[RPG] Leaky Cauldron | ร้านหม้อใหญ่รั่ว ตัวเลือก

[Xavier Maverick ...]

K A T H I E L L A

Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
NPC พนักงานร้านหม้อใหญ่รั่ว #E0B589

Mission 1

Leaky Cauldron

“จะสั่งอะไรกันไหม ผมเลี้ยงเอง” ชายหนุ่มเอ่ยถาม พร้อมทั้งเรียกพนักงานให้เข้ามารับออร์เดอร์
ชายวัยกลางคนที่เป็นพนักงานในร้าน เมื่อได้ยินเสียงเรียกของลูกค้า ก็เร่งฝีเท้าเข้ามาหาบุคคลที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ และยืนรอรับออร์เดอร์ตามคำสั่งของลูกค้า เพื่อเตรียมจดมันไปให้กับพ่อครัว ที่กำลังยืนทำอาหารให้กับลูกค้าท่านอื่น ๆ อยู่
วันแสนธรรมดาของใครหลายคน แต่กลับเป็นวันที่น่าตื่นเต้น ของเด็กสาวในวัยสิบห้าปีอย่างเจย์เจย์ เพราะในอีกไม่กี่วัน โรงเรียนคาถาและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ก็จะเริ่มเปิดปีการศึกษาใหม่
พอลองนึกย้อนไปดูตัวเองในหลายสิบปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ เลยสักนิด
“ว่าไง อยากดื่มอะไรกันไหม” คราวนี้เขาใช้น้ำเสียงที่ต่ำกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง จนทุกคนต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องมือสื่อสารของพวกมักเกิ้ล แล้วหันไปสนใจเจ้าของน้ำเสียงเมื่อครู่
Lorand Jay Kathiella
สาวน้อยหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทางน่ารัก เธอบอกสิ่งที่ต้องการพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวาน ๆ มาให้กัน จนเขาเผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว แต่ใบหน้าคมคายต้องกลับมาเรียบนิ่งเหมือนอย่างเดิม เมื่อ....
Sarina Avalynn Kathiella
“ชักช้า....” คนตัวสูงหันไปพูดกับเด็กสาวอายุเพียงสิปแปดปีอย่างไม่พอใจ เขาเพียงนึกอยากจะแกล้งเธอเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้คิดแบบเดียวกัน
Sarina Avalynn Kathiella
“แล้วนายอยากดื่มอะไร ?” เขาเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดของเธอ โดยรีบหันไปถามอลิชาที่กำลังนั่งเล่มวิดีโอเกม กำลังฮิตในตอนนี้อย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
Lorand Jay Kathiella เจย์เจย์ช่วยเรียกคนที่มีสักเป็นลุงของตน ให้เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอมือถือ
Alisha Dan Kathiella
Lorand Jay Kathiella
“รับอะไรดีครับ ?” พนักงานที่ยืนรอจดรายการอาหารเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อลูกค้าไม่ยอมสั่งอาหารหรือเครื่องดื่มเสียที
“บัตเตอร์เบียร์ 4 ที่ครับ”

[Albrigtsen Merwy...]

ALBRIGTSEN
MERWYN ZYNAXALIA

Albrigtsen #708090
Adele #B3C7A1

FOR ZYNAXALIA

Mission 1
ร้านหม้อใหญ่รั่ว

ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นจากภวังค์ แสงสว่างลอดตามทางเดินด้านนอกเข้ามาภายในห้อง เขาไม่รู้ตัวเองเลยว่าตนหลับไปนานเสียเท่าไหร่แล้ว ร่างสูงลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนที่จะคว้าหยิบรองเท้าข้างใต้เตียงออกมาสวมใส่อีกครั้ง มือหนาเลื่อนไปขยับส่วนต่างๆของเสื้อผ้าให้กับมาเรียบร้อย เหมือนก่อนที่จะทิ้งตัวนอนหลับไป เขาในตอนนี้กำลังโหยหาเครื่องดื่มเพื่อช่วยแก้คอแห้งหลังจากพึ่งตื่นนอนมากที่สุด และเมื่อประตูห้องพักหมายเลขหนึ่งถูกเปิดออกจากด้านใน เจ้าของห้องพักในตอนนี้ก็เดินออกมา ก่อนที่จะปิดมันให้สนิทอีกครั้ง สองขาร่ายเดินตามทางไปจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายของชั้น นัยน์ตาสีดำกวาดมองหาโต๊ะที่เหลืออยู่ของร้าน อัลบริกท์เซนเดินไปที่เก้าอี้ตัวที่ว่างและอยู่ไกลผู้คนมากที่สุด ก่อนจะทิ้งร่างให้นั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวนั้น
“บัตเตอร์เบียร์ หนึ่งที่ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเมนูเครื่องดื่มกับพนักงานประจำร้าน เมื่อทิ้งตัวนั่งลงไปยังเก้าอี้แล้ว พนักงานตะโกนขานรับเมนูที่สั่งไปทันที ในตอนนี้เขาคงจะทำได้เพียงแค่หาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา ระหว่างรอเมนูที่สั่งไปมาเสิร์ฟบนโต๊ะที่เขานั่งอยู่ อัลบริกท์เซนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนจะทำอะไรดี ทว่าสายตาของเขาก็แอบไปเห็นหนังสือพิมพ์วางอยู่โต๊ะด้านข้างที่ว่างอยู่ จึงขยับตัวเอื้อมไปหยิบมันมาอ่านแทนระหว่างรอ
“ขอบคุณครับ!” ในขณะเดียวกันที่ชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อหา ภายในกระดาษหนังสือพิมพ์อยู่ บัตเตอร์เบียร์แก้วใหญ่ก็ถูกวางอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเห็นพนักงานเสิร์ฟเดินกลับไปด้วยความเร็ว จึงไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอบคุณทิ้งท้ายให้เขาด้วยเสียงที่ไม่ดังเกินจนไป มืออีกหนึ่งข้างยกแก้วขึ้นเพื่อนำมากระดกดื่มด้วยความกระหายน้ำ อัลบริกท์เซนสัมผัสได้ถึงความร้อนซ่านไปทั่วร่างกายหลังจากดื่มมันไปแล้ว ซึ่งเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว จำได้ว่าเวลาเขามาที่ร้านหม้อใหญ่รั่วทีไรก็เลือกใช้เป็นทางผ่านระหว่างโลกผู้วิเศษ กับมักเกิ้ลอย่างเดียว ไม่ค่อยจะได้มานั่งอยู่นานๆสักเท่าไหร่
บาร์เก่าแก่ประจำลอนดอนแห่งนี้มีผู้คนเข้าและออกอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นผู้วิเศษใช้เดินทางไปกลับตรอกไดแอกอนทางด้านหลังร้านหรือ นัดกันมาสังสรรค์ภายในร้าน พอเห็นกลุ่มคนภายในร้านแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพบรรยากาศเก่าๆ นึกแล้วก็เสียดายที่ไม่ได้ชวนคนอื่นในตระกูลมาด้วยกัน เอาจริงแล้วเขาก็แอบเหงาอยู่เล็กน้อย ที่เลือกเดินทางมาเพียงคนเดียว เขาหวังว่ามาในครั้งนี้จะได้เจอคนที่พอสนิทและรู้จักอยู่บ้าง จะได้ไม่เดินเหงาคนเดียวในตรอกไดแอกอน
“มานั่งด้วยกันไหมครับ โต๊ะตัวนี้ยังว่าง” เหมือนว่าโชคชะตาจะเข้าข้างเขาแล้ว ทันทีที่เขามองสำรวจไปรอบๆร้าน ก็พบกับเด็กสาวหน้าตาคุ้นเคยกำลังมองหาโต๊ะที่ยังว่างอยู่ในบริเวณใกล้เคียง เธอเป็นเด็กบ้านเรเวนคลอเฉกเช่นเดียวกับเขา อัลบริกท์เซนมักจะพบเธอตลอดในมุมหนังสือของบ้านเรเวนคลอ ถ้าหากจำไม่ผิดเด็กสาวคนนั้นน่าจะมีชื่อว่า อเดล มาจากตระกูลไป๋
Adele Ava Skylar Bai

[Lorand Jay Kathi...]

