FRIEND, เรื่องสั้น : ดราม่า ตัวเลือก

[Albidus]

ในชีวิตของคุณ เคยมี"เพื่อน"แบบไหนบ้าง

แล้ว"เพื่อน"ของคุณจะเหมือน"เพื่อน"ของเธอคนนี้หรือเปล่า

เพื่อน..ที่ไม่เคยได้รู้จัก

เพื่อน..ที่ไม่เคยยินเสียงกัน

เพื่อน..ที่ไม่เคยมองเห็นกัน

แต่สัมผัสได้ว่า..มี



สวัสดีครับทุกท่านผู้ใจดีที่กดเข้ามาอ่าน หรือจะแค่ผ่านมาเฉยๆ...
นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกกับการลงฟิคในฮอกวอตส์ไทยและเป็นการประกวดฟิคชั่นครั้งแรก
จริงๆ แล้วตั้งใจจะเขียนเป็นเรื่องยาว แต่เวลาที่ไม่ค่อยจะมี บวกกับความขยัน(?)ที่มีมากจนเกินเหตุ
ทำให้ไม่สามารถกลั่นเรื่องยาวออกมาได้ทันเวลาแน่นอน จึงต้องหันมาพึ่งของเก่าที่เคยเขียนไว้
นำมาขัดเกลาใหม่จนกลายเป็นเรื่องสั้นที่นำมาให้ทุกท่านได้อ่านกัน
ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้รับการตอบรับที่เป็นประโยชน์จากทุกท่าน
และขอน้อมรับทุกคำติชมเพื่อนำมาปรับใช้ต่อไปครับ

- AVIVN -

[Albidus]

หมวด : เรื่องสั้น , ประเภท : ดราม่า
-----------------------------------------

.....ตึก ตึก ตึก...

.....เสียงรองเท้ากระทบพื้นถนนดังไปทั่วบริเวณที่เงียบสนิท สองมือกอดกระเป๋าแน่น เหงื่อชื้นที่หน้าผากทั้งๆที่อากาศในวันนี้ค่อนข้างเย็น
สองขาเร่งความเร็วให้มากขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีใครที่กำลังตามมา

.....‘อีกนิดเดียวลิน อีกนิดเดียว’ เด็กสาวคิดในใจขณะที่กำลังสาวเท้าเดินไปข้างหน้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

.....“ไม่น่าเพลินเลย รถหมดจนได้”

.....เธอบ่นตัวเองเบาๆ นั่นก็เพราะมัวแต่ฉลองกับเพื่อนจนลืมเวลา ทำให้ต้องเดินเท้ากลับบ้านในเวลาดึกดื่นแบบนี้ ถึงแม้เพื่อนของเธอจะอาสาขับรถมาส่ง
แต่สาวเจ้าก็ปฏิเสธไปตามนิสัยที่ขี้เกรงใจของตัวเอง

.....แล้วเธอก็ยิ้มกริ่มเมื่อข้างหน้าคือทางเข้าบ้าน เพียงแค่เข้าซอยนั้นไปเธอก็จะสบายใจและไม่ต้องเดินคนเดียว เพราะเขาคงมารอเธอแล้ว เฉกเช่นทุกวัน


.....ดวงตาคมมองไปยังร่างของเด็กสาวที่ด้านหลังของเธอมีผู้ชายท่าทางไม่ดีคนหนึ่งกำลังเดินตามมา แม้ในใจจะนึกเป็นห่วงกลัวเธอจะเป็นอันตราย
แต่เขาไม่สามารถออกไปให้ความช่วยเหลือเธอได้ถ้าหากเธอไม่เดินมาที่นี่ ก็ได้แต่ภาวนาให้เธอเดินมาถึงให้เร็วก่อนที่ใครจะทำอันตรายแก่เธอ

.....ใกล้เข้ามาแล้ว เอาล่ะ ถึงเวลาของผู้พิทักษ์จำเป็นอย่างเขาเสียที ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะก้าวเดินออกไปเมื่อหญิงสาวมาถึง
หันไปยิ้มกว้างให้ผู้ชายที่เดินตามเธอมา แน่นอน... ใครเห็น ก็ต้องรีบหนี

.....“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มและขอบคุณ

.....ไม่มีการตอบรับใดๆ มีแต่ความเงียบที่แสนจะอบอุ่นในหัวใจและความรู้สึกที่ว่าเขาเดินอยู่ข้างๆ และกุมมือเธอไว้

.....“วันนี้ลินฉลองกับเพื่อนเพลินไปหน่อย ขอโทษที่ให้รอนะคะ”

