โรงเรียนเวทย์มนตร์ฮอกวอตส์ไทยแห่งเรยานอส, กิจกรรม 3 ปีฮอกวอตส์ไทย : ฟิคชั่นฮอกวอตส์ไทยสุขสันต์ ตัวเลือก

[`Enferz_]

สั้นไปรึ ยาวโคตรอ่ะ หรือเพราะมันติดๆกัน อ่านยากไปหน่อยนะ ตาลายอ่ะTwT ภาษาดี แต่มันติดกันเป็นพรืด อ่านละปวดตาT T

[fayriona]

มี้ดองสองอาทิตย์ล้ะน้ะ - w- เค็มไปไหนฮ้่ะ ?

[Princess'Oil]

บทที่ 7
คำชวน50%

.......... "เมื่อเจ้าพวกนี้ไม่ได้ผล เจ้าก็ต้องเจอกับข้า เบสท์ ทรีมิท ผู้ที่จะมาล้างแค้นพวกเจ้า !!"
..........'เบสท์ ทรีมิท' หากเป็นคนทั่วไปได้ยินชื่อนี้ อาจแค่สงสัยเพราะไม่รู้จัก แต่ทว่าสำหรับคนที่อยู่ตรงนี้แล้ว ต่างรู้เป็นอย่างดีว่า หญิงสาวผู้มีดวงตาสีโลหิตเช่นนี้ คือหนึ่งในราชวงศ์ผู้ร่วมก่อตั้งดินแดน ซึ่งราชวงศ์ 'ทรีมิท' ได้สูญสลายไป ก่อนที่จะสถาปนาอาณาจักรเสียอีก
ยังไม่ทันที่ใครจะเอ่ยอะไร ท่ามกลางความตกตะลึงนั้นเองเธอผู้ที่อ้างว่าตัวเองคือคนของตระกูลทรีมิทสาวเท้าเข้าม
า มือขวาของเธอ ยกขึ้นเหนือศีรษะ พลันก็ปรากฏเป็นแสงสีแดงจุดเล็ก ๆ ที่ฝ่ามือ แต่ก่อนที่เธอจะทำอะไร ปิ่งก็พลันได้สติเป็นคนแรก จับข้อมือนิคอย่างแผ่วเบาทว่ามั่นคง ก่อนตะโกนให้ทุกคนรู้สึกตัว
.........."วิ่งกลับหอเดี๋ยวนี้ทุกคน !"ทุกคนก็พลันออกจากภวังค์ วิ่งหน้าตั้งออกมาทางประตูเดิม หญิงที่มีตาสีแดงโลหิต ยังไม่ทันได้ปล่อยพลัง สมาธิก็แตกซ่านกระเซ็นเพราะโดนทำลายด้วยเสียงของปิ่ง เมื่อสมาธิแตกลง ประตูที่ฉาบด้วยเวทมนตร์ก็พลันเสื่อมสลาย โตะเปิดออกอย่างรวดเร็ว วิ่งนำทุกคนออกไป และเมื่อออกมาครบ ตั้มก็เป็นคนปิดประตู และวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต โดยไม่ได้สังเกตว่า มีคน ๆ หนึ่งแอบเปิดประตูและเข้าไปภายในตามลำพังอย่างไม่เกรงกลัว

