[Fic HP] Perfect Love, Draco x Reader (เรามาเป็นนางเอกด้วยกันดีกว่า อิอิ) ตัวเลือก

[Anly Watch]

Title : Perfect Love

Author : Anly Watch

Category : Romantic

Pairing : Draco x Reader

Perfect Love

Character

Draco Malfoy

ชายหนุ่มเลือดบริสุทธิ์เอาแต่ใจ

แต่เมื่อได้มาเจอกับเธอ ทำให้นิสัยของเค้าเปลี่ยนไป

Katie Liu (Reader)

หญิงสาวสายเลือดบริสุทธิ์ลูกครึ่ง อังกฤษ – จีน นิสัยอ่อนโยน

เป็นคนที่สามารถกำราบเดรโกได้อย่างเด็ดขาด

มาคุยกันหน่อยนะ...

สวัสดีจ้า เราแอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก

เรื่องนี้ก็เป็นฟิคเรื่องแรกเนอะที่เขียนขึ้น ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ

ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้อ้างอิงมาจากหนังสือนะ

เปิดเรื่อง – 26/02/2560

ปิดเรื่อง – xx/xx/xxxx

คุณ Anly Watch ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Feb 26 2017, 09:40 PM

[Anly Watch]

Perfect Love

Intro

“ทำไมต้องให้อั๊วไปเรียนที่ลอนดอนด้วยล่ะป๊า เรียนแถวนี้ก็ได้นี่นา” สาวน้อยวัย 11 ขวบ เอ่ยถามผู้เป็นบิดาของตนเมื่อได้อ่านจดหมายจบ อีกทั้งบิดาของตนได้เซ็นรับรองไปแล้วเรียบร้อย

“เพราะอะไรน่ะเหรอ ฟังนะ เคที่ หลิว ลื้อน่ะเป็นทายาทเพียงคนเดียวของพวกเราสองคน ลื้อก็น่าจะรู้นี่นาว่าป๊ากับม๊าเป็นพ่อมดแม่มด ดังนั้นป๊าจึงอยากให้ลื้อไปเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด” ชายหนุ่มวัยกลางคนกล่าวตอบลูกของตนพลางลูบหัวลูกของตนอย่างเอ็นดู

“อั๊วรู้ แต่อั๊วไม่อยากไปไกลบ้าน แต่ว่านะป๊า โรงเรียนที่ดีที่สุดงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่า ‘ฮอกวอตส์’ น่ะ” เด็กสาวเบิกตาโต

“ใช่แล้วล่ะ ลื๊อจะได้ไปอยู่ในโรงเรียนฮอกวอตส์ และยังได้อยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ‘อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์’ฮ่าๆๆ”

“จ้าๆ อั๊วไปเรียนที่นั่นก็ได้” ขืนขัดป๊าอีกต้องโดนลงโทษแน่เลย <<< ภายในความคิดของเด็กสาว

จะว่าไปอั๊วยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา หนีห่าว อั๊วชื่อ ‘เคที่ หลิว’ เป็นทายาทของตระกูลพ่อมดแม่มดที่เก่าแก่ที่สุดในจีน ถ้าถามว่าดีใจมั้ยบอกได้เลยว่าไม่เลย ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าอั๊วต้องทำตัวเป็นผู้ดีตลอดเวลาน่ะสิ อีกอย่างนะเพราะเหตุผลนี้ล่ะที่ทำให้อั๊วไม่มีเพื่อนเลยซักกะคนเดียว ดังนั้นอั๊วจึงเกลียดการไปโรงเรียนมากที่สุด แต่ว่าจู่ๆป๊าของอั๊วก็อยากให้ไปโรงเรียนซะงั้น มีเหรอจะขัดพระบัญชาได้ เอาก็เอา ไปเก็บกระเป๋าดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ก็ไปซื้อของกัน

มาแล้วจ้ากับอินโทร มันสั้นไปหน่อยเนอะ

เพราะตอนนี้ก็คิดอะไรไม่ออก 555

เดี๋ยวจะมาอัพให้ใหม่เนอะ ไปละ บาย

[Anly Watch]

Perfect Love

ซื้อของกัน

“คุณหนู ตื่นได้แล้วครับ เช้าแล้วนะครับ” เสียงของพ่อบ้านหนุ่มเอ่ยขึ้น

“ตื่นละ อั๊วตื่นแล้ว ฮ้าววว” โอ้ย ง่วงเป็นบ้า จะรีบไปไหนเนี่ย นี่มัน 7 โมงอยู่เลยนะ เอาเถอะตื่นก็ตื่น จากนั้นฉันก็เด้งตัวออกจากเตียงและเดินตรงไปในห้องน้ำทันที