K A T H I E L L A

Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
NPC พนักงานร้านหม้อใหญ่รั่ว #E0B589

Mission 1

Leaky Cauldron

เด็กสาวได้เดินทางมาถึงร้านหม้อใหญ่รั่ว พร้อมกับคุณลุงและพี่ๆในตระกูลของเขา ทั้ง 4 คนพากันเดินเข้าไปในภายในร้าน ที่ตอนนี้มีคนอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด ยิ่งใกล้ช่วงเวลาที่โรงเรียนของพวกเขาจะเปิดเทอม คนก็ยิ่งเยอะเป็นพิเศษ เด็กสาวเดินตามคุณลุงและพี่ๆไปที่โต๊ะ และทุกคนก็ต่างพากันก้มหน้าก้มเล่นอุปกร์อิเล็กทรอนิค ที่นำติดมือมาจากโลกมักเกิล

“จะสั่งอะไรกันไหม ผมเลี้ยงเอง” จู่ๆก็มีเสียงเข้มๆของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา แต่บุคคลที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขากับไม่มีใครมีท่าทีว่าจะฟังเขาเลย

“ว่าไง อยากดื่มอะไรกันไหม” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าและคนรอบตัวของเขา พร้อมกับเอ่ยปากอย่างตื่นเต้นออกไปว่า

“น้องเจย์เอาบัตเตอร์เบียร์ค้าบ” พร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง จนชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับหลุดขำและยิ้มตามอย่างอดไม่ได้

Sarina Avalynn Kathiella

“ชักช้า....”

โรแลนด์ ที่นั่งคั่นระหว่างเซเวียร์กับสาริน่า ก็จ้องมองเขาทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างกับว่า ในร้านหม้อใหญ่รั่วนี้จะมีสงครามเกิดขึ้นยังไงอย่างนั้น แต่ไม่นานนักเซเวียร์ก็หันไปคุยอลิชาหรือคุณลุงของเธอนั่นเอง แทนที่จะสนใจคำพูดของสาริน่าบุคคลที่เขาพึ่งมีปากเสียงด้วยเมื่อสักครู่

“แล้วนายอยากดื่มอะไร ?” เมื่อเสียงเซเวียร์สิ้นสุดลงก็ไม่มีท่าทีว่าคุณลุงของเขาจะตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

"คุณลุง คุณลุง คุณลุ๊งงงงง" เด็กสาวตะโกนเรียกคุณลุงของเขาอย่างดัง จนเจ้าตัวสงสัยเองว่าคนในร้านจะหันมามองทางโต๊ะเขาหรือเปล่า

Alisha Dan Kathiella

"ริคถามว่าคุณลุงจะดื่มอะไรค้าบ พี่พนักงานรอนานแล้ววว!!" เด็กสาวพูดพร้อมกับทำสีหน้าแกล้งโมโหนิดๆ หวังว่าจะให้คุณลุงของเธอรู้สึกผิดนิดนึง

Alisha Dan Kathiella

“รับอะไรดีครับ ?” พี่พนักงานทำท่าทางเหมือนกำลังจะจดบางอย่าง ไม่นานนักก็มีเสียงทุ้มๆดังขึ้น

“บัตเตอร์เบียร์ 4 ที่ครับ”

หลังจากเซเวียร์บอกเมนูไป พี่พนักงานก็จดอย่างรวดเร็วและเดินออกไปทันที โรแลนด์มองไปรอบๆร้านๆ เพื่อดูฝูงชนมากมายภายในร้าน เป็นเรื่องปกติมากๆที่ร้านหม้อใหญ่รั่วจะคึกคักขนาดนี้ เมื่อถึงเวลาใกล้เปิดเทอม ตัวเขาเองก็ชักอยากจะให้ถึงวันเปิดเทอมเร็วๆแล้วนี่นา น้องๆ ปี1 จะหน้าตาน่ารักขนาดไหนกันนะ ตื่นเต้นจะตาย อยากให้เปิดเทอมเร็วๆแล้วล่ะนะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

[Ryutaro Kamiya]

Leaky Cauldron ร้านหม้อใหญ่รั่ว

. . .

mission - 1

โลแกนยังคงต้องตีเนียนต่อไป ในขณะที่พนักงานคนอื่นๆก็เป็นใจทำเหมือนกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของร้านหม้อใหญ่รั่ว ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังตั้งใจเช็ดโต๊ะอย่างดี กระดาษฉีกก็ปลิวมาแปะกลางหน้าผากจนบดบังทัศนวิสัย โลแกนพยายามข่มความโกรธไว้ในใจ เพราะวิธีกลั่นแกล้งเช่นนี้มีแต่พวกนักเรียนปี1เท่านั้น ที่ร้อนวิชาอยากลองใช้คาถานอกโรงเรียน
ลูกค้าคือพระเจ้า ลูกค้าคือพระเจ้า พระเจ้ากับผีน่ะสิ
ทำให้มือเรียวต้องเอื้อมไปคว้ากระดาษขาวมาพลิกดูเนื้อความข้างใน ทว่าคำลงท้ายที่ลูกค้าผู้นั่นเขียนไว้ แลดูกวนส้นเท้าใช้ได้ โลแกนขยำกระดาษใบน้อยก่อนจะทิ้งลงในกระเป๋าผ้ากันเปื้อน สายตาทอดไปทั่วๆร้านเพื่อหาตำแหน่งของผู้สั่งเครื่องดื่ม หัวทุยๆดุจสุนัขพันธุ์บอร์เดอร์คอลลี่นั่งเอกเขนก รอบัตเตอร์เบียร์ที่ตนสั่งอย่างสบายใจ
โลแกนที่มองเห็นเขาจากที่ไกล อาศัยโอกาสที่เด็กนั่นหันหน้าชมวิวนอกหน้าต่าง ก่อนจะยิ้มตาหยีราวกับคิดแผนการออก อีกทั้งเปิดปากพูดแบบไร้เสียงใส่ลูกค้าคนนั้นออกไปว่า (ครับเฮีย)
“เดี๋ยวแก้วนี้ผมทำเอง” โลแกนเดินเข้าไปโซนปรุงเครื่องดื่มหน้าตาเฉย แต่ถึงกระนั้น พนักงานที่ประจำอยู่เคาน์เตอร์ก็มิได้ปริปากทั้งท้วงอะไร ชายหนุ่มที่วันๆชงเป็นแต่โปรตีนเช็ค ก็ก้มดูสูตรเครื่องดื่มของร้านอย่างใจจดใจจ่อ
มะนาวหลายลูกถูกคั้นลงแก้วน้ำด้วยน้ำมือของโลแกน ก่อนที่จะตามด้วยน้ำแข็งป่น และส่วนผสมอื่นๆอันรวมกันเป็นน้ำมะนาวลิ้นผูกโดยสมบูรณ์ ทำเอาพนักงานชงเครื่องดื่มคนเดิมถึงกับทำหน้าเหยเกให้กับเสน่ห์ปลายจวักของโลแกน หวาง ที่แน่ๆเขาคงอยากถามอยู่เต็มอกว่าใครมันเล่นพิเรนทร์สั่งเมนูนี้
โลแกนมองไปที่ผู้ที่นั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างตาเขียวปั๊ดหนึ่งที ก่อนที่สีผสมอาหารสีเหลืองจะถูกหยดลงไป คนผสมให้เข้ากัน จากเดิมที่เป็นน้ำสีเขียวอ่อนของมะนาวเปรี้ยวๆ จนกลายเป็นสีเหลืองมีฟองปุดๆเหมือนเครื่องดื่มอีกเมนูหนึ่งไปแล้ว ตามด้วยฟองครีมโปะหน้าเป็นท็อปปิ้งเพื่อความแนบเนียน
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดี โลแกนหยิบเครื่องดื่มใส่ถาด ยกไปเสิร์ฟลูกค้าคนนั้นด้วยความตั้งใจ ไม่ให้ของเหลวหล่นหกลงพื้นสักหยดเดียว ก่อนที่น้ำสีเหลืองละม้ายบัตเตอร์เบียร์ จะวางลงตรงหน้าเจ้าของปากการูปสุนัขจนได้ยินเสียงแก้วกระทบกับโต๊ะดังขึ้นมา “บัต-เตอร์-เบียร์ของคุณลูกค้า ได้-แล้ว-ครับ”
พูดจบก็เดินกลับเข้าไปกดกาแฟร้อนลงแก้ว ก่อนจะเดินมานั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามลูกค้าผู้โชคร้าย โลแกนจิบเครื่องดื่มสีน้ำตาลเข้มด้วยอารมณ์ดีกว่าใครเขา รอเวลาที่คนตรงหน้า จะหยิบเครื่องดื่มแสนอร่อยจากน้ำมือของโลแกนเข้าปาก

#FF7800 Logan Wang

คุณ Ryutaro Kamiya ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 4 2023, 01:33 PM

[Julienne De Peli...]

รัานหม้อใหญ่รั่ว Mission 1 หนุ่มร่างสูง คาร์ธีเชียลอันดับที่สิบเอ็ด ย่างกรายเข้ามาในร้านขนาดเล็กบนถนนชาริงคอส ร้านหม้อใหญ่รั่ว เป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่ถ้าหากเขามีโอกาส เขาจะมานั่งจิบบัตเตอร์เบีย ทำตัวสบาย ๆ หลบหลีกความวุ่นวายอยู่ตรงมุมของในร้าน แม้เหล่าผู้วิเศษจะอยู่กันครึกครื้นเพราะเป็นที่ยอดนิยม แถมยังเป็นทางเข้าของตรอกไดแอกอน ย่านการค้าอันโด่งดังของโลกผู้วิเศษ แต่สำหรับจูลีเอน ที่นี่กลับทำให้เขารู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด เขาเองก็รู้สึกแปลกใจที่คิดเช่นนี้

วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เขาแวะเข้ามาที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว เนื่องจากเขาต้องมาซื้อของในตรอกไดแอกอน และอย่างทุกที เขาสั่งบัตเตอร์เบียหนึ่งแก้วมาจิบก่อนไปอีกครั้ง

โครม!

