เรื่องสั้นๆ:ในวันที่ฟ้าเป็นสีเทา ตัวเลือก

[Mukkonnakul]

ฉันแพ้อีกครั้ง แพ้อย่างไร้คู่แข่ง ปวดจี๊ดขึ้นมาในใจ ทำไมล่ะ.. เรียงความชิ้นนี้ก็ดูจะสมบูรณ์แบบ บรรยายดี เนื้อหาเยี่ยม แต่บางทีฉันอาจผิดเองก็ได้ ใช่.. เขากำหนดเรื่องความรัก แต่เราดันไปเขียนเรื่องมิตรภาพนี่

ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปกับท้องฟ้าสีเทาของเดือนมีนาคม มืดทึบไม่น่าดูเหมือนฝนจะตก แต่บางที่อาจเป็นเพราะควันพิษจากเมืองกรุงก็ได้มั้ง..

ฉันห่อไหล่ลง มองเงาตัวเองที่อยู่ในน้ำคลองสีขุ่น ส่องกระจกแล้วจะรู้ว่าตัวเองคือใคร ท่อนหนึ่งในเพลง “เจ้าเด็กน้อย” ของเป้ อารักษ์กระซิบบอก ไม่จริงมั้ง.. ฉันก็เห็นแค่ธุลีผงหนึ่ง งานเขียนนับสิบๆชิ้นที่ส่งไปไม่เคยติด ก้าวพลาดจากมัธยมชั้นดี แม้แต่ทอดไข่เจียวยังติดกระทะ ฉันไม่เจอนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ ไม่เจอเจ้าของหนังสือเบสท์เซลเลอร์ ไม่เจอเจ้าของนามปากกาที่มีแฟนคลับมากมาย ไม่มีอะไรสักอย่างที่เป็นอย่างฝัน เป็นอย่างที่ตัวฉันเป็น

ฉันจ้องมองไฟจราจรซึ่งติดๆดับๆอยู่ริมถนน มันสลับกันส่องแสงแวบๆ เหมือนเกี่ยงกันทำเพราะคร้านเหลือเกิน ไม่มีรถยนต์คันไหนเคารพเจ้านี่ คงไม่มีใครเชื่อคนแก่ๆที่หลุดล้ำเข้าไปในซอกอดีตอีกแล้ว..

ฉันมองดูนาฬิการาคาถูกบนข้อมือ เข็มพลาสติกย่ำเดินไปเรื่อยๆ เหมือนจะย้ำเตือนว่าเวลาไม่คอยใคร ฮึ.. แต่บางทีมันก็ไม่ค่อยมีค่าหรอกนะ ฉันก้าวไปยังซอยแคบๆซอยหนึ่ง เดินลึกจากบ้านหลังใหญ่หรูหราสู่กระท่อมหลังเล็กของคนงานก่อสร้าง และสิ้นสุดลงที่หน้าประตูรั้วสีเขียวซีดซึ่งถูกเลื่อนออก ทันทีที่ย่างล้ำเข้าไปในห้องเล็กๆ กลิ่นข้าวต้มร้อนก็กรุ่นโชยแตะจมูก
“กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงมั่งลูก”
“แพ้อีกแล้วแม่”
แม่โอบไหล่ฉันด้วยความอบอุ่น รอยยิ้มสว่างไสวส่งจากใบหน้าเหี่ยวย่นเป็นเชิงปลอบใจ.. ไม่มีคำหยามเหยียด มีแต่ความรักที่ประเมินค่าไม่ได้
ในวันที่พ่ายแพ้ ยังมีบางคนรอเราอยู่

Talk with me:
สำหรับหลายๆคนที่ติดตามมาทุกเรื่องแล้ว ขอบอกว่าขอบคุณนะคะที่ทนอ่านมาได้ 55
เรื่องนี้ดูแปลกจากเรื่องอื่นๆหน่อย ตรงที่เป็นเรื่องสั้นๆแล้วก็ไม่ใช่แนวหักมุม
อ่านแล้วคอมเม้นต์(ด้วยความจริงใจ)กันบ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ^^
(ดูสั้นกันแบบมากมาย ก็มันเป็นเรื่องสั้นๆนี่!)