[Fanfic The Shape Of Water] Bitter Candy Or Sweet Butter Cake?, Richard Strickland X Dr. Robert Hoffstetler ตัวเลือก

[Agent Whan]

FanFiction [The Shape Of Water]

Bitter Candy Or Sweet Butter Cake?

Title : Bitter Candy Or Sweet Butter Cake?

Author : Agent Whan ( DamnFineCoffee )

Category : Romantic / Drama

Pairing : Richard Strickland X Dr. Robert Hoffstetler

Rate : PG-13

❝ You went away and my heart went with you

You'll never know

Just how much I miss you

You'll never know

Just how much I care.............. ❞

Richard Strickland

Dr. Robert Hoffstetler

TALK WITH WRITER

W A R N I N G

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราเเต่งเรื่องเเรกเลย โดยเราดูเรื่อง The Shape Of Water ดันเกิดไปจิ้นคู่ผู้พันกับดร.เอาจนได้ 55+

(โมเม้นต์คู่นี้มาเยอะจนต้องจับเขียน) โดยหาเรื่องคู่นี้ไม่ค่อยมีเลย จนไรท์เองสนองนี้ดตัวเองเขียนมันสะ!!!

เนื้อเรื่องฟิคนี้จะอิงเค้าโครงเนื้อเรื่องในหนังเป็นหลัก เเละก็ดัดเเปลงให้เหมาสมตามเนื้อเรื่องของนิยายที่จะเขียน

อาจไม่มีซีนหวานเเหววมากเพราะไม่อยากทำลายบุคลิคตัวละครมากเท่าไหร่ เเต่ก็ไม่เเน่(?)

จบจะเเฮปปี้เอ็นดิ้งไหม? ขอบอกว่าไม่อาจเเฮปปี้ ดูตามสถานการ์ณก่อน

เเล้วก็จะอัพเเต่ละตอนคร่าวๆไม่เกินสัปดาห์ละตอน ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ

อาจอัพพร้อมกันกับในเด็กดีเลย เข้าไปทักท้วงได้ในนั้น // T . T

ลิงค์ในเด็กดี

ติชมให้กำลังใจผู้เขียนได้ที่ห้องวิจารณ์ผลงาน

คุณ Agent Whan ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Oct 9 2018, 04:29 PM

[Agent Whan]

P R O L O G U E

❝ You went away and my heart went with you

You'll never know

Just how much I miss you

You'll never know

Just how much I care ❞

เพลงประกอบ

"ผม ดร.โรเบิร์ต ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ จากกัลเวสตันครับ"

"ฉัน พันเอก ริชาร์ด สตริคแลนด์ หัวหน้าโครงการที่นี้ เรียกสตริคเเลนด์ดีที่สุดละ "

"ครับ ผู้พันสตริคแลนด์ "

"ก็บอกอยู่ว่าให้เรียกเเค่สตริคแลนด์ไง ด็อค"


.
.
.


"คุณจะมาทำอะไรเเถวนี้บ่อยๆครับ ผู้พัน?"

"ฉันมีธุระเฉยๆ ทำไมคนเราจะมีธุระไม่ได้หรอ?"

"เเต่คุณมีธุระเกือบทุกวันเลยนะครับ จนผมอดสงสัยว่าบ้านผู้พันคงไม่ห่างจากเเฟลตผมเเน่นอน"

"….…หุบปากสะ ดร.ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ เเล้วรีดกางเกงให้เสร็จ จะได้พาตัวไปฐานสักที!"


.
.
.



"ลองกินลูกอมอันนี้สิ ดร.ฮอฟฟ์สเตทเลอร์"

"คุณคิดว่าผมเป็นเด็กหรอผู้พัน? อีกอย่างโตขนาดนี้กินอะไรเป็นเด็กไปได้ ผมไม่ชอบหรอกลูกอมหนะ ทำลายสุขภาพ"

"เเล้วจะกินไม่กินมันเกี่ยวอะไรกับวัยหะ? ใครเขาก็กินทั้งนั้นเเหละ ทีเค้กเนยกินทุกวันจนน้ำตาลกับไขมันจะอุดเส้นเลือดตายอยู่เเล้ว"

"ผมไม่ชอบ ยิ่งเป็นลูกอมจากคุณ…มันไม่หวานเเต่มันขมสำหรับผม คุณเข้าใจไหมผู้พัน ผมยอมกินหวานจากเค้กเนยทั้งชีวิตที่ผมเลือก

ดีกว่าเลือกที่จะกินลูกอมของผู้พัน มันไม่มีทีท่าจะหวานได้เลย"

"นายดราม่าอะไร ด็อกเตอร์?!?"

