[RPG] Diagon Alley | ตรอกไดแอกอน ตัวเลือก

[Raelynn Jillette...]

❝ Mission 1
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เอมิเลียไม่ได้ออกมาเที่ยวเล่นที่ตรอกไดแอกอนแห่งนี้ เท่าที่จำได้คงจะต้องเป็นช่วงฮอกวอตส์จะเปิดเทอมใหม่ ในตอนนั้นเธอได้มาที่ธนาคารกริงกอตส์ เพื่อมาฝากเกลเลียนที่ได้มาจากการทำงานประจำของเธอในช่วงวันหยุดก่อนหน้านั้น สำหรับวันนี้เธอได้มาเยือนที่นี่อีกครั้งเพราะชายหนุ่ม ที่ได้พบเจอในลอนดอนชวนเธอมาด้วยกัน ก่อนจะถึงเปิดเทอมใหม่ของฮอกวอตส์อีกครั้ง เธอไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน เธอเลยมาตามนัดที่ถูกชักชวนไว้ถึงแม้จะใกล้ถึงเวลาแล้วก็ตาม หญิงสาวมองไปที่นาฬิกาเรือนสวยที่ถูกสวมใส่ไว้ที่ข้อมือด้านซ้าย ก่อนจะรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าเธอได้เลยเวลานัดมาพักหนึ่งแล้ว ก่อนหน้าที่เธอดูยังไม่ใกล้ถึงเวลาที่นัดพบเลย มิลล์คิดในหัวว่าคงจะต้องเป็นเพราะมีผู้คนมากมายอยู่ที่แห่งนี้ จึงทำให้การเดินไปมาไม่ค่อยสะดวกเป็นแน่

“เจเจเราอยู่ทางนี้!!” เสียงหวานร้องเรียกชายหนุ่มเรือนผมสีบลอนด์ออกมาอย่างดัง เมื่อเห็นเขายืนอยู่ท่ามกลางผู้วิเศษหลายคน เธอไม่รอช้าที่จะสับเท้าวิ่งไปยังจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่ แต่ไม่ทันไรก็เผลอไปชนคนเข้าให้ แต่ดีที่ไม่มีใครเสียหลักล้มลงไป

“ขอโทษด้วยนะคะคุณ…ไซออน” เมื่อได้สติเธอรู้ตัวว่าจะต้องกล่าวขอโทษบุคคลที่ถูกเธอชนเข้า หญิงสาวรีบก้มไปหยิบกระเป๋าที่พื้นก่อนที่จะได้รู้ว่า บุคคลที่ตนได้ชนไปเป็นคนที่เธอรู้จัก มิลล์จึงเอ่ยขอโทษออกมาอย่างจริงใจ เธอกลัวว่าจะมีใครได้รับบาดเจ็บจากการซุ่มซามของเธอ

Zion Zayne

เธอไม่รู้เลยว่าเจิ้งเจียเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าของนัยน์ตาสีเฮเซลนัตหันไปส่งยิ้มหันกับบุคคลด้านหลัง ก่อนจะขยับตัวออกไปด้านข้างเขาให้คนที่ถูกเธอชนเข้าเมื่อกี้ได้พบกับเขา เธอนึกอยากจะแนะนำคนรู้จักของเธอ ให้เจิ้งเจียรู้จักเสียบ้างก็ไม่น่าเสียหายอะไรหรอก ถึงยังไงวันข้างหน้าคงมีโอกาสเจอกันมากกว่านี้อยู่แล้ว

Zion Zayne

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไซออน ผมเจิ้งเจีย แต่เรียกเจเจก็ได้ครับ” เป็นไซออนที่เริ่มเปิดประโยคแนะนำตัวเองเพื่อทำความรู้จัก ก่อนที่ชายหนุ่มด้านข้างเธอจะเริ่มแนะนำตัวเองต่อ เด็กสาวเห็นสีหน้าของไซออนที่พอได้ยินชื่อของเจิ้งเจียแล้ว ก็อดขำไม่ได้สำเนียงการออกเสียงของเจเจต่างจากผู้คนที่นี่เป็นมากโข จึงไม่ได้แปลกใจอะไรที่ไซออนจะชะงักไป

“ว่าแต่ไซออนจะไปไหนเหรอ ไปกับพวกเราไหม” เห็นเช่นนั้นมิลล์จึงเอ่ยชวนเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ให้มาร่วมเดินทางไปท่องตรอกไดแอกอนในครั้งนี้ด้วยกัน ภายในใจเด็กสาวก็แอบคาดหวังคำตอบอยู่เล็กน้อย เธออยากให้ทั้งคู่สนิทกันเหมือนกับเธอที่สนิทกับเขาทั้งคู่

“ไปด้วยกันก็ดีครับ คนเยอะสนุกดี” เมื่อเจิ้งเจียรู้สึกได้ว่าผู้ถูกชวนมีความรู้สึกเกรงใจตนเลยเอ่ยออกมาเช่นนั้น ทันทีที่เด็กสาวได้เห็นว่าไซออนตอบตกลงไปด้วยท่าทาง เธอก็ยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มตกลงคุยกันว่าจะเลือกไปที่ไหนก่อนเป็นที่แรก

ผู้วิเศษทั้งสามคนตกลงกันว่าจะเลือกไป ที่ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยมก่อนเป็นที่แรก เพื่อให้เจิ้งเจียแวะเข้าไปซื้อสิ่งของที่ต้องการก่อน จะไปที่ร้านถัดไปที่อีกสองคนต้องการไป ไซออนและเอมิเลียให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปซื้อเพียงผู้เดียว เพื่อจะไม่เป็นการเกะกะร้านเพราะพวกเธอไม่มีอะไร ที่ต้องการในร้านแห่งนั้น

“แล้วมีใครอยากจะแวะที่ไหนอีกไหมครับ” ไม่นานเกินรอชายหนุ่มก็เดินออกมาพร้อมกับของในมือของเขา เธอเห็นกับไม้ตีบลัดเจอร์และลูกบลัดเจอร์ มันทำให้เธอรู้ได้เลยว่าเขาคงจะเป็นนักสะสมอุปกรณ์ควิดดิชเป็นแน่ เหมือนมิลล์เริ่มคิดอะไรดีๆในหัวออกแล้ว แต่คงจะต้องใช้สิ่งที่คิดในวันข้างหน้าที่ยังไม่ใกล้มาถึง

“นี่อยากแวะร้านหนังสือ เดินถัดไปอีกร้านนึงก็น่าจะถึงแล้ว” เหมือนว่าไซออนเองก็ยังคิดไม่ออกว่าตนจะไปที่ไหน เธอจึงเอ่ยปากออกสิ่งที่ต้องการไปก่อน ทั้งสามเลยเลือกเดินไปที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เป็นร้านถัดไปจากร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม

เอมิเลียใช้มือผลักเปิดประตูร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเข้าไป เธอเดินตามหาโซนหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นโดย กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ในตอนนี้เธอกำลังไล่เก็บสะสมหนังสือของเขาผู้นี้อยู่เลยอยากจะซื้อไปเพิ่ม และเธอก็มักจะอ่านให้จบไปทีละเล่มในวันนี้เด็กสาวเลยเลือกหยิบหนังสือเล่ม เดินทางไปกับโทรลล์ ราคา 35 เกลเลียน และหยิบ ปากกาขนนกและหมึก ราคา 10 เกลเลียน ติดมือมาด้วยเพราะเหมือนว่าอันเก่าของเธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเดินไปจ่ายค่าสินค้าที่หยิบมาด้านหน้า รวมทั้งหมดแล้วก็เป็นราคา 45 เกลเลียน เธอจึงหยิบคว้าเกลเลียนในกระเป๋าเงินออกมาจ่ายไปให้เรียบร้อย

“ไซออนนึกออกหรือยัง ว่าอยากแวะที่ไหน บอกมิลล์กับเจเจมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ไกลแค่ไหนก็ไปได้หมดทุกที่เลย” เธอพูดออกไปเมื่อเดินออกมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านตรงที่ทั้งสองหนุ่มยืนรออยู่ พร้อมเก็บของที่ซื้อมาลงไปที่กระเป๋า

Zion Zayne


#E5A8D6 Amelia
#99BADD Zion
#BA1E1E Jia

[Zion Zayne]

❝ Mission1 ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของเหล่าพ่อมดแม่มดที่มาเดินจับจ่ายใช้สอย หาซื้อสินค้าภายในตรอกไดแอกอนในช่วงใกล้เปิดภาคการศึกษา ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับได้ย้อนอดีตไปเป็นเด็กนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งอีกครั้ง แต่อดีตที่ว่ามันก็พึ่งผ่านมาเพียงแค่ไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง
ใช่แล้ว ตอนนี้ไซออนได้เลื่อนชั้น เขาขึ้นมาเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองอย่างเต็มภาคภูมิ ด้วยคะแนนที่ไม่ได้ทำให้แม่ของเขาอับอายขายขี้หน้า มิหนำซ้ำท่านยังเอาผลการเรียนของเด็กหนุ่มไปโอ้อวดเพื่อนบ้าน ที่มีสถานะเป็นผู้วิเศษเฉกเช่นเดียวกัน ยืดอกอย่างภาคภูมิใจที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั้น สามารถเอาดีทางด้านการศึกษาได้อย่างไม่น้อยหน้าใคร
เพราะฉะนั้นการเดินทางมายังตรอกไดแอกอนของไซออนในวันนี้ จึงพ่วงมาด้วยการต้องจับจ่ายใช้สอย หาซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับใช้ในการศึกษา ของที่มารดาตนฝากให้ซื้อ พร้อมด้วยรางวัลเล็กน้อยเป็นค่าขนมสำหรับอาหารที่อยากลิ้มลอง
แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้เดินไปไหนไกล ไหล่บางกลับถูกกระแทกเข้าด้วยร่างของหญิงสาว เธอมีส่วนสูงที่น้อยกว่าเขาเล็กน้อย จึงไม่ได้ทำให้มีใครคนใดได้รับบาดเจ็บ เว้นเพียงแต่กระเป๋าใบเล็กที่ร่วงหล่นลงเท่านั้น
“ขอโทษด้วยนะคะคุณ…ไซออน” คำกล่าวขอโทษถูกเอ่ยขึ้นโดยหญิงสาว พร้อมกันกับที่อีกฝ่ายก้มตัวลงเก็บกระเป๋า จึงทำให้ไม่ทันได้เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่ม จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นถึงได้รู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นสังกัดบ้านเดียวกัน
“อ้าว มิลล์ โทษทีนะเมื่อกี้เราก็ไม่ทันได้มองเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มกล่าวตอบกลับก่อนจะพบว่า มีชายแปลกหน้าผู้ที่พึ่งมาใหม่เดินเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลังของหญิงสาว ก่อนเธอจะหันไปตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้ม ดูแล้วคงจะเป็นคนรู้จักหรือไม่ก็แฟนหนุ่มที่เธอเคยพูดให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเพี้ยนน่าจะเป็นเด็กจากบ้านสลิธีรินรึเปล่านะ
“สวัสดีครับ ไซออนนะครับ เพื่อนร่วมชั้นมิลล์” ไซออนแนะนำตัวขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าอีกคนยิ้มให้แต่ไม่ได้เอ่ยทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไซออน ผมเจิ้งเจีย แต่เรียกเจเจก็ได้ครับ” การแนะนำตัวของเจเจทำให้เด็กหนุ่มอย่างไซออนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกขอบคุณอะไรก็ตามแต่ ที่ทำให้เขามีชื่อเรียกอื่นที่ง่ายกว่าการออกเสียงตามอักขระภาษาจีน
“ว่าแต่ไซออนจะไปไหนเหรอ ไปกับพวกเราไหม”
“ไปด้วยกันก็ดีครับ คนเยอะสนุกดี”
ในคราแรกที่เอมิเลียจะเอ่ยปากชวน เขากำลังจะตอบกลับด้วยการขอปลีกตัวออกไปเดินซื้อของเพียงลำพัง ทว่าด้วยเสียงของคนที่พึ่งทำความรู้จักกันไปเมื่อครู่เอ่ยชวนขึ้น หากปฏิเสธออกไปก็อาจดูเป็นการเสียมารยาท บวกกับนิสัยส่วนตัวของเด็กหนุ่มที่ปฎิเสธไม่เก่ง เมื่อโดนชวนติดต่อกันถึงสองครั้ง จึงทำให้เขาจำต้องพยักหน้ารับอย่างไม่อาจเลี่ยงได้
ทันทีที่เด็กหนุ่มตอบตกลง พวกเขาทั้งสามจึงได้พูดคุยกันถึงสถานที่ที่ต้องการจะไป โดยมีเจเจที่เป็นผู้เสนอเส้นทางก่อน เนื่องจากเขามีของที่ต้องการลิสต์ไว้ในใจอยู่แล้ว
เมื่อเดินมาจนถึง หญิงสาวและชายหนุ่มคู่รักพร้อมด้วยไซออนเดินตรงเข้าไปยังด้านในของ ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม ก่อนจะเห็นว่าเจเจมุ่งตรงไปยังสินค้าที่เขาหมายตาจะซื้อ และนำมันไปชำระเงิน
หลังจากเจเจชำระเงินจนเสร็จสิ้นเรียบร้อย เขาเดินกลับมาหาพร้อมด้วยอุปกรณ์ที่หอบหิ้วมาเต็มสองมือ พร้อมกับเอ่ยถามอีกสองคนที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ของติดไม้ติดมือกลับไป "แล้วมีใครอยากจะแวะที่ไหนอีกไหมครับ"
“นี่อยากแวะร้านหนังสือ เดินถัดไปอีกร้านนึงก็น่าจะถึงแล้ว” เป็นเอมิเลียที่เอ่ยขึ้นก่อน เธอน่าจะกำลังพูดถึงร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ซึ่งที่อันที่จริงแล้วถ้าว่ากันตามตรง ไซออนเองก็ต้องการซื้อหนังสือเพื่อใช้ในการเรียนของชั้นปีถัดไปเช่นกัน ทว่าเขากลับลืมหยิบกระดาษโน๊ตที่จดไว้มาด้วย เลยไม่แน่ใจว่าตอนนี้หนังสือที่มีอยู่แล้วมีเล่มไหนบ้าง และต้องซื้อเล่มไหนเพิ่ม
เมื่อเป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มจึงไม่ได้หยิบอะไรจากร้านหนังสือออกมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เนื่องด้วยเขากลัวว่าหากซื้อผิดจะซ้ำกับของเดิมที่มีอยู่ และเป็นการสิ้นเปลืองโดนใช่เหตุ เผลอ ๆ อาจจะโดนหักค่าขนมด้วย เพราะงั้นเขายอมให้แม่บ่นหูชา แล้วค่อยหาโอกาสกลับมาอีกรอบก่อนจะเปิดเทอมยังดีเสียกว่า
“ไซออนนึกออกหรือยัง ว่าอยากแวะที่ไหน บอกมิลล์กับเจเจมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ไกลแค่ไหนก็ไปได้หมดทุกที่เลย” เอมิเลียถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเธอได้ของตามที่ต้องการ และคราวนี้ก็ถึงตาของเด็กหนุ่มบ้างแล้วที่ต้องเลือกสถานที่ต่อไป ก่อนมือเรียวจะยกขึ้นชี้ตรงไปยังป้ายของร้าน ที่ห้อยอยู่เหนือศีรษะของผู้วิเศษที่สัญจรไปมา โดยตัวร้านที่ว่านั้นอยู่ถัดไปเพียงไม่กี่ห้อง
"ร้านเครื่องมือวิเศษไวซีเคอร์กับร้านขายเครื่องยา ตรงนั้น" เด็กหนุ่มเดินนำหลังจากชี้ให้คนทั้งคู่เห็นถึงที่ตั้งของร้าน ก่อนจะพาตัวเองตรงเข้าไปหยิบเอาตาชั่งทองเหลือง ราคา 35 เกลเลียน พร้อมกับตรงไปยังเคาน์เตอร์สำหรับชำระเงิน แล้วค่อยออกจากร้านก่อนจะเลี้ยวเข้าอีกร้านที่อยู่ถัดไป หยิบเอาสารสกัดเฮมล็อกที่ตั้งเรียงอยู่ในตู้กระจก ราคา 15 เกลเลียนออกจากร้านโดยไม่ลืมที่จะชำระเงินให้เรียบร้อย แต่อย่าถามเลยนะว่าเขาซื้อมันไปทำอะไร เพราะเด็กหนุ่มเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน หมายถึง..เขาก็ได้รับคำสั่งนี้มาจากผู้เป็นมารดาอีกที