เสียงดังขึ้นมาจากตรงอีกฝั่งไกล ๆ ของทางร้าน พบกับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ล้มลงไปกับพื้นอย่างน่าอนาถ คาดว่าคงสะดุดอะไรเข้า เด็กหนุ่มคนนั้นลุกขึ้น และรีบเดินตรงไปทางหลังร้านหม้อใหญ่รั่วแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตาคมจ้องเขาอย่างไม่วางตา

เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนนะ



#D8BFD8 Julienne De Pelissier
✧ MCCARTHY UNIVERSE ✧

[Hwang Pyeonjae]

ไม่นานเกินรอ เครื่องดื่มที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยเด็กหนุุ่มคนเดิมที่รับออเดอร์จากเขา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่พอใจอะไรเขาสักอย่าง สัมผัสได้จากการวางเเก้วที่ดูไม่เหมือนมืออาชีพของอีกฝ่าย เสียงดังที่เกิดจากการกระทบกันของเเก้วเเละโต๊ะเรียกสติของคนที่กำลังเหม่อให้กลับมา
สนใจในสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

เขาอยากจะชูนิ้วกลางให้อีกฝ่ายเเต่เขาทำเพียงเเค่ยิ้มเเห้งๆส่งไปให้ ยังไม่ทันที่จะได้สัมผัสรสชาติอันเเสนหอมหวานของมัน เปลวไฟสีเขียวก็ประทุขึ้นที่ปล่องไฟของร้าน ดูเหมือนจะมีลูกค้าใช้บริการเครือข่ายผงฟู มันไม่ได้น่าสนใจอะไรเขาเพียงเเค่ชายตามองเล็กน้อย เเต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อคนที่ออกเดินมานั้นเป็นคนที่เขารู้จัก เเละใช่นั้นคือโยลันดารุ่นคนพี่ที่พึ่งเล่นวิ่งไล่จับกับเขาไป เขาโปกมือให้อีกฝ่ายพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆไปให้

"พิโยยย มานั่งนี่" เขาตะโกนเรียกเสียงดังฟังชัด โยลันดาคงหัวหมุนน่าดูหลังจากเกิดเหตุการ์ณเมื่อสักครู่ไป เอาเถอะเขามีวิธีไถ่โทษของตัวเองน่ะ ให้เดาอีกฝ่ายเองก็คงอยากจะดื่มบัตเตอร์เบียร์ให้ชื่นใจเหมือนกันสินะถึงมาที่นี้ เเต่ถึงขั้นต้องใช้ผงฟูเลยหรอ ทั้งๆที่เดินเเปปๆก็ถึงร้านหม้อใหญ่เเล้ว อย่างกับคนเเก่ที่ปวดเเข้งปวดขาจนเดินไม่ไหว

เขาใช้เวลาอันสั้นก่อนที่โยลันดาจะเดินมาถึงโต๊ะ นึกหาวิธีที่จะพอจะล้างบาปให้กับตัวเอง ตากลมเหลือบไปเห็นเเก้วบัตเตอร์เบียร์ที่เขาพึ่งสั่งไป ก่อนจะตกลงกับตัวเองในหัวว่าเเก้วนี้จะยกให้โยลันดาเเละอาสาเลี้ยงเอง เพื่อเป็นการไถ่โทษ(ติดสินบน)จากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เเต่เขาเองก็กระหายไม่ใช่น้อย "ขอบัตเตอร์อีกเเก้วนะครับ " เขาพูดกับเด็กเสิร์ฟคนที่กำลังจะเดินผ่านโต๊ะเขาไป อีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อเตรียมออเดรอ์ของเขาเเละลูกค้าคนอื่นๆในร้าน

เขาใช้เท้าถีบเก้าอี้ให้มันเลื่อนออก เพื่อที่โยลันดาจะได้นั่งได้โดยไม่ต้องหยิบจับอะไร "have a seat" เขาผายมือไปทางเก้าอี้ตัวที่ใช้เท้าเลื่อนเพื่อเชิญให้อีกฝ่ายนั่ง พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้อย่างเป็นมิตร ยิ้มลูกหมา "เเก้วนี้ผมยังไม่ได้กิน พี่เอาก่อนเลย ผมสั่งอีกเเก้วไปละ "


#6495ED Hwang PyeonJae
✧ MCCARTHY UNIVERSE ✧

[Penelope Chole L...]

RAVENCODE © 2022 __________________________________________⦿ ⦿ ⦿

__ Leaky Cauldron | Penelope Chole Lombardia - #7B1FA2 Mission 2

การเริ่มต้นเดือนกันยา นับเป็นการเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วง คงไม่ใช่เรื่องแปลกมากนักหากจะมีหยาดฝนโปรยปรายในเวลาบ่ายวันแสก ๆ เฉกเช่นวันนี้ โชคดีที่มันไม่แรงมากนัก เรือนผมสีบลอนด์ทองในยามนี้ดูเหมือนกับ เส้นไหมสีทองที่ประดับประดาไปด้วยหยดละอองน้ำ แม้จะมีเสื้อคลุมสีมุกตัวโปรดช่วยทำตัวเป็นเกราะกำบังชั้นแรก ถึงนั้นก็ยังไม่วายต้องหาร่มมากางอยู่ดี จะกล่าวหาคนผิดจากเรื่องนี้ มันคงไม่รอดพ้นจากความประมาทต่ออารมณ์ท้องฟ้าตัวร้ายของเด็กหนุ่มหรอก


เมื่อคืนวันปฐมนิเทศนักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์เริ่มใกล้เข้ามา ถนนชาริงครอสที่วันปกติพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมายแล้ว ในช่วงเวลานี้คงจะมีผู้วิเศษปะปนอยู่ในประชากรส่วนไม่น้อยเลย ถึงแม้จะเป็นวันที่ฝนโปรยลงมาก็ตาม ดังนั้น ร้านหม้อใหญ่รั่วในวันนี้คงจะเหมาะนัก ที่จะกลายเป็นที่พักหลบฝนให้เหล่าผู้ครอบครองเวทมนตร์


ประตูไม้เก่าบานเดิมถูกผลักเข้าไปในร้านเบา ๆ เสียงเปิดของบานประตูถูกแทรกด้วยเสียงปะทุของเตาผิงไฟ และเสียงกระทบของแก้ว อันเป็นเอกลักษณ์ของร้านเข้ามา ร้านหม้อใหญ่รั่วในยามนี้มีผู้คนเข้าพักหลบฝน สังสรรค์กันมากกว่าวันเก่าที่เขาเคยเห็น วันนี้คุณเจ้าของร้านคงได้ทำงานวุ่นเลยล่ะ อย่างไรก็ตาม จุดหมายปลายทางของเขาในวันนี้ ก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วตามเคย


" คนเยอะชะมัดเลย " เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกต่อสถานการณ์เบื้องหน้า การจะเดินฝ่าเหล่าผู้วิเศษที่คับแน่นร้านไป ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย


เด็กหนุ่มว่าที่นักเรียนใหม่ทำตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อเดินผ่านฝูงชนเข้าไปหลังร้านหม้อใหญ่รั่ว จากการใช้ร้านเก่าแก่นี้เป็นทางผ่านไปยังตรอกไดแอกอนสองสามครั้ง ทำให้เขาคุ้นหน้าเหล่าขาประจำของร้านอยู่หลายคน และโดนทักทายเชิญชวนไปดื่มด้วยอยู่หลายครั้ง เพเนโลเปครั้งนี้จึงเลือกที่จะไม่สบตาใคร แล้วก้มหน้างุดรีบเดินไปตามทาง เพื่อหลีกเลี่ยงการพบปะ


" อยู่ไหนนะ " เมื่อถึงจุดหมายหลังร้านเก่า มือเรียวควานหาของจำเป็นในกระเป๋าหนังแบบสะพายของเขา กระดาษสีสบายตาถูกพับอย่างเรียบร้อยปรากฏขึ้นในสายตา แม้จะถูกเปิดมาแล้วสองสามครั้งแต่มันยังคงความเรียบคงสภาพเดิมอยู่ เด็กหนุ่มไม่ลืมที่จะหยิบไม้กายสิทธิ์ชิ้นแรกของเขาขึ้นมา เพื่อใช้เป็นอุปกรณ์จำเป็นอีกชิ้น


