รูปแบบที่เหมาะสม

โพสต์โดย: Narrator Aug 21 2023, 01:00 AM

Diagon Alley


หากกล่าวถึงแหล่งช็อปปิ้งที่ดีที่สุดของเหล่าผู้วิเศษ คงไม่พ้นจากตรอกไดแอกอน ตรอกเก่าแก่ที่ถูกซ่อนไว้อยู่ด้านหลังของร้านหม้อใหญ่รั่ว บนถนนชาริงครอสของกรุงลอนดอน ย่านการค้าที่สำคัญของโลกเวทมนตร์อันมากไปด้วยร้านค้าตั้งติดกันหลายช่วงตึก พื้นถนนถูกปูด้วยบล็อกหินเก่า ผู้วิเศษจอแจพลุกพล่านย่างเข้ามาจับจ่ายใช้สอยและร้านรวงที่เปิดตลอดทั้งวันทั้งคืน จึงทำให้ตรอกการค้าแห่งนี้เต็มไปด้วยความครึกครื้นอยู่เสมอ


ร้านค้าในตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ

• ร้านหม้อใหญ่ (Potage's Cauldron Shop)
• ร้านขายยาแผนโบราณ หรือร้านขายเครื่องยา (Apothecary)
• ร้านเครื่องมือวิเศษไวซีเคอร์ (Wiseacre's Wizarding Equipment)
• ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว (Florean Fortescue's Ice Cream Parlour)
• ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์ (Madam Malkin's Robes for All Occasions)
• ธนาคารกริงกอตส์ (Gringotts Wizarding Bank)
  http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=43205
• ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม (Quality Quidditch Supplies)
• ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก (Flourish and Blotts)

ร้านค้าในตรอกไดแอกอนฝั่งใต้

• สำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ต (The Daily Prophet)
• สำนักพิมพ์วิซซ์ฮาร์ดบุ๊คส์ (Whizz Hard Books)
• ร้านขายเสื้อคลุมใช้แล้ว (Second-Hand Robes)
• ร้านขายของทิ้งแล้ว (The Junk Shop)
• ร้านโอลลิแวนเดอร์ (Ollivanders)
• สำนักพิมพ์ออบสคูรัสบุ๊คส์ (Obscurus Books)
• ร้านขายของตลกกัมเบิลและเจปส์ (Gambol and Japes)
• ร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง (Twilfit and Tattings)

กติกา

1. กระทู้นี้เป็นพื้นที่โรลเพลย์ส่วนกลางสำหรับทุกคน ผู้ที่ไม่ได้ลงทะเบียนตัวละครสามารถโรลเพลย์ได้ โดยยึดชั้นปี กลุ่มที่สังกัด หรือตำแหน่งอาชีพตามความเป็นจริง และไม่ใช้อิมเมจและโค้ดสีซ้ำกับในhttp://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=32564
2. โรลเพลย์ให้มีความยาวโพสต์ขั้นต่ำ 150 คำ (Microsoft Word) ต่อโพสต์
3. ยึดระเบียบการโรลตามกฎการเล่นโรลเพลย์
4. พื้นที่นี้เป็นส่วนหนึ่งของเส้นเรื่อง Hogwarts :.The Story of Magic (อิงตามประวัติตัวละคร)

http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=42166 http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=43205

http://ทดสอบ

โพสต์โดย: Narrator Aug 21 2023, 01:10 AM

Mission

1. เดินช็อปปิ้งในตรอกไดแอกอนด้วยงบ 50 เกลเลียน โดยบรรยายรายการสิ่งของที่ซื้อไปทั้งหมดในงบดังกล่าว

เงื่อนไข

• ทำภารกิจได้คนละ 1 ครั้งต่อภารกิจ
• เขียนมุมขวาบนว่า 'Mission (ตัวเลข)' เพื่อให้ง่ายต่อการตรวจสอบ
• เน้นสีรายการสิ่งของที่ได้ซื้อไป หรือใส่ตัวหนา (B:Bold)

http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=42166 http://hogwartsthai.com/forum/index.php?showtopic=43205

http://ทดสอบ

โพสต์โดย: Yang Qi Aug 28 2023, 01:53 PM

ท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าผู้วิเศษในตรอกไดแอกอน หยาง ฉี ผู้วิเศษสายเลือดบริสุทธิ์เชื้อสายจีน กำลังยืนกอดอกด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เขาก้มมองหน้าปัดนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองก็พบว่าเลยเวลานัดมาหลายนาทีแล้ว แต่คนที่เป็นฝ่ายจัดแจงนัดเวลายังไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เงา

เฟม เบอร์ตัน จะต้องโดนปรับจนหมดตัว

ก่อนที่เวลาจะล่วงเลยมากไปกว่านี้ ร่างของใครบางคนก็วิ่งตรงมาที่เขา อีกฝ่ายหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าพลางหอบหายใจ คล้ายคนจะขาดใจ ดูก็รู้ว่ารีบมากแค่ไหน

“30 นาที เอามา 30 เกลเลียน” เสียงนุ่มเอ่ยเรียบๆ พลางแบมือแล้วยื่นไปด้านหน้าอีกฝ่าย

Fame Burton

“ไม่สน เราตกลงกันแล้วนี่” หยางเผยรอยยิ้มกว้างจนดวงตาหรี่เล็กลงเป็นเส้นโค้งคล้ายกับว่ามันกำลังยิ้มอยู่ด้วย เมื่อคนเป็นแฟนวางเงินจำนวน 30 เกลเลียนลงบนมือของเขา เด็กหนุ่มเก็บเงินลงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปคว้าเข้าที่มือเรียวของอีกฝ่าย สอดประสานนิ้วมือทั้งห้ากระชับกันเอาไว้

“ได้เวลาช้อปปิ้งแล้ว” ว่าจบก็ออกแรงดึงอีกฝ่ายให้ออกเดินไปตามทางถนนภายในตรอกชื่อดังแห่งนี้




Yang Qi #FF7B7B
Fame Burton #9996A7

โพสต์โดย: Fame Burton Aug 28 2023, 01:54 PM

สองขายาวเร่งก้าวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินภายในตรอกไดแอกอน หลังจากเฟม เบอร์ตัน หลงทางอยู่กับการหาทางเข้าในร้านหม้อใหญ่รั่วอยู่นาน จริงอยู่ที่เขาเคยเข้ามาเล่าเรียนอยู่ในฮอกวอตส์ ได้ใช้ชีวิตกลมกลืนไปกับเหล่าผู้วิเศษ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะรู้จักสถานที่ของโลกเวทมนตร์ไปสักทุกที่เสียเมื่อไหร่

เมื่อชายหนุ่มยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาบนข้อมือก็ยิ่งเร่งฝีเท้า เพราะในตอนนี้เฟม เบอร์ตันกำลังจะเสียเกลเลียนจำนวนมากกว่า 30 เกลเลียนเนื่องจากแฟนของเขาได้ทำการขู่เอาไว้ว่าหากไปยังจุดนัดพบสายเท่าไร ก็จะคิดเงินตามจำนวนที่สายเป็นนาทีต่อเกลเลียนเลยทีเดียว และเบอร์ตันรู้ดีอยู่แก่ใจว่านั่นไม่ใช่คำขู่ หยาง ฉี เก็บเงินเขาจริง ๆ แน่

เมื่อวิ่งไปสักพัก ร่างของชายหนุ่มเชื้อสายจีนที่ยืนก้ม ๆ เงย ๆ มองนาฬิกาอยู่ก็ปรากฎตัวอยู่ในสายตาของเบอร์ตัน เขาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนชายตรงหน้าจะเอ่ยปากทวงหาเกลเลียนจากเขาขึ้นมาทันที โดยไม่รอให้เบอร์ตันได้เอ่ยปากทักทาย

“30 นาที เอามา 30 เกลเลียน”

“โห่.. คุณครึ่งหนึ่งได้ไหมอะ 15 เกลเลียนได้ป่าว”

“ไม่สน เราตกลงกันแล้วนี่” สิ้นแล้วเบอร์ตัน ชายหนุ่มอยู่ในสภาวะจำใจยินยอมหยิบเกลเลียนจากกระเป๋ากางเกง ยื่นใส่มือของแฟนหนุ่มโดยมีท่าทีอิดออดเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งจนตาเป็นสระอิของคนตรงหน้าแล้วล่ะก็ คุ้มอยู่หรอกสำหรับเกลเลียนที่เสียไป

“ได้เวลาช้อปปิ้งแล้ว” ไม่พูดเปล่ามือเล็กของอีกฝ่าย ก็ยื่นมือกอบกุมมือของเบอร์ตันไว้ พร้อมกับออกแรงลากชายหนุ่มให้เดินตามไปถนน โดยมีร้านค้ามากมายอยู่ตามสองข้างทาง และเบอร์ตันเชื่อว่ามือที่ถูกกุมอยู่ตอนนี้ ไม่กี่นาทีข้างหน้าต้องกลายเป็นที่ถือถุงช็อปปิ้งชั้นดีของหยาง ฉี อย่างแน่นอน…

“ผมอยากกินไอติมอะ”

Yang Qi




Fame Burton #9996A7
Yang Qi #FF7B7B

โพสต์โดย: Luciano Rose Kathiella Aug 30 2023, 12:32 AM

Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ตรอกไดแอกอน

ตรอกที่ดูคึกครืนเพราะใกล้จะถึงวันเปิดเทอม นักเรียนใหม่ๆต่างถยอยเข้ามาในตรอกเพื่อซื้อเสื้อผ้า อุปกรณ์การเรียนและไม้กายสิทธ์กันอย่างหนาแน่น ตัวเธอที่มาที่นี้เพราะว่าลูกพี่ลูกน้องและลูกสาวของเธอเหมือนขาดของ เรียนบางอย่างอยู่แต่ตอนนี้ใกล้ถึง เวลานัดของเด็กๆพวกนั้นแล้วเธอ ไม่รอช้าที่จะเดินไปตามทางจนไปถึงหน้าธนาคารกริงกอตส์

"ขอโทษที่มาช้านะ พอดีติดผู้คนระหว่างเดินทางมานะ"

Alisha Dan Benjamin

Lorand Jay Kathiella

"แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมดละ" เธอทำหน้าแปลกใจนิดๆที่จู่ๆมากันแค่สองคนทั้งๆ ที่นัดกันมายังกับงานพบปะญาติพี่น้องในตระกูลเลย

Lorand Jay Kathiella

"อ่อ เข้าใจละแล้วนี่น้องเจย์อยากซื้ออะไรคะ"

Lorand Jay Kathiella

Alisha Dan Benjamin

"ไม่ถามเพราะยังไงนายก็ต้องไปเดินซื้อของพร้อมชั้นไม่ใช่" เธอกอดอกมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง จนในที่สุดก็มีเสียงเรียกจากใครบ้าง คนที่ทักเธอและลูกสาวของเธอไม่ไกลนัก

Sarina Avalynn Kathiella เสียงจากเด็กสาวที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนมากว่ารุ่นพี่ของลูกสาว และเป็นทั้งรุ่นน้องและเด็กในตระกูลของเธอกำลังส่งเสียงเรียก ไม่ไกลจากที่พวกเรายืนอยู่โดยรอบข้างมีหลานชายและเด็กหนุ่มอีกสองคนอยู่ด้วย

"เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย"

Xavier Maverick Kathiella

Vincent Wynn Kathiella

Loren Temp Kathiella

'ให้ตายสิ เหมือนวันนัดรวมญาติจริงๆแล้วนะ มาเกือบทั้งตระกูลเลย' เธอมองเด็กๆที่กำลังยืนทักทายกัน ก่อนจะดึงตัวชายหนุ่มผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง ของเธอออกมา
"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"

Lorand Jay Kathiella

"โอเคค่ะ งั้นซื้อของเสร็จแล้วไปเจอกันหน้า ร้านหม้อใหญ่ นะ" สิ้นเสียงเธอก็พาชายหนุ่มไปยังร้านตัวบรรจงและหยดหมึกทันที "มีงบแค่ 50 เกลเลียนนะจ้ะพ่อหนุ่ม" พูดเสร็จเธอก็ยื่นเกลให้ก่อนจะเดินออกไปยัง ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์

Alisha Dan Benjamin หลังจากปล่อยให้อีกคนซื้อของเธอก็มาเลือกซื้อของของตัวเองบ้าง

'กริ้ง!' เสียงกระดิ่งประตูดังหลังจากที่ตัวเธอผลักประตูเข้าไปในร้านก่อนจะเดินตรงดื่งไป ยังโซนเสื้อผ้าก่อนที่สายตาจะสะดุดกับ ผ้าพันคอ กริฟฟินดอร์ "อืม..ราคา30เกลก็โอเคอยู่มั้ง" เธอเดินไปจ่ายเงินก่อนจะเดินออกแล้วไปยังร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว

"อ้าวซื้อเสร็จละหรอ งั้นเอาไอศกรีมไหมเลี้ยง"

Alisha Dan Benjamin เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปสั่ง ไอศกรีมสตอเบอร์รี่ผสมเนยถั่วสองโคน ในราคาโคนละ 10 เกล หลังจากนั้นเธอก็เดินถือมาให้อีกคนที่รออยู่หน้าร้านแล้วก็เดินไปยัง สถานที่นัดหมายทันที

โพสต์โดย: Lorand Jay Kathiella Aug 30 2023, 11:08 AM

Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ห้องพักของโรแลนด์

แสงแดดยามเช้าสาดส่อง เข้ามาภายในห้องของเด็กสาว โรแลนด์ เจย์ คาทิเอลล่า ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง แต่แล้วความสงบสุขของเด็กสาวก็หมดลงเมื่อ ดาร์เลเน่ เนเน่ เพื่อนสนิทของเธอ ได้ทำการรื้อห้องทั้งห้องเพื่อค้นหาของบางอย่าง และตามมาด้วยเสียงโวยวายของเนเน่ที่กำลังหาของอยู่ เด็กสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียงและเอื้อมมือไปหยิบ นาฬิกาบนหัวเตียงเพื่อดูเวลา และเหมือนเด็กสาวจะคิดขึ้นมาได้ว่า วันนี้เขามีนัดกับพวกพี่ๆในตระกูลว่าจะไปตรอกไดแอกอนกัน ไม่รอช้าเด็กสาวลุกออกจากเตียงและเดินไปยังห้องน้ำทันที เพื่อแต่งตัวและออกไปข้างนอก โดยที่ไม่ลืมจะหันไปมองเพื่อนสนิทตัวเอง ที่ตอนนี้ผมของเธอดูจะยุ่งเหยิงพอๆกับการหาของของเธอ เด็กสาวเดินออกมาจากห้องพักและมุ่งตรงไปยังตรอกไดแอกอนทันที

เมื่อมาถึงเด็กสาวก็ต้องตกใจและอุทานในใจว่า ‘โหหหหห คนเยอะจังเลยอะ..’ เด็กสาวค่อนข้างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าถึงแม้ว่าเธอจะเคยมาที่ ตรอกไดแอนกอนแล้วก็ตามเถอะ แต่นั่นมันก็ตั้งแต่ตอนปีหนึ่งเลยนี่นา เด็กสาวยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนไปยังธนาคารกริงกอตส์ เพื่อไปรอพี่ๆและมัมหมีของเธอ

"คุณลุงงงงงงง" เด็กสาววิ่งเข้าไปกอดลูกพี่ลูกน้องของมารดาของเธอทันทีที่เจอหน้าเขา

Alisha Dan Kathiella

“น้องเจย์จะนอนเต็มอิ่มมากกกกกก ถ้าเนเน่ไม่เสียงดังเมื่อเช้า ฮื่อออออ” เด็กสาวบ่นอุบอิดในลำคอของตนเอง ก่อนจะมีเสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น

"ขอโทษที่มาช้านะ พอดีติดผู้คนระหว่างเดินทางมานะ" เด็กสาวรีบหันไปหาคนมาใหม่ทันที

Alisha Dan Kathiella

“มัมหมีมาแล้วหรอออออ” เด็กสาวพูดพร้อมกับวิ่งไปกอดมารดาของเธอ

"แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมดละ”

“เขาน่าจะไปกันแล้วนะมัมหมี น้องเจย์เห็นโตอากับวินเส้นออกมาแต่เช้าแล้ววว”

"อ่อ เข้าใจละแล้วนี่น้องเจย์อยากซื้ออะไรคะ"

“น้องเจย์ว่าจะซื้อแผนที่ดวงจันทร์ เพราะน้องเจย์ยังอยากรู้อะไรเกี่ยวกับดวงจันทร์อีกเยอะเลยค้าบ” พร้อมกับหน้ามุ่งมั่น

Alisha Dan Kathiella

"ไม่ถามเพราะยังไงนายก็ต้องไปเดินซื้อของพร้อมชั้นไม่ใช่"

อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนอยู่ในสงครามเย็นยังไงก็ไม่รู้แหะ ระหว่างที่โรแลนด์กำลังมองลุงและมารดาของเธอ ใช้สายตาจิกกัดกันด้วยความนิ่งอยู่นั้น ก็ได้มีคนมาทำลายกำแพงสงครามเย็นของมัมหมีและคุณลุงลง นั่นก็คือ ซาริน่า เอวาลีน คาทิเอลล่า หรือ โตอานั่นเอง

Sarina Avalynn Kathiella

โตอาเดินเข้ามาพร้อมกับลูกพี่ลูกน้องขี้เก๊กของเธอและตามมาด้วย วินเซนต์ กับ ซาเวีย ที่เดินตามกันมาติดๆ

Xavier Maverick Kathiella

Vincent Wynn Kathiella

Loren Temp Kathiella

ในขณะที่ทุกคนกำลังทักทายและพูดคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียง ของหัวตระกูลดังขึ้นมาว่า

"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"

“ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ” พูดจบเด็กสาวก็ยิ้มกว้างให้มารดาของเธอไปทันที

"โอเคค่ะ งั้นซื้อของเสร็จแล้วไปเจอกันหน้า ร้านหม้อใหญ่ นะ" เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาโตอาทันทีที่มัมหมีเดินออกไป

“โตอา พาน้องเจย์ไปซื้อ แผนที่ดวงจันทร์หน่อยยยยย ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอะะ”

Sarina Avalynn Kathiella

“ขี้บ่นจังเลยอะ พาไปหน่อยยยยยยยยย” พูดจบเด็กสาวก็ลากแขนรุ่นพี่ของเธอตรงไปยัง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกทันที

Sarina Avalynn Kathiella

เมื่อถึงหน้าร้านเด็กสาวก็เปิดประตูเข้าไปทันทีโดยที่ไม่รอช้า หลังจากเข้ามาในร้านเด็กสาวก็มุ่งตรงไปหยิบ แผนที่ดวงดาว ทันทีโดยซื้อมาได้ในราคา 30 เกล ก่อนจะพากันเดินออกจากร้านและมุ่งตรงไปยัง สถานที่ที่นัดหมายไว้โดยที่ข้างตัวของเขาทั้งสอง ก็มีชายหนุ่มทั้ง 3 คนที่เดินตามมาอย่างเงียบๆ.. และจ้องมองมาที่เราสองคน ที่ตอนนี้กำลังตีกันเหมือนทุกวันระหว่างเดิน

โพสต์โดย: Winner Yumin Aug 30 2023, 01:33 PM

Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ตรอกไดแอกอน

ชายหนุ่มรูปงามกำลังเดินฝ่าฝูงชน เข้าไปยังในตรอกไดแอกอน เพื่อซื้อเสื้อคลุมควิดดิชบ้านกริฟฟินดอร์ ตัวใหม่ เนื่องจากตัวเก่าของเขาได้หายไป ในตอนที่เขาเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศมา แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เข้าไปซื้อเสื้อคลุมที่ร้าน ก็ต้องเดินตรงไปยังธนาคารกริงกอตส์เสียก่อน เพราะหัวหน้าตระกูลเขาคิดอะไรของเขาก็ไม่รู้ จู่ๆก็ชวนคนทั้งคาทิมาเดินซื้อของที่ตรอกไดแดกอน ‘ชวนมาอย่างกับวันรวมญาติแหนะ’ ชายหนุ่มยืนรอสักพักก็พบกับผู้มาใหม่

Xavier Maverick Kathiella

Sarina Avalynn Kathiella

Loren Temp Kathiella ทั้ง 3 คนเดินเข้ามาพร้อมกับทักทายผมที่ยืนรออยู่หน้าธนาคารกริงกอตส์

“สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค”

Sarina Avalynn Kathiella

“มาถึงกันนานหรือยัง หรือว่าพึ่งมา?”

Xavier Maverick Kathiella

“อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ”

Loren Temp Kathiella

“สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง”

Loren Temp Kathiella

“งั้นเราเอาไงดี”

Sarina Avalynn Kathiella

“งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา”

และทั้งสี่คนก็พากันเดินออกไปจากหน้าธนาคารกริงกอตส์ มุ่งตรงไปยังในตรอกไดแอกอน

“งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอต้องนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน”

Xavier Maverick Kathiella

Sarina Avalynn Kathiella

Loren Temp Kathiella

วินเซนต์เดินตรงไปยังร้าน ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม ทันที วินเซนต์เดินเข้าไปร้านและใช้สายตาสอดส่อง เพื่อหา เสื้อคลุมควิดดิชของบ้านกริฟฟินดอร์ เพื่อซื้อหลังจากที่เขายืนหาอยู่นานก็เจอเสียทีเขาเดินตรงไปหยิบเสื้อคลุมอย่างไม่ลั
งเลและทำการจ่ายตั้งทั้งหมด 50 เกลเลียน เพื่อตัวเขาเองจะได้นำชุดกลับไปไว้ที่หอของตัวเอง เมื่อจ่ายเงินเสร็จสรรพเขาก็ออกไปรอทุกๆคนที่หน้าร้านเช่นเดิม หลังจากที่ทุกๆคนซื้อของกับเสร็จสรรพก็พากันเดินย้อนกลับไปที่ธนาคารกริงกอตส์ เพื่อตามหาพี่โรสหัวหน้าตระกูลที่นัดพวกเรามา

Sarina Avalynn Kathiella

"เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย"

Xavier Maverick Kathiella

“สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ” พร้อมกับยิ้มร่าให้กับพี่โรส

Loren Temp Kathiella

"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"

“ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ”

"โอเคค่ะ งั้นซื้อของเสร็จแล้วไปเจอกันหน้า ร้านหม้อใหญ่ นะ" วินเซนต์พยักหน้าตอบ และหันมามองเด็กน้อยที่กำลังขอร้อง (บังคับ) ให้โนอาไปซื้อของกับเธอ

“โตอา พาน้องเจย์ไปซื้อ แผนที่ดวงจันทร์หน่อยยยยย ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอะะ”

Sarina Avalynn Kathiella

“ขี้บ่นจังเลยอะ พาไปหน่อยยยยยยยยย”

วินเซนต์ส่ายหัวให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรก หรือครั้งที่สอง ที่เด็กสาวทั้งสองคนทะเลาะกันแบบนี้ ด้วยความที่คนหนึ่งก็เป็นเด็กกวนๆ ส่วนอีกคนก็ชอบตามใจน้องแต่จะซึนๆใส่หน่อยๆ ก็เลยมันจะเห็นเด็กสองคนนี้ตีกันอยู่บ่อยๆ จนทุกๆคนในตระกูลคงจะชินกันแล้วล่ะ มั้งงงง แต่ต่อให้สองคนนี้จะตีกันขนาดไหน ก็รักกันมากๆเช่นกัน เพราะเจย์เจย์ก็ติดโนอา ส่วนโนอาก็ตามใจน้องเก่ง แถมยังเป็นรูมเมทกันอีก

วินเซนต์หลุดจากภวังค์ความคิด ก็เห็นโนอาโดนน้องเจย์ลากแขนเข้าไปในร้านเรียบร้อย ผมที่ยืนรออยู่หน้าร้านกับมาเวอร์ริก และ เทมป์ ก็พากันยืนเงียบๆอย่างกับว่า กลัวจะมีคนรู้ว่าเรารู้จักกันอย่างนั้นแหละ ไม่น่าหลังจากนั้นก็มีเด็กวิ่งออกมาจากร้านอย่างอารมณ์ ก่อนที่พวกเราทั้งหมดจะพากันมุ่งหน้าไปยังที่นัดหมายกับพี่โรสกันไว้ แต่ระว่างทางที่เต็มไปด้วยความเงียบระหว่างชายหนุ่มทั้ง 3 คน ก็จะมีเสียงเด็กสาวทั้ง 2 คน ตีกันตลอดทางจนอดไม่ได้ที่จะต้องยิ้มหรือหัวเราะตามกันเลยทีเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า

โพสต์โดย: Penelope Chole Lombardia Aug 30 2023, 06:48 PM

__ Diagon Alley | Penelope Chole Lombardia - #7B1FA2 Mission 1

ย่านการค้าเก่าแก่ของเหล่าผู้วิเศษไม่เคยเงียบเหงา ยิ่งครั้นใกล้วันเปิดภาคเรียนใหม่เข้ามาแล้วด้วย จึงไม่แปลกตามากนัก ที่เห็นนักเรียนหน้าใหม่และหน้าเก่าจำนวนหนึ่งเดินกันกวัดไกวทั่วพื้นที่ของตรอก เช่นเดียวกันกับเขาเสื้อคลุมสีขาวไข่มุกถูกจัดระเบียบให้เข้าที่อีกครั้ง เมื่อมีสายลมพัดผ่านทำให้หมวกหลวมหล่นลงบนไหล่ลาด

" ต้องซื้ออะไรบ้างนะ " ปากเล็กบ่นหงุบหงิบคนเดียวหลังมายืนหน้าร้านตัวบรรจงและหยดหมึก กระดาษจดหมายดูละมุนตาโดนหยิบออกมาจากกระเป๋าสวย ก่อนจะกางมันออกมาอ่านลิสต์รายการของจำเป็นที่ยังไม่ได้ถูกซื้อมาเตรียม

เพเนโลเปตัดสินใจเริ่มต้นการออกมาจับจ่ายนี้ ด้วยการซื้อของใช้เรียนที่จำเป็นก่อนอย่างใด ประตูบานไม้เก่าๆถูกผลักเข้าไปในร้านเล็ก ตามมาด้วยเสียงกระดิ่งบอกถึงการมาเยือนของใครสักคน 10 เกลเลียน สำหรับปากกาขนนกและหมึก และอีก 20 เกลเลียน สำหรับหนังสือทฤษฎีเวทมนตร์ โดย อดัลเบิร์ต วัฟฟลิง

ถุงเก็บเกลเลียนถูกดึงเพื่อผูกปากถุงเมื่อใช้เสร็จ ว่าที่นักเรียนปี1เดินทางคนเดียวต้องย่อมระวังตัว มารดาของเขาประสงค์จะให้เขาเคยชินกับการไปไหนคนเดียว ดังนั้นเขาไม่ควรทำให้ผู้คาดหวังในตัวเขาต้องผิดหวัง ประตูบานเดิมปิดลงอย่างสนิท สถานีต่อไปของเพเนโลเปคงเป็นร้านยอดฮิตของเหล่านักเรียนหน้าใหม่อีกร้านนึง เด็กหนุ่มถอนหายใจครั้งนึงก่อนเริ่มออกเดินทางต่อ


" มิ้นต์ช็อกหนึ่ง " ระหว่างทางก่อนจะถึงจุดหมาย 10 เกลเลียนถูกนำออกมาจับจ่ายเป็นค่าไอศกรีมให้ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวเรียบร้อย


เวลาผ่านไปแล้วเล่าเมื่อหักลบกับระยะเวลาการเดินทางของเขา เท้าเล็ก ๆ ในรองเท้าบูทสีนิล ต้องขอบคุณเมื่อเริ่มเข้าช่วงบ่ายของวัน ผู้คนเริ่มซาลง ตรอกไดแอกอนที่คุ้นเคยไปด้วยเสียงจอแจเริ่มลดเบาลง เช่นกันกับร้านร้านสัตว์วิเศษที่ควรอัดแน่นไปด้วยผู้วิเศษก็เงียบเหงาลง

10 เกลเลียน สำหรับขนนกที่ใช้ในการเรียนวิชาเวทมนตร์คาถา

" ราคาแรงอยู่นะเนี่ย " มือเล็กผูกถุงเงินแล้วนำเก็บเข้ากระเป๋า ภารกิจวันนี้ของเขาเสร็จสิ้นแล้ว หมวกของเสื้อคลุมสีมุกถูกดึงขึ้นมาสวมไว้ดังเดิม ตอนนี้ได้เวลาเดินทางกลับบ้านกันแล้วล่ะ

Penelope Chole Lombardia - #7B1FA2

โพสต์โดย: Theophile Juarez Aug 30 2023, 10:25 PM

ณ จุดที่เข็มยาวบนนาฬิกาเวียนมาบรรจบลงที่เลขหก เจิ้งเจียกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ที่เดินสวนกันไปมาอย่างไม่รู้จบรู้สิ้น เขาละสายตาออกจากจอของเครื่องประดับบนข้อมือ ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาคนที่อยู่ในความคิดช้า ๆ ชายหนุ่มหวังว่าเธอจะไม่ลืมนัดในครั้งนี้ หลังจากที่ชวดเจอกันในกรุงลอนดอนไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
Amelia Mandeville
เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองยกมือขึ้นโบกไว ๆ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อกันมาแต่ไกล หญิงสาวกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ ก่อนจะสะดุดลงเมื่อวิ่งชนกับใครบางคน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลางวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปใกล้พร้อมช่วยเหลือเผื่อเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นมา
Amelia Mandeville
Zion Zayne
ทว่าคนทั้งคู่ดูเหมือนจะรู้จักกันมาก่อน ชายหนุ่มเลยทำแค่เพียงเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเอมิเลีย ก่อนจะยิ้มให้คนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก เมื่อคนตรงข้ามหันมามองหน้ากัน
Zion Zayne
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไซออน ผมเจิ้งเจีย แต่เรียกเจเจก็ได้ครับ" เขาหัวเราะเมื่อเห็นอีกคนชะงักไปชั่วครู่กับชื่อเต็ม เขาเข้าใจว่าคนที่นี่อาจจะไม่คุ้นชินกับการออกเสียงชื่อของเขา หลาย ๆ ครั้งเจิ้งเจียจึงตัดปัญหาไว้แต่เนิ่น ๆ ด้วยการแนะนำชื่อเล่นพร้อมกันไปด้วยเลย
Amelia Mandeville
คนโตสุดเอ่ยชวนให้ไซออนมาร่วมวงเดินสำรวจตรอกไดแอกอนด้วยกัน หลังจากที่เจ้าตัวไม่ได้มาที่นี่นานหลายปี แต่ดูเหมือนผู้ถูกชวนจะเกรงใจเขาอยู่มาก จึงเหลือบสายตามามองกันเป็นระยะ
"ไปด้วยกันก็ดีครับ คนเยอะสนุกดี"
สิ้นคำยินยอมเจ้าของใบหน้ารูปไข่ก็เผยยิ้มกว้าง คนทั้งสามตัดสินใจแวะเข้าร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยมก่อนเป็นอันดับแรก เนื่องจากเจิ้งเจียเอ่ยว่าอยากจะซื้อของบางชิ้นมาเก็บสะสมไว้สักหน่อย ผู้วิเศษชาวจีนเลือกซื้อของในร้านอย่างมีจุดมุ่งหมาย ตอนนี้คอลเลคชั่นอุปกรณ์ควิดดิชของเขาขาดของเพียงแค่สองชิ้น คือของสำหรับใช้ในตำแหน่งบีตเตอร์
ชายหนุ่มหยิบของทั้งสองอย่างขึ้นมาถือไว้ก่อนจะนำมันไปชำระเงิน เจิ้งเจียยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่าของสองชิ้นนี้ ไม่ได้แพงเกินกำลังซื้อของตัวเองมากนัก เขาได้ลูกบลัดเจอร์มาในราคา 20 เกลเลียน และไม้ตีบลัดเจอร์ราคา 25 เกลเลียน รวมทั้งสิ้นเสียไปเพียง 45 เกลเลียนเท่านั้น เมื่อเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงหันกลับไปหาอีกสองคนที่ยืนรออยู่ก่อนหน้านี้
"แล้วมีใครอยากจะแวะที่ไหนอีกไหมครับ"

#BA1E1E
Jia

#E5A8D6
Amelia

#99BADD
Zion

โพสต์โดย: Panmile Pasuthadol Aug 30 2023, 10:53 PM

วันเปิดภาคเรียนใหม่ของโรงเรียนฮอกวอตส์จะมาถึงในอีกไม่ข้า ตรอกไดแอกอนช่วงนี้จึงมีนักเรียนและผู้ปกครองมากหน้าหลายตาเดินกันให้ขวักไขว่ ร้านรวงต่าง ๆ ก็ดูมีชีวิตชีวากว่าเมื่อตอนปิดเทอมลิบลับ แม้ว่าเขาจะไม่เคยย่างกรายมายังที่แห่งนี้ในช่วงปิดเทอมก็ตาม อันที่จริงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาตรอกไดแอกอนเสียด้วยซ้ำ ทางเข้าหลังร้านหม้อใหญ่รั่วที่แสนยุ่งยากก็ทำให้เด็กชายปวดหัวไม่น้อยทีเดียว

พันไมล์ พสุธาดล เด็กชายสัญชาติไทยที่ค้นพบพลังเวทมนตร์ของตนเองและได้รับจดหมายเชิญเข้าเรียนหมาด ๆ ในเทอมนี้กำลังสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ ขณะกำถุงผ้าใส่เกลเลียนของตนไปมาจนยับยู่ยี่ พลางใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะซื้ออะไรก่อนดี และไม่แน่ใจนักว่าเจ้า 50 เกลเลียนในมือนี้จะพอซื้ออะไรได้บ้าง

ลิสต์รายการหนังสือและอุปกรณ์จำเป็นสำหรับนักเรียนชั้นปีที่ 1 ถูกพันไมล์หยิบออกมากาง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสุกใสไล่อ่านอย่างเร็ว ๆ ก่อนจะผลักประตูร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเข้าไป

“ทฤษฎีเวทมนตร์ 20 เกลเลียน… ทฤษฎีเวทมนตร์ป้องกันตัว 20 เกลเลียน อืม ซื้อตำราเรียนแค่สองเล่มเกลเลียนก็หมดแล้วแฮะ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ยังคงเขย่าถุงเกลเลียนของตนเองไปมาด้วยความเคยชิน สุดท้ายพันไมล์ก็วางหนังสือทั้งหมดลงที่เดิม แล้วหยิบปากกาขนนกและหมึกราคา 10 เกลเลียนขึ้นมาแทน

“ซื้อเจ้านี่ไปก่อนก็แล้วกัน ที่เหลือค่อยให้พ่อกับแม่ซื้อให้”

ตกลงกับตัวเองเรียบร้อยก็เดินไปชำระเงิน แล้วออกไปร้านอื่นต่อ ซึ่งเป้าหมายต่อไปของเขาก็คือร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์ เพราะพันไมล์มีสิ่งที่อยากได้อยู่ แม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งของจำเป็นที่อยู่อันดับต้น ๆ ของรายการ แต่มันก็ต้องซื้อในซักวัน

“ผ้าพันคอ ผ้าพันคอ เจอละ”

ผ้าพันคอบ้านกริฟฟินดอร์ถูกพันไมล์หยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าถึงแม้ว่ามันจะแพงกว่าตำราถึง 10 เกลเลียน แต่การได้เดินเฉิดฉายไปทั่วตรอก โดยมีผ้าพันคอประจำบ้านพันไว้รอบคอมันเป็นอะไรที่น่าภูมิใจไม่ใช่หรือไง

“ขอบคุณครับ” พันไมล์เอ่ยขอบคุณพนักงานในร้านอย่างสุภาพแล้วมุ่งไปยังร้านที่จะใช้เกลเลียน 10 เกลเลียนสุดท้ายของเขา หวังว่าร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวจะมีไอศกรีมอร่อย ๆ ในราคา 10 เกลเลียนอยู่บ้างนะ

“ไอศกรีมมะนาว 1 ที่ครับ” ปิดท้ายการช้อปปิ้งด้วยไอศกรีมหวาน ๆ เย็น ๆ ก็ไม่เลวเหมือนกัน ส่วนสิ่งของจำเป็นอื่น ๆ ที่ยังเหลืออีกหลายรายการนั้นก็ค่อยให้พ่อกับแม่มาจ่ายให้วันหลังก็แล้วกัน

_________________________________________________

Panmile Pasuthadol #A99488

โพสต์โดย: Alisha Dan Benjamin Aug 31 2023, 02:11 AM

Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ตรอกไดแอกอน

ถนนที่ดูแออัดแต่แฝงไปด้วยความคึกครืนของเหล่าผู้คนที่มาซื้อของ ตัวเขาที่ยืนงงอยู่ในดงผู้คนนั้นก็มองไปรอบๆก่อนจะมองหาพื้นที่ที่หายใจได้สะดวก เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเลือกมาเดินซื้อของในช่วงนี้หรือเพราะ ใกล้จะเปิดเทอมคนถึงได้ในถยอยมาในวันแบบนี้

"ฟู่วว หายใจได้คล่องขึ้นแหะจะว่าไปเมื่อไรยัยนั้นและพวกเด็กๆจะมากันนะ" เขาละเหนื่อยจริงๆกับการมาทำอะไรแบบนี้ ก่อนจะมีเสียงเรียกเขาเป็นเสียงที่คุ่นหูดีจริงๆ

'คุณลุงงงงงงง'

"ว่าไงครับคุณหลาน ทำไมหน้าตาเราดูเหมือนนอนไม่ค่อยพอเลย"

'น้องเจย์จะนอนเต็มอิ่มมากกกกกก ถ้าเนเน่ไม่เสียงดังเมื่อเช้า ฮื่อออออ' เขานึกขำในใจ ไม่คิดเลยว่านิสัยจะเหมือนกันจริงๆทั้งแม่ทั้งลูกเลย ในระหว่างที่ตัวของเขาและเด็กสาวข้างกาย กำลังยืนรอคนมาเพิ่มสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดธรรมดา กำลังวิ่งตรงมายังพวกเรา

'ขอโทษที่มาช้านะ พอดีติดผู้คนระหว่างเดินทางมานะ'

"ก็ยังดีที่มานะน่ะ"

'มัมหมีมาแล้วหรอออออ'

'แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมดละ' เขามองยัยคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง 'ถ้ามาก็เห็นแล้วสิยัยบื้อนี่'

'เขาน่าจะไปกันแล้วนะมัมหมี น้องเจย์เห็นโตอากับวินเส้นออกมาแต่เช้าแล้ววว'

'อ่อ เข้าใจละแล้วนี่น้องเจย์อยากซื้ออะไรคะ'

'น้องเจย์ว่าจะซื้อแผนที่ดวงจันทร์ เพราะน้องเจย์ยังอยากรู้อะไรเกี่ยวกับดวงจันทร์อีกเยอะเลยค้าบ'

"เดี๋ยวนะเธอ เธอไม่คิดจะถามนี่บ้างรึไง ยืนอยู่ข้างๆเลยนะโว้ย" เขาโวยวายออกมาไม่ดังนัก ใจจริงก็อยากจะเขย่าตัวยัยนั้นแต่ตอนนี้ พวกเขาอยู่ข้างนอกไม่ใช่ภายในหอพัก

'ไม่ถามเพราะยังไงนายก็ต้องไปเดินซื้อของพร้อมชั้นไม่ใช่'

เขากำหมัดในมือแน่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างที่คนตรงหน้าบอกยังไงเขาก็ต้องเดินไปซื้อของพร้อมกันอยู่ดีนั้นเพราะ เงินของเขามันอยู่ที่ตัวยัยนั้นไงละ เหมือนมีแม่ที่คอยดูแลเรื่องเงินเลยก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆออกมา ก็มีเสียงเรียกดังๆจนเขาหันไปมอง

Sarina Avalynn Kathiella

'เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย'

Xavier Maverick Kathiella

'สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ'

Loren Temp Kathiella

"สวัสดีครับลูกชาย ไม่เจอกันนานเลยหล่อขึ้นนะเรา"

Loren Temp Kathiella เขามองลูกชายก่อนจะเอามือไป ขยี้ผมด้วยความหมั่นเขี้ยวเจ้าเด็กหน้าหล่อ ที่ได้เขามาเยอะเหมือนกัน

'เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม'

'ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ'

'โอเคค่ะ งั้นซื้อของเสร็จแล้วไปเจอกันหน้า ร้านหม้อใหญ่ นะ'

หลังจากนั้นพวกเราไม่สิใช้คำว่าโดนลากไปยัง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก จะดีกว่าหลังจากที่เดินมาถึงที่หน้าร้านก่อนจะหันไปแบมือขอเงินจากอีกคน

'มีงบแค่ 50 เกลเลียนนะจ้ะพ่อหนุ่ม'

"ขี้งกซะจริง แต่เอาเถอะยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย" ชายหนุ่มผลักประตูเข้าร้านก็พบว่าข้างในตกแต่งได้สวยงามเหมือนเช่นเคย ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนจะเข้ามาเผื่อซื้ออุปกรณ์ในนี้ เขาได้เดินตรงไปยังโซนเครื่องเขียนแล้วได้หยิบ ปากกาขนนก และเดินไปยังโซนหนังสือเรียนต่างๆ 'ปีสองนี่ต้องเรียนอะไรนะ อ่อเวทมนต์กับสมุนไพรรึเปล่านะ' เขาเอื้อมไปหยิบ ทฤษฎีเวทมนตร์ และ สารานุกรมเห็ดมีพิษ อย่างละเล่มแล้วเดินไปจ่ายเงินแล้วค่อยเดินออกไปรอข้างนอกเพื่อรออีกคนซื้อของ

'อ้าวซื้อเสร็จละหรอ งั้นเอาไอศกรีมไหมเลี้ยง'

"ก็เอาสิ นานๆทีเธอจะเลี้ยง" เขามองหญิงสาวที่หายเข้าไปในร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว สักพักแล้วเดินถือไอศกรีมออกมาด้วยใบหน้ามีความสุข เขารับไอศกรีมจากอีกคนมาลองกินดู รสชาติมันออกเปรี้ยวแต่มีความหวานจากถั่ว 'อืมเป็นรสชาติที่แปลกใหม่ดีแหะ' จากนั้นพวกเราก็เดินไปยังสถานที่นัดหมายทันที

โพสต์โดย: Renesmee Winfield Aug 31 2023, 03:11 AM

DIAGON ALLEY
11.12 AM | London, England



การเกิดเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัววินฟิลด์ พ่วงด้วยตำแหน่งทายาทคนสุดท้องของตระกูลมากทรัพย์อย่างวอลด์โวเจิลนั้น เพียงพอให้ผู้คนสามารถเรียกเรเนสเม่ว่าเกิดมาบนกองเงินกองทอง จึงไม่แปลกเลยที่สถานการณ์ในตอนนี้จะสร้างความกังวลให้กับเธออย่างหนักหน่วง

— สถานการณ์ที่กำลังพบปัญหาด้านการเงินอย่างนี้น่ะ

ที่ผ่านมาเมตามอร์ฟเมกัสเด็กแทบไม่เคยใช้คำว่า 'มีเงินไม่พอ' ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยจะจับจ่ายใช้สอยเงินไปกับอะไรง่าย ๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ว่าสองบุพการีจะมอบค่าขนมเอาไว้มากน้อยแค่ไหน มือของนักเรียนปีสามก็ไม่เคยแตะถึงก้นถุงเลยสักครั้ง ต้องขอโบ้ยความผิดพลาดครั้งนี้ให้กับเจ้าของชื่อ ควีนลินน์ เซน ไซแนกซาร์เลียร์ ที่ชักชวนเธอบินลัดฟ้าไปเที่ยวในประเทศนู้นที ประเทศนี้ที รู้ตัวอีกทีงบประมาณช่วงปิดเทอมใหญ่ครั้งนี้ก็ถูกผลาญไปจนเกือบสิ้น เหลือไว้เพียงเหรียญทอง 50 เหรียญพอดี ไม่มีขาด และไม่มีเกิน

เมื่อพิจารณาว่าเงินจำนวนดังกล่าวแปลงได้ไม่ถึง 250 ปอนด์ดี มองเผิน ๆ ก็เหมือนจะอู้ฟู่อยู่หรอก แต่นักเรียนฮอกวอตส์ล้วนทราบดี ว่าค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ไปกับอุปกรณ์การเรียนในแต่ละเทอมนั้นมากเพียงใด หากวันนี้เรเนสเม่กลับบ้านไปโดยซื้อของจำเป็นครบทุกชิ้นได้ก็ถือว่าแต้มบุญเยอะโข นี่ยังไม่ได้พูดถึงการเดินทางกลับเอดินบะระเลยด้วยซ้ำ

"รู้แบบนี้เก็บผงฟลูติดตัวไว้สักกำก็ดีอยู่หรอก"

เอาเถอะ ถึงจะไม่อยากเสียเวลาเดินทางไปกลับอีกรอบ แต่ตอนนี้เธอคงต้องทำใจตัดของบางส่วนออกจากรายการสิ่งที่ต้องซื้อในวันนี้ไปก่อน อย่างเช่นของที่คาดเดาว่าไม่น่าจะหมดสต็อกในไว ๆ นี้ และขนมนมเนยที่กะว่าจะตุนไว้แบ่งกับพวกจอมป่วนร่วมบ้านเรเวนคลอทั้งหลาย

. . . น่าเสียดายชะมัด หมายมั่นเอาไว้อย่างดีว่าจะลองกินขนมปังกรอบรสขิงรูปตัวนิวท์แท้ ๆ เลย !

อาจเป็นเพราะโชคชะตากำหนดให้แม่มดเด็ก กวาดสายตาไปรอบ ๆ ระหว่างนึกถอดใจในจังหวะที่เหมาะสมพอดิบพอดี หรืออาจเพราะไหวพริบที่ผ่านการขัดเกลาด้วยกิจกรรมต่าง ๆ ของกิจวัตรประจำวันและลักษณะการใช้ชีวิต เรเนสเม่ถึงได้เหลือบเห็นวัตถุบางอย่างหล่นจากกระเป๋ากางเกงของผู้สัญจรอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ใส่ใจการกระทำของใครนัก จึงทำได้เพียงคาดเดาว่าคงจะถูกเกี่ยวติดมาด้วย ในตอนที่เจ้าของหยิบอย่างอื่นออกมากระมัง

. . . แล้วเธอก็มีระบบความคิดแสนเรียบง่ายเสียด้วย การสอนสั่งจากมารดาซึ่งดำรงอาชีพผู้พิพากษา ทำให้ประโยคที่ว่า 'ต้องเก็บไปคืน' ดังขึ้นมาในศีรษะเล็กโดยอัตโนมัติ

เธอไม่รู้หรอกว่าบุรุษทรงภูมิฐานผู้เป็นเจ้าของวัตถุดังกล่าวเป็นใครมาจากไหน ทราบก็เพียงว่าเขาโชคดีมาก ที่ลูกสาวบ้านวินฟิลด์เคลื่อนตัวไปคว้ามันขึ้นมาจากพื้น ก่อนเด็กที่รีบพุ่งตัวออกมาจากตรอกน็อกเทิร์นเพียงไม่กี่วินาที เรเนสเม่ไม่ได้ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายประมวลผลเพื่อลดโอกาสที่จะเกิดการแย่งชิงกลางถนน กลับกัน เธอรีบหมุนตัววิ่งตามเจ้าของส่วนสูง 173 เซนติเมตรอย่างรวดเร็ว

"พี่ผู้ชายคนนั้น — พี่ทำของตกนะคะ !"