#99BADD ⏤ Zion Zayne
#BA1E1E ⏤ Zhèng Jia
#E5A8D6 ⏤ Amelia Mandeville

[Zendaya Balencia...]

Diagon Alley Styles Selected Apply to All Reset All ✦ Zendaya Balenciaga
ข้อมือประดับด้วยนาฬิกาข้อมือเรือนหรูถูกยกขึ้นมาระดับสายตาอยู่บ่อยครั้ง ใบหน้าที่ดูเด็กกว่าอายุเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย เพราะ เธอกำลังไปนัดสายของเพื่อนเธอสาย ป่านนี้ยัยจีอาหรือคนที่นัดเธอคงกำลังหัวเสียไม่น้อย คิดเช่นนั้นสองขาเรียวจึงรีบเดินเข้ามาที่ตรอกไดแอกอนอย่างรวดเร็ว

นัยต์ตาสีฟ้าที่มาจากคอนแทคเลนส์ มองหาเพื่อนของเธอตามทางเดินในตรอกซอกซอย แต่ดูเหมือนวันนี้คนจะเยอะเป็นพิเศษ แต่ก็ยังดีพอมีช่องทางเดิน และ ที่ให้หายใจหายคอได้บ้าง 'อาริเอ็ตตี้อยู่ที่ไหนนะ'

"ตอนแรกก็กะจะมาซื้อของบ้างเอยใด แต่ไม่มีอะไรที่อยากจะซื้อเลยอ่ะ เดินเล่นเอาละกัน" ดูเหมือนว่าการพบเจออีกฝ่ายคงลำบากลำบนเล็กน้อย แถมนัดกันแล้วด้วย หากไม่ไปเจอกันคงเกิดเรื่องใหญ่ ชนิดที่ว่าต้องมีคน คอขาดบาดตายแน่ ๆ

แต่ก็น่าแปลกที่พวกเราสามคน เซนดาย่า อาริเอ็ตตี้ กับ เอเนส จะเป็นเพื่อนกันได้ ทั้งสามคนสามสาวเรียนต่างสถาบันต่างทวีปกัน แต่ก็มาบรรจบกันแบบนี้ คงเรียกว่า กรรม หรือ บุญ กันนะ?

Anais Louire #858FB1
Arrietty Brielle Aust #ECC3C1
Zendaya Balenciaga #A4907C

[Temp Rogers]

K A T H I E L L A

Loren Temp Kathiella #778899
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1

Diagon Alley | MISSION 1

บรรยากาศรอบข้างเสียงซุบซิบระหว่างบุคคลดังขึ้นเป็นระยะ ตอนนี้ตรอกไดแอกอนเต็มไปด้วยผู้วิเศษที่มาจับจ่ายใช้สอยเมื่อยามที่ต้องการ โดยเฉพาะช่วงเปิดภาคเรียนเช่นนี้จะคึกคักมาเป็นพิเศษหน่อย รวมถึงพี่น้องในตระกูลที่นัดแนะว่าจะมาด้วยเช่นกัน
จากระยะสายตาดูเหมือนว่าเขาจะจำร่างบางที่ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน ไม่รอช้าเขาจึงตัดสินใจมุ่งหน้าเดินตรงไปยังบริเวณหน้าธนาคารกริงกอตส์ ที่ตั้งเด่นหราอยู่ พร้อมกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่คุยกัน
"หวัดดีโนอา" เขาเอ่ยทักทายหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีสุภาพ พร้อมกับส่งยิ้ม
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA เขาไม่ได้เจอคนอื่น ๆ ในตระกูลบ่อยมากนักเพราะการทำงานช่วงนี้มันนักหนาเหลือเกิน ดีที่การนัดครั้งนี้เขาถือว่ามีโอกาสมาเปิดหูเปิดตาสักหน่อย เมื่อความคิดครอบงำได้ไม่นาน ก็ปรากฏชายหนึ่งขึ้นมาพร้อมเสียงทักทายที่ใคร ๆ ก็จำเขาได้
"มาถึงกันนานแล้วเหรอ" เซเวียร์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับประโยคคำถาม
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
"สักพักแล้ว"
“สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค”
เสียงเอ่ยของวินเซนต์ดังขึ้นมา เขาคิดถึงเจ้าคนนี้มากเลย จำได้ล่าสุดเราทั้งคู่ยังดูหนังค้างไว้ไม่จบ ประโยคคำถามถูกเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั้น
“อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ”
"ยังไม่เห็นยัยเจย์เลยครับ" เขาตอบพลางสังเกตรอบข้างไปด้วย
“สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง”
"ป๊ะป๊าบอกว่าจะมานะ แต่..." เขาเว้นจังหวะไปพักหนึ่ง "ยังไม่เห็นเหมือนกัน"
“งั้นเราเอาไงดี” สิ้นประโยคนั้นทุกคนจึงหันไปมองซาริน่าเป็นตาเดียว
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
“งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา”
จากนั้นเราทั้งสี่คนจึงเตรียมจะแยกย้ายกันไป
“งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอต้องนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน”
ช่วงเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็มิอาจทราบได้ แต่นาฬิกาบนผนังบอกเวลาอีกสี่นาทีจะห้าโมงเช้า
"ได้ครับ" ลอเรนทำท่ายกนิ้วให้วินเซนต์ไปหนึ่งที
ทุกคนเริ่มเดินเลือกซื้อของตามความต้องการของตนเอง ลอเรนค่ิย ๆ เลือกชมสินค้ามากมาย มีของหลายอย่างที่เขาอยากได้แต่สิ่งที่เขาเลือกหยิบติดมือก็คือ กล้องส่องทางไกล 20 เกลเลียน เอาไว้ไปเที่ยวก่อนเปิดเทอมนี้ ถามอุปกรณ์การเรียนมีมั้ยก็ต้องมีบ้าง ตำราคาถามาตรฐาน 30 เกลเลียน เพราะหากไม่ล่ะก็ คุณพ่อดุเขาเป็นแน่
เมื่อเลือกซื้อของจนพอใจแล้วเขาจึงเดินกลับมายังจุดนัดหมาย จู่ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นมา
"เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย"
“สวัสดีครับพี่โรส”
“สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ”
"สวัสดีครับอาโรส หวัดดีครับป๊าาา" เขาลากเสียงยาวเพื่อทักทายผู้เป็นพ่อที่ทำงานหนัก จนเราสองคนแทบไม่มีเวลาพบปะกันเลย แต่วันนี้ได้ถือโอกาส จากนั้นจึงยกหนังสือโชว์ เพราะเขาได้ความขยันมาจากพ่อแน่นอน
"สวัสดีครับลูกชาย ไม่เจอกันนานเลยหล่อขึ้นนะเรา"
"ฮ่า ๆ หล่อได้ใครน้าาา" เขาเอ่ยอย่างติดตลกทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาหล่อได้พ่อมาเต็ม ๆ แม้จะผสมแม่มาบ้างเล็กน้อย ทว่ามือหนาถูกยกมาขยี้ผมด้วยความเอ็นดูไปหมดเสียแล้ว
"เด็กๆพี่จะขอตัวพาหมอนี่ไปซื้อของก่อนนะ น้องเจย์จะไปพร้อมมัมหมีเลยไหม"
"ม่ายยยยยยยยยยย น้องเจย์จะไปกับโตอาค้าบบบ" โลแรนด์ตอบผู้เป็นแม่โดยทันที เขายืนมองด้วยท่าทียิ้ม ๆ ยังไงโลแรนด์ก็ยังดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
"ขอขนมด้วยนะครับป๊า คุณอาด้วย" เขาว่าพลางยิ้มตาหยี่ออดอ้อน ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไป ดูเหมือนว่าของทุกอย่างก็ได้ครบแล้วคงต้องกลับสักที เขาจึงเอ่ยร่ำลาตรงนั้นแล้วแยกตัวออกมาโดยทันที





คุณ Temp Rogers ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 1 2023, 11:30 PM

[Seth Vysander]

DIAGON ALLEY | mission 1

| THE NINTH HEIR |

กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งบริเวณหน้าประตูดังขึ้นเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มร่างสูงผลักบานไม้สีม่วงที่ซีดจางตามกาลเวลา พลางก้าวขาเข้าไปยังด้านในร้านที่แวะเวียนเข้ามาหลายครั้งหลายครา ตั้งแต่ได้เข้ามาร่ำเรียนที่ฮอกวอตส์ เขาสอดส่องจนถ้วนทั่วพบว่ามีพ่อมดแม่มดเพียงหยิบมือ ที่มาเลือกจับจ่ายใช้สอยซึ่งนานทีจะได้พบเห็น จากร้านยอดฮิตที่มักจะคราคร่ำไปด้วยผู้คนอยู่เสมอ อย่างร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินส์ รอยยิ้มจึงพลันระบายขึ้นบนใบหน้า เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะไม่ต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่นัก
“สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม สนใจอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ” น้ำเสียงฟังดูคุ้นหูดังขึ้นทักทายจากทางด้านหลัง เรียกให้ทายาทคืนจันทร์ดับหันกลับไปหา
“ครับ ผมมาเลือกซื้อเสื้อคลุมบ้านเรเวนคลอ” เรือนผมสีเข้มขยับไหว ยามใบหน้าได้รูปพยักหน้าขึ้นลงพร้อมบอกความต้องการของตน กับหญิงสาวมีอายุท่าทางใจดี หล่อนส่งยิ้มให้กันพลางผายมือไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่เต็มไปด้วยเสื้อคลุมหลากสีแขวนเรียงราย ก่อนเราจะพากันมาหยุดอยู่ในส่วนของชุดประจำบ้านนกอินทรีย์ หรือ นกฮูก ที่เด็กในบ้านต่างพากันเรียกขานอย่างติดตลก
เรียวนิ้วที่ดูผ่านการหยิบจับเนื้อผ้ามานับครั้งไม่ถ้วน ไล่ไปตามขนาดของเสื้อคลุมพร้อมกับเสียงฮึมฮัมในลำคอราวกับใช้ความคิด แล้วจึงหยิบเอาเสื้อคลุมสีดำตัดกับสีน้ำเงินออกมาตัวหนึ่ง ซึ่งมองปราดเดียวร่างสูงโปร่งก็รู้ได้ทันที ว่ามันคือขนาดเดียวกันกับที่เขาใส่อยู่ประจำอย่างน่าประทับใจ ทว่า..
“เอ่อ ลืมบอกไปว่าผมไม่ได้มาซื้อให้ตัวเอง” เสียงทุ้มดังขึ้นท้วงก่อนจะเอ่ยต่อ “เธอตัวสูงประมาณนี้ครับ” อับบอร์ตยกมือขึ้นขนานชิดกับอกกว้าง ก้มหน้าก้มตาวัดเพื่อจะบอกส่วนสูงของอีกคนด้วยความไม่มั่นใจ ปีสามหรอ อืม เด็กนั่นอาจจะสูงขึ้นกว่าเดิมแล้วหรือเปล่านะ คิดได้ดังนั้นฝ่ามือขาวจึงขยับสูงขึ้นมาอีกนิด
“ไม่สิ น่าจะสูงประมาณไหล่ผมได้ล่ะมั้ง” ก้ม ๆ เงย ๆ วัดจนแน่ใจจึงยืดตัวขึ้นบอกหญิงสาวในชุดสีฉูดฉาดที่จ้องมองมา และยังไม่วายอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ในที ก่อนจะเดินหายไปจากเขาเพียงชั่วครู่ แล้วกลับมาพร้อมเสื้อคลุมอีกขนาด ที่เล็กกว่าเดิมเกือบเท่าตัว
“นี่จ้ะ พอได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มรับเอาของที่ต้องการมาไว้ในมือ ก่อนจะสบัดมันสองสามทีแล้วนาบเทียบกับลำตัวของตนเอง เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะที่ไล่สำรวจ พร้อมกับจินตนาการถึงร่างของใครอีกคนที่คอยส่งกำปั้นมาให้กันเสมอ ก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจ มาดามมัลกินส์ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
“กำลังดีเลยครับ ฝีมือร้ายกาจเช่นเคย” หันไปขอบคุณพร้อมเอ่ยชื่นชมในความเฉียบคม ในการเลือกหยิบเสื้อคลุมของหญิงมีอายุที่หัวเราะเริงร่า พลางยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเป็นพัลวันว่าไม่ได้ขนาดนั้น ก่อนชายหนุ่มจะหยิบยื่นเงินเกลเลียนจำนวน 50 เกลเลียนให้กับหล่อน แล้วจึงรีบร้อนเดินจากมา ด้วยกลัวเหลือเกินว่าจะบังเอิญเดินไปพบกับตัวต้นเรื่อง ที่ร้องงอแงจะมาด้วยกันให้ได้เมื่อคืนวานเข้า
จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าแท้จริงแล้วเขาตั้งใจมาเลือกซื้อเสื้อคลุมตัวเก่งเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสพิเศษ ที่เธอได้รับเลือกเป็นพรีเฟ็คประจำบ้านครั้งแรกเพียงเท่านั้น

| SETH ABBOTT BENOIT | #4682B4
| มาดามมัลกินส์ | #808080
© 2022 The Benoît

[Perseus Percy Ja...]