.....“ไม่เป็นไร แต่ทำไมเธอถึงไม่ให้เพื่อนมาส่งล่ะ มันดึกแล้วนะ” ร่างสูงอดที่จะดุคนข้างๆ ไม่ได้
ถึงแม้จะรู้ดีว่าหญิงสาวไม่มีวันที่จะได้ยินเสียงของเขา แต่เขาก็ยังจะพูดคุยกับเธอเสมอ

.....“วันนี้โจเซฟโดนเจนเอาคืนด้วยล่ะ ก็หมอนั่นเล่นแกล้งเจนไม่หยุดหย่อน โดนซะบ้าง สมน้ำหน้าชะมัด ฮะ ฮะ ฮะ”

.....“เพื่อนเธอแต่ละคนแสบจริงๆ เธอเองก็เหมือนกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

.....เธอยังคงเล่าเรื่องที่พบเจอมาในวันนี้ให้เขาฟัง ชายหนุ่มอดหัวเราะในวีรกรรมของเพื่อนเธอไม่ได้ ‘แสบทั้งกลุ่ม’ และมีบ้างที่เขาเองก็พูดโต้ตอบเธอ

.....เพียงแต่ว่า เธอ..ไม่ได้ยิน

.....ระยะทางของถนนมันยังยาวเท่าเดิม เพียงแต่ในวันนี้ทั้งคู่เดินให้ช้าลงจนมดแซงเพื่อที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด

.....เสียงที่เงียบไปทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองเธอ ที่ตอนนี้ตกอยู่ในความทรงจำเมื่อ 3 ปีก่อน


.....ลิโอน่า แคลร์ หรือ ลิน นักเรียนไฮสคูลปีสุดท้ายของโรงเรียนแห่งหนึ่งในเมือง Varde ประเทศเดนมาร์ก เธอเกิดและโตที่อเมริกา แต่ด้วยความที่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเธอจึงมาเรียนไฮสคูลที่นี่ เธออาศัยอยู่กับครอบครัวของน้าสาวในบ้านหลังเล็กแต่อบอุ่น แม้บ้านกับโรงเรียนจะห่างกันค่อนข้างไกลแต่การเดินทางถือว่าสะดวกสบาย เธอทำงานพิเศษที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งทำให้เธอต้องกลับบ้านมืดๆค่ำๆ เป็นประจำ


.....และด้วยเหตุผลนี้ จึงทำให้ลิโอน่าได้มีเพื่อนใหม่
.....เพื่อน ที่ใครๆ ก็คงไม่คาดคิด
.....เพื่อน ที่ใครๆ ก็คงไม่อยากมี

.

.

.

[Albidus]

.
.
.

.....ลูเซียโน สเวน วิญญาณหนุ่มรูปหล่อผู้ที่อยู่ที่นี่มานานแล้ว นานแค่ไหนก็ไม่อาจจะจำได้แต่มันก็นานพอที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของที่นี่ เขาใช้เวลาในทุกๆ วันหมดไปกับการยืนมองผู้คนสัญจรไปมา บางวันก็จะมีวิญญาณตนอื่นแวะเข้ามาคุยทักทายบ้าง หรือบางทีก็จะมีการแสดงโชว์จับวิญญาณไปพิพากษาโดยยมทูตชุดดำ

.....มันก็..เป็นอะไรที่น่าเบื่อ

.....เขาเคยสงสัยว่าทำไมตัวเองไปไหนไกลๆ แบบวิญญาณบางตนไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบเหมือนกัน สงสัยจนเลิกสงสัยจนกลับมาสงสัยใหม่
ก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ปลง!

.....แต่แล้วก็ดูเหมือนโลกวิญญาณของเขามันจะเปลี่ยนไป จากความน่าเบื่อที่ไร้จุดหมายกลับกลายเป็นว่ามีใครบางคนมาทำให้เขาสัมผัส
กับสิ่งที่เรียกว่า “ความสุข” ได้อีกครั้ง


.....3 years ago

.....“เห้ย! พ้นถนนใหญ่แล้วเว้ย รีบๆ เดินก่อนนังเด็กนั่นจะถึงบ้าน”

.....น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเรียกให้สายตาคู่หนึ่งต้องเหลียวไปมอง ผู้ชายสามคนเดินด้วยความเร็วจนเกือบจะเป็นการวิ่งเหยาะ จากคำพูดเมื่อครู่บวกกับท่าทางที่ไม่น่าไว้วางใจทำให้รู้ได้ว่าคนพวกนี้ไม่ประสงค์ดีแน่ๆ ดวงตาคมมองตามชายทั้งสามที่เดินผ่านไปโดยไม่รู้เลยว่ามี”ใคร”กำลังยืนอยู่ตรงนั้น

.....จนได้เห็น...