กระนั้นเส้นทางนำของกลับคืนสู่ที่อันควรไม่ได้ง่ายดายเลยสักนิด นอกจากเสียงเรียกของเธอจะถูกกลบด้วยบทสนทนาของผู้คนที่ดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ เมตามอร์ฟเมกัสเด็กก็ยังต้องคอยหลบพ่อมดแม่มดมากหน้าหลายตา ซึ่งเดินขวักไขว่ไปมาบนถนนย่านการค้าแห่งนี้ เพราะแบบนั้นทางเลือกเดียวของเธอ จึงเป็นการเอื้อมมือคว้าชายเสื้อของบุรุษผู้เป็นเป้าหมายทันทีเมื่อสบโอกาส แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าการทำเช่นนั้นจะส่งผลต่อการทรงตัวของอีกฝ่ายก็ตาม

"ขอโทษค่ะ แต่ว่าเม่เห็นเจ้านี่หล่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงของพี่"

เธอเค้นเสียงพูดแทรกจังหวะหอบหายใจ ขณะเดียวกันเองก็ยื่นสิ่งที่เก็บได้คืนเจ้าของ

Perseus Wystan Westbrooke Del Kalzer

#A3CCC9 : RENESMEE WINFIELD
#A2C8C9 : PERSEUS WYSTAN WESTBROOKE DEL KALZERRENESMEE WINFIELD

โพสต์โดย: Niklas Hinterregger Aug 31 2023, 07:01 AM

โพสต์โดย: Emilia Evaine Aug 31 2023, 01:48 PM

From Aquarius to the Land

เป็นเวลานานกว่าสามถึงสี่ปีที่เอมิเลียไม่ได้ขึ้นมาแตะผืนดิน สตรีครึ่งคนครึ่งมัจฉาผู้อาศัยอยู่ในดินแดนเงือกบรรพกาล แหวกว่ายวนเวียนอยู่ใต้ผืนสมุทรแอตแลนติกตั้งแต่ครั้นจบการศึกษา อิลเวอร์มอนีถือว่าเป็นสถาบันเวทมนตร์แห่งหนึ่ง ที่ช่วยขัดเกลาให้นางควบคุมพลังเวทของตนเองได้ดีมากยิ่งขึ้น เป็นดั่งคำสัญญาที่ตนเคยให้ไว้กับเมอร์ซีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตน หญิงสาวพาตนเองขึ้นมาเหยียบย่ำบนผืนดินอีกครั้ง แทนที่จะใช้ชีวิตอยู่ใต้ท้องสมุทรให้สมกับเป็นมงกุฎแห่งแอตแลนติก

แก้วตาสีดำสนิทจ้องมองฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในผืนน้ำ เอมิเลียแปรเปลี่ยนครีบหางให้กลายเป็นขาก่อนจะโผล่ขึ้น ณ ริมโขดหินแห่งหนึ่งแถบในสหรัฐอเมริกา อาจเป็นเพราะพายุฝนเมื่อสองถึงสามวันก่อน จึงทำให้สภาพท้องฟ้าในวันนี้ยังครึ้มผิดปกติอยู่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเสียอารมณ์แต่อย่างใด กลับกันเอมิเลียกลับรู้สึกชอบใจมากเสียอย่างนั้น เธอเงยหน้ามองก้อนเมฆขมุกขมัวที่ลอยอิ่งอยู่บนผืนฟ้า "ขอให้วันนี้อย่าพายุเข้าเลย ฉันมีนัดต้องเจอใครบางคน"

และเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้ของเธอ คือ ลอนดอนแห่งสหราชอาณาจักร เธอมีนัดกับใครสักคน ณ ที่แห่งนั้น และคงหนีไม่พ้นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตนเอง อย่าง เมอร์ซีแห่งไคเธร่า

เวทมนตร์โบราณของเผ่าเงือกสะดวกสบายกว่ามนุษย์เสียอีก เธอเรียนรู้ว่าผู้วิเศษเดินทางกันด้วยผงฟลู แต่สำหรับเงือกนอกจากจะเวียนว่ายในท้องสมุทรแล้ว การเดินทางบนบกที่รวดเร็วที่สุดสำหรับเธอ ปฏิเสธไม่ได้ว่าคงเป็นการสร้างประตูมิติแห่งวังวน

"Aquarius Comot!" สำเนียงแปร่งหูถูกเอ่ยจากหญิงสาวผิวดำ พลันใด... ผิวน้ำที่เคยแน่นิ่งก็ค่อย ๆ หมุนวนจนเป็นเกลียวคลื่นใต้ท้องสมุทร ปรากฎภาพของเมืองใหญ่ที่มีผู้คนเดินกวักไกว่กันเสียให้มาก เอมิเลียกระโจนลงไปยังวังวนประหลาดก่อนที่ทั้งร่างจะหายวับไป ราวกับว่าไม่เคยมีใครอยู่ที่ตรงนี้มาก่อน

สายน้ำค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของหญิงสาว เอมิเลียพาร่างของตนเองมาปรากฎในสถานที่ใกล้ผืนน้ำมากที่สุด หญิงสาวควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายข้างของตนเอง ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวบรรจงพิมพ์ข้อความลงไป เมื่อเสร็จสิ้นแล้วนิ้วชี้เรียวก็แตะยังปุ่ม 'ส่ง'

รออยู่สักพักข้อความก็ตอบกลับมา... เจอกันที่ร้านกาแฟ — แล้วร้านกาแฟที่ว่ามันร้านไหนกันล่ะ

โพสต์โดย: Arrietty Brielle Aust Aug 31 2023, 02:32 PM

Diagon Alley Styles Selected Apply to All Reset All ✦ Arrietty Brielle Aust

หลายรอบแล้วที่หญิงสาวหยิบเอาโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของตัวเองขึ้นมาเปิดดูเวลา สลับกับการกดเข้าแอปพลิเคชั่นสำหรับส่งข้อความเพื่อตรวจสอบข้อมูลที่ได้รับ นี่ไม่ใช่หนแรกที่จีอานัดเจอกับเพื่อนทางจดหมายทั้งสองคนอย่าง เซนดาย่า กับ เอเนส รวมถึงไม่ใช่หนแรกที่เธอมาถึงจุดหมายก่อนทั้งสอง และคงจะไม่ใช่หนสุดท้ายด้วย

ยัยเอเนสน่ะยังพออนุโลมให้ได้เพราะแจ้งไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจมาสาย ส่วนอีกหนึ่งคนที่เหลือ... คงต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียบ้าง

ลูกครึ่งญี่ปุ่นลอบกลอกตา แนวคิดและหลักความสำคัญที่ซึมซับมาจากการใช้เวลาในแดนอาทิตย์อุทัยมาเกือบทั้งชีวิต ส่งผลอย่างมากกับการพยายามเข้าใจว่า 'ผิดเวลาเพียงน้อยนิดนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับชาวตะวันตก' แม้รูปร่างหน้าตาของเพื่อนสาวทั้งสองคนจะฟ้องถึงเชื้อชาติที่ได้รับมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาเติบโตในอีกฟากหนึ่งของโลก แถมที่นี่ก็ไม่ใช่ประเทศญี่ปุ่นแต่อย่างไร

ช่างเถอะ ถ้าตัดเรื่องความตรงต่อเวลาออกไป ก็ถือว่าเป็นมิตรแท้สองคนที่คงหาอีกไม่ได้แล้วนี่นะ

ในเมื่อไม่รู้ว่าจะมาถึงกันตอนไหน อาริเอ็ตตี้ก็ไม่ได้เห็นเหตุผลใดจะต้องยืนตากแดดอยู่กับที่ เธอคิดว่าแวะไปดูสินค้าในร้านรวงต่าง ๆ เพื่อฆ่าเวลาคงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า จึงตัดสินใจส่งชื่อร้านประจำของพวกเขาทิ้งเอาไว้ แล้วสาวเท้าแวะเข้าไปในอาคารเบื้องหลังป้าย 'ร้านขายของตลกกัมเบิลและเจปส์' ระหว่างทาง

ว่ากันตามตรง ของหลายอย่างในนี้ชวนให้แม่มดสาวรู้สึกเหมือนเลือกมาผิดร้านอย่างไรอย่างนั้น ดวงตาโฉบเฉี่ยวกวาดไปบนสินค้าที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบบนชั้นวาง ส่วนมากดูจะเป็นวัตถุแบบที่เธอโตเกินวัยตื่นเต้นกับมันไปหน่อย ทว่าก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่สามารถขโมยความสนใจของเธอไปได้

จีอาตรงดิ่งไปหยิบซองจดหมายสีแดงสดขึ้นมา หากไม่ได้มีป้ายชื่อวางไว้ใกล้ ๆ กัน ก็คงหลุดลอดออกไปจากสายตาของหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย

จดหมายกัมปนาท — หาซื้อค่อนข้างยากในสังคมพ่อมดแม่มดในโตเกียว เหมาะสมสำหรับการแก้แค้นเพื่อนที่ติดต่อกันผ่านทางจดหมายบ่อย ๆ เป็นที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหนึ่งสาวจากตระกูลบาเลนเซียกา และอีกหนึ่งสาวสกุลลัวร์

รอยยิ้มบางฉายบนใบหน้าเมื่อคิดได้ว่าอยากเอามันไปใช้งานกับอะไร เธอจัดการเอาจดหมายกัมปนาทราคา 20 เกลเลียนทั้งสองชิ้นไปจ่ายเงิน ก่อนตรงไปยังฝั่งเหนือของตรอกไดแอกอน มุ่งหน้าไปยังร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอันเป็นจุดนัดใหม่ เพื่อซื้อปากกาขนนกและหมึกชุดที่ดีที่สุดอีก 10 เกลเลียน

Anais Louire #858FB1
Arrietty Brielle Aust #ECC3C1
Zendaya Balenciaga #A4907C

โพสต์โดย: Hwang Pyeonjae Aug 31 2023, 03:22 PM

"นานเเล้วเหมือนกันที่ไม่ได้มาที่นี้" เเละใช่มันนานนับปีที่เขาไม่ได้มาที่เเห่งนี้ สำเพ็งเเห่งโลกเวทมนต์ต่างกันตรงที่ไม่ต้องนั่งสาย8มาลง ไม่ว่าจะผ่านไปนานเเค่ไหนที่นี้ยังคงคอนเซ็ปย่านการค้าที่เเสนวุ่นวายเเละเหม็นอับ เสียงของผู้คนมากมายตบตีกันดังจนไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงในหัวของตัวเอง ผู้คนหนาเเน่นจนเเทบจะมองไม่เห็นทาง ไม่มั่นใจว่ามีร้านค้าที่ไหนสักเเห่งจัดโปรโมชั่นประจำเดือนอะไรรึเปล่า


หากถามว่าทำไมฮวัง พยอนเเจถึงมาอยู่ที่นี้ได้ในเวลาเเบบนี้ ก็คงต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีที่จ้างเขามาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับ ร้านเครื่องมือวิเศษไวซีเคอร์ ถ้าไม่ได้ผู้ใหญ่ใจดีคงไม่มีโอกาสได้มาที่นี้หรอก ล้อเล่นน่ะจริงๆเเล้วเขาเพียงเเค่จะมาละลายทรัพย์อันน้อยนิดของตัวเองก็เท่านั้นเอง

เเต่ด้วยปริมาณคนที่หนาเเน่นกว่าปกติการสันจรจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก สำหรับเด็กที่ยังไม่โตเต็มวัยอย่างเขา เขาเลือกที่จะมานั่งครุ่นคิดกับตัวเองก่อน จริงๆเเล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำอะไรในหัวเเค่บอกว่าให้มาที่นี้ เเละหลังจากนั้นเขาก็อาบน้ำเเต่งตัวเเล้วมุ่งตรงมาเลย ฉะนั้นมันค่อนข้างจะเคว้งสำหรับคนที่ไม่ได้วางเเผนมาให้ดีอย่างเขา โดยปกติเเล้วพวกของในโลกเวทมนต์ไม่ค่อยดึงดูดเขาสักเท่าไหร่นัก หากเทียบกับสิ่งที่มักเกิ้ลประดิษฐ์ขึ้นมา หรืออาจจะเพราะเขาถูกเลี้ยงมาให้ใช้ชีวิตเหมือนมักเกิ้ลรึเปล่านะ สิ่งของของที่นี้เลยดูเป็นไรที่ไม่น่าตื่นตาสักเท่าไหร่ เเม้ว่ามันจะเจ๋งเเค่ไหนก็ตามเขาก็เอาไปให้เพื่อนดูไม่ได้อยู่ดี เพราะเพื่อนของเขาเป็นมักเกิ้ลยังไงละ คงจะดีเหมือนกันถ้าเพื่อนๆของเขาได้เห็นอะไรเจ๋งๆเเบบนี้

"เเต่กฏก็คือกฏอะสิ " เขาพูดออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องกฏระเบียบของพ่อมดแม่มด เเม้จะอยากให้เพื่อนๆที่เป็นมักเกิ้ลได้เห็นอะไรเเบบนี้ก็ตาม เเต่ถึงจะดื้อมากเเค่ไหนก็ตามเเต่มันก็คงต้องมีลิมิตของมัน ถอนหายใจไปหนึ่งทีให้กับเรื่องเซ็งๆของตัวเอง

เเต่ดูเหมือนว่าฝูงผู้วิเศษจะยังคงหนาเเน่นไม่ต่างจากเมื่อตะกี้ ขืนเป็นอย่างงี้มีหวังไม่ได้ไปไหนกันเเน่ ถอนหายใจรอบที่สองของวัน นั่งมองพื้นอย่างหมดอารมณ์ ทันใดนั้นเองเหมือนกับหลอดไฟที่สว่างไสวเมื่อความคิดบางอย่างเเล่นเข้ามาในหัวของเขา พยอนเเจดีดตัวลุกขึ้นยืนเอามือเล็กๆป้องปากทำให้มันเหมือนกับเครื่องขยายเสียง ก่อนจะตะโกนออกไปเสียงดังฟังชัด

" อีอ้วนเมียไอยุทเป็นสายตำรวจ " มันดูเหมือนจะได้ผลเเต่ไม่ใช่เพราะทุกคนกลัวตำรวจหรืออะไร เเต่เพราะกำลังมึนงงกับสิ่งที่พึ่งออกมาจากปากของเด็กน้อย ทุกคนต่างหยุดในสิ่งที่กำลังทำ ทุกสายตาจับจ้องมาที่พยอนเเจ

" วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เเม้ว่าทุกคนจะไม่เข้าใจสถานการณ์ เเต่ก็ทำตามในสิ่งที่พยอนเเจบอกจากที่เคยวุ่นวายอยู่ เเล้วตอนนี้วุ่นวายกว่าเดิมเสียอีก ไม่เพียงเเค่ลูกค้าที่กำลังวิ่งวุ่นเเต่พ่อค้าเเม่ค้าเองก็เช่นกัน ทุกคนต่างเก็บข้าวของตัวเองเเล้ววิ่งกันไปคนละถิ่นคนละทางอย่างเเตกตื่น ไม่รู้ทำไมทำเหมือนกับว่าเเอบเล่นไพ่ยังไงอย่างงั้น ถ้าหากในโลกผู้วิเศษมีรายการคดีเด็ด เรื่องนี้คงถูกนำไปฉายอย่างเเน่นอน

"เอ้า" ตอนนี้เป็นเขาสะเองที่งงกับสถานการณ์ ไม่เพียงเเค่ลูกค้าที่หายไปเเต่พ่อค้าเเม่เองก็หายไปด้วยเช่นกัน ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าจริงๆ ถือว่าเป็นประสบการณ์ดีๆ ทำอะไรไม่ได้เเล้วเเหละเพราะดูเหมือนร้านค้าจะปิดหนีตำรวจกันไปหมดเลย(?)





#6495ED Hwang PyeonJae
✧ MCCARTHY UNIVERSE ✧

โพสต์โดย: Yolunda Deborah Benoit Aug 31 2023, 04:35 PM

DIAGON ALLEY

| The Tenth heir |

หากจะกล่าวอย่างตรงไปตรงมาแล้ว โยลันดาเองก็ไม่ทราบว่าตนเอง พาร่างเล็กของเธอมาหยุดยังตรอกจอแจแห่งนี้ทำไมกัน ‘ไดแอกอน’ สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยร้านรวง จัดจำหน่ายสินค้าต่างๆขึ้นโชว์ ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ กลางถนนยาวสุดสาย

“ครั้งล่าสุดที่มาก็คงเป็นกับเด็กบ้านวินฟิลด์สินะ ตอนนั้นหิมะยังหนาท่วมบูทอยู่เลย” ปากเล็กอ้าขยับ ก่อนก้มมองสองเท้าในสนีกเกอร์สีขาว กับกางเกงสกินนี่ยีนส์สีสวย


—ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้มันสบายกว่าบูทหนักและมีเด็กนั่นเป็นภาระแน่นอน

หากจะกล่าวด้วยสัตย์จริงแล้วนั้น ในหัวกลมเล็กของเดบอราห์ ยังไม่มีแผนการใดๆในการเดินทางมาเยือนยังที่แห่งนี้เลยด้วยซ้ำ มีเพียงคำบ่นจากเจ้าของเสียงทุ้ม ที่ดังก้องในหัวกลมๆของเธอ ทิ้งปริศนาคำใบ้ไว้ว่าจะมาสร้างเรื่องยังที่แห่งนี้ รู้สึกตัวอีกทีร่างเล็กก็เดินทางมาหยุดยังตรอกเรียบร้อยแล้วเสียอย่างนั้น

“เป็นเพราะนายอับบอร์ตตัวดี อุตส่าห์อ้อนขอซ้อนท้ายมาด้วยก็ไม่ให้มานะ แค่นี้ก็ทำงกไปได้” เสียงบ่นอุบจากปากเล็กของโยลันดากล่าว พร้อมสองเท้าที่ก้าวเดินเอื่อยเฉื่อยพาเธอมาหยุด ไม่ไกลกันกับป้าย ‘ร้านเครื่องมือวิเศษไวซีเคอร์’

นัยน์ตากลมของโยลันดา ลอบกวาดมองไปทั่วบริเวณไร้จุดหมาย ร้านรวงถูกประดับสวยงาม ล่อลวงสายตาให้หยุดมอง ผู้คนในตรอกนี้ดูหนาแน่นกว่าซอยก่อนหน้าพอควร เรียกได้ว่าหากตัวเด็กสาวจากเบอนัวต์นั้น มีความยาวขาที่สั้นกว่านี้สักเพียงน้อย คงต้องสิ้นลมหายใจ เพราะขาดอากาศเป็นแน่ ฟังดูเหมือนจะเว่อร์แต่เธอก็เว่อร์จริงๆ ไดแอกอนคนไม่เยอะขนาดนั้นแต่ก็เยอะอยู่น่ะ ..


—การต้องหาอะไรทำทั้งที่มันไม่มีอะไรทำช่างน่าเบื่อเหลือเกิน

ทว่าแผ่นหลังคุ้นตา ทั้งท่าทางประหลาดโดดเด่นด่านหน้า ทำให้เดบอราห์ที่เดินอยู่บนเนินซึ่งสูงกว่า อดคาดคิดไปถึงเพื่อนสนิทคนนึงของเธอไม่ได้ คิ้วบางเรียงเส้นสวยเลิกขึ้นทันที เมื่อเห็นท่าทีประหลาดของชายหนุ่มผู้นั้น ทรงผมถูกเซทจนเงาสะท้อนแสงแดด ทำให้ปากเล็กยกยิ้มขึ้นมาเตรียมเอ่ยเรียก

“ฮวังพยอนแ-" ยังไม่ทันได้กล่าวจบ ผู้คนระแวกนั้นพลันแตกตื่น วิ่งกระเจิงสลายตัวจากตรอกกันอย่างรวดเร็ว โยลันดาที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ พลันงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพตรงหน้าเมื่อครู่มีเพียง การป้องปากทำอะไรสักอย่างของพยอนแจเท่านั้น ทว่าสิ่งใดที่ทำให้เหล่าพ่อค้า แม่ค้าผู้วิเศษแตกกระเจิงเช่นนี้กัน ?

“ผลงานพยอนแจสินะ” กล่าวพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาประดับวงหน้าเล็ก และส่ายศีรษะเช่นเคย เห็นทีการเดินตรอกครั้งนี้คงไม่น่าเบื่อมากเท่าใดนัก ผู้คนกึ่งวิ่งกึ่งเดินผ่านร่างเล็กสวนไปอีกทาง ในระหว่างที่โยลันดาก้าวตรงไปด้านหน้า หมายจะจับตัวต้นเรื่องให้ทันควัน ถ้าจับตัวได้แล้วกระโดดเกาะหลังนำส่งแมคคาร์ธีเลยดีมั้ยนะ?

“ปลัดอาวุโสต้องภูมิใจในตัวโย! เสร็จแน่พยอนแจ”





| Yolunda Deborah Benoit | #bebebe

© 2022 The Benoît

โพสต์โดย: Duchess Steward Aug 31 2023, 08:58 PM

ดัชเชสยืนมองผู้คนเดินขวักไขว่ ไปมาในตรอกไดแอกอนแห่งนี้ มันกลับมาคึกคักอีกครั้งเมื่อเหล่าผู้วิเศษได้เดินทางมาเยือน เพื่อซื้อของสำหรับการเรียนในปีการศึกษาใหม่ที่กำลังจะมาถึง

เขายกยิ้มสักเล็กน้อยแต่ไม่สามารถปิดบังความกังวลได้เลย ดัชเชสลวงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ชตัวใหญ่ ก่อนจะนำมือแบออกมา 50 เกลเลียน งบประมาณที่ใช้สำหรับการเลือกซื้อของในวันนี้ แต่จะว่าไปกองทัพต้องเดินด้วยท้องเสมอ เขามุ่งหน้าตรงขึ้นไปยังร้านไอศกรีมที่ตั้งอยู่ฝั่งเหลือของตรอกแห่งนี้

"ไอศกรีมวนิลาที่หนึ่งครับ" ไม่นานนักไอศกรีมสีนวลถูกยื่นมาตรงหน้า

“ไอศกรีมวนิลา 10 เกลเลียน หนุ่มน้อย” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงนำเกลเลียนให้พ่อค้าโดยทันที เมื่อเสร็จรายการต่อไปที่เขาจำต้องทำเลยก็คือ การซื้อปากกาขนนกอันใหม่ไว้สำหรับการเขียนจดบันทึก ก็เรามันเป็นจำพวกเด็กที่ต้องใช้อยู่ตลอดเวลานิ ว่าแล้วจึงเดินทางต่อเพื่อซื้อปากกาขนนกในราคา 10 เกลเลียนเช่นกัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเงินจะเพียงพอต่อการสินค้าอันเดียวเท่านั้น ปีนี้เขาตั้งใจที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับดาราศาสตร์ให้มากขึ้น จึงไม่แปลกที่สินค้าอีกหนึ่งชิ้นนั่นคือ แผนที่ดวงดาว 30 เกลเลียน สุดเจ๋งอันนี้ รวมแล้ววันนี้เขาใช้ไป 50 เกลเลียน อะไรจะพอดีขนาดนั้น ดัชเชสคิดในใจ แต่กว่าจะได้สินค้าครบตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลามานานมากแล้ว เขาจึงเลือกไม่เที่ยวเล่นต่อและเดินทางกลับ้านไป…


_________________________________________________

Duchess Steward #00911f
NPC พนักงานร้านค้า #EEEEEE

โพสต์โดย: Maverick Velasquez Aug 31 2023, 09:52 PM

Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

Diagon Alley

“ไม่ได้มาที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยพูดพึมพำกับตัวเอง เมื่อถึงตรอกที่ถูกซ่อนอยู่ด้านหลังของร้านหม้อใหญ่รั่ว ที่นี่ยังคงเหมือนครั้งแรกที่ได้มาไม่มีผิด ทั้งความวุ่นวาย หรือพวกนักเรียนที่ต่างพากันมาซื้ออุปกรณ์เพื่อเตรียมเข้ารับการศึกษา
สองขายาวก้าวเดินไปตามทางอย่างช้า ๆ สายตากวาดมองไปรอบทิศอย่างพิจารณา ครั้งล่าสุดที่ได้มาก็คงจะเป็นตอนที่เขากับพี่สาวอย่างอลิเซีย ตามคุณปู่มาที่สหราชอาณาจักร
แต่คราวนี้เขามาตามคำเชิญชวนของซาริน่า หญิงสาวต้องการคนมาช่วยเลือกซื้อของ และจะเลี้ยงขนมกับเครื่องดื่มเป็นการตอบแทน
เซเวียร์มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าธนาคารกริงกอตส์ ดวงตาคู่คมพยายามมองหากลุ่มคนที่ได้นัดแนะกันเอาไว้ ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับหญิงสาวที่สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาด คู่กับกางเกงเอวสูงสีกรมท่า
“มาถึงกันนานแล้วเหรอ” พอเดินมาถึงก็เอ่ยถามออกไปในทันที ดวงตากลมใสตวัดมามอง ตั้งแต่รู้จักกับเธอมา เขาไม่เคยได้รับสายตาหวาน ๆ อย่างคนอื่น ๆ ในตระกูลสักครั้ง มีแต่มองเขาอย่างกับคนที่เกลียดกัน
Sarina Avalynn Kathiella
Loren Temp Kathiella
“สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค”
คำกล่าวทักทายจากวินเซนต์ดังขึ้นมา คนตัวสูงได้แต่โค้งหัวเล็กน้อย ก่อนที่จะทักทายอีกคนกลับกับถูกเด็กสาวประจำหน่วยแพทย์พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
Sarina Avalynn Kathiella
“มาถึงกันนานหรือยัง หรือว่าพึ่งมา?”
“ถ้าคนอื่นผมเองก็ไม่ทราบ ส่วนผมพึ่งมาถึงเมื่อกี๊นี้” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบตัดหน้าอีกคนบ้าง แต่มันกลับยิ่งทำให้ซาริน่าไม่พอใจ เมื่อเธอหันมาชักสีหน้าใส่ พร้อมกับส่งสายตามามองอย่างจิกกัด
“อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ”
Loren Temp Kathiella
“สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง”
Loren Temp Kathiella
“งั้นเราเอาไงดี”
Sarina Avalynn Kathiella
“งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา” วินเซนต์พูดเห็นด้วยกับการเสนอความคิดเห็นของซาริน่า ส่วนเซเวียร์ก็ได้แต่พยักหน้าตามอย่างจำใจ เพราะสุดท้ายเขาเองก็ต้องไปช่วยซาริน่าผลาญเงินอยู่ดี
“งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอตรงนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน”
“ครับ จะไปเลยไหม ?” มาเวอร์ริคหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ทางด้านขวามือของเขา
Sarina Avalynn Kathiella
สิ้นเสียงของเด็กสาวอายุสิบแปดปี ทุกต่างพากันแยกย้ายกันไปจับจ่ายใช้สอย กันตามอัธยาศัยที่ตรอกเก่าแก่แห่งนี้ โดยที่เขากับซาริน่าไม่ได้ไปซื้อของด้วยกัน ตามที่ได้พูดไว้ในตอนแรก
มันจึงทำให้เขาต้องเดินออกไปเดินเตร็ดเตร่ แทนการหาของสักชิ้นติดไม้ติดมือกลับไป แต่ทว่าพอเดินไปเรื่อย ๆ กับมีสิ่งล่อตาเขามากมาย จากที่คิดไว้ในตอนแรกว่าตนจะไม่ซื้ออะไร กลับกลายเป็นว่าเขาแวะเข้าออกแทบจะทุกร้านที่เดินผ่าน
โดยได้ซื้อ สร้อยคอเครื่องรางยมทูต จากร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง มาให้กับพี่สาวของเขา คราแรกตั้งใจจะซื้อพวกหนังสือที่เกี่ยวกับมักเกิ้ลกลับไปอ่าน แต่เงินเกลเลียนกลับไปพอขึ้นมา เนื่องจากทั้งเนื้อทั้งตัวมีติดกระเป๋าอยู่เพียง 50เกลเลียน จึงต้องตัดมใจที่จะไม่ซื้อ....
ในระหว่างทางเขาก็พบกับซาริน่า เทมป์ วินเซนต์ และอลิชาที่ธนาคารของพ่อมดแม่มด ทุกคนต่างมีของติดไม้ติดมือกันกลับมาหมด ยกเว้นสามคนนั้นที่มาใหม่อย่างเจย์เจย์ พี่โรส และอลิชา
Sarina Avalynn Kathiella
"เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย"
“สวัสดีครับพี่โรส” ชายหนุ่มพูดกับผู้เป็นหัวหน้าตระกูลด้วยความสุภาพ ก่อนจะนำของที่ซื้อมาเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง
“สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ”
Loren Temp Kathiella
"สวัสดีครับลูกชาย ไม่เจอกันนานเลยหล่อขึ้นนะเรา"
Loren Temp Kathiella
"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"
"ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ" สาวน้อยน่าตาน่ารักตอบผู้เป็นมารดา ด้วยท่าทางน่ารักจนเขาหลุดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู แต่เจย์เจย์มักมีนิสัยร่าเริงน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ ให้ทุกคนได้เห็นแทบทุกครั้งที่เจอ
“ไว้เจอกันใหม่นะครับ” ชายหนุ่มบอกลาทุกคน พร้อมทั้งส่งมือยกขึ้นโบกในท่าทางที่พวกมักเกิ้ลเรียกกันว่า 'บ๊ายบาย'

โพสต์โดย: Hwang Pyeonjae Aug 31 2023, 10:49 PM

ดูเหมือนว่ามันจะวุ่นวายกว่าที่เขาคิดเสียอีก มือเล็กเกาหัวไปมาอย่างรู้สึกมึนงง หันซ้ายทีหันขวาทีอย่างคนไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี หวังว่าเหตุการณ์วันนี้จะไม่เป็นเรื่องใหญ่โตจนสาวมาถึงเขาได้นะ เขาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ของวันเเล้วก็ไม่รู้ ตั้งท่าจะเดินกลับเเต่ยังไม่ทันที่เท้าจะได้ขยับ ดวงตากลมโตของเขาก็ไปสบเข้ากับใครบางคน ที่กำลังมุ่งตรงมาหาเขาด้วยเจตนาที่เเรงกล้าจนเขาสามารถสัมผัสได้จากไกลๆ เขาจะไม่รู้สึกกลัวเลย หากนั้นไม่ใช่โยลันดารุ่นพี่คนสนิทที่ เขามักจะใช้อีกฝ่ายเป็นข้ออ้างในการก่อเรื่องต่างๆมากมาย ขนอ่อนลุกซู่เหมือนกับกำลังเจอกับสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติ พยอนเเจรีบหันหลังกลับทันที เเกล้งทำเหมือนกับว่าเมื่อตะกี้ไม่ได้สบตากับอีกฝ่าย พยอนเเจคอยๆเดินอย่างไม่เร่งรีบเเม้ในใจ จะร้อนรนเหมือนกับมีคนเอาน้ำมันมาราดเเล้วจุดไฟ


เหงื่อเริ่มไหลตามกรอบหน้าของเด็กน้อย เขาดันไปสร้างเรื่องไว้สะเยอะเลยนับตั้งเเต่ที่เขาปลอมตัวเป็นอีกฝ่าย พยอนเเจรีบเร่งจังหวะการเดินทีเล็กทีละน้อย สองเท้าเดินในขณะที่สมองก็กำลังคิดหาวิธีที่จะหนีจากการจับกุมของอีกฝ่าย มองไปรอบๆเพื่อหาอะไรที่จะพอเป็นประโยชน์

เเละดูเหมือนโชคจะเข้าข้างพยอนเเจไม่น้อย ทางข้างหน้าไม่ไกลมากนักมีร้านอะไรสักอย่างที่เขาเองก็ดูไม่ออกว่าคืออะไร เเละทางขวาของเขาในตอนนี้มีเเก๊งผู้วิเศษประมาณสี่ถึงห้าคน กำลังยืนคุยกันอย่างออกรสเกี่ยวกับการเเข่งขันควิสดิชที่ผ่านมา ทันใดนั้นเองเขาก็คิดเเผนการบ้างอย่างออก เเม้มันจะดูเเย่เเต่ถ้าไม่ทำงี้มีหวังโดนพิโยจับได้เเน่ ได้เเต่กล่าวขอโทษในใจอย่างรู้สึกผิด เเต่การกระทำกับสวนทางกับความรู้สึก เขาค่อยๆหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครเห็น ร่ายคาถาบ้างอย่างใส่ทุกคนในกลุ่มนั้น ก่อนจะรีบเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าไปในกระเป๋าอย่างเร่งรีบ

"ช่วยด้วยครับบบบ ช่วยด้วยผมโดนโรคจิตตามครับ ช่วยผมด้วย!!" พยอนเเจวิ่งตรงไปยังกลุ่มผู้วิเศษ ที่เขาพึ่งจะร่ายคาถาใส่ไปเมื่อตะกี้อย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาอ้อนวอนร้องขอความช่วยเหลือ ก่อนจะสวมบทเป็นนักเเสดงชื่อดังตีบทบาทให้เเตกกระจาย น้ำตาไหลออกมาเหมือนกับกดรีโมทสั่งได้ เเต่ก็นั้นเเหละนะขอดีของการเป็นเด็กขี้เเย

"เกิดอะไรขึ้นหนู " ผู้ชายผมเขียวเป็นคนพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

พยอนเเจที่กำลังร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายชี้นิ้วไปยังโยลันดาที่กำลังเดินตามเขามา เเละเเน่นอนว่าคาถาที่เขาร่ายคือคาถาลวงตายังไงละ เเน่นอนว่าสิ่งที่คนกลุ่มนี้เห็นนั้น ไม่ใช่เด็กสาวเปรี้ยวซ่าอย่างโยลัยดาหรอกนะ เเต่เป็นผู้ชายทรงเสี่ยที่น้ำหนักเกินค่าบีเอ็มไอยังไงละ ทุกคนในกลุ่มตอนนี้ดูเเตกตื่นเเละมีท่าทีที่หวาดระเเวงไปตามๆกัน พวกเขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะตั้งท่าพร้อมที่จะประลองเวทกับโยลันดาห
ากจำเป็น เขาอาศัยจังหวะนี้รีบวิ่งเข้าไปยังร้านอะไรสักอย่างที่ดูไม่ออกเหมือนกัน

พยอนเเจหอบ เขาเหนื่อยกับการเล่นวิ่งไล่จับกับพิโยเต็มที่เเล้ว เเละเขาหวังว่าพิโยจะโดนถ้วงเวลาจากเเก๊งนั้นนะ เเละหวังว่ามันจะมากพอให้เขาได้ทำตามเเผนขั้นต่อไป เขามองไปรอบๆร้าน ดูเหมือนมันจะเป็นร้านนั่งดื่มอะไรสักอย่างเเต่นั้นก็ไม่สำคัญสักเท่าไหร่

ไม่มีเวลาให้มาพักเเล้วเขารีบทำตามเเผนขั้นต่อไปเลย หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา เปิดกระเป๋าตัวเองออกกว้างๆก่อนจะหยิบขวดยาบางอย่างขึ้นมา "เเล้วเดี๋ยวจะได้รู้ว่าเรียนปรุงยาเเล้วมันได้เอาใช้ไหม" เขาดึงผมตัวเองออกมาเส้นหนึ่งเส้น ยู่หน้าด้วยความเจ็บปวด หยอดมันลงไปในขวดยา

" หวังว่าพี่จะจำผมได้นะพี่โย อิๆ " เขายิ้มร่าอย่างสะใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องปวดหัวเเน่ๆ เขาร่ายคาถาบางอย่างก่อนจะปรากฏปืนกระบอกหนึ่งขึ้น เขาคว้ามันไว้ด้วยมือข้างที่ว่าง ปลดเซฟเเละขึ้นลำเล็งที่หัวของตัวเอง นับหนึ่งถึงสามก่อนจะลั่นไกอย่างไม่ลังเล ไม่ต้องตกใจมันไม่ใช่ปืนจริง มันเป็นเเค่เครื่องมือที่จะคัดลอกความทรงจำ ก้อนบางอย่างกระเด็นออกมาจากหัวของพยอนเเจ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเพราะสิ่งที่ยิงออกมาจากปืนมันเหมือนกระสุนที่ไม่มีจริง เเละสิ่งที่อยู่ในมือของเขาตอนนี้คือก้อนความทรงจำ มันใสๆดูเหมือนเขาวิญญานยังไงก็ไม่รู้เเต่นั้นเเหละวิธีทำงานของมัน เเละในทันทีที่ใช้งานเสร็จปืนก็หายไป เอามาไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่ก้อนใส ก่อนจะร่ายให้พวกมันเเยกชิ้นส่วนออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เเละสั่งให้พวกมันเข้าไปในสมองของทุกคนในร้าน ทันที่มันเเทกรเข้าไปในหัวของทุกคนส่งผลให้ใครก็ตามที่ได้ก้อนใสก็ต้องหยุดนิ่ง ไมว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม พยอนเเจหยิบขวดน้ำยาสรรพรสออกมาจากกระเป๋า เขาเทมันลงกับพื้นเเต่ก่อนที่มันจะได้ตกถึงพื้น ด้วยผลของคาถาบางอย่างที่เขาพึ่งจะร่ายไป ทำให้มันพวกมันลอยด้วยสภาพไร้เเรงโน้มถ้วง พวกมันเเตกตัวออกเป็นหยอดน้ำก้อนไม่ใหญ่มากนัก เเละจึงพุ่งเข้าไปในปากของทุกคนที่โดนก้อนใส่สิงสถิต

ทุกคนเริ่มเปลี่ยนสภาพกลายเป็นฮวัง พยอนเเจ เเละไม่นานก็กลายเป็นพยอนเเจโดยสมบูรณ์ เเต่เเผนจะสมบูรณ์ก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เขาเคาะไม้ลงที่ชุดของตัวเองหนึ่งที เเละมันก็เปลี่ยนกลายเป็นชุดที่เเตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง หยิบกระเป๋าใบโปรดขึ้นมา เเล้วให้ใครสักคนสะพายไว้ ก่อนจะหาที่นั่งเพื่อสักที่ เเล้วเเกล้งทำเหมือนกับว่าตัวเองเป็นหนึ่งในคนที่โดนผลของเวทมนต์ เเละเป็นอันเสร็จสิ้นรอเวลาเพียงเเค่ให้โยลันดาเข้ามาเเละทันทีที่เกิดความวุ่นวาย เขาจะอาศัยจังหวะนั้นเเหละหนีไป

ลืมอธิบายไปเลยก้อนความทรงจำจำลอง หากใครได้รับก้อนความทรงจำของใครสักคนไปจะคิดว่าตัวเองเป็นคนๆนั้นโดยสิ้นเชิง เเต่เพราะเขาเเบ่งความทรงจำออกเป็นทีละเล็กทีละน้อย ความทรงจำที่เเต่ละคนจะได้รับจะเป็นเพียงเเค่ความทรงจำสั้นๆ เท่านั้น เเต่ท้ายที่สุดทุกคนจะคิดว่าตัวเองคือฮวัง พยอนเเจ ไม่ต้องห่วงมันจะไม่ส่งผลในระยะยาวหรอก

"โชคดีนะพี่โย อิๆ "เขาหวังว่าตัวเองจะรอดเพราะหากโดนจับได้นะ มีหวังโดนพี่ธีออนบ่นหูชาเเน่ เเค่คิดถึงหน้ารุ่นพี่ประจำบ้านก็ปวดสมองเเล้ว




#6495ED Hwang PyeonJae
◊ MCCARTHY UNIVERSE ◊

โพสต์โดย: Amelia Mandeville Sep 1 2023, 02:47 AM

❝ Mission 1
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เอมิเลียไม่ได้ออกมาเที่ยวเล่นที่ตรอกไดแอกอนแห่งนี้ เท่าที่จำได้คงจะต้องเป็นช่วงฮอกวอตส์จะเปิดเทอมใหม่ ในตอนนั้นเธอได้มาที่ธนาคารกริงกอตส์ เพื่อมาฝากเกลเลียนที่ได้มาจากการทำงานประจำของเธอในช่วงวันหยุดก่อนหน้านั้น สำหรับวันนี้เธอได้มาเยือนที่นี่อีกครั้งเพราะชายหนุ่ม ที่ได้พบเจอในลอนดอนชวนเธอมาด้วยกัน ก่อนจะถึงเปิดเทอมใหม่ของฮอกวอตส์อีกครั้ง เธอไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน เธอเลยมาตามนัดที่ถูกชักชวนไว้ถึงแม้จะใกล้ถึงเวลาแล้วก็ตาม หญิงสาวมองไปที่นาฬิกาเรือนสวยที่ถูกสวมใส่ไว้ที่ข้อมือด้านซ้าย ก่อนจะรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าเธอได้เลยเวลานัดมาพักหนึ่งแล้ว ก่อนหน้าที่เธอดูยังไม่ใกล้ถึงเวลาที่นัดพบเลย มิลล์คิดในหัวว่าคงจะต้องเป็นเพราะมีผู้คนมากมายอยู่ที่แห่งนี้ จึงทำให้การเดินไปมาไม่ค่อยสะดวกเป็นแน่

“เจเจเราอยู่ทางนี้!!” เสียงหวานร้องเรียกชายหนุ่มเรือนผมสีบลอนด์ออกมาอย่างดัง เมื่อเห็นเขายืนอยู่ท่ามกลางผู้วิเศษหลายคน เธอไม่รอช้าที่จะสับเท้าวิ่งไปยังจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่ แต่ไม่ทันไรก็เผลอไปชนคนเข้าให้ แต่ดีที่ไม่มีใครเสียหลักล้มลงไป

“ขอโทษด้วยนะคะคุณ…ไซออน” เมื่อได้สติเธอรู้ตัวว่าจะต้องกล่าวขอโทษบุคคลที่ถูกเธอชนเข้า หญิงสาวรีบก้มไปหยิบกระเป๋าที่พื้นก่อนที่จะได้รู้ว่า บุคคลที่ตนได้ชนไปเป็นคนที่เธอรู้จัก มิลล์จึงเอ่ยขอโทษออกมาอย่างจริงใจ เธอกลัวว่าจะมีใครได้รับบาดเจ็บจากการซุ่มซามของเธอ

Zion Zayne

เธอไม่รู้เลยว่าเจิ้งเจียเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าของนัยน์ตาสีเฮเซลนัตหันไปส่งยิ้มหันกับบุคคลด้านหลัง ก่อนจะขยับตัวออกไปด้านข้างเขาให้คนที่ถูกเธอชนเข้าเมื่อกี้ได้พบกับเขา เธอนึกอยากจะแนะนำคนรู้จักของเธอ ให้เจิ้งเจียรู้จักเสียบ้างก็ไม่น่าเสียหายอะไรหรอก ถึงยังไงวันข้างหน้าคงมีโอกาสเจอกันมากกว่านี้อยู่แล้ว

Zion Zayne

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไซออน ผมเจิ้งเจีย แต่เรียกเจเจก็ได้ครับ” เป็นไซออนที่เริ่มเปิดประโยคแนะนำตัวเองเพื่อทำความรู้จัก ก่อนที่ชายหนุ่มด้านข้างเธอจะเริ่มแนะนำตัวเองต่อ เด็กสาวเห็นสีหน้าของไซออนที่พอได้ยินชื่อของเจิ้งเจียแล้ว ก็อดขำไม่ได้สำเนียงการออกเสียงของเจเจต่างจากผู้คนที่นี่เป็นมากโข จึงไม่ได้แปลกใจอะไรที่ไซออนจะชะงักไป

“ว่าแต่ไซออนจะไปไหนเหรอ ไปกับพวกเราไหม” เห็นเช่นนั้นมิลล์จึงเอ่ยชวนเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ให้มาร่วมเดินทางไปท่องตรอกไดแอกอนในครั้งนี้ด้วยกัน ภายในใจเด็กสาวก็แอบคาดหวังคำตอบอยู่เล็กน้อย เธออยากให้ทั้งคู่สนิทกันเหมือนกับเธอที่สนิทกับเขาทั้งคู่

“ไปด้วยกันก็ดีครับ คนเยอะสนุกดี” เมื่อเจิ้งเจียรู้สึกได้ว่าผู้ถูกชวนมีความรู้สึกเกรงใจตนเลยเอ่ยออกมาเช่นนั้น ทันทีที่เด็กสาวได้เห็นว่าไซออนตอบตกลงไปด้วยท่าทาง เธอก็ยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มตกลงคุยกันว่าจะเลือกไปที่ไหนก่อนเป็นที่แรก

ผู้วิเศษทั้งสามคนตกลงกันว่าจะเลือกไป ที่ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยมก่อนเป็นที่แรก เพื่อให้เจิ้งเจียแวะเข้าไปซื้อสิ่งของที่ต้องการก่อน จะไปที่ร้านถัดไปที่อีกสองคนต้องการไป ไซออนและเอมิเลียให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปซื้อเพียงผู้เดียว เพื่อจะไม่เป็นการเกะกะร้านเพราะพวกเธอไม่มีอะไร ที่ต้องการในร้านแห่งนั้น

“แล้วมีใครอยากจะแวะที่ไหนอีกไหมครับ” ไม่นานเกินรอชายหนุ่มก็เดินออกมาพร้อมกับของในมือของเขา เธอเห็นกับไม้ตีบลัดเจอร์และลูกบลัดเจอร์ มันทำให้เธอรู้ได้เลยว่าเขาคงจะเป็นนักสะสมอุปกรณ์ควิดดิชเป็นแน่ เหมือนมิลล์เริ่มคิดอะไรดีๆในหัวออกแล้ว แต่คงจะต้องใช้สิ่งที่คิดในวันข้างหน้าที่ยังไม่ใกล้มาถึง

“นี่อยากแวะร้านหนังสือ เดินถัดไปอีกร้านนึงก็น่าจะถึงแล้ว” เหมือนว่าไซออนเองก็ยังคิดไม่ออกว่าตนจะไปที่ไหน เธอจึงเอ่ยปากออกสิ่งที่ต้องการไปก่อน ทั้งสามเลยเลือกเดินไปที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เป็นร้านถัดไปจากร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม

เอมิเลียใช้มือผลักเปิดประตูร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเข้าไป เธอเดินตามหาโซนหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นโดย กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ในตอนนี้เธอกำลังไล่เก็บสะสมหนังสือของเขาผู้นี้อยู่เลยอยากจะซื้อไปเพิ่ม และเธอก็มักจะอ่านให้จบไปทีละเล่มในวันนี้เด็กสาวเลยเลือกหยิบหนังสือเล่ม เดินทางไปกับโทรลล์ ราคา 35 เกลเลียน และหยิบ ปากกาขนนกและหมึก ราคา 10 เกลเลียน ติดมือมาด้วยเพราะเหมือนว่าอันเก่าของเธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเดินไปจ่ายค่าสินค้าที่หยิบมาด้านหน้า รวมทั้งหมดแล้วก็เป็นราคา 45 เกลเลียน เธอจึงหยิบคว้าเกลเลียนในกระเป๋าเงินออกมาจ่ายไปให้เรียบร้อย

“ไซออนนึกออกหรือยัง ว่าอยากแวะที่ไหน บอกมิลล์กับเจเจมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ไกลแค่ไหนก็ไปได้หมดทุกที่เลย” เธอพูดออกไปเมื่อเดินออกมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านตรงที่ทั้งสองหนุ่มยืนรออยู่ พร้อมเก็บของที่ซื้อมาลงไปที่กระเป๋า