Perseus Wystan Westbrooke Del Kalzer

. . . ตรอกไดแอกอน

ย้อนเวลา

Mission 1

หลังจากปลีกตัวแยกมาจากซินเนสเทีย เขารีบเดินแหวกวงล้อมผู้คนที่กำลังเดินกันฝักใฝ่กันเนืองแน่น ผู้คนชลมุน สองก้าวเท้าถือกระเป๋า เดินมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แขนเสื้อของคนรอบข้างที่เขาแหวกวงออกมา เกี่ยวโดนของสำคัญที่เขาแนบไว้กับกระเป๋าถือ ฟากฝั่งนึงมีเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ผู้คนวิ่งกันให้ขวักไขว่ เหตุการณ์ไม่ค่อยสงบ เขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะไม่เดินไปใกล้ไปบริเวณฟากฝั่งนั้น

"พี่ผู้ชายคนนั้น — พี่ทำของตกนะคะ !" เสียงตะโกนตามมาหลังจากที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังทางทิศใต้ แต่เสียงของผู้คนดังกลบเสียงนั้นจนจับคำไม่ได้
เพอร์ซี่ยังคงแหวกว่ายผู้คนแล้วมุ่งหน้าเดินไป แต่สักพักมีมือคว้าชุดสูทของเขา เขาหยุดชะงักและเซเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ามาพบเด็กสาวสูงราวหน้าอกของเขา
“ขอโทษค่ะ แต่ว่าเม่เห็นเจ้านี่หล่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงของพี่” เด็กหญิงพูดไปด้วยหอบไปด้วย น้ำเสียงสั่นพร้อมยื่นซองกระดาษ
"โอ้ ขอบคุณนะครับ เกือบไปแล้วเชียว ของสำคัญเลยนะนิ" เพอร์ซี่สีหน้าตกใจ และเขาตอบกลับเด็กสาวตรงหน้า เขารู้สึกต้องตอบแทนเด็กน้อยคนนี้สักอย่าง เนื่องจากเอกสารสำคัญในซองนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่เขาเองกำลังจะเอาไปส่งมอบให้กับสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ต
"เอางี้ไปกับพี่ตรงสำนักพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตสักแปป เดี๋ยวพี่ขอไปส่งเอกสาร แล้วจะพาไปซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เป็นการตอบแทนน้องนะครับ" ชายหนุ่มพูดกลับด้วยรอยยิ้ม และเดินนำหน้าเด็กสาวไปยังจุดหมายปลายทางที่ไม่ไกลมากนัก
หลังจากดำเนินธุระส่งเอกสารเสร็จเรียบร้อย เพอร์ซี่ได้พาเด็กสาวย้อนกลับไปยังทางตรอกไดแอกอนฝั่งเหนือ จุดหมายที่เขากำหนดไว้นั่นคือ ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เขาสอบถามหนังสืออุปกรณ์การเรียนที่เด็กสาวต่อหน้าอยากได้ นั่นคือ พลังมืด : คู่มือป้องกันตนเอง ราคา 40 เกลเลียน ถึงแม้จะเป็นสิ่งของที่ไม่มีมูลค่ามากมาย แต่เธอก็ไม่ได้ร้องขออะไรเพิ่มเติม เพอร์ซี่รู้สึกไม่สบายใจ จึงหยิบสิ่งของในกระเป๋าถือวิเศษหยิบของขวัญให้เด็กสาวไปเพิ่มเติม พวกเขาทั้งสองใช้เวลาสนทนากันไม่มากนัก ก็พากันแยกย้ายจากกันไป เด็กหญิงคนนี้จะถูกจดจำเอาไว้ในความทรงจำที่มาช่วยให้เขาไม่สูญเสียเอกสารสำคัญไปได้

ชายหนุ่มเดินออกจากร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เพื่อเดินไปตรงจุดที่แยกกลับมาจากซินเนสเทีย ที่เธอนั้นยืนรออยู่ หรือไม่เธอแอบเดินลัดเลาะไปแถวตรอกน็อกเทิร์น ตามประสาที่เธอชอบการสังเกต

Perseus Wystan Westbrooke Del Kalzer #A2C8C9
Renesmee Winfield #A3CCC9

[Yolunda Deborah ...]

DIAGON ALLEY 2

| The Tenth heir |

สองเท้าเล็กเริ่มติดสปีดเข้าเกียร์สูงอย่างช่ำชองทันที เมื่อเห็นร่างโปร่งที่สูงกว่าเล็กน้อยของพยอนแจ กำลังหันซ้ายทีขวาที แสดงอาการเลิ่กลั่กไม่ปกปิด แม่มดสาวชั้นปีที่ 3 ซึ่งในอดีตเคยได้ร่วมชั้นกับพยอนแจ เลือกยุติบทบาทความเป็นพี่น้องกันมาตั้งแต่ต้น พยอนแจในวันนั้นที่เดบอราห์เคยช่วยตามการบ้าน รักใคร่สามัคคี สวมเสื้อสีชมมพูในวันอาทิตย์ ถึงขั้นต้องตัดต่อภาพบูดเบี้ยว โพสต์ลงโซเชี่ยลเพื่อชวนเธอในวันนั้น กลับกำลังเดินหนีเธออยู่ในวันนีั้เนี่ยนะ


—ทั้งๆที่ตนก็ชั้นเดียวกัน แถมในตอนนี้เธออยู่ชั้นปีที่ 3 แล้วเหตุใด ทำไมเธอถึงต้องเป็นพี่ ?

“คือจะหนีหรอมันเนียนป่ะพยอนแจ ต่อให้ใส่วิกทอมือยาวแปดเมตร หรือโกนคิ้ว ฉันก็จำได้อยู่ดี” ปากเล็กกล่าวแผ่วเบา ก่อนเร่งสปีดฝีเท้าเดินฝ่ากลุ่มฝูงชนขยับเข้าใกล้เป้าหมายขึ้นเรื่อยๆ ในหัวจินตนาการถึงตำราการต่อสู้โบราณ ที่พึ่งค้นเจอในคลังมหาสมบัติของบ้านเบอนัวต์ จะต้องโจมตีอีกฝั่งด้วยท่าใดจึงจะหมัดเดียวจอด ทว่าท่าทีลุกลี้ลุกล้นที่เพิ่มขึ้น พร้อมไม้กายสิทธิ์ที่ถูกหยิบขึ้นมาของพยอนแจ กลับทำให้โยลันดาเริ่มหวั่นใจ


“อย่านะพยอนแ-” ไม่ทันสิ้นเสียงเสียงทุ้มต่ำที่ควรจะแหลมกลับดังแหวกฝูงชนออกมา ก้องถึงหูของโยลันดาเช่นกัน ก่อนภาพชายหนุ่มร่างโปร่ง ทำท่าทีอ้อนวอนอย่างน่าอดสู พร้อมน้ำตาไหลพรากปานน้ำตกบนวงหน้าได้รูป เรียกให้โยลันดาอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับการแสดงโชว์ สุดอลังการดาวล้านดวงของชายหนุ่ม


—มันกล้าทำได้ไง นี่อายคนมากนะ อยากแกล้งทำเป็นไม่รู้จักแล้ว เดินหนีกลับหอเลยได้ยัง?


“พวกแกเชื่อคนง่ายเกินอ่ะลุง เป็นนี่คือเชื่อไม่ลงลิงหลอกเจ้ามาก คลาสครูเงาะเข้าด่วน” โยลันดาเบิกตาเล็กกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว เมื่อเหล่าผู้วิเศษ ต่างเริ่มพากันชักไม้กายสิทธิ์ออกมา ตั้งท่าจะยกขึ้นร่ายคาถาป้องกัน ทว่าโยลันดากลับยกมือขึ้นโชว์ว่าตนเองนั้นไม่ได้ถืออาวุธ หรือเตรียมการต่อสู้เสียด้วยซ้ำ ทั้งระยะสายตาของพวกชายแท้ ที่มองข้ามส่วนสูงเธอขึ้นไป นั่นยิ่งทำให้นัยน์ตาวาววับ ลอบจับสังเกตุ เพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ผิดปกติ ที่พยอนแจทิ้งระเบิดไว้ให้อย่างหัวเสีย


—ปีสี่แล้วก็ไม่ดีขึ้นเลย!

“โอ้ย คือฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยอ่ะพวกลุง โยมาตามหมา!” กล่าวอย่างหงุดหงิด เมื่อแกงค์ชายร่างสูงเริ่มกรูเข้ามาบดบัง นำทัพโดยลุงหัวเขียวไร้การบำรุง ที่เริ่มทำตัวรุ่มร่าม ส่งให้ทายาทแห่งพระจันทร์ อดไม่ได้ที่จะจิ๊ปากกับตนเอง ก่อนพรูลมหายใจตั้งสติ นึกถึงสิ่งที่จะนำพาเธอออกจากตรงนี้และไล่จับหมาตัวใหญ่อย่างพยอนแจให้ได้ทัน ก่อนจะหนีแทรกออกจากตรอก ผ่านก้อนอิฐแคบยับยู่เหล่านั้น

“ถ้าทำให้เกิดการบาดเจ็บมีหวัง พากันโดนลงโทษแน่ๆ งั้นเอางี้แล้วกัน” มือเล็กแอบตั้งท่าเรียกไม้กายสิทธิ์เตรียมพร้อม ก่อนเพ่งหาช่องว่างของพื้นที่ตรงหน้า พร้อมเอ่ยปากเบาร่ายคาถา ‘เด-พรี-โม’ เกิดลมแรงขนานใหญ่ขึ้นตรงหน้า เรียกให้เหล่าผู้วิเศษมุง ต่างตกใจผงะออกจากบริเวณ เธออาศัยจังหวะชุลมุนใช้คาถาล่องหน โผล่ไปหยุดยืนในฝูงชน จ้องมองพฤติกรรมต่อไปของพยอนแจทันที

โชคดีไม่น้อยที่ทั้งเธอและชายหนุ่มตระกูลฮวัง เคยประมือกันมาบ้างแล้ว ในการแข่งขันทัวร์นาเมนต์ใหญ่ของตระกูลดังประจำโลกผู้วิเศษแห่งนี้ มือขาวของพยอนแจ ราดน้ำยาสรรพรสกลางบนอากาศก่อนใช้คาถา เสกกระจายมันเข้าปากของผู้คนทั่วบริเวณ และแน่นอนว่าทายาทแห่งนิวมูน ไม่ยอมพลาดโอกาสทองครั้งสำคัญนี้ เธอเองก็เก็บมาหนึ่งหยดเช่นกัน

น้ำยาสีสวยลอยคว้างกลางอากาศ ส่องประกายล้อแสงอ่อนของดวงอาทิตย์ บรรยากาศจอแจของตรอกกลายเป็นแผ่วเบาเมื่อร่างเล็กตัดสินใจคว้ามันกลืนลงคอ โสตประสาทดับลงชั่วครู่ สัมผัสได้ถึงอาการปั่นป่วนภายใน ก่อนจะรู้สึกได้ถึงส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น ยกให้เธอได้สูดอากาศหายใจจากเบื้องบน .. คืออยากขายาวบ้างบางที

“รสชาติแย่มาก สระผมก่อนเอามาใช้หรือเปล่าเนี่ยพยอนแจ” กระซิบแผ่วก่อนทำท่าทีกลมกลืนไปกับเหล่าพยอนแจอีกหลายสิบคนทั่วบริเวณ พร้อมค่อยๆขยับใกล้ ‘พยอนแจตัวจริง’ ในหัวครุ่นคิดถึงแผนการณ์เอาคืนไอ้ตัวแสบ ที่นั่งทำทรงเนียนไปกับเหล่าผู้คน

“แล้วมันความทรงจำตอนไหน ‘Pinky swear’ ซะดั้วะะะ” ภาพการแตะโป้งก่อนการแข่งขันนัดสำคัญปรากฏขึ้นในหัว ซึ่งโชคดีหรือโชคร้ายไม่แน่ใจนัก เพราะเธอเองดันมีความทรงจำร่วมกันจึงรู้สึกประหลาดเล็กน้อย ที่มุมมองในความทรงจำตอนนี้ เป็นมุมมองผ่านพยอนแจ หมาประจำบ้านฮวังโดนสิ้นเชิง และโชคก็คงไม่ดีนักเพราะพยอนแจไม่ตั้งใจเรียน คาถาน้ำยาสรรพรสเท่าใด มันจึงไม่สามารถกลืนตัวตนของเธอได้ทั้งหมด .. "คือบอกแล้วให้ตั้งใจเรียนเหมือนตอนร้องเพลงเจี่ยเฟย"


—บอกแล้วว่าให้ดรอปรอเรียนด้วยกัน

เมื่อขยับเข้าใกล้พอประมาณพยอนแจตัวปลอมเช่นเธอ ก็ทำตัวเลียนแบบชายหนุ่มตระกูลฮวัง โดยการนั่งยองๆลงด้านข้าง ทำท่าปวดหัวเล็กน้อย ก่อนเสมองไปรอบกาย และวนกลับมาที่พยอนแจที่นั่งห่างเธอไม่ถึงคืบ ปากหนายกยิ้มอ่อนก่อนเอ่ยปากทักออกไป