15 นาทีผ่านไป

“คุณหนู สวัสดีตอนเช้าค่ะ มาค่ะ มาทานข้าว ป้าเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้วค่ะ” ป้านมของฉันเอ่ยขึ้นพร้อมผายมือให้กับฉัน

“ว่าแต่ป๊าไปไหนเหรอคะป้า หนูไม่เห็นวี่แววของป๊าเลยอ่ะ” ฉันพูดพลางหันซ้ายหันขวา

“นายท่านออกไปทำงานแล้วค่ะคุณหนู เชิญค่ะ เดี๋ยวจะให้อินเว่ยเตรียมรถให้หลังจากที่คุณหนูทานข้าวเสร็จ” ป้านมพูด ฉันจึงพยักหน้าตอบไป เมื่อทานข้าวอะไรเสร็จอินเว่ยก็พาฉันตรงดิ่งไปยังสนามบิน เมื่อถึงแล้วอินเว่ยก็จัดการกับตั๋วเครื่องบินให้ เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องฉันจึงบอกลากับอินเว่ยและเดินไปขึ้นเครื่องกับ ‘หลี่เม่า’ หลานชายของอินเว่ยคนขับรถของบ้าน แน่นอนล่ะ ก็หลี่เม่าอายุพอๆกับฉันนี่นา ดังนั้นป๊าเลยให้หลี่เม่าตามมาเรียนด้วย พร้อมกับมาเป็นองครักษ์ประจำตัวฉันด้วย

“นี่ หลี่เม่า นายแน่ใจแล้วเหรอว่าจะมาเรียนกับฉันน่ะ” ฉันเอียงคอถามเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน อ้อลืมบอกว่าตอนนี้อยู่บนเครื่องแล้ว

“แน่ใจสิครับ ก็มันเป็นน่าที่ของผมที่ต้องดูแลคุณหนูนี่ครับ” หลี่เม่าตอบพลางทำตาหยีใส่ฉัน

“แต่ว่านายเป็นมักเกิ้ลนี่ ถ้าไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันล่ะ จะทำไง” ฉันถามออกไป หลี่เม่าก็นั่งคิดซักครู่ ก่อนจะหันหน้ามาตอบฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน แต่ผมก็จะดูแลคุณหนูให้ได้ครับ ^^” นั่นไง

“เข้าใจละ คราวหน้าไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหนูแล้ว ให้เรียกว่าเคที่ ตกลงมั้ย”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่!”

“ครับเข้าใจแล้วครับคุณหนู เอ้ย เคที่” หลี่เม่ายิ้มให้ฉัน จากนั้นภายในเครื่องบินก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ

2 ชั่วโมงผ่านไป ณ ตรอกไดแอกอน

ตอนนี้ฉันกับหลี่เม่าก็เดินทางมาถึงที่หมายเรียบร้อย เอาล่ะไปธนาคารเลยจ้า ไปทำไมน่ะเหรอ ถอนเงินสิถามได้ (ใครถามยะ : ไรท์) เมื่อถอนเงินกันเสร็จแล้วเราสองคนก็แยกกันออกไปซื้อของกัน โดยจุดนัดพบคือที่ร้านโอลิแวนเดอร์

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เพื่อมาซื้อหนังสือเรียนกับอุปกรณ์การเรียน ฉันเดินวนในร้านหลายรอบแต่ก็หาไม่เจอ คิดได้ดังนั้นจึงตรงดิ่งไปที่เจ้าของร้านเพื่อที่จะถาม

พลั่ก!!!

“โอ้ย!” ฉันถูกใครคนหนึ่งเดินชนเข้าอย่างแรง ตอนนี้ฉันนั่งก้นจ่ำเบ้าอยู่บนพื้น เจ็บก้นชะมัด

“เฮ้ ฉันขอโทษนะ เธอลุกไหวมั้ย” เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันเอ่ยถามพร้อมกับยื่นมือมาทางฉัน

“อ่า ขอบคุณจ้า” ฉันลุกขึ้นและโค้งขอบคุณเขา

“ไม่เป็นไรหรอก เอ๊ะ เธอพึ่งมาเข้าใหม่ใช่มั้ย ฉันเองก็เหมือนกัน ฉันชื่อ ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’ นะ เธอล่ะชื่ออะไรเหรอ” เดี๋ยวๆฉันยังไม่ได้ถามนะ แฮร์รี่ พอตเตอร์ เหรอ เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่า เขาคือ เด็กชายผู้รอดชีวิต คนนั้นอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย

“เคที่ หลิว จ๊ะ เป็นลูกครึ่ง ไทย – จีน น่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ แฮร์รี่ พอตเตอร์” ฉันยิ้มให้แฮร์รี่ เขาก็ยิ้มตอบมาเช่นกัน ตอนนี้ทั้งฉันและแฮร์รี่ก็ซื้อของด้วยกันจนเสร็จ และเราสองคนก็กำลังเดินไปร้านโอลิแวนเดอร์ โดยที่หลี่เม่ามารออยู่ตั้งนานแล้ว

“ไงหลี่เม่า รอนานมั้ย” ฉันทักหลี่เม่าที่ยืนน่าบึ้งอยู่หน้าร้าน

“ไปไหนมาล่ะครับ นานจัง แล้วนี่ใครเหรอครับ เคที่” หลี่เม่าเอียงคอถาม

“อ๋อ นี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ จ๊ะ เราบังเอิญเจอกันที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกน่ะ” ฉันอธิบาย

“เข้าใจแล้วครับ ผมชื่อ หลี่เม่า หยาง นะครับ เป็นคนรู้จักของเคที่น่ะครับ” หลี่เม่าและแฮร์รี่จับมือทักทายกัน และเราสามคนก็เดินเข้าไปในร้านโอลิแวนเดอร์ เพื่อซื้อไม้กายสิทธิ์ เมื่อซื้อของครบหมดเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็แยกกับแฮร์รี่และขึ้นรถกลับบ้านม๊าของฉันทันที

มาแล้วจ้า ตอนที่ 2 พระเอกของเรายังไม่ปรากฏตัวเลย

ดังนั้น แอนสัญญาว่าตอนหน้าพระเอกออกโรงแน่ อิอิ

ฝากติดตามด้วยนะคะ

[Anly Watch]

Perfect Love

ชานชาลาที่ 9 3/4 และฮอกวอตส์

ชานชาลาที่ 9 3/4

วันนี้เป็นวันที่ทุกคนรอคอย (รึเปล่า) แน่นอนว่าตอนนี้ฉันกับหลี่เม่าก็เหมือนกัน ตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้คนที่นี่เยอะมาก ฉันกับหลี่เม่าจึงขึ้นไปบนรถไฟเพื่อหาที่นั่ง เมื่อเวลาผ่านไปรถไฟก็ออกเดินทาง

แอ๊ด!!!

“นี่ พวกเธอ พวกเราสามคนขอนั่งด้วยคนได้มั้ย” ฉันกับหลี่เม่าหันไปทางต้นเสียง พบกับเด็กชายผมทองผิดขาวซีดเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กชายตัวใหญ่อีกสองคน

“ได้สิ เข้ามาเลย” ฉันตอบพลางยิ้มให้ จากนั้นก็ก้มอ่านหนังสือต่อ หลี่เม่าก็นั่งหลับต่อ

ไม่เวียนหัวเหรอ อ่านหนังสือบนรถไฟน่ะ” เด็กชายผมทองผิวซีดหันหน้ามาถามฉัน

“อ่อ ไม่หรอก ชินแล้ว” ฉันตอบทั้งๆที่ยังก้มอ่านอยู่

“นี่เธอ ไม่มีใครสอนเหรอว่าถ้ามีคนพูดด้วยให้หันหน้ามาสบตากันด้วย” นายนั่นพูด ทำเอาฉันชะงักไปเลยทีเดียว เออใช่ ลืมไปเลยอ่ะ

“ขอโทษนะนาย ฉันลืมน่ะ แหะๆ” ฉันเกาหัวแก้เขิน

“อืมๆ ฉันชื่อ เดรโก มัลฟอยนะ เธอล่ะ”

“ฉันชื่อ เคที่ หลิว จ้า” ฉันตอบพร้อมกับเก็บหนังสือใส่กระเป๋า

“ลูกครึ่ง?” เดรโกเอียงคอถาม

“ใช่ ^^”

“ฮ่าๆๆ เธอนี่ตลกจัง แล้วนี่เธอสายเลือดอะไรล่ะ” ตลก? ตลกยังไงอ่า ช่างเถอะ

“บริสุทธิ์จ้า นายก็เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ ฟังจากนามสกุล”