Zion Zayne


#E5A8D6 Amelia
#99BADD Zion
#BA1E1E Jia

โพสต์โดย: Zion Zayne Sep 1 2023, 10:29 AM

❝ Mission1 ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของเหล่าพ่อมดแม่มดที่มาเดินจับจ่ายใช้สอย หาซื้อสินค้าภายในตรอกไดแอกอนในช่วงใกล้เปิดภาคการศึกษา ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับได้ย้อนอดีตไปเป็นเด็กนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งอีกครั้ง แต่อดีตที่ว่ามันก็พึ่งผ่านมาเพียงแค่ไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง
ใช่แล้ว ตอนนี้ไซออนได้เลื่อนชั้น เขาขึ้นมาเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองอย่างเต็มภาคภูมิ ด้วยคะแนนที่ไม่ได้ทำให้แม่ของเขาอับอายขายขี้หน้า มิหนำซ้ำท่านยังเอาผลการเรียนของเด็กหนุ่มไปโอ้อวดเพื่อนบ้าน ที่มีสถานะเป็นผู้วิเศษเฉกเช่นเดียวกัน ยืดอกอย่างภาคภูมิใจที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั้น สามารถเอาดีทางด้านการศึกษาได้อย่างไม่น้อยหน้าใคร
เพราะฉะนั้นการเดินทางมายังตรอกไดแอกอนของไซออนในวันนี้ จึงพ่วงมาด้วยการต้องจับจ่ายใช้สอย หาซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับใช้ในการศึกษา ของที่มารดาตนฝากให้ซื้อ พร้อมด้วยรางวัลเล็กน้อยเป็นค่าขนมสำหรับอาหารที่อยากลิ้มลอง
แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้เดินไปไหนไกล ไหล่บางกลับถูกกระแทกเข้าด้วยร่างของหญิงสาว เธอมีส่วนสูงที่น้อยกว่าเขาเล็กน้อย จึงไม่ได้ทำให้มีใครคนใดได้รับบาดเจ็บ เว้นเพียงแต่กระเป๋าใบเล็กที่ร่วงหล่นลงเท่านั้น
“ขอโทษด้วยนะคะคุณ…ไซออน” คำกล่าวขอโทษถูกเอ่ยขึ้นโดยหญิงสาว พร้อมกันกับที่อีกฝ่ายก้มตัวลงเก็บกระเป๋า จึงทำให้ไม่ทันได้เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่ม จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นถึงได้รู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นสังกัดบ้านเดียวกัน
“อ้าว มิลล์ โทษทีนะเมื่อกี้เราก็ไม่ทันได้มองเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มกล่าวตอบกลับก่อนจะพบว่า มีชายแปลกหน้าผู้ที่พึ่งมาใหม่เดินเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลังของหญิงสาว ก่อนเธอจะหันไปตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้ม ดูแล้วคงจะเป็นคนรู้จักหรือไม่ก็แฟนหนุ่มที่เธอเคยพูดให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเพี้ยนน่าจะเป็นเด็กจากบ้านสลิธีรินรึเปล่านะ
“สวัสดีครับ ไซออนนะครับ เพื่อนร่วมชั้นมิลล์” ไซออนแนะนำตัวขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าอีกคนยิ้มให้แต่ไม่ได้เอ่ยทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไซออน ผมเจิ้งเจีย แต่เรียกเจเจก็ได้ครับ” การแนะนำตัวของเจเจทำให้เด็กหนุ่มอย่างไซออนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกขอบคุณอะไรก็ตามแต่ ที่ทำให้เขามีชื่อเรียกอื่นที่ง่ายกว่าการออกเสียงตามอักขระภาษาจีน
“ว่าแต่ไซออนจะไปไหนเหรอ ไปกับพวกเราไหม”
“ไปด้วยกันก็ดีครับ คนเยอะสนุกดี”
ในคราแรกที่เอมิเลียจะเอ่ยปากชวน เขากำลังจะตอบกลับด้วยการขอปลีกตัวออกไปเดินซื้อของเพียงลำพัง ทว่าด้วยเสียงของคนที่พึ่งทำความรู้จักกันไปเมื่อครู่เอ่ยชวนขึ้น หากปฏิเสธออกไปก็อาจดูเป็นการเสียมารยาท บวกกับนิสัยส่วนตัวของเด็กหนุ่มที่ปฎิเสธไม่เก่ง เมื่อโดนชวนติดต่อกันถึงสองครั้ง จึงทำให้เขาจำต้องพยักหน้ารับอย่างไม่อาจเลี่ยงได้
ทันทีที่เด็กหนุ่มตอบตกลง พวกเขาทั้งสามจึงได้พูดคุยกันถึงสถานที่ที่ต้องการจะไป โดยมีเจเจที่เป็นผู้เสนอเส้นทางก่อน เนื่องจากเขามีของที่ต้องการลิสต์ไว้ในใจอยู่แล้ว
เมื่อเดินมาจนถึง หญิงสาวและชายหนุ่มคู่รักพร้อมด้วยไซออนเดินตรงเข้าไปยังด้านในของ ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม ก่อนจะเห็นว่าเจเจมุ่งตรงไปยังสินค้าที่เขาหมายตาจะซื้อ และนำมันไปชำระเงิน
หลังจากเจเจชำระเงินจนเสร็จสิ้นเรียบร้อย เขาเดินกลับมาหาพร้อมด้วยอุปกรณ์ที่หอบหิ้วมาเต็มสองมือ พร้อมกับเอ่ยถามอีกสองคนที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ของติดไม้ติดมือกลับไป "แล้วมีใครอยากจะแวะที่ไหนอีกไหมครับ"
“นี่อยากแวะร้านหนังสือ เดินถัดไปอีกร้านนึงก็น่าจะถึงแล้ว” เป็นเอมิเลียที่เอ่ยขึ้นก่อน เธอน่าจะกำลังพูดถึงร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ซึ่งที่อันที่จริงแล้วถ้าว่ากันตามตรง ไซออนเองก็ต้องการซื้อหนังสือเพื่อใช้ในการเรียนของชั้นปีถัดไปเช่นกัน ทว่าเขากลับลืมหยิบกระดาษโน๊ตที่จดไว้มาด้วย เลยไม่แน่ใจว่าตอนนี้หนังสือที่มีอยู่แล้วมีเล่มไหนบ้าง และต้องซื้อเล่มไหนเพิ่ม
เมื่อเป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มจึงไม่ได้หยิบอะไรจากร้านหนังสือออกมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เนื่องด้วยเขากลัวว่าหากซื้อผิดจะซ้ำกับของเดิมที่มีอยู่ และเป็นการสิ้นเปลืองโดนใช่เหตุ เผลอ ๆ อาจจะโดนหักค่าขนมด้วย เพราะงั้นเขายอมให้แม่บ่นหูชา แล้วค่อยหาโอกาสกลับมาอีกรอบก่อนจะเปิดเทอมยังดีเสียกว่า
“ไซออนนึกออกหรือยัง ว่าอยากแวะที่ไหน บอกมิลล์กับเจเจมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ไกลแค่ไหนก็ไปได้หมดทุกที่เลย” เอมิเลียถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเธอได้ของตามที่ต้องการ และคราวนี้ก็ถึงตาของเด็กหนุ่มบ้างแล้วที่ต้องเลือกสถานที่ต่อไป ก่อนมือเรียวจะยกขึ้นชี้ตรงไปยังป้ายของร้าน ที่ห้อยอยู่เหนือศีรษะของผู้วิเศษที่สัญจรไปมา โดยตัวร้านที่ว่านั้นอยู่ถัดไปเพียงไม่กี่ห้อง
"ร้านเครื่องมือวิเศษไวซีเคอร์กับร้านขายเครื่องยา ตรงนั้น" เด็กหนุ่มเดินนำหลังจากชี้ให้คนทั้งคู่เห็นถึงที่ตั้งของร้าน ก่อนจะพาตัวเองตรงเข้าไปหยิบเอาตาชั่งทองเหลือง ราคา 35 เกลเลียน พร้อมกับตรงไปยังเคาน์เตอร์สำหรับชำระเงิน แล้วค่อยออกจากร้านก่อนจะเลี้ยวเข้าอีกร้านที่อยู่ถัดไป หยิบเอาสารสกัดเฮมล็อกที่ตั้งเรียงอยู่ในตู้กระจก ราคา 15 เกลเลียนออกจากร้านโดยไม่ลืมที่จะชำระเงินให้เรียบร้อย แต่อย่าถามเลยนะว่าเขาซื้อมันไปทำอะไร เพราะเด็กหนุ่มเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน หมายถึง..เขาก็ได้รับคำสั่งนี้มาจากผู้เป็นมารดาอีกที

#99BADD ⏤ Zion Zayne
#BA1E1E ⏤ Zhèng Jia
#E5A8D6 ⏤ Amelia Mandeville

โพสต์โดย: Zendaya Balenciaga Sep 1 2023, 03:30 PM

Diagon Alley Styles Selected Apply to All Reset All ✦ Zendaya Balenciaga
ข้อมือประดับด้วยนาฬิกาข้อมือเรือนหรูถูกยกขึ้นมาระดับสายตาอยู่บ่อยครั้ง ใบหน้าที่ดูเด็กกว่าอายุเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย เพราะ เธอกำลังไปนัดสายของเพื่อนเธอสาย ป่านนี้ยัยจีอาหรือคนที่นัดเธอคงกำลังหัวเสียไม่น้อย คิดเช่นนั้นสองขาเรียวจึงรีบเดินเข้ามาที่ตรอกไดแอกอนอย่างรวดเร็ว

นัยต์ตาสีฟ้าที่มาจากคอนแทคเลนส์ มองหาเพื่อนของเธอตามทางเดินในตรอกซอกซอย แต่ดูเหมือนวันนี้คนจะเยอะเป็นพิเศษ แต่ก็ยังดีพอมีช่องทางเดิน และ ที่ให้หายใจหายคอได้บ้าง 'อาริเอ็ตตี้อยู่ที่ไหนนะ'

"ตอนแรกก็กะจะมาซื้อของบ้างเอยใด แต่ไม่มีอะไรที่อยากจะซื้อเลยอ่ะ เดินเล่นเอาละกัน" ดูเหมือนว่าการพบเจออีกฝ่ายคงลำบากลำบนเล็กน้อย แถมนัดกันแล้วด้วย หากไม่ไปเจอกันคงเกิดเรื่องใหญ่ ชนิดที่ว่าต้องมีคน คอขาดบาดตายแน่ ๆ

แต่ก็น่าแปลกที่พวกเราสามคน เซนดาย่า อาริเอ็ตตี้ กับ เอเนส จะเป็นเพื่อนกันได้ ทั้งสามคนสามสาวเรียนต่างสถาบันต่างทวีปกัน แต่ก็มาบรรจบกันแบบนี้ คงเรียกว่า กรรม หรือ บุญ กันนะ?

โพสต์โดย: Temp Rogers Sep 1 2023, 10:39 PM

Loren Temp Kathiella #778899
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1

Diagon Alley | MISSION 1

บรรยากาศรอบข้างเสียงซุบซิบระหว่างบุคคลดังขึ้นเป็นระยะ ตอนนี้ตรอกไดแอกอนเต็มไปด้วยผู้วิเศษที่มาจับจ่ายใช้สอยเมื่อยามที่ต้องการ โดยเฉพาะช่วงเปิดภาคเรียนเช่นนี้จะคึกคักมาเป็นพิเศษหน่อย รวมถึงพี่น้องในตระกูลที่นัดแนะว่าจะมาด้วยเช่นกัน
จากระยะสายตาดูเหมือนว่าเขาจะจำร่างบางที่ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน ไม่รอช้าเขาจึงตัดสินใจมุ่งหน้าเดินตรงไปยังบริเวณหน้าธนาคารกริงกอตส์ ที่ตั้งเด่นหราอยู่ พร้อมกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่คุยกัน
"หวัดดีโนอา" เขาเอ่ยทักทายหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีสุภาพ พร้อมกับส่งยิ้ม
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA เขาไม่ได้เจอคนอื่น ๆ ในตระกูลบ่อยมากนักเพราะการทำงานช่วงนี้มันนักหนาเหลือเกิน ดีที่การนัดครั้งนี้เขาถือว่ามีโอกาสมาเปิดหูเปิดตาสักหน่อย เมื่อความคิดครอบงำได้ไม่นาน ก็ปรากฏชายหนึ่งขึ้นมาพร้อมเสียงทักทายที่ใคร ๆ ก็จำเขาได้
"มาถึงกันนานแล้วเหรอ" เซเวียร์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับประโยคคำถาม
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
"สักพักแล้ว"
“สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค”
เสียงเอ่ยของวินเซนต์ดังขึ้นมา เขาคิดถึงเจ้าคนนี้มากเลย จำได้ล่าสุดเราทั้งคู่ยังดูหนังค้างไว้ไม่จบ ประโยคคำถามถูกเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั้น
“อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ”
"ยังไม่เห็นยัยเจย์เลยครับ" เขาตอบพลางสังเกตรอบข้างไปด้วย
“สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง”
"ป๊ะป๊าบอกว่าจะมานะ แต่..." เขาเว้นจังหวะไปพักหนึ่ง "ยังไม่เห็นเหมือนกัน"
“งั้นเราเอาไงดี” สิ้นประโยคนั้นทุกคนจึงหันไปมองซาริน่าเป็นตาเดียว
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
“งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา”
จากนั้นเราทั้งสี่คนจึงเตรียมจะแยกย้ายกันไป
“งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอต้องนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน”
ช่วงเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็มิอาจทราบได้ แต่นาฬิกาบนผนังบอกเวลาอีกสี่นาทีจะห้าโมงเช้า
"ได้ครับ" ลอเรนทำท่ายกนิ้วให้วินเซนต์ไปหนึ่งที
ทุกคนเริ่มเดินเลือกซื้อของตามความต้องการของตนเอง ลอเรนค่ิย ๆ เลือกชมสินค้ามากมาย มีของหลายอย่างที่เขาอยากได้แต่สิ่งที่เขาเลือกหยิบติดมือก็คือ กล้องส่องทางไกล 20 เกลเลียน เอาไว้ไปเที่ยวก่อนเปิดเทอมนี้ ถามอุปกรณ์การเรียนมีมั้ยก็ต้องมีบ้าง ตำราคาถามาตรฐาน 30 เกลเลียน เพราะหากไม่ล่ะก็ คุณพ่อดุเขาเป็นแน่
เมื่อเลือกซื้อของจนพอใจแล้วเขาจึงเดินกลับมายังจุดนัดหมาย จู่ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นมา
"เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย"
“สวัสดีครับพี่โรส”
“สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ”
"สวัสดีครับอาโรส หวัดดีครับป๊าาา" เขาลากเสียงยาวเพื่อทักทายผู้เป็นพ่อที่ทำงานหนัก จนเราสองคนแทบไม่มีเวลาพบปะกันเลย แต่วันนี้ได้ถือโอกาส จากนั้นจึงยกหนังสือโชว์ เพราะเขาได้ความขยันมาจากพ่อแน่นอน
"สวัสดีครับลูกชาย ไม่เจอกันนานเลยหล่อขึ้นนะเรา"
"ฮ่า ๆ หล่อได้ใครน้าาา" เขาเอ่ยอย่างติดตลกทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาหล่อได้พ่อมาเต็ม ๆ แม้จะผสมแม่มาบ้างเล็กน้อย ทว่ามือหนาถูกยกมาขยี้ผมด้วยความเอ็นดูไปหมดเสียแล้ว
"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"
"ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ" โลแรนด์ตอบผู้เป็นแม่โดยทันที เขายืนมองด้วยท่าทียิ้ม ๆ ยังไงโลแรนด์ก็ยังดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
"ขอขนมด้วยนะครับป๊า คุณอาด้วย" เขาว่าพลางยิ้มตาหยี่ออดอ้อน ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไป ดูเหมือนว่าของทุกอย่างก็ได้ครบแล้วคงต้องกลับสักที เขาจึงเอ่ยร่ำลาตรงนั้นแล้วแยกตัวออกมาโดยทันที

โพสต์โดย: Seth Vysander Sep 2 2023, 01:19 AM

DIAGON ALLEY | mission 1

| THE NINTH HEIR |

กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งบริเวณหน้าประตูดังขึ้นเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มร่างสูงผลักบานไม้สีม่วงที่ซีดจางตามกาลเวลา พลางก้าวขาเข้าไปยังด้านในร้านที่แวะเวียนเข้ามาหลายครั้งหลายครา ตั้งแต่ได้เข้ามาร่ำเรียนที่ฮอกวอตส์ เขาสอดส่องจนถ้วนทั่วพบว่ามีพ่อมดแม่มดเพียงหยิบมือ ที่มาเลือกจับจ่ายใช้สอยซึ่งนานทีจะได้พบเห็น จากร้านยอดฮิตที่มักจะคราคร่ำไปด้วยผู้คนอยู่เสมอ อย่างร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์ รอยยิ้มจึงพลันระบายขึ้นบนใบหน้า เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะไม่ต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่นัก
“สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม สนใจอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ” น้ำเสียงฟังดูคุ้นหูดังขึ้นทักทายจากทางด้านหลัง เรียกให้ทายาทคืนจันทร์ดับหันกลับไปหา
“ครับ ผมมาเลือกซื้อเสื้อคลุมบ้านเรเวนคลอ” เรือนผมสีเข้มขยับไหว ยามใบหน้าได้รูปพยักหน้าขึ้นลงพร้อมบอกความต้องการของตน กับหญิงสาวมีอายุท่าทางใจดี หล่อนส่งยิ้มให้กันพลางผายมือไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่เต็มไปด้วยเสื้อคลุมหลากสีแขวนเรียงราย ก่อนเราจะพากันมาหยุดอยู่ในส่วนของชุดประจำบ้านนกอินทรีย์ หรือ นกฮูก ที่เด็กในบ้านต่างพากันเรียกขานอย่างติดตลก
เรียวนิ้วที่ดูผ่านการหยิบจับเนื้อผ้ามานับครั้งไม่ถ้วน ไล่ไปตามขนาดของเสื้อคลุมพร้อมกับเสียงฮึมฮัมในลำคอราวกับใช้ความคิด แล้วจึงหยิบเอาเสื้อคลุมสีดำตัดกับสีน้ำเงินออกมาตัวหนึ่ง ซึ่งมองปราดเดียวร่างสูงโปร่งก็รู้ได้ทันที ว่ามันคือขนาดเดียวกันกับที่เขาใส่อยู่ประจำอย่างน่าประทับใจ ทว่า..
“เอ่อ ลืมบอกไปว่าผมไม่ได้มาซื้อให้ตัวเอง” เสียงทุ้มดังขึ้นท้วงก่อนจะเอ่ยต่อ “เธอตัวสูงประมาณนี้ครับ” อับบอร์ตยกมือขึ้นขนานชิดกับอกกว้าง ก้มหน้าก้มตาวัดเพื่อจะบอกส่วนสูงของอีกคนด้วยความไม่มั่นใจ ปีสามหรอ อืม เด็กนั่นอาจจะสูงขึ้นกว่าเดิมแล้วหรือเปล่านะ คิดได้ดังนั้นฝ่ามือขาวจึงขยับสูงขึ้นมาอีกนิด
“ไม่สิ น่าจะสูงประมาณไหล่ผมได้ล่ะมั้ง” ก้ม ๆ เงย ๆ วัดจนแน่ใจจึงยืดตัวขึ้นบอกหญิงสาวในชุดสีฉูดฉาดที่จ้องมองมา และยังไม่วายอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ในที ก่อนจะเดินหายไปจากเขาเพียงชั่วครู่ แล้วกลับมาพร้อมเสื้อคลุมอีกขนาด ที่เล็กกว่าเดิมเกือบเท่าตัว
“นี่จ้ะ พอได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มรับเอาของที่ต้องการมาไว้ในมือ ก่อนจะสบัดมันสองสามทีแล้วนาบเทียบกับลำตัวของตนเอง เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะที่ไล่สำรวจ พร้อมกับจินตนาการถึงร่างของใครอีกคนที่คอยส่งกำปั้นมาให้กันเสมอ ก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจ มาดามมัลกินส์ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
“กำลังดีเลยครับ ฝีมือร้ายกาจเช่นเคย” หันไปขอบคุณพร้อมเอ่ยชื่นชมในความเฉียบคม ในการเลือกหยิบเสื้อคลุมของหญิงมีอายุที่หัวเราะเริงร่า พลางยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเป็นพัลวันว่าไม่ได้ขนาดนั้น ก่อนชายหนุ่มจะหยิบยื่นเงินเกลเลียนจำนวน 50 เกลเลียนให้กับหล่อน แล้วจึงรีบร้อนเดินจากมา ด้วยกลัวเหลือเกินว่าจะบังเอิญเดินไปพบกับตัวต้นเรื่อง ที่ร้องงอแงจะมาด้วยกันให้ได้เมื่อคืนวานเข้า
จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าแท้จริงแล้วเขาตั้งใจมาเลือกซื้อเสื้อคลุมตัวเก่งเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสพิเศษ ที่เธอได้รับเลือกเป็นพรีเฟ็คประจำบ้านครั้งแรกเพียงเท่านั้น




| SETH ABBOTT BENOIT | #4682B4
| มาดามมัลกินส์ | #808080
© 2022 The Benoît

โพสต์โดย: Perseus Percy Jackson Sep 2 2023, 03:36 AM

http://hogwartsthai.com/forum/index.php?s=&showtopic=38721&view=findpost&p=605722

. . . ตรอกไดแอกอน

ย้อนเวลา

Mission 1

หลังจากปลีกตัวแยกมาจากซินเนสเทีย เขารีบเดินแหวกวงล้อมผู้คนที่กำลังเดินกันฝักใฝ่กันเนืองแน่น ผู้คนชลมุน สองก้าวเท้าถือกระเป๋า เดินมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แขนเสื้อของคนรอบข้างที่เขาแหวกวงออกมา เกี่ยวโดนของสำคัญที่เขาแนบไว้กับกระเป๋าถือ ฟากฝั่งนึงมีเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ผู้คนวิ่งกันให้ขวักไขว่ เหตุการณ์ไม่ค่อยสงบ เขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะไม่เดินไปใกล้ไปบริเวณฟากฝั่งนั้น

"พี่ผู้ชายคนนั้น — พี่ทำของตกนะคะ !" เสียงตะโกนตามมาหลังจากที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังทางทิศใต้ แต่เสียงของผู้คนดังกลบเสียงนั้นจนจับคำไม่ได้
เพอร์ซี่ยังคงแหวกว่ายผู้คนแล้วมุ่งหน้าเดินไป แต่สักพักมีมือคว้าชุดสูทของเขา เขาหยุดชะงักและเซเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ามาพบเด็กสาวสูงราวหน้าอกของเขา
“ขอโทษค่ะ แต่ว่าเม่เห็นเจ้านี่หล่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงของพี่” เด็กหญิงพูดไปด้วยหอบไปด้วย น้ำเสียงสั่นพร้อมยื่นซองกระดาษ
"โอ้ ขอบคุณนะครับ เกือบไปแล้วเชียว ของสำคัญเลยนะนิ" เพอร์ซี่สีหน้าตกใจ และเขาตอบกลับเด็กสาวตรงหน้า เขารู้สึกต้องตอบแทนเด็กน้อยคนนี้สักอย่าง เนื่องจากเอกสารสำคัญในซองนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่เขาเองกำลังจะเอาไปส่งมอบให้กับสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ต
"เอางี้ไปกับพี่ตรงสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตสักแปป เดี๋ยวพี่ขอไปส่งเอกสาร แล้วจะพาไปซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เป็นการตอบแทนน้องนะครับ" ชายหนุ่มพูดกลับด้วยรอยยิ้ม และเดินนำหน้าเด็กสาวไปยังจุดหมายปลายทางที่ไม่ไกลมากนัก
หลังจากดำเนินธุระส่งเอกสารเสร็จเรียบร้อย เพอร์ซี่ได้พาเด็กสาวย้อนกลับไปยังทางตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ จุดหมายที่เขากำหนดไว้นั่นคือ ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เขาสอบถามหนังสืออุปกรณ์การเรียนที่เด็กสาวต่อหน้าอยากได้ นั่นคือ พลังมืด : คู่มือป้องกันตนเอง ราคา 40 เกลเลียน ถึงแม้จะเป็นสิ่งของที่ไม่มีมูลค่ามากมาย แต่เธอก็ไม่ได้ร้องขออะไรเพิ่มเติม เพอร์ซี่รู้สึกไม่สบายใจ จึงหยิบสิ่งของในกระเป๋าถือวิเศษหยิบของขวัญให้เด็กสาวไปเพิ่มเติม พวกเขาทั้งสองใช้เวลาสนทนากันไม่มากนัก ก็พากันแยกย้ายจากกันไป เด็กหญิงคนนี้จะถูกจดจำเอาไว้ในความทรงจำที่มาช่วยให้เขาไม่สูญเสียเอกสารสำคัญไปได้

ชายหนุ่มเดินออกจากร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เพื่อเดินไปตรงจุดที่แยกกลับมาจากซินเนสเทีย ที่เธอนั้นยืนรออยู่ หรือไม่เธอแอบเดินลัดเลาะไปแถวตรอกน็อกเทิร์น ตามประสาที่เธอชอบการสังเกต

Perseus Wystan Westbrooke Del Kalzer #A2C8C9
Renesmee Winfield #A3CCC9

โพสต์โดย: Yolunda Deborah Benoit Sep 2 2023, 05:30 PM

DIAGON ALLEY 2

| The Tenth heir |

สองเท้าเล็กเริ่มติดสปีดเข้าเกียร์สูงอย่างช่ำชองทันที เมื่อเห็นร่างโปร่งที่สูงกว่าเล็กน้อยของพยอนแจ กำลังหันซ้ายทีขวาที แสดงอาการเลิ่กลั่กไม่ปกปิด แม่มดสาวชั้นปีที่ 3 ซึ่งในอดีตเคยได้ร่วมชั้นกับพยอนแจ เลือกยุติบทบาทความเป็นพี่น้องกันมาตั้งแต่ต้น พยอนแจในวันนั้นที่เดบอราห์เคยช่วยตามการบ้าน รักใคร่สามัคคี สวมเสื้อสีชมมพูในวันอาทิตย์ ถึงขั้นต้องตัดต่อภาพบูดเบี้ยว โพสต์ลงโซเชี่ยลเพื่อชวนเธอในวันนั้น กลับกำลังเดินหนีเธออยู่ในวันนีั้เนี่ยนะ


—ทั้งๆที่ตนก็ชั้นเดียวกัน แถมในตอนนี้เธออยู่ชั้นปีที่ 3 แล้วเหตุใด ทำไมเธอถึงต้องเป็นพี่ ?

“คือจะหนีหรอมันเนียนป่ะพยอนแจ ต่อให้ใส่วิกทอมือยาวแปดเมตร หรือโกนคิ้ว ฉันก็จำได้อยู่ดี” ปากเล็กกล่าวแผ่วเบา ก่อนเร่งสปีดฝีเท้าเดินฝ่ากลุ่มฝูงชนขยับเข้าใกล้เป้าหมายขึ้นเรื่อยๆ ในหัวจินตนาการถึงตำราการต่อสู้โบราณ ที่พึ่งค้นเจอในคลังมหาสมบัติของบ้านเบอนัวต์ จะต้องโจมตีอีกฝั่งด้วยท่าใดจึงจะหมัดเดียวจอด ทว่าท่าทีลุกลี้ลุกล้นที่เพิ่มขึ้น พร้อมไม้กายสิทธิ์ที่ถูกหยิบขึ้นมาของพยอนแจ กลับทำให้โยลันดาเริ่มหวั่นใจ


“อย่านะพยอนแ-” ไม่ทันสิ้นเสียงเสียงทุ้มต่ำที่ควรจะแหลมกลับดังแหวกฝูงชนออกมา ก้องถึงหูของโยลันดาเช่นกัน ก่อนภาพชายหนุ่มร่างโปร่ง ทำท่าทีอ้อนวอนอย่างน่าอดสู พร้อมน้ำตาไหลพรากปานน้ำตกบนวงหน้าได้รูป เรียกให้โยลันดาอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับการแสดงโชว์ สุดอลังการดาวล้านดวงของชายหนุ่ม


—มันกล้าทำได้ไง นี่อายคนมากนะ อยากแกล้งทำเป็นไม่รู้จักแล้ว เดินหนีกลับหอเลยได้ยัง?


“พวกแกเชื่อคนง่ายเกินอ่ะลุง เป็นนี่คือเชื่อไม่ลงลิงหลอกเจ้ามาก คลาสครูเงาะเข้าด่วน” โยลันดาเบิกตาเล็กกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว เมื่อเหล่าผู้วิเศษ ต่างเริ่มพากันชักไม้กายสิทธิ์ออกมา ตั้งท่าจะยกขึ้นร่ายคาถาป้องกัน ทว่าโยลันดากลับยกมือขึ้นโชว์ว่าตนเองนั้นไม่ได้ถืออาวุธ หรือเตรียมการต่อสู้เสียด้วยซ้ำ ทั้งระยะสายตาของพวกชายแท้ ที่มองข้ามส่วนสูงเธอขึ้นไป นั่นยิ่งทำให้นัยน์ตาวาววับ ลอบจับสังเกตุ เพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ผิดปกติ ที่พยอนแจทิ้งระเบิดไว้ให้อย่างหัวเสีย


—ปีสี่แล้วก็ไม่ดีขึ้นเลย!

“โอ้ย คือฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยอ่ะพวกลุง โยมาตามหมา!” กล่าวอย่างหงุดหงิด เมื่อแกงค์ชายร่างสูงเริ่มกรูเข้ามาบดบัง นำทัพโดยลุงหัวเขียวไร้การบำรุง ที่เริ่มทำตัวรุ่มร่าม ส่งให้ทายาทแห่งพระจันทร์ อดไม่ได้ที่จะจิ๊ปากกับตนเอง ก่อนพรูลมหายใจตั้งสติ นึกถึงสิ่งที่จะนำพาเธอออกจากตรงนี้และไล่จับหมาตัวใหญ่อย่างพยอนแจให้ได้ทัน ก่อนจะหนีแทรกออกจากตรอก ผ่านก้อนอิฐแคบยับยู่เหล่านั้น

“ถ้าทำให้เกิดการบาดเจ็บมีหวัง พากันโดนลงโทษแน่ๆ งั้นเอางี้แล้วกัน” มือเล็กแอบตั้งท่าเรียกไม้กายสิทธิ์เตรียมพร้อม ก่อนเพ่งหาช่องว่างของพื้นที่ตรงหน้า พร้อมเอ่ยปากเบาร่ายคาถา ‘เด-พรี-โม’ เกิดลมแรงขนานใหญ่ขึ้นตรงหน้า เรียกให้เหล่าผู้วิเศษมุง ต่างตกใจผงะออกจากบริเวณ เธออาศัยจังหวะชุลมุนใช้คาถาล่องหน โผล่ไปหยุดยืนในฝูงชน จ้องมองพฤติกรรมต่อไปของพยอนแจทันที

โชคดีไม่น้อยที่ทั้งเธอและชายหนุ่มตระกูลฮวัง เคยประมือกันมาบ้างแล้ว ในการแข่งขันทัวร์นาเมนต์ใหญ่ของตระกูลดังประจำโลกผู้วิเศษแห่งนี้ มือขาวของพยอนแจ ราดน้ำยาสรรพรสกลางบนอากาศก่อนใช้คาถา เสกกระจายมันเข้าปากของผู้คนทั่วบริเวณ และแน่นอนว่าทายาทแห่งนิวมูน ไม่ยอมพลาดโอกาสทองครั้งสำคัญนี้ เธอเองก็เก็บมาหนึ่งหยดเช่นกัน

น้ำยาสีสวยลอยคว้างกลางอากาศ ส่องประกายล้อแสงอ่อนของดวงอาทิตย์ บรรยากาศจอแจของตรอกกลายเป็นแผ่วเบาเมื่อร่างเล็กตัดสินใจคว้ามันกลืนลงคอ โสตประสาทดับลงชั่วครู่ สัมผัสได้ถึงอาการปั่นป่วนภายใน ก่อนจะรู้สึกได้ถึงส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น ยกให้เธอได้สูดอากาศหายใจจากเบื้องบน .. คืออยากขายาวบ้างบางที

“รสชาติแย่มาก สระผมก่อนเอามาใช้หรือเปล่าเนี่ยพยอนแจ” กระซิบแผ่วก่อนทำท่าทีกลมกลืนไปกับเหล่าพยอนแจอีกหลายสิบคนทั่วบริเวณ พร้อมค่อยๆขยับใกล้ ‘พยอนแจตัวจริง’ ในหัวครุ่นคิดถึงแผนการณ์เอาคืนไอ้ตัวแสบ ที่นั่งทำทรงเนียนไปกับเหล่าผู้คน

“แล้วมันความทรงจำตอนไหน ‘Pinky swear’ ซะดั้วะะะ” ภาพการแตะโป้งก่อนการแข่งขันนัดสำคัญปรากฏขึ้นในหัว ซึ่งโชคดีหรือโชคร้ายไม่แน่ใจนัก เพราะเธอเองดันมีความทรงจำร่วมกันจึงรู้สึกประหลาดเล็กน้อย ที่มุมมองในความทรงจำตอนนี้ เป็นมุมมองผ่านพยอนแจ หมาประจำบ้านฮวังโดนสิ้นเชิง และโชคก็คงไม่ดีนักเพราะพยอนแจไม่ตั้งใจเรียน คาถาน้ำยาสรรพรสเท่าใด มันจึงไม่สามารถกลืนตัวตนของเธอได้ทั้งหมด .. "คือบอกแล้วให้ตั้งใจเรียนเหมือนตอนร้องเพลงเจี่ยเฟย"


—บอกแล้วว่าให้ดรอปรอเรียนด้วยกัน

เมื่อขยับเข้าใกล้พอประมาณพยอนแจตัวปลอมเช่นเธอ ก็ทำตัวเลียนแบบชายหนุ่มตระกูลฮวัง โดยการนั่งยองๆลงด้านข้าง ทำท่าปวดหัวเล็กน้อย ก่อนเสมองไปรอบกาย และวนกลับมาที่พยอนแจที่นั่งห่างเธอไม่ถึงคืบ ปากหนายกยิ้มอ่อนก่อนเอ่ยปากทักออกไป

“เลย์ลาบอกว่า ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยพยอนแจ” เสียงทุ้มเอ่ยทักเพื่อนรักก่อนกระโดดขึ้นขี่คอทันที “ถ้าจะไปไหนก็ขอไปด้วย มีพยอนแจเยอะเกินไปมันน่ากลัวขาสั่นหมดแล้วเนี่ย เดินเองไม่ไหวครับเพื่อน” กล่าวจบก่อนจะร่ายคาถาเสกเชือกขึ้นพันรอบมือที่คล้องคอพยอนแจไว้อีกที พร้อมยกยิ้มร่ากระชับฝ่ามือประสานคล้องลำคอแกร่งไว้ หนาแน่นเหมือนสล๊อตแม่ลูก

—เอาล่ะเรามาเป็นพยอนแจกันไปให้หมดเล้ย

‘ว่าแต่ ..ป่านนี้รุ่นพี่คนนั้นคืออยู่ส่วนไหนของตรอกแล้วเนี่ย คือจบภารกิจนี้จะไปแอบตามดูซะหน่อย มัวแต่ไล่จับพยอนแจ ’





| Yolunda Deborah Benoit | #bebebe

© 2022 The Benoît

โพสต์โดย: Hwang Pyeonjae Sep 2 2023, 08:54 PM

ดูเหมือนความวุ่นวายที่เขาตั้งใจก่อขึ้นจะได้ผล ทุกคนคือพยอนเเจไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็คือพยอนเเจ ช่างเป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจ เหมือนกับต้องเล่นเกมส์จับผิดภาพ ต้องหาว่าคนไหนกันเเน่คือพยอนเเจตัวจริง จะเป็นพยอนเเจคนนั้นหรือจะเป็นพยอนเเจคนนี้กันน่า เเค่คิดก็ใจเต้นจนเเทบจะกระเด็นออกมาจากอกเเล้วสิ เเอบหัวเราะคริๆอยู่คนเดียว อย่างรู้สึกชื่นชมในความเก่งของตัวเอง เเค่คิดว่าคนที่กำลังวิ่งไล่จับเขาอย่างโยลันดาพอเห็นว่าในนี้มีพยอนเเจนับสิบอยู่ จะทำหน้ายังไงก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเป็นรอบที่สอง

เพราะมัวเเต่จมอยู่กับความคิดชั่วร้ายของตัวเอง พยอนเเจจึงไม่ทันได้ระวังภัยร้ายที่กำลังจะเกิดขึันกับตัวเองในอีกไม่ช้า ทันใดนั้นเองพยอนเเจอีกคนก็กระโดดขึ้นมาขี่คอเขา "โอ๊ยยยยยยยยยยย" เขาร้องออกมาเสียงดังลั่น ความเจ็บวิ่งเเล่นไปทั่วร่างกายของเขา เเละเหมือนกับคอจะหักยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาพึ่งจะอายุเท่าไหร่เองหรอทำไมมันถึงปวดขนาดนี้เนี่ย ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจสถานการณ์เเล้วเเหละว่าพยอนเเจอีกคน คือโยลันดา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเทอจะมองเเผนของเขาออกทะลุทะลุปรุโปร่ง

“เลย์ลาบอกว่า ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยพยอนแจ” โยลันดาเอ่ยทักทายเขาทันที ที่เทอกระโดดขี่คอเขา

“ถ้าจะไปไหนก็ขอไปด้วย มีพยอนแจเยอะเกินไปมันน่ากลัวขาสั่นหมดแล้วเนี่ย เดินเองไม่ไหว" โยลันดาพูดหยอกล้อเขา ก่อนที่เทอจะร่ายคาถาเชือกขึ้นพันรอบมือของตัวเอง ตอนนี้เขาหนีจากการไล่ล่าของอีกฝ่ายไม่ได้เเล้ว การไล่ล่าจบลงเพียงเท่านี้เเล้วสินะ พยอนเเจเเพ้เต็มรูปเเบบ

ทุกอย่างมันอยู่ในสายตาของเขาตั้งเเต่เเรกเเล้ว ตั้งเเต่ที่โยลันดากินน้ำยาสรรพรสเข้าไป รวมไปถึงตอนที่พยอนเเจอีกคนโดนจับได้ เเละกำลังกลายเป็นยานพาหนะให้อีกฝ่าย นาฬิกาข้อมือร้องออกมาเมื่อถึงเวลาที่เจ้าของของมันตั้งเอาไว้ เอาละดูเหมือนว่าจะถึงเวลาเเล้วสินะ

เขาไม่ได้เร่งรีบอะไร นั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจเย็น เขานั่งมองดูพยอนเเจอีกคนอ้อนวอน ร้องขอความเห็นใจจากโยลันดาเหมือนกับ ว่าตัวเองกำลังจะโดนฆ่ายังไงอย่างงั้น

"โอ๊ยพิโย ปล่อยผมไปเหอะะะ ผมขอร้องง"ตลกดีเหมือนกันที่คนโดนขี่คอร้องอ้อนวอนเเบบนั้น

"ยอมเเล้วพิ ปล่อยผมไปเหอะนะได้โปรด" ดูเหมือนว่ามันน้ำยามันจะหมดฤทธิ์เเล้วน่ะสิ เพราะจากเสียงที่ดูใสนุ่มจะเปลี่ยนเป็นทุ่มต่ำ เเล้วไหนจะเป็นลักษณะทางกายภาพที่เริ่มเปลี่ยนกลับไปอย่างที่เคยเป็น ความทรงจำที่เคยได้รับก็หายไปด้วยเช่นกัน ความเข้าใจผิด ที่เกิดจากความมึนของยาบวกกับก้วนความทรงจำก็เริ่มหายไปเช่นกัน

"เเล้วหนูมาขี่คอลุงทำไมละเนี่ย" ลุงวัยเก้าสิบพูดขึ้นมาทันที เมื่อความเจ็บปวดที่คอเริ่มประทุขึ้นอีกครั้ง

"say cheese " เขาพูดก่อนจะกดปุ่มถ่ายภาพทันที เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น ภาพที่โยลันดากำลังขี่คอคนเเก่ ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเเละควรค่าเเก่การเก็บไว้เสียเหลือเกิน ในจังหวะที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้เเหละเหมาะที่สุดเเล้ว "เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส" คาถาปลดอาวุธถูกร่ายโดยพยอนเเจตัวจริง เเละตามาด้วยคาถาเเช่เเข็ง ตอนนี้โยลันดาขยับตัวไม่ได้อยู่บนคอคุณลุงคนนั้นเเล้ว

เขาเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหาโยลันดา เขายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ "พิโยเก่งอะ"" เขาชมอีกฝ่าย ก่อนจะยักไหล่ไปหนึ่งที "เมบี ถ้าพี่ฟังเจียเฟยพี่อาจจะจับผมได้ก็ได้นะ ฮ่าๆ" เขาเเอบดึงเส้นผมโยลันดามาสองเส้น "จะใช้ให้คุ้มเลยเเหละ" เขาพูด

"ผมหวังว่าพี่จะมีไรต้องไปทำนะพิโย อย่าคิดจะตามผมเลยเพราะว่ากว่าจะเจอคงน่าจะเปิดเทอมเลยอะ " เขาพูดก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ใช้คาถาบางอย่างทำให้กระจายไปทั่วร้านบดบังวิสัยทัศน์ของโยลันดารวมถึงคนอื่นๆด้วย ก่อนหยิบน้ำยาขึ้นมาสามขวด ผสมเส้นผมให้เรียบร้อยทั้งสามขวด

"บะบายพิโย อันย๊องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" เขาลาอีกฝ่ายก่อนจะดื่มน้ำยาสรรพรส

"ผมไม่ได้กะจะหนีพี่ตั้งเเต่เเรกเเล้วโยลันดา " เขาบอกอีกฝ่ายก่อนจะผลักประตูออกไป ทันทีที่ประตูปิดลงเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นอีกคนที่โยลันดาไม่รู้จัก เเละเเน่นอนว่าเขาเเอบดึงผมของใครสักคนมาด้วย ไม่ได้มีเพียงเเค่ผมของโยลันดา เเละเขาก็ได้จ้างวานคนเเถวนั้นที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ให้ดื่มน้ำสรรพรสที่ผสมผมของโยลันดาลงไป เสียเงินเพียงเล็กน้อยเเลกกับการได้ปั้นหัวโยลันดา เเค่นี้ก็ถือว่าคุ้มเเล้วเเหละ อธิบายเเผนการให้เรียบก่อนที่ตัวเองจะเดินจากไป

เผื่อใครสงสัยว่าพยอนเเจทำได้ยังไง อย่าลืมสิว่าคนเหล่านั้นได้ความทรงจำของผมไป เเละเเน่นอนว่าของลุงคนนั้นคือความทรงจำล่าสุดยังไงละ ลุงคนนั้นเลยคิดว่าตัวเองคือพยอนเเจที่กำลังวางเเผนทำอะไรสักอย่าง เเละเเน่นอนว่าเขาตั้งใจให้โยลันดาเข้าใจเเบบนั้น ถ้าขืนหนีไปเเบบนี้ไม่นานก็ต้องโดนจับ ทางที่ดีคือต้องจับอีกฝ่ายให้ได้ก่อน เเล้วเจอกันนะพิโย



#6495ED Hwang PyeonJae
#bebebe Yolunda Deborah Benoit
#FFFFFF ลุงเเก่ๆในร้าน
✧ MCCARTHY UNIVERSE ✧

โพสต์โดย: Pheobe Jarome Fieres Sep 3 2023, 01:47 AM

Diagon Alley | Mission 1
1.30 p.m. UTC+0P
h
i
n
e
u
s
"... นี่เนสต้องซื้อหนังสือสำหรับปีห้าขนาดนี้เลยหรอพี่?" เสียงขอเนอัสพูดถึงด้วยความอ่อนแรง เมื่อเห็นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องซื้อสำหรับชั้นปีที่ห้า "พี่เฉินไม่ได้แบบ ... มีพวกหนังสือเก่าที่พี่เคยใช้เรียนเก็บไว้บ้างเลยจริง ๆ หรอ? ผมก็ไม่ได้อยากซื้อหนังสือแพง ๆ พวกนั้นตลอดสักหน่อย"

ฟีเนอัสใส่เสื้อฮู้ดแขนกุดสีชมพูและกางเกงหนังสีดำ พร้อมด้วยพี่ชายผู้จัดการคนสนิทของตนอย่างสตีเฟ่น วนกลับมาที่นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ถ้านับจากช่วงเวลาในการเปิดเทอมก็เป็นครั้งที่สองแล้ว สำหรับเทอมการศึกษานี้เขายังคงเป็นพรีเฟ็คประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟเช่นเดิม จะมีก็แต่ชั้นปีที่สูงขึ้นมาเป็นชั้นปีที่ห้าแล้ว สิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยตั้งแต่เขาเข้าศึกษา คือการพร่ำบ่นเรื่องราคาข้าวของในร้านค้าของตรอกไดแอกอนนั่นเอง แม้มันจะต้องซื้อด้วยความจำเป็นก็เถอะ

Stephen Chen Fières

"ก็ให้พี่มาช่วยเนสถือของง่ะ เพราะเนสน่าจะซื้อเยอะมากเลยล่ะ พี่เฉินคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ม๊า? ไม่ว่าหรอกเนอะ พี่เฉินรักน้องเนอัสจะตาย!" เขาส่งสายตาอ้อนในเชิงกวนโอ๊ยใส่สตีเฟ่นตามประสาคนสนิท

Stephen Chen Fières

"หนีผมไปไหนได้ไม่รอดหรอด ฮิ ๆ - โอ๊ะ นั่นไง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เนสว่าเราไปเริ่มซื้อของจากร้านหนังสือกันดีกว่า"

ว่าแล้วนิสัยหุนหันพลันแล่นก็เริ่มทำงานทันที เนอัสวิ่งมุ่งตรงไปที่ร้านหนังสือเจ้าประจำ ที่เขาใช้ซื้อหนังสือเรียนตั้งแต่ปีที่หนึ่งในฮอกวอตส์ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของวัน ร้านหนังสือที่นี่ก็ยังคงเป็นที่นิยมสำหรับนักเรียนและผู้จบการศึกษาเสมอ สองนัยน์ตามองกระดาษในมือสลับกับชั้นวางหนังสือสุดเรียงราย มองไปทางไหนก็มีแต่หนังสือเต็มไปหมด ก็ดูสมกับเป็นร้านหนังสือดีนี่

Stephen Chen Fières

"อ่าม ... ก็ต้องซื้อตำราดาราศาสตร์ระดับสูงสำหรับวิชาดาราศาสตร์ ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ บลา ๆ ๆ อะไรไม่รู้ที่ชื่อยาว ๆ ของวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ และอีกเล่มก็น่าจะหนังสืออักษรรูนโบราณที่แบบหนา ๆ หน่อย" เขาไล่เรียงชื่อหนังสือพวกนั้นให้แก่คนโตกว่าได้ฟัง "ถ้าเป็นหนังสือสำหรับปีห้าก็น่าจะอยู่แถว ๆ นี้ล่ะมั้ง? เดี๋ยวเนสขอหาหนังสือแป๊ป"

เนอัสกับการหาตามหาสิ่งของเป็นเรื่องแสลงต่อกัน กล่าวคือไม่ว่าอย่างไร เนอัสจะไม่มีจากหาของพวกนั้นเจอได้ในเวลาอันสั้น แม้ของที่เขาหาอยู่จะวางไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้วก็ตาม การหาหนังสือครั้งนี้ก็เป็นดั่งที่กล่าวไว้เช่นเดียวกัน เจโรมหนุ่มแทบเอาใบหน้าของตัวเองไปจ้องสันหนังสือพวกนั้นจนตาติดเข้าไปแล้ว เขาก็ยังไม่เจอสิ่งที่เรียกว่าหนังสือเรียนสำหรับปีห้าเลยสักเล่ม ในใจเริ่มเกิดความหงุดหงิดในตนเองอยู่ไม่เล็กน้อย ถ้าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองล่ะก็ ป่านนี้เขาคงกว้านหนังสือพวกนี้ออกมาจากชั้นจนเกลี้ยงแล้ว

"โอ๊ย แล้วมันหายากอะไรขนาดนั่นล่ะเนี่ย?! พี่เฉิน ผมไม่เจอหนังสือที่ต้องใช้เลย--- อั๊ก!" น้ำเสียงที่กำลังบ่นด้วยความหงุดหงิกกลับต้องเงียบลง เมื่อผู้เป็นพี่อย่างสตีเฟ่นแบกหนังสือกองใหญ่ไว้ในอ้อมอก และส่งต่อให้ฟีเนอัสที่กำลังตามหาหนังสือพวกนั้นอยู่ "ตำราดาราศาสตร์ระดับสูง ... ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ ... หนังสืออักษรรูนโบราณ อ้าว ครบแล้วนี่ พี่ไปหามาได้ยังไงอ่ะ?"

Stephen Chen Fières

"อะ อ้าวหรอ? แหะ ๆ ก็เนสไม่เห็นอ่ะ ... แต่ผมไม่ผิดนะ!"