“เลย์ลาบอกว่า ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยพยอนแจ” เสียงทุ้มเอ่ยทักเพื่อนรักก่อนกระโดดขึ้นขี่คอทันที “ถ้าจะไปไหนก็ขอไปด้วย มีพยอนแจเยอะเกินไปมันน่ากลัวขาสั่นหมดแล้วเนี่ย เดินเองไม่ไหวครับเพื่อน” กล่าวจบก่อนจะร่ายคาถาเสกเชือกขึ้นพันรอบมือที่คล้องคอพยอนแจไว้อีกที พร้อมยกยิ้มร่ากระชับฝ่ามือประสานคล้องลำคอแกร่งไว้ หนาแน่นเหมือนสล๊อตแม่ลูก

—เอาล่ะเรามาเป็นพยอนแจกันไปให้หมดเล้ย

‘ว่าแต่ ..ป่านนี้รุ่นพี่คนนั้นคืออยู่ส่วนไหนของตรอกแล้วเนี่ย คือจบภารกิจนี้จะไปแอบตามดูซะหน่อย มัวแต่ไล่จับพยอนแจ ’

| Yolunda Deborah Benoit | #bebebe

© 2022 The Benoît

[Hwang Pyeonjae]

ดูเหมือนความวุ่นวายที่เขาตั้งใจก่อขึ้นจะได้ผล ทุกคนคือพยอนเเจไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็คือพยอนเเจ ช่างเป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจ เหมือนกับต้องเล่นเกมส์จับผิดภาพ ต้องหาว่าคนไหนกันเเน่คือพยอนเเจตัวจริง จะเป็นพยอนเเจคนนั้นหรือจะเป็นพยอนเเจคนนี้กันน่า เเค่คิดก็ใจเต้นจนเเทบจะกระเด็นออกมาจากอกเเล้วสิ เเอบหัวเราะคริๆอยู่คนเดียว อย่างรู้สึกชื่นชมในความเก่งของตัวเอง เเค่คิดว่าคนที่กำลังวิ่งไล่จับเขาอย่างโยลันดาพอเห็นว่าในนี้มีพยอนเเจนับสิบอยู่ จะทำหน้ายังไงก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเป็นรอบที่สอง

เพราะมัวเเต่จมอยู่กับความคิดชั่วร้ายของตัวเอง พยอนเเจจึงไม่ทันได้ระวังภัยร้ายที่กำลังจะเกิดขึันกับตัวเองในอีกไม่ช้า ทันใดนั้นเองพยอนเเจอีกคนก็กระโดดขึ้นมาขี่คอเขา "โอ๊ยยยยยยยยยยย" เขาร้องออกมาเสียงดังลั่น ความเจ็บวิ่งเเล่นไปทั่วร่างกายของเขา เเละเหมือนกับคอจะหักยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาพึ่งจะอายุเท่าไหร่เองหรอทำไมมันถึงปวดขนาดนี้เนี่ย ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจสถานการณ์เเล้วเเหละว่าพยอนเเจอีกคน คือโยลันดา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเทอจะมองเเผนของเขาออกทะลุทะลุปรุโปร่ง

“เลย์ลาบอกว่า ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยพยอนแจ” โยลันดาเอ่ยทักทายเขาทันที ที่เทอกระโดดขี่คอเขา

“ถ้าจะไปไหนก็ขอไปด้วย มีพยอนแจเยอะเกินไปมันน่ากลัวขาสั่นหมดแล้วเนี่ย เดินเองไม่ไหว" โยลันดาพูดหยอกล้อเขา ก่อนที่เทอจะร่ายคาถาเชือกขึ้นพันรอบมือของตัวเอง ตอนนี้เขาหนีจากการไล่ล่าของอีกฝ่ายไม่ได้เเล้ว การไล่ล่าจบลงเพียงเท่านี้เเล้วสินะ พยอนเเจเเพ้เต็มรูปเเบบ

ในขณะเดียวกัน

ทุกอย่างมันอยู่ในสายตาของเขาตั้งเเต่เเรกเเล้ว ตั้งเเต่ที่โยลันดากินน้ำยาสรรพรสเข้าไป รวมไปถึงตอนที่พยอนเเจอีกคนโดนจับได้ เเละกำลังกลายเป็นยานพาหนะให้อีกฝ่าย นาฬิกาข้อมือร้องออกมาเมื่อถึงเวลาที่เจ้าของของมันตั้งเอาไว้ เอาละดูเหมือนว่าจะถึงเวลาเเล้วสินะ

เขาไม่ได้เร่งรีบอะไร นั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจเย็น เขานั่งมองดูพยอนเเจอีกคนอ้อนวอน ร้องขอความเห็นใจจากโยลันดาเหมือนกับ ว่าตัวเองกำลังจะโดนฆ่ายังไงอย่างงั้น

"โอ๊ยพิโย ปล่อยผมไปเหอะะะ ผมขอร้องง"ตลกดีเหมือนกันที่คนโดนขี่คอร้องอ้อนวอนเเบบนั้น

"ยอมเเล้วพิ ปล่อยผมไปเหอะนะได้โปรด" ดูเหมือนว่ามันน้ำยามันจะหมดฤทธิ์เเล้วน่ะสิ เพราะจากเสียงที่ดูใสนุ่มจะเปลี่ยนเป็นทุ่มต่ำ เเล้วไหนจะเป็นลักษณะทางกายภาพที่เริ่มเปลี่ยนกลับไปอย่างที่เคยเป็น ความทรงจำที่เคยได้รับก็หายไปด้วยเช่นกัน ความเข้าใจผิด ที่เกิดจากความมึนของยาบวกกับก้วนความทรงจำก็เริ่มหายไปเช่นกัน

"เเล้วหนูมาขี่คอลุงทำไมละเนี่ย" ลุงวัยเก้าสิบพูดขึ้นมาทันที เมื่อความเจ็บปวดที่คอเริ่มประทุขึ้นอีกครั้ง

"say cheese " เขาพูดก่อนจะกดปุ่มถ่ายภาพทันที เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น ภาพที่โยลันดากำลังขี่คอคนเเก่ ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเเละควรค่าเเก่การเก็บไว้เสียเหลือเกิน ในจังหวะที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้เเหละเหมาะที่สุดเเล้ว "เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส" คาถาปลดอาวุธถูกร่ายโดยพยอนเเจตัวจริง เเละตามาด้วยคาถาเเช่เเข็ง ตอนนี้โยลันดาขยับตัวไม่ได้อยู่บนคอคุณลุงคนนั้นเเล้ว

เขาเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหาโยลันดา เขายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ "พิโยเก่งอะ"" เขาชมอีกฝ่าย ก่อนจะยักไหล่ไปหนึ่งที "เมบี ถ้าพี่ฟังเจียเฟยพี่อาจจะจับผมได้ก็ได้นะ ฮ่าๆ" เขาเเอบดึงเส้นผมโยลันดามาสองเส้น "จะใช้ให้คุ้มเลยเเหละ" เขาพูด

"ผมหวังว่าพี่จะมีไรต้องไปทำนะพิโย อย่าคิดจะตามผมเลยเพราะว่ากว่าจะเจอคงน่าจะเปิดเทอมเลยอะ " เขาพูดก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ใช้คาถาบางอย่างทำให้กระจายไปทั่วร้านบดบังวิสัยทัศน์ของโยลันดารวมถึงคนอื่นๆด้วย ก่อนหยิบน้ำยาขึ้นมาสามขวด ผสมเส้นผมให้เรียบร้อยทั้งสามขวด

"บะบายพิโย อันย๊องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" เขาลาอีกฝ่ายก่อนจะดื่มน้ำยาสรรพรส

"ผมไม่ได้กะจะหนีพี่ตั้งเเต่เเรกเเล้วโยลันดา " เขาบอกอีกฝ่ายก่อนจะผลักประตูออกไป ทันทีที่ประตูปิดลงเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นอีกคนที่โยลันดาไม่รู้จัก เเละเเน่นอนว่าเขาเเอบดึงผมของใครสักคนมาด้วย ไม่ได้มีเพียงเเค่ผมของโยลันดา เเละเขาก็ได้จ้างวานคนเเถวนั้นที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ให้ดื่มน้ำสรรพรสที่ผสมผมของโยลันดาลงไป เสียเงินเพียงเล็กน้อยเเลกกับการได้ปั้นหัวโยลันดา เเค่นี้ก็ถือว่าคุ้มเเล้วเเหละ อธิบายเเผนการให้เรียบก่อนที่ตัวเองจะเดินจากไป

เผื่อใครสงสัยว่าพยอนเเจทำได้ยังไง อย่าลืมสิว่าคนเหล่านั้นได้ความทรงจำของผมไป เเละเเน่นอนว่าของลุงคนนั้นคือความทรงจำล่าสุดยังไงละ ลุงคนนั้นเลยคิดว่าตัวเองคือพยอนเเจที่กำลังวางเเผนทำอะไรสักอย่าง เเละเเน่นอนว่าเขาตั้งใจให้โยลันดาเข้าใจเเบบนั้น ถ้าขืนหนีไปเเบบนี้ไม่นานก็ต้องโดนจับ ทางที่ดีคือต้องจับอีกฝ่ายให้ได้ก่อน เเล้วเจอกันนะพิโย



#6495ED Hwang PyeonJae
#bebebe Yolunda Deborah Benoit
#FFFFFF ลุงเเก่ๆในร้าน
✧ MCCARTHY UNIVERSE ✧

[Pheobe Jarome Fi...]

Diagon Alley | Mission 1
1.30 p.m. UTC+0P
h
i
n
e
u
s
"... นี่เนสต้องซื้อหนังสือสำหรับปีห้าขนาดนี้เลยหรอพี่?" เสียงขอเนอัสพูดถึงด้วยความอ่อนแรง เมื่อเห็นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องซื้อสำหรับชั้นปีที่ห้า "พี่เฉินไม่ได้แบบ ... มีพวกหนังสือเก่าที่พี่เคยใช้เรียนเก็บไว้บ้างเลยจริง ๆ หรอ? ผมก็ไม่ได้อยากซื้อหนังสือแพง ๆ พวกนั้นตลอดสักหน่อย"

ฟีเนอัสใส่เสื้อฮู้ดแขนกุดสีชมพูและกางเกงหนังสีดำ พร้อมด้วยพี่ชายผู้จัดการคนสนิทของตนอย่างสตีเฟ่น วนกลับมาที่นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ถ้านับจากช่วงเวลาในการเปิดเทอมก็เป็นครั้งที่สองแล้ว สำหรับเทอมการศึกษานี้เขายังคงเป็นพรีเฟ็คประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟเช่นเดิม จะมีก็แต่ชั้นปีที่สูงขึ้นมาเป็นชั้นปีที่ห้าแล้ว สิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยตั้งแต่เขาเข้าศึกษา คือการพร่ำบ่นเรื่องราคาข้าวของในร้านค้าของตรอกไดแอกอนนั่นเอง แม้มันจะต้องซื้อด้วยความจำเป็นก็เถอะ

Stephen Chen Fières

"ก็ให้พี่มาช่วยเนสถือของง่ะ เพราะเนสน่าจะซื้อเยอะมากเลยล่ะ พี่เฉินคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ม๊า? ไม่ว่าหรอกเนอะ พี่เฉินรักน้องเนอัสจะตาย!" เขาส่งสายตาอ้อนในเชิงกวนโอ๊ยใส่สตีเฟ่นตามประสาคนสนิท

Stephen Chen Fières

"หนีผมไปไหนได้ไม่รอดหรอด ฮิ ๆ - โอ๊ะ นั่นไง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เนสว่าเราไปเริ่มซื้อของจากร้านหนังสือกันดีกว่า"

ว่าแล้วนิสัยหุนหันพลันแล่นก็เริ่มทำงานทันที เนอัสวิ่งมุ่งตรงไปที่ร้านหนังสือเจ้าประจำ ที่เขาใช้ซื้อหนังสือเรียนตั้งแต่ปีที่หนึ่งในฮอกวอตส์ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของวัน ร้านหนังสือที่นี่ก็ยังคงเป็นที่นิยมสำหรับนักเรียนและผู้จบการศึกษาเสมอ สองนัยน์ตามองกระดาษในมือสลับกับชั้นวางหนังสือสุดเรียงราย มองไปทางไหนก็มีแต่หนังสือเต็มไปหมด ก็ดูสมกับเป็นร้านหนังสือดีนี่

Stephen Chen Fières

"อ่าม ... ก็ต้องซื้อตำราดาราศาสตร์ระดับสูงสำหรับวิชาดาราศาสตร์ ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ บลา ๆ ๆ อะไรไม่รู้ที่ชื่อยาว ๆ ของวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ และอีกเล่มก็น่าจะหนังสืออักษรรูนโบราณที่แบบหนา ๆ หน่อย" เขาไล่เรียงชื่อหนังสือพวกนั้นให้แก่คนโตกว่าได้ฟัง "ถ้าเป็นหนังสือสำหรับปีห้าก็น่าจะอยู่แถว ๆ นี้ล่ะมั้ง? เดี๋ยวเนสขอหาหนังสือแป๊ป"

เนอัสกับการหาตามหาสิ่งของเป็นเรื่องแสลงต่อกัน กล่าวคือไม่ว่าอย่างไร เนอัสจะไม่มีจากหาของพวกนั้นเจอได้ในเวลาอันสั้น แม้ของที่เขาหาอยู่จะวางไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้วก็ตาม การหาหนังสือครั้งนี้ก็เป็นดั่งที่กล่าวไว้เช่นเดียวกัน เจโรมหนุ่มแทบเอาใบหน้าของตัวเองไปจ้องสันหนังสือพวกนั้นจนตาติดเข้าไปแล้ว เขาก็ยังไม่เจอสิ่งที่เรียกว่าหนังสือเรียนสำหรับปีห้าเลยสักเล่ม ในใจเริ่มเกิดความหงุดหงิดในตนเองอยู่ไม่เล็กน้อย ถ้าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองล่ะก็ ป่านนี้เขาคงกว้านหนังสือพวกนี้ออกมาจากชั้นจนเกลี้ยงแล้ว

"โอ๊ย แล้วมันหายากอะไรขนาดนั่นล่ะเนี่ย?! พี่เฉิน ผมไม่เจอหนังสือที่ต้องใช้เลย--- อั๊ก!" น้ำเสียงที่กำลังบ่นด้วยความหงุดหงิกกลับต้องเงียบลง เมื่อผู้เป็นพี่อย่างสตีเฟ่นแบกหนังสือกองใหญ่ไว้ในอ้อมอก และส่งต่อให้ฟีเนอัสที่กำลังตามหาหนังสือพวกนั้นอยู่ "ตำราดาราศาสตร์ระดับสูง ... ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ ... หนังสืออักษรรูนโบราณ อ้าว ครบแล้วนี่ พี่ไปหามาได้ยังไงอ่ะ?"