.........."แฮ่ก ๆ"เสียงหอบหายใจของทุกคนดังประสานกัน ตัวต้นเรื่องอย่างนิคไม่มีทีท่าสำนึกผิดในดวงตาสีรัตติกาล มีเพียงแววตาสนุกสนานขี้เล่นเท่านั้น ส่วนคนอื่น ๆ ก็ตัดสินใจแยกย้ายกันเข้านอนในคืนนี้ โดยตั้มและฟิล์มไม่ลืมที่จะส่งสายตาอาฆาตมาให้นิค ซึ่งนิคก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด
.........."นี่แน่นิค ! ทำเอาฉันเกือบตาย ถ้าพี่ปิ่งช่วยไว้ไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้นหือ !"ผู้ที่มาจากทางใต้มะเหงกใส่ศีรษะของนิคเบา ๆ ทำให้นิคส่งสายตาเขียวปั้ดไปให้ แต่ฟิล์มก็ไม่ได้สนใจ ทั้งตั้มยังหันมาเออออกับฟิล์ม ทำให้นิคคงจะบั่นศีรษะสองคนนั้นไปแล้ว หากไม่ได้โตะฉุดมือให้นั่งลงทานอาหารเช้าเหมือนเดิม
.........."ไม่ต้องมาฉุดไว้เลยโตะ ก็ฉันบอกแล้วว่าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป อยากตามไปกันเองนั่นแหละ ฉันไม่ผิดสักหน่อย ใช่ไหมคะ พี่ปิ่ง" ต้นประโยคเหมือนท่านหญิงจะพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น แต่ท้ายประโยคก็หันมาอ้อนพี่ชายคนโต ทั้งลีลาการอ้อน การซบศีรษะทุย ๆ ลงที่บ่ากว้าง สายตาอ้อนวอน น้ำเสียงน่ารัก ๆ ชวนฝันนั่นอีกละ ทำให้โตะนึกอิจฉาท่านชายแห่งเอนอสอยู่เนือง ๆ บูมแทบจะเห็นไฟริษยาลุกขึ้นมาในนัยน์ตาของเขาเลยทีเดียว พี่ชายคนรองผู้ซึ่งหวงน้องสาวไม่แพ้พี่ชายคนโต จึงกระแอมเบา ๆ ทำให้นิครู้สึกตัวว่า หลานชายมหาเสนาได้จับต้นแขนเธออยู่ รีบสะบัดออกอย่างรวดเร็ว แล้วซบหน้าลงบนบ่าพี่ชาย ซึ่งเธอรู้ได้ด้วยตัวเองว่า มันคงเดือดเหมือนมะเขือเทศไปแล้วแน่ ๆ
..........เสียงรุ่นพี่ปีสามดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้น้อง ๆ ที่กำลังรับประทานอาหารบนโต๊ะ หันไปมอง ก็พบว่า 'แก้ม' รุ่นพี่ที่มีชื่อเสียงจากการเล่นควิดดิช กำลังมองมาที่พวกเขาอย่างประเมินก่อนหันไปพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนของเธอ
.........."ไม่ได้หรอก พวกนี้ยังเด็กไป ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะลำบาก"สิ่งที่รุ่นพี่สาวพูด ทำให้รุ่นน้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และแก้มก็เดินจากไป
.........."อ้อ ! ใช่หลังจากการไปฮอกส์มี้ดครั้งหน้า เราจะมีการแข่งควิดดิชนี่นา สงสัยพี่เขาจะมาคนแข่งละมั้ง จากที่พี่เขาพูดน่ะนะ"ทรายเอ่ยขึ้นอย่างคาดเดาแต่ไม่ใส่ใจ
.........."พี่เขาลืมไปรึเปล่าว่าควิดดิชน่ะ ให้ปีสองเล่น พวกเราเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่งเอง มีแต่พี่ปิ่งคนเดียวที่เล่นได้"ผู้ติดตามจากอนาสตาเซียอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างขบขัน หรือว่าพวกเธอจะหน้าแก่หรืออย่างไร ถึงมาด้อม ๆ มอง ๆ พวกเรา และดูเหมือนจะทาบทามไปเล่นควิดดิชอีกต่างหาก
.........."ปีหน้าฉันจะเล่นควิดดิชให้ได้เลย ควิดดิชคือความฝันของฉันมาตั้งนานแล้ว หลาย ๆ ครั้งที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟังว่า ท่านเล่นควิดดิชให้บ้านกริฟฟินดอร์จนเป็นที่หนึ่งสามสมัยซ้อนเชียวละ"เสียงของเท็ดดี้ เปี่ยมด้วยความชื่นชม แววตาสุกใสสวยงาม เปล่งประกายถึงความปรารถนาที่จะเล่นควิดดิช ความตั้งใจของเธอทำให้บูมยิ้มออกมาอย่างชื่นชม และเชื่อว่าสักวันหนึ่ง เท็ดดี้จะต้องเป็นผู้เล่นควิดดิชที่ดีอย่างแน่นอน
..........เพราะจะว่าไป ครอบครัวของเขาก็ล้วนแล้วแต่ชอบเล่นควิดดิชกันทั้งนั้น ปิดเทอมคราวก่อน ปิ่งก็เคยมาสอนขี่ไม้กวาดตามคำบังคับของนิค ทำให้เขาพลอยได้รับความรู้นี้ไปด้วย ไม่เพียงแต่การบินเท่านั้น วิชาต่าง ๆ ที่ปิ่งเคยเรียนก็ถูกถ่ายทอดให้น้องสาวจนสิ้น จึงไม่น่าแปลกใจหากปีนี้เขาและนิคจะสอบผ่านทุกวิชา
..........เอ่อ ... อาจจะยกเว้นวิชาปรุงยาละนะ
.........."ปิ่ง ไปเล่นควิดดิชให้ทีมเราหน่อยได้ไหม"คำพูดแกมชวนแกมสั่งแกมขอร้องดังขึ้นด้านหลังอีกครั้ง เมื่อหันไปก็พบกับแบงค์ ผู้ซึ่งมาชักชวนปิ่งไปเล่นควิดดิช ซึ่งแน่นอนว่าปิ่งไม่เคยปฏิเสธกิจกรรมดี ๆ แบบนี้ เขาพยักหน้าตกลงทันทีท่ามกลางสายตาชื่นชมของน้องสาว แบงค์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม บอกให้ปิ่งเดินตามไปประชุม และปิ่งก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย

[KaemmieZ Happy]

แปะ ปวดตาอ่า เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่าน ^^

[fayriona]

น้านนน ม่ามี้โดนตามทวงนิยายตลอด 555 ผลของการดองเค็มแบบหลายร้อยปี 555

[Princess'Oil]

บทที่ 7
คำชวน / เสนอตัว (50%)

..........บนโต๊ะทานอาหารเสียงยังคงจ้อกแจ้กจอแจ เสียงพูดคุยเรื่องปิ่งเข้าทีมควิดดิชยังคงเป็นหัวข้อสนทนาของพวกนิคมาหลายนาทีแล้ว ไม่นานนัก ปิ่งก็กลับมาที่โต๊ะด้วยสายตาหนักใจหน่อย ๆ ผู้เป็นน้องสาวสังเกตอะไรบางอย่างในดวงตาของพี่ชายได้จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
.........."เป็นอะไรรึเปล่าคะพี่ปิ่ง ?"ท่านหญิงตัวแสบแห่งเอนอสเอ่ยถามท่านชายใหญ่แห่งเอนอสด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเล็กน
้อย พี่ชายของเธอหันมาลูบศีรษะทุย ๆ อย่างแผ่วเบา
.........."พี่ต้องซ้อมควิดดิชไม่ได้ออกไปเที่ยวฮอกส์มี้ดกับพวกเธอแน่ ๆ "พี่ชายคนโตของท่านหญิงตัวแสบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย พอนิคได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปยิ้มกว้างให้พี่ชาย
.........."ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ ไม่มีพี่ปิ่ง แต่ก็มีพี่บูม เท็ด โบว์ ทราย โตะ ตั้ม แล้วก็ฟิล์ม ไปกับนิคด้วยนี่นา อีกอย่างนิคไม่ใช่เด็กสองขวบแล้วนะ ที่จะให้พี่คอยปกป้อง นิคดูแลตัวเองได้แล้วไม่ให้ใครมาทำอันตรายได้หรอก" ใครว่ากลัวคนจะมาทำร้ายเธอ กลัวเธอจะไปสร้างเรื่องให้ตามแก้ไขต่างหาก ใครที่กล้าทำอันตรายท่านหญิงตัวแสบคนนี้ คน ๆ นั้นคงดวงตกอย่างถึงที่สุดแหง ๆ เสียงของโตะนึกในใจอย่างนึกขัน พร้่อม ๆ กับที่มีเสียงของบูมเอ่ยทับซ้อนว่า
.........."ไม่ต้องห่วงครับพี่ปิ่ง ยังไงนิคก็น้องผมเหมือนกัน ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้องผมได้แน่ครับ"นี่ก็อีกคน ไม่ได้ดูน้องสาวตัวเองเลยว่าฝึกไปถึงขั้นไหน ไม่รวมเมื่ออาทิตย์ก่อนนะในวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แม่คุณโกยคะแนนให้กริฟฟินดอร์ไปถึง 150 คะแนนคนเดียวเต็ม ๆ ซึ่งเป็นผลจากการประลองกับเด็กสลิธีรินที่ชื่อ 'เจเจ' นั่นละ ฟิล์มบ่นในใจ
.........."ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ปิ่ง ทางเท็ด ทรายแล้วก็โบว์ก็เป็นเพื่อนนิคทั้งนั้นค่ะ"ท่านหญิงแสนหวานจากเอนอสพูดเสริมความมั่นใจให้ปิ่งอีกครั้ง ทั้งที่ในใจของเธอก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น ๆ เท่าไรนัก
.........."ได้ยินอย่างนี้แล้วก็ค่อยรู้สึกดีหน่อย ดูแลตัวเองดี ๆ นะ อีก 3 วันใช่ไหม ?"
.........."ใช่ค่ะ แล้วพี่ปิ่งได้เล่นตำแหน่งอะไรคะ ?"โบว์เอ่ยถามปิ่งด้วยความสนใจ
.........."พี่เล่นเป็นเชสเตอร์"
.......... หลังจากที่ปิ่งพูดจบ ทุกคนก็ต่างทำตาโตอย่างประหลาดใจ เพียงแวบเดียวพวกเธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นดีใจที่ท่านชายแห่งเอนอสได้รับหน้าที่จับลูก
ควัฟเฟิล แล้วขว้างใส่ในห่วงของทีมตรงข้าม ซึ่งเป็นตัวทำคะแนนให้ทีมได้เป็นอย่างดี ทุกคนต่างกล่าวเรื่องจิปาถะอย่างสรวลเสเฮฮา โดยไม่ได้ทันสังเกตเลยว่า มีสายตาจ้องมองพวกเธออยู่อย่างน่ากลัว !