" แนวตั้งสาม แนวนอนสอง ก่อนอื่นมองหาถังขยะทางซ้าย เคาะอิฐเหนือถังขยะขึ้นไปสามก้อนแนวตั้ง ทางขวาอีกสองก้อนแนวนอน " เจ้าของผมสีบลอนด์ทองก้มหน้าอ่านทวนข้อความในกระดาษสีหม่น ก่อนจะใช้ไม้กายสิทธิ์ของเขาเคาะตามทีละขั้นตอนบนกำแพงอิฐเก่าแก่ ราวกับกำลังอ่านคู่มือทำอาหารมือใหม่แล้วหั่นเครื่องเคียงตาม


ทันใดเมื่อไม้กายสิทธิ์สีเข้มถูกเคาะลงอิฐสีสนิมเป็นครั้งสุดท้าย กำแพงอิฐเก่าค่อย ๆ ขยับเปลี่ยนรูปร่างของมันอย่างช้า ๆ จนกลายเป็นช่องประตูดูกว้างพอจะให้ตัวเขาพอจะเดินผ่านไปสู่เส้นทางย่านการค้า ที่คดเคี้ยวไปมาที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนมากหน้า มือเรียวจัดการเก็บใบกระดาษพับและไม้กายสิทธิ์คู่ใจ ก่อนจะยกขึ้นมาจัดเสื้อคลุมให้เข้าที่เตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง


วันนี้ก็อย่าลืมซื้อผงฟลูล่ะ เด็กหนุ่มยกมือบางขึ้นมาอ่านข้อความที่เขาเขียน เพื่อเตือนตัวเองเมื่อเช้าก่อนจะออกจากห้องพัก


" หวังว่าฉันจะไม่ลืมอีกแล้วเหมือนกัน " ปากเล็กบ่นอุบอิบตอบข้อความของตัวเองเมื่อเช้า ก่อนจะเบนความสนใจไปยังจุดหมายเบื้องหน้าแทน

Penelope Chole Lombardia - #7B1FA2

คุณ Penelope Chole Lombardia ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 5 2023, 05:24 AM

[Xencharlys Wilds...]

Mission 1
TW: Profanity
(ย้อนเวลา)

ถ้าไม่นับการใช้ชีวิตในบ้านพักที่อาศัยอยู่ปัจจุบัน ร้านหม้อใหญ่รั่วก็ถือเป็นแหล่งพักอาศัยชั้นดีสำหรับชายหนุ่มอย่างเซนต์ฌาริส เขามักมาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง แม้จะมีจำนวนของผู้คนที่พลุกพล่าน ทว่าทุกคนกลับใช้ชีวิตของตัวเอง โดยไม่ได้เข้ามาวุ่นวายหรือก้าวก่ายชีวิตเขาแต่อย่างใด
แต่ในวันนี้กลับต่างออกไปจากทุกวัน เพราะเมื่อเซนต์ฌาริสก้าวขาเข้าสู่ตัวร้าน ชายหนุ่มก็กวาดสายตามองหาโต๊ะที่นั่งว่างเฉกเช่นทุกครั้ง แต่กลับไปสะดุดตาเข้ากับคนรู้จักที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นแรมปี เนื่องด้วยหน้าที่การงานหลังจบการศึกษา ทำให้ทั้งคู่ไม่ได้มีเวลาว่างมากนักที่จะนัดเจอ ทว่าในวันนี้กลับพบเจอกันโดยบังเอิญเสียอย่างนั้น
ร่างสูงของเซนต์ยกมือขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้าง ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปมาด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาด้วยท่าทางกวนประสาทที่มักทำเป็นประจำ ส่งผลให้คนตรงหน้าเขาในตอนนี้กรอกตาใส่ด้วยท่าทีที่ดูรำคาญเต็มทน
“ไง ออกจากแหล่งกบดานได้แล้วหรอ” เซนต์ทักขึ้นทันทีที่หยุดลงพร้อมลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยที่อีกคนยังไม่ทันได้อนุญาต และในจังหวะนั้นเองที่เขามองเห็นเส้นคิ้วของอีกคนกระตุกจนเกือบหลุดขำ ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อคนตรงข้ามเปิดปากบอกอาสาจะเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้ พร้อมกับลุกขึ้นออกไปทันทีจนเขาไม่ทันได้เอ่ยปากห้าม
“นั่งดิ เดี๋ยวไปสั่งเครื่องดื่มให้”
เซนต์นั่งรออย่างใจเย็น จนอีกฝ่ายกลับมานั่งยังโต๊ะตัวเดิม แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เปิดบทสนทนา กลับถูกขัดจังหวะด้วยการเสิร์ฟออเดอร์ของบริกรภายในร้าน ก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มขำ อะไรวะ ใบหน้าเขามันมีอะไรที่ดูน่าตลกรึไง
แก้วใบใสที่ภายในบรรจุของเหลวสีเหลืองอ่อน ไม่รู้ว่าเมนูที่อยู่ตรงหน้าเขานี้คืออะไร แต่มองดูแล้วยังไงก็ไม่น่าใช่บัตเตอร์เบียร์ เครื่องดื่มยอดฮิตประจำร้านที่เขาสั่งอยู่เป็นประจำ และเมื่อเป็นเช่นนั้นสายตาหวาดระแวงของเซนต์ก็ถูกส่งกลับไปหาคนตรงหน้าพอดี ก่อนจะรู้สึกราวกับมนต์สะกด ยกแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้น ก่อนทาบริมฝีปากจรดลงบนขอบแก้ว ตามด้วยของเหลวสีเหลืองอ่อนในมือลงสู่ลำคอ
และวินาทีนั้นเองที่ดวงตากลมของเซนต์เบิกโพรงขึ้น ริมฝีปากเมื่อครู่ที่รับเครื่องดื่มเม้มเข้าหากันจนแน่นสนิท คิ้วทั้งสองข้างขมวดผูกเป็นปม ก่อนจะตั้งสติได้ว่าเขาโดนคนตรงหน้าใช้ความสามารถเวรนั่นใส่ เหมือนตอนที่ทั้งคู่ยังเรียนอยู่ไม่มีผิดเพี้ยน
“โตเป็นควายแล้วนะ จะเลิกแกล้งได้ยัง ไอ้ห่านี่”

#93BDE6 ✦ Xencharlys Wildsmith
#998877 ✦ Wynn Blaze

[Yolunda Deborah ...]

Leaky Cauldron

| The Leaky Cauldron |

*เลื่อนเพื่ออ่าน


ใจหวังว่าจะตามมาแอบดูชายหนุ่มตัวต้นเรื่อง ทว่าเหตุการณ์ชุลมุนเมื่อสิบนาทีก่อน ทำให้เธอหมดแรงข้าวต้มเกินจะเดินต่อตามหารุ่นพี่ปีห้าตัวต้นเรื่องไหว จึงตัดสินใจว่าจะหาร้านนั่งเล่นสักที่

—เติมพลังก่อนค่อยว่ากัน

กระโดดลงหลังลุงคนเมื่อครู่ ทำเอาแม่มดสาวเจ็บข้อเท้าไปซะได้ ไม่ต้องโทษใครแต่จะโทษพยอนแจนี่แหละ ‘ตัวต้นเรื่องเลยไอ้ตัวนี้’ ปากเล็กพรูลมหายออกมาอย่างท้อแท้กับนิสัยของเพื่อนฝูง ทั้งยังลอบมองข้อเท้าของตนที่มีอาการแปล็บปล๊าบ ตั้งแต่กระโดดลงจากหลังชายแปลกหน้า ด้วยความตกใจเมื่อสิบนาทีก่อน ทำเอาอยากเพ่งกบาลพยอนแจ ให้สมองกลับเสียทีเหมือนกัน

ภาพตรงหน้าไม่ไกลคือร้านหม้อใหญ่รั่ว ซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างร้านหนังสือและร้านขายแผ่นเสียงบนถนนชาริงครอส ตรอกแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงดนตรีแผ่วจากอีกร้าน และความวุ่นวายของบรรดาผู้วิเศษที่เดินทางมาจับจ่ายสินค้าเสมอ ซึ่งแน่นอนว่าโยลันดาเองก็เช่นกันในครานี้

สองเท้าเหลือบมองแผ่นเสียงคุ้นตา จึงตัดสินใจเดินแว็บเข้าไปเยือนในร้านเครื่องเสียงสักครู่ ก่อนจะพบว่ามันแค่คล้ายคลึงกันมากๆเท่านั้น ไม่ใช่แผ่นเสียงที่เดบอราห์อยากได้ ร่างเล็กหันหลังตั้งท่าจะกลับก่อนจะหลุดไอค่อกแค่ก เพราะมีผู้ใช้ผงวิเศษในการเดินทางผ่านเตาผิง เรียกให้เด็กสาวหันไปมอง อดีตเปลวไฟสีเขียวสว่างชั่วพริบตา