Stephen Chen Fières

"อะ อ้าวหรอ? แหะ ๆ ก็เนสไม่เห็นอ่ะ ... แต่ผมไม่ผิดนะ!"

เขารีบแก้ต่างให้แก่ตัวเอง ก่อนที่จะล้วงมือเข้ากระเป๋าเสื้อไปเพื่อหาเงินเกลเลียนขึ้นมาเพื่อเตรียมจ่าย แต่ก็ต้องตกใจขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาไม่เจอแม้แต่กระเป๋าเงินใบเดิมที่ใช้เป็นประจำ ฟีเนอัสรีบวางกองหนังสือไว้ข้างตัวที่ใกล้ที่สุด และคลำหามันในทุกกระเป๋าที่เขาพอนึกออกว่าสามารถใส่มันไว้ตรงไหนบ้าง

Stephen Chen Fières

"กระเป๋าตังค์อ่ะดิพี่ เนสว่าเนสก็หยิบมันใส่กระเป๋าเสื้อมานะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ ... เนี่ย มีแต่ห้าสิบเกลเลียนติดตัวไว้อยู่เลย" เนสกางมือที่มีเหรียญที่รวมเป็นเงินทั้งหมดนั่นให้เฉินดู "โห แค่หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงเล่มเดียว ก็ปาไปตั้งห้าสิบเกลเลียนแล้วอ่ะ ชิบแล้ว ... แบบนี้ก็ซื้อได้ไม่หมดแน่เลย เนสว่าพวกเราต้องกลับไปเอาเงินเพิ่ม---"

Stephen Chen Fières

ตาของเด็กหนุ่มชั้นปีที่ห้าลุกวาวขึ้นทันที เมื่อสตีเฟ่นเสนอทางเลือกอีกทางที่จะช่วยเนอัสให้ซื้อหนังสือนั่นทั้งหมด โดยการให้เนอัสซื้อแค่หนังสือดาราศาสตร์เล่มเดียวก็พอ ส่วนเขาจะเป็นคนออกเงินซื้อหนังสือที่เหลือให้แก่เนอัสเอง

"โห แทนที่จะซื้อให้น้องไปให้หมดเลย ... ไม่ใจเลยพี่อ่ะ" เขาข่มความดีใจไว้ด้วยการพูดแซวเฉินขำ ๆ

Stephen Chen Fières

"โอ๊ย ผมก็พูดเล่นเฉย ๆ ล่ะแม๊ะ?! ยัังไงก็ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่! เนสว่าเราไปจ่ายเงินกันเลยดีกว่า!"

สุดท้ายก็กลายเป็นการช็อปปิ้งในงบห้าสิบเกลเลียนไปโดยปริยาย หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงราคาห้าสิบเกลเลียน คือสิ่งเดียวที่เนอัสออกเงินซื้อด้วยตัวเองในวันนี้ ส่วนหนังสือที่เหลือก็ให้เป็นหน้าที่ของสตีเฟ่นที่ทำตามสัญญาเมื่อครู่ที่ได้บอกไว้ ใช้เวลาที่เคาทน์เตอร์จ่ายเงินไม่นาน ทั้งสองก็เดินออกมาจากร้านและตรงกลับไปเก็บของที่รถยนต์ไว้ก่อนในที่สุด
Phineus Jarome Fières #DA627D
Stephen Chen Fières #926C15

[Leon Fuchizawa]

Diagon Alley
2.15 PM UTC+0L
e
o
nร่างของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบเศษ ก้าวผ่านกำแพงหินหลังจากทำการเปิดมันด้วยวิธีเฉพาะสำหรับผู้วิเศษ วันนี้มันจะดีกว่านี้ถ้าเกิดว่าเลออนมาที่ตรอกแห่งนี้คนเดียว แต่ในเมื่อมีเจ้าเด็กตัวสูงผู้เป็นญาติห่าง ๆ ขอติดสอยห้อยตามมาด้วย แล้วมีหรือที่เด็กหนุ่มจะปฏิเสธได้ลง ในเมื่อคำว่าญาติผู้พี่และรุ่นพี่ในบ้านมันค้ำคออยู่เช่นนี้ ดวงตาเรียวหันมองคนข้างตัวเล็กน้อยก่อนเหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็ก ที่พกติดมาด้วยขึ้นอ่านรายการที่ต้องซื้อในวันนี้ แล้วเก็บมันลงสู่กระเป๋ากางเกง ผินใบหน้ากลับมายังคนข้างตัว

“ ลีวายจะไปไหนก่อน ? ”

Levi Klay

“ ช้า ไม่ฟังละ ” เด็กหนุ่มเอ่ยขัดก่อนยกไหล่ขึ้นไหวเบา ๆ

Levi Klay

ฟูจิวาระคนน้องไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำแต่เพียงคว้ามือใหญ่กว่าของลีวาย ที่เขามองว่าเจ้าตัวเหมือนลูกหมาโกลเด้นท์ตัวหนึ่ง เดินผ่านฝูงชนแสนวุ่นวายเข้ามายังธนาคารกริงกอตส์เพื่อทำการเบิกเงินจำนวนหนึ่ง สำหรับการรับบทพี่เลี้ยงเด็กหนึ่งวันเต็ม ๆ หรือมันอาจจะไม่ใช่แค่หนึ่ง ถ้าหากทางบ้านแม่ไม่ได้ตั้งใจจะส่งเจ้าเด็กนี่มาให้เขาดูแลจนกว่าลีวายจะจบการศึกษา แบบนั้นคงวุ่นวายตาย

ใช้เวลาไม่นาน เลออนลากลีวายมายังร้านนกฮูกอายล๊อปส์ และ ร้านสัตว์วิเศษ ร้านสำหรับสัตว์เลี้ยงตัวแรกของนักเรียนหลาย ๆ คน เช่นเดียวตอนที่เด็กหนุ่มมายังที่นี่ครั้งแรก เลออนถูกชะตากับนกฮูกโรงนาตัวหนึ่งในร้าน ที่เป็นตัวที่เล็กที่สุดในบรรดาลูกนกฮูกที่เกิดมาในคอกเดียวกัน จึงตัดสินใจรับน้องกลับไปเลี้ยงจนจบการศึกษา จนถึงตอนนี้มันได้รับการดูแลจาดผู้เป็นพ่อของเขาไปแล้ว

“ ไม่ต้องรีบเลือก เอาตัวที่รู้สึกว่าเราสามารถอยู่กับเขาไปได้ตลอด หวังว่านายจะไม่โดนพวกมันพยศเอาซะก่อนแล้วกันนะ ” เด็กหนุ่มกว่าเตือนพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก

Levi Klay

“ เออน่า รอได้ เลือกไปเลย ”

น้ำเสียงหวานกล่าเพียงเท่านั้น ถึงจะบอกว่ารอได้แต่ก็ใช่ว่าเด็กหนุ่มจะยทนรออยู่เฉย ๆ เลออนเดินตามลีวายอยู่ตลอดเพื่อสังเกตอาการและพฤติกรรม เพื่อเตรียมรับมือสำหรับการอยู่ร่วมกันในอนาคด ในกรณีที่มีเหตุจำเป็น อย่างน้อยก็คงรับมือกับคำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูในบางที เวลาผ่านไปนานกว่าที่คิดในที่สุดญาติผู้น้อง ได้ทำการเลือกสัตว์เลี้ยงตัวแรกของตัวเอง โดยค่าตัวน้องทั้งหมดตกเป็นหน้าที่ของเลออนในการจ่ายเงินตามที่คาดเอาไว้ โชคดีที่น้องคนนี้ค่าตัวไม่ได้แรงมากจนถึงขั้นต้องคิดแล้วคิดอีก

เด็กหนุ่มจูงมือคนตัวสูงกว่าออกจากร้านขายสัตว์วิเศษ พร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในกระเป๋าสะพายบนไหล่คนโตกว่า คิ้วเรียวขมวดมุ่นอยู่หลายหน ทั้งทื่เจ้าตัวเล็กนี่เป็นของเขาเองก้ไม่ใช่ ไหงต้องมาแบกให้อีกก็ไม่แน่ใจ ขาเรียวก้าวต่อมาจนถึงหน้าร้านหม้อใหญ่ ร้านจำหน่ายหม้อใหญ่สำหรับการปรุงยา จุดสังเกตที่ง่ายที่สุดก็เห็นจะเป็น หม้อใหญ่ทรงกลมที่กองซ้อนกันอยู่บริเวณหน้าร้าน มือเรียวผลักประตูร้านเข้าไปด้านใน พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่มอบให้แก่เจ้าของร้าน ก่อนเดินหลบเข้าไปยังมุมเพื่อเลือกดูหม้อที่ต้องการ

Levi Klay คนเด็กกว่าถาม

“ หม้อสามชนิดมันต่างกันเวลาเอาไปปรุงน่ะ ยิ่งเป็นชนิดที่ดีจะร่นเวลาได้เยอะขึ้น แต่ก็ต้องระวังในการปรุงมากขึ้นด้วย ”

Levi Klay

“ ถามแปลก ๆ อีกละ ใครก็รู้ไหมว่า หม้อทองแดงปรุงยาได้ไวที่สุด เอ้า เอาไปถือไว้ให้หน่อย ” ไม่ว่าเปล่าส่งหม้อทองแดงขนาดมาตรฐานเบอร์สองให้กับลีวาย

Levi Klay

“ บ่นเยอะจะแก่เร็วนะรู้ป้ะไอ้หนู ”

เลออนหันไปเอ่ยคำหยอกล้อกับคนข้างตัวระหว่างที่ทำการชำระเงินสำหรับค่าหม้อทั้งสองใบ สำหรับการสอนปรุงด้วยตัวเองที่บ้านหนึ่งศูนย์หนึ่ง เหตุที่ต้องซื้อสองใบก็เพราะว่ากันการเกิดเหตุการณ์หม้อละลาย แบบที่ตัวเขาเองเคยเจอในห้องเรียนปรุงยา เพียงเพราะใส่ขนเม่นเกินลงไป ทำเอาแตกตื่นกันเกือบทั้งห้อง ทั้งสองออกจากร้านหม้อใหญ่ เลออนหันกลับไปมองตาคนน้องเพียงเล็กน้อย ก่อนจะคว้าแขนญาติตัวเองตรงมายังร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว คนโตกว่าเป็นใยเดินนำเข้าไปนั่งในมุมในสุดของร้าน เพียงเพราะต้องการความสงบสุขของวันให้มากขึ้นก็เท่านั้น

“ เราเอาซันเดย์มะนาว ขอซอสช็อกโกแลตเยอะ ๆ นะ แล้วก็ไม่เอาเชอร์รี ” เลออนกล่าว

Levi Klay

“ ทำไม ? มะนาวกับช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน ”

Levi Klay

“แล้วไป แต่พอเปิดเทอมแล้วอย่าไปบู้บิ้ความชอบคนอื่นนะ ”

Levi Klay

เลออนกรอกตาไปมาเล็กน้อยกับคำพูดที่ได้รับ อยากจะเอื้อมไปตีตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง อีกอย่างตอนนี้เขาไม่ได้อยากจะต่อปากต่อคำมากขนาดนั้น ในตอนที่น้ำตาลกำลังตกแบบนี้ เด็กหนุ่มยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้างคางรอให้อีกคนจัดการเรื่องเมนูของหวานให้เรียบร้อย พลางสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายไปพลาง ๆ สันกรามชัดคมจนได้รูป ดวงตากลม สันจมูกโด่ง รับกับทรงของริมฝีปากเป็นอย่างดี บางครั้งก็ยังนึกสงสัยว่าแกฝ่ายเป็นญาติฝ่ายแม่อย่างไร ถึงได้ไม่มีอะไรเหมือนกับตัวเลออนเองเลยสักนิด

Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

[Stephen Chen Fie...]

Diagon Alley
1.30 P.M.S
t
e
p
h
e
n
ชายหนุ่มในเสื้อเชิร์ตพับแขนสีขาวและกางเกงขายาวสีดำสุภาพ ที่ตรงหน้าของเขามีเด็กหนุ่มในการดูแลของตนเดินนำอยู่ พาตัวเองและเขามาที่ตรอกไดแอกอนตามคำร้องขอของฟีเนอัส นักเรียนชั้นปีที่ห้าที่ต้องมาซื้อหนังสือเรียนในวันนี้ ทั้งที่เด็กหนุ่มตรงหน้าก็สามารถขับรถไปไหนมาได้เองพร้อมใบขับขี่ได้แล้ว แต่เนอัสก็ยังคงไหว้วานให้สตีเฟ่นเขาพาไปไหนมาไหนอยู่เสมอ

"... นี่เนสต้องซื้อหนังสือสำหรับปีห้าขนาดนี้เลยหรอพี่?" ไม่ทันไรก็มีเสียงของคนเด็กกว่าบ่นขึ้นมาตามอากาศแล้ว "พี่เฉินไม่ได้แบบ ... มีพวกหนังสือเก่าที่พี่เคยใช้เรียนเก็บไว้บ้างเลยจริง ๆ หรอ? ผมก็ไม่ได้อยากซื้อหนังสือแพง ๆ พวกนั้นตลอดสักหน่อย"

"ถ้าพี่มีพี่ก็ให้เรายืมไปตั้งนานแล้ว เราอย่าลืมสิว่าพี่ไม่ได้จบจากฮอกวอตส์นะ" เขาตอบคำถามเมื่อครู่ของเนอัสไปพร้อมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถามบางอย่างออกไป "แล้วนี่เราให้พี่ลงจากรถมาด้วยทำไมล่ะครับ?"

"ก็ให้พี่มาช่วยเนสถือของง่ะ เพราะเนสน่าจะซื้อเยอะมากเลยล่ะ พี่เฉินคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ม๊า? ไม่ว่าหรอกเนอะ พี่เฉินรักน้องเนอัสจะตาย!" ได้ยินแบบนั้นก็ทำเอาเฉินถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

"เฮ้อ...แล้วถ้าวันไหนพี่ไม่อยู่ช่วยขึ้นมา เราจะเอาตัวเองรอดไหมล่ะเนี่ย หืม?"