“ใช่แล้ว ^^ ตระกูลฉันก็ดังเหมือนกันเนอะ” ดูเหมือนฉันกับเดรโกจะเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยทีเดียว แล้วเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงฮอกวอตส์ เราก็ได้รับการปฐมนิเทศโดยการนั่งเรือข้ามแม่น้ำเพื่อเข้าสู่ปราสาท เมื่อเข้าไปในปราสาทแล้วก็มีพิธีการคัดสรรนักเรียนเข้าไปในแต่ละบ้าน ศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ก็ขานชื่อนักเรียนแต่ละคนเพื่อคัดเลือกบ้านโดยการสวมหมวกให
้กับนักเรียนของแต่ละคนแล้วหมวกก็จะขานชื่อบ้านที่เหมาะสมให้กับนักเรียนแต่ละคน

“เคที่ หลิว!” ชะอุ่ย สะดุ้ง เมื่อได้ยินชื่อฉันจึงเดินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ศ.มักกอนนากัลป์ก็สวมหมวกให้กับฉันก่อนที่หมวกจะตะโกนออกไปว่า “สลิธีรีน!” ห๊ะ ได้อยู่สลิธีรีน บ้านที่มีแต่สายเลือดบริสุทธิ์และสายเลือดผสมเท่านั้น แล้วหลี่เม่าล่ะ ฉันจึงหันไปทางหลี่เม่า หลี่เม่าได้แต่ยิ้ม เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงวิ่งไปที่โต๊ะของบ้านสลิธีรีน

“เดรโก มัลฟอย!”

“สลิธีรีน!” เสียง ศ. เรียกชื่อของนักเรียนแต่ละคน โดยที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ได้อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ ก็แอบเสียดายนะที่ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับแฮร์รี่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ

“หลี่เม่า หยาง!” เมื่อสิ้นเสียงฉันรีบหันไปทางหลี่เม่าทันที

Li Mao Talk;

“หลี่เม่า หยาง!” มาแล้ว ชื่อผมมาแล้ว จะได้อยู่บ้านอะไรกันนะ

“เอ๋ องครักษ์ประจำตัวของเด็กหญิงที่ชื่อเคที่สินะ” เอ๊ะรู้ได้ยังไงน่ะพี่หมวก

“เอายังไงดีนะ สายเลือดบริสุทธิ์ก็ไม่ใช่ ผสมก็ไม่ใช่ ให้ไปอยู่บ้านหลังไหนดีนะ” ผมได้แต่นั่งเงียบแต่ภายในใจขอให้ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับคุณหนูเคที่

“รู้ละ...งั้นก็....สลิธีรีน!”

“โฮ้ว!!!” เสียงตะโกนจากโต๊ะบ้านสลิธีรีนดังขึ้น อะไรกัน เดี๋ยวสิ ผมได้อยู่กับคุณหนูเคที่ เมื่อผมรู้ดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่โต๊ะทันที

“เฮ้ หลี่เม่า ดีใจจังที่พวกเราได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน ^^” คุณหนูเอ่ยขึ้น

“นั่นสินะครับ เคที่” ผมตอบไป

“เอาล่ะ เริ่มงานเลี้ยงได้!” เสียงของ ศ.ใหญ่ เอ่ยขึ้น จากนั้นก็มีอาหารโผล่ขึ้นมาบนโต๊ะ แล้วพวกเราทุกคนก็ทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

END Li Mao Talk

มาแล้วจ้ากับตอนที่ 3

แหม่ เดรโกของเราอ่อนโยนมาก

แต่จะเป็นแบบนี้ตลอดไปมั้ย ติดตามกันต่อไปนะจ๊ะ

[Anly Watch]

Perfect Love

จูบโดยไม่ได้ตั้งใจ

ห้องนั่งเล่นรวมบ้านสลิธีริน เวลา 21.00 น.

“นี่นายไม่แปลกใจบ้างเหรอหลี่เม่าว่าทำไมถึงได้อยู่บ้านสลิธีรีน ทั้งๆที่นายไม่มีเลือดของพ่อมดแม่มดอยู่ในตัวเลยด้วยซ้ำ” ฉันกับหลี่เม่าเรานั่งอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านสลิธีริน ก่อนที่ฉันจะถามคำถามกับหลี่เม่า

“ก็แปลกใจนะครับ แต่ว่าดีใจมากกว่าที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันกับเคที่” หลี่เม่ายิ้มออกมา

“ก็จริง งั้นนายก็บอกว่านายมีสายเลือดผสมละกันนะ จะได้ไม่มีใครว่า”

“ได้ครับ งั้นผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะครับ” ฉันพยักหน้าให้กับหลี่เม่า จากนั้นหลี่เม่าก็เดินขึ้นไปในห้องนอนของเขา ให้ตายสิทำไมนอนไม่หลับเลยนะ ป๊า-ม๊า หนูคิดถึงป๊า-ม๊าจัง คิดได้ดังนั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาโดยที่ไม่ตั้งใจ