“ไปดื่มบัตเตอร์เบียร์สักหน่อยแล้วค่อยกลับดีมั้ยนะ ?” ครุ่นคิดก่อนตั้งท่าจะเดิน ทว่าความเจ็บแปล็บทำให้เธอถอนหายใจ “ไม่เดินละกันไหนๆมีผงฟลูแล้ว ก็ต้องลองใช้หน่อยแล้วมั้ย” ปากเล็กยกขยับแต้มรอยยิ้มบนวงหน้าสวย ก่อนหันกายเดินเข้าไปยังปล่องไฟ แล้วโรยผงสีเขียวปรากฏควันพวยพุ่ง คลุ้งไปทั้งบริเวณเตาผิงทันที

“เจ๋งแฮะ ถึงว่าคนแก่ๆเลยชอบใช้กันนัก ใช้มากๆจะเป็นอัมพาตป่ะ การเดินคืออะไรไม่รู้จักอีกต่อไป” โยลันดาโบกมือไล่ฝุ่นควันจากเปลวไฟสีเขียว ก่อนก้าวออกจากปล่องไฟร้านหม้อใหญ่รั่ว ขาเล็กชะงักลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงห้าวทุ้มที่ถูกดัดเล็กจากพยอนแจ เพื่อนรักสี่ขา 'หากจะรักเพื่อนของเธอก็ต้องรักหมาของเขาด้วย' พยอนแจว่างั้นน่ะนะ

—เจอมันทุกที่เลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย

"พิโยยย มานั่งนี่" พยอนแจตะโกนเรียกด้วยเสียงหวานชวนขนหัวลุก เรียกให้ทั่วทั้งร้านหันมามองผู้มาเยือนใหม่เช่นตน เร่งให้สาวร่างเล็กต้องรีบตรงดิ่ง ลืมอาการเจ็บป่วยข้อเข่าเสื่อมของตนเอง พุ่งไปหาพยอนแจ เพื่อลดระดับเสียงโหยหวนดังกล่าวลงอย่างรวดเร็ว

—ไม่ต้องให้ใครเล่นหรอก คือเล่นตัวเองเจ็บน้อยสุด นี่เสือกระดาษประจำบ้านสอนมา

เท้าที่ถูกยกถีบเพื่อเลื่อนเก้าอี้ออกต้อนรับตนเองจากสัตว์สี่ขาเพื่อนรัก ทำเอาคิ้วเรียวกระตุกก่อนยกยิ้มแยกเขี้ยวให้พยอนแจไปหนึ่งครั้ง ประโยคต้อนรับอบอุ่น (?) ของพยอนแจกล่าวพร้อมมือใหญ่ที่ผายไปยังที่นั่ง "have a seat" ทำให้เธอเลือกที่จะทิ้งร่างลงบนเก้าอี้เจ้ากรรมทันที ตรงหน้ามีแก้วบัตเตอร์เบียร์ฟองเยอะมากอยู่หนึ่งแก้ว เด็กสาวเหลือบมองอย่างหวั่นใจก่อนพบยิ้มลูกหมาประจำตัวของพยอนแจ ที่โยลันดาอยากจะกัดลิ้นตายทุกรอบ ‘ครั้งก่อนมันก็ยิ้มแบบนี้’

"เเก้วนี้ผมยังไม่ได้กิน พี่เอาก่อนเลย ผมสั่งอีกเเก้วไปละ "

“ไม่เอาอ่ะลองชิมให้ดูก่อน ที่บ้านสอนให้ไม่กินของจากคนหน้าแปลก” มือเล็กขยับเลื่อนแก้วกลับคืนไปตรงหน้า ก่อนจะตกใจเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะหน้าแปลก และแปลกหน้าอีกคน นั่งเหมือนตอไม้ไม่พูดจาอยู่หนึ่งหน่อ

“นี่ใครอ่ะ” ขยับแก้วดันคืนหมาหนุ่มก่อนหันไปยิ้มแหยให้ชายหัวเทาแปลกหน้า ด้วยอาการสำรวมกิริยาไม่ทัน เดบอราห์เองก็ไม่ได้ทันเห็นซะด้วยว่ามีชายหนุ่มอีกคนนึ่งอยู่ “สวัสดีค่ะ เราโยเย ชื่อจริงยาวมากไม่ต้องไปจำหรอกเนอะ” สงสัยเพราะพยอนแจบังอีกฝ่ายเสียมิดแน่นอน แต่ถ้าทายาทแห่งพระจันทร์ไม่ตาฝาดไป เห็นไม่ผิดว่าสีเหลืองของน้ำในแก้ว ดูไม่เหมือนแก้วอื่นเสียด้วย ออกแนวคนละเฉดล้ะ

ในใจของโยลันดากู่ร้องทันทีอย่างไหวตัวทัน ‘ ฉัน-จะ-ไม่-ดื่ม-แก้ว-นี้-เด็ด-ขาด ‘ คิดได้ดังนั้นจึงดันแก้วบัตเตอร์เบียร์เจ้ากรรมออกจากหมาแก่ หันเหไปทางเพื่อนร่วมโต๊ะคนแปลกหน้าทันที

“พยอนแจเลี้ยงค่ะแก้วนี้ถือเป็นเวลคั่มดริ้งของพวกเราที่เจอกันครั้งแรกดีมั้ย ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะคะ?”

—ก็ถ้าพยอนแจตายพี่ธีมาบีบคอแน่เลยอ่ะ บ้านฮวังที่ไม่มีพยอนแจมันเหงาเกินไปนี่ว่า

| Yolunda Deborah Benoit | #bebebe
| Hwang PyeonJae | #6495ED






© 2022 The Benoît

[Eos Strahan]

Copr. for Zynaxalia only

Mission 1

ร้านหม้อใหญ่รั่ว

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจที่จังหวัดคังวอน ประเทศเกาหลีใต้ ที่กูร์แฟงจำเป็นต้องไปเข้าร่วมงานประมูลสมบัติล้ำค่า ที่อยู่ในการครอบครองของตระกูลอัน จนท้ายที่สุดเขาและทายาทสาวหน้าสวยจากสเปนเซอร์ ก็สามารถชิงแหวนแห่งราชินีชินซ็องแห่งซิลลา ที่มีความสามารถอันแรงกล้าในการควบคุมจิตใจผู้คนมาได้สำเร็จ แต่น่าเสียดายที่สมบัติชิ้นนั้นถูกคุณหนูจากสเปนเซอร์แย่งไปจนได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้อีกตัวตนนึงของเขาหัวเสียมาจนถึงตอนนี้

ถ้าถามว่าการ์วิน อีกหนึ่งตัวตนที่อยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจนั้น หงุดหงิดขนาดไหนก็ถึงขนาดที่ว่าไปก่อเรื่องชกต่อยกับอันธพาลแก๊งใหญ่ย่านคังนัม จนต้องเขาไปอยู่ในคุกถึงหนึ่งอาทิตย์ด้วยกัน แต่คนที่ต้องมารับเคราะห์จากการกระทำในครั้งนั้นกลับกลายเป็นกูร์แฟง ที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลยแม้แต่น้อย และนั่นเป็นสาเหตุให้ตัวตนที่กำลังแสดงออกมาอยู่ภายในร้านหม้อใหญ่รั่ว เวลานี้เป็นกูร์แฟง ที่เพิ่งเดินทางกลับมายังประเทศอังกฤษ ไม่ใช่การ์วินแต่อย่างใด

“ขอบัตเตอร์เบียร์เพิ่มอีกแก้วครับ” เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้ารูปไข่เอ่ยสั่งแก่พนักงานประจำร้านหม้อใหญ่รั่ว ถ้านับตั้งแต่ที่กูร์แฟงมาที่นี่ ก็เป็นบัตเตอร์เบียร์แก้วที่สามแล้ว ด้วยรสสัมผัสของบัตเตอร์สกอตช์และกลิ่นที่หอมติดจมูก ทำให้กูร์แฟงชื่นชอบเครื่องดื่มชนิดนี้เป็นอย่างมากตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลองชิม แม้ใครต่อใครจะบอกว่ามันเลี่ยนเกินไปก็ตาม


#48D1CC | Gauvain Leon Zynaxalia

[Elwynn Bryze Spe...]