. ________________________________.

[Agent Whan]

C H A P T E R : I

"เอ้าจัดเเจงเเล้วทำงานส่วนของตัวเองได้เเล้ว เดวิดคุณไปเรียกเเม่บ้านมาเก็บขยะเพิ่มด้วย"

สิ้นเสียงของหนุ่มใหญ่ผู้สั่งการคนงานเกือบทั้งหมด ทุกคนก็ต่างตั้งใจทำงานกันพัลวัน ส่วนคนที่ได้รับมอบหมายคำขอ

ก็รีบไปทำตามคำสั่งทันทีเพียงไม่กี่อึดใจของชายผู้คุมงาน พนักงานทำความสะอาดทั้งชายเเละหญิงก็เข้ามาทำงานของตนอย่างพร้อมเพรียง






กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มเล็กๆต่างง่วนกับการเทสิ่งของบางอย่างจากกระสอบทรายลงในบ่อน้ำ

ขนาดใหญ่ มันเป็นวัตถุสีเขียวอ่อนอนุภาคขนาดเล็กเท่าเม็ดทราย เเต่กลับเเสดงกลิ่นที่คลับคล้ายคลับคราว่าเป็นกลิ่นของท้องทะเล

เมื่อมันโดนสัมผัสเเละละละลายไปกับน้ำ ใช่มันคือเกลือ เเต่เป็นเกลือขนาดเข้มข้น กลุ่มคนงานต่างพลัดกันสารวนในการเทสิ่งของเหล่านี้ลงบ่อ

โดยมีคนคุมงานเขาอีกที






ชายวัยกลางคนผู้มีเอกลักษณ์คือหนวดที่ไว้อย่างเป็นระเบียบเเต่ค่อนข้างหนาเเละเเว่น

ตาขอบสีดำล้วนเดินเข้ามาจัดเเจงคนงานอย่างรีบๆ เขาปรบมือสองถึงสามทีเพื่อเรียกความสนใจจากคนงาน






"เอาละๆวางมือ เเล้วฟังทางนี้หน่อย วันนี้เราได้รับทีมใหม่มาพร้อมกับของ ผมขอพูดก่อนเลยว่าของนี้เป็นทรัพย์สินที่เราต้อง

ระวังที่สุดเท่าที่เราเคยมีมา เพราะฉะนั้นระวังกันด้วย เอาละ ผมขอเเนะนำทีมงานวิจัยกลุ่มใหม่ ที่จะมาประจำการที่ห้องนี้"



ชายคนนั้นหันมามองชายหนุ่มอีกคนที่กำลังสวมเสื้อกราวด์สีขาวเเละจัดทรงเสื้อให้อยู่

ทรงเเละเป็นระเบียบ





"เเล้วนี้ก็คือหัวหน้าวิจัย ดร.โรเบิร์ต ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ จากหน่วยย่อยของเราทางกัลเวสตัน"







สิ้นสุดเสียงเข้มจากผู้คุมงาน ทุกคนต่างกันพามองบุคคลที่ถูกเอ่ยในข้างต้นอย่างสนใจ สายตาทั้งห้องต่างมองไปที่ชายหนุ่มในช่วงจะเข้าวัยกลางคนซึ่งกำลังยืน

อยู่หน้าคนงานของเขา เขาสวมเชิ้ตขาวเเขนยาวเข้ารูปทับด้วยกั๊กสูทสีเทาอ่อน ผูกด้วยไทสีเทาเข้มประดับด้วยที่คาดไทสีทองไม่มีลวดลาย เพียงเเค่มองการเเต่งกายก็รู้