..........หลังจากกลับจากฮอกส์มี้ด เหล่านักเรียนที่ได้ออกไปเปิดโลกกว้างภายนอก ดูมีสีหน้าแช่มชื่นยินดีขึ้น และได้ของติดมือจากร้าน 'เกมกลวีสลีย์' มาเล็ก ๆ น้อย ๆ ยกเว้นเพียงโตะ ที่เห็นว่ามันเป็นของสิ้นเปลือง และไปแต่ร้านขายอาวุธจำพวกไม้กายสิทธิ์ หอก แส้ ดาบ และหยุดอยู่ที่มีดสั้นนานมาก นานจนนิคคิดว่าเขาจะทำมีดสั้นท้องหรือเปล่า
..........ภายในการเที่ยวฮอกส์มี้ดครั้งนี้ เธอได้ปะทะคารมกับเด็กสลิธีรินที่ยังคงไม่พอใจการแข่งขันระหว่างเธอกับเจเจเมื่อคราว
ก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอทำผิดกติกา แต่ท่านหญิงแห่งเอนอสก็ไม่ได้สนใจ ซ้ำยังอ้างว่า
.......... 'ก็ศาสตราจารย์มู้ดดี้ไม่ได้บังคับนี่นาว่าให้ใช้อาวุธอะไร เจเจก็แค่ไม่ยอมใช้อาวุธที่ถนัดต่อสู้เท่านั้นเอง' อาวุธถนัดของเจเจที่เธอว่าก็คือ แส้นั่นเอง เจเจเป็นคนจากอนาสตาเซียจึงเชี่ยวชาญเรื่องแส้ ส่วนเธอมาจากเอนอสเชียวชาญเรื่องดาบ เป็นที่รู้กันดีว่า ดาบกับแส้ปะทะกันยังไงแส้ก็ไม่ชนะ เจเจจึงเปลี่ยนมาใช้ไม้กายสิทธิ์ โดยศาสตราจารย์มู้ดดี้ให้ตัวช่วยเป็นเด็กสลิธีรินอีก 2 คนคือ 'เจิด' และ 'กาย' แต่ก็ไม่ได้ทำให้ท่านหญิงจากเอนอสเกรงกลัวแต่อย่างใด กลับทำให้นึกสนุกอีกด้วย ผลปรากฏออกมาว่าเธอเป็นผู้ชนะ จึงทำให้เด็กสลิธีรินไม่ชอบที่เธอกวาดคะแนนไปถึง 150 คะแนนให้แก่บ้านกริฟฟินดอร์
.........."ได้ยินมาว่า ซีกเกอร์กับเชสเตอร์ของกริฟฟินดอร์ล้มป่วย และไม่น่าจะหายทันวันแข่งแน่ ๆ" ท่านชายจากดินแดนตะวันตกทำหน้าที่เป็นสายข่าวมาบอกกับเพื่อน ๆ ขณะที่ทำการบ้านวิชาอักษรรูนโบราณอย่างขะมักเขม้น ซึ่งเรื่องน่าตกใจนี้สร้างความแปลกกใจให้พวกเขา นิคซึ่งเพิ่งละสายตาจากการบ้านมหาโหด และหันมาถามคนคาบข่าวอีกครั้ง
.........."แน่ใจเหรอตั้ม"
.........."ตอนฉันเดินผ่านห้องโถงกลางก็เห็นศาสตราจารย์ประชุมเรื่องนี้กันอยู่"
.........."แย่ละสิคะ การแข่งก็จะมีขึ้นอีก 2 วันแล้วด้วย จะไปหาใครมาเล่นแทน ถ้าหาก 2 คนนั้นล้มป่วยจริง ๆ" ท่านหญิงแสนหวานแห่งอนาสตาเซียรู้สึกเหนื่อยใจ ถ้าหากหาคนมาเล่นไม่ทัน บ้านกริฟฟินดอร์ของเธอต้องชวดแชมป์ปีนี้แน่ ๆ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นสลิธีรินด้วยละก็ เธอไม่อยากให้แพ้เลย เพราะการแข่งควิดดิชนั้น เปรียบเสมือนกับการลงเล่นด้วยศักดิ์ศรีของบ้านเลยทีเดียว
.........."จะเป็นห่วงไปทำไม นิคนี่ไง พอจะมีทักษะพื้นฐานที่พี่ปิ่งเคยสอน ฉันเล่นด้ เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับพี่ปิ่งเอง"ท่านหญิงตัวแสบไม่ยอมน้อยหน้า เสนอตัวจะเล่นเป็นตัวสำรองให้ ดูเหมือนพี่ชายคนรองอย่างบูมจะไม่ได้คัดค้านอะไร คงจะเป็นเพราะเคยเห็นความสามารถของเจ้าตัวมาแล้ว แต่ถึงกระนั้น เมื่อนิคถลาวิ่งออกไปเพื่อที่จะไปหาปิ่ง ทุก ๆ คน ก็เดินตามไปกันทั้งหมด ซึ่งทำให้ห้องนั่งเล่นที่ถูกแปรสภาพเป็นห้องทำการบ้านเงียบลงทันทีเมื่อปราศจากพวกเข
าและเธอ ....