.....เด็กสาวคนนั้น

.....เด็กสาว high school ปี 1

.....เด็กสาวที่เขามักจะเห็นเธอเดินผ่านไปมาทุกวัน

.....เด็กสาวผู้มีรอยยิ้มที่สดใสคนนั้น


.....ลูเซียโนรู้ดีว่าตัวเองช่วยอะไรเด็กสาวคนนี้ไม่ได้ถ้าหากมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดหรือหัวใจสั่งมา เขาก็ตัดสินใจที่จะเดินตามไปและชั่วพริบตาขณะที่ชายฉกรรจ์กำลังยื่นมือไปเพื่อคว้าแขนเธอ เขาก็ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าคนพวกนั้นเสียแล้ว ท่าทางที่ดูตื่นกลัวของทั้งสามคนทำให้วิญญาณหนุ่มแปลกใจและไม่เข้าใจ

.....สามคนนี้เห็นเขาอย่างนั้นหรือ มันเป็นไปได้อย่างไรกันในเมื่อเขาปรากฏตัวให้ใครเห็นไม่ได้ ไม่แม้แต่จะทำให้ใครได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา แต่ทำไม... ช่างเถอะ! แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าพวกนี้เห็นเขา ก็มีทางช่วยเด็กสาวแล้วล่ะนะ

.....“คิดจะทำอะไรงั้นเหรอ” เค้นเสียงที่คิดว่าดูเยือกเย็นที่สุดพร้อมกับการแสยะยิ้มหล่อที่คงจะหล่อมากเป็นพิเศษ ถึงได้วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงร้องโวยวายไปแบบนั้น

.....ยืนมองตามพวกนั้นไปจนลับสายตาถึงได้หันไปหาคนที่เขาช่วยไว้เมื่อครู่ เธอมีสีหน้า งงๆ ที่ทำเอาวิญญาณหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ ถ้าเขายังมีชีวิตสาบานได้เลยว่าเขาต้องใจเต้นแรงมากแน่ๆ เพราะเธอ..น่ารักเป็นบ้า

.....แม้จะสงสัยว่ากลุ่มคนที่เดิมตามเธอมาเมื่อกี้เป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงได้วิ่งหนีอย่างกับโดนผีหลอกแบบนั้นแต่เด็กสาวก็ไม่ใส่ใจนัก ไปก็ดีแล้วเธอจะได้ไม่ต้องระแวงอะไรอีก รีบกลับให้ถึงบ้านจะดีกว่า


.....น่าแปลก ที่เมื่อเริ่มออกเดินอีกครั้ง ลิโอน่ากลับรู้สึกเหมือนว่ามีใครกำลังเดินข้างๆ ทั้งที่ไม่มีใคร

.....น่าแปลก ที่เธอควรจะรู้สึกกลัวแต่กลับรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างน่าประหลาด

.....น่าแปลกจริงๆ


.....นับตั้งแต่นั้นทุกครั้งที่ลิโอน่าเดินเข้าตรอกนี้มาไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ลูเซียโน่จะคอยเดินเป็นเพื่อนเธอเสมอ แม้ไม่เห็นและสัมผัสอะไรไม่ได้เลยนอกจากความอบอุ่นในหัวใจแต่เด็กสาวก็มั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง มีใครเดินกับเธอจริงๆ

.....จากการเดินเงียบๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นการพูดคุยโดยการเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้ใครที่เดินเคียงข้างกันได้ฟัง แน่นอนว่าถ้ามีคนมาเห็นต้องคิดว่าเธอเป็นบ้าแน่ๆ ที่เดินพูดคนเดียวแบบนี้ เธอจึงต้องใส่ small talk เอาไว้เพื่อให้ดูเหมือนเป็นการคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ฉลาดใช่ไหมล่ะ

.....ดั่งการพูดกับอากาศ เมื่อไม่มีเสียงใดๆ ตอบรับการพูดของเธอ แต่เด็กสาวก็ไม่สนใจเพราะเธอรู้ดีกว่าใครว่าอีกฝ่ายกำลังคุยกับเธอ
แม้เธอไม่อาจได้ยินเสียงนั้นก็ตามที

.....แววตา การพูดคุยและรอยยิ้มที่ทำเอาวิญญาณตนนี้ถึงกับเพ้อไปหลายหน เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเธอมีความสุขกับการมีเพื่อนใหม่ และเช่นเดียวกันกับชายหนุ่ม..เขาเองก็มีความสุขกับการมีเพื่อนใหม่คนนี้เช่นกัน


.....จากวันเปลี่ยนเป็นเดือน จากเดือนเปลี่ยนเป็นปี จนกระทั่งตอนนี้ก็เกือบๆ 3 ปีแล้ว

.....3 ปี ที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน มนุษย์กับวิญญาณ