ได้โดยทันทีว่าเป็นนักวิทยาศาตร์คนใหม่ที่จะมาคุมงานที่นี้เเน่นอน






"ขอบคุณครับคุณเฟรมมิ่ง ผม โรเบิร์ต ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ ยินดีที่รู้จักกับทุกคนนะ หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้อย่างดี"





เสียงนุ่มลึก ไม่มีท่าทีเเสดงความเเข็งกร้าวหรือเหย่อหยิ่งของดร.ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ ทำเอาคนในห้องต่างยิ้มพอใจรวมไปถึงพนักงานทำความสะอาดชายหญิง

ทุกคนต่างวางใจเเละคิดว่าคนนี้ต้องเป็นคนที่นิสัยดีพอสมควร เพราะก่อนหน้านี้พวกเขามักจะเจอพวกประเภทสับโขกเสียมากกว่า







"เอไลซ่า ฉันว่าเขาน่าจะใจดีมากกว่าตาเเก่คนเก่านั้นเสียอีก" หญิงเเผนกทำความสะอาดหันไปคุยกับเพื่อนข้างๆ






"...... ....... ..........."







เพื่อนของเธอหันพยักหน้าไปมา ซึ่งนั้นอยู่ในสายตาของ ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ด้วย เขาสังเกตุพนักงานหญิงคนนี้มาตั้งเเต่เธอเข้ามาในห้อง

เธอเเทบไม่พูดอะไรเลยผิดเเผกกับเพื่อนของตัวเธอที่พูดจ้อไม่หยุด







"นี้...เธอชื่ออะไร"







ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ ตะโกนถาม







"...................."








"หมายถึงใครคะด็อกเตอร์?"








เสียงของหญิงสาวผิวสีรูปร่างท้วมเอ่ยถามกลับไป







"ก็หมายถึงเพื่อนร่วมงานเธอหนะ เเล้วก็เธอด้วย"







ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ยืนมองอย่างไม่เข้าใจในการตอบกลับของอีกฝ่าย







"............."







หล่อนไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น หญิงสาวที่ฮอฟฟ์สเตทเลอร์สังเกตุอยู่หันไปมองหญิงผิวสีอยู่นาน

ก่อนจะหันกลับมามองเขาเช่นเดิม พร้อมกับเสียงเเป้นเเล้นของอีกคนเเทรกขึ้นมา







"อ๋อ ฉัน เซลด้าค่ะ ส่วนนี้ เอไลซ่า เธอเป็นคนฉลาดมากไม่น่ามาทำงานในที่เเบบนี้เลย"







"ผมถามเเค่ชื่อ ไม่ได้อยากจะรู้ว่าใครฉลาด เซลด้า"







"ชะ..อุ้ย…"






ฮอฟฟ์สเตทเลอร์เบนสายตาจากเซลด้ามาทางอีกคนเเทน







"เเล้วนี้เธอจะเงียบอีกนานไหม ถามอะไรก็ไม่ตอบ เป็นใบ้หรือยังไง?"






ฮอฟฟ์สเตทเลอร์มองเอไลซ่าอย่างคาดคั้น






"ใช่ค่ะ เอไลซ่าเธอเป็นใบ้ค่ะ ดร.ฮอฟฟ์สเตทเลอร์"







เซลด้าทำหน้าไม่พอใจใส่เล็กน้อย เธอไม่ค่อยชอบให้ใครมาว่าปมด้อยของเพื่อนเธอ กลับกัน เมื่อฮอฟฟ์สเตทเลอร์ได้ยินเช่นนั้น

ก็คลายใบหน้าที่ดูเข้มเป็นใบหน้าที่รู้สึกผิดปนสงสารอีกฝ่ายเเทน







"อ่า…ผมไม่รู้ ยังไงก็ขอโทษด้วย….เอาละเดี๋ยวพวกคุณช่วยมาเช็ดน้ำตรงบริเวณขอบผนังบ่อที"







ฮอฟฟ์สเตทเลอร์สั่งงานเสร็จเขาก็เดินไปคุยกับพวกกลุ่มงานเขาต่อ





.
.
.