** ปล. ตอนนี้อาจรั่ว ๆ ล้มเล็กน้อย ไม่ว่ากันเนอะ ^^/

[GiftyTeen]

ดูน่าสนุกนะ
อยากอ่านแบบเต็มๆอ่ะ

[DuMp]

ตัง ๆ ๆๆๆ ๆๆๆๆ ๆๆ

[Princess'Oil]

บทที่ 8
การต่อสู้ในสนามควิดดิช

.......... ในห้องเก็บตัว ท่านหญิงแห่งเอนอสเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง พลางถูมือตัวเองเพื่อระงับอาการตื่นเต้นโดยรอบ ๆ ตัวเธอ มีเหล่านักกีฬาควิดดิชเตรียมตัวลงแข่ง ผ้าคลุมสีแดงถูกพาดไว้ที่หลัง สัญลักษณ์สิงโตที่น่าเกรงขามถูกปักอยู่บนเสื้อคลุม ไม้กวาดนิมโบลต์2000 ที่สั่นไหวราวกับรอเวลาใช้งาน
..........หลังจากวันนั้นที่นิคได้ไปคุยกับปิ่ง อาจารย์ทั้งหลายเห็นสมควรที่จะหาตัวเล่นแทนโดยอนุโลมเรื่องกฏไป แต่ทว่าตำแหน่งที่ยังขาดคือซีกเกอร์ ทำให้ผู้รับภาระนั้นคือโตะ ผู้ซึ่งได้เคยแสดงศักยภาพถึงความรวดเร็ว ว่องไว และมีไหวพริบปฏิภาณ ตำแหน่งนี้จึงเหมาะสมกับเขาโดยปริยาย ซึ่งเขาก็ไม่ได้แสดงอาการท่าทางไม่พอใจแต่อย่างใด ซ้ำยังมีสีหน้าพึงใจเล็กน้อย
..........การแข่งขันควิดดิชจะมีขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ผู้เล่นทุกคนต่างเตรียมพร้อมที่จะออก บ้างก็นึกถึงพ่อแม่ บ้างก็สวดมนต์ขอพร บ้างก็ถึงกับไหว้ไม้กวาดอย่างที่นิคกำลังทำ ซึ่งสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคนในทีม ทำให้ผู้เล่นมีความผ่อนคลายจากอาการเกร็งไปได้มาก
.........."นิคสู้ ๆ นะ พี่เชื่อว่าน้องจะต้องทำได้"พี่ชายคนโตที่แสนดีหันมาลูบหัวน้องสาวและดึงมาไว้ในอ้อมอก และนิคก็ผละออกยิ้มให้พี่ชายด้วยความร่าเริงสดใส ส่วนโตะไม่ได้พูดอะไร แค่เดินมาตบบ่าเบา ๆ พร้อมพูดว่า "ขอให้โชคดีนะ" ก็ทำให้ผู้เป็นพี่ชายถึงกับตาลุกเป็นไฟ
..........เสียงของมาดามฮูซเป็นสัญญาณให้นักกีฬาควิดดิชทุกคนขึ้นบินบนไม้กวาด ไม้กวาดหลายด้ามทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างสวยงามครั้งนี้กริฟฟินดอร์แข่งกับสลิธีรินซ
ึ่งถือเป็นรอบตัดเชือก ฝ่ายสลิธีรินมีนักเรียนซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเธอหลายคน แต่มีเด็กปีหนึ่งคนหนึ่งซึ่งเธอคุ้นหน้าดี ทำหน้าที่เป็นบลัดเจอร์ คือคอยตีลูกบลัดเจอร์ให้พ้นจากทีมตัวเอง หรือตีใส่ทีมตรงข้าม สาวตาของเจเจที่มองมายังเธอนั้น เปี่ยมด้วยความเอาแต่ใจ ความอยากชนะเป็นที่สุด แต่ก็ไม่ได้ทำให้ท่านหญิงเอนอสกลัวแต่อย่างใด
.........."ตอนนี้ปิ่งปีสองบ้านกริฟฟินดอร์ได้ลูกควัฟเฟิล .. และ ! .. และ ! เขายิงประตูได้ กริฟฟินดอร์นำ สิบต่อศูนย์"เสียงของมิสเตอร์ฟิ้งกี้ นักเรียนปีห้าจากบ้านฮัฟเฟิลพัฟซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้พากษ์ในครั้งนี้ดังขึ้น ทำให้บ้านกริฟฟินดอร์เฮยกใหญ่ที่ตีไข่แตกได้สำเร็จ ปิ่งหันมาขยิบตาให้น้องสาว และไปยืนประจำตำแหน่งของตัวเอง หลังจากที่ได้ยืนเสียงน้องสาวคนดีแว่วมา "พี่ปิ่งเก่งมาก ๆ เลยค่ะ"
..........การแข่งขันดำเนินมาใกล้จบสิ้น แต่ทว่ายังไม่มีซีกเกอร์ฝ่ายใดจับลูกสนิชได้ ขณะที่โตะกับโหล ซีกเกอร์ของบ้านสลิธีรินกำลังไล่จับลูกสนิชที่ยังมองไม่เห็นว่าอยู่ที่ใดของสนาม ฝ่ายบ้านกริฟฟินดอร์ทำคะแนนไปได้หนึ่งร้อยแปดสิบคะแนน โดยแปดสิบคะแนนเป็นผลจากการทำคะแนนของนิค บ้านสลิธีรินทำคะแนนได้เพียงหนึ่งร้อยสี่สิบคะแนน ในทันใดนั้นเอง สายตาของโตะก็พบลูกสนิช เข้าใช้ไม้กวาดนิมโบลต์คู่ใจทะยานร่อนลงไปเพื่อจับลูกสนิชที่อยู่ข้างหลังของเจเจ
..........แต่ก่อนที่เขาจะจับลูกสนิชได้ ท้องฟ้ากลับมือครึ้ม เกิดเมฆหมอกจำนวนมากในสนามควิดดิช คนภายนอกไม่สามารถมองเห็นผู้เล่นควิดดิชในสนามได้ ภายในสนาม ผู้เล่นควิดดิชต่างล้มเลิกภาระกิจของตน เนื่องจากมีเมฆหมอกมากไม่สามารถมองอะไรเห็น โตะเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาเกาะกลุ่มกับบ้านกริฟฟินดอร์ ส่วนนิครู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ไหล่ เพราะมีคนดึงเธอเข้าหาตัว เธอคิดว่าคงเป็นพี่ชายคนโตของเธอ ทำให้อ้อมกอดนี้ดูปลอดภัยเธอจึงไม่เกรงกลัวภยันตรายใด ๆ เลย
.........."เปรี้ยง !"สายฟ้าสีดำแลบปลาบแปลบเข้ามาตรงกลางระหว่างผู้เล่นบ้านทั้งสอง "หึหึ !" เสียงทุ้มต่ำของผู้หญิงดังขึ้นก้องอยู่ทั่วสารทิศ และพลันปรากฎร่างหญิงสาวคุ้นตาแต่ทว่ามีดวงตาสีแดงดั่งโกเมน
.........."เจเจ !" ใช่แล้ว ! นักเรียนปีหนึ่งของสลิธีรินนั่นเอง ท่ามกลางความตกใจของทุกคน เจเจก็รวบรวมพลังจิตของตนเองไปที่ไม้กายสิทธิ์ซึ่งแอบพกขึ้นมาด้วย ไม้กายสิทธิ์เรืองแสง เมื่อเธอท่องคาถาจบพลันแสงสีแดงพุ่งเข้าสู่พวกเธออย่างโหดเหี้ยม ด๊อบ .. นักเรียนกริฟฟินดอร์ปีสามนั่นเองที่มีสติก่อนใครและดึงเพื่อน ๆ ออกจากเขตอันตรายได้ทันท่วงที
.........."ฮู่ ! ขอบคุณครับพี่ด๊อบ"ด๊อบไม่ได้ว่าอะไรกับคำขอบคุณของปิ่ง เพียงแต่ส่งรอยยิ้มแปลก ๆ ชวนขนลุกมาให้ปิ่ง ทำให้ปิ่งได้แต่ยิ้มแหยๆ กับรอยยิ้มน่าขนลุกของด๊อบ
.........."พวกสายเลือดทรยศ ข้ากลับมาทวงบัลลังก์ของข้าแล้ว !"เจเจเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังก้อง ดวงตายิ่งทวีความแดงดั่งโลหิตมากขึ้น พวกนิคตระหนักได้ว่าหากเอาแต่หลบคงจะได้สุกคาสนามจึงเรียกอาวุธประจำตนมาอย่างพร้อมเ
พรียง อีกใจหนึ่งก็นึกถึงเพื่อน พี่อยู่ข้างนอก อีกใจก็กลัว .. กลัวที่จะโดนทำร้าย
..........ก่อนพวกเธอจะลงมือ ปรากฏว่าผู้เล่นควิดดิชของสลิธีรินทั้งหมด เดินผ่านกระแสเมฆหมอกออกมา ดวงตาของพวกเขาดีแดงดั่งโกเมนเช่นเดียวกับเจเจ ในมือพวกเขาถืออาวุธอย่างพร้อมเพรียงและฟาดฟันใส่เด็กกริฟฟินดอร์อย่างไม่ปรานีปราศร
ัย โตะจำใจปล่อยมือออกจากแขนของนิค และเรียกดาบมาตั้งรับกับรุ่นพี่ของสลิธีรินคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นเชสเตอร์ของทีม
..........เด็กสลิธีรินคนหนึ่งเริ่มลงมือตวัดดาบเข้าที่ตัวนิคหวังขาดสะพายแล่งแต่ก็พลาด เพราะนิคมีความว่องไวและคล่องตัวประหนึ่งลิงลม เธอวาดดาบกลับ แต่เขาคนนั้นหลบได้ ทั้งยังฟาดดาบมาที่เธออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ฝ่ายปิ่งซึ่งเป็นห่วงน้องสาวแต่ถูกโหล ซีกเกอร์ของบ้านสลิธีรินล่อออกไปข้าง ๆ โหลใช้แส้ อาวุธของหญิงสาวชาวเหนือฟาดฟันกับปิ่ง ปิ่งรู้ว่าเป็นเพียงการรบกวนลองเชิงเท่านั้น เพราะยังไงก็ตาม ชาตินี้แส้ไม่มีทางชนะดาบได้อย่างแน่นอน อีกอย่างหนึ่งคือเขาไม่อยากทำร้ายรุ่นพี่สาวสวยคนนี้เสียวด้วย
..........เวลาแห่งการต่อสู้ผ่านไปไม่ยาวนานนัก เจเจยืนมองการต่อสู้อย่างสนุกสนานโดยมิได้เข้าไปร่วมวง โดยหวังว่าเพื่อน ๆ ของตนจะสามารถจัดการกันได้ แต่เหมือนเธอจะประเมินความสามารถของเด็กกริฟฟินดอร์ต่ำไปสักหน่อย เพราะพวกเขาต่างกล้าหาญ อดทนสมกับที่อยู่บ้านกริฟฟินดอร์อย่างแท้จริง
..........มือที่จับดาบของนิคสั่นไหวระริก ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงไม่อาจสู้แรงชายกำยำที่เป็นรุ่นพี่เธอได้เป็นแน่ แต่การลงดาบของเธอก็ไม่ได้ลดกำลังลงเลย เพียงแต่ว่ารับดาบจนแขนชา กับได้แผลที่ต้นแขนแค่สองแผล ในขณะที่รุ่นพี่บ้านสลิธีรินมีแผลเหวอะหวะตามตัว เลือดสีแดงข้นทะลักอย่างน่ากลัวแต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวอะไรเลย
..........ช่วงเวลาเหนื่อยล้าอ่อนแรงของทุกคนเริ่มปรากฏแต่ก่อนที่ทุกฝ่ายจะเพลี่ยงพล้ำ เสียงของดัมเบิลดอร์ก็ดังขึ้นพร้อมทลายกำแพงเมฆหมอกจนหมดสิ้น เด็กนักเรียนสลิธีรินเริ่มถอยกลับสู่เมฆหมอกของตนแต่ก่อนที่เจเจจะกลับเข้าไปเธอได้ต
ะโกนอะไรบางอย่างที่ทำให้คยฟังรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

..........การแข่งขันดำเนินขึ้นอีกครั้ง เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวว่าเป็นความผิดพลาดทางเทคนิคซึ่งสามารถปรากฏได้ นักเรียนกริฟฟินดอร์เองไม่เชื่อเท่าใดนัก แต่นักเรียนสลิธีรินที่เล่นควิดดิชยังคงดูปกติ และไม่เหนื่อยอ่อนกับการต่อสู้เมื่อสักครู่อีก
..........โตะมองเห็นลูกสนิชอีกครั้งที่อยู่หลังของปิ่ง เขาเหาะลงไปจับลูกสนิชทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ทุกคนต้องการพักผ่อน เขาจึงอยากจบเกิมให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะให้ทุก ๆ คนได้พักผ่อนและได้รับการรักษาจากมาดามพรอมฟรีย์เสียที !
.........."โตะจับลูกสนิชได้ กริฟฟินดอร์ชนะสลิธีริน 330 แต้มต่อ หนึ่งร้อยสี่สิบ ในปีนี้กริฟฟินดอร์กลับมาทวงรางวัลจากเกมควิดดิชอีกครั้ง" เสียงเฮมากมายจากนักเรียนที่ส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างล่าง นักกีฬาทั้งสองฝ่ายจับมือกัน และแยกย้ายเข้าที่พักของตน
..........นิค ยังคงหนาวปอดอยู่อย่างนั้น หากไม่ได้ตั้มกับฟิล์มช่วยทำให้หัวเราะ และเล่าเรื่องตลกต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น การพนันของเด็กฮัฟเฟิลพัฟและเรเวนคลอที่ถูกจับได้ หรือเรื่องที่ ฟิล์มเสกให้พีฟส์ลิ้นจุกปากระหว่างทางเดินมายังสนาม
.........."จำไว้เจ้าพวกสายเลือดทรยศ วันนี้ข้าเอาชนะเจ้าไม่ได้ แต่สักวันข้าจะเอาเลือดของเจ้ามาล้างมลทิลให้แก่ข้า !!"[size="4"][/size]


** ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว และถ้าไม่ขี้เกียจก็จะมีสเปลเชียลพาร์ทให้ค่ะ ^^/ ขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ และช่วยกันเข็นให้เค้าอัพสักทีนะ ^^ ขอบคุณมาก ๆ ค๊า

[fayriona]

ในที่สุดก้ไม่ดองล้านปีน้ะมี้ 555 มาส่งกำลังใจให้จุ๊บๆ

[GYUMiNgirl]

เอ๊ะ เค้าร้ายอีกแล้วอ่อว มิน่าถึงแต่งจบ Q_________Q (เรื่องที่ไม่ร้ายแต่งไม่จบ เช่นฟิคแอมเป็นต้น - -*)

[Princess'Oil]

บทส่งท้าย

........... ในคืนนั้นที่ห้องนั่งเล่นบ้านกริฟฟินดอร์ จัดงานเฉลิมฉลองชัยชนะในเกมควิดดิชกันขนานใหญ่ ทุกคนในบ้านสรวลเสเฮฮาเป็นอย่างยิ่ง นิค และปิ่ง รวมทั้งผู้เล่นทุกคน ได้ถูกเชิญมายังงานเลี้ยงนี้ ภายในงานมีทั้งอาหารและเครื่องดื่มรสเลิศครบครัน การละเล่นดนตรีคลาสิค รวมทั้งมีการเปิดฟลอร์เต้นรำ
..........."เท็ด .. ทุกคนก็มาครบแล้ว พ่อซีกเกอร์ตัวดีอยู่ไหนละนี่"ท่านหญิงแห่งเอนอสตัวแสบ ผู้ทำหน้าที่เชสเตอร์ที่ทำคะแนนตัวยงของทีม เอ่ยถามท่านหญิงแห่งดินแดนอนาสตาเซีย นัยน์ตาสีม่วงครามของเธอจ้องนัยน์ตาสีรัตติกาลของนิคอย่างฉงนสงสัยเช่นกัน
..........."ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ลงมาก็ไม่เห็นแล้ว นิคลองถามตั้มดูสิ รายนั้นน่ะนักสืบข่าวตัวยงเลยไม่ใช่เหรอ"เมื่อได้ยินคำแนะนำจากเท็ดแล้ว นิคจึงหันไปอีกด้านเพื่อถามเพื่อนชาย พบว่าทั้งพี่ชายคนรอง ตั้ม และ ฟิล์ม ต่างมีสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่งเพิ่มความสงสัยให้เธอมากขึ้น
..........."โตะมันบอกว่า วันนี้มันจะไม่มา"บูมนั่นเองที่เป็นคนพูด เมื่อเห็นสายตาจับผิดของน้องสาว
..........."แต่วันนี้มีข่าวดีนะ คือ องค์ชายรัชทายาทของอาณาจักรบอกว่าจะมาเยี่ยมเยือนที่ฮอกวอตส์ไทยด้วย ดัมเบิลดอร์จึงให้พวกเราที่เป็นผู้ชนะควิดดิชลงไปต้อนรับ"ตั้มบอกกับนิค
..........."อย่างนั้นเหรอ ..."น้ำเสียงของเธอออกจะเสียดายหน่อย ๆ ที่เพื่อนร่วมทีมไม่ได้มาฉลองด้วย แต่ก็ชวนเท็ด โบว์ และ ทรายไม่แต่งตัวรอ
..........."งั้นพวกเธอ ลงไปต้อนรับกับฉันด้วยแล้วกัน ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันนะ"

...........ใช้เวลาสักครู่พวกเธอก็แต่งตัวเสร็จ พวกผู้หญิงอยู่ในชุดของท่านหญิงที่ดูหรูหราเหมาะสมกับฐานะ ส่วนฝ่ายชายก็แต่งชุดของท่านชายดูเหมาะสมไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย พวกเขายืนรอรับการมาของเจ้าชายแห่งอาณาจักรอย่างใจจดใจจ่อที่ตรงทางเข้าปราสาท โดยนิคก็ได้แต่ก้มมองรองเท้าของตน ในหัวนึกแต่คำพูดของตั้มซ้ำไปซ้ำมา
..........."เจ้าชายเสด็จ !" แม้แต่ได้ยินเสียงฟิ้งกล่าวขึ้น แต่คำกล่าวนั้นไม่ได้เข้าไปยังโสตประสาทแม้แต่น้อย แต่สมองที่สั่งการ ก็ทำให้เธอย่อตัวลงทำความเคารพคนที่อยู่เบื้องหน้า เธอสังเกตได้ว่าเงาของเขานั้นหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอจึงตัดสินใจเงยหน้างามขึ้น เพื่อให้มองเห็นพักตร์ขององค์ชายรัชทายาท
...........สีหน้าตกใจทำให้โตะหลุดขำ แต่ไม่ได้ทำให้นิคขำเช่นกัน เขามองไปยังพวกผู้หญิงซึ่งหน้าตาไม่ได้ต่างกับนิคมากนัก พี่ชายตัวดีหันมาหัวเราะกับฟิล์มและตั้ม และเริ่มตั้งวงพนันว่านิคจะมีบทลงโทษอะไรสำหรับองค์ชายรัชทายาทหลอมตัวมาอย่างโตะ !
..........."ร้อยเกล ฉันว่านิคต้องกระทืบเท้าผลักให้ล้ม ตามสเต็ปของท่านหญิงผู้น่ารักไง"ตั้มนั่นเองเป็นคนเริ่มวงพนันทำให้ทุกคนเริ่มล้อมวงเข้ามาให้ความสนใจ "ไม่ ๆ ฉันว่าน่าจะทุบอก แล้ววิ่งหนีมากกว่า" ฟิล์มเป็นอีกคนที่เริ่มวงพนันด้วยความสนุกสนาน
..........."นี่น้องฉันนะ ฉันรู้ดีกว่าพวกนายอีก ฉันว่าเอาดาบขึ้นมาฟันฉับเดียวรู้ผล พี่ชายคนรองที่ทำหน้าที่อย่างแสนดี ทำให้นิคถึงกับกัดฟันกรอด เธอไม่อยากให้ใครได้เงินพนันเลย แต่ก็โดนดักทางไว้เสียหมด เธอจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีคนคาดคิด
..........."สวัสดีเพคะเจ้าชาย เดินทางมาเหนื่อยไหมเพคะ"เสียงหวานใสนุ่มนวลราวกับไม่ใช่นิค ทำให้คนฟังเริ่มขนลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ โตะเริ่มระวังตัว และพอจะเดาได้ว่าอาการแบบนี้คืออะไร
..........."ก็ไม่เหนื่อยมาก ขอบคุณ"โตะต้องตอบอย่างระวังตัว เพราะไม่รู้ว่าแม่ตัวแสบคนนี้จะเล่นตลกอะไรอีก
..........."ได้ข่าวว่าพระองค์เสด็จมาเพื่อแสดงความยืนดีและเยี่ยมเยือนฮอกวอตส์ไทย .. แต่เมื่อเสร็จการแล้ว" ท่านหญิงตัวแสบได้หยุดไว้แค่นี้ ซึ่งทำให้โตะเริ่มเอะใจ และสำนึกได้ถึงอะไรแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น พวกที่ตั้งวงพนันเริ่มเลิกวางเงินเดิมพันและหันมาสนใจกับบทสนทนาตรงหน้า และประโยคต่อมา ทำให้คนที่ฟังรู้สึกเย็นไปทั้งขั้วหัวใจ "เสด็จมาทางไหนก็เสด็จกลับไปทางนั้นเลยแล้วกัน !"
...........เมื่อนิคทิ้งท้ายให้ทุกคนได้อึ้ง ก็เดินออกไปทางด้านหลังปราสาท ผู้ที่อ้างว่าเป็นหลานมหาเสนาถึงกับเหงื่อตกกับการง้องอนครั้งใหญ่ เขาจึงอาสาไปตามแม่ตัวดีกลับมาที่ปราสาทเอง

..........."ตามมาทำไมเพคะองค์ชาย พระองค์ควรอยู่เฉลิมฉลองชัยชนะนะเพคะ"เสียงฝีเท้าเบา ๆ ทำให้นิครู้สึกตัว และรู้ดีว่านี่คือแผนของโตะนั่นเอง เพราะ พอเธอเดินเข้ามาที่หลังปราสาทก็พบแสงไฟมากมายเปิดรอราวกับต้อนรับเธออยู่
..........."โธ่ ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอหรอกน่า"
..........."แล้วแบบนี้จะเชื่อใจได้มั้ยละ เป็นเพื่อนกันอยู่ดี ๆ วันหนึ่งกลายเป็นองค์ชายรัชทายาทประจำอาณาจักร แล้วจะให้ฉันทำตัวยังไงกันแน่หาโตะ !" แผ่นหลังบอบบาง หันไปอีกทางเมื่อพูดประโยคนั้นจบ
..........."อย่าโกรธสิ ฉันก็เป็นคนเดิมของฉันนี่แหละ แค่เก็บไว้ให้เซอร์ไพรส์เฉย ๆ"
..........."ใช่สิ ! เซอร์ไพรส์มากก !" นิคประชด
...........พอโตะเห็นว่าท่าทางจะง้องอนด้วยคำพูดไม่ได้ง่าย ๆ จึงล้วงกระเป๋าของตนออกมา มันคืออะไรบางอย่างที่อยู่ผ้าคลุมสีไพลิน ขนาดไม่ใหญ่มาก และยื่นไปตรงหน้าหญิงสาวอย่างระมัดระวัง และเป็นไปตามคาดเมื่อนิคเห็นผ้าคลุม จึงกระชากฉวยหยิบของ แต่ช้ากว่าโตะที่รุ้แกวเก็บเข้าที่เดิมเสียก่อน ทำให้คนแอบคาดหวังว่าจะได้ของกำนัลจากเจ้าชายถึงกับหน้าบึ้ง
..........."จะให้ก็ให้สิ ไม่ใช่ให้แล้วเอาคืนแบบนี้"
..........."ถ้าฉันให้สัญญาได้ไหมว่าจะพกติดตัวไว้ตลอด"โตะเริ่มยื่นข้อเสนอ ซึ่งข้อเสนอนั้นทำให้นิคเริ่มทำหน้าครุ่นคิดไปสักครู่ "ถ้าเป็นเครื่องประดับไม่ใส่ได้ไหม นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเครื่องประดับ แต่ถ้าเป็นอย่างอื่นละก็ พอได้"
...........เมื่อได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจ ส่งผ้าคลุมสีไพลินไปให้นิค เมื่อนิคเปิดผ้าคลุมออก แววตาดีใจ ประกายวาววับในนัยน์ตาเธอ เธอลูบไล้อย่างช้า ๆ อย่างต้องมนตร์สะกด
..........."มันสวยมากเลย ! นายไปเอามาจากไหนน่ะ"
..........."เห็นมันอยู่ในห้องทำงานของพ่อ ก็เลยจิ๊กมา" โตะตอบอย่างสบายๆ แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำให้นิคหน้าบูดบึ้งเช่นกัน "โห ! จะง้อทั้งทีไม่ค่อยจะลงทุนเลย"
..........."แล้วจะกลับไปที่ปราสาทได้หรือยัง ?" เมื่อเห็นว่าท่านหญิงเอนอสชื่นชมกับของบรรณาการจากเจ้าชายแห่งอาณาจักรนานพอสมควร เขาจึงชวนนิคกลับไปที่ปราสาท เพราะคาดว่าทุกคนน่าจะรอเธออยู่ที่นั่น
..........."อืม .. ก็ไปสิ"