▔▔▔▔▔▔

ร้านหม้อใหญ่รั่ว (Mission 1)

หลังจากทำธุระให้เฮลล่าที่ธนาคารกริงก็อตส์สาขาตรอกไดแอกอนเสร็จสิ้นเป็นที่เรี
ยบร้อย ทายาทลำดับที่สิบสองแห่งสเปนเซอร์ก็กลับมาที่ร้านหม้อใหญ่รั่วเพื่อหาซื้อเครื่องดื่
มสักแก้วใช้ดับกระหายก่อนที่จะเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์สเปนเซอร์

ถือว่าเป็นโชคดีของเอลวินในการกลับมาที่ร้านอาหารเก่าแก่ในครั้งนี้ เพราะดูเหมือนว่าเจ้าของร้านหม้อใหญ่รั่วคนปัจจุบันจะไม่ได้อยู่ที่ชั้นล่างของร้าน ซึ่งเป็นโซนสำหรับขายอาหารและเครื่องดื่ม ถ้าจะให้เดามาดามอับบอตต์คงจะง่วนอยู่กลับการต้อนรับแขกเหรื่อ ที่มาจองห้องพักในช่วงเวลาใกล้เปิดภาคการศึกษาเช่นนี้ และด้วยความโชคดีนั้นเอง ทำให้ผู้ครอบครองจิตวิญญาณแห่งนภา สามารถเข้ามานั่งสั่งเครื่องดื่มในร้านได้อย่างสบายโดยไม่มีใครมาหิ้วปีกออกไปอีก

“เอาบัตเตอร์เบียร์แก้วนึง” เด็กชายเอ่ยสั่งแก่พนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ ใช้เวลาไม่นานเครื่องดื่มแก้วใหญ่สีเหลืองทอง มีฟองเต็มแก้วก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าของเอลวิน เด็กชายไม่รอช้ารีบยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหายทันที



#F5DEB3 | Elwynn Bryze Spencer

[Alisha Dan Benja...]

K A T H I E L L A

Alisha Dan Kathiella #4CD7D0
Lorand Jay Kathiella #A1DBF1
Xavier Maverick Kathiella #A6A6A6
Sarina Avalynn Kathiella #75ABDA
NPC พนักงานร้านหม้อใหญ่รั่ว #E0B589

Mission 1

Leaky Cauldron

หลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาขอแยกออกไปก่อนเพราะมีธุระที่ต้องไปทำ ทำให้เขาต้องเดินมาที่ร้านหม้อใหญ่กับพวกเด็กๆแทนภายในร้านตอนนี้มีผู้คนเข้ามาใช้ บริการอย่างหนาแน่นเมื่อเจอโต๊ะว่างเขาก็ได้เดินนำพวกเด็กๆไปยังโต๊ะตัวนั้นทันที ก่อนที่จะนั่งลงแล้วหยิบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่เป็นของที่มักเกิ้ลพัฒนา ขึ้นมาเล่นระหว่างรอ

'จะสั่งอะไรกันไหม ผมเลี้ยงเอง' มีเสียงของชายหนุ่มที่อายุใกล้เคียงกับเขาดังขึ้น แต่ตัวเขาเองหาสนใจไม่เขาสนแค่เกมตรงหน้าที่เล่นเท่าไร ก็ไม่ผ่านด่านสักที 'ให้ตายสิ ด่านนี้ก็ไม่ใช่ด่านบอสทำไมมันยากจัง'

'ว่าไง อยากดื่มอะไรกันไหม'

'น้องเจย์เอาบัตเตอร์เบียร์ค้าบ'

Sarina Avalynn Kathiella

'ชักช้า....'

เขาเงยหน้าขึ้นมาสังเกตเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าลงเล่นเกมตามเดิม ด้วยนิสัยของตัวเขาที่จะไม่สนใจอย่างอื่นเลยนอกจากเกมหรืองานที่ เขาจะจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นจนโดนลูกพี่ลูกน้องตัวเองบ่นอยู่บ่อยๆว่าให้หาเวลาพักผ่อน
ซะบ้าง

'แล้วนายอยากดื่มอะไร ?'

'คุณลุง คุณลุง คุณลุ๊งงงงง'

"หืม มีอะไรรึเปล่าครับ" เขาตอบด้วยเสียงนิ่ง เกือบไปแล้วตัวเขาเกือบโวยวายใส่หลานสาวเพราะมาขัดจังหวะเกมเสียได้ แต่ตัวเขาคงต้องเก็บมันลงไปก่อนแล้วสิ ก่อนที่ตัวเขาจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวที่ดูเหมือนจะโมโหเพราะตัวเขาอยู่

'ริคถามว่าคุณลุงจะดื่มอะไรค้าบ พี่พนักงานรอนานแล้ววว!!'

"อ่อ เอาบัตเตอร์เบียร์เหมือนน้องเจย์เลยครับ" หลังจากที่พูดบอกเมนูเครื่องดื่มไปเขาก็ ทำหน้าเสียใจเล็กน้อยที่ดันทำให้หลานสาวโมโห 'เฮ้อไว้ค่อยง้อละกัน'

'รับอะไรดีครับ ?'

'บัตเตอร์เบียร์ 4 ที่ครับ'

เมื่อสิ้นเสียงการสั่งรายการเครื่องดื่มกับพนักงานไปเรียบร้อย เขาก็นั่งมองบรรยากาศรอบร้านที่มีผู้คนมากมายหลากหลายหน้าตาหลายเชื่อชาติ เดินเข้าออกไม่ขาดสายจนเขาเริ่มจะลายตาอยากดื่ม บัตเตอร์เบียร์หวานๆเย็นๆนั้นซะแล้วสิ เมื่อไรเครื่องดื่มนั้นจะมาสักทีนะ

[Eos Strahan]

Copr. for Zynaxalia only

Mission 2

ร้านหม้อใหญ่รั่ว

เมื่อดื่มบัตเตอร์เบียร์แก้วที่สามจนหมดแก้ว กูร์แฟงก็เรียกพนักงานร้านหม้อใหญ่รั่ว ที่กำลังเดินเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มอยู่มา เพื่อคิดเงินค่าอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดที่ตนได้สั่งไป

“ทั้งหมดเท่าไรครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามอย่างสุภาพ และเมื่อพนักงานบอกยอดมาเขาจึงหยิบเงินเกลเลียนที่มีอยู่ในกระเป๋า ออกมาชำระค่าเครื่องดื่ม ก่อนที่จะเดินผ่านฝูงชนภายในร้านหม้อใหญ่รั่วไปยังด้านหลังของร้าน ซึ่งเป็นเส้นทางที่ใช้พาไปสู่ตรอกไดแอกอน

ไม้กายสิทธิ์ถูกหยิบยกขึ้นจากด้านในของเสื้อโค้ดตัวยาว ที่เด็กหนุ่มหน้ามนสวมใส่อยู่ เขากวาดสายตามองหาถังขยะที่ตั้งอยู่ติดกับกำแพงอิฐ อันเป็นสัญลักษณ์ของกำแพงที่จะเชื่อสู่ตรอกไดแอกอน ก่อนจะใช้ไม้กายสิทธิ์ของตนแตะกระทบเข้าที่ก้อนอิฐขึ้นไปสามก้อน และขวาอีกสองก้อน หลังจากนั้นไม่นาน กำแพงอิฐก็สั่นไหวเล็กน้อย พร้อมกับเปิดออกเผยให้เห็นซุ้มประตู และถนนที่ถูกปูพื้นด้วยหินตลอดเส้นทาง นั่นคือตรอกไดแอกอน


#48D1CC | Gauvain Leon Zynaxalia

[Adele Skylar]

. . . ตรอกไดแอกอน ❀ ร้านหม้อใหญ่รั่ว
สายลมเอื่อยพัดผ่านพวงแก้มขาวอมชมพูของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา อเดล เอวา สกายลาร์ ไป๋ เจ้าของเรือนผมเงาสีน้ำตาล กำลังยืนอึกอักอยู่หน้าประตูร้านหม้อใหญ่รั่ว ในมือถือกระเป๋าเพอร์ซสีครีมไว้แน่นขนัด ‘คนเยอะแบบนี้ ตลอดเลยมั้ยนะ..’ เธอคิดพลางมองไปรอบๆ ถึงยังไงก็ตัดสินใจมาจนถึงหน้าประตูแล้ว จะให้ถอยตอนนี้ก็ยังไงอยู่ หญิงสาวก้าวขาเข้าไปในร้านที่มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งทุ้มลึกเอ่ยเรียกเธอ

“มานั่งด้วยกันไหมครับ โต๊ะตัวนี้ยังว่าง” อเดลหันไปตามเสียงก็พบชายหนุ่มหน้าคุ้น เหมือนจะพบเจอมาบ้างในหอพักเรเวนคลอ แถมยัง.. ‘ตระกูลไซแนกซาเลีย?’ เธอกัดฟันเล็กน้อย นอกเหนือจากซินเทีย เพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันของเธอแล้ว เธอก็มีเรื่องคาใจกับผู้ชายนามสกุลนี้อยู่พอควร

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร—” เธอยิ้มเจื่อนก่อนเบือนหน้าหนี แต่จะให้มองไปทางไหน ก็ไร้ซึ่งที่นั่ง คนพลุกพล่านและไม่คุ้นหน้าหนาแน่นไปหมด

Albrigtsen Merwyn Zynaxalia

“ก็ได้” เธอเอ่ยเบาๆก่อนหย่อนตัวนั่งลงทางฝั่งตรงข้ามของอีกฝ่าย สายตาเบือนมองออกไปอย่างไม่สนใจนัก ร้อยล้านหมื่นพันคน เหตุใดจะต้องมาพบกับคนตระกูลนี้อยู่เรื่อย นึกถึงก็ได้แต่พึมพำในใจ เมื่อพนักงานมารับเมนูที่ต้องการ เธอจึงชี้นิ้วไปที่เครื่องดื่มของอีกฝ่ายก่อนเอ่ย “เอาแบบเขาที่นึงค่ะ”