.....ต่อให้จะเดินช้ายังไงสุดท้ายก็ถึงที่หมายอยู่ดี ลิโอน่าหยุดยืนหน้าบ้านที่มีเพียงแสงไฟจากถนนส่องให้ความสว่างเท่านั้น คืนนี้เงียบและวังเวงกว่าปกติ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะรู้สึกกลัวกับบรรยากาศแบบนี้แต่เด็กสาวกลับรู้สึกยินดีเพราะคงไม่มีใครนึกอยากจะออกมาเดินเล่นเป็นแน่แท้ เธอจะได้อยู่กับเขาให้นานอีกนิด

.....“พรุ่งนี้ลินต้องเดินทางแล้ว คุณจะไปส่งลินไหมคะ”

.....“ฉันจะยืนรอส่งเธอที่ตรงนั้น ตรงที่ฉันพบกับเธอรั้งแรก”

.....“ไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าที่ลินจะได้กลับมาที่นี่อีก หรืออาจไม่ได้กลับมาเลยก็ได้ ขอแค่ครั้งเดียว ให้ลินได้เห็นคุณไม่ได้เหรอคะ แค่เสียงก็ยังดี ให้ลินได้มั่นใจว่าตลอด 3 ปี ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริงๆ”

.....“ฉันทำมันไม้ได้ลิน ฉันเคยพยายามแล้ว ฉันเองก็อยากให้เธอได้ยินเสียง อยากให้เธอได้เห็นฉัน แต่ฉันทำมันไม่ได้”

.....คำถามที่มีคำตอบ หากแต่คนถามกลับไม่มีโอกาสได้ยินมัน เสียงสั่นเครือที่เปล่งออกมาบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกแบบไหน ความปรารถนาของเด็กสาวคนหนึ่งที่เฝ้าวิงวอนมันไม่มีวันเป็นจริง แม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของทั้งสอง พระเจ้าก็มิอาจเห็นใจ

.....หนึ่งคนพยายามกลั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลริน หนึ่งดวงวิญญาณรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอจนหายใจไม่ออกทั้งๆ ที่ไม่มีลมหายใจ

.....ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุม ปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปตามหน้าที่ของมัน ลูเซียโน่ยืนมองหน้าเด็กสาวผู้ที่ยกให้เขาเป็นเพื่อน เพื่อนที่เขารู้สึกมากกว่าเพื่อน และเธอเองก็รู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อนเช่นกัน

.....สัมผัสอันเบาบางที่กำลังลูบไล้ตามเรือนผมและความรู้สึกที่เหมือนถูกกุมมือทำเอาน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ต้องไหลริน

.....เพียงแค่คิดว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจแบบนี้แล้วก็ยิ่งใจหาย

.....“ลาก่อนนะคะคุณ”

.....ถึงเวลาที่ต้องเข้าบ้านแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดประตูมือที่จับลูกบิดไว้ก็ต้องชะงักเมื่อมีกระดาษแผ่นหนึ่งหล่นลงตรงหน้า ก้มลงหยิบขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา วินาทีที่ได้เห็นตัวหนังสือนั่นก็ดูเหมือนว่าน้ำตาจะหลั่งไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิม

.....Luciano Sven

--------------------------------------------------------------------------------------

.....“ลาก่อนลิน”

.....พูดเบาๆ เมื่อรถที่เด็กสาวนั้นแล่นผ่านไป ทำได้เพียงยืนมองจนลับสายตา สองขาทรุดลงคุกเข่าร้องไห้ ทั้งๆ ที่ไม่มีน้ำตา แต่เขากำลังร้องไห้

.....ใครว่าวิญญาณไร้ความรู้สึก มันไม่จริงเลยสักนิด

.....ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว เด็กสาวที่ชอบกลับบ้านค่ำๆ ให้เขาต้องคอยเป็นห่วง

.....ไม่มีอีกแล้วใครที่จะมาคอยเล่าเรื่องสนุกๆ ให้เขาฟัง

.....ไม่มีอีกแล้วเจ้าของรอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกวิญญาณของเขาไม่น่าเบื่อ

.....ชีวิตของเขาคงกลับไปเป็นเหมือนเก่าก่อนที่จะเจอกับเธอ เพื่อรอเวลา...ที่เขาจะต้องออกเดินทางไปยังที่ที่เป็นนิจนิรันดร์

- END -

[Isabell]

เนื้อเรื่องสนุกนะค่ะพี่อัลบี้ เพื่อนนั้นมีหลากหลาย แต่จะหาเพื่อนแท้นั้น ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก พยายามต่อไปนะ เบลจะคอยเป็นกำลังใจให้และจะรอติดตามผลงานของพี่อัลบี้นะค่ะ

[Alice Kyteler]

" ต่อให้จะเดินช้ายังไงสุดท้ายก็ถึงที่หมายอยู่ดี " ชอบประโยคนี้ค่ะ