เขารีบแก้ต่างให้แก่ตัวเอง ก่อนที่จะล้วงมือเข้ากระเป๋าเสื้อไปเพื่อหาเงินเกลเลียนขึ้นมาเพื่อเตรียมจ่าย แต่ก็ต้องตกใจขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาไม่เจอแม้แต่กระเป๋าเงินใบเดิมที่ใช้เป็นประจำ ฟีเนอัสรีบวางกองหนังสือไว้ข้างตัวที่ใกล้ที่สุด และคลำหามันในทุกกระเป๋าที่เขาพอนึกออกว่าสามารถใส่มันไว้ตรงไหนบ้าง

Stephen Chen Fières

"กระเป๋าตังค์อ่ะดิพี่ เนสว่าเนสก็หยิบมันใส่กระเป๋าเสื้อมานะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ ... เนี่ย มีแต่ห้าสิบเกลเลียนติดตัวไว้อยู่เลย" เนสกางมือที่มีเหรียญที่รวมเป็นเงินทั้งหมดนั่นให้เฉินดู "โห แค่หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงเล่มเดียว ก็ปาไปตั้งห้าสิบเกลเลียนแล้วอ่ะ ชิบแล้ว ... แบบนี้ก็ซื้อได้ไม่หมดแน่เลย เนสว่าพวกเราต้องกลับไปเอาเงินเพิ่ม---"

Stephen Chen Fières

ตาของเด็กหนุ่มชั้นปีที่ห้าลุกวาวขึ้นทันที เมื่อสตีเฟ่นเสนอทางเลือกอีกทางที่จะช่วยเนอัสให้ซื้อหนังสือนั่นทั้งหมด โดยการให้เนอัสซื้อแค่หนังสือดาราศาสตร์เล่มเดียวก็พอ ส่วนเขาจะเป็นคนออกเงินซื้อหนังสือที่เหลือให้แก่เนอัสเอง

"โห แทนที่จะซื้อให้น้องไปให้หมดเลย ... ไม่ใจเลยพี่อ่ะ" เขาข่มความดีใจไว้ด้วยการพูดแซวเฉินขำ ๆ

Stephen Chen Fières

"โอ๊ย ผมก็พูดเล่นเฉย ๆ ล่ะแม๊ะ?! ยัังไงก็ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่! เนสว่าเราไปจ่ายเงินกันเลยดีกว่า!"

สุดท้ายก็กลายเป็นการช็อปปิ้งในงบห้าสิบเกลเลียนไปโดยปริยาย หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงราคาห้าสิบเกลเลียน คือสิ่งเดียวที่เนอัสออกเงินซื้อด้วยตัวเองในวันนี้ ส่วนหนังสือที่เหลือก็ให้เป็นหน้าที่ของสตีเฟ่นที่ทำตามสัญญาเมื่อครู่ที่ได้บอกไว้ ใช้เวลาที่เคาทน์เตอร์จ่ายเงินไม่นาน ทั้งสองก็เดินออกมาจากร้านและตรงกลับไปเก็บของที่รถยนต์ไว้ก่อนในที่สุด
Phineus Jarome Fières #DA627D
Stephen Chen Fières #926C15

โพสต์โดย: Leon Fuchizawa Sep 3 2023, 02:16 AM

Diagon Alley
2.15 PM UTC+0L
e
o
nร่างของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบเศษ ก้าวผ่านกำแพงหินหลังจากทำการเปิดมันด้วยวิธีเฉพาะสำหรับผู้วิเศษ วันนี้มันจะดีกว่านี้ถ้าเกิดว่าเลออนมาที่ตรอกแห่งนี้คนเดียว แต่ในเมื่อมีเจ้าเด็กตัวสูงผู้เป็นญาติห่าง ๆ ขอติดสอยห้อยตามมาด้วย แล้วมีหรือที่เด็กหนุ่มจะปฏิเสธได้ลง ในเมื่อคำว่าญาติผู้พี่และรุ่นพี่ในบ้านมันค้ำคออยู่เช่นนี้ ดวงตาเรียวหันมองคนข้างตัวเล็กน้อยก่อนเหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็ก ที่พกติดมาด้วยขึ้นอ่านรายการที่ต้องซื้อในวันนี้ แล้วเก็บมันลงสู่กระเป๋ากางเกง ผินใบหน้ากลับมายังคนข้างตัว

“ ลีวายจะไปไหนก่อน ? ”

Levi Klay

“ ช้า ไม่ฟังละ ” เด็กหนุ่มเอ่ยขัดก่อนยกไหล่ขึ้นไหวเบา ๆ

Levi Klay

ฟูจิวาระคนน้องไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำแต่เพียงคว้ามือใหญ่กว่าของลีวาย ที่เขามองว่าเจ้าตัวเหมือนลูกหมาโกลเด้นท์ตัวหนึ่ง เดินผ่านฝูงชนแสนวุ่นวายเข้ามายังธนาคารกริงกอตส์เพื่อทำการเบิกเงินจำนวนหนึ่ง สำหรับการรับบทพี่เลี้ยงเด็กหนึ่งวันเต็ม ๆ หรือมันอาจจะไม่ใช่แค่หนึ่ง ถ้าหากทางบ้านแม่ไม่ได้ตั้งใจจะส่งเจ้าเด็กนี่มาให้เขาดูแลจนกว่าลีวายจะจบการศึกษา แบบนั้นคงวุ่นวายตาย

ใช้เวลาไม่นาน เลออนลากลีวายมายังร้านนกฮูกอายล๊อปส์ และ ร้านสัตว์วิเศษ ร้านสำหรับสัตว์เลี้ยงตัวแรกของนักเรียนหลาย ๆ คน เช่นเดียวตอนที่เด็กหนุ่มมายังที่นี่ครั้งแรก เลออนถูกชะตากับนกฮูกโรงนาตัวหนึ่งในร้าน ที่เป็นตัวที่เล็กที่สุดในบรรดาลูกนกฮูกที่เกิดมาในคอกเดียวกัน จึงตัดสินใจรับน้องกลับไปเลี้ยงจนจบการศึกษา จนถึงตอนนี้มันได้รับการดูแลจาดผู้เป็นพ่อของเขาไปแล้ว

“ ไม่ต้องรีบเลือก เอาตัวที่รู้สึกว่าเราสามารถอยู่กับเขาไปได้ตลอด หวังว่านายจะไม่โดนพวกมันพยศเอาซะก่อนแล้วกันนะ ” เด็กหนุ่มกว่าเตือนพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก

Levi Klay

“ เออน่า รอได้ เลือกไปเลย ”

น้ำเสียงหวานกล่าเพียงเท่านั้น ถึงจะบอกว่ารอได้แต่ก็ใช่ว่าเด็กหนุ่มจะยทนรออยู่เฉย ๆ เลออนเดินตามลีวายอยู่ตลอดเพื่อสังเกตอาการและพฤติกรรม เพื่อเตรียมรับมือสำหรับการอยู่ร่วมกันในอนาคด ในกรณีที่มีเหตุจำเป็น อย่างน้อยก็คงรับมือกับคำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูในบางที เวลาผ่านไปนานกว่าที่คิดในที่สุดญาติผู้น้อง ได้ทำการเลือกสัตว์เลี้ยงตัวแรกของตัวเอง โดยค่าตัวน้องทั้งหมดตกเป็นหน้าที่ของเลออนในการจ่ายเงินตามที่คาดเอาไว้ โชคดีที่น้องคนนี้ค่าตัวไม่ได้แรงมากจนถึงขั้นต้องคิดแล้วคิดอีก

เด็กหนุ่มจูงมือคนตัวสูงกว่าออกจากร้านขายสัตว์วิเศษ พร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในกระเป๋าสะพายบนไหล่คนโตกว่า คิ้วเรียวขมวดมุ่นอยู่หลายหน ทั้งทื่เจ้าตัวเล็กนี่เป็นของเขาเองก้ไม่ใช่ ไหงต้องมาแบกให้อีกก็ไม่แน่ใจ ขาเรียวก้าวต่อมาจนถึงหน้าร้านหม้อใหญ่ ร้านจำหน่ายหม้อใหญ่สำหรับการปรุงยา จุดสังเกตที่ง่ายที่สุดก็เห็นจะเป็น หม้อใหญ่ทรงกลมที่กองซ้อนกันอยู่บริเวณหน้าร้าน มือเรียวผลักประตูร้านเข้าไปด้านใน พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่มอบให้แก่เจ้าของร้าน ก่อนเดินหลบเข้าไปยังมุมเพื่อเลือกดูหม้อที่ต้องการ

Levi Klay คนเด็กกว่าถาม

“ หม้อสามชนิดมันต่างกันเวลาเอาไปปรุงน่ะ ยิ่งเป็นชนิดที่ดีจะร่นเวลาได้เยอะขึ้น แต่ก็ต้องระวังในการปรุงมากขึ้นด้วย ”

Levi Klay

“ ถามแปลก ๆ อีกละ ใครก็รู้ไหมว่า หม้อทองแดงปรุงยาได้ไวที่สุด เอ้า เอาไปถือไว้ให้หน่อย ” ไม่ว่าเปล่าส่งหม้อทองแดงขนาดมาตรฐานเบอร์สองให้กับลีวาย

Levi Klay

“ บ่นเยอะจะแก่เร็วนะรู้ป้ะไอ้หนู ”

เลออนหันไปเอ่ยคำหยอกล้อกับคนข้างตัวระหว่างที่ทำการชำระเงินสำหรับค่าหม้อทั้งสองใบ สำหรับการสอนปรุงด้วยตัวเองที่บ้านหนึ่งศูนย์หนึ่ง เหตุที่ต้องซื้อสองใบก็เพราะว่ากันการเกิดเหตุการณ์หม้อละลาย แบบที่ตัวเขาเองเคยเจอในห้องเรียนปรุงยา เพียงเพราะใส่ขนเม่นเกินลงไป ทำเอาแตกตื่นกันเกือบทั้งห้อง ทั้งสองออกจากร้านหม้อใหญ่ เลออนหันกลับไปมองตาคนน้องเพียงเล็กน้อย ก่อนจะคว้าแขนญาติตัวเองตรงมายังร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว คนโตกว่าเป็นใยเดินนำเข้าไปนั่งในมุมในสุดของร้าน เพียงเพราะต้องการความสงบสุขของวันให้มากขึ้นก็เท่านั้น

“ เราเอาซันเดย์มะนาว ขอซอสช็อกโกแลตเยอะ ๆ นะ แล้วก็ไม่เอาเชอร์รี ” เลออนกล่าว

Levi Klay

“ ทำไม ? มะนาวกับช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน ”

Levi Klay

“แล้วไป แต่พอเปิดเทอมแล้วอย่าไปบู้บิ้ความชอบคนอื่นนะ ”

Levi Klay

เลออนกรอกตาไปมาเล็กน้อยกับคำพูดที่ได้รับ อยากจะเอื้อมไปตีตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง อีกอย่างตอนนี้เขาไม่ได้อยากจะต่อปากต่อคำมากขนาดนั้น ในตอนที่น้ำตาลกำลังตกแบบนี้ เด็กหนุ่มยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้างคางรอให้อีกคนจัดการเรื่องเมนูของหวานให้เรียบร้อย พลางสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายไปพลาง ๆ สันกรามชัดคมจนได้รูป ดวงตากลม สันจมูกโด่ง รับกับทรงของริมฝีปากเป็นอย่างดี บางครั้งก็ยังนึกสงสัยว่าแกฝ่ายเป็นญาติฝ่ายแม่อย่างไร ถึงได้ไม่มีอะไรเหมือนกับตัวเลออนเองเลยสักนิด

Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

โพสต์โดย: Stephen Chen Fieres Sep 3 2023, 03:29 AM

Diagon Alley
1.30 P.M.S
t
e
p
h
e
n
ชายหนุ่มในเสื้อเชิร์ตพับแขนสีขาวและกางเกงขายาวสีดำสุภาพ ที่ตรงหน้าของเขามีเด็กหนุ่มในการดูแลของตนเดินนำอยู่ พาตัวเองและเขามาที่ตรอกไดแอกอนตามคำร้องขอของฟีเนอัส นักเรียนชั้นปีที่ห้าที่ต้องมาซื้อหนังสือเรียนในวันนี้ ทั้งที่เด็กหนุ่มตรงหน้าก็สามารถขับรถไปไหนมาได้เองพร้อมใบขับขี่ได้แล้ว แต่เนอัสก็ยังคงไหว้วานให้สตีเฟ่นเขาพาไปไหนมาไหนอยู่เสมอ

"... นี่เนสต้องซื้อหนังสือสำหรับปีห้าขนาดนี้เลยหรอพี่?" ไม่ทันไรก็มีเสียงของคนเด็กกว่าบ่นขึ้นมาตามอากาศแล้ว "พี่เฉินไม่ได้แบบ ... มีพวกหนังสือเก่าที่พี่เคยใช้เรียนเก็บไว้บ้างเลยจริง ๆ หรอ? ผมก็ไม่ได้อยากซื้อหนังสือแพง ๆ พวกนั้นตลอดสักหน่อย"

"ถ้าพี่มีพี่ก็ให้เรายืมไปตั้งนานแล้ว เราอย่าลืมสิว่าพี่ไม่ได้จบจากฮอกวอตส์นะ" เขาตอบคำถามเมื่อครู่ของเนอัสไปพร้อมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถามบางอย่างออกไป "แล้วนี่เราให้พี่ลงจากรถมาด้วยทำไมล่ะครับ?"

"ก็ให้พี่มาช่วยเนสถือของง่ะ เพราะเนสน่าจะซื้อเยอะมากเลยล่ะ พี่เฉินคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ม๊า? ไม่ว่าหรอกเนอะ พี่เฉินรักน้องเนอัสจะตาย!" ได้ยินแบบนั้นก็ทำเอาเฉินถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

"เฮ้อ...แล้วถ้าวันไหนพี่ไม่อยู่ช่วยขึ้นมา เราจะเอาตัวเองรอดไหมล่ะเนี่ย หืม?"

"หนีผมไปไหนได้ไม่รอดหรอด ฮิ ๆ - โอ๊ะ นั่นไง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เนสว่าเราไปเริ่มซื้อของจากร้านหนังสือกันดีกว่า"

ฟีเนอัสเองก็เป็นแบบนี้เป็นประจำ ตัดสินใจไวและสมาธิสั้น เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเดินนำหน้าตัวเองไปร้านที่เขาว่าแล้ว สตีเฟ่นที่ก็รีบเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อตามหลังเนอัสให้ทัน การมาตรอกไดแอกอนในครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของสตีเฟ่น แต่มันก็เป็นการดีกว่าที่การที่ปล่อยให้ตัวเองพลัดหลง อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นชินแบบนี้

เข้ามาภายในร้านตัวบรรจงและหยดหมึกที่คนเสื้อชมพูสดว่าไว้ สำหรับสตีเฟ่นแล้ว ที่นี่ก็ไม่ต่างจากร้านหนังสือที่สามารถพบเห็นได้ในลอนดอนสักเท่าไหร่ เว้นเสียแต่ว่าที่แห่งนี้มีแต่ผู้วิเศษเช่นเขาและเจโรมเข้ามาใช้บริการ บ้างก็เป็นผู้ปกครองของเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ลบ้าง หลากเพศหลากวัยที่ผสมกันไปในร้านหนังสือแห่งนี้ สองขายาวเดินตามต้นเรื่องไปจุดที่เนอัสยืนอ่านอะไรบางอย่างอยู่

"ไหน วันนี้เราต้องซื้ออะไรบ้างครับ?"

"อ่าม ... ก็ต้องซื้อตำราดาราศาสตร์ระดับสูงสำหรับวิชาดาราศาสตร์ ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ บลา ๆ ๆ อะไรไม่รู้ที่ชื่อยาว ๆ ของวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ และอีกเล่มก็น่าจะหนังสืออักษรรูนโบราณที่แบบหนา ๆ หน่อย ถ้าเป็นหนังสือสำหรับปีห้าก็น่าจะอยู่แถว ๆ นี้ล่ะมั้ง? เดี๋ยวเนสขอหาหนังสือแป๊ป"

พนันได้เลย ว่าให้ตายอย่างไรเนอัสก็หาหนังสือสำหรับปีห้าเจอหรอก เพราะที่ที่เนอัสกำลังยืนมองหาอยู่ มีป้ายติดไว้ว่าเป็นหนังสือเรียนสำหรับเด็กปีหนึ่งต่างหาก สตีเฟ่นที่เห็นดังนั้นก็กำลังจะบอกให้เขาได้รับรู้ แต่เขาก็จำได้ดีว่าหากเข้าไปขัดความพยายามตอนนี้ มีแต่จะโดนคนเด็กกว่าหงุดหงิดใส่แน่นอน เขาจึงเดินถอยออกมาและเดินไปส่วนอื่นที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก

โชคดีที่สิ่งที่คนเรียนต้องการตามหาอยู่นั้น อยู่แค่ฝั่งตรงข้ามกับชั้นหนังสือที่เด็กชายแทบเอาหน้าจุ่มเข้าไปแล้ว สตีเฟ่นที่ความจำดีอยู่พอสมควรจำได้ว่าฟีเนอัสต้องการอะไร เขาจึงเริ่มมองหารายชื่อหนังสือพวกนั้นจากสัน สายตาที่ดีกว่าพบเข้ากับทั้งสามเล่มที่อยู่ในรายการซื้อในรวดเร็ว สองมือจึงเอื้อมไปหยิบเข้ามาไว้กับตัวเองจนครบ น้ำหนักนั่นไม่ใช่น้อย ๆ เลย ต้องรีบกลับไปเอาให้เนอัสแล้วล่ะ

"โอ๊ย แล้วมันหายากอะไรขนาดนั่นล่ะเนี่ย?! พี่เฉิน ผมไม่เจอหนังสือที่ต้องใช้เลย--- อั๊ก!" น่าจะเป็นช่วงที่เขากำลังจะหันมาพูดกับตนพอดี เฉินจึงรีบยกมันให้แก่เขาทันที "ตำราดาราศาสตร์ระดับสูง ... ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ ... หนังสืออักษรรูนโบราณ อ้าว ครบแล้วนี่ พี่ไปหามาได้ยังไงอ่ะ?"

"อ่า...พี่ก็ไม่ได้ไปหาไหนไกลเลยครับ ชั้นวางมันอยู่ตรงข้ามนู่นน่ะ" เฉินตอบขณะที่ชี้ไปทางเดิมที่เดินมา

"อะ อ้าวหรอ? แหะ ๆ ก็เนสไม่เห็นอ่ะ ... แต่ผมไม่ผิดนะ!"

ก็เป็นแบบเสมอไม่ว่าจะเวลาไหน เฉินคิดขึ้นในใจขณะที่ฟังเนอัสแก้ตัวไปด้วย พร้อมยืนดูเด็กหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างกระเป๋าเสื้อ รวมไปถึงกางเกงและอื่น ๆ บนเสื้อผ้าของเขา ท่าทางดูเอาจริงมากขึ้นเมื่อเนอัสวางหนังสือลง และค้นหาพวกมันอย่างจริงจังด้วยหน้าที่เคร่งเครียด อย่าบอกนะว่าลืมอะไรไว้อีกแล้วน่ะ? ตัวเขาเองก็พลางนึกถึงภาพในรถยนต์ของตนเอง ว่ามีอะไรตกค้างไว้ภายในนั้นหรือเปล่า

"หาอะไรอยู่ล่ะคราวนี้? หรือทำอะไรตกหายไว้ในร้านหรือเปล่า?"

"กระเป๋าตังค์อ่ะดิพี่ เนสว่าเนสก็หยิบมันใส่กระเป๋าเสื้อมานะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ ... เนี่ย มีแต่ห้าสิบเกลเลียนติดตัวไว้อยู่เลย" นี่เนอัสลืมเหรียญไว้ในเสื้อผ้าตั้งห้าสิบเกลเลียนเลยหรอ? "โห แค่หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงเล่มเดียว ก็ปาไปตั้งห้าสิบเกลเลียนแล้วอ่ะ ชิบแล้ว ... แบบนี้ก็ซื้อได้ไม่หมดแน่เลย เนสว่าพวกเราต้องกลับไปเอาเงินเพิ่ม---"

"ไม่ต้องหรอกครับ เราก็ซื้อแค่หนังสือเล่มนั้นที่เราว่าไปก็ได้ พี่พอมีเงินเกลเลียนติดตัวอยู่บ้างแหละ เดี๋ยวพี่ซื้อหนังสือที่เหลือให้เนสเองครับ" เขารีบเสนอทางออกให้แก่เนอัส หลังนึกออกได้ว่าตัวเองพอมีเงินเกลเลียนติดตัวไว้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้น

"โห แทนที่จะซื้อให้น้องไปให้หมดเลย ... ไม่ใจเลยพี่อ่ะ"

"พี่ก็ไม่ได้มีเงินติดเกลเลียนติดตัวเยอะขนาดนั้นเถอะ ตั้งแต่มาที่นี่พี่ยังไม่ได้แลกเงินผอนด์เป็นเกลเลียนเลย คงซื้อให้เราไม่ได้ทั้งหมดหรอกครับ"

"โอ๊ย ผมก็พูดเล่นเฉย ๆ ล่ะแม๊ะ?! ยัังไงก็ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่! เนสว่าเราไปจ่ายเงินกันเลยดีกว่า!"

เก้าสิบเกลเลียนคือจำนวนเงินหนังสือที่สตีเฟ่นต้องจ่าย เป็นค่าหนังสือที่เหลือให้แก่เนอัสที่เขามีติดตัวแค่นั้น เห็นทีเขาต้องคงรีบออกไปแลกเงินติดตัวไว้เพิ่มมากกว่านี้แล้ว ในที่สุดทั้งสองก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกับธุระที่เสร็จสิ้น ยกให้เนอัสเป็นคนแบกกองหนังสือของตัวเอง ส่งเขาให้กลับไปเก็บหนังสือนั่นที่รถยนต์ของสตีเฟ่นก่อน ส่วนเฉินก็เดินตรงไปยังธนาคารกริงกอตส์เพื่อเบิกเกลเลียนจากเงินปอนด์ให้เรียบร้อย เสร็จสิ้นธุระของตนเองอย่างเรียบร้อยเช่นเดียวกัน
Stephen Chen Fières #926C15
Phineus Jarome Fières #DA627D

โพสต์โดย: Tommy McHarrison Fieres Sep 3 2023, 04:31 AM

Diagon Alley | Mission 1
11 amT
O
M
M
Y
"ฟังนะแอนโทนี่ ผมไม่ได้ที่จะ-" สัญญาณขาดหายไปทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเข้าสู่ตรอกไดแอกอน ทอมมี่ แม็กแฮร์ริสัน ฟิแอร์ถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาลืมเสียซะสนิทว่าโลกเวทมนตร์นั้นยังไม่มีวิวัฒนาการ ในการใช้เทคโนโลยีจากโลกมักเกิ้ล แม็กแฮร์ริสันถอดหูฟังบลูทูธสีขาวออกจากหูของเขา ในเมื่อมันใช้การไม่ได้ในตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เดี๋ยวหลังจากกลับออกมาจากตรอกไดแอกอน เขาค่อยหาทางอธิบายกับผู้ช่วยของเขาเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แม็กแฮร์ริสันก้าวเข้าไปด้านในตรอกไดแอกอนที่เต็มไปด้วยผู้คน เขาสวมแว่นกันแดดสีดำปิดดวงตาสีน้ำตาลของเขา สวมเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มตัวหนาเดินผ่านคนอื่น ๆ ที่มาจับจ่ายซื้อสอยสินค้าต่าง ๆ เช่นเดียวกัน ชายหนุ่มนึกถึงช่วงเวลาที่เขาได้เป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์ มันสนุกและเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย แม้เขาจะยังรู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะอยู่ในโลกมักเกิ้ล แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองกนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น

ทอมมี่ไม่รีรอหรือแวะดูสิ่งของในร้านขายอื่น ๆ ให้เสียเวลา เขาเดินทางไปยังตรอกไดแอกอนฝั่งใต้เพื่อไปตามนัดหมาย แม็กแฮร์ริสันได้สั่งซื้อสินค้าบางอย่าง กับชายชราในร้านขายของทิ้งแล้วเอาไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ตอนนี้เขาจึงมารับมัน ทันทีที่ไปถึงประตูบ้านเก่า ๆ ชายหนุ่มก็ไม่รีรอที่จะเปิดประตูร้านเข้าไป

"สวัสดี... ผมทอมมี่ แม็กแฮร์ริสัน" เสียงทุ้มเอ่ยแนะนำตัวเมื่อเข้ามายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ร้าน ชายชราเจ้าของร้านขายของทิ้งแล้วพิจารณาทอมมี่อยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่พูดอะไร ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนเงียบไปสักพักใหญ่

"ช่วยรอสักครู่..." ชายชรากล่าวก่อนที่เดินหายไป ทอมมี่จึงอาศัยเวลานี้ในตอนนี้เพื่อสำรวจของเก่า ๆ ที่ใช้การไม่ได้ไปเรื่อย ๆ ภายในร้านแห่งนี้มีของน่าสนใจมากมาย ทั้งนาฬิกาที่หมดสภาพหรือแม้กระทั่งเครื่องมือต่าง ๆ ของผู้วิเศษที่ไม่ใช่แล้วแถมของพวกนี้ช่างไร้ค่าและราคาจริง ๆ แต่เป้าหมายของทอมมี่ในการมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อซื้อของไร้ค่าพวกนั้น เขามีบางสิ่งที่น่าสนใจกว่ารออยู่ "มาแล้วพ่อหนุ่ม"

ทอมมี่จ้องกล่องสีดำตัดเหลี่ยมทองที่เปรอะไปด้วยดิน ชายชราเสกคาถาให้มันลอยมาอยู่ตรงหน้าทอมมี่ และใช่... เจ้ากล่องนี้มันคือ กล่องสุ่มของทิ้งแล้ว ที่มีมูลค่าถึงห้าสิบเกลเลียน ชายหนุ่มไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาคาดหวังว่าเขาจะได้พบสิ่งที่ต้องการ

"ขอบคุณ" ทอมมี่รับกล่องนี้มาและยื่นเกลเลียนในถุงสีขาวที่มีพอจำนวนพอดีไปให้ โชคดีที่ขนาดกล่องไม่ใหญ่มากเขาถึงสามารถอุ้มมันไปได้ ตอนนี้แค่หวังว่าเขาจะไม่ผิดหวังเมื่อเปิดมันออกมา

Tommy McHarrison Fieres #FBB917

โพสต์โดย: Levi Klay Sep 4 2023, 12:40 AM

copyright Leon Fuchizawa Levi Klay

Diagon Alley , 2.15 PM “ ผมขอคิดก่อน “

“ ช้า ไม่ฟังละ ” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มได้เอ่ย พี่ชายอย่างเลออนก็ได้ ลากตัวเขาเข้าไปที่ธนาคารกริงกอตสิ์ ก่อนจะพากันที่ร้านสัตว์วิเศษ

“ พี่รู้ได้ไงว่าผมจะให้พี่พามาที่นี้ ” เด็กหนุ่มเอ่ย

“ ผมเลือกนานนะ พี่รอได้ป่าว ” ลีวายได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหันมามองหน้ามามองเลออนผู้เป็นพี่ชาย

“ เออน่า รอได้ เลือกไปเลย ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปดูสัตว์เลี้ยงต่างๆภายในร้าน โดยมีผู้เป็นพี่ชายเดินตามอยู่ข้างหลัง เขาได้เดินดูสำรวจรอบร้านพลางขบคิดไปในหัวว่าจะเลือกสัตว์ชนิดใดดี ที่จะเข้ากับเขาได้

ระหว่างนั้นเสียงของร่างสูงที่เดินตามเขามานั้นก็ได้เอ่ยขึ้น

“ ไม่ต้องรีบเลือก เอาตัวที่รู้สึกว่าเราสามารถอยู่กับเขาไปได้ตลอด หวังว่านายจะไม่โดนพวกมันพยศเอาซะก่อนแล้วกันนะ ” ลีวายได้แต่มองตาขวางใส่พี่ชายของเขาที่กำลังหัวเราะ ก่อนจะเดินดูสัตว์เลี้ยงอีกรอบภายในร้าน ก่อนจะเดินไปเห็นก้อนกลมขาว ที่สะดุดตาเข้าให้ ซึ่งมันเป็นนกฮูกหิมะ ลำตัวขาวล้วน กำลังยืนมองผู้คนอยู่ที่ประตูทางเข้าภายในร้าน พลางเอ่ยพร้อมกับชี้ขึ้นไปให้พี่ชายได้เห็น

“ ผมเอาตัวนี้หละ ” ผู้เป็นพี่ชายได้พยักหน้ารับก่อนจะพากันไปจ่ายเงิน จากนั้นก็ได้ทิ้งเจ้าตัวหิมะให้ร่างสูงของผู้เป็นพี่เดินแบกไว้ที่ไหล่ โดยที่แอบขำพี่ชายของเขาไปตลอดทาง

ขาเรียวทั้งสองคนก็ได้เดินมาถึงที่หน้าร้านหม้อใหญ่ มือเรียวของร่างสูงก็ผลักประตูร้านเข้าไปด้านใน ก่อนจะเดินเข้าไปในที่มุมๆนึงภายในร้าน เด็กหนุ่มได้แต่มองผู้เป็นพี่ที่กำลังเลือกหม้ออย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

“ หม้อในมือพี่มันต่างกันยังไง ทำไหมต้องเลือกดูด้วย มันก็เหมือนๆกันหมด” ลีวายได้เอ่ยถาม พลางทำหน้าสงสัย

“ หม้อสามชนิดมันต่างกันเวลาเอาไปปรุงน่ะ ยิ่งเป็นชนิดที่ดีจะร่นเวลาได้เยอะขึ้น แต่ก็ต้องระวังในการปรุงมากขึ้นด้วย ”

“ แล้วหม้อไหนที่มันสามารถปรุงยาได้ไว ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง ก่อนจะถูกผู้เป็นพี่ใช้ให้ถือของ

“ ถามแปลก ๆ อีกละ ใครก็รู้ไหมว่า หม้อทองแดงปรุงยาได้ไวที่สุด เอ้า เอาไปถือไว้ให้หน่อย ”

“ แล้วทำไมผมต้องมาถือให้พี่ด้วยเนี่ย ” เด็กหนุ่มเอ่ย

“ บ่นเยอะจะแก่เร็วนะรู้ป้ะไอ้หนู ” ลีวายได้แต่มองตาขวางใส่ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาอย่างแผ่วเบา

“ ถึงว่าละพี่ถึงได้แก่เร็วขนาดนี้ ” เด็กหนุ่มได้เอ่ยพร้อมกับส่ายหัวไปมา ที่พี่ชายของเขาแก่เร็วกว่าที่คิดเพราะการบ่นนี่เอง ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปจ่ายเงิน และมุ่งหน้าไปที่ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว โดยมีร่างสูงของพี่ชายจูงมาตลอดทาง ก่อนจะพากันเข้าไปในร้าน และนั่งอยู่ในมุมสุดของภายในร้านดังกล่าว

“ เราเอาซันเดย์มะนาว ขอซอสช็อกโกแลตเยอะ ๆ นะ แล้วก็ไม่เอาเชอร์รี ” เสียงร่างสูงตรงหน้าเอ่ยสั่งเมนู ก่อนจะสั่งตามไปติดๆกัน ระหว่างที่นั่งรอไอศกรีม เด็กหนุ่มได้เอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายของเขาว่า

“ พี่ชอบกินรสนี้หรือครับ ผมเคยชิมแล้วไม่เห็นจะอร่อย ออกจะแปลก ”

“ ทำไม ? มะนาวกับช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน ”

“ ก็ไม่มีอะไร ผมแค่พูดเฉยๆ ” เด็กหนุ่มเอ่ยก่อนจะมองนู้น มองนี้ เพื่อกลบเกลื่อน

“ แล้วไป แต่พอเปิดเทอมแล้วอย่าไปบู้บิ้ความชอบคนอื่นนะ ”

“ ผมจะไปทำแบนั้นทำไหมกันละ ” ลีวายเอ่ยอีกครั้งก่อนจะ ก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมของเขา พลางขบคิดไปในหัวด้วยจะไปไหนต่อดี

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เด็กหนุ่มก็ได้เอ่ยขึ้น

“ พี่เลผมอยากไปซื้อหนังสือ พี่พาไปหน่อยสิ ผมอยากซื้อกลับไปอ่านสักเล่มสองเล่ม ” ลีวายได้กล่าวคำชวน พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นพี่ด้วยสีหน้าที่ออดอ้อน

Leon Fujiwara Fières

“ พี่ใครน่ารักจริง ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางหยิบเงินที่มีอยู่ภายในตัวนิดหน่อยออกมาจ่ายให้

“ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ” ลีวายได้กล่าว พลางมองหน้าร่างสูงตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนผีหลอกยังไงอย่างั้น

“ ทำไมมองผมเเบบนั้น ”

Leon Fujiwara Fières ร่างสูงเอ่ยกล่าวทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะพากันกันเดินออกไปหน้าร้าน เพื่อมุ่งไปยังร้านหนังสือ โดยมีผู้เป็นพี่ชายคอยนำทางให้





Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

โพสต์โดย: Elwynn Bryze Spencer Sep 4 2023, 02:11 PM

ธนาคารกริงก็อตส์

ร่างสูงของทายาทลำดับที่สิบสองแห่งสเปนเซอร์ ก้าวข้ามผ่านกำแพงอิฐที่กลายสภาพเป็นประตู เชื่อมร้านหม้อใหญ่รั่วเข้ามาสู่ตรอกไดแอกอน ก่อนจะเดินไปยังจุดหมายปลายทางตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากผู้มีศักดิ์เป็นพี่

เอลวินเดินเข้ามาภายในตัวอาคารหินอ่อนสีขาว ที่ตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าตรอกน๊อกเทิร์น เดินตรงผ่านโถงทางเข้าที่ตกแต่งด้วยสีเงิน พร้อมด้วยมีเคาท์เตอร์ตั้งเรียงรายตลอดสองข้างทาง เพื่อใช้สำหรับรองรับการมาใช้บริการของผู้วิเศษจำนวนมาก ยิ่งโดยเฉพาะในช่วงที่ใกล้การเปิดภาคการศึกษาใหม่ของโรงเรียนเวทมนตร์ฮฮกวอตส์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผู้คนแวะเวียนเข้ามาใช้บริการที่สถานที่แห่งนี้บ่อย ๆ

“มาทำธุระที่ตู้นิรภัยของเฮลล่า” สเปนเซอร์ลำดับที่สิบสองเอ่ยกับก๊อบลินหน้าเคาท์เตอร์ พร้อมกับยื่นจดหมายที่มีตราประจำตระกูลสเปนเซอร์และลายเซนต์ของเฮลล่า ให้แก่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กเพื่อใช้ยืนยันตัวตน




#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

โพสต์โดย: Leon Fuchizawa Sep 4 2023, 03:48 PM

Diagon Alley
Mission 1 | 3.48 PM UTC+0L
e
o
n รอเพียงไม่นานไอศกรีมรสโปรดก็ได้รับการเสิร์ฟไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่ม รูปตาหรี่เล็กลงจนมันแถบจะกายเป็นเส้นขีดเมื่อรอยยิ้มชอบอกชอบใจ ประดับเด่นชัดบนใบหน้าคล้ายลูกจิ้งจอก ช้อนเหล็กถูกใช้เป็นยานพาหนะ สำหรับเนื้อไอศกรีมสีเขียวพาสเทลเข้าสู่โพรงปาก รสเปรี้ยวของมะนาวตัดด้วยความหวานของช็อกโกแลต สำหรับเลออนแล้วมันเป็นอะไรที่ลงตัวอย่างมาก ช้อนเล็กถูกโบกสะบัดมาตามความชอบใจของเจ้าของแก้วไอศกรีม แต่ความสุขมักมีได้ไม่นาน ท้ายที่สุดเสียงของลีวายก็เรียกให้คนตัวเล็กกว่าหันกลับไปสนใจที่เจ้าตัว ก็ยังดีที่ของหวานมันหมดลงแล้ว ไม่งั้นเลออนคงเอาช้อนเคาะหัวคนเด็กกว่าเป็นแน่

“ พี่เลผมอยากไปซื้อหนังสือ พี่พาไปหน่อยสิ ผมอยากซื้อกลับไปอ่านสักเล่มสองเล่ม ” ลีวายเอ่ยคำชวน พร้อมกับสีหน้าออดอ้อน จนหน่ามันไส้

“ ได้สิ แต่ซื้อไปแล้วก็อ่านให้จบด้วย ” แต่อย่างไรเสีย เลออนน่ะแพ้ลูกอ้อนที่สุด

“ พี่ใครน่ารักจริง มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ”

เลออนชะงักไปเล็กน้อย พร้อมกับความงุนงงว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้านี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่ากัน อย่างลีวายน่ะหรอจะออกเงินเลี้ยงไอศกรีมให้เขา แต่ก็ดี อย่างน้อยจะถือว่ามันเป็นการคืนทุนก็แล้วกัน

“ ทำไมมองผมเเบบนั้น ”

“ เปล่า แค่แปลกใจนิดหน่อยว่าหนูน้อยลีวายของพี่เลออน จะจ่ายให้จริง ๆ เหรอ งั้นฝากด้วยน้า เดี๋ยวไปรอนอกร้าน บะบาย ”

เลออนทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนสะพายกระเป๋าเจ้านกฮูกของลีวายออกมายืนริที่นอกร้าน นับว่าเป็นเรื่องดีที่อีกคนดันนึกอย่างเข้าร้านหนังสือเช่นเดี่ยวกับเขา ยืนรอได้ไม่นานร่างของเจ้าเด็กตัวสูงก็โผล่พ้นร่มเงาของร้านไอศกรีมเล็ก ๆ มือเรียวคว้าเอาข้อมือของคนเด็กกว่าเดินผ่านผู้คนภายในตรอกอีกครั้ง ประตูไม้ของร้านตัวบรรจงและหยดหมึกถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนตัวเล็ก เลออนยิ้มทักทายให้กับเจ้าของร้านเพียงเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าสู่มุมหนังสือชุดการผจนภัยของกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ถึงมันจะนานมากแล้วก็เถอะ แต่เรื่องเขาแต่งขึ้นมันก็นับว่าสนุกใช้ได้เลยทีเดียว

“ มีงบให้แค่ห้าสิบเกลเลียนนะเด็ก เกินออกเอง ” เลออนเอ่ยขู่ไว้เล่น ๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรมันก็น่าจะเกินแน่ ๆ

Levi Klay

“ ล้อเล่น อยากได้เล่มไหนก็หยิบมา พวกหนังสือเรียนเดี๋ยวค่อยมาซื้ออีกทีตอนใกล้เปิดเทอมก็ได้ ” เขาไหวไหล่อย่างไม่คิดอะไรนัก

Levi Klay

“ เดี๋ยวก็ต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถ้าขี้เกียจออกมาอีก ก็เอาหนังสือพี่ไปเรียนแทนสิ ”

เสียงหัวเราะลอดผ่านลำคอขาว เมื่อพูดถึงหนังสือเรียนถึงมันจะผ่านมาสามสี่ปีแล้วแต่มันยังคงอยู่ในสภาพที่ดีมาก เลออนไม่ได้ติดขัดอะไรหากว่าลีวายจะเอาพวกมันไปเรียนแทนที่จะซื้อเล่มใหม่ อย่างน้อย ๆ ช็อตโน้ตที่เขาจดเอาไว้ตอนเรียนมันก็คงช่วยให้เด็กนี่เข้าใจเนื้อหาได้มากขึ้น หมายถึงในกรณีถ้าอ่านลายมือกลม ๆ ของเขาออก เลออนไล่นิ้วไปตามปีกสันหนังสือที่กำลังตามหา หากจำไม่ผิดมันเป็นหนังสือที่มีพื้นปกเป็นสีเขียวเข้ม ปักลายสีทองและมีรูปป่าและพระจันทร์ที่หน้าปก กวาดสายตามองหาเพียงไม่นาน หนังสือเที่ยวไปกับมนุษย์หมาป่า โดย กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ก็ถูกหยิบมาไว้ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม ก่อนหันไปหาญาตตัวสูงที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนเด็กหนุ่มยืนอยู่

“ เลือกได้รึยัง ? ” เลออนแกล้งถามเริ่งให้อีกคนเลือก

Levi Klay

“ เสร็จแล้วก็เอาไปจ่ายเงิน ”

Levi Klay

เลออนเดินกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนวางหนังสือของตัวเอง มือเล็กล้วงนำเงินเกลเลียนออกมาจากกระเป๋าตามจำนวนที่เจ้าของร้านคิดราคาไว้ เพื่อจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดทั้งของตัวเองและของลีวาย เดี๋ยวต้องพามาวัดตัวตัดชุดอีกรึเปล่าละเนี่ย


Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

โพสต์โดย: Poemie Anya Fieres Sep 4 2023, 06:54 PM

Diagon Alley | Mission 1
6.54PMP
O
E
M
I
E

ช่วงหัวค่ำของวันในมุมหนึ่งของลอนดอน หญิงสาวก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินลัดเลาะผ่านตัวอาคาร เธอเอี้ยวตัวหลบคนส่งของเล็กน้อย และรีบเดินเข้าไปในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง โดยไม่มีใครสังเกตเห็นเธออีกต่อไป โพเอมี่ อาเนีย ฟิแอร์ ถอดแว่นตาและหมวกพรางตัวออก ก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋าใบเล็กหนึ่งใบที่ถูกลงคาถาไว้ แล้วล้วงหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาพอดีกับจังหวะถึงสุดทางพอดี

“ตั้งสาม นอนสอง..” หญิงสาวเรียบเรียงความจำในการเข้าตรอก ซึ่งปกติเธอจะหายตัวเข้าไป เพียงแต่วันนี้เธอแค่อยากเข้าตามตรอกนี่เผื่อจะเจออะไรดีๆ เธอกวาดตามองหาถีงขยะแล้วทำการเคาะรหัสลงไปบนก้อนอิฐ พริบตาเดียวประตูสู่ตรอกไดแอกอนที่แสนคับคั่งไปด้วยผู้คนก็เปิดออก โพเอมี่เก็บไม้กายสิทธิ์ลงไว้ใต้เสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มแล้วกระชับเข้าหาตัว เธอเดินตรงเข้าไปยังร้านเป้าหมายในวันนี้

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้าไป มาดามมัลกิ้นส์ที่กำลังวุ่นอยู่กับการมองดูความเรียบร้อยของเหล่าพนักงาน ที่คอยวัดตัวให้กับเหล่าลูกค้าตัวน้อยๆ โพเอมี่เดินไปยังโซนเลือกเนื้อผ้า เธอยืนเลือกอยู่ไม่นานก็จับเนื้อผ้าดีได้ชิ้นหนึ่ง เนื้อผ้าบางเบา อีกทั้งยังมีความเหนียวนุ่มและยืดหยุ่นเป็นอย่างดี มาดามมัลกิ้นส์เดินตรงเข้ามายังเธอทันทีเมื่อเธอว่าง ก่อนจะจีบปากจีบคอบอกว่าผ้าชนิดนี้เข้ามาใหม่ และมันยังป้องกันไฟและผลอื่นๆจากเวทมนตร์ได้ดีทีเดียว

“งั้นก็เอาผ้านี้แล้วกัน ส่วนแบบ …” หญิงสาวหยิบกระดาษที่มีไซส์ของเธอและรูปแบบการตัดเย็บส่งให้มาดามมัลกิ้นส์ไป มาดามรับกระดาษพร้อมกล่าวกับเธอว่าเสื้อคลุมผืนใหม่จะถูกจัดส่งไปยังห้องทำงานภายในส
องอาทิตย์ ระหว่างนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเนกไทสีแดง ทำให้เธอนึกถึงทอมมี่ ที่ตอนนี้เป็นหัวหน้าเธอทั้งในโลกมักเกิ้ลและในโลกเวทมนตร์ “มาดาม ฉันขอเนกไทเส้นนั้นด้วยค่ะ” มาดามมัลกิ้นส์พนักหน้ารับและมองดราฟในการตัดเย็บชุดเธอน่าคิ้วขมวด “ไม่ยากเกินความสามารถหรอกค่ะ ฉันมั่นใจว่าคุณทำได้ ฉันอนุญาตให้คุณนำไปตัดเย็บขายได้ ไม่เก็บค่าลิขสิทธิ์ รับรองขายดีแน่นอน” หญิงสาวยิ้มให้มาดาม ซึ่งตัวมาดามเองก็กล่าวขอบคุณเธอยกใหญ่ แหงล่ะนี่เป็นแฟชั่นในโลกมัลเกิ้ลที่เธอให้ดีไซเนอร์ออกแบบเอง และดูเหมือนมันจะเริ่มฮิตแล้ว ไม่นานพนักงานก็นำเนกไทที่ห่อเสร็จแล้วยื่นให้เธอ “เนกไทเส้นนี้ให้จ่าย 50 เกลเลียนจริงหรอมาดาม” โพเอมี่ถามด้วยความตะลึงงั้น แต่ถึงอย่างนั้นมาดามก็ให้เธอในราคาพิเศษเช่นนี้เพื่อตอบแทนดราฟชุดที่เธอให้ไป

Poemie Anya Fieres #FFAAA5

โพสต์โดย: Elwynn Bryze Spencer Sep 5 2023, 12:23 AM

ตรอกไดแอกอน

หลังจากที่ทายาทลำดับที่สิบสองแห่งสเปนเซอร์ ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเฮลล่าที่ตู้นิรภัยของเธอ เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ร่างสูงก็เดินออกจากธนาคารกริงก็อตส์มาสู่ถนนคนเดินของตรอกไดแอกอนอีกครั้ง

ในขณะที่เอลวินกำลังเดินไปตามเส้นทางเดิมที่เขาได้เดินผ่านมา เพื่อกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์สเปนเซอร์ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการซื้ออุปกรณ์การเรียนสำหรับภาคการศึกษาใหม่ที่ถึงนี้เลย บรรดาหนังสือทั้งหลายเล่มที่เคยซื้อเมื่อปีก่อน ยังไม่ถูกนำออกมาขีดเขียนแม้แต่น้อย และในภาคการศึกษานี้ก็คงไม่ต่างกันเท่าไร มันก็คงจะถูกวางไว้ประดับห้องนอนของเขาแค่นั้นแหละ

ท่ามกลางร้านค้าต่างมากมายที่ตั้งอยู่เต็มสองข้างทางของตรอกไดแอกอน ดวงตาคู่ดำก็ไปสะดุดเข้ากับสินค้าชิ้นนึงที่ถูกนำออกมาตั้งโชว์ผ่านตู้กระจกเข้า เมื่อเด็กชายเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่าราคาที่ทางร้านตั้งไว้นั้นไม่ได้สูงแต่อย่างใด คิดได้ดังนั้นเขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปในร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ เพื่อนำสิ่งของชิ้นนั้นมาอยู่ในครอบครอง




#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

โพสต์โดย: Luciano Rose Kathiella Sep 5 2023, 02:07 AM

-

โพสต์โดย: Sarina Avalynn Kathiella Sep 5 2023, 02:08 AM

Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ตรอกไดแอกอน

สถานที่กว้างใหญ่ผู้คนมากมายมาจับจ่ายซื้อของ หญิงสาวผมบลอนก็เป็นหนึ่งในนั้นหนึ่งในคนที่ชวนพี่ๆและเพื่อนๆของเธอในตระกูลมาซื้อข
องและเจอกันที่ตรอกไดแอกอน ในวันนี้แต่ใครจะไปคิดละว่าวันที่แสนจะธรรมดาแบบนี้พ่อมดแม่มดจะเยอะเช่นนี้ และตอนนี้เธอกำลังก้าวเดินไปยังธนาคารกริงกอตส์สถานที่ที่ตัวของเธอเป็นคนนัด แต่จู่ๆก็มีเสียงทักดังขึ้นมันจึงทำให้เธอต้องหันมองซ้ายขวาเพื่อดูกว่าใครกัน ที่ทักเธอแต่เมื่อหันไปเจอก็พบกับเพื่อนร่วมหน่วยแพทย์ของเธอ

'หวัดดีโนอา'

"ดีจ้าเทมป์" หญิงสาวพูดน้ำเสียงร่าเริงทักทายคนตรงหน้าก่อน ที่จะมีเสียงอันคุ้นเคยดังเข้ามาในโสตประสาทหู

'มาถึงกันนานแล้วเหรอ'

"ใช่ นายมาช้า อ้าวสวัสดีนะคุณวินเซนต์" เธอมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆคุณวินเซนต์(ผู้เป็นพ่อของเธอ)ด้วย สายตาไม่ชอบใจแต่จริงๆแล้วชายคนนั้นเป็นเพื่อน(ไม่)สนิทของเธอกับ ยัยเพื่อนสาวในหน่วยอีกคน

'สักพักแล้ว'

'สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค' เมื่อสิ้นเสียงการทักทายตัวเธอที่เริ่มร้อน มีเหงือไหล่ออกตามใบหน้าเธอก็ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกอยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้าของเธอ

"นายตื่นสายสินะถึงได้มาช้าแบบนี้มาเวอร์ริค"

'มาถึงกันนานหรือยัง หรือว่าพึ่งมา?'