"หนีผมไปไหนได้ไม่รอดหรอด ฮิ ๆ - โอ๊ะ นั่นไง ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เนสว่าเราไปเริ่มซื้อของจากร้านหนังสือกันดีกว่า"

ฟีเนอัสเองก็เป็นแบบนี้เป็นประจำ ตัดสินใจไวและสมาธิสั้น เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเดินนำหน้าตัวเองไปร้านที่เขาว่าแล้ว สตีเฟ่นที่ก็รีบเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อตามหลังเนอัสให้ทัน การมาตรอกไดแอกอนในครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของสตีเฟ่น แต่มันก็เป็นการดีกว่าที่การที่ปล่อยให้ตัวเองพลัดหลง อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นชินแบบนี้

เข้ามาภายในร้านตัวบรรจงและหยดหมึกที่คนเสื้อชมพูสดว่าไว้ สำหรับสตีเฟ่นแล้ว ที่นี่ก็ไม่ต่างจากร้านหนังสือที่สามารถพบเห็นได้ในลอนดอนสักเท่าไหร่ เว้นเสียแต่ว่าที่แห่งนี้มีแต่ผู้วิเศษเช่นเขาและเจโรมเข้ามาใช้บริการ บ้างก็เป็นผู้ปกครองของเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ลบ้าง หลากเพศหลากวัยที่ผสมกันไปในร้านหนังสือแห่งนี้ สองขายาวเดินตามต้นเรื่องไปจุดที่เนอัสยืนอ่านอะไรบางอย่างอยู่

"ไหน วันนี้เราต้องซื้ออะไรบ้างครับ?"

"อ่าม ... ก็ต้องซื้อตำราดาราศาสตร์ระดับสูงสำหรับวิชาดาราศาสตร์ ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ บลา ๆ ๆ อะไรไม่รู้ที่ชื่อยาว ๆ ของวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ และอีกเล่มก็น่าจะหนังสืออักษรรูนโบราณที่แบบหนา ๆ หน่อย ถ้าเป็นหนังสือสำหรับปีห้าก็น่าจะอยู่แถว ๆ นี้ล่ะมั้ง? เดี๋ยวเนสขอหาหนังสือแป๊ป"

พนันได้เลย ว่าให้ตายอย่างไรเนอัสก็หาหนังสือสำหรับปีห้าเจอหรอก เพราะที่ที่เนอัสกำลังยืนมองหาอยู่ มีป้ายติดไว้ว่าเป็นหนังสือเรียนสำหรับเด็กปีหนึ่งต่างหาก สตีเฟ่นที่เห็นดังนั้นก็กำลังจะบอกให้เขาได้รับรู้ แต่เขาก็จำได้ดีว่าหากเข้าไปขัดความพยายามตอนนี้ มีแต่จะโดนคนเด็กกว่าหงุดหงิดใส่แน่นอน เขาจึงเดินถอยออกมาและเดินไปส่วนอื่นที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก

โชคดีที่สิ่งที่คนเรียนต้องการตามหาอยู่นั้น อยู่แค่ฝั่งตรงข้ามกับชั้นหนังสือที่เด็กชายแทบเอาหน้าจุ่มเข้าไปแล้ว สตีเฟ่นที่ความจำดีอยู่พอสมควรจำได้ว่าฟีเนอัสต้องการอะไร เขาจึงเริ่มมองหารายชื่อหนังสือพวกนั้นจากสัน สายตาที่ดีกว่าพบเข้ากับทั้งสามเล่มที่อยู่ในรายการซื้อในรวดเร็ว สองมือจึงเอื้อมไปหยิบเข้ามาไว้กับตัวเองจนครบ น้ำหนักนั่นไม่ใช่น้อย ๆ เลย ต้องรีบกลับไปเอาให้เนอัสแล้วล่ะ

"โอ๊ย แล้วมันหายากอะไรขนาดนั่นล่ะเนี่ย?! พี่เฉิน ผมไม่เจอหนังสือที่ต้องใช้เลย--- อั๊ก!" น่าจะเป็นช่วงที่เขากำลังจะหันมาพูดกับตนพอดี เฉินจึงรีบยกมันให้แก่เขาทันที "ตำราดาราศาสตร์ระดับสูง ... ความมีภูมิธรรมสูงส่งของธรรมชาติ ... หนังสืออักษรรูนโบราณ อ้าว ครบแล้วนี่ พี่ไปหามาได้ยังไงอ่ะ?"

"อ่า...พี่ก็ไม่ได้ไปหาไหนไกลเลยครับ ชั้นวางมันอยู่ตรงข้ามนู่นน่ะ" เฉินตอบขณะที่ชี้ไปทางเดิมที่เดินมา

"อะ อ้าวหรอ? แหะ ๆ ก็เนสไม่เห็นอ่ะ ... แต่ผมไม่ผิดนะ!"

ก็เป็นแบบเสมอไม่ว่าจะเวลาไหน เฉินคิดขึ้นในใจขณะที่ฟังเนอัสแก้ตัวไปด้วย พร้อมยืนดูเด็กหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างกระเป๋าเสื้อ รวมไปถึงกางเกงและอื่น ๆ บนเสื้อผ้าของเขา ท่าทางดูเอาจริงมากขึ้นเมื่อเนอัสวางหนังสือลง และค้นหาพวกมันอย่างจริงจังด้วยหน้าที่เคร่งเครียด อย่าบอกนะว่าลืมอะไรไว้อีกแล้วน่ะ? ตัวเขาเองก็พลางนึกถึงภาพในรถยนต์ของตนเอง ว่ามีอะไรตกค้างไว้ภายในนั้นหรือเปล่า

"หาอะไรอยู่ล่ะคราวนี้? หรือทำอะไรตกหายไว้ในร้านหรือเปล่า?"

"กระเป๋าตังค์อ่ะดิพี่ เนสว่าเนสก็หยิบมันใส่กระเป๋าเสื้อมานะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ ... เนี่ย มีแต่ห้าสิบเกลเลียนติดตัวไว้อยู่เลย" นี่เนอัสลืมเหรียญไว้ในเสื้อผ้าตั้งห้าสิบเกลเลียนเลยหรอ? "โห แค่หนังสือตำราดาราศาสตร์ระดับสูงเล่มเดียว ก็ปาไปตั้งห้าสิบเกลเลียนแล้วอ่ะ ชิบแล้ว ... แบบนี้ก็ซื้อได้ไม่หมดแน่เลย เนสว่าพวกเราต้องกลับไปเอาเงินเพิ่ม---"

"ไม่ต้องหรอกครับ เราก็ซื้อแค่หนังสือเล่มนั้นที่เราว่าไปก็ได้ พี่พอมีเงินเกลเลียนติดตัวอยู่บ้างแหละ เดี๋ยวพี่ซื้อหนังสือที่เหลือให้เนสเองครับ" เขารีบเสนอทางออกให้แก่เนอัส หลังนึกออกได้ว่าตัวเองพอมีเงินเกลเลียนติดตัวไว้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้น

"โห แทนที่จะซื้อให้น้องไปให้หมดเลย ... ไม่ใจเลยพี่อ่ะ"

"พี่ก็ไม่ได้มีเงินติดเกลเลียนติดตัวเยอะขนาดนั้นเถอะ ตั้งแต่มาที่นี่พี่ยังไม่ได้แลกเงินผอนด์เป็นเกลเลียนเลย คงซื้อให้เราไม่ได้ทั้งหมดหรอกครับ"

"โอ๊ย ผมก็พูดเล่นเฉย ๆ ล่ะแม๊ะ?! ยัังไงก็ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่! เนสว่าเราไปจ่ายเงินกันเลยดีกว่า!"

เก้าสิบเกลเลียนคือจำนวนเงินหนังสือที่สตีเฟ่นต้องจ่าย เป็นค่าหนังสือที่เหลือให้แก่เนอัสที่เขามีติดตัวแค่นั้น เห็นทีเขาต้องคงรีบออกไปแลกเงินติดตัวไว้เพิ่มมากกว่านี้แล้ว ในที่สุดทั้งสองก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกับธุระที่เสร็จสิ้น ยกให้เนอัสเป็นคนแบกกองหนังสือของตัวเอง ส่งเขาให้กลับไปเก็บหนังสือนั่นที่รถยนต์ของสตีเฟ่นก่อน ส่วนเฉินก็เดินตรงไปยังธนาคารกริงกอตส์เพื่อเบิกเกลเลียนจากเงินปอนด์ให้เรียบร้อย เสร็จสิ้นธุระของตนเองอย่างเรียบร้อยเช่นเดียวกัน
Stephen Chen Fières #926C15
Phineus Jarome Fières #DA627D

[Tommy McHarrison...]

Diagon Alley | Mission 1
11 amT
O
M
M
Y
"ฟังนะแอนโทนี่ ผมไม่ได้ที่จะ-" สัญญาณขาดหายไปทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเข้าสู่ตรอกไดแอกอน ทอมมี่ แม็กแฮร์ริสัน ฟิแอร์ถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาลืมเสียซะสนิทว่าโลกเวทมนตร์นั้นยังไม่มีวิวัฒนาการ ในการใช้เทคโนโลยีจากโลกมักเกิ้ล แม็กแฮร์ริสันถอดหูฟังบลูทูธสีขาวออกจากหูของเขา ในเมื่อมันใช้การไม่ได้ในตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เดี๋ยวหลังจากกลับออกมาจากตรอกไดแอกอน เขาค่อยหาทางอธิบายกับผู้ช่วยของเขาเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แม็กแฮร์ริสันก้าวเข้าไปด้านในตรอกไดแอกอนที่เต็มไปด้วยผู้คน เขาสวมแว่นกันแดดสีดำปิดดวงตาสีน้ำตาลของเขา สวมเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มตัวหนาเดินผ่านคนอื่น ๆ ที่มาจับจ่ายซื้อสอยสินค้าต่าง ๆ เช่นเดียวกัน ชายหนุ่มนึกถึงช่วงเวลาที่เขาได้เป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์ มันสนุกและเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย แม้เขาจะยังรู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะอยู่ในโลกมักเกิ้ล แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองกนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น

ทอมมี่ไม่รีรอหรือแวะดูสิ่งของในร้านขายอื่น ๆ ให้เสียเวลา เขาเดินทางไปยังตรอกไดแอกอนฝั่งใต้เพื่อไปตามนัดหมาย แม็กแฮร์ริสันได้สั่งซื้อสินค้าบางอย่าง กับชายชราในร้านขายของทิ้งแล้วเอาไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ตอนนี้เขาจึงมารับมัน ทันทีที่ไปถึงประตูบ้านเก่า ๆ ชายหนุ่มก็ไม่รีรอที่จะเปิดประตูร้านเข้าไป

"สวัสดี... ผมทอมมี่ แม็กแฮร์ริสัน" เสียงทุ้มเอ่ยแนะนำตัวเมื่อเข้ามายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ร้าน ชายชราเจ้าของร้านขายของทิ้งแล้วพิจารณาทอมมี่อยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่พูดอะไร ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนเงียบไปสักพักใหญ่

"ช่วยรอสักครู่..." ชายชรากล่าวก่อนที่เดินหายไป ทอมมี่จึงอาศัยเวลานี้ในตอนนี้เพื่อสำรวจของเก่า ๆ ที่ใช้การไม่ได้ไปเรื่อย ๆ ภายในร้านแห่งนี้มีของน่าสนใจมากมาย ทั้งนาฬิกาที่หมดสภาพหรือแม้กระทั่งเครื่องมือต่าง ๆ ของผู้วิเศษที่ไม่ใช่แล้วแถมของพวกนี้ช่างไร้ค่าและราคาจริง ๆ แต่เป้าหมายของทอมมี่ในการมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อซื้อของไร้ค่าพวกนั้น เขามีบางสิ่งที่น่าสนใจกว่ารออยู่ "มาแล้วพ่อหนุ่ม"

ทอมมี่จ้องกล่องสีดำตัดเหลี่ยมทองที่เปรอะไปด้วยดิน ชายชราเสกคาถาให้มันลอยมาอยู่ตรงหน้าทอมมี่ และใช่... เจ้ากล่องนี้มันคือ กล่องสุ่มของทิ้งแล้ว ที่มีมูลค่าถึงห้าสิบเกลเลียน ชายหนุ่มไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาคาดหวังว่าเขาจะได้พบสิ่งที่ต้องการ

"ขอบคุณ" ทอมมี่รับกล่องนี้มาและยื่นเกลเลียนในถุงสีขาวที่มีพอจำนวนพอดีไปให้ โชคดีที่ขนาดกล่องไม่ใหญ่มากเขาถึงสามารถอุ้มมันไปได้ ตอนนี้แค่หวังว่าเขาจะไม่ผิดหวังเมื่อเปิดมันออกมา

Tommy McHarrison Fieres #FBB917

[Levi Klay]

copyright Leon Fuchizawa Levi Klay

Diagon Alley , 2.15 PM “ ผมขอคิดก่อน “

“ ช้า ไม่ฟังละ ” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มได้เอ่ย พี่ชายอย่างเลออนก็ได้ ลากตัวเขาเข้าไปที่ธนาคารกริงกอตสิ์ ก่อนจะพากันที่ร้านสัตว์วิเศษ

“ พี่รู้ได้ไงว่าผมจะให้พี่พามาที่นี้ ” เด็กหนุ่มเอ่ย

“ ผมเลือกนานนะ พี่รอได้ป่าว ” ลีวายได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหันมามองหน้ามามองเลออนผู้เป็นพี่ชาย

“ เออน่า รอได้ เลือกไปเลย ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปดูสัตว์เลี้ยงต่างๆภายในร้าน โดยมีผู้เป็นพี่ชายเดินตามอยู่ข้างหลัง เขาได้เดินดูสำรวจรอบร้านพลางขบคิดไปในหัวว่าจะเลือกสัตว์ชนิดใดดี ที่จะเข้ากับเขาได้