Albrigtsen Merwyn Zynaxalia

“อือ มาคนเดียว” เธอพูดก่อนจะเว้นสักครู่ “นายก็เหมือนกันนี่ นั่งคนเดียวสนุกหรอ?” เธอสังเกตว่าปกติแล้วมักจะพบเขามากับคนในตระกูลเสมอ ยามนี้เห็นจะมีแต่เขาคนเดียวไร้ซึ่งใครอื่น จึงเอ่ยถามเชิงอยากรู้อยู่นิดๆแต่ในใจก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าหมายถึงใครเป็นอันดับต้น

Albrigtsen Merwyn Zynaxalia

“ฉัน? …ก็อยู่คนเดียวมาตลอดนะ คนเยอะมันวุ่นวาย ความสัมพันธ์ก็น่ารำ— โทษที พูดมากไป” เหมือนกับความคับคั่งใจเล็กๆค่อยๆถูกกระเทาะออกมา เมื่อบัตเตอร์เบียร์แก้วใหญ่ถูกเสิร์ฟ หญิงสาวก็รับเอามาจิบดับกระหายไปพลางๆ สองมือโอบแก้วไว้พร้อมจ้องเข้าไปในของหลวสีเหลืองอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาพูดเพ้อเจ้อกับคนที่ไม่สนิทแบบนี้ด้วย เธอผละเรื่องตัวเองออกจากหัว ก่อนจะหันไปถามเขาต่อ พอเป็นมารยาท “แล้ว นายจะไปไหนต่อมั้ย?”

Albrigtsen Merwyn Zynaxalia

เมื่อได้ฟังอีกฝ่ายตอบกลับ หญิงสาวก็ครุ่นพินิจอยู่ครู่หนึ่ง ตนก็มีธุระจะไปซื้อหาหนังสือสักเล่มอยู่แล้ว ไหนๆก็ไหนๆ จะไปด้วยกันคงไม่เสียหายมาก

“ฉันไปด้วยก็ได้ จะเปิดเทอมอยู่แล้ว ต้องไปซื้อหนังสือพอดี” เธอพูดพลางจิบบัตเตอร์เบียร์รสหวานเข้าปาก บรรยากาศชวนอึดอัดพัดเข้ามาสักครู่ ความรู้สึกอึมครึมของจิ้งจอกสาวทำให้อุณหภูมิรอบตัวเย็นลงเล็กน้อย คนตัวเล็กกว่าเบือนหน้าเศร้านั้นลงเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยความเป็นธิดาของเจ้าสมุทร เธอก็ไม่ควรแสดงกิริยาเช่นนี้ให้อีกฝ่ายที่ไม่สนิทได้พบเช่นนี้ “งั้นไปตอนนี้เลย ไปกัน”

เธอไม่รอให้อีกฝ่ายโต้ตอบ เงินเกลเลียนจำนวนเหลือเฟือสำหรับบัตเตอร์เบียร์สองแก้วถูกวางไว้บนโต๊ะ เพื่อให้พนักงานมารับชำระไป แล้วหญิงสาวก็ดันตัวเองออกจากที่นั่งพร้อมพุ่งตัวเองออกไปทางประตูหน้า ร่างบางสูดอากาศบริสุทธิ์ ยามต้นฤดูหนาวเข้าเต็มปอด ก่อนจะถอนหายใจออกอย่างช้าๆ ‘ไม่เป็นตัวเองเลยแบบนี้’

▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔
Adele Ava Skylar Bai ❀ #B3C7A1 Albrigtsen Merwyn Zynaxalia ❀ #708090สีโค้ดแกไม่ผ่าน

[Julien Delacroix...]

Mission 1

. . . ตรอกไดแอกอน ❀ ร้านหม้อใหญ่รั่ว

สถานที่แสนคึกคักและบรรยากาศอันครึกครื้นทำเอาจิ้งจอกน้อยอารมณ์ดีไม่น้อย จูเลียนวิ่งเข้าร้านนั้นที ออกร้านนู้นที ได้ทั้งขนมและของเล่นพะรุงพะรังเต็มมือ จะมีก็แต่คนที่ถูกบังคับให้มาด้วยกันที่เวียนหัวอยู่เพียงผู้เดียว ทั้งเวียนหัวกับผู้คนเยอะ ๆ รอบกาย ไหนจะคนตัวเล็กกว่าที่อยู่ไม่สุขนั่นอีก

"ได้ครบตามที่ต้องการรึยัง" เชียนอวิ๋นถามขึ้นขณะที่พวกเขาทั้งสองคนก้าวออกมาจากร้านขายของตลกกัมเบิลและเจปส์ ซึ่งเป็นร้านสุดท้ายของวันนี้ แม้ว่าก่อนหน้านี้จูเลียนจะพูดว่าร้านสุดท้ายแล้วมามากกว่าสามครั้งก็ตาม

"น่าจะพอแล้วล่ะ กลับกันเถอะ"

เชียนอวิ๋นรู้สึกคล้ายจะรอฟังคำนี้มาแสนนาน คนตัวสูงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะดึงถุงสินค้าทั้งหมดในมือของจูเลียนไปถือไว้เองโดยไม่พูดอะไร ทั้งยังหลบเลี่ยงสายตาและรอยยิ้มล้อเลียนของเซียนจิ้งจอกไปด้วยเช่นเดียวกัน

เชียนอวิ๋นก็เป็นเสียอย่างนี้ ไม่ตามใจแต่ก็ตามใจ ไม่เป็นห่วงแต่ก็เป็นห่วง

ทั้งคู่เดินกลับไปทางด้านหลังร้านหม้อใหญ่รั่วอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวถึงประตูหน้าร้าน เสียงเรียกพร้อมกับร่างของผู้มาใหม่ก็ตรงเข้ามาหา เชียนอวิ๋นคว้าข้อมือเล็กของคนข้างกาย ดึงให้ถอยมายืนหลบอยู่ด้านหลังตนเล็กน้อยโดยอัตโนมัติในทันที

Penelope Chole Lombardia

เด็กหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยด้วยความสุภาพก่อนจะยื่นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ของจูเลียนที่น่าจะร่วงออกจากถุงเมื่อครู่นี้มาให้ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูไม่มีอันตรายอะไร เชียนอวิ๋นจึงกลับมาสำรวมกริยาอีกครั้ง

"โอ๊ะ! ขอบคุณมากเลยนะครับ ถือยังไงให้มันร่วงได้เนี่ย"

จิ้งจอกรับของกลับคืนมา พลางหันไปเอ็ดสัตว์เทพคู่กายของตนอย่างไม่จริงจังนัก จูเลียนยิ้มกว้างจนดวงตายิบหยีให้คนตรงหน้า ดูไปแล้วทั้งคู่ให้ความรู้สึกคล้ายกันอยู่หลายส่วน โดยเฉพาะตรงตายิ้มนั่น

"เป็นเด็กนักเรียนจากฮอกวอตส์รึเปล่าครับ"

เจ้าของฉายาอาคิรากลางราตรีเริ่มชวนคุยอย่างเป็นธรรมชาติตามประสาคนอัธยาศัยดี

Penelope Chole Lombardia

"ก็เป็นรุ่นน้องน่ะสิ เราจูเลียนนะครับ ฮัฟเฟิลพัฟ ปี 5"

Penelope Chole Lombardia

"ชื่อน่ารักจัง เรียกเราว่าพี่จูลได้เลยนะ" ด้วยความที่เป็นหนึ่งในน้องเล็กของสกุลไป๋มาโดยตลอด จึงรู้สึกขัดเขินไม่น้อยที่ต้องแนะนำให้ใครเรียกตัวเองว่าพี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกภูมิใจที่ตนเติบโตมาได้ถึงขนาดนี้ "ส่วนนี่…"

เพิ่งรู้สึกตัวว่ายังมีเชียนอวิ๋นที่ยืนฟังบทสนทนาเงียบ ๆ มาตั้งนานอยู่ด้วย คนตัวเล็กกว่าเลยหันไปแนะนำให้เพเนโลเปรู้จัก

"เฮกเตอร์ครับ เป็นเพื่อนเรา" ด้วยการคิดชื่อใหม่ให้เสียเลย

คนที่ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นเฮกเตอร์หมาด ๆ หันมาทำหน้างุนงง จิ้งจอกเลยลอบส่งสัญญาณให้ตามน้ำไปก่อน

Penelope Chole Lombardia

"งั้น…เพื่อเป็นการต้อนรับน้องใหม่ แล้วก็ขอบคุณที่เก็บของให้เราเมื่อกี้ ให้เราเลี้ยงเครื่องดื่มกับขนมเพพนะ"