'ถ้าคนอื่นผมเองก็ไม่ทราบ ส่วนผมพึ่งมาถึงเมื่อกี๊นี้' เธอทำท่าทางหมั่นไส้ชายผู้นี้เสียเหลือเกิน อะไรจะเก็กขรึมปานนั้นนะ มันน่าโดนซักหมัดจริงๆ

'อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ'

'ยังไม่เห็นยัยเจย์เลยครับ' เธอก็ทำการส่ายหน้าให้เพราะตัวเธอก็ยังไม่เห็นเนื่องจากว่าเธอ ออกจากหอพักมาก่อนยัยเจย์สักพัก

'สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง'

'ป๊ะป๊าบอกว่าจะมานะ แต่...ยังไม่เห็นเหมือนกัน'

'งั้นเราเอาไงดี'

"ถ้าแบบนั้นพวกเราไปซื้อของรอพวกพี่ๆกันก่อนดีไหมละ"

'งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา'

จากนั้นพวกเราทั้งสี่ก็เดินออกห่างจากธนาคารกริงกอตส์ จนมาถึงข้างในตรอกไดแอกอนที่ตอนนี้ผู้คนไม่ได้เบาบางลงเลยแม้แต่น้อย

'งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอต้องนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน'

'ครับ จะไปเลยไหม ?'

"ก็ไปเลยสิ" สิ้นเสียงตัวเธอก็เดินแยกกับนายขี้เก็กนั้นแล้วออกมาเดินคนเดียว ทั้งๆที่อุตสาห์ไปชวนเพื่อมาเดินซื้อของด้วยกันแท้ๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้เดินดูของแต่ละอย่างที่ต้องการจะซื้อได้ง่ายขึ้นโดยไม่มีคนบ่นละ
นะ และตอนนี้เธอได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายยาแผนโบราณ หรือร้านขายเครื่องยา ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปกลิ่นวัตถุดิบในการปรุงยาก็ตีเข้าหน้าเธอย่างจัง 'เอาละสิ่งของที่เราจะซื้อก็มีตาชั่งกับรากเดซี่ทั้งหมด 50 เกล รีบซื้อแล้วออกไปหาทุกคนดีกว่า' ไม่ว่าเปล่าเธอก็รีบเดินไปหยิบของที่เธอหมายตาไว้ทันที หลังซื้อเสร็จก็เดินออกมาแล้วตรงไปยัง หน้าธนาคารที่เดิมที่เธอและคนอื่นๆเดินแยกออกมา ก่อนจะพบกับคุณวินเซนต์ เทมป์ แต่เอ๊ะสายตาเธอดันไปเห็นบุคคลที่เธอรอมาตลอด

"พี่โรส! ทางนี้ๆเดินมาเร็วพี่โรสสสส"

'เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย'

'สวัสดีครับพี่โรส'

'สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ'

'สวัสดีครับอาโรส หวัดดีครับป๊าาา' น้ำตาเธอจะไหลในที่สุดทุกคนก็มากันครบกันสักที 'แต่เอ๊ะจะว่าไปเหมือนเรานัดทุกคนมางานรวมญาติเลย' เธอหัวเราะในใจเมื่อเธอมองภาพตรงหน้ามันช่างเหมือนกับที่เธอคิดเสียจริง จนเวลาผ่านไปไม่นานพี่โรสกับคุณอลิชาก็ขอตัวออกไปซื้อของกันก่อน ส่วนตัวเธอในตอนนี้ก็มียัยเพื่อนสาวและเพื่อนคนอื่นอีก 3 คนยืนเก็กกันอยู่

'โตอา พาน้องเจย์ไปซื้อ แผนที่ดวงจันทร์หน่อยยยยย ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอะะ'

"โห้ว ไม่เอาอ่ะไม่อยากเดินแล้ว"

'ขี้บ่นจังเลยอะ พาไปหน่อยยยยยยยยย'

"เฮ้อ ก็ได้ๆแต่ขอรออยู่หน้าร้านละกันนะ" ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยอยากเดินไปสักแค่ไหนแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็โดนยัยตัวเล็กลากแขนเดิน
ไปยังสถานที่แล้วเรียบร้อย และเธอกับเพื่อนอีกสามคนก็ได้ทำการยืนรออยู่หน้าร้านอย่างใจเย็น

โพสต์โดย: Elwynn Bryze Spencer Sep 5 2023, 01:22 PM

Mission 1
ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์

ภายในร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์ยังคงสภาพเดิม ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรจากที่เอลวินเคยมาเมื่อสองปีก่อน ส่วนใหญ่เสื้อผ้าที่ถูกแขวนโชว์บนหุ่นก็เป็นเสื้อคลุมประจำบ้านทั้งสี่ ของโรงเรียนฮอกวอตส์ รวมไปถึงเน็คไทด์และผ้าพันคอของแต่ละบ้าน ก็ถูกนำมาวางโชว์เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เพื่อให้เหล่านักเรียนทุกชั้นปีสามารถหยิบไปลองใส่ได้ตามต้องการ แต่ถึงกระนั้นเครื่องแต่งกายเหล่านี้ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทายาทลำดับที่สิบสองคนนี้ต้องการ

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ที่โซนเครื่องประดับ ก่อนจะบรรจงมือหยิบเครื่องประดับที่มีสัญลักษณ์ของเครื่องรางยมทูตขึ้นมาลองสวมทับไป
บนคอ เมื่อส่องกระจกดูก็พบว่าสร้อยคอชิ้นนี้เหมาะกับตนมาก แต่ราคามันสูงเกินกว่างบที่เขามีในตอนนี้ เอลวินจึงวางของชิ้นนั้นลง และเปลี่ยนไปลองชุดผ้าลายสก็อตสีฟ้าอ่อน ปักโลโก้นกอินทรีบริเวณหน้าอกด้านซ้ายอันเป็นสัญลักษณ์ของบ้านเรเวนคลอ ที่เป็นคอลเล็คชั่นใหม่แทน เก่อนจะตัดสินใจซื้อชุดนักเรียนชายลายสก็อต บ้านเรเวนคลอ มาในราคา 50 เกลเลียน ซึ่งสำหรับตัวเขาแล้วราคาที่ทางร้านตั้งก็สมเหตุสมผลกับสินค้าที่ได้

หลังจากที่ชำระค่าสินค้าที่ต้องการเสร็จเรียบร้อย เด็กชายจึงเดินออกมาจากร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์ เพื่อเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์สเปนเซอร์


#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

โพสต์โดย: Noelle Darlene Fieres Sep 5 2023, 11:51 PM

Qarez Kruz Fières
Qarez Kruz Fières #6699CC
Julienne De Pelissier#D8BFD8
Cruise Cartellist#4F80C0
Diagon Alley

PM : 12:00 ในช่วงเที่ยงของวันนี้ เด็กหนุ่มกำลังเดินทางไปที่หมู่บ้านข้างเคียง โดยวันนี้คาเรสได้มีนัดกับ ครูซ คาร์เทลลิสท์ ไว้ว่าจะไปกันที่ ตรอกไดแอกอน พร้อมกัน เดินอีกไม่กี่ก้าวก็เห็นบ้านหลังหนึ่ง พร้อมกับร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงหน้าบ้าน

"มาแล้วพร้อมหรือยัง"

Cruise Cartellist

"วันนี้ว่าจะไป ร้านตัวบรรจงกับร้านนกฮูกอายล๊อปส์ไปไหม"

Cruise Cartellist

"แล้วจะไปไหนต่อหรือป่าว" เด็กหนุ่มถามเพื่อนอีกครั้ง

Cruise Cartellist

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินไปที่ตรอก ระหว่างทางที่กำลังเดินกันอยู่ก็เห็นเพื่อนสนิทอีกคน กำลังยืนทำอะไรบางอย่างอยู่ คาเรสเมื่อเห็นดังนั้นจึงได้เดินเข้าไปทักทายกับอีกคน

"สวัสดีทำไรอยู่ ทำไหมทำหน้าตาแบบนั้น ไปโกรธใครมา"

เด็กหนุ่มกล่าวทักคนตรงหน้าพร้อมกับทำหน้าสงสัย ทำไหมเพื่อนเขาถึงทำหน้าอยากเข้าห้องน้ำอยู่ตลอดเวลา

Julienne De Pelissier

"หน้าแบบอยากเข้าห้องน้ำตลอดเวลา" คาเรสได้กล่าวก่อนจะเเอบกลั้นขำ

Cruise Cartellist

"ใช่ไหมครูซ ฮ่าๆๆ" เด็กหนุ่มว่าจะไม่ขำแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อตอนนี้หน้าของลีนนั้น เป็นอย่างที่เพื่อนเขาเอ่ยจริงๆ

Julienne De Pelissier

Cruise Cartellist

Julienne De Pelissier

"พอๆเลิกเถียงกัน ไปด้วยกันหมดนี่แหละ"

คาเรสเอ่ยห้ามก่อนจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ก่อนจะจูงเพื่อนทั้งสองตรงไปที่จุดหมายแรกทันที โดยที่ตลอดทางนั้นก็มีเสียงพูดคุย หยอกเล่นกันมาตลอดทางโดยที่มีเขาเป็นคนคั่นกลางระหว่างทั้งสองคน

โพสต์โดย: Ohm Lee Sep 6 2023, 01:14 PM

...ณ ตรอกไดแอกอน
นานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี้ตั้งแต่เรียนจบเขาเดินสำรวจ ตรอกไดแอกอน
ที่ผู้คนเดินเต็มสงใสโรงเรียนจะเปิดเทอมแล้วมั้ง เขาเดินสวนทางกับเหล่านักเรียนและศาสตราจารย์
ที่มาซื้ออุปกรณ์การเรียนกาพสอนที่ตรอกแห่งนี้เขาล้วงกระเป๋ากางเกง 'แย่แล้วได้เข้ามาที่ตรอกไดแอกอนทั้งที
ดันมีเงินแค่ 50เกล" เขากล่าว แล้วเดินตรงไปที่ร้านขายยาแผนโบราณ "มีคนอยู่รึป่าวครับ" เขาส่งเสียงเรียก

'มีครับจะรับอะไรดีครับ' พนักงานขายยาแผนโบราณเอ่ยถาม เขาจึงถามว่า มียาปลูกกระดูกรึปล่าวครับ'

'มีครับ'
พนักงานร้านตอบ เขาจึงภามไปว่า"ราคาเท่าไรครับ" พนักงานตอบ 'ราคา 45 เกลเลียนครับ' เขาจึงยื่นเงินให้
"นี่ตั้งทอนครับ 5 เกล" พนักงานยื่นเงินทอนและ ขวดน้ำยาให้ เขาจึงรับเงินทอนและขวดน้ำยา

หลังได้รับขวดน้ำยาแล้ว เขาจึงเดินเที่ยวภายในตรอกไดแอกอน ต่อสักพักเขาเริ่มเดินไม่ค่อยไหว

สายลมพัดบรรยากาศเริ่มเย็นเขาได้นั้งพักมานาน ก็ถึงเวลากลับบ้าน เขาจึงเดินไปที่ ข้างนอกตรอก

เพื่อไปรอ รถเมล์อัศวิน เพื่อเดินทางกลับบ้าน

ohm lee #99FF99
NPC พนักงานร้านขายยา#8B0000

โพสต์โดย: Kathlyn McCarthy Spencer Sep 6 2023, 11:08 PM

✧ MCCARTHY ✧Diagon AlleyMISSION 1 (ย้อนเวลา)

Teara

เขาว่ากันว่า จุดเริ่มต้นของเคล้าลางความวุ่นวายสำหรับใครสักคนนั้น แปดสิบเปอร์เซ็นต์มักเกิดจากคนใกล้ตัว ทว่าสำหรับตัวมหันตภัยอย่างเทียร่า อาจต้องจับไปยัดในหมวดของ ‘หายนะ’ ก็คงจะเหมาะสมที่สุด โรแซนน์นั้นเคยบอกกับเธอว่า ความวิบัติมักอยู่คู่กับความโศกเสมอ ซึ่งตัวเธอไม่เข้าใจและไม่เห็นด้วยเลยสักนิด จนกระทั่งถึงตอนนี้ ตอนที่ เทียร่า แมคคาร์ธี ทำเกลเลียนนับล้านหายยกคลังตระกูล
คาร์ธีเชียลสาวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเก็บพวกมันไว้ที่ไหน เอลเฟรมไม่มี ในกริงกอตส์ก็ไม่ใช่ และเธอขี้เกียจเหนื่อยใจที่จะไล่หามันแล้วด้วย ในความเป็นจริงคาร์ธีเชียลลำดับสองที่มีพลังก่อเกิดอย่างเทียร่านั้น สามารถเสกเงินตราออกมาได้อย่างไม่จำกัด ทว่า ถ้าต้องการให้มันเหมือนของจริงละก็ เธอคงต้องมานั่งแกะรายละเอียดทีละส่วน ทั้งลวดลายเอย ทั้งน้ำหนักเอย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคาร์ธีเชียลคนอื่นในตระกูลถึงหันไปเลือกสายพลังทำลายล้างแทน ซึ่งแน่นอนว่าตัวขี้เกียจอย่างเธอ จึงขอใช้วิธีที่ลำบากน้อยกว่านั้น นั่นคือการปล้นเกลเลียนส่วนตัวของไพร์ม คาร์ธีเชียลลำดับหนึ่ง ธีออน คีธ แมคคาร์ธี
แหม ใครใช้ให้พี่ชายของเธอสวมบทเป็นพ่อมดบ้างานจนมีเกลเลียนเป็นล่ำเป็นสันกันล่ะ ช่วงนี้หน้าตาก็ไม่เห็น บ้านช่องก็ไม่กลับ จดหมายก็ไม่ส่ง สายสัมพันธ์พี่น้องมันชักจะห่างเหินเกินไปแล้วมั้ง
เทียร่าในร่างของชายหนุ่มเอเชียหน้าคม เดินออกมาจากกริงกอตส์พร้อมกระเป๋าสะพายลายดอกเดซี่ในมือ เธอสวมมันทับบนชุดสูทเนี้ยบ และเมินความย้อนแย้งชนิดที่มองจากดาวเครสเซน ก็รู้ว่ามันไม่เข้ากันเลยสักนิด เจ้าหล่อนกระชับสูทให้เข้าที่ ใช้หลังมือปัดเศษฝุ่นออกจากบ่ากว้าง พลางเดินเลี้ยวเข้าไปในมุมมืดของตรอกซอย ก่อนจะทะลุมายังถนนสายหลักในร่างของสาวผมเข้ม เคทลิน แมคคาร์ธี สเปนเซอร์


ร้านหม้อใหญ่และเครื่องยา, ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ

“เด็กปีห้าต้องใช้ของพวกนี้ด้วยเรอะ” เสียงพ่อมดชราเจ้าของร้านหม้อใหญ่และเครื่องยาเอ่ยทักด้วยความสงสัย
“ฉันจำได้ว่าในรายการวิชาของเด็กปีห้าไม่มีวิชาปรุงยานะเทียร์” หญิงสาวเจ้าของชื่อไล่มองตามของที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เนื้อดี นอกจากวัตถุดิบปรุงน้ำยาพื้นฐานแล้ว ที่เพิ่มมาก็มีทั้งดิตทานีบ้างละ รากเดซี่บ้างละ ผงพิกซี่เรืองแสง แม้แต่เลือดมังกรเธอก็หยิบมันมาด้วย “และใช่ ฉันรู้ว่าเธอซ้ำชั้นอีกแล้ว”
“ขอบใจที่ย้ำ” เทียร่ามองหน้าตาแก่แว่นหนาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เจ้าหล่อนกลอกตาตอบกลับประโยคบอกเล่านั้น ก่อนจะก้มหยิบห้าพันเกลเลียนจากกระเป๋าใบน้อยออกมาวางไว้ตรงหน้าพ่อมดชรา ซึ่งจำนวนของมันนั้นมากพอที่จะทำให้เขาเงียบปากและนำมันไปสรรหาวัตถุดิบดี ๆ ให้เธอได้อีกหลายปี
“แต่ถ้ายังอยากมีชีวิตถึงเลขสามหลัก คราวหลังไม่ต้อง” เสียงหัวเราะร่าของคนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ดังขึ้น เมื่อเขาได้ยินประโยคจิกกัดจากเพื่อนค้าทางธุรกิจ มือเล็กกวาดวัตถุดิบทุกชิ้นลงถุงกระดาษใบใหญ่ หยิบไอศกรีมแฮนด์เมดจากตู้แช่เย็นส่วนตัวของร้านอย่างถือวิสาสะ และเดินออกทางประตูหลังเพื่อหวังลดแรงปะทะกับฝูงชนในไดแอกอนยามใกล้เปิดเทอม ทว่าเหมือนความหวังอันแสนริบหรี่นั้นได้ถูกลิดรอนจากความซุ่มซ่ามของตัวเธอเอง
ปึกกก พลั่ก!
“ตายละ ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นเหนือศีรษะเทียร่า ข้าวของทั้งของเขาและเธอร่วงหล่นกระจัดกระจาย พร้อมกับเจ้าไอศกรีมแฮนด์เมดได้ไปนอนแน่นิ่ง สังเวยให้กับพื้นของตรอกไดแอกอนอย่างน่าสลดใจ
เป็นนิคลาส ธอร์วาลดร์ เลวิอาน่า หัวหน้าตระกูลแห่งโชคชะตา
“ไม่เป็นระ— พี่นิคลาส?” ความขุ่นเคืองถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ สาวผมเข้มวางมือบนมือหนาที่หมายช่วยดึงตัวเธอให้ลุกกลับมายืนขึ้นดังเดิม
“อ้าว เคทลินน่ะเอง” เธอมองบุรุษตรงหน้าพลางส่งยิ้มบางให้กับท่าทีของอดีตรุ่นพี่บ้านเขียวที่ ณ ตอนนี้ผันตัวไปเป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงหนุ่มไฟแรง “ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ ผมเดินไม่ดูทางเอง... แอ๊กซีโอ!”
ข้าวของต่าง ๆ เริ่มขยับกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมที่ควรจะเป็น เทียร่ายื่นมือออกไปรับของจากเขา ประกอบกับใช้ดวงตากลมโตลอบมองดูถึงความเปลี่ยนแปลงของทายาทโชคชะตา ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไร เขาผู้นี้ก็ยังคงสุขุมและดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนเดิม
“ขอบคุณค่ะ ทางนี้ก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน” เทียร่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่น้อยคนนักจะได้รับจากเธอ สาวผมเข้มยิ้มให้กับความสุภาพของนิคลาส เธอผงกหัวเอ่ยขอบคุณเขาอีกรอบ แล้วจึงถอยหลังเปลี่ยนทิศไปยังจุดหมายถัดไป


*****

Kathlyn Crescentia McCarthy #AACCE2
Niklas Thorvaldr Leviana #40FAC9
เจ้าของร้านร้านหม้อใหญ่และเครื่องยา (NPC) #888888

โพสต์โดย: Jerome Colveno Zedekiah Sep 11 2023, 03:30 PM

ณ ตรอกไดแอกรอน

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะให้คนอย่าง เจโรม โคลเวโน เซเดคิยาห์ มายังสถานที่คนพลุกพลานขนาดนี้โดยปราศจากผู้ติดตาม หลังจากที่ชายหนุ่มจบการศึกษาจากฮอกวอตส์ ไม่เคยมีสักครั้งที่ได้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีกเลย แต่ครั้งกลับเป็นเรื่องเร่งด่วนที่เขาเองก็ไม่สามารถหลีเลี่ยงได้ เมื่อไม้กายสิทธิ์ประจำตัวถูกทำลายโดนญาติผู้พี่ ที่ไม่ได้พบเจอกันมานานเท่าจำความได้

ความโชคร้ายของเจโรมยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อความรีบร้อนเป็นเหตุทำให้มีเกลเลียนติดตัวมามีเพียงแค่ 50 เกลเลียนเท่านั้น ถึงแม้จะเพียงพอกับค่าไม้กายสิทธิ์ก็ตาม แต่ชายหนุ่มก็หวังว่าการมาตรอกไดแอกอนครั้งนี้ จะได้มีโอกาสลิ้มรสบัตเตอร์เบียร์สักครั้ง


กลิ่นไม้อวบอวลไปทั่วร้านขายไม้กายสิทธิ์โอลลิเเวนเดอร์ ชายหนุ่มสวมใส่เสื้อฮูดสีดำสนิท กอดอกอยู่หน้าเคาน์เตอร์อย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเวลาผ่านไปหลายนาทีแล้วกลับไร้ร่างเจ้าของร้าน มือหนาเอื้อมไปสัมผัสกระดิ่งขนาดเล็กอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ใช้เวลาไม่นานก็ปรากฏร่างของชายชรา

“ต้องขอโทษด้วย พอดีแก่แล้วไม่ค่อยได้ยินเสียงกระดิ่งเท่าไร”

“พี่ชายผมทำไม้กายสิทธิ์ผมหัก” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับยื่นซากไม้กายสิทธิ์ของตนที่หักครึ่งให้กับเจ้าของร้าน มือเหี่ยวย่นรับเศษซากนั้นมาพิจารณาพลางส่ายหัวไปมา

“ซ่อมไม่ได้ โดนคาถารุนแรงขนาดนี้”

เจโรมนิ่งค้างราวกับใช้ความคิด เขาไม่รู้หรอกว่าอีกคนไปทำอีกท่าไหน หรือใช้คาถาอะไร จะมารู้ตัวอีกทีว่าไม้กายสิทธิ์ไม่ได้อยู่กับตัวเอง เมื่อคนต้นเรื่องได้มาคุกเข่ากอดขาขอโทษเขาแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นไม้ที่ชอบที่สุดตั้งแต่ที่ใช้มา แต่ก็ต้องจำใจเปลี่ยนอย่างช่วยไม่ได้

ผ่านไปสักพักที่เจ้าของร้านเดินหายไปข้างใน ชายชราก็กลับมาพร้อมกับกล่องไม้กายสิทธิ์สีสนิม ฝุ่นละอองลอยละล่องเมื่อถูกเป่าอย่างแรง ชายหนุ่มผู้รักสะอาดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถอยห่างจากเคาน์เตอร์อย่างรวดเร็วพลางยกมือปกปิดจมูกตัวเอง

“ไม้กายสิทธิ์ชนิดนี้ทำจากไม้ปอปลาร์ ความยาว 14 นิ้ว แกนกลางทำจากขนหางเธสตรอล”

ราวกับคำว่า ‘ขนหางเธสตรอล’ ที่เอ่ยออกมาจากปากชายชรา ทำเอามือหนาที่จะเอื้อมไปสัมผัสไม้กายสิทธิ์อันใหม่หยุดชะงัก เจโรมช่างใจอยู่สักพัก ราวกลับหวาดกลัวสิ่งที่อยู่ภายในไม้กายสิทธิ์นั้น ก่อนจะตัดสิ้นใจหยิบไม้กายสิทธิ์นั้นขึ้น แสดงสว่างจากปลายสว่างไสวไปทั่วร้านก่อนจะดับลง ราวกับไม้กายสิทธิ์ได้เลือกนายของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แปลกมา ไม่ว่าจะผ่านมากี่คนก็ไม่เคยถูกไม้นี้เลือกสักที แปลกจริงๆ”

“นี่ครับ ค่าไม้กายสิทธิ์” มือหนาแกะเปลือกอมยิ้มรสโคล่าก่อนจะยัดมันเข้าปากทันที ดวงตาออดอายจับจ้องไม้กายสิทธิ์คู่กายอันใหม่ ก่อนที่รอยยิ้มปรากฏขึ้น




⟨ #6E6E6E ⟩ Jerome Colveno Zedekiah
⟨ #FFFFFF⟩ NPC เจ้าของร้านขายไม้กายสิทธิ์

โพสต์โดย: Levi Klay Sep 13 2023, 08:54 PM

copyright Leon Fuchizawa Levi Klay

Diagon Alley , 3.48 PM เมื่อผ่านไปสักพักร่างสูงของทั้งสองเดินทางมาถึงร้านตัวบรรจงและห
ยดหมึก ประตูถูกเปิดโดยมือหนาของเลออนพี่ชายของเขา โดยที่ไม่ลืมหันไปทักทายยิ้มเล็กน้อยให้กับเจ้าของร้าน ก่อนจะพากันเดินเข้าในมุมหนึ่งของร้าน
ลีวายที่กำลังจะเดินไปอีกฝั่งหนึ่ง ก็ได้หยุดชะงักฟังเสียงพี่ชายที่เอ่ยขึ้นมาว่า

“ มีงบให้แค่ห้าสิบเกลเลียนนะเด็ก เกินออกเอง ” เขาขมวดคิ้วพลางมองหน้าพี่ชายของเขา

“ แล้วผมจะเอาที่ไหนมาจ่าย พี่สิต้องจ่ายไม่งั้นผมฟ้องพ่อพี่แน่ ฮึ! ” เด็กหนุ่มเอ่ยพลางกอดอกมองหน้าพี่ชายของเขา ด้วยท่าทางที่แสนงอน

“ ล้อเล่น อยากได้เล่มไหนก็หยิบมา พวกหนังสือเรียนเดี๋ยวค่อยมาซื้ออีกทีตอนใกล้เปิดเทอมก็ได้ ”

“ ต้องอย่างนี้สิครับพี่ผม ” ลีวายกล่าวอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปดูอีกฝั่งที่เขาได้มองไว้ตั้งแต่แรก เมื่อเวลาผ่านไปสักพักลีวายก็เดินกลับมาตรงจุดเดิม พร้อมกับหนังสือในมือห้าเล่ม โดยมีร่างสูงของคอยมองเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะในตอนนี้ลีวายกำลังลังเลว่าจะซื้อหมดดีไหม แต่หนังสือเรียนก็ต้องใช้ หนังสือเล่มอื่นก็อยากอ่าน แต่ถ้าจะให้เขามาซื้ออีกครั้งก็อาจจะนาน เพราะเขาต้องกลับบ้านในไม่อีกกี่วันข้างหน้านี่เพื่อเตรียมตัวที่จะเข้าเรียนในชั้นป
ีที่หนึ่ง เมื่อเด็กหนุ่มคิดไม่ตกกับหนังสือในมือ เสียงพี่ชายของเขาก็เอ่ยขึ้นมา

“ เดี๋ยวก็ต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถ้าขี้เกียจออกมาอีก ก็เอาหนังสือพี่ไปเรียนแทนสิ ” ลีวายมองหน้าพี่ของเขาก่อนจะพยักหน้ารับ ก่อนะเดินไปเก็บหนังสือให้เรียนให้เข้าที่เหมือนเดิม และเสียงของเลออนก็กล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ เลือกได้รึยัง ? ”

“ เลือกได้แล้ว ผมเอาสามเล่มนี้ ” พลางยื่นไปตรงหน้าร่างสูงให้ดู

“ เสร็จแล้วก็เอาไปจ่ายเงิน ”

“ เชิญนำทางได้เลยครับพ่อ ” ลีวายเอ่ยอย่างหยอกล้อ ก่อนจะวิ่งไปที่หน้าหน้าเคาน์เตอร์ เมื่อเห็นว่าเลออนยกมือขึ้นจะมาเขกหัวเขา

เมื่อจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยร่างของทั้งสองก็เดินออกจากร้าน โดยที่มีลีวายเดนตามร่างสูงอีกเช่นเคย

“ แล้วพี่จะไปไหนต่อไหมครับ ” ลีวายเอ่ยถาม

Leon Fujiwara Fières

“ ตัดชุดหรอครับ ค่าตัดแพงไหม ” ลีวายเอ่ยอย่างกังวล ถึงตัวเขาชอบที่พี่เขาจ่ายเงินให้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง ของบางอย่างกถ้าแพงมากไป เขาก็เกรงใจเป็น

Leon Fujiwara Fières

“ ก็ได้ครับ ถ้างั้นผมค่อยให้คุณแม่มาคืนพี่ให้ทีหลังนะ ตอนนี้เรารีบเดินกันดีกว่าผมอยากไปดูชุดแล้ว อยากรู้ว่าถ้าตัดแล้วจะหล่อขึ้นหรือป่าว ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลากพี่ชายของเขาให้เดินตามเร็วๆ ถึงแม้ว่าตัวเองไม่รู้เส้นทางเลยก็ตาม






Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

โพสต์โดย: Wynn Blaze Sep 20 2023, 02:49 PM

ตรอกไดแอกอน สถานที่จับจ่ายใช้สอยยอดฮิตของเหล่าผู้วิเศษ มันเป็นย่านการค้าที่มีครบแทบจะทุกอย่างที่พ่อมดแม่มดส่วนใหญ่ต้องการ ยิ่งในช่วงใกล้เปิดภาคการศึกษาด้วยแล้วนั้น ยิ่งทำให้สถานที่แห่งนี้คึกคักและเต็มไปด้วยผู้คน จนในบางครั้งแทบเรียกได้ว่าแน่นขนัดอย่างเช่นในวันนี้ มันแทบจะไม่มีที่เดินอยู่แล้ว !
วินได้แต่บ่นในใจเพียงเท่านั้น เขาไม่ได้โวยวายอะไรออกไป แต่ด้วยคิ้วเส้นสวยที่ขมวดเข้าหากัน อาการสูดลมหายใจเข้าลึกออกลึกจนเกิดเป็นเสียงถอนหายใจในบางครั้ง เปลือกตาที่ปิดลงและเปิดขึ้น พร้อมกับศีรษะที่ส่ายไปมาก็สามารถใช้เป็นเครื่องบอกอารมณ์ของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

ขาทั้งสองข้างของวินพาตัวเองเดินตรงไปตามเส้นทาง พร้อมด้วยนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่กวาดมองหาร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ ก่อนจะเลี้ยวตัวเดินเข้าร้านทันทีที่มาถึง เขาเดินหาสิ่งที่ต้องการตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนอยู่ ทว่าในตอนนั้นเขากลับไม่กล้าแม้จะสัมผัสมันด้วยซ้ำ
‘สร้อยคอเครื่องรางยมทูต’ ไอเท็มที่ชายหนุ่มอยากมีไว้ในครอบครอง หากจำไม่ผิดในตอนนั้นเหมือนว่ามันจะมีราคาเพียงแค่ 50 เกลเลียน ทว่าในตอนนี้ที่เขาได้ย้อนกลับมาดูอีกครั้ง กลับพบว่าราคาของมันพุ่งสูงขึ้นถึง 300 เกลเลียน วินคอตก แม้ว่าเขาจะอยากได้มันมากแค่ไหน แต่ 300 เกลเลียนก็ใช่ว่าจะน้อย ชายหนุ่มอย่างเขาไม่ได้สามารถหาเงินมาได้เพียงแค่กระพริบตาในครั้งเดียวหรอกนะ !
ชายหนุ่มยังคงจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยไปกว่าสิบนาที เขาถึงได้ตัดสินใจเดินออกจากร้าน ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับ ‘กูร์แฟง หรือ การ์วิน’ เด็กหนุ่มรุ่นน้องในสังกัดบ้านเดียวกัน ที่บังเอิญได้รู้จักตอนเขากลับไปทำธุระที่ฮอกวอตส์
Gauvain Leon Zynaxalia
เด็กชายตรงหน้ากล่าวทักทายขึ้นทันทีที่เจอ คิ้วเรียวสวยของวินขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยทักทายกลับไป แต่เขาเลือกที่ถามคนตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมาว่าร่างที่ประทับอยู่นี้คือใครกันแน่ จะว่าไปไอ้เด็กนี่ก็เหมือนพวกร่างทรงอยู่นะ “นายคือกูร์แฟง หรือ การ์วิน”
Gauvain Leon Zynaxalia
“กวนประสาท ไอ้เด็กเวร !”
หลังออกจากร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ ชายหนุ่มก็เดินเตร่ดเตร่ไปตามทาง โดยมีเด็กชายหน้าตากวนประสาทจากตระกูลสัตว์ป่าอะไรเทือกนั้น เดินลอยหน้าลอยตาขนาบอยู่ข้างกาย
ในตอนนี้วินไม่มีอะไรที่รู้สึกอยากได้อีกแล้ว จนกระทั่งดวงตาทั้งสองข้างหยุดนิ่งจดจ่ออยู่กับลูกสนิชสีทอง ที่ลอยเด่นโชว์ตัวหน้าตู้กระจก และในจังหวะนั้นเองที่เขาตัดสินใจเลี้ยวเข้าร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม โดยไม่ลืมที่จะหิ้วคอเสื้อไอ้เด็กนั่นให้เดินเข้ามาด้วยกัน พร้อมหยิบลูกสนิชสีทองและเดินตรงไปหน้าเคาน์เตอร์ชำระเงิน
“ว่าแต่นายอยากได้อะไรป่ะ แต่ซื้อเองนะ แค่ถามเฉย ๆ”
Gauvain Leon Zynaxalia

#998877 ✦ Wynn Blaze
#48D1CC ✦ Gauvain Leon Zynaxalia

โพสต์โดย: Eos Strahan Sep 20 2023, 08:39 PM

Mission 1

ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม

ร่างสูงของกูร์แฟงเดินผ่านประตูมิติหลังร้านหม้อใหญ่รั่ว สถานที่ที่เป็นทางเชื่อมมาสู่ตรอกไดแอกอน เด็กหนุ่มที่ตั้งใจจะไปซื้ออุปกรณ์การเรียนสำหรับชั้นปีที่สอง อันประกอบไปด้วยหนังสือวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ โดย บาธิลดา แบ็กช็อต หนังสือคู่มือแปลงร่างเบื้องต้น โดย เอ็มเมริก สวิทช์ หนังสือยาวิเศษและยาพิษ โดย อาร์เซเนียส จิกเกอร์ และสารานุกรมเห็ดมีพิษ

เมื่อก้มลงมองรายชื่อหนังสือที่จำเป็นต้องใช้ภาคการศึกษานี้ เด็กหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเพราะกังวลเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายที่มากมายในเทอมนี้ แต่ในขณะที่กูร์แฟงกำลังจะไปถอนเงินที่ธนาคารกริงกอตส์นั้น สายตาคู่ดำก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างหนากำลังยืนคอตกอยู่หน้าร้านเสื้อคลุมของมาดาม
มัลกิ้นส์ เด็กหนุ่มเห็นโอกาสที่จะได้สปอนเซอน์สนันสนุนอุปกรณ์การศึกษาในเทอมนี้ ไม่รอช้าเด็กหนุ่มรีบตรงเข้าไปทักทายรุ่นพี่จากบ้านสลิธีรินคนดังกล่าวทันที

"สวัสดีครับพี่วิน" กูร์แฟงเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ

“นายคือกูร์แฟง หรือ การ์วิน”

"พี่ว่าถ้าเป็นการ์วินจะทักทายพี่แบบนี้มั้ยครับ" กูร์แฟงตอบกลับคำถามของอีกฝ่ายด้วยคำถามที่เป็นการบอกกลาย ๆ ว่าคำถามที่คนสูงกว่าถามมานั้นเป็นคำถามสิ้นคิด

“กวนประสาท ไอ้เด็กเวร !” คนสูงกว่าเอ่ยแต่ยังไม่ทันที่กูร์แฟงจะได้เอ่ยอะไรต่อ วินก็ลากคอเขาเข้าไปยังเข้าร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม ก่อนที่มือหนาจะหยิบลูกสนิชสีทองขึ้นมา

“ว่าแต่นายอยากได้อะไรป่ะ แต่ซื้อเองนะ แค่ถามเฉย ๆ” คนสูงกว่าเอ่ย

"อันที่พี่ถือก็สวยดีนะครับ ผมว่าผมเอาด้วยดีกว่า" ไม่พูดเปล่า กูร์แฟงรีบเดินไปหยิบลูกบอลที่มีขนาดเท่าลูกวอลนัตสีทองอย่าง ลูกสนิช ขึ้นมาพร้อมกับรอต่อแถวคิดเงินที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน



#48D1CC | Gauvain Leon Zynaxalia
#998877 | Wynn Blaze

โพสต์โดย: Laurel Erela Sep 22 2023, 12:29 PM

บนทางเดินที่ทอดยาวคลาคล่ำไปด้วยผู้วิเศษมากหน้าหลายตา แม้ไม่ใช่ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ สองข้างทางเดินเต็มไปด้วยร้านรวงต่างๆ ร่างเล็กเดินเบียดเสียดฝ่าผู้คนมาหยุดตรงที่หน้าร้านแห่งหนึ่ง ข้างกายของเธอมีบุรุษร่างสูงผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลาระบายยิ้มส่งมา พลางเอื้อมมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเล็ก

“เพื่อเป็นการไถ่โทษที่อยู่ทานมื้อค่ำด้วยไม่ได้ วันนี้เธออยากได้อะไร พี่จะซื้อให้ทุกอย่าง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มฟังรื่นหูดังมากจากปากชายผู้เปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนกระทรวงฯ เรียกตัวชายหนุ่มให้กลับไปทำหน้าที่อย่างกะทันหัน คำสัญญาว่าจะทานมื้อค่ำด้วยกันเป็นอันต้องจบลง

“พี่พูดแล้วนะ สัญญาแล้วห้ามคืนคำ”เจ้าของดวงตากลมโตสดใสจ้องเขม็งไปยังคนตัวสูงกว่า ริมฝีปากเล็กคว่ำลงอย่างคนเอาแต่ใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาผิดสัญญา แต่มันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วต่างหาก

“อื้อ สัญญาเลย”ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ส่งยิ้มละไม รอยยิ้มที่ปัดความขุ่นเคืองในใจของเด็กหญิงจนแทบหมดสิ้น

“แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกที ทำไมหนูต้องแพ้รอยยิ้มของพี่ตลอดเลยนะ”ลอเรลถอนหายใจ คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่นเป็นปม สองมือกอดอก “หนูยกโทษให้ก็ได้”

ชายหนุ่มหัวเราะให้กับท่าทีของเด็กหญิง มือหนาลูบลงที่เรือนผมนุ่มเบาๆ ด้วยความเอ็นดูรักใคร่

ผู้มีศักดิ์เป็นพี่และเจ้ามือเดินตามร่างเล็กเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ลอเรลเลือกซื้อของด้วยความสนุกสนาน ทำเอาเงินเกลเลียนที่ชายหนุ่มพกติดตัวมาทั้งหมดพร่องลงไปค่อนกระเป๋า เด็กหญิงเลือกร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เป็นเป้าหมายสุดท้ายของการมาเยือนตรอกไดแอกอนในวันนี้ ลอเรลหอบหนังสือจำนวนหลายเล่ม และเครื่องเขียนจำนวนหลายรายการวางลงบนเคาน์เตอร์คิดเงิน ร่างเล็กมองใบหน้าของคนที่เอ่ยปากว่าจะยอมซื้อทุกอย่างให้เท่าที่เธอต้องการ สังเกตว่าเขามีสภาพของคนอาการเหงื่อเริ่มตก รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นที่ใบหน้าเล็กยามมองพี่ชายควักเงินในกระเป๋าแทบฉีก

“เล่มนี้ด้วยค่ะ”ลอเรลวางหนังสือคำสาปเพื่อผู้ถูกสาป สนนราคา 50 เกลเลียน ลงบนเคาน์เตอร์เป็นเล่มสุดท้าย

“ขาดอีก 50 เกลเลียนค่ะคุณ”พนักงานของร้านเอ่ยกับชายหนุ่มในมือของเขาถือของพะรุงพะรัง ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“พี่พกเงินมาไม่พอ เอาไว้คราวหน้านะ เดี๋ยวพามาซื้อใหม่”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองไปที่หนังสือราคา 50 เกลเลียน ที่เธอพึ่งวางมันลงเป็นเล่มสุดท้าย

“คราวหน้าของพี่ปีไหนคะ หนูจะเอาตอนนี้”ลอเรลพูดตามประสาลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ซึ่งก็จริงส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งเด็กหญิงแค่ต้องการแกล้งคนตรงหน้าเล่นต่างหาก พอเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของชายหนุ่ม และเห็นว่าเสียเวลาไปมาก เด็กหญิงจึงล้วงกระเป๋าเงินเพื่อจ่ายในส่วนที่ขาด

“เพื่อเป็นการตอบแทนความใจดีของพี่ในวันนี้ หนูขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงบัตเตอร์เบียร์ กับอาหารมื้อกลางวัน ชดเชยที่พี่ไม่ว่างอยู่ทานมื้อค่ำกับหนู ตกลงนะคะ”เด็กหญิงยิ้มหวานส่งไปยังชายหนุ่มที่พยักหน้าตอบตกลง มือเล็กคว้ามือหนาจูงเดินเคียงข้างกันไป ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตามุ่งหน้าไปยังร้านหม้อใหญ่รั่ว


Laurel Erela - #A25016
NPC - #000000

โพสต์โดย: Lalynn Lisianthea Sullivan Sep 23 2023, 09:32 AM

__ตรอกไดแอกอน | Lalynn Lisianthea Sullivan - #89CFEF

Mission 1

เหล่านักเรียนและผู้ปกครองที่เบียดเสียดยัดเยียด อยู่ในย่านการค้าเลื่องชื่อสำหรับนักเรียนฮอกวอตส์แห่งนี้ ไม่ได้ทำให้เด็กสาวจากตระกูลซัลลิแวนอารมณ์ดีเสียเท่าไหร่ กลับกันมันยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นมัวที่มีมาก่อนหน้านี้นั้นเพิ่มขึ้นไปอีก หากว่าครั้งก่อนเธอซื้อของตามรายการครบล่ะก็ ลลิณคงไม่ต้องกลับมาที่ตรอกไดแอกอนอีกรอบ และต้องเดินทางมาเพียงคนเดียว คนอื่นอาจจะคิดว่าผู้ปกครองที่ไหนใจกล้าให้เด็กวัย 11 ปีเดินทางไปทั่วลอนดอนตัวคนเดียว แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้าผู้ปกครองของเธอคือคุณและอดีตคุณนายซัลลิแวน ผู้ซึ่งยุ่งตลอดเวลาและจะไม่มาเจอหน้ากันเด็ดขาดหากไม่จำเป็น และเรื่องจำเป็นอย่างการพาลูกสาวมาซื้อของก่อนเปิดเทอมนั้น ลลิณก็ใช้หมดไปแล้วเมื่อวานนี้

ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกน่าจะเป็นร้านแรก ๆ ที่เมื่อผู้มาเยือนมาถึงจะต้องแวะเข้ามา คนในร้านจึงเยอะเป็นพิเศษ ส่วนเธอก็แวะกลับมาอีกครั้งเพราะดันลืมซื้อตำราเรียน ซึ่งไม่ใช่เพียงหนึ่งแต่มีถึงสองเล่มด้วยกัน ลลิณเดินหลบเลี่ยงบรรดานักเรียนและผู้ปกครองที่เดินเอื่อยเฉื่อยดูของภายในร้าน แล้วตรงไปยังมุมตำราเรียนสำหรับเด็กปีหนึ่ง ซึ่งจัดเซ็ตเอาไว้แล้วให้ง่ายต่อการจับจ่าย พลางหยิบ ทฤษฎีเวทมนตร์ โดย อดัลเบิร์ต วัฟฟลิง และ ตำราคาถาเวทมนตร์พื้นฐาน โดย มิรันดา กอชฮ็อก ราคาเล่มละ 20 เกลเลียนมาอย่างละหนึ่งเล่ม

“ซื้อปากกาขนนกไปเพิ่มด้วยดีกว่า”

ริมฝีปากสีสดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วหยิบปากกาขนนกมาใส่ไว้ในตะกร้าด้วยเช่นเดียวกัน เบ็ดเสร็จทั้งหมด 50 เกลเลียนพอดี ก่อนจะเร่งรีบไปชำระเงินด้วยความไม่อยากอยู่ในร้านนานในทันที

Lalynn Lisianthea Sullivan - #89CFEF

โพสต์โดย: Penelope Chole Lombardia Sep 27 2023, 12:58 AM

ทันทีที่เปลวไฟสีเขียวมรกตมอดดับลง ภาพบรรยากาศคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ชุมชนที่ผู้วิเศษต่างเดินกันให้กวัดไกว ย่านการค้าชื่อดังยังคงเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกของผู้คน และนี่คงเป็นอีกคราที่เขาต้องฝ่าเหตุการณ์นี้ไป วันนี้เขามีนัดน่ะสิ เด็กน้อยลอบถอนหายใจให้กับเสียงแสบหู ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าสู่เส้นทางคดเคี้ยวด้วยใจจำยอม

สถานที่นัดพบธุระของเพเนโลเปในวันนี้คือ หน้าทางเข้าธนาคารกริงกอตส์ ตึกสูงสีขาวตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางตรอก ดูเป็นจุดนัดพบที่ไม่เลว ถึงไอเจ้าเสาคู่เบี้ยว ๆ ที่ประดับอยู่หน้าทางเข้านั่น มันจะขัดใจมากก็เถอะนะ นัยน์ตาสีอำพันเริ่มลอบมองหาคู่นัดหมายเมื่อครั้นใกล้ถึงจุดนัด กิจกรรมปฐมนิเทศที่จบลงไปเมื่อไม่นานมานี้ ต้องยอมรับเลยว่าเขาใช้พลังราวกับ ยืมมาทั้งชีวิตกับกิจกรรมนี้ ถึงกระนั้นความเหน็ดเหนื่อยนั้นได้แลกมากับการได้รู้จักกับสหายใหม่มากมาย พอจะเป็นประโยชน์ต่อการใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนของเขาในอนาคต

ใช่ เธอผู้นั้นก็เช่นกัน ฮาร์เปอร์ เพจ เรมิงตัน หญิงสาวเพื่อนร่วมรุ่น และยังเป็นคู่นัดหมายของเพเนโลเปในวันนี้ ท่ามกลางเหล่าผู้วิเศษมากมาย ผ้าคลุมของเด็กสาวจากเรมิงตันทำให้เจ้าตัวดูโดดเด่นออกมามากจริง ๆ นั่นแหละ เมื่อพบกับเป้าหมายแล้ว เด็กหนุ่มไม่รอช้าที่จะทักทาย คนที่ดูเหมือนจะมาถึงจุดหมายก่อนเขา พร้อมกับรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหา

“ มารอนานรึยังฮาร์เปอร์ ” เพเนโลเปเอ่ยทักทายพลางใช้มือเรียวดึงหมวกเสื้อคลุมของตัวเองลง เพื่อที่จะแสดงตัวตน

Harper Paige Remington

“ ขอโทษทีนะ เหมือนว่าวันนี้เครือข่ายผงฟลูจะแออัดเป็นพิเศษน่ะ ” เด็กหนุ่มไม่ได้โกหกแต่อย่างใด สภาพผู้คนในร้านหม้อใหญ่เป็นพยานชั้นดี แต่แน่นอนว่าสำหรับเขา มันดีกว่าการนั่งรถเป็นราวชั่วโมงเพื่อมาเข้าทางร้านหม้อใหญ่รั่วเป็นไหน ๆ

“ ไปกันเลยดีไหม เราจะเริ่มกันที่ไหนดี ” ไม่ให้เป็นการเสียเวลามากนัก ยามนี้ก็เข้าช่วงสายวันเข้าแล้ว มือเรียวกระชับหมวกเสื้อคลุมสีมุกขึ้นมาคลุมอีกครั้ง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางทำภารกิจ เดินซื้อของเป็นเพื่อนฮาร์เปอร์

Harper Paige Remington




ไม่นานนัก สองเด็กนักเรียนปีหนึ่งก็สาวเท้ามาถึง จุดหมายปลายทางแห่งแรก ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์ บานประตูไม้เก่าถูกมือสวยของหญิงสาวผลักเข้าเบา ๆ ส่งเสียงเอียดอาด ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระดิ่งแจ้งเตือน การมาเยือนของผู้มาใหม่

ภายในร้านเล็กเต็มไปด้วยผืนผ้าที่ถูกตัดแบ่งหลากสี และชุดสำเร็จที่วางประดับอยู่รอบร้าน ราวกับโชคดี เหมือนว่าวันนี้ลูกค้าของมาดามมัลกินส์ จะไม่ได้ล้นมือดั่งเช่นวันก่อน ๆ เพราะหญิงสาวร่างอวบในชุดสีม่วงอ่อน ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ หากต้องคอยรับลูกค้าล้นร้านเข้าทุกวัน ให้สมมติในใจว่าเขาต้องเป็นมาดาม เพเนโลเปคงต้องสติแตกตายก่อนแน่นอน

“ ฮาร์เปอร์ งั้นเพพขอไปดูผ้าตรงนั้นรอนะ ”

Harper Paige Remington

เพเนโลเปตัดสินใจเดินแยกออกมาจากหญิงสาว เพื่อให้เจ้าตัวสามารถเลือกซื้อของได้ โดยไม่รู้สึกกดดัน แล้วค่อยมาพบกันหลังอีกคนจับจ่ายเสร็จ

หมวกสีสวยใบแล้วใบเล่าถูกลองบนเรือนผมสีบลอนด์ เพื่อฆ่าเวลารอเรมิงตัน ฮาร์เปอร์ไม่ได้ใช้เวลานานมากนักสำหรับการเลือกซื้อของ เสื้อคลุมสีขาวถูกกระตุกเบา ๆ เป็นการบอกถึงสัญญาณว่าเธอเสร็จธุระ ในร้านของมาดามแล้ว

Harper Paige Remington

“ ไปต่อกันเลยไหม อยากแวะหาอะไรทานก่อนรึเปล่า ? ” หากให้บอกว่าภาพจำของฮาร์เปอร์ ในสายตาของเพเนโลเปเป็นอย่างไร ก็คงจะเป็นหญิงสาวที่ออกจากป่ามาพร้อมกับ ห่อขนม และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปล่ะนะ การเดินในตรอกนับได้ว่า แทบจะเทียบกับการเดินทางไกลในแคมป์ปฐมนิเทศได้เลย การหาอะไรมารองท้องก่อน คิดว่าคงจะเป็นความคิดที่ดีสำหรับเราทั้งคู่

Harper Paige Remington




ถึงจะเข้าฤดูสารทแล้ว แต่อากาศที่เย็นลงไม่ได้ทำให้ลูกค้าของ ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ลดลงแต่อย่างใด ร้านไอศกรีมหนึ่งเดียวของย่านการค้าใหญ่ยังคง อัดแน่นไปด้วยลูกค้าผู้วิเศษที่แวะเวียนมาจับจ่าย เช่นเดียวกันกับเพเนโลเป และฮาร์เปอร์ แน่นอนว่ากองทัพต้องเดินด้วยไอศกรีม

“ เอามิ้นช็อค 1 ครับ ฮาร์เปอร์เอาอะไรบ้าง ” การต่อแถวรอคิวร้านไอศกรีมชื่อดัง ไม่ได้กินเวลาของพวกเขามากนัก เด็กหนุ่มบอกความต้องการของตัวเอง ก่อนจะเยื้องไปถามเด็กสาวผมสีน้ำตาลไหม้ ที่ยืนทำตาเป็นประกายอยู่ข้างกายเขา

Harper Paige Remington เพเนโลเปเชื่อแล้วว่าเธอนั้นอยากกินมากจริง ๆ

“ ท็อปขนาดนั้นมันจะไม่ร่วงแน่นะ ” เพเนโลเปเอ่ยแซวเพื่อนสาวของเขาขึ้นมา พร้อมยิ้มขำเบา ๆ

พนักงานร้านฟลอเรียนใช้เวลาไม่มากนักในการจัดตกแต่งไอศกรีมสองโคน ก่อนมันจะถูกส่งมาถึงทางเพเนโลเป มือเรียวรับไอศกรีมทั้งสองโคนเอาไว้ ไอศกรีมโคนที่ดูสูงกว่าอีกโคนถูกส่งไปให้หญิงสาวข้างกาย ดูเหมือนว่าฮาร์เปอร์จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเมื่อได้เห็นไอศกรีมของเธอ แมคคาเดเมีย บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก อีกลูก เด็กหนุ่มคิดว่ามันเป็นมัทฉะ ท็อปปิ้งจัดเต็มด้วยเกล็ดน้ำตาล ทรงสูงแข่งกับหมวกคัดสรรเลยนะนั่น




ไม่ถึงสิบนาทีไอศกรีมโคนทั้งสองโคนถูกจัดการจัดจนหมด เบื้องหน้าของเขาทั้งคู่คือ ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก นับว่ามันถือเป็นร้านยอดฮิตของเหล่านักเรียนใหม่ แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะปากกาขนนกนั่น เสียงเอียดของบานประตูยามถูกผลักเข้าดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนเด็กน้อยทั้งสองจะพากันเดินเข้าร้านเก่าแก่แห่งนี้

“ คนเยอะมากเลยนะเนี่ย ”

Harper Paige Remington

อาจจะเพราะเริ่มเข้าช่วงใกล้เที่ยง ผู้คนต่างเริ่มรีบเร่งที่จะซื้อของ เพื่อจะได้ไปทานมื้อเที่ยงหลังจับจ่ายกันเสร็จสิ้น นาฬิกาพกเรือนเล็กถูกหยิบออกมาเช็คเวลา

“ เดี๋ยวเราไปรออยู่ฝั่งนู้นนะ ” ลอมบาร์เดียพยักพเยิดเป็นสัญญาณให้อีกคนรับรู้ตำแหน่งนัดหมาย ให้กับเด็กสาวนัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผม ที่กำลังมองหาสินค้าที่เป็นจุดประสงค์ ของการเดินเข้าร้านนี้อยู่

Harper Paige Remington

เมื่อได้รับสาส์นตรงกัน เพเนโลเปจึงเดินหลบไปยืนรอสาวเจ้าอยู่ข้างผนังร้านเล็ก ปล่อยให้เหล่าลูกค้า ที่มีธุระเดินจับจ่ายเลือกของกันได้อย่างไม่เบียด พลางยืนมองหน้าสือเรียนที่จำเป็นต้องใช้ ในอนาคตไว้เป็นการล่วงหน้า ยังไม่ทันผ่านชั้นปีแรกเลย ล่วงหน้าเกินไปมั้ยนะ เรือนผมสีบลอนด์ถูกเสยขึ้นไล่เม็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนกรอบหน้าสวยครั้งนึง

คงเป็นเพราะการเปิดภาคเรียนใหม่กำลังจะมาถึงในเวลาไม่อีกกี่วัน การเปิดลงทะเบียนเรียนเดินทางมาถึงครึ่งทางแล้ว รายการของจำเป็นต้องซื้อถูกกำหนดออกมา เหล่านักเรียนบางคนที่ยังไม่ได้เตรียมตัว จึงต้องรีบกุลีกุจอออกมาเดินซื้อของกันให้กวัดไกว อืม เพื่อนเขาด้วยรึเปล่านะ ? พลางทำให้เขานึกถึงไม่กี่วันก่อนที่นกฮูกสีขาวของเขา ดันไปคาบจดหมายสีสะอาดตามาจากที่ไหนไม่รู้ ความในจดหมายมีอยู่ว่า

‘ ไปซื้อของด้วยกันทีได้ไหม ’

เจ้าของจดหมายไม่ใช่ใครอื่น เป็นเด็กสาวเพื่อนร่วมบ้านที่เขาได้ทำความรู้จัก ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า ซึ่งเขาเองไม่ได้แล้งน้ำใจขนาดจะปฏิเสธเรื่องแบบนี้ จึงตอบรับคำชวนไป ถือเสียว่าได้มาเดินเล่นกับเพื่อใหม่ล่ะนะ และดูเหมือนว่าถึงเวลาที่เราทั้งคู่จะได้หมดธุระกับตรอกไดแอกอนแล้ว

Harper Paige Remington

ฮาร์เปอร์เดินหน้ามุ่ยออกมาจากความแออัดกลางร้าน พร้อมกับถุงกระดาษใบนึงที่ดูเหมือนจะใส่ของใช้ ที่เป็นจุดประสงค์ที่มาร้านนี้ไว้ สาเหตุหน้ามุ่ยแบบนั้นคงจะเป็นเพราะบรรยากาศภายในความแออัดนั่นแหละนะ

“ พลังงานจากไอศกรีมหมดแล้วหรือ ”

Harper Paige Remington

เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ ให้กับเธอ ดูเหมือนว่าวันนี้จะได้หมดธุระกับย่านการค้าใหญ่แล้วจริง ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ฮาร์เปอร์เองก็ดูเหมือนเรี่ยวแรง จากการฝ่าฝูงซอมบี้ผู้วิเศษเข้าไปซื้อปากกาขนนกด้ามเดียวด้วยแล้ว แวะอีกสักนิดก่อนกลับคงไม่เป็นอะไร

“ ไปนั่งจิบบัตเตอร์ กับพายอุ่น ๆ กันก่อนที่ร้านหม้อใหญ่รั่วกันก่อนกลับเถอะ ” เพเนโลเปเอ่ยปากชวน

Harper Paige Remington

จบทริปตรอกไดแอกอนเสียที จากนี้คงได้นอนรอเปิดภาคเรียนกันจริง ๆ แล้ว

Penelope Chole Lombardia #E3CB7B
Harper Paige Remington #C6DEFF

copyright © 2021, ravenclaw house

โพสต์โดย: Renesmee Winfield Sep 27 2023, 04:12 AM

DIAGON ALLEY
11.26 AM | London, England

"โอ้ ขอบคุณนะครับ เกือบไปแล้วเชียว ของสำคัญเลยนะนิ"

"เอางี้ไปกับพี่ตรงสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตสักแปป เดี๋ยวพี่ขอไปส่งเอกสาร แล้วจะพาไปซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เป็นการตอบแทนน้องนะครับ"

อันที่จริงเป้าหมายของเรเนสเม่สิ้นสุดไปตั้งแต่ตอนที่ผู้ใหญ่ตรงหน้ารับของกลับไป ข้อเสนอที่ถูกหยิบยื่นให้มาหลังคำขอบคุณ จึงเป็นสิ่งที่เมตามอร์ฟเมกัสสาวไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยสักนิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นเป็นวิธีการตอบแทนที่น่าสนใจทีเดียว

. . . โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์นี้ ตอนที่เธอพกเงินมาไม่พอซื้ออุปกรณ์การเรียนให้ครบ แถมยังถูกจับตามองโดยเด็กแปลกหน้าจากตรอกน็อกเทิร์นเมื่อครู่ ที่ดูเหมือนจะพุ่งตัวเข้ามาหยุมหัวแก้แค้นเธอได้ทุกเมื่อ

"งั้นขอรบกวนพี่หน่อยนะคะ"

ตัดสินใจได้ดังนั้นทายาทตระกูลวินฟิลด์ก็พยักหน้าหนึ่งจังหวะเพื่อตอบรับ สองเท้าเล็กใต้ผ้าใบคู่โปรดก้าวตามอีกฝ่าย ที่เริ่มเคลื่อนตัวไปทางสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ต ทว่าไม่วายหมุนตัวไปแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยคนดักรอเอาเรื่องอยู่ตรงมุมหนึ่งรอบ

ถ้ากล้าก็เข้ามาสิ ตอนนี้เธอมีผู้ใหญ่มาร่วมทีมแล้วนะ !

ทันทีที่เยือนถึงอาคารสำนักพิมพ์ เรเนสเม่เลือกปลีกตัวออกไปจับจองที่นั่งแถวล็อบบี้ เนื่องเพราะมองว่าการให้พื้นที่ระหว่างคนอื่นสะสางธุระเป็นสิ่งพึงกระทำ ปลายสายตาจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินกวักไกว่ด้านนอกหน้าต่างบานใหญ่ใกล้เบาะนั่ง

ครู่นึงดวงเนตรทรงเมล็ดอัลมอนด์ฉายความตื่นเต้นเสียเต็มประดา เกือบจะผุดลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งตรงไปออกทักทายคนที่คุ้นหน้าคร่าตา ทว่าแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยปนสับสน เมื่อพบว่ายังมีชีวิตอื่น ๆ ที่ใช้ลักษณะทางกายภาพแบบเดียวกันเข้ามาสู่ครรลองสายตา

ทำไมถึงมีโยลันดาตั้งหลายคน เดินยั้วเยี้ยเต็มถนนทางเดินเต็มไปหมด ?

แม่มดเด็กทำหน้าเหยเก เธอตัดสินใจว่าจะไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งในเรื่องดังกล่าว เหตุผลส่วนหนึ่งเพราะยังไม่อาจทราบได้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แม้คลังความรู้ของเธอจะคิดถึงน้ำยาสรรพรสเป็นสิ่งแรกก็ตาม ทั้งยังมีเหตุผลอีกส่วนที่ส่งผลต่อการตัดสินใจของเรเนสเม่ยิ่งกว่า

— มีแค่คนเดียวเธอก็ปวดหัวจะแย่แล้ว จะให้รับมือกับโยลันดาหลายคนน่ะ เธอทำไม่ไหวหรอก

ฝ่ายวินฟิลด์ไม่ได้รู้หรอกว่าคุณเพอร์ซิอุสมีธุระอะไร หรือซองเอกสารที่เธอเก็บมาได้นั้นมีความสำคัญมากน้อยแค่ไหน ทราบก็แต่ว่าธุระที่ว่านั่นไม่ได้กินเวลาไปมากนัก เพราะยังไม่ทันหาคำตอบให้ภาพที่เห็น คนพี่ก็พาเธอเดินต้อย ๆ ตามออกไปยังร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเสียแล้ว

เรเนสเม่รู้จากกระดาษรายชื่ออุปกรณ์ที่จำเป็น ซึ่งแนบมากับจดหมายแจ้งเตือนกำหนดการเปิดเทอมจากฮอกวอตส์มาเกือบเดือนเห็นจะได้ ว่าเธอควรจะหยิบในร้านแห่งนี้อะไรไปจ่ายเงินบ้าง ทว่าเป็นราคาของหนังสือเรียนทั้งสี่วิชาต่างหากที่เป็นเหตุให้เธอต้องคิดหนัก

. . . ภายใต้งบประมาณ 50 เกลเลียน อย่างมากเธอก็ซื้อได้แค่หนังสือเรียนถูก ๆ สักสองเล่ม กับปากกาขนนกใหม่หนึ่งชุดเท่านั้นแหละ

ในตอนที่กำลังยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้าชั้นหนังสือสำหรับขายนั้นเอง ที่พ่อมดจากตระกูล เดล คาลเซอร์ ถามถึงสิ่งที่อยากได้ เอสเม่ทำเพียงกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงงในตอนแรก เพียงครู่เดียวก็ระลึกได้ว่าเธอควรจะตอบอะไรสักอย่าง

"ถ้าตอนนี้ก็เป็น . . . หนังสือพลังมืด คู่มือป้องกันตนเองค่ะ"

เลือกที่จะไม่ได้บอกรายชื่อหนังสือทั้งหมดที่ต้องใช้ เนื่องเพราะไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายมากนักแค่เพียงเพราะเธอช่วยเก็บของมาคืน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเลือดนักธุรกิจที่เธอได้รับมาจากฝั่งบิดา ทำให้ริมฝีปากอิ่มเอ่ยชื่อหนึ่งในอุปกรณ์การเรียนที่มีราคาสูงที่สุดของรายการออกมา

ก็มันตั้ง 40 เกลเลียนนี่นา ถ้าได้เล่มนี้ฟรี ๆ ถึงจะไม่พอซื้อหนังสือครบทุกเล่มอยู่ดี แต่ก็ช่วยให้สบายกระเป๋าไปเยอะเลยล่ะ !

หากมีใครกำลังจับตามองอยู่คงสังเกตถึงความดีอกดีใจที่แสดงออกผ่านแววตาของเด็กสาว เมื่อเห็นคนโตกว่าหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวไปจ่ายเงินได้ไม่ยาก พนันได้เลยว่าหากเหตุการณ์นี้อยู่ในหนังสือคอมมิกสักเล่มหนึ่ง นักวาดคงจะเติมประกายดาววิบวับให้เธอ ในตอนที่มือบางยื่นออกไปรับของตอบแทนที่คุณเพอร์ซิอุสกำลังยื่นมาให้ตรงหน้าเป็นแน่

"ขอบคุณนะคะ โล่งใจไปเยอะเลย ! เม่จะจดจำพระคุณครั้งนี้ไปตลอดชีวิ๊ตตตตต"

เจ้าของร่างเล็กคลี่ยิ้มกว้าง ครั้นได้รับหมากฝรั่งดรูเบิลเบสต์โบลอิ้งเพิ่มมาอีก เสียงนุ่มก็พร่ำบอกขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ บทสนทนาดำเนินไปอย่างเรียบง่ายระหว่างที่เมตามอร์ฟเมกัสเด็กเลือกหยิบของที่จะซื้อ ซึ่งส่วนมากเป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลของกันและกัน ตามประสาคนเพิ่งเคยพบหน้าเป็นครั้งแรก จนได้ทราบถึงชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายในที่สุด

เพอร์ซีอุส วิสแทน เวสต์บรูก เดล คาลเซอร์ — ยาวม๊าก ! แต่กลับคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก

กว่าจะระลึกได้ว่านั่นเป็นชื่อของปลัดอาวุโสที่เพิ่งได้รับตำแหน่งเมื่อไม่นานมานี้ ตามรายงานจากประกาศของกระทรวงมนตร์แห่งสหราชอาณาจักร ก็ตอนที่เรเนสเม่นำเอา หนังสือลูกแก้วสลาย : เมื่อโชคลาภกลายเป็นภาพลวง ราคา 20 เกลเลียน กับปากกาขนนกและหมึกอีก 10 เกลเลียน ไปจ่ายเงินให้เรียบร้อย รวมถึงบอกลาและแยกทางกันจนเสร็จสรรพ

สารภาพตามตรงว่าฝ่ายวินฟิลด์ยืนอ้าปากพะงาบ ๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่ออยู่หน้าร้านอยู่พักใหญ่ สุดท้ายจึงตัดสินใจว่าควรปล่อยเรื่องที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้วให้ผ่านไป ภาวนาในใจว่าเธอไม่ได้เผลอไปทำอะไรให้คุณปลัดอาวุโสไม่พอใจเข้า แล้วเคลื่อนตัวต่อไปยังร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว เพื่อซื้อของอย่างอื่นแทน

ไหน ๆ ก็ไม่ได้มีเงินเหลือพอให้จ่ายกับหนังสือเรียนเล่มที่ขาดไปอยู่แล้ว ก็ขอถลุงเงิน 20 เกลเลียนสุดท้ายไปกับขนมบิสกิต และไอศกรีมช็อคโกแล็ตอย่างละชิ้นเลยแล้วกัน !




#A3CCC9 : RENESMEE WINFIELD
#A2C8C9 : PERSEUS WYSTAN WESTBROOKE DEL KALZERRENESMEE WINFIELD

โพสต์โดย: Harper Paige Remington Sep 27 2023, 11:51 AM

__Diagon Alley | Harper Paige Remington - #C6DEFF

Mission 1
“แนวตั้งสาม แนวนอนสอง ก่อนอื่นมองหาถังขยะทางซ้าย เคาะอิฐเหนือถังขยะขึ้นไปสามก้อนแนวตั้ง ทางขวาอีกสองก้อนแนวนอน”

สิ้นเสียงและปลายไม้ที่จรดลงบนก้อนอิฐสีมอซอนั้น แนวอิฐที่เรียงเป็นกำแพงก็ค่อยขยับเคลื่อนออกเป็นซุ้มประตูให้หญิงสาวใต้เสื้อคลุมสี
น้ำเงินเข้ม ชายผ้ากุนด้ายทองและหน้าอกปักตัวอักษรย่อ H.R.M. ด้วยด้ายสีเดียวกันนั้นคือฮาร์เปอร์ เพจ เรมิงตัน นักเรียนใหม่ที่ต้องเตรียมตัวมาซื้อของใช้จำเป็นสำหรับภาคการศึกษาใหม่นี้

แต่กระนั้นจะมาเดินคนเดียวแบบครั้งก่อนก็คงจะน่าเบื่อเอาการ หญิงสาวจึงตัดสินใจเขียนจดหมายด้วยข้อความสั้น ๆ ‘ ไปซื้อของด้วยกันทีได้ไหม ’ ฝากไปกับนกฮูกของเพเนโลเป โคล ลอมบาร์เดีย เพื่อนร่วมบ้าน ร่วมต้นไม้(?) ที่ฝ่าฝันวันปฐมนิเทศมาด้วยกัน และดูเหมือนเรมิงตันจะมาก่อนเวลานัดเล็กน้อย ระหว่างรอเพื่อนร่วมทางเรมิงตันไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าหยิบรายการที่ต้องซื้อขึ้นม
าตรวจสองบรอบที่สามของวัน อาจจะเพราะนิสัยย้ำคิดย้ำทำนี้ทำให้บางครั้งหญิงสาวมักเสียเวลาไปกับการทำอะไรซ้ำแล้
วซ้ำอีกจนต้องเผื่อเวลาไว้มากกว่าคนอื่น ๆ

“มารอนานรึยังฮาร์เปอร์” เสียงทุ้มนุ่มจากเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์เอ่ยทักพร้อมปลดเสื้อคลุมสีขาวเผยให้เห็นใบห
น้าที่ยิ้มแย้ม

“สวัสดีคุณเพพ เปอร์พึ่งถึงได้..อืม.. ห้านาทีเอง วันนี้เข้าทางหลังร้านหม้อใหญ่รั่วน่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นทักทายพร้อมรอยยิ้ม เหตุที่เรมิงตันมาทางด้านหลังร้านหม้อใหญ่รั่วนั้นก็เพราะครั้งก่อนเครือข่ายผงฟลูค่
อนข้างมีคนใช้อย่างหนาแน่น เบียดเสียดเสียจนเรมิงตันเแทบจะเป็นลม

“ขอโทษทีนะ เหมือนว่าวันนี้เครือข่ายผงฟลูจะแออัดเป็นพิเศษน่ะ” ไม่ผิดที่เรมิงตันคาดการณ์ไว้ โดยปกติตรอกไดแอกกอนก็คึกครื้นอยู่แล้ว ประจวบเหมาะกับการเปิดภาคเรียนที่จะถึงยิ่งทำให้ทั้งนักเรียนและผู้ปกครองต่างแห่แหน
กันมาจับจ่ายเนื่องแน่น

“ไปกันเลยดีไหม เราจะเริ่มกันที่ไหนดี” ชายหนุ่มเข้าประเด็นได้ดีก่อนที่จะยืนเหม่อกันไปมากกว่านี้

“เปอร์ว่านะ.. ร้านคุณโอลลิแวนเดอร์คงจะวุ่นวายน่าดู เราไปร้านมาดามมัลกินส์กันดีกว่า ครั้งก่อนยังไม่ได้ซื้อเสื้อคลุมเลยด้วย” ลอมบาร์เดียพยักหน้าก่อนจะกระชับเสื้อขึ้นคลุมอีกครั้งรวมถึงตัวของเรมิงตันเองด้วย

การเดินจากหน้าธนาคารกริงกอตส์ไปยังร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์ไม่ได้ไกล
กันมากแต่ก็แอบกินแรงของหญิงสาวไม่น้อย เมื่อถึงหน้าร้านมือเรียวก็ดันบานประตูเข้าไปเบา ๆ พร้อมกับเสียงกระดิ่งที่มีกลไว้ใช้เตือนว่ามีผู้มาเยือนใหม่ เรมิงตันคิดถูกที่เลือกมาร้านของมาดามมัลกินส์เป็นที่แรก ผู้คนบางตากว่าที่คิด และนั่นอาจจะทำให้เจ้าของร้านดูยิ้มแย้มอารมณ์ดีกว่าปกติ

“ฮาร์เปอร์ งั้นเพพขอไปดูผ้าตรงนั้นรอนะ” ลอมบาร์เดียเอ่ยขึ้นพร้อมเอียงหน้าไปทางมุมขวาของร้าน

“ได้เลยคุณเพพ เปอร์จะ..พยายามไม่ใช้เวลานานนะ” คำว่าพยายามของหญิงสาวนั่นเสียงเบากว่าคำไหน ๆ ในประโยค เพราะเรมิงตันรู้ดีว่าหากไม่ถูกใจก็จะไม่ตัดสินใจซื้อเด็ดขาด

หลังจากเพเนโลเปแยกตัวไปอีกมุมของร้าน เรมิงตันก็หันมาสนใจกับเสื้อคลุมประจำบ้านเรเวนคลอที่ถูกแขวนเรียงไว้เป็นระเบียบ ไล่ระดับขนาดและความยาว มือเรียวเลือกหยิบมาลองสองถึงสามตัวก่อนจะตัดสินใจเลือกมาหนึ่งตัว เพราะไม่ว่าจะตัวไหนก็ใส่สบายแถมคล่องตัว ไม่อึดอัด สมกับเป็นร้านเสื้อคลุมหนึ่งเดียวในตรอกนี้จริง ๆ

ไม่กี่นาทีเสื้อคลุมก็ถูกห่อใส่ถุงอย่างดี เรมิงตันหยิบ 50 เกลเลียนในถุงสีเดียวกับผ้าคลุมออกมาจ่ายก่อนจะเดินไปหาลอมบาร์เดียที่ยืนลองหมวกที่
ถูกใจอยู่แล้วกระตุกชายเสื้อคลุมของเขาแทนการเรียก

“คุณเพพ เปอร์เรียบร้อยแล้วละ” เรมิงตันว่าพลางชูถุงเสื้อคลุมขึ้นอย่างภูมิใจ

“ไปต่อกันเลยไหม อยากแวะหาอะไรทานก่อนรึเปล่า ?” เหมือนเพื่อนร่วมชั้นคนนี้จะรู้ใจเรมิงตันคนนี้เป็นอย่างดี หรือไม่ก็เป็นเพราะวีรกรรมบะหมี่ถ้วยร้อนของเจ้าหล่อนที่ตอนนี้ล่ำลือในหมู่ของเด็กป
ีหนึ่งบ้านเรเวนคลอไปแล้ว

ถ้าหากจะโดนเบียดเสียดไปทั้งวันเช่นนี้ เรมิงตันขอแวะเติมน้ำตาลเข้าร่างกายเสียหน่อย ถึงอากาศจะเริ่มเย็นลงบ้างแล้วก็เถอะ

“เปอร์ว่านะ.. เราไปเติมน้ำตาลที่ร้านคุณฟอร์เตสคิวกันเถอะ เพราะจุดหมายต่อไปของเราอาจทำให้เราโดนอัดจนเป็นลมตายแน่ ๆ” หญิงสาวไม่รอให้หนุ่มของกายตอบตกลงก็สาวเท้าเดินนำไปที่ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวทันที ดูเหมือนมีใครอีกหลายคนจะไม่กลัวความหนาว คิวหน้าร้านจึงค่อนข้างยาว แต่ด้วยความเชี่ยวชาญของเจ้าของร้านที่ตักไอติมได้รวดเร็ว ไม่นานก็ถึงคิวของเรมิงตันและลอมบาร์เดีย

“เอามิ้นช็อค 1 ครับ ฮาร์เปอร์เอาอะไรบ้าง ?” ลอมบาร์เดียสั่งไอติมรสประจำของเขาจบก็หันมาถามเรมิงตันที่ขณะนั้นยืนเกาะตู้ไอติมตา
วาวเป็นประกาย ถ้าคุณอยากกินไอติมอร่อย ๆ สักสองสามลูกละก็แนะนำที่นี่เลย

“ขอแมคคาเดเมีย บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก แล้วก็อื้ม.. เจ้านั่นค่ะ! เพิ่มขนมปังกรอบรสขิงแล้วก็โรยเกล็ดน้ำตาลเยอะ ๆ เลยนะคะ” ไม่ทันสิ้นคำของคนข้างกายเรมิงตันก็รัวสั่งไอติมรสโปรดถึงสามสคูป ใช่ และท็อปปิ้งด้วยขนมปังกรอบรสขิงชิ้นใหญ่ ไหนจะเกล็ดน้ำตาลสีสันสดใสอีก เห็นทีว่าฉายาเด็กอ้วนผู้หิวโหยจะเป็นเรื่องจริง

“ท็อปขนาดนั้นมันจะไม่ร่วงแน่นะ” ลอมบาร์เดียเอ่ยแซวแกมขำเบา ๆ แต่หญิงสาวได้แต่ทำหน้ายู่ใส่ ไม่นานเรมิงตันก็รับไอติมของเธอจากมือชายหนุ่ม ไอติมโคนใหญ่พิเศษนี้เหมือนจะเติมพลังกาย พลังใจให้กับเรมิงตันไม่ว่าจะสีสัน รสชาติ ช่วยให้วันนี้ดีขึ้นอีกหนึ่งร้อยเท่าเลยก็ว่าได้

สถานีต่อไป ‘ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก’ เดินจากตรงนี้ไปไม่ถึงสิบนาทีก็จะเจอร้านสุดฮอตของชาวปีหนึ่ง ตามภาษาที่มักเกิ้ลใช้กับร้านที่คุณจะพลาดไม่ได้หากมาที่ตรอกแห่งนี้ และเป็นอีกครั้งทั้งสองเดินเข้าร้านหากแต่ผู้คนวุ่นวายกว่าร้านมาดามมัลกิ้นส์เป็นไห
น ๆ

“คนเยอะมากเลยนะเนี่ย”

“มาซื้อกันโดยมิได้นัดหมายละนะ”
นอกจากปากกาขนนกที่จำเป็นสำหรับเด็กปีหนึ่งอย่างเรมิงตันและลอมบาร์เดียแล้ว ตำรับตำราต่าง ๆ ก็หาได้จากที่นี่เช่นกัน

“เดี๋ยวเราไปรออยู่ฝั่งนู้นนะ”

“โอเค ๆ เดี๋ยวเปอร์ลุยเดี่ยวเอง” เรมิงตันพยักหน้าคำตาคู่สวยกวาดมองไปรอบร้านก่อนจะหยุดลงที่เป้าหมายพลางถกแขนเสื้อค
ลุมขึ้นให้ดูทะมัดทะแมงเพื่อที่จะลุยเข้าไปหยิบตำราเรียนสามสี่เล่มในฝูงชนตรงชั้นหนั
งสือนั้น

ยิ่งกว่าลดแลกแจกแถมทั้งผู้ปกครอง รุ่นพี่ ไหนจะเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่น ๆ ก็ต่างลุยเข้ามาแย่งกับหยิบจับตำรา เรมิงตันที่โดนเบียดเสียดจนหัวยุ่งเหยิงก็ได้หนังสือที่ต้องการรวมทั้งปากกาขนนกที่ต
ัดสินใจซื้อมาไว้สำรอง จากงบที่ตั้งไว้ก็เกินมาเล็กน้อยแต่เรมิงตันก็เตรียมเกลเลียนมาสำรองไว้แล้วจึงหายห่
วง ก่อนจะเดินโซเซไปหาลอมบาร์เดียที่ยืนรอไม่ไกลนัก

“พลังงานจากไอศกรีมหมดแล้วหรือ ?”

“ตอนนี้ต่อให้เป็นโทลร์เปอร์ก็จะจับมาปิ้งกินให้เกลี้ยงเลย” คิ้วสวยขมวดหากันพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหลุดขำกับคำพูดของตัวเอง

“ไปนั่งจิบบัตเตอร์ กับพายอุ่น ๆ กันก่อนที่ร้านหม้อใหญ่รั่วกันก่อนกลับเถอะ” คำว่าบัตเตอร์เบียร์ และ พาย เหมือนมนตร์วิเศษที่ทำให้เรมิงตันที่ดูล่อแล่กลับฮึกเหิมขึ้น

“วันนี้คุณเพพพูดแต่คำน่าฟังทั้งนั้นเลย ไปกันเถอะค่ะ! บัตเตอร์เบียร์และพายแสนอร่อยรอเราอยู่” ว่าพรางกอดแขนของชายหนุ่มร่างสูงข้างกายมุ่งตรงไปศูนย์รวมผู้วิเศษ ร้านหมอใหญ่รั่ว เพื่อจบทริปแสนเหนื่อยนี้

Penelope Chole Lombardia | #E3CB7B
Harper Paige Remington | #C6DEFF

โพสต์โดย: Cruise Cartellist Oct 1 2023, 10:00 PM

Cruise Cartellist Cruise Cartellist #4F80C0
Qarez Kruz Fières #669CCC
Julienne De Pelissier#D8BFD8

Diagon Alley

เสียงนาฬิกาที่ร้องเตือนผู้ตั้งว่าครบกำหนดเวลาที่ตั้งแล้ว
" ดังนานเกินไปแล้ว ฉันรู้แล้วน่า "
ชายหนุ่มแอบบ่นนิดหน่อยก่อนจะเดินไปกดปิดเสียงมัน เมื่อเสียงสงบลง เขาหมุนตัวเพื่อกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย วันนี้เขานั้นมีนัดไปช้อปปิ้งกับ คาเรส คลัซ ฟิแอร์ เมื่อเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว เขาเลือกเดินออกไปรออีกคนที่หน้าบ้าน ผ่านไปครู่เดียว บุคคลที่นัดไว้ก็ปรากฏตัว
"มาแล้วพร้อมหรือยัง"

"พร้อมนานแล้ว"
เขาไม่ปล่อยเวลาที่รอคาเรสให้เสียเปล่าหรอกนะ เขาคิดพร้อมหมดแล้วว่าจะไปช้อปที่ไหนบ้างในตรอกไดแอกอน

"แล้วคิดไว้ยังว่าจะไปไหน" เป็นตัวเขาที่เอ่ยปากถามคาเรส ก่อน

"วันนี้ว่าจะไป ร้านตัวบรรจงกับร้านนกฮูกอายล๊อปส์ไปไหม"

" ไปดิ แต่หลังไปร้านตัวบรรจง เราจะแยกไปร้านขายของตลกกัมเบิลกับเจปส์"
แผลนของเขานั้นไม่เหมือน คาเรส เราจึงเลือกไปร้านตัวบรรจงกันก่อน เพื่อจะได้ไปรอแยกตามแผลนของตนเองทีหลัง ตกลงกันเสร็จสรรพ จึงเริ่มทางไปที่ตรอกได้แอกอน


ระหว่างที่กำลังเดินไปอยู่นั้น เขาเห็นคาเรสหยุดนิ่งกับที่พร้อมมองอีกทาง เขาจึงพลางไปมองทิศเดียวกัน จึงได้เห็นเพื่อนสนิทของเขาอีกคน จูลีเอน เดอ เปลิซิเยร์ หรือนามว่า เจอร์ลีน ก่อนทั้งสอง จะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเป็น คาเรส ที่เอ่ยทักทาย

"สวัสดีทำไรอยู่ ทำไหมทำหน้าตาแบบนั้น ไปโกรธใครมา" คาเรสกล่าว ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไป

"หน้าแบบอยากเข้าห้องน้ำตลอดเวลา" สิ้นสุดคำทักทาย เขาก็หันมามองหน้าของลีนทันที

Julienne De Pelissier

" นั้นสิเป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับยักษ์ เหมือนไปโกรธใครมาเลย " พลางป้องปากไปกับคาเรส พร้อมกับสายตาขวางที่มองมาทางที่เราทั้งสองคน

Julienne De Pelissier

" แน่นอนว่าเราหล่อ และหน้าตาดี ไม่ต้องชมหรอก พอดีเรารู้ตัวเองอยู่แล้ว " ครูซว่าพลางเสยผมโชว์ พร้อมกับหน้าหล่อๆของเขาให้เจอร์ลีนได้ดู

Julienne De Pelissier

ก่อนที่สงครามจะเกิดขึ้นไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงของคาเรสที่เข้ามาห้ามพวกเขาทั้งสองคนไว้ หลังจากที่เงียบไป เพราะมองพวกเราถกเถียงกัน

"พอๆเลิกเถียงกัน ไปด้วยกันหมดนี่แหละ" คาเรสได้เอ่ย ก่อนจะลากพวกเราทั้งสองเดินไปด้วยกัน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังเถียงกับเจอร์ลีนไปตลอดทาง

"เราหล่อกว่า"

Julienne De Pelissier

"เราต่างหากล่ะที่เท่ห์ มีเสน่ห์ และหล่อมากๆ"

Julienne De Pelissier

Qarez Kruz Fieres

โพสต์โดย: Madelynn Donahuesa Oct 11 2023, 11:36 AM

ลมหายใจที่สม่ำเสมอ สายตาที่ทอดมองยาวไปไกลสุดสายตา ลูกตากลมน้ำเงินเทาดุจดั่งหวงมิติที่เร้นลับที่มองลงไปแล้วรู้สึกเย็นยะเยือกเลื่อนม
องซ้ายแลขวา ท่ามกลางผู้คนที่เร่งรีบมุมหนึ่งมีป้าแก่คนหนึ่งกำลังจ้องมองหม้อใบใหญ่ที่กองอยู่หน
้าร้าน ที่เดินสวนกันกับชายร่างยักษ์ที่ใส่เสื้อตัวหนาพร้อมแบกสัมภาระขนาดใหญ่กว่าตัวเองเท
่าหนึ่ง ถัดไปมีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังกำลังเดินไปอีกร้านที่อยู่ใกล้กันร้านตัวบรรจงและหยดหมึก สายลมที่มีร่องรอยของการโหยหาบางอย่างปะทะเข้าใบหน้าที่ซีดลงเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า พร้อมนึกเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ผ่านมาไม่นานอย่างนึกพิศวง

นับจากที่ได้รับจดหมายเข้าเรียนและรายการของใช้ต่างๆที่แนบมาพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น เขาได้ขอเงินจำนวนหนึ่งมาเพื่อซื้อของที่จำเป็นต่อการเข้าเรียนที่จะถึงอีกไม่นาน ตามห้วงคะนึงคิดเขา เขาเดินตามลายแทงแห่งอักษรที่เคยจรดจดจำ ที่ซึมซับเข้าไปในจิตใจ ปรากฏรอยยิ้มสายหนึ่งที่แผ่วเบา เขามั่นใจมากขณะเดียวกันก็อดสงสัยไม่ได้ นี้คือดินแดนที่มหัศจรรย์ แผ่นหลังชื้นเหงื่อพิงกับกำแพงที่ก่อด้วยอิฐสีแดงที่บัดนี้สีซีดและลอกเกือบหมดมุมหน
ึ่ง ข้างๆเขามีกองอุปกรณ์บ้างอย่างพร้อมกับเศษไม้ยาวเหมือนไม้กวาดและซี่ด้ามที่ชี้โด่อย
ู่กองหนึ่ง มีลูกแมวสีขาวที่เขาเพิ่งได้รับมันมาเมื่อสิบนาทีที่แล้วด้วยราคาที่หนักหนาสำหรับเข
า

เขาปล่อยให้มันสนุกอยู่กับกองเศษไม้นั่น พร้อมมองเลยไปยังแมวขาวตัวจิ๋ว ข้างกายขนนุ่มมีถุงอาหารสำหรับเจ้าตัวเล็กและอุปกรณ์ความสะอาดของเจ้าตัว มือขวาของเขากำกระดาษรายการที่ต้องซื้อ ในนั้นมีรายการขีดฆ่าสำหรับที่ได้ซื้อเรียบร้อยแล้ว อุปกรณ์การเขียน การเรียน หนังสือ เสื้อผ้า เขากวาดสายตาอย่างรีบร้อนอึดใจหนึ่งก็ถอนหายใจช้าๆพลางขย้ำกระดาษใส่กระเป๋ากางเกงแล
ะอุ้มเจ้าตัวจิ๋วสีขาวที่ท่าทางกำลังจะคุ้ยขยะกองนั่นขึ้นมาซุกไว้ในเสื้อโค้ดจับมันย
ัดใส่กระเป๋า มือซีดที่มีร่องรอยไออุ่นจากการสัมผัสหยิบไม้ที่มีขนาดเรียวยาว มีความยาวโดยประมาณ ๙ นิ้วตัวไม้มีการแกะสลักลายวิจิตจับตาต้องใจ แรกสัมผัสทั้งลื่นมือทั้งนุ่มและมีกลิ่นหอมอ่อนๆเมื่อเขาจรดมันไว้ใต้จมูก เขาเหลือเงินอีกจำนวนหนึ่ง มารดาให้เงินเขาและเขานำไปเปิดบัญชีรวมทั้งแลกเป็นเงินตราเพื่อซื้อของที่จำเป็นในตร
อกแห่งนี้ ท้ายสุดในกระเป๋ากางเกงอีกข้างและซิบด้านในสุดยังปรารฏเศษเหรียญและเงินที่เหลือจากก
ารจ่ายซื้อรายการในกระดาษยับนั้น

อัล ไม่ว่าอย่างไร ก็ขอให้กลับบ้านมาบ้างนะจ้ะอัล
อยู่โรงเรียนประจำคิดถึงพี่บ้างละ
ให้พ่อไปส่งมั้ย

หวงเวลาคะนึกหาของคำกล่าวของครอบครัวยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น รสหวานล้ำที่ได้สัมผัสกลมกล่อมด้วยสายใยแห่งรัก ยังติดตรึงในใจดังเชือกที่บีบรัดหัวใจพลอยให้คะนึงนิจ กระพริบตาเล็กน้อยพางลอบถอนหายใจ สายตาที่มองไปยังฝั่งตรงข้าม มันคือร้านที่เขาเพิ่งจากมา ร้านสัตว์วิเศษ เขาหมดเงินอย่างมากกับร้านดังกล่าว แปดเกลเลียน สิบซิกเกิ้ล สามคนุต อัลถอนหายใจแผ่วเบาพลางหยิบถุงสีขาวสะอาดใส่ในกระเป๋าที่ถูกปรับแต่งให้ขนาดพื้นที่ข
้างในใหญ่กว่ารูปร่างจริง เป็นกระเป๋าหนังจากตัวอะไรสักอย่างที่ถูกซื้อมาเป็นอย่างแรกด้วยราคา หนึ่งเกลเลียน ถุงสีขาวที่บรรจุเต็มไปด้วยเสื้อคลุมสีเรียบ หมวกแหลมไม่มีลายเป็นเงา ถุงมือที่ีทำจากหนังมังกร ละเสื้อคลุมหน้าหนาวพร้อมสายรัดเอว รวมราคาแล้วไม่แพงมากมายนัก สามเกลเลียน เจ็ดซิกเกิ้ล สิบคนุต เมื่อยัดถุงขาวใส่ได้เรียบร้อย ปรากฏว่าข้างในกระเป๋ามีของหนักล่วงหล่นซ้อนทับ เสียงหนักๆคาดว่าเป็นหนังสือเรียนที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านตัวบรรจงและหยดหมึก หนังสือใหม่เอี่ยมเล่มหนาเหมือนนำไปก่อการร้ายได้หลายเล่มราคาส่วนทางจากรูปลักษณ์ สิบสองเกลเลียน สามคนุต ลึกลงไปในกระเป๋าหนังมีหม้อดีบุกผสมตะกั่ว ขนาดมาตรฐานเบอร์ สอง ขวดแก้ว กล้องสองทางไกล และตาชั่งรวมราคาแล้วเกือบสามเท่าของราคาหนังสือ อัลตัดสินใจนำเงินที่เหลือเข้าสู่ธนาคารกริงกอตส์ อาคารสีขาวเหมอนหิมะที่ตั้งโดนเด่นเหนือร้านรวงทั้งหลาย อัลฝากเข้าไปทั้งหมด ยี่สิบสองเกลเลียน และนำเงินติดตัวไปเพียง สามเกลเลียนกับเศษที่เหลือ อัลสะบัดใบหน้าเบาๆ พร้อมเก็บสัมภาระเพื่อก้าวเดินต่อไป มุ่งหน้าไปที่แห่งหนึ่ง อีกครึ่งเข็มนาฬิกา ชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่ แววตาชะรอยมีอดีตนั้นได้หายไปกลับกล้าแกร่งขึ้นเตรียมต้อนรับโลกอีกใบที่ไม่อาจทราบไ
ด้เลยว่า หนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

โพสต์โดย: Erekia Seere Almaecious Oct 12 2023, 02:00 PM

โพสต์โดย: Julienne De Pelissier Oct 17 2023, 03:34 PM

Julienne

Julienne De Pelissier #D8BFD8
Qarez Kruz Fières #669CCC
Cruise Cartellist #4F80C0
Diagon Alley

จูลีเอนเข้ามายังตรอกไดแอกอน ย่านการค้าอันโด่งดังของเหล่าผู้วิเศษ วันนี้ผู้คนก็ยังคงครึกครื้นเช่นเคย ขายาวสับเท้ามุ่งหน้าไปสู่ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ซึ่งคือเป้าหมายเดียวที่เขามาเยือน ณ ตรอกนี้ จนกระทั่ง

"สวัสดีทำไรอยู่ ทำไหมทำหน้าตาแบบนั้น ไปโกรธใครมา" เด็กหนุ่มสองคนที่มาจากไหนไม่รู้มาทักจูลีเอนด้วยท่าทีที่สนิทสนม นี่เขาไปทำความรู้จักคนแบบนี้ตอนไหนเนี่ย ถึงสองคนนี้จะหน้าตาคุ้นอยู่ก็เถอะ “หน้าแบบอยากเข้าห้องน้ำตลอดเวลา”

“ฮะ” ร่างสูงตอบไปอย่างงงงวยเล็กน้อย

“นั้นสิเป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับยักษ์ เหมือนไปโกรธใครมาเลย” เด็กหนุ่มอีกคนพูด และแล้วเขาก็จำได้ คนนี้นี่เองที่ลื่นล้มในร้านหม้อใหญ่รั่วเมื่อกี้นี้

“หน้าปกติเราก็เป็นแบบนี้ นายล่ะ ไม่ลองดูหน้าตัวเองหน่อยเหรอ” จูลีเอนตอบกลับไปพร้อมฉีกยิ้มธุรกิจใส่ คนพวกนี้ทำรสชาติบัตเตอร์เบียร์ที่ยังคงติดอยู่ในปากของเขาเสียหมด

“แน่นอนว่าเราหล่อ และหน้าตาดี ไม่ต้องชมหรอก พอดีเรารู้ตัวเองอยู่แล้ว” ได้ยินคำตอบแล้วเขาถึงกับขมวดคิ้ว เขายังไม่ได้ทันพูดอะไรให้สื่อว่าเขาชมเลยด้วยซ้ำ คน ๆ นี้เริ่มทำให้เขามีน้ำโห เป็นใครก็ไม่รู้จัก แต่ไม่รู้จักต่อไปจะดีกว่า

"พอๆเลิกเถียงกัน ไปด้วยกันหมดนี่แหละ" เด็กหนุ่มคนแรกที่ทักจูลีเอนตัดบทสนทนาเข้ามา ไปไหน ใครจะไปกับพวกนาย

จูลีเอนที่ตั้งใจจะไปร้านไอศกรีมจึงคิดจะแยกตัวออกมา แต่พวกเขากลับเดินไปทางเดียวกันเสียนี่ เสียงที่น่ารำคาญพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"เราหล่อกว่า" ทำไมคน ๆ นี้ถึงไม่ยอมจบง่าย ๆ นะ พูดมากเสียจริง

"นายไม่ดูเลยเนอะว่ากำลังพูดแบบนั้นต่อหน้าใครอยู่"

“เราต่างหากล่ะที่เท่ห์ มีเสน่ห์ และหล่อมากๆ”

เสียงทุ้มถึงกับถอนใจ สงสัยนักว่าทำไมเขาถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้กับคนที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อด้วย แต่ก็นะ เรื่องที่มีหลายคนมาทักเขาทั้ง ๆ ที่เขาไม่รู้จักก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยอยู่เอาการ เขาชินแล้วล่ะ

“เฮ้อ”

โพสต์โดย: Onyx Morrel Dec 1 2023, 11:04 PM

ธนาคารกริงกอตส์ ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ
1 ธันวาคม 2023

อาคารสีขาวที่มีเสาสองต้นหน้าประตูเอียงแทบจะล้ม เป็นจุดสังเกตได้ดีเมื่อเข้ามายังตรอกไดแอกอนแห่งนี้

‘ธนาคารกริงกอตส์ ธนาคารของพ่อมดแม่มด’ โอนิกซ์ต้องการมาถอนเกลเลียนของเขาออกไปซื้อของจึงจำเป็นต้องมายังธนาคารแห่งนี้ เมื่อเข้าไปภายในในอาคาร สองฝั่งก็ยังมีก็อบลินใส่สูทนั่งทำงานเหมือนเดิม

“โอนิกซ์ มอร์เรล มาถอนเงินห้องนิรภัยหมายเลข 33963 ครับ” ชายหนุ่มเดินไปแจ้งความประสงค์กับก็อบลินที่นั่งอยู่โต๊ะตรงกลางของห้องโถง ใบหน้าเหี่ยวย่นเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารที่กำลังขีดเขียน เพื่อมาพิจารณาลูกค้าที่อยู่ตรงหน้า

“กุญแจ” เสียงแหลมของก็อบลินเอ่ยถามหากุญแจสำหรับใช้เปิดประตู ซึ่งโอนิกซ์ก็ได้หยิบกุญแจดอกหนึ่งขึ้นมาให้อีกฝ่ายดูทันที

“เชิญได้ จะมีคนพานายไป” มือเล็กผายไปทางหนึ่งที่มีก็อบลินอีกตัวรออยู่แล้ว โอนิกซ์จึงเดินตามไป แม้มักเกิ้ลจะพัฒนาเทคโนโลยีไปไกลแล้ว แต่กริงกอตส์ก็ยังคงความดั้งเดิมไว้อย่างเช่นการนั่งรถรางขนาดเล็กลงไปยังห้องนิรภัย ที่ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะในสวนสนุกอย่างไรอย่างนั้น

ใช้เวลานั่งมาหลายนาทีในที่สุดรถรางก็จอดอยู่หน้าห้องนิรภัย 33963 กุญแจดอกเล็กถูกก็อบลินนำไปไขประตูเปิด เมื่อบานประตูเปิดออก ชายหนุ่มก็เข้าไปหยิบสิ่งที่ต้องการทันที เงินเกลเลียนที่ใช้เวลาเก็บออมตั้งแต่เขาเข้าเรียนฮอกวอตส์ตอนปีหนึ่ง จนปัจจุบันก็ไม่ได้มีจำนวนเยอะขึ้นมากเท่าไหร่ และตอนนี้เขาก็นำมันออกมาอีกสองร้อยเกลเลียน

ตุบ!

“หืม?” เสียงของตกดังเล็กน้อยเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันกลับไปมอง สายตาก็พบกับแมวเซรามิกตัวหนึ่ง ที่เขาได้มันมาตอนไปเที่ยวต่างประเทศ

“เอาไปด้วยดีกว่า” โอนิกซ์หยิบแมวนั้นติดมือมาด้วย ในใจก็วางแผนว่าจะใช้แมวตัวนี้ทำอะไรดี เพราะมันไม่ใช่แมวเซรามิกธรรมดาน่ะสิ แต่สิ่งอื่นใดเขาขอไปหาซื้อของก่อน ด้วยเนคไทกริฟฟินดอร์ของเขาหายไปไหนไม่รู้เสียแล้วจึงจำเป็นต้องมาซื้อใหม่ เดี๋ยวตอนเปิดเทอมจะไม่มีใส่กับเขา

ร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์

แม้จะไม่ใช่ช่วงเทศกาลเปิดเทอมภายในร้านมาดามมัลกิ้นส์ก็ยังมีลูกค้าเข้าเต็มร้าน ชุดนักเรียนชายลายสก็อตบ้านกริฟฟินดอร์ ที่สวมลงบนหุ่นลองเสื้อตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่มุมหนึ่งของร้าน โอนิกซ์เห็นหลายคนใส่เดินสวนกันไปมาตรงห้องโถงบ้างเหมือนกัน

“สนใจชุดนักเรียนตัวนี้หรือคะ” พนักงานภายในร้านออกมาต้อนรับโอนิกซ์ และเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยืนมองเสื้อตัวนี้

“ใช่ครับ มีขายมั้ย”

“ตอนนี้ยังไม่มีขายค่ะ ทางเรากำลังสั่งผ้าสำหรับตัดเข้ามาอยู่ สามารถมาซื้อได้อีกครั้งตอนเปิดเทอมนะคะ” โอนิกซ์ถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย มีเงินแต่ก็ซื้อไม่ได้สินะ

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมซื้อผ้าพันคอกับเนคไทของกริฟฟินดอร์แล้วกันครับ” โอนิกซ์เลือกซื้อผ้าพันคอกับเนคไทที่มีราคาชิ้นละ 30 เกลเลียน รวมสองชิ้นก็ 60 เกลเลียนพอดี พนักงานที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบไปจัดเตรียมของแล้วใส่ถุงให้ชายหนุ่มเรียบร้อย เมื่อจ่ายเงินเสร็จโอนิกซ์ก็หาซื้อของสำหรับเทศกาลคริสต์มาสเล็กน้อยจากนั้นก็กลับบ้านของเขาทันที

*********************
Onyx Morrel #BD8334

โพสต์โดย: Rael Cavendish Dec 3 2023, 10:44 PM

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ปีหรือกี่หนแล้วพี่ราเอลไม่ได้ออกมาเดินที่แถวตรอกไดแอนกอน เพียงเพราะค่อนข้างยุ่งในชีวิต วันนี้หล่อนจึงถือโอกาส เพื่อที่จะมาสำรวจสิ่งของที่ต้องใช้ สำหรับการทำงานสักหน่อย จักได้นำราคากลับไปคำนวณค่าเสียหาย ที่ต้องจ่ายไปเพื่อความคุ้มค่ากับงานที่ได้รับกลับมา ทว่าว่าวันมีเงินติดกระเป๋ามาเพียง 50 เกลเลียนเท่านั้น

หากจะนำมันไปใช้จ่ายให้เกิดผลประโยชน์ก็ย่อมได้หรอกนะ แต่ด้วยอาการตื่นโลกภายนอก เห็นอะไรก็อยากได้หมดนี่สิมันหยุดไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าแล้วหล่อนจึงดูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อเดินเบียดแทรกฝูงชนเข้าไปด้านในตรอกเสียที

“อู้วววว ดูนั่นสิ” ราเอลร้องออกมาด้วยเสียงหลงวันนี้มีของน่าซื้อ น่ากินเยอะแยะเต็มไปหมด หล่อนหันไปพูดกับเพื่อนคู่ขาที่มาด้วยกันวันนี้ พร้อมทั้งชี้ไปยังร้านที่บัดนี้มีหนังสือทฤษฎีเวทมนตร์ป้องกันตัววางขายอยู่เด่นหรา

“ทฤษฎีเวทมนตร์ป้องกันตัว 20 เกลเลียน” ราเอลและเพื่อนหยิบกันมาคนละเล่ม พร้อมกับ ปากกาขนนกและหมึกราคา 10 เกลเลียนขึ้นมา ของมันต้องคู่กันเพราะมีหนังสือแล้วต้องมีปากกาไว้จดบันทึกด้วย ส่วนตอนนี้เข้าเพื่อนตัวดีเริ่มเดินหาสิ่งของที่ต้องการ เราใช้เวลาในร้านค่อนข้างนานและตอนนี้คอแห้งมาก จากนั้นจึงมุ่งตัวไปหาอะไรกินกัน

เมื่อเดินกันไปได้สักพักก็ได้พบร้านไอศกรีมเล็กเป็นรถเข็นตั้งอยู่มีเด็ก ๆ ต่อแถวยาวเหยียดเพื่อลิ้มรสของมัน รวมไปถึงราเอลและเพื่อนด้วย

“เอาวนิลาและมะนาวค่ะ” เสียงใสกล่าวออกไป

“เอ่อ แต่ฉันไม่มีเกลเลียนแล้วนะ ซื้อไปหมดแล้ว” เพื่อนของราเอลพูดพลางชูสิ่งของในมือ

“อืมมม งั้นแบ่งกันกินก็ได้”ว่าแล้วไอศกรีมสองโคนถูกยื่นมาข้างหน้า จากนั้นราเอลจึงส่งให้เพื่อนเพื่อนแบ่งกันกิน จากนั้นจึงยื่นค่าไอศกรีมให้พ่อค้า 20 เกลเลียนพอดี หลังจากนั้เงินก็หมดเกลี้ยงกระเป๋า ราเอลและเพื่อนเดินสำรวจอีกสักพักก่อนที่จะชักชวนกันบ้านด้วยความสุข สนุกสนาน

_________________________________________________

Rael Cavendish #63d8ff
NPC เพื่อนสนิท #EEEEEE

โพสต์โดย: Guifei Li Dec 11 2023, 05:16 PM

Guifei Li ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ#e0df84

สูดลมหายใจเข้าลึก และผ่อนปรนลมหายใจออกอย่างเชื่องช้า

ความคิดประโยคเดิมวนเวียนไปมาอยู่ในห้วงคำนึง เรียวขายาวของเด็กสาวก้าวเดินเลียบไปตามทางถนนตรอกไดแอกอนฝั่งเหนืออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ใช่เรื่องปกตินักที่หลี่กุ้ยเฟยจะมาที่นี่ด้วยตัวคนเดียว หากจะให้นึกโทษอย่างอื่นก็คงไม่ได้ สุดท้ายมันก็เป็นเพราะความดื้อด้านของตัวเธอเองอยู่วันยังค่ำ

เงินติดกระเป๋าเพียง 50 เกลเลียนไม่ได้ทำให้เธอนึกกังวลนักแม้ควรจะรู้สึกถึงมันสักหน่อย หล่อนรู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องการจะมาซื้ออะไรที่นี่ ขาดเพียงความรู้ว่าร้านไหนอยู่ที่ใดเท่านั้นที่ไม่หลงเหลืออยู่เลยในหัวของเธอ เรียวขาที่ยาวเกินมาตรฐานตามอายุที่ยังน้อยไม่ได้ช่วยให้กุ้ยเฟยก้าวเดินเร็วขึ้นจาก
ที่เป็นอยู่ เธอผินใบหน้ามองไปตามร้านรวงที่ไม่ยักคุ้นเคยนัก แม้เคยมากับพ่อแม่แล้วครั้งหนึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้อะไร ๆ ที่เป็นอยู่ดีขึ้นเท่าที่ควร

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน เธอกลับมาสูดลมหายใจอุ่นร้อนแล้วผ่อนปรนออกมาแผ่วเบาอีกครั้ง เรียวขาทั้งสองหยุดนิ่งแล้วหันหลังมองกลับไปตามทางที่เดินมาก่อนหน้า งุนงงยิ่งกว่าเดิมเพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน โชคยังดีที่เธอไม่ได้เดินเตร่กลางถนน เพียงแค่เดินเลียบทางเท่านั้นทำให้ไม่หลงพัดพาไปกับผู้คนหลากหลายกลุ่มภายในตรอก ถ้ามันเกิดขึ้นจริงคงไม่มีเวลาให้เธอได้ผ่อนลมหายใจเข้าออกแบบนี้แน่

จากส่วนสูง 170 เซนติเมตรคล้ายว่ามันจะลดลงเหลือ 140 ทันใด

โพสต์โดย: Charming Winters Dec 11 2023, 05:22 PM

Noah
Quinter Winters #CA0123
ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ

เสียงในหัวของโนอาห์ดังขึ้นทันที หลังจากสัมผัสเย็น ๆ จากบาทาผู้เป็นพ่อหายไปจากแผ่นหลังของตน ใบหน้าคมงองุ้มลงไม่ต่างจากในทีแรก ก็คนมันกำลังเล่นกับแมว จู่ ๆ มาดึงคอเสื้อแล้วถีบมาเลยแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน

เสียงลมหายใจของเด็กหนุ่มดังขึ้นยาวเหยียดหลัง พบว่าตาแก่นั่นหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ ม้วนกระดาษเหยียดตัวยาวลงจากมือสู่พื้น ทั้งที่มันก็มีแค่ไม่กี่รายการ แต่คนเขียนมันคงจะแค่อยากกวนประสาทโนอาห์เฉย ๆ หรือไม่ก็โดนเชสเชียร์เป่าหูเล่นมาอีกนั่นแหล่ะ

“ ถ้าจะเขียนมาแค่นี้ก็ไปซื้อเองเหอะ ” สิ้นเสียงบ่นอุบม้วนกระดาษถูกเก็บลงสู่กระเป๋าอีกครั้ง ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันไปเจอกับอะไรบางอย่างที่ดูน่าสนใจในเวลานี้ มากกว่ารายการสิ่งของกวนประสาทเหล่านั้น ไหนจะหนังสือที่ต้องเตรียมซื้อไว้สำหรับเปิดเทอมสุดท้ายของชีวิตนักเรียนฮอกวอตส์ อันน่าใจหายนั่นอีก มีเพื่อนร่วมทางซักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร

ฝีเท้าก้าวเข้าไปใกล้ยังเด็กสาวที่คาดเดาว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน หากดูจากความสูงที่เธอนั้นมีติดตัวมา แต่หากดูจากพฤติกรรมที่แสดงออกตอนนี้ ก็ไม่ต่างกับเด็กเด็กสาวปีหนึ่งที่กำหลังหลงทางเพราะเพิ่งเคยมาที่นี่คนเดียว รอยยิ้มก้าวถูกส่งนำออกไปก่อนที่จะเอ่ยอะไรออกไป เพื่อให้สัญญาณว่าตนนั้นมาอย่างสันติ ไม่คิดจะจี้ปล้นหรือทำร้ายร่างกายเด็กสาว ถึงเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ตอนนี้มันจะดูรุ่งริ่งไปหน่อย เพราะว่าเอากรรไกรมาตัดมันด้วยตัวเองก็เถอะ

“ นี่น้อง หลงทางหรอ ? จะไปร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ ไปป่ะ ?”

โพสต์โดย: Guifei Li Dec 11 2023, 06:44 PM

Guifei Li ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ#e0df84

หลี่กุ้ยเฟยหันซ้ายแลขวา ท่าทางของเธอบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเด็กสาวกำลังต้องการความช่วยเหลืออย่างหนัก แม้ในเวลานี้จะตกเย็นจนใกล้ค่ำ แต่ยังมีผู้วิเศษเดินขวักไขว่ไปมากันไม่ขาดสายเช่นเดิม ใบหน้าน่ารักงองุ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ทำได้เพียงยืนนิ่ง ๆ แล้วใช้ปลายเท้าเขี่ยไปตามเลียบทางเดินข้างกายเท่านั้น

ปลายดวงเนตรพอสังเกตได้ถึงการมาของใครบางคน ขาเรียวข้างซ้ายถอยไปด้านหลังอัตโนมัติเพราะความไม่คุ้นเคย นัยน์ตากลมฉายแววตื่นตระหนกเหตุเป็นเพราะไม่ใช่เรื่องปกตินักเช่นกันที่เธอจะได้พบกั
บคนแปลกหน้าตรง ๆ แบบนี้ ทว่าท่าทีของคนตรงหน้าพอจะทำให้เธอผ่อนคลายความกังวลลงไปได้บ้าง กระนั้นก็ไม่ได้วางใจกับอีกฝ่ายมากเท่าที่ควรเช่นกัน

"นี่น้อง หลงทางหรอ ? จะไปร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ ไปป่ะ ?” เปลือกตาสีมุกกะพริบปริบ ๆ เพียงไม่กี่หนก่อนจะปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนเครื่องหน้าของเด็กสาว ปลายทางของคนตรงหน้าคือที่เดียวกับเธอพอดิบพอดี ราวกับสวรรค์ทรงโปรด เพราะถ้าเธอยังไม่มีใครมาช่วยในเวลาใกล้ ๆ นี้คงได้หลงไปอีกนานแน่

"ไป... ไปค่ะ ! เฟยกำลังจะไปซื้อเสื้อคลุมค่ะ" น้ำเสียงร่าเริงเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง แม้ส่วนสูงจะไม่ได้ต่างกันมากขนาดนั้น แต่บุตรสาวตระกูลหลี่รู้ดีว่าอย่างไรเสียคู่สนทนาก็ต้องอายุมากกว่าเธอแน่ ๆ แค่ไม่ทราบก็เท่านั้นว่ามากกว่าถึงขนาดไหน


Guifei Li | #e0df84
Noah Quinter Winters | #ca0123

โพสต์โดย: Charming Winters Dec 11 2023, 07:05 PM

Noah
Quinter Winters #CA0123
Guifei Li | #e0df84
ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ



ท่าที่ตื่นตระหนกจากคนรอบตัวเรียกได้โนอาห์คุ้นชินเสียงยิ่งกว่าอะไรดี คงเพราะการเติบโตมาแบบไม่ค่อยจะปกติเหมือนชาวบ้านเขากระมัง แต่ช่างเถอะ อย่างไรเสียเด็กสาวตรงหน้านี่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะหวาดกลัวเขาเลยสักนิด หนำซ้ำยังดูดีใจจนออกหน้าออกตาเสียมากกว่า

ควินเตอร์พยักหน้ารับหลังได้ยินเสียงใสตอบกลับไปตามที่ตนคาดการณ์ ก่อนจะสะบัดชายกระโปรงครึ่งรอบของตัวเองแล้วจึงออกเดินนำรุ่นน้อง ไปยังจุดหมายปลายทางที่คุ้นเคย ถึงจะเป็นในรอบสองปีก็ตาม หากส่วนสูงเพิ่มขึ้นโนอาห์คงไม่ค่อยได้เข้าไปยัง ร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์นัก เนื่องจากเครื่องแบบนักเรียนของเขาจะดูใหม่อยู่เสมอ ความจริงแล้วควินเตอร์แค่ขี้งกเท่านั้นแหล่ะ

“ ชื่อเฟยหรอ โนอาห์นะ อยู่ปีเจ็ดแล้วล่ะปีนี้ ” คนโตกว่าเอ่ยแนะนำตัวขณะที่เดินเรียบไปตามทาง โนอาห์ไม่ชอบให้บรรยากาศมันเงียบมากนักถ้าไม่จำเป็น สำหรับตอนนี้ก็เช่นกัน ใจจริงแล้วอยากจะเผาเรื่องในห้องเรียนให้รุ่นน้องตัวสูงนี่ฟังเสียเหลือเกิน แต่คงต้องยั้งปากตัวเองเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้น ศาสตราจารย์บางท่านอาจจะให้โทรล์กับเขาเลยก็ได้

Guifei Li

“ แล้วคิดไว้รึเปล่าว่าอยากอยู่บ้านไหนเป็นพิเศษ ” คำถามใหม่เกิดขึ้นแถบจะในทันที ราวกับว่าตนนั้นกำลังดำเนินรายการคุยข่าวกับช่องวันสามสิบเอ็ดอะไรแบบนั้น หรือไม่ก็พวกถามมาตอบไปกับชาวเน็ต คิดในแง่ดีไว้ เด็กนี่อาจจะคุยสนุกก็ได้

โพสต์โดย: Guifei Li Dec 11 2023, 08:11 PM

Guifei Li ตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ#e0df84

รอยยิ้มหวานยังไม่ห่างหายไปจากเครื่องหน้าของเด็กสาว หล่อนไม่ได้คิดฉงนใจกับการแต่งตัวของคนตรงหน้า เพราะสิ่งเดียวที่กุ้ยเฟยทราบคือคนอายุมากกว่าทำให้เธอไม่หลงทางแบบเมื่อครู่ หากไม่เจอกันตั้งแต่แรกคงต้องลำบากมากกว่านี้แน่

ร่างโปร่งเดินตามรุ่นพี่ไปอย่างไม่คิดเคลือบแคลงใจ ผ่านหน้าผู้วิเศษหลายต่อหลายคนไปแต่เธอกลับไม่ได้ให้ความสนใจมากเท่าไรนัก ยังจำคำพูดของคนเป็นพ่อได้ขึ้นใจว่าวันนี้เธอตั้งใจมาทำอะไร ทั้งชีวิตของกุ้ยเฟยไม่เคยได้ลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง การออกมาเที่ยวจึงไม่ใช่เรื่องที่เคยอยู่ในหัวของเด็กสาว บางทีการได้ทำความรู้จักกับคนอื่นบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องที่ย่ำแย่อะไรนัก

“ชื่อเฟยหรอ โนอาห์นะ อยู่ปีเจ็ดแล้วล่ะปีนี้” คำแนะนำตัวนั่นแม้ดูปกติธรรมดา แต่ด้วยอายุที่ไม่ได้คาดการณ์เอาไว้ในตอนแรกทำให้ฝีเท้าทั้งสองหยุดเดินลง โชคยังดีที่ไม่ถึงขั้นหลงเพราะเธอไม่ได้ก้าวเดินห่างไกลจากโนอาห์เท่าไร ดวงเนตรกลมเบิกกว้างขึ้นน้อย ๆ ตามความคิดที่เกิด แม้จะคลายความสงสัยแต่มันกลับสร้างความประหลาดใจแทนเสียนี่

"ปีเจ็ดเหรอคะ ? ฟ เฟยกำลังจะขึ้นปีหนึ่งค่ะ — ชื่อกุ้ยเฟยค่ะ แต่รุ่นพี่จะเรียกแค่เฟยก็ได้ค่ะ" พยายามระงับความรู้สึกตระหนกเมื่อครู่ไม่ให้เกิดขึ้นเพิ่ม ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายอาจมองว่าเธอแปลกก็ได้ที่ประหลาดใจกับอายุของคนอื่น ริมฝีปากยู่ลงจนเป็นวงกลมแล้วปล่อยลมหายใจออกมาหนึ่งหนเพื่อเสงี่ยมท่าทีให้มากกว่าน
ี้

“แล้วคิดไว้รึเปล่าว่าอยากอยู่บ้านไหนเป็นพิเศษ”

"ฮัฟเฟิลพัฟค่ะ !" เสียงใสตอบกลับคำถามนั้นออกไปด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมไม่น้อยไปกว่าร้อย เธอไม่ได้มีความรู้มากเท่าไรว่าแต่ละบ้านมีจุดเด่นอย่างไร แค่ทราบคร่าว ๆ มาจากปากของพ่อแม่เท่านั้นเอง


Guifei Li | #e0df84
Noah Quinter Winters | #ca0123

โพสต์โดย: Charming Winters Dec 11 2023, 08:52 PM

Noah
Quinter Winters #CA0123
Guifei Li | #e0df84
ร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์


“ ฮัฟเฟิลพัฟงั้นเหรอ คนบ้านนั้นน่ารักนะ จะว่าไปมันก็ดูเข้ากับเธอดีน ” รับฟังเสียงใสของเด็กสาวที่เพิ่งได้พบทำเอาเด็กหนุ่มเกิดรอยยิ้มได้ไม่ยากนัก รวมถึงท่าทีเมื่อรู้ว่าระหว่างทั้งสองคนนั้นอายุห่างกับไปถึงหกปี แว็บแรกเขาเองก็ตกใจไม่ต่างกัน แต่คงเพราะความสดใสที่เจ้าตัวมี ถึงได้ลบความตระหนกเมื่อครู่ออกไปได้โดยง่าย เหมือนยืนอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์อุ่น ๆ พลังงานบวกอย่างดีเลยล่ะ

Guifei Li

“ เราอยู่สลิธีริน แต่ไม่ต้องห่วงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรขนาดนั้น ” ควินเตอร์เอ่ยแนะนำส่วนหนึ่งของสถานะนักเรียนที่สังกัด หากว่ากันตามตรงจนตอนนี้โนอาห์เองก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมคุณหมวกคัดสรรค์ถึงปล่อยให้เขาไปอยู่ภายใต้การดูแลของบ้านสีเขียวเงิน อาจเพราะนิสัยขี้แกล้งงั้นเหรอ คงไม่ใช่แค่นั้นแต่จะให้มาหาคำตอบมันก็คงไม่ใช่เรื่องที่จะต้องทำแล้วน่ะสิ

“ ถึงร้านแล้วล่ะ เธอเข้าไปก่อน ” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มก็เป็นฝ่ายเปิดประตูแล้วเบี่ยงตัวหลบให้อีกคนเข้าไปภายในร้านก่อน จึงเดินตามเข้าไปทีหลัง ให้เด็กน้อยได้ลองเดินดูก่อน ส่วนตนเองนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมสีดำสนิทไซส์ใหญ่กว่าตนเองไปหนึ่งถึงสองไซส์ เหตุเพราะแค่อยากเอาไปแก้ได้ง่าย ๆ และใส่สบายตอนอยู่ที่โรงเรียนก็เท่านั้น

“ เลือกถูกมั้ยน่ะ ให้ช่วยมั้ย ? ”

Guifei Li

โพสต์โดย: Guifei Li Dec 11 2023, 10:52 PM

Guifei Li ร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกินส์Mission 1

เพราะอะไรกุ้ยเฟยถึงรู้ว่าตัวเองคงได้ไปอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟน่ะเหรอ คำตอบง่ายมากทีเดียว

เพราะเธอเชื่อพ่ออย่างไรล่ะ

กุ้ยเฟยไม่ได้มีความรู้ติดตัวในโลกเวทมนตร์มากเท่าที่ควรแม้เจ้าตัวจะเป็นเลือดบริสุ
ทธิ์ ทำให้สิ่งที่เชื่อและยึดมั่นมักจะเป็นสิ่งที่พ่อแม่พร่ำบอกอยู่เสมอ ไม่เคยนึกน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้มีสังคมเพื่อนมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้เหมือนพ่อมดแม่มดเ
ลือดบริสุทธิ์บ้านอื่น เพราะแค่มีพ่อกับแม่ก็เพียงพอที่สุดแล้วสำหรับกุ้ยเฟย

"จริง ๆ แล้วเฟยยังไม่ค่อยรู้เท่าไรเลยค่ะว่าคนบ้านไหนเป็นยังไง แหะ — แล้วรุ่นพี่ล่ะคะ อยู่บ้านไหน ?"

"เราอยู่สลิธีริน แต่ไม่ต้องห่วงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรขนาดนั้น" จวบจนได้ยินคำตอบ กุ้ยเฟยชะงักไปเล็กน้อย ไม่ได้เป็นเพราะเธอรู้ถึงชื่อเสียงเรียงนามความร้ายกาจของนักเรียนบ้านนี้ แต่เป็นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยต่างหาก จึงไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรโนอาห์ถึงออกตัวก่อนตั้งแต่แรกว่าตัวเองไม่ใช่คนเลวร้ายเพี
ยงเพราะบ้านที่ตนอยู่

ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย

ไม่รู้ว่าเดินตามรุ่นพี่มานานขนาดไหน แต่รู้อีกทีก็มาถึงจุดหมายปลายทางเสียแล้ว

"ถึงร้านแล้วล่ะ เธอเข้าไปก่อน" รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าของหลี่กุ้ยเฟยทันทีที่ก้าวเดินนำเข้ามาด้านใน ดวงเนตรสีมืดเปล่งประกายยามเห็นสถานที่ที่ต่างออกไปจากความวุ่นวายด้านนอก เธอผินใบหน้าแลขวามองซ้ายด้วยความใคร่รู้ในทุกส่วนของร้านเสื้อคลุม

เรียวขายาวทั้งสองพาร่างของเด็กสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปสำรวจในจุดที่ตนสนอกสนใจ ไล่สายตากวาดดูอย่างทั่วถึงและฉายแววความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เธอเองไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กที่เพิ่งออกจากบ้านมาเห็นโลกภายนอกเป็นครั้งแรก ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมาตรอกไดแอกอน เพียงแค่ในตอนนั้นมีมือใหญ่ของผู้เป็นบิดากอบกุมเอาไว้ไม่ให้เด็กสาวพลัดหลงไปไหน อีกทั้งยังไม่ได้เข้ามาสำรวจในร้านแบบนี้ด้วยตาของตัวเอง

"เลือกถูกมั้ยน่ะ ให้ช่วยมั้ย ?" คำถามต่อมาที่ได้ยินทำให้เครื่องหน้าน่ารักหันไปหาคนถามอีกครั้งแม้รอยยิ้มยังไม่จาง
หาย เธอส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธด้วยมั่นใจว่าตนจะสามารถทำตามที่ใจต้องการได้เพราะคำสอนของ
บิดาที่ฝังอยู่ในหัว

"รุ่นพี่ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณพ่อเฟยสอนมาครบแล้วว่าต้องทำยังไงบ้าง — กำชับเอาไว้แล้วด้วยค่ะว่าให้ซื้อเสื้อคลุมให้ใหญ่กว่าตัวเองสักหนึ่งขนาด เฟยรู้ขนาดเสื้อตัวเองด้วยนะคะ !" ร่ายยาวกลับไปพร้อมรอยยิ้มกว้าง เธอไม่ได้ขอตัวแยกออกไปแต่กลับเดินลัดหนีโนอาห์เพื่อวิ่งไปหาของที่ต้องการที่สุดในว
ันนี้แทน

"เสื้อคลุมบ้านฮัฟเฟิลพัฟค่ะ 50 เกลเลียนพอดีใช่ไหมคะ ?" ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ครู่ หลี่กุ้ยเฟยก็ใช้จ่ายของที่ตนท่องชื่อมาจากบ้านเสร็จเรียบร้อยไปเสียแล้ว หล่อนคลี่รอยยิ้มกว้างพร้อมส่งเงินตามจำนวนที่พกมาพอดีเป๊ะกับราคาของ แค่นี้ก็เสร็จสิ้นภารกิจของวันนี้โดยสมบูรณ์แล้วล่ะ !

แต่นั่นก็เท่ากับว่า... เธอไม่มีเงินเหลือแล้วไม่ใช่เหรอ ?


Guifei Li | #e0df84
Noah Quinter Winters | #ca0123

โพสต์โดย: Icarus Mylio D’Atlantis Dec 17 2023, 11:28 PM

โพสต์โดย: Jaime Laurence Dec 24 2023, 12:56 PM

Order of the Black Rose THE INSIGHT Jaime Kythera Laurence Jaime Kythera Laurence #88C4C4 Diagon Alley การใช้ชีวิตคนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมายก็เป็นสิ่งที่ เจมี่ ไคเธร่า ลอเรนซ์ ชินชาไปเสียแล้ว ชายหนุ่มเดินเตร็ดเตร่ไปตามทางเดินอย่างไม่รีบร้อน สายตากวาดมองไปยังร้านต่าง ๆ อย่างไม่มั่นใจเสียด้วยซ้ำกว่าการถ่อสังขารมาถึงตรอกไดแอกอนแห่งนี้ เขาจะได้ในสิ่งทีต้องการหรือไม่ มันเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ แต่เขาก็อยากจะลองเสี่ยง มันคือความสนุกโดยที่ของเดิมพันก็คือตัวเราเอง

“ที่นี่จะมีชาไทยมั้ยนะ” เจมี่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ผู้คนที่เดินผ่านก็มองด้วยสายตาแปลก ๆ กับกิริยาท่าทางของเขา ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าร้าน ร้านหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคาเฟ่ (แหละมั้ง) ถึงแม้ว่าบรรยากาศภายนอกร้านจะดูห่างไกลจากร้านกาแฟปกติที่เคยเข้ามาทั้งชีวิต แต่เมื่อมาถึงตรอกแห่งนี้แล้ว หากได้ลองลิ้มรสชาติอะไรใหม่ ๆ อย่างน้อยก็ไม่เสียเที่ยวที่ได้มาเยือนถึงสถานที่แห่งนี้ ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่เสียเที่ยวในการเสียแรงเดินมาที่นี่

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อเจมี่ดันประตูไม้เก่า ๆ เข้าไป ภายในร้าน สายตากวาดมองไปทั่วร้าน ที่ถูกประดับประดาไปด้วยใยแมงมุม และกลิ่นฝุ่นที่หนาแน่นมากว่ามวลกลิ่นกาแฟ

“ยินดีต้อนรับพ่อหนุ่ม รับอะไรดีล่ะ”

“ที่นี้ พอจะมีไทยทีมั้ยครับ?” เจมี่เอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะให้คาดเดาจากสายตาก็คิดว่าคงจะไม่มีสิ่งที่เขาตามหาอยู่แล้ว

“แน่นอนว่ามีจ้ะ รอสักครู่นะพ่อหนุ่ม”

“ห๊ะ.. อ่อ ได้ครับ”

เจมี่ยืนรออยู่สักพัก แก้วใบนึงที่มีควันโขมงลอยเหนือแก้ว ก็ถูกยื่นใส่มือของเขา พร้อมกับเกลเลียนที่ถูกยื่นสลับเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเจ้าของร้าน ชายหนุ่มพยักหน้าให้เชิงขอบคุณเล็กน้อย ก่อนเดินไปเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง จุดประสงค์เพื่ออย่างน้อย วิวบนท้องถนนในตรอกน่าจะเป็นมิตรต่อสายตาของเขามากกว่าบรรยากาศภายในร้านแห่งนี้

เมื่อชายหนุ่มนั่งลง แก้วชาในมือก็แทบจะถูกเขวี้ยงทิ้ง เนื่องจากเมื่อเขามองลงไปก็พบกับน้ำสีน้ำตาลขมุกขมัว ดูไม่ใกล้เคียงกับคำว่าอาหารเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อจ่ายเงินเกลเลียนไปแล้ว ก็จะไม่ยอมให้เงินนั่นเสียเปล่า เจมี่มองชาภายในแก้วแล้วทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะยกแก้วชาในมือขึ้นมาจิบเล็กน้อย

นัยด์ตาสีน้ำตาลเข้มมองจองกำแพงไม้อย่างไร้อารมณ์ ในคราแรกที่อยากจะเสพบรรยากาศภายในร้านให้เข้าใจถึงเจ้าของที่อยากจะสื่อ แต่เมื่อได้ลองจิบชาภายในแก้วได้เพียงปลายลิ้น เขาก็วางแก้วชาในมือลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่หันกลับมามองประตูร้านอีกเลย

โพสต์โดย: Zypher Armando Zhang Dec 27 2023, 09:21 PM

โพสต์โดย: Tiana Vynn Dec 27 2023, 10:31 PM

(Diagon Alley, First Super Shy Christmas)


“สวัสดีโลกของผู้วิเศษ ไม่เจอกันนาน ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” หญิงสาวในชุดเดรสสีดำสั้น สวมเพียงเสื้อโคทไหมพรมสีฟ้ายาวคลุมเข่า แต่เจ้าตัวตั้งใจเปิดให้ไหล่เสื้อข้างนึงตกเพื่อเป็นเทรนด์ กล่าวออกมาทันทีที่ส้นรองเท้าบูทเหยียบลงกับพื้นหิมะ ณ ตรอกไดแอกอน แว่นกันแดดสีดำขลับถูกกระชับให้เข้ากับรูปหน้าในขณะที่สองเท้าย่างกรายเดินชมร้านค้า
ที่เรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง

บุตรสาวลำดับที่ 12 แห่งตระกูลเบเนเวียนโต้ ในโลกมักเกิ้ลเธอมักจะแสดงภาพลักษณ์ที่แตกต่างออกไป เพราะหากสาวเจ้าที่คอยส่งยิ้มสดใสทักทายแฟนคลับเผ่าพันธุ์มักเกิ้ล บัดนี้ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆต่อสายตาผู้วิเศษบางคนที่มองการแต่งกายของเธอ ซ้ำยังส่งสายตาจิกกัดกลับผ่านเลนส์แว่นอย่างไม่สะทกสะท้าน

ให้ตาย.. ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีจนหญิงสาวผู้นี้เรียนจบจากฮอกวอตส์ไปนานโข คนที่นี่ก็ยังไม่เข้าใจคำว่า ‘แฟชั่นนิสต้า’ ของเซเลสเทียร์สักที ทว่าเจ้าของเรือนผมยาวสลวย ก็เดินสบัดช่อโนสนโนแคร์ต่อไป เพื่อเดินไปยังร้านของสวยๆงามๆที่ใจปรารถนา บรรยากาศวันเฉลิมฉลองคริสต์มาสเป็นอะไรที่อบอุ่นใจ ฟื้นฟูความเหนื่อยล้า หลังจากเคลียร์ตารางงานมักเกิ้ลที่แสนแน่นหนา

แน่นอนว่าเธอเขียนลิสต์รายการที่อยากได้ ไว้ในกระดาษและม้วนพันมันไว้หลวมๆ เหนือกระเป๋าเสื้อโค้ชจนกระทั่งสายลมหนาวพัดผ่านร่างกาย แผ่นกระดาษเจ้ากรรมก็ได้หลุดหายไปโดยไม่รู้ตัว เซเลสเทียร์กำลังจะเปิดประตูเข้าไปยังร้านขายเสื้อผ้าอยู่แล้ว ทว่า..

“ขอโทษนะครับคุณ-” แรงสะกิดเบาๆทำให้หญิงสาวหยุดชะงัก และกลอกตาอย่างรู้สึกกวนใจ ในโลกมักเกิ้ลเธอมักจะเจอแฟนคลับรุมตอมแบบนี้ แต่ไม่คิดว่าในโลกผู้วิเศษจะเป็นไปกับเขาด้วย ‘นางแบบก็ต้องมีวันพักผ่อนมั้ยยะ’ เซเลสเทียร์คิดในใจ

“ คะ? อ๋อได้ค่ะ ยินดีที่ได้พบกันน้า แหมบังเอิญจัง จะให้เซ็นว่าอะไรคะ มายเดียร์? มายบู? ชื่ออะไรคะสุดหล่อ”

หันกลับไปยิ้มสดใส ภายใต้แว่นดำพร้อมกับมองแผ่นกระดาษเปล่าในมือ นั่นปะไร! ซื้อลอตเตอรี่ไม่ยักถูกแบบนี้ เธอฉวยเอากระดาษเปล่าในมือเขาพร้อมกันควักปากกาที่พกไว้มาเซ็นอย่างช่ำชอง ในขณะที่ลงหมึกปากกา ปากก็ไม่ลืมจะหยอดคำหวาน ตามมารยาทเซเลบริตี้ที่มีต่อแฟนคลับ ช่วยไม่ได้จริงๆ ความสวยมันเตะตาคนรู้จักจนได้สินะ

“เดี๋ยวก่อนครับคุณ ฟังผมก่อน ผมไม่ได้จะมาขอลายเซ็นคุณ แค่จะเอากระดาษใบนี้มาคืน เห็นมันปลิวออกมาจากตัวคุณน่ะครับ” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยเบาๆ แต่ทว่าทำให้เศษใบหน้าของเซเลสเทียร์แตกเป็นเสี่ยงไม่มีชิ้นดี มือเรียวหยุดด้ามปากกาชะงัก แล้วเปลี่ยนไปดึงแว่นตาแฟชั่นขึ้นคาดผม เผยให้เห็นหนุ่มหน้าหล่อผู้เปี่ยมไปด้วยยิ้มขี้เล่นนั้นเต็มสองตา สาวสวยรับรู้ได้ว่ามันเต็มไปด้วยความกวนประสาท เดาใจเขากลายๆว่า คิดว่าเธอโด่งดังขนาดไหนกัน เขาถึงต้องมาขอลายเซ็น?

“อ๋อ.. ค่ะ ขอบคุณ” ถึงจะอ้าปากหวอไปสามจุดหนึ่งวินาที แต่มือเรียวก็คว้าเอากระดาษที่ตนเองเป็นเจ้าของกลับมา พร้อมกับพลิกหน้ากระดาษเห็นลายมือตนเองเต็มสายตา ด้วยความเขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี เธอรีบดึงแว่นลงมากระชับใบหน้าตามเดิม และตั้งใจจะสบัดเท้าเดินจากไปให้ไวที่สุด

“อ้อ แต่ว่าผมขอลายเซ็นด้วยก็ได้นะครับ คุณเซเลสเทียร์” ชะงักอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายรู้จักชื่อของเธอโดยที่ยังไม่แนะนำตัว …สรุปรู้จักหรือไม่รู้จักกันยะ??… เสียงหวานหวีดร้องในหัว หลุบมองกระดาษแผ่นใหม่แว๊บเดียวก็รู้ว่าเบื้องหลังของมันคือกระดาษใบเสร็จอะไรสักอย่
าง รีบเซ็นไปให้มันจบๆแล้วส่งคืนให้ด้วยใบหน้านิ่งที่ซ่อนไปด้วยความเขินอาย




“ขอบคุณครับ เป็นเกียรติมากที่ได้ลายเซ็นคุณ” ท่าทีนอบน้อมที่มีต่อเธอราวกับรุ่นน้องปฏิบัติต่อรุ่นพี่ในแวดวงการบันเทิง ดูเหมือนเซเลสเทียร์จะเกิดคำถามมากมายต่อท่าทีของเขา

“ดูจากที่คุณรู้จักชื่อเรา แสดงว่าพวกเราคงเคยพบกันที่ไหนมาก่อนสักแห่ง งั้น.. ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ เราขอตัว ” เธอไม่ได้อยากรู้ชื่อเสียงเรียงนาม ของชายหนุ่มหน้าหล่อผู้นั้นอยู่แล้ว นางแบบสาวส่งรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับเร่งสปีดรองเท้าบูทส้นเข็มสับรัวเดินหายเข้าไปในร้าน พร้อมกับยกมือข้างนึงเสยผมขึ้น เพื่อกลบเกลื่อนเสริมความมั่นแต่ดูๆแล้วคล้ายกับการปิดหน้าปิดตาเสียมากกว่า



“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ ผมไซเฟอร์”

“บ้าเอ๊ย! ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนนะยัยเทียร์” ก้มหน้าบ่นพึมพำก่อนจะไปหาสักที่หลบมุมเพื่อเก็บเศษหน้าตัวเอง ณ หลืบใดหลืบหนึ่งในร้านเสื้อผ้า


Celestyr Estela Beneviento #FB0099
Zypher Armando Zhang #84B8AC

B E N E V I E N T O

โพสต์โดย: Jetrix Quesnel Dec 27 2023, 11:51 PM

JETRIX*2nd Gryffindor Student
@Diagon Alley

เจทริกซ์ที่กำลังเดินอยู่บริเวณหนึ่งต้องหยุดชะงักเพราะว่าจดหมายฉบับหนึ่งที่ลอยมาต
ามทาง เขาชื่นชอบในการอ่านจดหมายอยู่แล้วจึงก้มลงเก็บขึ้นมาเปิดออกอ่าน มันคือจดหมายจากใครบางคนที่เขาเองก็ไม่ทราบ ไม่มีการระบุชื่อผู้เขียนไว้แต่เนื้อหาในจดหมายชวนให้เขาสงสัยมาก ซึ่งเจทริกซ์เองก็รู้สึกเช่นนั้นว่ามันน่าสงสัยจนเกินไป

"มิจฉาชีพล่ะมั้ง"

เจทริกซ์ทิ้งความสงสัยของตนไว้บนพื้น กล่าวคือ เขาทิ้งจดหมายไว้ที่เดิมในองศาเดิม เผื่อว่าอันที่จริงแล้วมันจะไม่ใช่จดหมายที่ส่งมาให้เขา

หลังจากนั้น เจทริกซ์ก็ตัดสินใจเดินออกจากตรอกไดแอกอนไปเพราะเขาไม่ทราบว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ น่าจะเป็นการเดินหลงมามากกว่า คิดแล้วก็วิ่งหนีหายออกไปเพราะอากาศหนาวเหน็บมากแล้ว


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#99BADD Zion Zayne
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel
#98FB98 Jetrix Quesnel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Dec 28 2023, 12:01 AM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

ในช่วงเที่ยงคืนของคืนวันที่ยี่สิบแปดธันวาคม มินโฮที่ได้รับจดหมายจากใครบางคนว่าให้มาพบกับที่ตรอกไดแอกอน ณ เวลานี้ เขาเองไม่ใช่คนที่ชื่นชอบการมาสายจึงมาถึงอย่างตรงเวลาพอดิบพอดี ระหว่างนั้นเองก็หยิบกระดาษจดหมายใบนั้นออกมาคลี่ออกอ่านเนื้อความด้านในอีกครั้ง แม้เต็มไปด้วยความฉงนแต่เป็นเพราะเขาอยากออกมาด้านนอกต่างหาก ที่เป็นตัวกระตุ้นให้ร่างโปร่งมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้

เสียงแมวของเขาดังขึ้นปลุกให้มินโฮละสายตาจากกระดาษใบนั้นเพื่อให้ความสนใจมันอย่างเ
ต็มที่

"เป็นอะไรครับ หนาวเหรอ"

เขาลดตัวลงนั่งย่อและอุ้มแมวตัวสีส้มแกมน้ำตาลขึ้นมาอุ้มไว้พลันลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความคิดหนึ่งภายในหัวว่าจะมีใครที่ได้รับจดหมายเหมือนกันกับเขาหรือเปล่า หรือใครบางคนที่ส่งจดหมายนี้มาจะมาแจ้งให้เขาแถลงไขในเวลาไหนว่าส่งมาเพื่ออะไร


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#99BADD Zion Zayne
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel
#b76447 Jetrix Quesnel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Dec 28 2023, 12:09 AM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________แสงจันทราสาดส่องลงมากระทบกับกระดาษสีนวลบนมือของลูคัส ข้อความบนกระดาษเพียงแค่บอกให้เขามาที่ตรอกไดแอกอนในเวลาแห่งนี้ โดยที่เขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าต้องมาทำอะไร และเขาเองก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาได้กระดาษแผ่นนี้มาตั้งแต่ตอนไหน

__________มือเรียวขยำกระดาษแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อกันหนาวของตัวเอง ท่ามกลางความหนาวของตรอกไดแอกอนในเวลาเที่ยงคืน สองเท้าก้าวตรงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่จุดนัดหมาย เป็นร่างของเด็กนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ชั้นปีที่หนึ่งที่เขาเคยเจออยู่ที่ฮอกวอตส์ ลูคัสคิดแค่ว่า เด็กคนนี้ก็คงจะได้รับจดหมายเหมือนกับเขาเช่นเดียวกัน จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วไปยืนข้างอีกคนท่ามกลางความหนาวเหน็บของที่นี่

__________"หนาวเนอะ"


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Dec 28 2023, 12:19 AM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

ยามค่ำคืนในวันที่น่าเบื่อของคาร์ธีเชียลลำดับที่เก้า สองเท้าเดินขยับสลับไปมาในตรอกไดแอกอน เวลาใกล้เที่ยงคืนของสถานที่นี้ก็แอบเปลี่ยวนิดหน่อยไปจนถึงมาก ก่อนจะตัดสินใจจะกลายร่างไปเป็นร่างกระดาษ แผ่นใบปลิวสีขาวก็ปลิวเข้ามากระทบกับใบหน้าเนียนของเธอในทันที

นิ้วเรียวหยิบใบกระดาษขึ้นมาดู ก่อนจะไล่สายตาไปตามตัวอักษรทุกตัวบนใบปลิวใบนี้ เรื่องงมงาย นั่นคือสิ่งแรกที่เธอคิด แต่ยังไงตอนนี้ก็น่าเบื่อ จะลองเชื่อกระดาษนี่ก็ไม่เสียหาย ดีไม่ดีอาจจะเจอสิ่งที่ล่อตาล่อใจก็เป็นได้เช่น ศพคน กับหนุ่มหล่อ

"ลองดูก็ได้ ยังไงก็น่าเบื่อ เผื่อเจออะไรสนุก ๆ เช่น การได้นำคนไปทำน้ำหอมคอลใหม่"




#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Dec 28 2023, 12:28 AM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

หลังจากที่มีผู้มาใหม่เพิ่มขึ้นมาถึงสามคน มินโฮก็ลอบมองทั้งสองคนอย่างประหลาดใจ ที่ทุกคนในที่แห่งนี้เป็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ ความระแวงในหัวไม่มีเพราะมีเพียงความสงสัยว่าเมื่อไรเขาจะได้พบกับ คำตอบ ของคำถามในหัว สีหน้าของทุกคนในที่แห่งนี้เองก็ปรากฏคำถามเดียวกันว่า ใครส่งจดหมายมา และส่งมาเพื่ออะไร

ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายใคร จดหมายในมือของเขาก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นมาจนแสบตา มินโฮวางแมวของตนเองลงบนพื้นและรีบคลี่กระดาษจดหมายออกเมื่อปรับระดับการมองได้

1. ถ้ามีพ่อมดชราเปิดประตูร้านค้าและกวักมือเรียก ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด

เมื่ออ่านจบ เสียงที่ฟังดูแหบพร่าก็ดังขึ้น โมฮินรีบหันขวับขึ้นมองตามเสียงก็ปรากฏเป็นชายชราคนหนึ่งที่กำลังกวักมือเหี่ยว ๆ เรียกเขาและทั้งสองคนอยู่

"ไอ้หนู มันหนาวนะ เข้ามาหลบข้างในก่อนไหม"


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Dec 28 2023, 12:32 AM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________"อ้าว หวัดดีซีลีน ทำไมมีแต่บ้านกริฟฟินดอร์หล่ะ"

__________ลูคัสเอ่ยทักพรีเฟ็คบ้านกริฟฟินดอร์อีกคนก่อนจะมองไปรอบ ๆ ที่ตอนนี้ก็มีกันแค่สามคน และไม่รู้ว่าจะมีใครมาเพิ่มอีกหรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องหยุดความสงสัยนั้นไปก่อน เมื่อเห็นข้อความในกระดาษเรืองแสงขึ้น ปรากฎเป็นข้อความที่หัวข้อเขียนว่า กฎในการอยู่ตรอกไดแอกอนหลังเที่ยงคืน

__________"พิลึกพิกล"

__________เสียงของพรีเฟ็คหนุ่มเอ่ยท่ามกลางความหนาวก่อนจะอ่านข้อที่หนึ่งไปพลาง ๆ และหลังจากที่เขาอ่านจบก็มีเสียงของพ่อมดชราดังขึ้น ลูคัสหันขวับตามคนอื่น ๆ ไปก่อนจะหันไปปรึกษาซีลีน

__________"แต่มันหนาวนะ เราจะไม่เข้าไปจริง ๆ หรอ"


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Dec 28 2023, 12:39 AM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

"ถามฉัน แล้วฉันจะถามใครหล่ะ"

หลังจากได้ยินเสียงทักทายจากเพื่อนร่วมหน้าที่อย่างพรีเฟ็คบ้านกริฟฟินดอร์ หรือ ลูคัสจากตระกูลซัลวาทอร์ ก่อนจะมองเห็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์อีกคน หน้าตาดีใช้ได้ เซซีคิดในใจ ก่อนกระดาษที่สุดหล่อคนนั้นถือก็เรืองแสงออกมาอย่างน่าประหลาดใจ

"ฉันไม่หนาวอ่ะ"

ไม่ทันที่ได้อ่านจดหมายจากมือสุดหล่อให้หมดทุกบรรทัด ไม่สิแค่หัวข้อก็ยังไม่ทันได้อ่าน ใครมาขัดเวลาสอดรู้สอดเห็นของเธอนะ เดี๋ยวแม่ก็หักคอไปทำน้ำหอมซะหรอก เสียงของตาแก่คนหนึ่งแถว ๆ นี้ก็ดังขึ้น ชวนพวกเราสามคน ไม่สิ สองคนกับหนึ่งจิตวิญญาณเข้าไปในร้านของเขา ยังมีการใช้คำทำให้ตัวเองดูเป็นคนดีอีกด้วย


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Dec 28 2023, 12:44 AM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

มินโฮที่หันซ้ายแลขวามองพรีเฟ็คคนหนึ่งสลับกับพรีเฟ็คอีกคนหนึ่งจนได้คำตอบว่าพวกเขา
ไม่ได้คำตอบอะไรเลย แต่ในเมื่อใครบางคนเกิดหนาวและเขาเองก็ไม่ทราบว่าแมวของเขาทนความหนาวได้มากแค่ไหน มินโฮจึงยื่นกระดาษให้กับลูคัสเป็นคนถือมันและก้มลงอุ้มแมวเหมียวของเขาขึ้นมาลูบหัว
มัน

"ถ้าหนาวก็เข้าไปเถอะครับ กระดาษนี้เชื่อได้แค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าไม่เข้าอาจจะหนาวตายก็ได้"

ร่างสูงพร้อมด้วยแมวหนึ่งตัวในอ้อมแขนเป็นคนแรกที่ตัดสินใจเดินนำเข้าสู่ร้านของพ่อม
ดชรา ด้านนอกดูเป็นร้านที่ทันสมัยแต่ด้านในกลับคร่ำครึ เต็มไปด้วยกลิ่นของฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว เว้นก็แต่บริเวณหน้าเตาผิงไฟที่ไร้ฝุ่นเกาะขัดกับส่วนอื่นของร้านอย่างเห็นได้ชัด

"ขอบคุณครับ แต่ว่าพวกเราได้จดหมายนี้มา คุณลุงพอจะรู้ไหมว่าใครส่งมาให้พวกเรา"

มินโฮขอกระดาษจดหมายจากลูคัสและชูมันให้กับพ่อมดเฒ่าดู


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Dec 28 2023, 12:51 AM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________"ไหนดูซิ"

__________เสียงพ่อมดชราเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะหยิบเอากระดาษที่มีข้อความนั้นไปอ่านอยู่สักพัก ลูคัสใช้เวลานี้มองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจร้านขายของเก่า ๆ นี่ ทีแรกเขาคิดว่าจะเป็นร้านขายของที่สภาพดูใหม่กว่านี้เสียอีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วมองกลับมาที่พ่อมดชราคนนั้น

__________"ค่อกแค่ก! ลายมือแบบนี้... ข้าก็ไม่รู้หรอกน่ะ อีกอย่าง กระดาษพวกนี้ก็คงจะเชื่อถือไม่ได้ พวกเธอคงจะโดนคนแกล้งมาแล้วล่ะ - หนาว ๆ มาแบบนี้ ดื่มชาร้อน ๆ กันก่อนสิ"

__________สิ้นเสียงของพ่อมดชรา เขาก็ตวัดไม้กายสิทธิ์เบา ๆ แล้วกาน้ำชาพร้อมถ้วยชาสามถ้วยก็ลอยตรงมาที่ด้านหน้าของทั้งสามคน และค่อย ๆ ลอยตรงไปถึงโซฟาตัวเก่าจำนวน 3 ตัววางอยู่รอบโต๊ะกลมตัวเล็กเป็นการบังคับ ให้ทั้งสามคนนั่งลงบนโซฟาตัวนี้ ลูคัสหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวนั้นก่อนจะรับน้ำชาขึ้นมาถือ ใจจริงเขาก็ไม่อยากจะดื่มมันเท่าไหร่ แต่ก็อยากจะขอดูก่อนว่าคนอื่น ๆ จะดื่มน้ำชานี้หรือไม่

__________"ขอบคุณครับ..."


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Dec 28 2023, 12:56 AM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าร้านของคนแก่คนนั้นเข้าไป เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าตามไปด้วย มีสุดหล่ออยู่ ตามเข้าไปถือว่าคอยปกป้องในอนาคตละกัน เรามันสาวแกร่งอยู่แล้ว

เมื่อเข้ามาในร้านแล้ว สายตาคู่สวยมองรอบสำรวจร้านที่ดูเก่าแก่เล็กน้อยไปถึงมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก มารยาทก็ควรมีบ้าง ถึงเธอแทบจะไม่มีก็เถอะนะ

"กลิ่นชาไม่หอมเลย ขอไม่กินละกันนะ พอดีติดหรูค่ะ กินของมีแบรนด์" กลิ่นของน้ำชาลอยตีเข้าจมุกของเธอ เพียงแค่ดมนิดเดียวก็พอรู้ชนิดและส่วนผสมต่าง ๆ เซซีจึงเลี่ยงชาถ้วยนี้ออกไป และออกตัวว่าจะไม่กินอย่างแน่นอน อีกอย่างนะใครจะไปยอมกินของคนแปลกหน้า แถมยังเสกออกมาแบบนี้ ยังกับเตรียมการไว้แล้ว


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Dec 28 2023, 01:03 AM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

มินโฮโบกมือปัดเป็นการปฏิเสธชาถ้วยนั้น เช่นเดียวกับพรีเฟ็คอีกคนที่อ้างว่ากลิ่นของชาไม่พึงประสงค์สำหรับเธอ ในขณะที่ลูคัสคงกำลังอยู่ในช่วงชั่งใจว่าจะดื่มหรือไม่ดื่มดี แต่จู่ ๆ แมวในอ้อมแขนของมินโฮก็กระโดดออกไปในตอนที่เขากำลังเผลอและไม่ได้ตั้งตัว ทำให้กระดาษที่ถืออยู่ด้วยหล่นลงเช่นกัน

แต่ในขณะที่มินโฮกำลังจะก้มเก็บกระดาษก็เกิดแสงสีขาว เหมือนในตอนก่อนหน้านี้ที่หน้าร้านขึ้นมาอีกครั้ง แขนรีบยกขึ้นบดบังดวงตาพร้อมเบือนหน้าหนีด้วยแต่ก็เลือกหยิบมันขึ้นมาเปิดออก อ่านเนื้อหาใหม่ที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาแน่ ๆ หากเขาไม่ได้เลอะเลือน

1. ถ้ามีพ่อมดชราเปิดประตูร้านค้าและกวักมือเรียก ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด
2. น้ำชาหลังเที่ยงคืนเป็นสิ่งต้องห้าม ห้ามดื่มอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะพบที่ไหน

นัยน์ตาคมละสายตาออกจากกระดาษ มองไปยังถ้วยชาจากชายชราคนนั้นแทน สิ่งนี้มันเริ่มแปลกขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่เขาเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้เสียที


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Dec 28 2023, 01:10 AM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________"กล้าดียังไงถึงมาพูดกับน้ำชาของฉันแบบนี้!"

__________น้ำเสียงของพ่อมดชราตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ลูคัสที่คิดว่าท่าจะไม่ดีแล้วจึงค่อย ๆ วางน้ำชาลงบนโต๊ะตรงหน้าแล้วลุกขึ้นพุ่งออกจากร้านนี้ไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นแล้วเขาก็ต้องมาติดกับประตูที่ไม่สามารถเปิดออกได้

__________"จะไปไหนหล่ะ มาดื่มชากับฉันก่อนสิ"

__________น้ำเสียงเย็นยะเยือกของพ่อมดชราเอ่ยขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่เกิดแสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้งบนกระดาษของโมฮิน ที่เขานั้นกำลังถือมันอยู่บนโซฟาตัวเก่า ลูคัสไม่มีเวลามากจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ของตัวเองขึ้นมา แล้วชี้ไปที่กลอนประตูก่อนจะเอ่ยคำร่ายเบา ๆ พร้อมวาดไม้กายสิทธิ์คล้ายตัวเอสกลับด้าน

__________"ah-LOH-ho-MOR-ah"

1. ถ้ามีพ่อมดชราเปิดประตูร้านค้าและกวักมือเรียก ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด
2. น้ำชาหลังเที่ยงคืนเป็นสิ่งต้องห้าม ห้ามดื่มอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะพบที่ไหน
3. ห้ามตะโกนโหวกเหวกโวยวายหรือทำเสียงดังหากเจอคนไม่รู้จัก

#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Dec 28 2023, 01:21 AM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

เซซีลองมองพรีเฟ็คอีกคนที่ดู ๆ แล้วคงกำลังเกรงใจแล้วกำลังจะดื่มชา แต่ไม่ทันที่จะได้ลองจิบ เสียงของตาแก่ข้างหลังเธอก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ในคราแรกเธอไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกลัยสักเท่าไหร่ จนหมดความอดทนเมื่อประโยคคำสั่งให้เธอนั่งแล้วดื่มชาด้วยกัน ใครมันอยากจะไปดื่ม ชาที่ชงให้กินกลิ่นเหม็นหืนขนาดนั้น แถมองศาน้ำก็ร้อนเกินไป ชาเสียรสชาติ

"เป็นไรเอ่ย คือติไม่ได้เลย จ้าชาของลุงดีที่สุดในโลก ไม่มีชาชนิดไหนดีเท่าชาของลุงแล้วค่ะ" ไม่ทันที่จะเข้าไปปะทะกับลุงแก่ ประตูร้านก็เปิดออกด้วยในตอนแรกถูกล็อค แต่เดาแล้วคงเพราะลูคัสร่ายคาสาใส่ละนะ มือบางที่กำลังจะง้างตบลุงแก่ก็ชักกลับลงมาข้างตัว แล้วหันหลังจะเดินออกจากร้าน




#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Dec 28 2023, 01:29 AM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

เสียงของลูคัสที่เอ่ยร่ายคาถาปนเปกับเสียงของพ่อมดและเซซีที่กำลังต่อล้อต่อเถียงกัน เรื่องน้ำชา อันที่จริงเขาค่อนข้างเห็นด้วยเพราะพ่อมดชราคนนั้นก็ไม่สมควรหงุดหงิดขนาดนี้ แค่เพราะเรื่องน้ำชา หรืออีกฝ่ายอาจมีปมอะไรหรือเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ

มินโฮที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเพราะเซซีเองก็เสียงดังขัดกับกฎบนแผ่นกระดาษ แต่เขาวุ่นวายกับการไล่อุ้มแมวของตนเอง มันกลัวตัวสั่นอยู่ใต้โต๊ะจึงยังไม่ได้สนใจสิ่งอื่น กระทั่งอุ้มแมวกลับมาได้เขาก็ปลอบประโลมมันอย่างอ่อนโยนและเดินไปทางประตูที่ ปลดล็อกแล้ว แต่ในขณะที่เขากำลังขอให้ลูคัสเปิดออกมันกลับล็อกใหม่ เพราะเซซีที่แหกกฎนั้นหรือเปล่าเขาไม่รู้เลย

"พรีเฟ็คเซซี มาเถอะครับ"

มินโฮกล่าวบอกกับเซซีด้วยเสียงค่อยก่อนขอให้ลูคัสปลดล็อกประตูอีกครั้ง


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Dec 28 2023, 01:35 AM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังจากที่ทั้งสามคนออกมาจากร้านค้าเก่า ๆ นี่แล้ว ลูคัสถอดหายใจออกมาด้วยความไม่เข้าใจว่าเมื่อสักครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น สัมผัสแรกที่ออกมาเขาเพียงแค่รู้สึกว่า อุณหภูมิข้างนอกไมไ่ด้ต่างจากข้างในเลยแม้แต่น้อย กล่าวคือ ข้างนอกหนาว ข้างในนั้นก็หนาว แม้จะมีเตาผิงไฟที่สว่างไสวอยู่ก็ตาม

__________"หนาว..."

__________เสียงเบาเอ่ยกับตัวเอง หลังจากที่ลมหนาวพัดผ่านร่างของพรีเฟ็คหนุ่มที่ใส่ชุดหนาสามชั้นแบบตอนนี้ ดวงตากลมมองไปรอบ ๆ อีกสองคนเพื่อตรวจสอบว่ายังอยู่ดี ก่อนจะมองกลับเข้าไปในร้านที่ตอนนี้มืดสนิทจนไม่เห็นอะไรด้านในนั้นแล้ว

__________"ทำไมข้างในมันมืดแล้วหล่ะ เมื่อกี้ยังมีไฟอยู่เลย ไม่ใช่หรอ ?"


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Dec 28 2023, 01:45 AM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

"ก็ได้ค่ะ" หลังจากเสียงเรียบนุ่มของเด็กในบ้านเอ่ยขอเธอ ปากบางจึงปิดในทันที ก่อนจะเดินสะบัดตูดออกมานอกร้าน โดยที่ไม่หันกลับไปมองร้านเก่า ๆ เน่า ๆ ของอิแก่นั่นเลยแม้ชายตาก็ไม่มอง

เมื่อทั้งสามชีวิตเดินออกมานอกร้าน เธอคงเป็นคนเดียวที่คงชินกับอากาศแบบนี้ จริง ๆ แล้วเธอชินกับทุกสภาพอากาศซะมากกว่า ไม่มีฤดูไหลพึงใจเลยสักฤดูกาล เวซีไม่ได้สนใจเบื้อหลังเลยหลังจากเดินออกมาจากร้าน ก่อนจะได้ยินเสียงของลูคัสที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยข้อสงสัย

ร้านเก่า ๆ ของตาแก่ก่อนหน้าที่มีแสงมากพอสมควร ในตอนนี้กลับเำมืดไปหมด ไม่มีแม้แต่แสงไฟสักดวง แต่ใครจะไปสน คงจะรีบปิดร้านไปร้องไห้ละมั้ง สมน้ำหน้า


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Anais Louire Dec 31 2023, 09:32 AM

Diagon Alley Styles Selected Apply to All Reset All ✦ Anais Louire การมาสายนับเป็นการกระทำที่ผิดวิสัยคนเจ้าระเบียบและตรงต่อเวลาอย่างเอเนส ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเพื่อนสาว ผู้เป็นศิษย์ของโรงเรียนเวทมนตร์ในแถบเอเชียอย่างอาริเอ็ตตี้ ซึ่งติดนิสัยมาก่อนเวลาที่นัดหมายเอาไว้ก่อนเสมอ กว่าหญิงสาวตระกูลลัวร์จะมาถึงที่หมาย จึงได้รับข้อความทักท้วงจากอีกฝ่ายอยู่หลายครั้ง

ส่วนยัยตัวดีอย่างเซนดายา โผล่แค่บอกว่าถึงตรอกไดแอกรอนแล้ว จากนั้นก็ไม่ส่งข้อความอะไรมาอีกเลย

ดวงตาเรียวมองไปยังภาพบรรยากาศ ของถนนเส้นการค้าตรงหน้าด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย แม้จำนวนผู้วิเศษที่ยังคงเดินไปมาอยู่กลางฤดูหนาวจะน่าตกใจไม่น้อย ทว่าการที่จะมีผู้คนพลุกพล่านไปมาบนตรอกชื่อดังแห่งนี้ในช่วงสิ้นปี ก็ไม่นับเป็นเรื่องแปลกอะไร

แล้วคนเยอะ ๆ แบบนี้น่ะเหรอ ที่เพื่อนทั้งสองคาดหวังให้เอเนสหาตัวพวกหล่อนเจอ โดยไม่บอกใบ้ให้กันเลยว่าใครอยู่ร้านไหนบ้าง

นิ้วเรียวใช้ส่วนหนังที่ปลายถุงมือของตัวเองกดบนหน้าจอโทรศัพท์ ร่ายประโยคบ่นยาวเหยียดไปสองสามย่อหน้า ในที่สุดก็ได้รับข้อความตอบกลับเป็นชื่อจุดนัดพบใหม่อย่าง 'ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก' ที่หญิงสาวสกุลออสต์รออยู่ก่อนแล้ว

"สักที" เสียงหวานบ่นอุบ ก่อนก้าวขาตรงไปยังที่หมาย

โพสต์โดย: Kirill Vsevolod Ivanov Dec 31 2023, 11:58 AM

โพสต์โดย: Iluka Carassi D'Atlantis Dec 31 2023, 06:15 PM

โพสต์โดย: Florian Isenburg Dec 31 2023, 07:33 PM

บนถนนชาริงครอสของกรุงลอนดอน ย่านการค้าเก่าแก่ที่สำคัญเป็นอันดับต้นๆ ของโลกเวทมนตร์ ท่ามกลางผู้คนที่จอแจในวันสิ้นปีแบบนี้ มีชายหนุ่มในเสื้อไหมพรมสีแดง เฉดเดียวกับเสื้อกันหนาวของบ้านกริฟฟินดอร์ ซึ่งมองยังไงก็ต้องใช่แน่ๆ ถ้าเพียงแต่เขาผู้นี้ไม่เคยเรียนที่ฮอกวอตส์น่ะสิ

ฟลอเรียนมองไปรอบๆด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นสุดขีด โจรล้วงกระเป๋าหลายคนพยายามเข้ามาใกล้เขา แต่ชายหนุ่มก็สลัดหนีได้ทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าเขารู้ตัวเร็วอะไรหรอกนะ แต่เขากำลังตื่นเต้นเต็มที่ ราวกับเป็นพวกเกิดจากมักเกิ้ล ทั้งๆที่ก็เคยพบเห็นของพวกนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาบนโลกแล้ว

Uriel Ferdinand

เมื่อหันไปตามเสียงเรียก พบชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยที่กำลังทำคิ้วผูกโบว์อยู่ ดูจะไม่พอใจอะไรซักอย่างเสียเต็มที แต่สำหรับฟลอเรียนนั้น เขารู้ว่าอูลิเอลผู้นี้ ทำหน้าตาแบบนี้ตลอดเวลานั่นแหละ โดยเฉพาะเมื่อต้องมาเดินตรอกไดแอกอนที่มีคนล้นหลามขนาดนี้

“มาแล้วหรอ ไหนล่ะร้านขายของที่นายว่า” เขาถามหาจุดประสงค์หลักที่ทำให้เขามาเยือนสถานที่แห่งนี้ทันที

Uriel Ferdinand

เสียงบ่นของอูลิเอล พุ่งเข้าหูซ้าย และทะลุหูขวาของฟลอเรียนไปทันที เขาชินเสียแล้วแต่ก็ตอบโต้ไปแบบปัดๆ

“จะให้ทุกอย่างไปส่งถึงที่ตลอดเลยหรือไง ความสนุกของการซื้อของมันคือการไปแย่งกันหยิบกับคนอื่นในร้านต่างหาก นายเองก็ควรจะเรียนรู้ไว้นะ”

Uriel Ferdinand

ฟลอเรียนไม่สนใจ และรีบเดินตามป้ายบอกทางไปยังตรอกฝั่งใต้ทันที เพื่อไปยังจุดหมายปลายทางของเขาในวันนี้

‘ร้านขายของตลกกัมเบิลและเจปส์’

Florian Isenburg #551010
Uriel Ferdinand #5A2825

โพสต์โดย: Garcia Thalia​ Crevenso Dec 31 2023, 09:48 PM

โพสต์โดย: Chomkalin Phichakphokhin Jan 1 2024, 12:12 AM

Diagon Alley & Knockturn Alley



หิมะหยุดตกไปนานแล้ว ทิ้งไว้เพียงเกล็ดน้ำแข็งสีขาวสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย เสียงพลุดังอื้ออึงจากทุกสารทิศเป็นสัญญาณการมาถึงของศักราชใหม่ ปลุกให้ร่างที่ซุกอยู่ภายในซอกมืดเริ่มรู้สึกตัว อุณหภูมิรอบกายเหน็บหนาวเข้ากระดูก ริมฝีปากแห้งผากสั่นระริกคล้ายกับคนเป็นไข้ ความเจ็บแปลบเข้าเล่นงานทุกครั้งที่ขยับกายราวกับถูกมีดนับพันเล่มทิ่มแทง เปลือกตาเปิดขึ้นอย่างยากเย็นคล้ายกับถูกของหนักถ่วงไว้ ก่อนที่ความหนาวจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น คาเรียดพยายามพาร่างอันบอบช้ำให้ลุกขึ้นนั่ง เอนหลังพิงกำแพงหินอันเย็นยะเยือก เสียงลมหายใจขาดห้วงไม่ตายก็เข้าใกล้กับคำว่าตาย ในหัวหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก่อน วินสตันกับเขาค้าขายด้วยกันมาหลายปี ในความเชื่อใจทำให้ชายหนุ่มไม่ทันระวังตัวหรือฉุกคิดกับการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่าย

"นายก็รู้ ธุรกิจไม่เคยเลือกข้าง มันอยู่ที่ใครให้อะไรได้มากกว่ากันก็เท่านั้น"นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของวินสตัน ก่อนจากไปพร้อมกับสนิดเจ็ตสีทองและเงินอีกจำนวนหนึ่ง มูลค่าของมันคงมากพอที่จะตัดสายสัมพันธ์อันดีระหว่างเขากับอีกฝ่ายให้สะบั้นลง คาเรียดจำต้องเผชิญหน้ากับคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในรอบหลายเดือน ท่ามกลางวงล้อม ชายหนุ่มหันมาประจันหน้ากับบุรุษร่างสูงที่กำลังจ้องเขม็งด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย
"ฉันตามหาแทบพลิกแผ่นดิน คิดว่าแกติดปีกบินหรือไม่ก็ตายไปแล้ว"ใบหน้าภายใต้หมวกปีกกว้างเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความโรยรากำลังฉีกยิ้ม การปรากฏตัวของฮวนไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ เขาเป็นราชายาเสพติด เป็นพ่อค้าอาวุธสงครามผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในเม็กซิโก และเขายังเป็นพ่อมดผู้กระหายการสะสมพืนพันธ์ุและสัตว์หายาก
"แปดเดือนที่แกหายไป ทำให้ฉันมั่นใจว่าแกกำลังโกงฉัน คาร์ล…ไม่มีใครได้เงินฉันไปโดยไม่เอาหยาดเหงื่อหรือว่าเลือดเข้าแลกหรอกนะ"บุรุษผู้ผ่านร้อนหนาวต้องมาเสียรู้ให้กับชายคราวลูก สิบเอ็ดเดือนก่อนฮวนพบคาเรียดในงานประมูลใต้ดินที่คิวบา ชายหนุ่มผู้อยู่ท่ามกลางพ่อค้าบ้าน้ำลายที่พยายามพล่ามสรรพคุณสินค้าของตน ฮวนไม่ชอบคนพูดมากและอยากเอากระบอกปืนยัดปากคนขี้ประจบสอพลอ แต่กับคาเรียดนั้นแตกต่าง นอกจากเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้างแล้วยังไม่ง้อคนที่ได้ชื่อว่าลูกค้าคือพระเจ้า ความอวดดีของอีกฝ่ายเรียกความสนใจให้กับเขาได้ไม่น้อย และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการทำธุรกิจร่วมกัน ฮวนเป็นผู้ออกเงิน คาเรียดเป็นผู้ลงแรง เม็ดเงินจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้ากระเป๋าเขาราวกับสายน้ำ เมื่อสิบเดือนก่อนฮวนสังเกตความผิดปกติของการเข้าออกของเงิน กว่าจะรู้ตัวว่าถูกหักหลังเงินที่เขาไว้ใจให้คาเรียดถือครองจำนวนหลักพันล้าน มีอันต้องสาบสูญไปพร้อมกับการหายตัวของอดีตคู่ค้า เขาตามล่าหาตัวอีกฝ่ายแทบพลิกแผ่นดินทั้งเหนือใต้ออกตกไปจนสุดขอบทวีป จบเกือบจะถอดใจ ทว่าความเหนื่อยยากของเขายังไม่สูญเปล่าเสียทีเดียว เมื่อสายในอังกฤษแกะรอยการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายจนพบ คาเรียดเป็นคนฉลาดไม่เคยทิ้งร่องรอยใด ๆ ให้ติดตามได้ง่าย วินสตันจึงเป็นเป้าหมายต่อไป เพียงโยนเศษเงินให้ ตาแก่นั่นถึงกับยอมละทิ้งมิตรภาพอันแสนยาวนาน ถีบหัวส่งคาเรียดให้กับเขา ตามที่ฮวนได้กล่าวในต้นประโยค ไม่มีใครได้เงินจากเขาแล้วเดินจากไปง่าย ๆ เพราะทันทีที่คล้อยหลัง คนของเขาก็คงส่งนายวินสตันไปเดินเล่นในนรกเรียบร้อยแล้ว นับเป็นการล่อลูกเสือออกจากถ้ำที่ไม่ต้องลงทุนอะไรมาก
"แต่สำหรับแกฉันยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษ..."ทำให้อีกฝ่ายถึงแก่ความตายมันง่ายนิดเดียว แต่ฮวนยังต้องการใช้ประโยชน์จากคนตรงหน้า
"ครูซิโอ!"ไม้กายสิทธิ์ในมือคาเรียดกระเด็นหลุดด้วยคาถาปลดอาวุธ พร้อมกับผลของคำสาปกรีดแทงเฉียดหน้าเป้าหมายไปอย่างหวุดหวิด ฮวนแสยะยิ้มมือขวาลดไม้กายสิทธิ์ที่พึ่งใช้มันปลดไม้ฯ จากมืออีกฝ่าย
"ไว้ใจไม่ได้เลยจริง ๆ คงเพราะอยู่กับพวกเดรัจฉานมากเกินไป แต่เอาเถอะฉันจะทำให้แกเชื่องทีละเล็กละน้อย เป็นหมาคอยกระดิกหาง ที่วัน ๆ เอาแต่วิ่งไล่ตามเจ้าของ"ฮวนก้มเก็บไม้กายสิทธิ์ของชายหนุ่มชูขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนออกแรงหักด้วยมือทั้งสองข้าง คาเรียดขบกรามแน่นจ้องมองชายวัยกลางคนด้วยสายตาอันแข็งกร้าว แขนทั้งสองของเขาบัดนี้ถูกยึดตรึงด้วยแรงกำลังจากบรรดาลูกสมุนของอีกฝ่าย
"คนอย่างแกต้องใช้วิธีแบบมักเกิ้ล ถึงจะเข็ดหลาบ"มือหนาตบลงบนไหล่ชายหนุ่ม คล้ายกับให้เตรียมใจ
"สั่งสอนให้มันรู้สำนึกว่าคนทรยศต้องเจอกับอะไร อย่าเอาถึงตาย เพราะฉันต้องใช้งานมัน"สิ้นคำสั่ง หมัดแรกสวนเข้าที่ใบหน้าซีกซ้ายของคาเรียดจนชาหนึบ ลิ้นรับรสถึงความเค็มปร่าในปาก ตามด้วยหมัดและเท้าหรืออะไรก็ตามแต่นับไม่ถ้วน ประเคนใส่ร่างชายหนุ่มอย่างไม่หยุดยั้ง ไม่มีเสียงร้องของความเจ็บปวดหรือขอชีวิตดังลอดจากปาก ในความเป็นจริงความเจ็บปวดกำลังแล่นริ้วไปทั่วร่าง สายตาพร่าเลือนมองเห็นความตายอยู่รำไร ขาไร้เรี่ยวแรงราวกับคนเป็นอัมพาต แต่ที่ยืนหยัดอยู่ได้เพราะพันธนาการที่ยังรัดรึงแขนทั้งสองไม่ให้ลงไปกองกับพื้น
ใบหน้าราวกับพระเจ้าสรรค์สร้าง บัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลฟกช้ำทุกตารางนิ้ว ดวงตาสีเปลือกไม้ที่คล้ายกำลังจะหลับลงในไม่ช้า มองชายตรงหน้าควานหาอะไรบางอย่างในเสื้อคลุม ในมือของชายคนนั้นถือผงสีขาวบริสุทธิ์บรรจุในหลอดขนาดเล็ก มันเป็นยาชนิดพิเศษไม่มีขายตามท้องตลาดทั่วไป ฮวนกำลังทำให้เขาตกเป็นทาสของมันเพื่อให้อยู่ในโอวาท ในขณะที่สายตาทุกคู่จดจ้องอยู่กับวัตถุสีขาว มือที่กำลังเกาะกุมเขาคลายลง คาเรียดใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นหลุดจากพันธนาการ พุ่งตรงไปยังประตูบานเก่า มือหนากระชากประตูจนสุดแรง ที่ด้านนอกหิมะกำลังตกหนักมองเห็นเป็นม่านสีขาวโพลน ไวเท่าความคิดร่างมนุษย์ตรงบานประตูแปรสภาพเป็นอินทรีตัวใหญ่ในทันทีทันใด พร้อมกับกางปีนบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
"ให้ตายเถอะ! มันเป็นแอนิเมจัส"เสียงใครบางคนตะโกนขึ้น ทัศนียภาพอันเลวร้ายเป็นอุปสรรคต่อการค้นหา แต่เชื่อแน่ว่าอีกฝ่ายคงไปไหนไม่ได้ไกล
"ฉันประเมินแกต่ำเกินไปจริง ๆ"ฮวนหยุดยืนตรงที่ประตู เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหิมะและสายลมพัดกระหน่ำ รู้สึกสนุกกับการไล่ล่าครั้งนี้มากกว่าครั้งไหน ๆ
แอนิเมจัสในร่างอินทรีสวมมงกุฎแอฟริกันบินฝ่าความหนาวได้ไม่นาน ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับอาการบาดเจ็บและสภาพอากาศอันเลวร้าย ทิ้งตัวร่วงจากท้องฟ้าตกลงในซอกหนึ่งที่แสนคับแคบและสกปรก สัตว์ปีกขนาดใหญ่แปรสภาพเป็นร่างมนุษย์ก่อนกระแทกเข้ากับพื้นเบื้องล่างเต็มแรง โชคดีที่มีกองหิมะหนารองรับช่วยให้เขาไม่ต้องจบชีวิตเร็วขึ้น ชายหนุ่มไอสองสามครั้งก่อนจะโก่งคออาเจียน ของเหลวสีแดงสดกลิ่นคาวแรงไหลทะลักจากปากเปรอะพื้นสีขาวเป็นวงกว้าง ความบอบช้ำภายในกายคงไม่ต่างกับภายนอก คาเรียดทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ เชิ๊ดสีขาวเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทำร้าย เพิ่มเติมด้วยรอยเลือดมาประดับ ลมหายใจหอบถี่กระชั้นราวกับคนใกล้ขาดใจ หัวสมองหนักอึ้ง นัยน์ตาพร่าเลือนมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นภาพซ้อนทับ หูคล้ายกำลังดับไปชั่วขณะ ก่อนสติสัมปชัญญะดับวูบ ร่างสูงใช้แรงเฮือกสุดท้ายควานหาอะไรบางอย่างในเสื้อคลุม ผ้าผืนใหญ่เป็นมันเงาคลุมกายชายหนุ่มมิดชิด และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่คนของฮวนตามหาเขาไม่เจอ


เสียงแห่งการเฉลิมฉลองของผู้คนยังคงแว่วเข้าหูเป็นระยะ ไม้กายสิทธิ์ถูกฮวนทำลายทิ้งหมดสิทธิ์คิดถึงเรื่องคาถารักษา ในกระเป๋าก็ไม่มีอะไรพอให้เยียวยาอาการ นอกจากนอนรอเวลา ตัวการใหญ่ที่สำคัญคือสภาพอากาศ ร่างสูงนั่งขดตัวไหล่หนาไหวสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ อีกทั้งความเจ็บปวดทางกายก็กำลังประทุษร้าย ลมหายใจร้อนผ่าวราวกับไฟเผา ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นเสมือนภาพในความฝัน คาเรียดเห็นร่างของใครบางคนยืนอยู่เบื้องหน้า แสงนวลจากดวงจันทร์ส่องลอดตามช่องว่างเล็ก ๆ กระทบกับร่างนั้น ทำให้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน
Perona Juracule Carrington
"เธอ ? ทำไมถึงอยู่ที่นี่"ร่างสูงเอ่ยถามเสียงแหบพร่า ทั้งแปลกใจและตกใจไปคราวเดียว การปรากฏกายของหญิงสาวทำให้รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นเพิกเฉยต่อคำเตือนของเขา
Perona Juracule Carrington
คาเรียดไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะมองเขาด้วยความรู้สึกใด สงสารหรือสมเพช ในวินาทีที่ร่างสูงขยับกายแม้เพียงเล็กน้อย อาการปวดแปลบราวกับถูกทุบด้วยท่อนไม้ก็ประเดดังเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน จนต้องกัดฟันข่มความเจ็บปวด
"ไปให้ไกลจากตรงนี้ซะ ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน"ชายหนุ่มพยายามเค้นเสียงเท่าที่มี ข้อแรกน็อกเทิร์นไม่ใช่ที่ที่ใครจะออกมาเดินเล่นในยามวิกาล โดยเฉพาะผู้หญิงตัวคนเดียว ข้อสองคนของฮวนยังอาจยังวนเวียนอยู่แถวนี้ คงไม่เป็นการดีเท่าไหร่ถ้าพวกมันเห็นเธออยู่กับเขา
Perona Juracule Carrington



#669999 • Cariad Sol Hamilton
#BBAA88 • Perona Juracule Carrington
#000000 • NPC
#6C2C10 • Winston [NPC]
#CC0000 • Juan [NPC]
TUESDAY 2022

โพสต์โดย: Minho Gemmel Jan 3 2024, 03:59 PM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

มินโฮเดินนำคนอื่น ๆ จนแทบจะเรียกว่าวิ่งมากกว่ามาจนกระทั่งถึงธนาคารกริงกอตส์โดยที่ไม่หันหลัง กลับไปมองอีกพร้อมด้วยแมวใต้อ้อมแขน เขาพักเหนื่อยด้วยการค่อย ๆ ก้มตัวลงวางแมวบนพื้น ในครานั้น แสงสว่างที่เด่นขึ้นมาจากกระดาษใบเดิมทำให้มินโฮต้องเปิดออกอ่านอีกครั้งหนึ่ง และเป็นอย่างที่เขานึกไว้ไม่มีผิด กฎข้อใหม่ปรากฏขึ้นอีกแล้วบนกระดาษใบนั้นและมันกลับแปลกขึ้นเรื่อย ๆ เสียด้วย

1. ถ้ามีพ่อมดชราเปิดประตูร้านค้าและกวักมือเรียก ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด
2. น้ำชาหลังเที่ยงคืนเป็นสิ่งต้องห้าม ห้ามดื่มอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะพบที่ไหน
3. ห้ามตะโกนโหวกเหวกโวยวายหรือทำเสียงดังหากเจอคนไม่รู้จัก
4. จะมีซอยจุ๊อยู่ที่ธนาคารกริงกอตส์ หากพบเจอต้องกินให้หมดเท่านั้น

เขามองหน้าของลูคัส สลับกับเซซีเมื่อเรื่องดำเนินมาถึงตรงนี้ก่อนจะหยิบยื่นกระดาษใบนั้นให้ทั้งคู่อ่านจ
ะได้รับรู้เช่นเดียวกันกับเขาว่ามันแปลกมากเกินไปแล้ว

"คือใครเป็นคนส่งจดหมายฉบับนั้นให้ทุกคนครับ"

มินโฮที่เริ่มหัวเสียชี้ไปทางจดหมายฉบับนั้นย้ำ ๆ ในขณะที่เอ่ยถามทั้งสองคน แต่เขาเชื่อว่าทั้งสองเองก็คงไม่ทราบเหมือนกันกับเขา "แล้วซอยจุ๊คืออะไร อยู่ตรงไหน" มินโฮเริ่มหันซ้ายแลขวามองหาซอยจุ๊ในเนื้อความ


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Jan 3 2024, 04:07 PM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้มาแล้วลูคัสและอีกสองคนก็เดินตรงมาเรื่อย ๆ ตามกันไปจนตอนนี้มาอยู่ที่หน้าธนาคารกริงกอตส์ และเป็นจังหวะเดียวกับที่มีข้อความแปลก ๆ ปรากฎขึ้นในจดหมายอีกครั้ง มือเรียวคลี่จดหมายในมือออกก่อนจะอ่านมันด้วยความสงสัย แล้วเงยหน้าขึ้นมาหามินโฮเมื่อได้รับคำถามจากอีกฝ่าย

__________"ไม่รู้เหมือนกัน"

__________พรีเฟ็คหนุ่มเอ่ยตอบมินโฮไปพร้อมยกไหล่ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาได้จดหมายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้มายังไง เพราะรู้ตัวอีกทีเขาก็ได้จดหมายฉบับนี้มา และตอนนี้เขาก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าธนาคารกริงกอตส์แล้ว

__________"ซอยจุ๊? เธอรู้จักมั้ย"

__________ลูคัสว่าก่อนจะหันไปถามซีลีนเพื่อความแน่ใจ เพราะเขาเองก็ไม่รู้จักเหมือนกันว่าสิ่งนี้คืออะไร ระหว่างที่รอคำตอบอยู่นั้น เขาก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ -- หิมะตก?


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Jan 3 2024, 04:12 PM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

"รู้จัก ธีออนกินบ่อย มันเป็นเนื้อหมูดิบอ่ะ แค่คิดก็อี๋ละ" เมื่อผ่านพ้นเหตุการณ์ที่ทำให้อารมณ์เสียแล้ว เสียงเข้มติดแหบของพรีเฟ็คร่วมบ้านอย่างลูคัส ก็ถามถึงอาหารของภาคอีสานที่ประเทศไทยขึ้น เซซีตอบไปตามตรง เพราะ เธอก็เคยเห็นธีออนนั่งจกอยู่บ่อยครั้งที่ผาซ่อนแก้ว จะว่าไปอาหารจำพวกนี้แฟรี่แกร็บน่าจะรู้จักเป็นอย่างดี ยัยแอนโดรเมดาเหมือนจะรับหิ้วอาหารจากประเทศไทยด้วยซ้ำไป ไม่สิไม่ ทุกประเทศ ยัยตระกูลแกร็บชอบซื้อของกินมาเยี่ยมเยียนตลอด ต้องลุ้นทุกครั้งที่เจอกันว่าอาหารที่ได้มันคืออะไร

ไม่นานนักสภาพอากาศก็เริ่มเปลี่ยน หิมะเริ่มตกลง ก็นะคริสมาสต์นี่ แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะตกตอนเวลานี้ "แล้วถามทำไม จะกินหรอ" ความสงสัยก็เข้ามา เพราะ เธอไม่คิดว่าคนข้าง ๆ จะรู้จักเมนูนี้และถามขึ้น และคิดยังไงมาถามเธอนะ ดูเชี่ยวชาญหรือดูรู้เรื่องหรอ ?



#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Jan 3 2024, 04:45 PM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

มินโฮชะงักลงเมื่อพรีเฟ็คคนหนึ่งบอกว่ามันเป็นเมนูอาหารที่ไม่พึงประสงค์เลยเพียงนิด แต่จู่ ๆ เสียงกุกกักก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา พบว่าแมวของตนกำลังกินอาหารบนจานหนึ่งที่วางอยู่หน้าธนาคาร กลิ่นคาวของมันทำให้เขารู้ได้แทบจะทันทีว่ามันต้องเป็นซอยจุ๊ในกระดาษใบนั้นเป็นแน่

เขารีบปรี่ตรงไปอุ้มมันขึ้นมาโดยไม่ลืมปรามด้วยคำพูดแม้รู้ดีว่ามันไม่เข้าใจ

“อย่าไปกิน มันไม่ปลอดภัย”

อะไรก็ตามที่อยู่ในกระดาษเชื่อถือได้บ้างไม่ได้บ้าง เขาไม่รู้เลยว่าควรจะเชื่อในข้อใดและไม่เชื่อในข้อใด จนกระดาษเปล่งแสงออกมาอีกครั้ง คราวนี้มินโฮรีบเดินไปดูกระดาษซึ่งปรากฏกฎข้อต่อไปขึ้นอีกแล้ว อีกแล้ว!

1. ถ้ามีพ่อมดชราเปิดประตูร้านค้าและกวักมือเรียก ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด
2. น้ำชาหลังเที่ยงคืนเป็นสิ่งต้องห้าม ห้ามดื่มอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะพบที่ไหน
3. ห้ามตะโกนโหวกเหวกโวยวายหรือทำเสียงดังหากเจอคนไม่รู้จัก
4. จะมีซอยจุ๊อยู่ที่ธนาคารกริงกอตส์ หากพบเจอต้องกินให้หมดเท่านั้น
5. ห้ามกินหิมะที่ตกลงมาจากฟ้าโดยเด็ดขาด

#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Lucas Qariel Sulvatore Jan 3 2024, 04:58 PM

LUCAS*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

__________ลูคัสเพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ แล้วมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า และกระดาษของเขาก็มีข้อความปรากฎขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมก้มลงไปอ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าแมวกระโดดลงจากตัวของมินโฮแล้วพุ่ง
เข้าไปเล่นหิมะที่ตกลงมาและกำลังจะกินหิมะเข้าไป

__________"เห้ยๆ"

__________เสียงต่ำเอ่ยด้วยความตกใจก่อนจะเตรียมพุ่งเข้าไปหาแมว แต่แล้วร่างของแมวสีนวลตรงหน้าก็ค่อย ๆ แปลกไปจากเดิม ขนาดตัวของมันค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว เส้นขนค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นผิวหนังมนุษย์ ลายสีขาวของมันค่อย ๆ กลายเป็นเสื้อคลุมสีขาว จากแมวตัวเล็ก ๆ ตอนนี้เป็นร่างของคนที่เขาไม่รู้จัก

__________"สวัสดี" เสียงนั้นเอ่ยพร้อมยิ้มออกมา

__________ลูคัสผลักตัวเองออกมาทันทีพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาเหนือระดับท้องของอีกสองคนแล้
วถอยหลังออกมาเล็กน้อย


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Celine De Pelissier Jan 3 2024, 05:08 PM

CECI*3rd Gryffindor Student
@Diagon Alley

เหมือนจะเกิดอะไรผิดปกติกับสถานที่แห่งนี้จริง ๆ จากตรอกไดแอกอนขายของกลับกลายเป็นตรอกแห่งความบิดเบี้ยวและโกลาหลไปหมด หากให้อธิบายง่าย ๆ ก็คงไม่พ้นสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดข้างหน้าตัวเธอ แมวตัวเล็กที่ได้กินหิมะเข้าไปก็กลายเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ใส่เสื้อคลุมสีขาว ยังกับนักบวชแห่งบาบิโลน

"ทำให้มันสลบไปก่อนละกัน" เมื่อร่างของพรีเฟ็คหนุ่มร่วมบ้านอย่างลูคัสถอยออกจากมนุษย์คนนั้นก็กางแขนกันพวกเธอ
สองคนไว้ข้างหลัง แต่เซซีไม่ได้กลัวกับสิ่งตรงหน้า สองมือยกขึ้นก่อนจะทำให้คนตรงหน้าสลบไปด้วยพลังควบคุมกลิ่นในอากาศของเธอ หากผสมพิษเข้าไปอาจจะทำร้ายคนที่ดูรักแมวอย่างคนข้าง ๆ ได้ ทำให้สลบไปคงไม่เป็นปัญหาใหญ่โตอะไรมาก

"จะฆ่าหรือทำอะไรก็เลือกกันเอาเอง" เสียงหวานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบและกังวลของอีกสองคนหรือสงสัย ก็ไม่สามารถคาดเดาได้หนึ่งร้อยเปอเซ็นต์ เธอไม่ได้มีพลังหยั่งใจคน เพียงแค่อาศัยมาตั้งแต่ยุคแรกเริ่มของโลก เลยพอสมมารถคาดเดาต่าง ๆ ผ่านสีหน้าและน้ำเข็ง




#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel

โพสต์โดย: Minho Gemmel Jan 3 2024, 05:16 PM

MINHO*1st Gryffindor Student
@Diagon Alley

มินโฮตกใจถอยหลังกรูเมื่อพบว่าแมวที่เขาฟูมฟักมาอย่างดีตลอดระยะเวลาหลายปี เมื่อกินเกล็ดหิมะเข้าไปดังข้อห้ามบนกระดาษมันกลับกลายเป็นร่างของสิ่งมีชีวิตคล้ายค
ลึงกับมนุษย์จนสามารถเรียกได้ว่า เหมือน เลยด้วยซ้ำ มินโฮที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนจังก้าอยู่อย่างนั้นและปล่อยให้คนอื่น ๆ ตัดสินใจทำอะไรแทนเขาที่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะล้มลง

จนฝ่ายที่ล้มลงกลายเป็นแมวกลายพันธุ์ของเขาแทนด้วยน้ำมือของพรีเฟ็คเซซี ร่างสูงของมินโฮที่ตั้งสติได้รีบพุ่งตัวเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างร่างของแมวตนเองซึ่งบั
ดนี้ เป็นคนแปลกหน้า

“ทำไมทำแบบนี้ล่ะ คืนแมวผมมานะ”

มินโฮเขย่าปลุกร่างของคนที่นอนอยู่บนพื้นอย่างรุนแรงจนหิมะรอบ ๆ นั้นกระจายไปทั่ว ด้วยความหวังว่าแมวสุดที่รักของเขาจะกลับคืนมา แต่...จู่ ๆ ร่างของคนแปลกหน้าก็ขยายใหญ่ขึ้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรถ...

“รถม้า...”

เขาพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความฉงน นี่มันประหลาดมาก


#755F5F Lucas Qariel Sulvatore
#FFB7B7 Celine De Pelissier
#7285A5 Minho Gemmel