ระหว่างนั้นเสียงของร่างสูงที่เดินตามเขามานั้นก็ได้เอ่ยขึ้น

“ ไม่ต้องรีบเลือก เอาตัวที่รู้สึกว่าเราสามารถอยู่กับเขาไปได้ตลอด หวังว่านายจะไม่โดนพวกมันพยศเอาซะก่อนแล้วกันนะ ” ลีวายได้แต่มองตาขวางใส่พี่ชายของเขาที่กำลังหัวเราะ ก่อนจะเดินดูสัตว์เลี้ยงอีกรอบภายในร้าน ก่อนจะเดินไปเห็นก้อนกลมขาว ที่สะดุดตาเข้าให้ ซึ่งมันเป็นนกฮูกหิมะ ลำตัวขาวล้วน กำลังยืนมองผู้คนอยู่ที่ประตูทางเข้าภายในร้าน พลางเอ่ยพร้อมกับชี้ขึ้นไปให้พี่ชายได้เห็น

“ ผมเอาตัวนี้หละ ” ผู้เป็นพี่ชายได้พยักหน้ารับก่อนจะพากันไปจ่ายเงิน จากนั้นก็ได้ทิ้งเจ้าตัวหิมะให้ร่างสูงของผู้เป็นพี่เดินแบกไว้ที่ไหล่ โดยที่แอบขำพี่ชายของเขาไปตลอดทาง

ขาเรียวทั้งสองคนก็ได้เดินมาถึงที่หน้าร้านหม้อใหญ่ มือเรียวของร่างสูงก็ผลักประตูร้านเข้าไปด้านใน ก่อนจะเดินเข้าไปในที่มุมๆนึงภายในร้าน เด็กหนุ่มได้แต่มองผู้เป็นพี่ที่กำลังเลือกหม้ออย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

“ หม้อในมือพี่มันต่างกันยังไง ทำไหมต้องเลือกดูด้วย มันก็เหมือนๆกันหมด” ลีวายได้เอ่ยถาม พลางทำหน้าสงสัย

“ หม้อสามชนิดมันต่างกันเวลาเอาไปปรุงน่ะ ยิ่งเป็นชนิดที่ดีจะร่นเวลาได้เยอะขึ้น แต่ก็ต้องระวังในการปรุงมากขึ้นด้วย ”

“ แล้วหม้อไหนที่มันสามารถปรุงยาได้ไว ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง ก่อนจะถูกผู้เป็นพี่ใช้ให้ถือของ

“ ถามแปลก ๆ อีกละ ใครก็รู้ไหมว่า หม้อทองแดงปรุงยาได้ไวที่สุด เอ้า เอาไปถือไว้ให้หน่อย ”

“ แล้วทำไมผมต้องมาถือให้พี่ด้วยเนี่ย ” เด็กหนุ่มเอ่ย

“ บ่นเยอะจะแก่เร็วนะรู้ป้ะไอ้หนู ” ลีวายได้แต่มองตาขวางใส่ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาอย่างแผ่วเบา

“ ถึงว่าละพี่ถึงได้แก่เร็วขนาดนี้ ” เด็กหนุ่มได้เอ่ยพร้อมกับส่ายหัวไปมา ที่พี่ชายของเขาแก่เร็วกว่าที่คิดเพราะการบ่นนี่เอง ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปจ่ายเงิน และมุ่งหน้าไปที่ร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว โดยมีร่างสูงของพี่ชายจูงมาตลอดทาง ก่อนจะพากันเข้าไปในร้าน และนั่งอยู่ในมุมสุดของภายในร้านดังกล่าว

“ เราเอาซันเดย์มะนาว ขอซอสช็อกโกแลตเยอะ ๆ นะ แล้วก็ไม่เอาเชอร์รี ” เสียงร่างสูงตรงหน้าเอ่ยสั่งเมนู ก่อนจะสั่งตามไปติดๆกัน ระหว่างที่นั่งรอไอศกรีม เด็กหนุ่มได้เอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายของเขาว่า

“ พี่ชอบกินรสนี้หรือครับ ผมเคยชิมแล้วไม่เห็นจะอร่อย ออกจะแปลก ”

“ ทำไม ? มะนาวกับช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน ”

“ ก็ไม่มีอะไร ผมแค่พูดเฉยๆ ” เด็กหนุ่มเอ่ยก่อนจะมองนู้น มองนี้ เพื่อกลบเกลื่อน

“ แล้วไป แต่พอเปิดเทอมแล้วอย่าไปบู้บิ้ความชอบคนอื่นนะ ”

“ ผมจะไปทำแบนั้นทำไหมกันละ ” ลีวายเอ่ยอีกครั้งก่อนจะ ก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมของเขา พลางขบคิดไปในหัวด้วยจะไปไหนต่อดี

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เด็กหนุ่มก็ได้เอ่ยขึ้น

“ พี่เลผมอยากไปซื้อหนังสือ พี่พาไปหน่อยสิ ผมอยากซื้อกลับไปอ่านสักเล่มสองเล่ม ” ลีวายได้กล่าวคำชวน พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นพี่ด้วยสีหน้าที่ออดอ้อน

Leon Fujiwara Fières

“ พี่ใครน่ารักจริง ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางหยิบเงินที่มีอยู่ภายในตัวนิดหน่อยออกมาจ่ายให้

“ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ” ลีวายได้กล่าว พลางมองหน้าร่างสูงตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนผีหลอกยังไงอย่างั้น

“ ทำไมมองผมเเบบนั้น ”

Leon Fujiwara Fières ร่างสูงเอ่ยกล่าวทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะพากันกันเดินออกไปหน้าร้าน เพื่อมุ่งไปยังร้านหนังสือ โดยมีผู้เป็นพี่ชายคอยนำทางให้





Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

[Elwynn Bryze Spe...]

▔▔▔▔▔▔

ธนาคารกริงก็อตส์

ร่างสูงของทายาทลำดับที่สิบสองแห่งสเปนเซอร์ ก้าวข้ามผ่านกำแพงอิฐที่กลายสภาพเป็นประตู เชื่อมร้านหม้อใหญ่รั่วเข้ามาสู่ตรอกไดแอกอน ก่อนจะเดินไปยังจุดหมายปลายทางตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากผู้มีศักดิ์เป็นพี่

เอลวินเดินเข้ามาภายในตัวอาคารหินอ่อนสีขาว ที่ตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าตรอกน๊อกเทิร์น เดินตรงผ่านโถงทางเข้าที่ตกแต่งด้วยสีเงิน พร้อมด้วยมีเคาท์เตอร์ตั้งเรียงรายตลอดสองข้างทาง เพื่อใช้สำหรับรองรับการมาใช้บริการของผู้วิเศษจำนวนมาก ยิ่งโดยเฉพาะในช่วงที่ใกล้การเปิดภาคการศึกษาใหม่ของโรงเรียนเวทมนตร์ฮฮกวอตส์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผู้คนแวะเวียนเข้ามาใช้บริการที่สถานที่แห่งนี้บ่อย ๆ

“มาทำธุระที่ตู้นิรภัยของเฮลล่า” สเปนเซอร์ลำดับที่สิบสองเอ่ยกับก๊อบลินหน้าเคาท์เตอร์ พร้อมกับยื่นจดหมายที่มีตราประจำตระกูลสเปนเซอร์และลายเซนต์ของเฮลล่า ให้แก่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กเพื่อใช้ยืนยันตัวตน




#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

[Leon Fuchizawa]

Diagon Alley
Mission 1 | 3.48 PM UTC+0L
e
o
n รอเพียงไม่นานไอศกรีมรสโปรดก็ได้รับการเสิร์ฟไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่ม รูปตาหรี่เล็กลงจนมันแถบจะกายเป็นเส้นขีดเมื่อรอยยิ้มชอบอกชอบใจ ประดับเด่นชัดบนใบหน้าคล้ายลูกจิ้งจอก ช้อนเหล็กถูกใช้เป็นยานพาหนะ สำหรับเนื้อไอศกรีมสีเขียวพาสเทลเข้าสู่โพรงปาก รสเปรี้ยวของมะนาวตัดด้วยความหวานของช็อกโกแลต สำหรับเลออนแล้วมันเป็นอะไรที่ลงตัวอย่างมาก ช้อนเล็กถูกโบกสะบัดมาตามความชอบใจของเจ้าของแก้วไอศกรีม แต่ความสุขมักมีได้ไม่นาน ท้ายที่สุดเสียงของลีวายก็เรียกให้คนตัวเล็กกว่าหันกลับไปสนใจที่เจ้าตัว ก็ยังดีที่ของหวานมันหมดลงแล้ว ไม่งั้นเลออนคงเอาช้อนเคาะหัวคนเด็กกว่าเป็นแน่

“ พี่เลผมอยากไปซื้อหนังสือ พี่พาไปหน่อยสิ ผมอยากซื้อกลับไปอ่านสักเล่มสองเล่ม ” ลีวายเอ่ยคำชวน พร้อมกับสีหน้าออดอ้อน จนหน่ามันไส้

“ ได้สิ แต่ซื้อไปแล้วก็อ่านให้จบด้วย ” แต่อย่างไรเสีย เลออนน่ะแพ้ลูกอ้อนที่สุด

“ พี่ใครน่ารักจริง มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ”

เลออนชะงักไปเล็กน้อย พร้อมกับความงุนงงว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้านี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่ากัน อย่างลีวายน่ะหรอจะออกเงินเลี้ยงไอศกรีมให้เขา แต่ก็ดี อย่างน้อยจะถือว่ามันเป็นการคืนทุนก็แล้วกัน

“ ทำไมมองผมเเบบนั้น ”

“ เปล่า แค่แปลกใจนิดหน่อยว่าหนูน้อยลีวายของพี่เลออน จะจ่ายให้จริง ๆ เหรอ งั้นฝากด้วยน้า เดี๋ยวไปรอนอกร้าน บะบาย ”

เลออนทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนสะพายกระเป๋าเจ้านกฮูกของลีวายออกมายืนริที่นอกร้าน นับว่าเป็นเรื่องดีที่อีกคนดันนึกอย่างเข้าร้านหนังสือเช่นเดี่ยวกับเขา ยืนรอได้ไม่นานร่างของเจ้าเด็กตัวสูงก็โผล่พ้นร่มเงาของร้านไอศกรีมเล็ก ๆ มือเรียวคว้าเอาข้อมือของคนเด็กกว่าเดินผ่านผู้คนภายในตรอกอีกครั้ง ประตูไม้ของร้านตัวบรรจงและหยดหมึกถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนตัวเล็ก เลออนยิ้มทักทายให้กับเจ้าของร้านเพียงเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าสู่มุมหนังสือชุดการผจนภัยของกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ถึงมันจะนานมากแล้วก็เถอะ แต่เรื่องเขาแต่งขึ้นมันก็นับว่าสนุกใช้ได้เลยทีเดียว

“ มีงบให้แค่ห้าสิบเกลเลียนนะเด็ก เกินออกเอง ” เลออนเอ่ยขู่ไว้เล่น ๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรมันก็น่าจะเกินแน่ ๆ

Levi Klay

“ ล้อเล่น อยากได้เล่มไหนก็หยิบมา พวกหนังสือเรียนเดี๋ยวค่อยมาซื้ออีกทีตอนใกล้เปิดเทอมก็ได้ ” เขาไหวไหล่อย่างไม่คิดอะไรนัก

Levi Klay

“ เดี๋ยวก็ต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถ้าขี้เกียจออกมาอีก ก็เอาหนังสือพี่ไปเรียนแทนสิ ”

เสียงหัวเราะลอดผ่านลำคอขาว เมื่อพูดถึงหนังสือเรียนถึงมันจะผ่านมาสามสี่ปีแล้วแต่มันยังคงอยู่ในสภาพที่ดีมาก เลออนไม่ได้ติดขัดอะไรหากว่าลีวายจะเอาพวกมันไปเรียนแทนที่จะซื้อเล่มใหม่ อย่างน้อย ๆ ช็อตโน้ตที่เขาจดเอาไว้ตอนเรียนมันก็คงช่วยให้เด็กนี่เข้าใจเนื้อหาได้มากขึ้น หมายถึงในกรณีถ้าอ่านลายมือกลม ๆ ของเขาออก เลออนไล่นิ้วไปตามปีกสันหนังสือที่กำลังตามหา หากจำไม่ผิดมันเป็นหนังสือที่มีพื้นปกเป็นสีเขียวเข้ม ปักลายสีทองและมีรูปป่าและพระจันทร์ที่หน้าปก กวาดสายตามองหาเพียงไม่นาน หนังสือเที่ยวไปกับมนุษย์หมาป่า โดย กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ก็ถูกหยิบมาไว้ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม ก่อนหันไปหาญาตตัวสูงที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนเด็กหนุ่มยืนอยู่

“ เลือกได้รึยัง ? ” เลออนแกล้งถามเริ่งให้อีกคนเลือก

Levi Klay

“ เสร็จแล้วก็เอาไปจ่ายเงิน ”

Levi Klay

เลออนเดินกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนวางหนังสือของตัวเอง มือเล็กล้วงนำเงินเกลเลียนออกมาจากกระเป๋าตามจำนวนที่เจ้าของร้านคิดราคาไว้ เพื่อจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดทั้งของตัวเองและของลีวาย เดี๋ยวต้องพามาวัดตัวตัดชุดอีกรึเปล่าละเนี่ย


Leon Fujiwara Fières #4D94AC
Levi Klay #908471

[Poemie Anya Fier...]