“เธอร้องไห้ทำไมน่ะ” ฉันสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อจู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังออกมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันจึงปาดน้ำตาแบบลวกๆก่อนที่จะหันไปหาต้นเสียง

“อ้าว เดรโก นายเองเหรอ ตกใจหมดเลย” ฉันฝืนยิ้มให้เดรโกไป แล้วเดรโกจึงเดินมานั่งข้างๆฉัน

“แล้วเธอเป็นอะไรล่ะ ร้องไห้ทำไม คิดถึงพ่อแม่รึไง” ฉันพยักหน้าตอบรับ

“จริงดิ โห เด็กนะเนี่ย ไม่ต้องร้องหรอกน่าเคที่ ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีพ่อแม่ แต่ที่นี่ยังมีเพื่อนอย่างฉันที่จะอยู่ข้างเธอตลอดไปนะ ^^” ห๊ะ เป็นอะไรไปล่ะนั่นเดรโก จู่ๆก็พูดเรื่องนี้เอาจนฉันขนลุกซู่เลยทีเดียว

“ขอบคุณนะ ฉันโอเคขึ้นแล้วล่ะ งั้นฉันไปนอนก่อนละกันนะ ฝันดีจ้า” พูดดังนั้นฉันจึงลุกขึ้นและรีบตรงดิ่งไปที่ห้องนอนทันที

หมับ!!!

แขนของฉันถูกดึงจากทางด้านหลังทำให้ฉันเสียหลักลงไปทับบนตัวของเดรโก และปากก็ประกบกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เฮ้ย! เดี๋ยวนะ ปากประกบ... จูบเหรออออออ เมื่อคิดได้ฉันจึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในห้องทันทีโดยไม่ฟังเสียงของเดรโกที่พยา
ยามเรียกฉันอยู่ ตายล่ะ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

“ชิ” ฉันสบถออกมาพลางจับปากตัวเองไปด้วย บ้าเอ๊ย จูบแรกของฉัน แล้วฉันจะมองหน้าเขาได้ยังไงเนี่ย โอ๊ย เครียดพระเจ้าค่า

เช้าวันถัดมา

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องเรียนวิชาปรุงยา กำลังนั่งเรียนหนังสือไปเรื่อยๆโดยมีศาสตราจารย์สเนป อาจารย์ประจำบ้านของฉันเป็นผู้สอน แต่ทว่าฉันกลับไม่ได้ยินสิ่งที่ศาสตราจารย์พูดมาเลยสักนิด เพราะในหัวของฉันยังคิดเรื่องเมื่อคืนวนไปวนมาตลอด ทำให้ฉันต้องสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน อย่าลืมทำการบ้านด้วยนะ นำมาส่งคาบหน้า สวัสดี” จากนั้นศาสตราจารย์สเนปก็เดินออกไปจากห้องเรียน พวกเราก็ค่อยๆทยอยออกมาจากห้องเรียนเพื่อไปเรียนวิชาต่อไป

“เคที่ เคที่ใช่มั้ย แฮ่กๆๆ” ห๊ะ ใครเรียก คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะพบใครบางคนเข้า

“แฮร์รี่ เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย” ฉันถามออกไป

“สบายดี ฉันตกใจมากเลยล่ะที่เห็นเธอที่นี่ เสียดายจังเราน่าจะได้อยู่บ้านหลังเดียวกันเนอะ” แฮร์รี่พูดขึ้น

“นั่นสิ เอ๊ะ แล้วนั่นใครอ่ะ” ฉันถามแฮร์รี่ทันที เมื่อเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างแฮร์รี่

“ฉัน โรนัลด์ วีสลีย์ เรียกง่ายๆว่า รอน ก็ได้” เจ้าของเรือนผมสีแดงเอ่ยขึ้นพลางยื่นมือมาจับมือฉัน

“ฉันชื่อ เคที่ หลิว นะ ส่วนนี่ หลี่เม่า หยาง เพื่อนสมัยเด็กของฉัน” ฉันแนะนำตัวเองกับหลี่เม่าให้กับรอน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“เช่นกันจ้า” จากนั้นพวกเราสี่คนก็เดินไปห้องเรียนต่อไปด้วยกัน

พักเที่ยง

“นี่ เคที่ครับ ผมไม่เข้าใจคำถามนี้เลยล่ะครับ” หลี่เม่าที่นั่งอยู่ข้างฉันถามฉันขึ้นมา อ้อ ลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกเราสองคนกำลังนั่งทำการบ้านกันที่ห้องโถงกลางฮอกวอตส์ ซึ่งก็มีนักเรียนหลายๆคนมักจะมาทำการบ้านกันที่นี่ แต่บางคนก็แยกย้ายกันไปทำที่ห้องสมุดบ้าง ในหอพักบ้าง