...........เมื่อถึงที่ปราสาทเธอรีบเอาของบรรณาการนี้ไปอวดหญิงจากอนาสตาเซียทั้งสามคน ซึ่งทำให้ผู้พบเห็นประหลาดใจและประทับใจเป็นอย่างมาก "สั่งทำที่ไหนนะ ทำไมมันสวยอย่างนี้"
...........พี่ชายคนรองเริ่มเอะใจ เมื่อได้ยินน้องสาวบอกว่า โตะเก็บได้จากราชวัง จึงส่งสายตาไปให้ตั้มประมาณว่าไปดูให้หน่อย เมื่อตั้มมองเห็นสิ่งนั้นชัด ๆ ก็เริ่มหน้าซีด และหันไปทางบูมประมาณว่า มันใช่จริง ๆ
..........."ไม่ยักรู้ว่าผู้หญิงสมัยนี้ชอบมีดสั้นมากกว่าพวกดอกไม้เครื่องประดับ"ฟิล์มที่ยังคงไม่รู้เรื่องราวเดินมาหน้าระรื่นเอ่ยประโยคดังกล่าว ก็ทำให้ได้รับบบรณาการจากหญิงสาวเป็นค้อนคนละหลาย ๆ วง แต่เมื่อเห็นชัด ๆ ว่ามีดสั้นนั้นคือของจากราชวังก็หน้าเสียไปเหมือนกัน
..........."เข้าไปในงานเหอะนิค คนเค้ารอเราอยู่"บูมจึงรีบชวนนิคให้ออกห่างจากโตะทันที
...........เมื่อนิคพร้อมกับหญิงสาวอนาสตาเซียเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นหมดแล้ว ตั้มก็เริ่มเปิดประเด็นทันที "นายก็รู้ว่านี่มันคือ .. ก็ยังกล้าให้นะ" ในประโยคตั้มได้ละเว้นเอาไว้ในฐานที่เข้าใจ ทำให้โตะยิ้มออกมา
..........."ก็ให้ไว้ป้องกันตัว"
..........."ป้องกันแมลงภู่ตอมอ่ะดิ เฮ้อ !"
..........."นายก็รู้ว่านี่คือสัญลักษณ์ที่ราชองครักษ์ทั้งปวงจะต้องปกป้อง ซึ่งมีไว้เฉพาะองค์ชายรัชทายาทและ ..." ตั้มยังคงเว้นไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้โตะลดยิ้มกว้างปานปากจะฉีกถึงรูหูเลยแม้แต่น้อย
..........."ไม่ค่อยจะแสดงความเป็นเจ้าของเลย ถ้าพี่ปิ่งเห็นเข้าละก็ศพไม่สวยแน่ ไอ้องค์ชาย !"

...........ในขณะที่ทุกคนกำลังเริงร่าในงานเลี้ยง ทุกคนต่างก็ลืมไปแล้วว่าในสนามควิดดิชเกิดอะไรขึ้นบ้าง อีกฝั่งฟากหนึ่งของปราสาทยังคงมีสายตาจับจ้องอย่างอาฆาตแค้น
..........."พวกสายเลือกทรยศจงรอวันที่ข้าจะไปหา !"


** จริง ๆ มันต้องมีภาคต่อ ทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาอย่างนี้แหละ 55
(แอบลงช้า TT')
[color="#808080"][/color]

[Nong InG]

น่าสนใจ

-0-*

[sonear]

ดูน่ารักดีนะคะ ชอบ

[fayriona]

น้านนน มี้ไม่ดองอีกแล้วแต่จบเลย 555 มี้มาต่อภาคพิเศษด้วยดิ จุ๊บๆ 5555

[Princess'Oil]

น้านนน มี้ไม่ดองอีกแล้วแต่จบเลย 555 มี้มาต่อภาคพิเศษด้วยดิ จุ๊บๆ 5555

ตอนแรกที่แต่งไม่ทันเลยรวมเอาภาคพิเศษเสริมลงไปตอนท้ายและตัดบางส่วนออก แต่ตอนนี้คิดบทโรแมนติก (กว่าเดิม) ออกอีกแล้วล่ะลูก หุหุ =..=

[Mathilda Wanebli]

ปิดกระทู้ กิจกรรม 3 ปีฮอกวอตส์ไทย : ฟิคชั่นฮอกวอตส์ไทยสุขสันต์

รอตัดสินผลคะแนน วันเสาร์ที่ 25 กันยายน 2553