เพียงไม่กี่นาที ก็ได้ยินเสียงของล้อรถลากที่เสียดสีกับพื้นปูนดังก้องทั่วโถงทางเดิน เป็นเสียงที่หนักเเน่นเเละใกล้เข้ามา ทางคนคุมงานมั่นใจว่า ของชิ้นใหม่คงมาถึงเเล้ว







ออด...........................











"เฮ้ย เอาไอนี้ลากเข้าไป"







เสียงทุ้มใหญ่เเละเเหบพร่าเล็กน้อยดังลั่นจากโถงทางเดินใกล้กับบริเวณปากประตูห้อง เพียงไม่กี่วินาทีประตูก็เปิดออกเองด้วยระบบสั่งการของคนคุม

เจ้าหน้าสามสี่คนเข็นวัตถุขนาดใหญ่เข้ามา สภาพเหมือนกล่องเหล็กเเต่หักมุมให้มนโค้ง คล้ายโรงศพมากกว่าเเต่หากมันขนาดใหญ่เท่านั้น

เหนือสุดของปลายกล่องเเละรอบข้าง มีกระจกใสเว้นถี่เป็นระยะ เเละมองเห็นน้ำในนั้น ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ หันมามอง มั่นใจว่าของได้มาส่งถึงที่เเล้ว






"อ้าว หลบสิ เกะกะเป็นบ้า"






เจ้าของเสียงตะโกนบอกพนักงานเก็บขยะที่ขวางทางเดินเขาเดินก้าวเข้ามาในห้องอย่างมั่น

ใจ เขาสวมชุดที่เป็นสีดำเกือบทั้งตัว ยกเว้นก็เฉพาะเชิ้ตขาวด้านในเท่านั้นหมวกปีกกว้างสีดำสนิท

พร้อมกับในมือถือเเท่งเหล็กสีดำ ชายคนนั้นเดินตรงตามของที่เข็นไปก่อนหน้านี้








"เดินทางเป็นยังไงบ้างครับ" ฮอฟฟ์สเตทเลอร์เอ่ยถามบุคคลภายใต้ชุดเครื่องเเบบสีดำล้วน ตามมารยาท








".........ก็ดี อืม" ชายคนนั้นเลิกคิ้ว ใช้สายตามองฮอฟฟ์สเตทเลอร์อยู่ "เเล้วนี้นายเป็นใคร? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน คนดูเเลเครื่องจักรหรอ"








"........................" ฮอฟฟ์สเตทเลอร์นิ่งเงียบ คิ้วขมวดไม่พอใจอีกคนเล็กน้อย เขาคิดว่าเเต่งตัวเเบบนี้คนเดียวก็ต้องรู้ไหมว่าเขาไม่ใช่คนคุมจักร!






"ไม่เอาน่า ทำหน้าเเบบนั้น ฉันเเค่ล้อเล่นเอง มองก็ดูรู้เเล้วว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์ ดูสิหัวเหม่ง ใส่เเว่นหนา ชุดกราวด์เเสนเห่ย เเล้วก็นั่น.."

ชายคนนั้นเอื้อมมือหยิบบางอย่างบนหัวฮอฟฟ์สเตทเลอร์ออกมา







"เศษถุงกระดาษ ให้ตายสินายควรดูตัวเองบ้างนะไม่ใช่ทำงานอย่างเดียว" เขามองด้วยสายตาที่ยิ้มเยาะ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย

จากนั้นก็เดินผละออกจากฮอฟฟ์สเตทเลอร์ไป ปล่อยให้ฮอฟฟ์สเตทเลอร์ยืนนิ่งงงงันอยู่คนเดียว





.
.
.




"หึ.....พวกเนิร์ดอีกเเล้ว" ชายในชุดสีดำเดินมองดูของที่เขานำมา มือหนาทั้งสองซุกไปที่กระเป๋าข้างกางเกง ก่อนจะเอ่ยประโยคดังกล่าวอย่างเเผ่วเบา

มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้ยินเท่านั้น

...................................................

to be continued