“ไหนดูซิ อ่อ นายก็ต้องอธิบายว่าน้ำยานี้มีฤทธิ์กี่ชั่วโมง มีประโยชน์และโทษยังไง ใช้ได้ยังไง ในสถานการณ์ไหน อะไรประมาณนี้แหละ” ฉันอธิบายให้หลี่เม่าฟัง หลี่เม่าพยักหน้าและก้มหน้าทำการบ้านต่อ เฮ้อ ทำไมการบ้านมันยากงี้ล่ะเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่องเลย อ้อลืมบอกอีกละว่า เราจะได้โจทย์ไม่เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถลอกการบ้านกันได้ อาจารย์นี่สุดยอดเลย เอาซะมึนกันไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าเขียนคำตอบลงไป จู่ก็มีกล่องปริศนาหล่นลงมาบนหน้าฉัน จากนั้นก็มีนกฮูกหลายตัวบินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับส่งของให้นักเรียนแต่ละคนด้วย อ้อ มาส่งเมลล์น่ะเอง ฉันจึงแกะกล่องที่ได้มาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นของในกล่องนั้น ทำให้ฉันยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นเคย

มาต่อให้แล้วจ้ากับตอนที่ 4

พึ่งเขียนนิยายเป็นเรื่องแรก และครั้งแรก

ผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

[Anly Watch]

Perfect Love

ลงโทษ

‘ถึง เคที่ ที่รักของป๊า
เคที่ลูกรักของป๊า สบายดีมั้ยลูก อยู่ที่โน่นเป็นไงบ้าง คงจะร้องไห้หาป๊าใหญ่เลยสิ ฮ่าๆๆ ป๊ารู้แล้วนะว่าหลี่เม่าอยู่บ้านหลังเดียวกับลูก ดีใจด้วยนะที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน อ้อแล้วก็ของในกล่องนี้น่ะ ป๊าตั้งใจทำมากเลยนะ หวังว่าลูกคงชอบ สุดท้ายนี้ป๊าก็ขอให้ลูกดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ และร่างกายแข็งแรงมากๆนะ

จาก...จางเที่ยน หลิว’

เมื่อฉันอ่านข้อความในจดหมายจบฉันจึงหยิบของในกล่องขึ้นมา มันเป็นปิ่นปักผมที่สลักรูปมังกรหยกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเอาไว้

“ทำเองงั้นเหรอ ป๊าของเรา หึ”

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับเคที่” หลี่เม่าเอียงคอถาม

“อ๋อเปล่าหรอก ก็แค่แปลกใจน่ะ ว่าป๊าก็ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย” ฉันพูดพลางหัวเราะไปด้วย จากนั้นฉันกับหลี่เม่าก็เก็บของและเดินออกจากห้องโถงเพื่อไปเรียนวิชาถัดไป

เวลา 20.00 น.

“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย” ฉันล้มตัวลงไปบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ก็นะ จะไม่ให้เหนื่อยได้ไงล่ะ การบ้านก็ยาก เรียนก็ไม่รู้เรื่อง แถมยังโดนทำโทษที่เข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ช้าอีก เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้าเลย

“แหม หมดสภาพเลยนะเคที่ หลิว” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องเลยแพนซี่ พาร์กินสัน เธอก็ไม่ต่างกันหรอกน่า” ฉันตอบกลับไป

“จ้าๆ แล้วไปทำอีท่าไหนล่ะเนี่ย ถึงได้เข้าเรียนช้าอ่ะ” แพนซี่เอียงคอถาม

“หลงทางน่ะสิ โรงเรียนนี้ซับซ้อนมากอ่ะ” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่แพนซี่

“ก็จริงของเธอนั่นแหละ งั้นฉันไปอาบน้ำดีกว่า” แพนซี่พูดขึ้น ฉันจึงพยักหน้ารับ แล้วแพนซี่ก็เดินออกจากห้องไป ส่วนฉันนะเหรอหลับสิคะ อ้อ ลืมบอกว่าอาบน้ำแล้ว

เช้าวันถัดมา ณ สนามฝึกซ้อมการบิน-ควิดดิช

“ยินดีต้อนรับนักเรียนปี 1 ทุกคน ฉันมีชื่อว่า ‘โรแลนดา ฮูช’ เป็นอาจารย์ประจำวิชาการบินและควิดดิช ฉันจะไม่พูดมากขอให้นักเรียนทุกคนไปยืนข้างไม้กวาดของตัวเองและยืนมือด้านขวาออกไป แล้วตะโกนออกมาว่า ‘ลอย!’” สิ้นเสียงของมาดามฮูช ทุกคนก็รีบทำตาม

“ลอย!”

“ลอย!”

“ลอย!!” เสียงของทุกคนเรียกไม้กวาดของตัวเอง ส่วนน้อยที่ไม้กวาดจะขยับในครั้งเดียว หนึ่งในนั้นก็มีฉันด้วย เฮ้อ โล่งอกเป็นบ้า ฉันจึงหันไปหาหลี่เม่าที่ไม้กวาดของเขาตอนนี้ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณหยาง ทำไมไม้กวาดของคุณไม่ขยับเลย ไม่ได้ตั้งใจเลยสินะ” มาดามฮูชเดินไปตรงหน้าของหลี่เม่า

“เปล่านะครับ ผมพยายามเต็มที่แล้วนะครับ” หลี่เม่าตอบเสียงสั่น

“งั้นก็หยุดทำซะ แล้วไปวิ่งรอบสนาม เดี๋ยวนี้” มาดามฮูชสั่ง

“เดี๋ยวค่ะ ศาสตราจารย์”

“มีอะไรคุณหลิว” มาดามฮูชหันหน้ามาหาฉัน

“ให้ฉันไปด้วยค่ะ เพราะไม้กวาดของฉันก็ไม่ขยับเหมือนกันค่ะ” ฉันโกหกไปอย่างเนียนๆ เพราะก่อนหน้านั้นฉันได้แอบปล่อยไม้กวาดลงโดยที่มาดามฮูชไม่ทันสังเกต

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไปวิ่งรอบสนามซะทั้งสองคน”

“ค่ะ/ครับ” ฉันและหลี่เม่าตอบรับและรีบวิ่งออกจากแถวทันที

“คุณหนูทำแบบนี้ทำไมครับ” หลี่เม่าเอียงคอถาม

“ก็ฉันไม่อยากให้นายโดนลงโทษคนเดียวนี่นา” ฉันยิ้มให้กับหลี่เม่า

“โถ่ คุณหนูของผม ถ้าท่านชายรู้เข้าผมตายแน่เลยครับ”

“นายก็อย่าให้ป๊ารู้สิ” ฉันตอบสะบัดไป

“คุณหนูอ่ะ ไม่ตลกนะครับ” หลี่เม่าวิ่งตามฉัน

“เอาน่า” ฉันตอบหลี่เม่ากลับไป

มาต่อให้แล้วจ้า กับตอนที่ 5

รู้สึกว่ามาดามฮูชจะโหดไปหน่อยนะ ฮ่าๆๆ

รู้สึกว่าพระเอกของเราจะหายไปอีกละ

เดี๋ยวค่อยแจ้งเกิดใหม่ละกัน

[Anly Watch]

Perfect Love

เจอกันอีกแล้ว

“แฮ่กๆๆ” ฉันกับหลี่เม่านั่งหอบอยู่กลางสนาม โอ่ยเหนื่อย ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันออกไปแล้ว โชคดีนะเนี่ยที่ไม่มีเรียนแล้ว ไม่งั้นไปเรียนไม่ทันแน่

“คุณหนูครับ ผมกลับหอละนะ” หลี่เม่าพูดขึ้น

“จ้า” ฉันตอบกลับและล้มตัวนอนพลางหลับตาลง

“ไง เหนื่อยมากเลยรึไง” ฉันสะดุ้งโหยงจึงรีบลุกขึ้นแต่หัวกลับไปโขลกกับเจ้าของเสียงเมื่อกี้

“โอ้ย เจ็บนะ เคที่” ฉันลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นคนข้างหน้า

“เดรโก!”

“ทำหน้าอย่างกับเห็นผีเลยนะ” เดรโกพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน

“เป็นอะไรรึเปล่า เห็นช่วงนี้คอยหลบหน้าฉันตลอด หรือว่าโกรธเรื่องคืนนั้น” เดรโกเอียงคอถาม

“เปล่านี่” อย่าย้อนความหลังสิ

“เธอนี่โกหกไม่เก่งเลยนะ” เดรโกจับไหล่ฉันทั้งสองข้างและหมุนตัวฉันให้หันไปประชันหน้ากับเขา

“ไม่ได้โกหกสักหน่อย ปล่อยฉันได้รึยัง ฉันหิวน้ำอ่ะ” ฉันทำหน้าอ้อนวอน

“ไม่ปล่อย อ้อ จริงสิ อ่ะนี่ของเธอ” เดรโกยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน

“ขอบคุณ” ฉันตอบกลับไป แล้วจึงเปิดขวดน้ำและดื่มมันอย่างกระหาย

“เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ” เมื่อฉันดื่มน้ำเสร็จเดรโกก็ฉวยโอกาสเอาหัวมาหนุนตักฉัน

“ก็นอนไง ง่วงจะตาย” เดรโกตอบแบบปัด

“ง่วงก็ไปนอนในหอสิ จะมานอนที่นี่ทำไม”

“ขี้เกียจอ่ะ นอนตรงนี้แหละ” เอ่อ พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เมื่อบังคับเขาไม่ได้ ฉันจึงปล่อยให้เขาหนุนตักฉันให้พอใจเลย

“นายนี่นะ เอาแต่ใจชะมัด” ฉันบ่นออกมาเบาๆพลางเอามือปัดผมบนหน้าของเดรโกออก

“อืม อย่าเล่นผมฉันสิ” เดรโกพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ฉันจึงขำออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวกับความน่ารักของเขา

“นี่ เคที่ ฉันมีเรื่องอยากถามหน่อย” เดรโกพูดขึ้น แต่ก็ยังหลับตาอยู่

“อะไรล่ะ”

“เธอเคยรู้สึกชอบใครบางคนมั้ย” เดรโกลืมตาขึ้นมา

“ไม่อ่ะ ตอนนี้ยัง ว่าแต่ถามทำไมเหรอ” ฉันเอียงคอถาม

“ถ้าฉันบอก เธออย่าเอาไปบอกใครนะ” เดรโกลุกขึ้น และมองหน้าฉัน

“อืม ได้สิ ฉันสัญญาเลย เอ้า” ฉันชูนิ้วก้อยให้กับเดรโก

“คือ... คือแบบว่า ฉันชอบ เฮอร์ไมโอนี่ น่ะ” เดรโกเกาแก้มด้วยความเขิน

“เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์น่ะเหรอ” เดรโกพยักหน้ารับ

“แล้ว?” ฉันถามต่อ

“ฉันทำพลาดอ่ะ” เดรโกทำหน้าเศร้า

“ยังไง” ฉันยังถามต่อ

“ก็ทำความประทับใจครั้งแรกพังน่ะสิ ดันไปด่าเธอว่า ‘เลือดสีโครน’ อ่ะ”

“เธอต้องเกลียดนายมากๆแน่อ่ะ” ฉันตอบกลับไป

“นั่นน่ะสิ เคที่ ฉันควรจะทำยังไงดี” เดรโกเขย่าตัวฉัน

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวฉันช่วยเองนะ” เดรโกหยุดเขย่าฉันทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้

“จริงๆนะ”

“อืม” เดรโกดวงตาลุกวาว แล้วจึงลุกออกไป ฉันจึงได้ส่ายหัวให้กับความน่ารักของเขาที่คนอื่นๆยากที่จะเห็น

หน้าหอพักบ้านกริฟฟินดอร์

“นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเอง

“เธอ มีอะไรรึเปล่า” ฉันรีบหันไปหาต้นเสียง

“เฮอร์ไมโอนี่”

“ใช่ มีอะไรเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้มั้ย”

“อืม ได้สิ” เธอพยักหน้ารับ

“เธอคิดยังไงกับเดรโกเหรอ” ฉันถามออกไป

“น่ารังเกียจ” เธอตอบออกมาพลางทำหน้ามุ่ย

“โอเค มันขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันยังถามต่อไป

“อ๋อ เปล่าหรอก ฉันไม่ได้รังเกียจมัลฟอยหรอกนะ แต่รังเกียจตัวเองมากกว่า ที่เขาพูดมามันก็ถูกแล้วล่ะ” เธอทำหน้าเศร้า

“ไม่จริงหรอก” ฉันตอบสวนกลับไป

“ขอบคุณนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ”

“เคที่ หลิว จ้า” ฉันยิ้มให้

“จ้า” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ

“เออใช่ ฉันเอานี่มาให้” ฉันยื่นซองจดหมายให้เฮอร์ไมโอนี่

“อ๋อ จ้า ขอบคุณ” เธอรับไว้แบบงงๆ

“งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน อย่าลืมเปิดอ่านนะ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ ฉันจึงโบกมือให้เธอและวิ่งกลับไปหอของตัวเอง

มาแล้วจ้ากับตอนที่ 6

เอาแล้วไง เกิดเรื่องรักสามเศร้าขึ้นแล้ว

จะเป็นยังไงต่อนั้น ติดตามตอนต่อไปนะ