Diagon Alley | Mission 1
6.54PMP
O
E
M
I
E

ช่วงหัวค่ำของวันในมุมหนึ่งของลอนดอน หญิงสาวก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินลัดเลาะผ่านตัวอาคาร เธอเอี้ยวตัวหลบคนส่งของเล็กน้อย และรีบเดินเข้าไปในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง โดยไม่มีใครสังเกตเห็นเธออีกต่อไป โพเอมี่ อาเนีย ฟิแอร์ ถอดแว่นตาและหมวกพรางตัวออก ก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋าใบเล็กหนึ่งใบที่ถูกลงคาถาไว้ แล้วล้วงหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาพอดีกับจังหวะถึงสุดทางพอดี

“ตั้งสาม นอนสอง..” หญิงสาวเรียบเรียงความจำในการเข้าตรอก ซึ่งปกติเธอจะหายตัวเข้าไป เพียงแต่วันนี้เธอแค่อยากเข้าตามตรอกนี่เผื่อจะเจออะไรดีๆ เธอกวาดตามองหาถีงขยะแล้วทำการเคาะรหัสลงไปบนก้อนอิฐ พริบตาเดียวประตูสู่ตรอกไดแอกอนที่แสนคับคั่งไปด้วยผู้คนก็เปิดออก โพเอมี่เก็บไม้กายสิทธิ์ลงไว้ใต้เสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มแล้วกระชับเข้าหาตัว เธอเดินตรงเข้าไปยังร้านเป้าหมายในวันนี้

Madam Malkin's Robes for All Occasions

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้าไป มาดามมัลกิ้นส์ที่กำลังวุ่นอยู่กับการมองดูความเรียบร้อยของเหล่าพนักงาน ที่คอยวัดตัวให้กับเหล่าลูกค้าตัวน้อยๆ โพเอมี่เดินไปยังโซนเลือกเนื้อผ้า เธอยืนเลือกอยู่ไม่นานก็จับเนื้อผ้าดีได้ชิ้นหนึ่ง เนื้อผ้าบางเบา อีกทั้งยังมีความเหนียวนุ่มและยืดหยุ่นเป็นอย่างดี มาดามมัลกิ้นส์เดินตรงเข้ามายังเธอทันทีเมื่อเธอว่าง ก่อนจะจีบปากจีบคอบอกว่าผ้าชนิดนี้เข้ามาใหม่ และมันยังป้องกันไฟและผลอื่นๆจากเวทมนตร์ได้ดีทีเดียว

“งั้นก็เอาผ้านี้แล้วกัน ส่วนแบบ …” หญิงสาวหยิบกระดาษที่มีไซส์ของเธอและรูปแบบการตัดเย็บส่งให้มาดามมัลกิ้นส์ไป มาดามรับกระดาษพร้อมกล่าวกับเธอว่าเสื้อคลุมผืนใหม่จะถูกจัดส่งไปยังห้องทำงานภายในส
องอาทิตย์ ระหว่างนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเนกไทสีแดง ทำให้เธอนึกถึงทอมมี่ ที่ตอนนี้เป็นหัวหน้าเธอทั้งในโลกมักเกิ้ลและในโลกเวทมนตร์ “มาดาม ฉันขอเนกไทเส้นนั้นด้วยค่ะ” มาดามมัลกิ้นส์พนักหน้ารับและมองดราฟในการตัดเย็บชุดเธอน่าคิ้วขมวด “ไม่ยากเกินความสามารถหรอกค่ะ ฉันมั่นใจว่าคุณทำได้ ฉันอนุญาตให้คุณนำไปตัดเย็บขายได้ ไม่เก็บค่าลิขสิทธิ์ รับรองขายดีแน่นอน” หญิงสาวยิ้มให้มาดาม ซึ่งตัวมาดามเองก็กล่าวขอบคุณเธอยกใหญ่ แหงล่ะนี่เป็นแฟชั่นในโลกมัลเกิ้ลที่เธอให้ดีไซเนอร์ออกแบบเอง และดูเหมือนมันจะเริ่มฮิตแล้ว ไม่นานพนักงานก็นำเนกไทที่ห่อเสร็จแล้วยื่นให้เธอ “เนกไทเส้นนี้ให้จ่าย 50 เกลเลียนจริงหรอมาดาม” โพเอมี่ถามด้วยความตะลึงงั้น แต่ถึงอย่างนั้นมาดามก็ให้เธอในราคาพิเศษเช่นนี้เพื่อตอบแทนดราฟชุดที่เธอให้ไป

Poemie Anya Fieres #FFAAA5

[Elwynn Bryze Spe...]

▔▔▔▔▔▔

ตรอกไดแอกอน

หลังจากที่ทายาทลำดับที่สิบสองแห่งสเปนเซอร์ ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเฮลล่าที่ตู้นิรภัยของเธอ เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ร่างสูงก็เดินออกจากธนาคารกริงก็อตส์มาสู่ถนนคนเดินของตรอกไดแอกอนอีกครั้ง

ในขณะที่เอลวินกำลังเดินไปตามเส้นทางเดิมที่เขาได้เดินผ่านมา เพื่อกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์สเปนเซอร์ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการซื้ออุปกรณ์การเรียนสำหรับภาคการศึกษาใหม่ที่ถึงนี้เลย บรรดาหนังสือทั้งหลายเล่มที่เคยซื้อเมื่อปีก่อน ยังไม่ถูกนำออกมาขีดเขียนแม้แต่น้อย และในภาคการศึกษานี้ก็คงไม่ต่างกันเท่าไร มันก็คงจะถูกวางไว้ประดับห้องนอนของเขาแค่นั้นแหละ

ท่ามกลางร้านค้าต่างมากมายที่ตั้งอยู่เต็มสองข้างทางของตรอกไดแอกอน ดวงตาคู่ดำก็ไปสะดุดเข้ากับสินค้าชิ้นนึงที่ถูกนำออกมาตั้งโชว์ผ่านตู้กระจกเข้า เมื่อเด็กชายเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่าราคาที่ทางร้านตั้งไว้นั้นไม่ได้สูงแต่อย่างใด คิดได้ดังนั้นเขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปในร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์ เพื่อนำสิ่งของชิ้นนั้นมาอยู่ในครอบครอง




#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

[Luciano Rose Kat...]

-

คุณ Luciano Rose Kathiella ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 5 2023, 02:07 AM

[Sarina Avalynn K...]

K A T H I E L L A

Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
Luciano Rose Kathiella #FFF0F5
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Vincent Wynn Kathiella #ABFFD3
Loren Temp Kathiella #778899

Mission 1

ณ ตรอกไดแอกอน

สถานที่กว้างใหญ่ผู้คนมากมายมาจับจ่ายซื้อของ หญิงสาวผมบลอนก็เป็นหนึ่งในนั้นหนึ่งในคนที่ชวนพี่ๆและเพื่อนๆของเธอในตระกูลมาซื้อข
องและเจอกันที่ตรอกไดแอกอน ในวันนี้แต่ใครจะไปคิดละว่าวันที่แสนจะธรรมดาแบบนี้พ่อมดแม่มดจะเยอะเช่นนี้ และตอนนี้เธอกำลังก้าวเดินไปยังธนาคารกริงกอตส์สถานที่ที่ตัวของเธอเป็นคนนัด แต่จู่ๆก็มีเสียงทักดังขึ้นมันจึงทำให้เธอต้องหันมองซ้ายขวาเพื่อดูกว่าใครกัน ที่ทักเธอแต่เมื่อหันไปเจอก็พบกับเพื่อนร่วมหน่วยแพทย์ของเธอ

'หวัดดีโนอา'

"ดีจ้าเทมป์" หญิงสาวพูดน้ำเสียงร่าเริงทักทายคนตรงหน้าก่อน ที่จะมีเสียงอันคุ้นเคยดังเข้ามาในโสตประสาทหู

'มาถึงกันนานแล้วเหรอ'

"ใช่ นายมาช้า อ้าวสวัสดีนะคุณวินเซนต์" เธอมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆคุณวินเซนต์(ผู้เป็นพ่อของเธอ)ด้วย สายตาไม่ชอบใจแต่จริงๆแล้วชายคนนั้นเป็นเพื่อน(ไม่)สนิทของเธอกับ ยัยเพื่อนสาวในหน่วยอีกคน

'สักพักแล้ว'

'สวัสดี โนอา เทมป์ และ มาเวอร์ริค' เมื่อสิ้นเสียงการทักทายตัวเธอที่เริ่มร้อน มีเหงือไหล่ออกตามใบหน้าเธอก็ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกอยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้าของเธอ

"นายตื่นสายสินะถึงได้มาช้าแบบนี้มาเวอร์ริค"

'มาถึงกันนานหรือยัง หรือว่าพึ่งมา?'

'ถ้าคนอื่นผมเองก็ไม่ทราบ ส่วนผมพึ่งมาถึงเมื่อกี๊นี้' เธอทำท่าทางหมั่นไส้ชายผู้นี้เสียเหลือเกิน อะไรจะเก็กขรึมปานนั้นนะ มันน่าโดนซักหมัดจริงๆ

'อ๋ออ แล้วนี่ตอนเดินมาเห็นพี่โรสกับเจย์เจย์ไหมครับ'

'ยังไม่เห็นยัยเจย์เลยครับ' เธอก็ทำการส่ายหน้าให้เพราะตัวเธอก็ยังไม่เห็นเนื่องจากว่าเธอ ออกจากหอพักมาก่อนยัยเจย์สักพัก

'สงสัยน้องเจย์ยังไม่ตื่นแน่เลย แล้วพ่อเราล่ะเทมป์มาหรือยัง'

'ป๊ะป๊าบอกว่าจะมานะ แต่...ยังไม่เห็นเหมือนกัน'

'งั้นเราเอาไงดี'

"ถ้าแบบนั้นพวกเราไปซื้อของรอพวกพี่ๆกันก่อนดีไหมละ"

'งั้นไปซื้อของก่อนก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา'

จากนั้นพวกเราทั้งสี่ก็เดินออกห่างจากธนาคารกริงกอตส์ จนมาถึงข้างในตรอกไดแอกอนที่ตอนนี้ผู้คนไม่ได้เบาบางลงเลยแม้แต่น้อย

'งั้นเราแยกกันซื้อของกันดีกว่า ใครที่ซื้อเสร็จก่อนก็มารอต้องนี้แล้วกัน จะได้เดินไปหาพี่โรสพร้อมกัน'

'ครับ จะไปเลยไหม ?'

"ก็ไปเลยสิ" สิ้นเสียงตัวเธอก็เดินแยกกับนายขี้เก็กนั้นแล้วออกมาเดินคนเดียว ทั้งๆที่อุตสาห์ไปชวนเพื่อมาเดินซื้อของด้วยกันแท้ๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้เดินดูของแต่ละอย่างที่ต้องการจะซื้อได้ง่ายขึ้นโดยไม่มีคนบ่นละ
นะ และตอนนี้เธอได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายยาแผนโบราณ หรือร้านขายเครื่องยา ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปกลิ่นวัตถุดิบในการปรุงยาก็ตีเข้าหน้าเธอย่างจัง 'เอาละสิ่งของที่เราจะซื้อก็มีตาชั่งกับรากเดซี่ทั้งหมด 50 เกล รีบซื้อแล้วออกไปหาทุกคนดีกว่า' ไม่ว่าเปล่าเธอก็รีบเดินไปหยิบของที่เธอหมายตาไว้ทันที หลังซื้อเสร็จก็เดินออกมาแล้วตรงไปยัง หน้าธนาคารที่เดิมที่เธอและคนอื่นๆเดินแยกออกมา ก่อนจะพบกับคุณวินเซนต์ เทมป์ แต่เอ๊ะสายตาเธอดันไปเห็นบุคคลที่เธอรอมาตลอด

"พี่โรส! ทางนี้ๆเดินมาเร็วพี่โรสสสส"

'เสียงดังนะโนอา สวัสดีเทมป์ ริค และวินด้วยนะ ไม่เจอกันนานเลย'

'สวัสดีครับพี่โรส'

'สวัสดีครับพี่โรส วินไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยครับ'

'สวัสดีครับอาโรส หวัดดีครับป๊าาา' น้ำตาเธอจะไหลในที่สุดทุกคนก็มากันครบกันสักที 'แต่เอ๊ะจะว่าไปเหมือนเรานัดทุกคนมางานรวมญาติเลย' เธอหัวเราะในใจเมื่อเธอมองภาพตรงหน้ามันช่างเหมือนกับที่เธอคิดเสียจริง จนเวลาผ่านไปไม่นานพี่โรสกับคุณอลิชาก็ขอตัวออกไปซื้อของกันก่อน ส่วนตัวเธอในตอนนี้ก็มียัยเพื่อนสาวและเพื่อนคนอื่นอีก 3 คนยืนเก็กกันอยู่

'โตอา พาน้องเจย์ไปซื้อ แผนที่ดวงจันทร์หน่อยยยยย ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอะะ'

"โห้ว ไม่เอาอ่ะไม่อยากเดินแล้ว"

'ขี้บ่นจังเลยอะ พาไปหน่อยยยยยยยยย'

"เฮ้อ ก็ได้ๆแต่ขอรออยู่หน้าร้านละกันนะ" ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยอยากเดินไปสักแค่ไหนแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็โดนยัยตัวเล็กลากแขนเดิน
ไปยังสถานที่แล้วเรียบร้อย และเธอกับเพื่อนอีกสามคนก็ได้ทำการยืนรออยู่หน้าร้านอย่างใจเย็น

[Elwynn Bryze Spe...]

▔▔▔▔▔▔

Mission 1
ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์

ภายในร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์ยังคงสภาพเดิม ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรจากที่เอลวินเคยมาเมื่อสองปีก่อน ส่วนใหญ่เสื้อผ้าที่ถูกแขวนโชว์บนหุ่นก็เป็นเสื้อคลุมประจำบ้านทั้งสี่ ของโรงเรียนฮอกวอตส์ รวมไปถึงเน็คไทด์และผ้าพันคอของแต่ละบ้าน ก็ถูกนำมาวางโชว์เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เพื่อให้เหล่านักเรียนทุกชั้นปีสามารถหยิบไปลองใส่ได้ตามต้องการ แต่ถึงกระนั้นเครื่องแต่งกายเหล่านี้ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทายาทลำดับที่สิบสองคนนี้ต้องการ

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ที่โซนเครื่องประดับ ก่อนจะบรรจงมือหยิบเครื่องประดับที่มีสัญลักษณ์ของเครื่องรางยมทูตขึ้นมาลองสวมทับไป
บนคอ เมื่อส่องกระจกดูก็พบว่าสร้อยคอชิ้นนี้เหมาะกับตนมาก แต่ราคามันสูงเกินกว่างบที่เขามีในตอนนี้ เอลวินจึงวางของชิ้นนั้นลง และเปลี่ยนไปลองชุดผ้าลายสก็อตสีฟ้าอ่อน ปักโลโก้นกอินทรีบริเวณหน้าอกด้านซ้ายอันเป็นสัญลักษณ์ของบ้านเรเวนคลอ ที่เป็นคอลเล็คชั่นใหม่แทน เก่อนจะตัดสินใจซื้อชุดนักเรียนชายลายสก็อต บ้านเรเวนคลอ มาในราคา 50 เกลเลียน ซึ่งสำหรับตัวเขาแล้วราคาที่ทางร้านตั้งก็สมเหตุสมผลกับสินค้าที่ได้

หลังจากที่ชำระค่าสินค้าที่ต้องการเสร็จเรียบร้อย เด็กชายจึงเดินออกมาจากร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้นส์ เพื่อเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์สเปนเซอร์


#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer