ลลิตา/วาเลนไทน์/ชายคนหนึ่ง, อีกหนึ่งเรื่องสั้นรับวันวาเลนไทน์ค่ะ^^ ตัวเลือก

[Mukkonnakul]

ท่ามกลางแสงแดดอ่อนของยามเช้า... บนราวตากผ้าสนิมเขรอะ ถูกเกี่ยวพันไปด้วยเถาไม้เลื้อยดูแปลกตา ดอกสีขาวอมชมพูของมันชูช่อสไว ผมค่อยๆบรรจงเอื้อมมือไปเด็ดมันทีละดอก ใส่ลงในขวดแก้วใบเล็ก
ผมย่ำเดินไปยังประตูหน้าบ้าน พลางชะโงกเข้าไปมองปฏิทินยับๆบนฝาผนัง 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์สินะ...
ผมมองดอกไม้ในขวดภายใต้มือ ผมอยากหยิบยื่นให้เธอ... ‘ลลิตา’ ถึงแม้ใครจะให้ดอกกุหลาบราคาแพงกันในวันนี้ แต่บางทีมันอาจแปลกปลอม เต็มไปด้วยยาฆ่าแมลง มันคงสู้ดอกไม้ที่ผมไม่รู้ชื่อ แต่ก็เฝ้ารดน้ำเช้าเย็นไม่ได้หรอก มันสวยงาม สดชื่น หอมหวาน เหมาะกับชื่อของเธอ ‘ลลิตา’ ตามภาษาบาลีสันสกฤตที่แปลว่า ความรัก...
ผมไม่เคยเชื่อว่า.. ในชีวิตนี้จะรักใครได้เท่าลลิตา เธอคือครึ่งชีวิตของผม ความรักครั้งสุดท้าย... ถึงมันจะไม่หวานหอม เหมือนความรักวัยรุ่นที่ผม เธอ และใครๆเคยผ่าน แต่มันล้ำลึก เหมือนไม่ใช่แค่เพียงความรัก
ผมก้าวเท้าเดินไปอย่างเชื่องช้าในบ้าน เนื้อผ้าของกางเกงเลเคลื่อนระยับไปตามลม ผมเข้าไปยังห้องครัว ก่อนจะเทกาแฟ ใส่ครีมเทียม น้ำตาล และน้ำร้อนครึ่งแก้ว ผมจำได้ดีในทุกจังหวะ เพราะผมชอบยืนดูลลิตาชงกาแฟบ่อยๆ มือเรียวนั้นมักสร้างสรรค์สิ่งสวยงาม.. แบ่งปันแก่ทุกๆคน
ผมคิดถึงวันเวลาที่พ้นผ่าน วันที่ผมกับเธอนั่งชิงช้าด้วยกัน วันที่ผมนอนนับดาวกับเธอบนท้องฟ้า วันที่ผมปาดน้ำตาให้เธอ วันที่ผมเดินจับมือกับเธอ เราเดินไปด้วยกัน ท่ามกลางเมืองกว้างใหญ่อันคลาคลั่งไปด้วยฝูงชน แต่เราไม่เคยกลัวอะไร.. เพราะยังมีกันและกัน
ผมทุ่มเททุกสิ่งให้กับเธอ ผมหัดเต้นรำไปพร้อมๆกับเธอ ผมพาเธอไปกินอาหารร้านที่เธอชอบ ผมพาเธอไปเที่ยวในที่ที่อยากไป ผมไม่อยากให้เธอลำบาก.. ผมมีความสุขทุกครั้งเมื่อเธอยิ้มและหัวเราะ และหดหู่ทุกครั้งเมื่อใบหน้าของเธอหมองหม่น...
วันหนึ่ง... ลลิตานั่งสะอื้นจนตัวโยนอยู่ริมหน้าต่าง ก่อนที่จะเดินจากไปจากบ้าน.. ปล่าว เธอไม่ได้ทิ้งผม แต่เธอบอกว่า... เธอต้องเดินทางไปยังที่ที่ไกลมากๆ แล้วเมื่อกลับมา เธอจะมาดูแลกัน เหมือนที่ผมดูแลเธอ...
ทุกวันผมเฝ้ารอการกลับมาของลลิตา .. ผมคิดถึงแต่เธอ คอยคำนึงว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมาดูแลกัน ถึงแม้เวลาที่ผ่านไปมาจะไม่ค่อยมีความหมายนัก แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงการชราลงของตัวเอง
เก้าอี้โยกริมหน้าต่างหยุดเคลื่อนไหว พร้อมกาแฟหยดสุดท้าย ลลิตา.. เธอโบยบินไปถึงไหนนะ
“คุณลุงคะ หนูบอกแล้วไงคะว่าคุณหมอไม่ให้คุณลุงกินกาแฟ!”
หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มพูดกับผม ก่อนที่มือเรียวนั้นจะดึงแก้วกาแฟออกไป.. สีหน้าเธอไม่สบอารมณ์นัก ผู้สูงอายุในบ้านพักคนชราแห่งนี้ คงมากเกินจนเจ้าหน้าที่รับไม่ไหว
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์เปื่อยขาดขึ้นมาพินิจ ผมเปิดมันออกช้าๆ... รูปขาวดำที่ลลิตาถ่ายคู่กับผมปรากฏขึ้น น้ำตาของผมไหลพราก ก่อนที่เสียงสั่นเครือจะฮัมเพลงเบาๆในลำคอ..
“เจ้าคือดาวดวงน้อย... ของพ่อ จับมือพ่อ เอาไว้
พ่อจะพาเจ้าเดิน ข้ามไป สู่ปลายทาง ที่ดี”
ผมปาดน้ำตาด้วยฝ่ายมือเหี่ยวย่น ก่อนจะก้มมองรูปถ่ายใบนั้นเป็นครั้งสุดท้าย..
พ่อรักลูกนะ.... ลลิตา
***************
คุยกันหน่อย:
จะชอบก็คอมเม้นต์ ไม่ชอบก็วิจารณ์ คิดว่าดีก็ให้ดาวค่ะ 555