดท้ายก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปยังตรอกอันเป็นจุดหมายต่อไปของเธอในวันนี้โดยไม่เหลียวห
ลังกลับไปมองทางที่เดินผ่านมาแล้วอีก