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแววออดอ้อนแบบที่ชอบทำ จูเลียนยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อเพเนโลเปตอบตกลง ก่อนที่ทั้งสามคนจะเลือกโต๊ะว่างที่อยู่ข้าง ๆ บาร์เพื่อนั่งคุยกัน

"เพพดื่มอะไรดีครับ"

Penelope Chole Lombardia

"แล้วเฮกเตอร์ล่ะ"

"ไม่เอา"

จูเลียนพยักหน้าหงึกหงัก ด้วยความไม่แน่ใจนักว่าสัตว์เทพทานอะไรได้หรือไม่ได้บ้างเลยไม่ได้เซ้าซี้ต่อ ก่อนจะหันไปกวาดสายตามองป้ายเมนูอย่างเร็วจี๋ เมื่อพร้อมแล้วก็ยกมือเรียกพนักงานที่อยู่ใกล้ที่สุด "เอาบัตเตอร์เบียร์หนึ่งครับ น้ำมะนาวลิ้นผูกหนึ่ง แล้วก็พายอีกหนึ่งครับ" ปิดท้ายด้วยการส่งยิ้มขอบคุณจนแก้มขึ้นเป็นลูกเหมือนเดิม

หลังจากสั่งเครื่องดื่มและพายกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว จูเลียนก็หันกลับมาสนใจรุ่นน้องตรงหน้าต่อ คนแก่กว่าวางคางบนหลังมือตัวเองก่อนจะยิ้มจนตาหยีให้เพเนโลเป ดูจากท่าทางแล้วอีกฝ่ายคงไม่พ้นอยู่บ้านเรเวนคลอแน่ ๆ

ทั้งคู่คุยสัพเพเหระไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีเครื่องดื่มและพายก็มาเสิร์ฟ

น้ำมะนาวลิ้นผูกเป็นเครื่องดื่มที่จูเลียนเลือกจะลองในวันนี้ แม้จะเทใจทั้งใจให้บัตเตอร์เบียร์ แต่จะไม่ลองชิมเมนูอื่นทั้ง ๆ ที่มาถึงร้านหม้อใหญ่รั่วแล้วก็เสียดายแย่

ทันทีที่ปลายลิ้นชิมรสชาติ รสเปรี้ยวของมะนาวก็แล่นเข้าใส่จนเผลอเบ้หน้า ใช่ว่ามันจะเปรี้ยวขนาดนั้น เพียงแต่เซียนจิ้งจอกแค่ไม่ชอบรสชาติเปรี้ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"เพพชิมมั้ย" กลายเป็นว่าหาเพื่อนช่วย จูเลียนยิ้มกลบเกลื่อน มือบางเลื่อนแก้วเครื่องดื่มไปตรงหน้าคนเด็กกว่า "ลองดูครับ อร่อยนะ ลิ้นไม่ผูกแบบชื่อแน่นอน"

เพเนโลเปมีท่าทีลังเลในคราแรก แต่สุดท้ายก็ยอมดึงหลอดออกจากแก้วของตน ออกมาชิมเครื่องดื่มสีเหลืองอ่อนในแก้วของรุ่นพี่บ้าง

Penelope Chole Lombardia

จูเลียนหลุดหัวเราะให้กับคำโอดครวญของรุ่นน้องหลังรับรู้รสชาติ ไม่สนใจเชียนอวิ๋นที่ลอบถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ

เขาไม่ได้ตั้งใจแกล้งรุ่นน้องเลยนะเชื่อสิ


▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔
Julien Aneurin Delacroix Bai ❀ #CD8E8D
Penelope Chole Lombardia ❀ #7B1FA2
Qiānyún (NPC) ❀ #FFFFFF

[Penelope Chole L...]

Leaky Cauldron / Penelope Chole Lombardia #7B1FA2

Leaky Cauldron

ย่านการค้าเก่าแก่ยังคงเต็มไปด้วยเหล่าผู้วิเศษที่มาจับจ่ายซื้อของ เพื่อเตรียมต้อนรับการเปิดภาคเรียน รองเท้าบูธสีเข้มก้าวออกพ้นประตูร้านตัวบรรจง และหยดหมึก นับว่าเป็นร้านสุดท้ายของธุระเขาในวันนี้ เด็กหนุ่มผิวกายขาวซีดในชุดสีสะอาด จัดกระเป๋าสะพายใบกระทัดรัดให้เข้าที่ ก่อนตัดสินใจตั้งหน้าตั้งตา เดินทางกลับหลังร้านหม้อใหญ่รั่ว เขาจะไม่แวะร้านไหนอีกแล้วในวันนี้ แม้แต่ร้านไอศกรีมก็ตาม

“ คงไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้ง ” ปากเล็กบ่นอุบอิบตามประสา



เมื่อครั้นใกล้เข้าถึงประตูทางออก เพเนโลเปเปิดกระเป๋าเช็คของจำเป็นเป็นครั้งสุดท้าย เขาอยากจะหมดธุระกับตรอกไดแอกอนแล้วเสียที ในสัปดาห์นึงเขาแวะเวียนมายังย่านเก่าแก่เกินครึ่งจำนวนวัน การพบปะผู้คนบ่อย ๆ นั้นไม่ได้ทำให้เขาชินชาแต่อย่างใดเลย เมื่อมั่นใจแล้ว คนตัวเล็กตัดสินใจก้าวเท้าเดินต่อไปตามทาง

เสี้ยววินาทีกล่องเล็กที่ดูเหมือนกับบรรจุของเล่นอะไรอยู่สักอย่าง ตกลงมาใกล้เจ้ารองเท้าสีนิล กับเรือนผมสีน้ำตาลดูนุ่มฟูที่ไหวไปตามสายลม ของเจ้าของกล่องเล็กตรงหน้าเขาที่เดินผ่านไป นัยน์ตาสีอำพันไม่รู้ว่ามันควรวางไว้ตรงไหนก่อน ได้แต่ขมวดคิ้วสวยมองของที่ถูกลืมสลับกับคนสองคนที่เดินผ่านเขาไป มือเรียวจึงก้มลงเก็บกล่องสีม่วงอ่อนขึ้นมา ถึงโดยปกติแล้วเด็กหนุ่มไม่ใช่คนที่จะเก็บของของผู้อื่นขึ้นก่อนมาสุ่มสี่สุ่มห้า

แต่กับเคสนี้ค่อนข้างจะใกล้เกินไปนิดหน่อย และเขาไม่ใช่คนไม่มีสามัญสำนึกขนาดนั้นเสียนี่..

“ ดะ เดี๋ยวสิ ” เด็กหนุ่มหวีดร้องออกมา เผลอเพียงครู่เดียวเจ้าของกล่องของเล่นก็เดินหายไปในฝูงชนแล้ว คนที่ดูเรียบนิ่งมาตลอดแปรเปลี่ยนเป็นคนที่ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ทันใด นี่เขาต้องทำภารกิจตามหาเจ้าของเจ้ากล่องนี่งั้นหรอ..



ว่าที่นักเรียนใหม่เดินเตร็ดเตร่มาจนถึงทางออกตรอก ที่เชื่อมกับร้านหม้อใหญ่รั่วดังเช่นทางเข้า ในมือเรียวยังคงถือกล่องใบเล็กที่เจ้าของหาใช่เขา ร้านหม้อใหญ่รั่วยังคงเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย โต๊ะนั่งมากมายถูกจับจองอย่างคับแน่น เพเนโลเปจัดหมวกเสื้อคลุมสีมุกลงมาให้ปกปิดใบหน้ามิดชิดขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงการพบปะ แต่ยังไม่ลืมที่จะมองหานักเดินทางที่ทำของหล่นไว้เมื่อครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพบกับเจ้าของสีผมที่คุ้นตา เด็กหนุ่มเผลอหวีดร้องทักอย่างลืมตัว ราวกับกลัวว่าคู่ชายหนุ่มตรงหน้าเขาจะหายตัวไปอีกครา แน่นอนสิ เขาไม่ได้อยากหยิบของของผู้อื่นกลับบ้านนะ

“ คุณ คุณครับ ! ”

เป็นชายหนุ่มตัวสูงกว่าอีกคนรู้สึกตัวก่อน ข้อมือเล็กของคนตัวเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ถูกคว้าดึงให้ไปหลบข้างหลังอย่างรวดเร็ว เจ้าของเสียงทักเผลอตกใจตาม จนต้องก้าวถอยหลังไปก้าวนึงเช่นกัน เป็นเรื่องที่คงไม่แปลกมากนัก หากว่าเขาถูกทักในที่แบบนี้จากคนแปลกหน้า เขาเองก็คงต้องรู้สึกไม่ปลอดภัยเช่นกัน ว่าแล้วเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเปิดโหมดเป็นมิตรชั่วคราว

“ บังเอิญผมเก็บเจ้านี่ได้ครับ คุณทำตกเอาไว้ ” มือเล็กยื่นกล่องเล็กสีม่วงให้กับคนตรงหน้า ก่อนคลี่ยิ้มตาปิดแบบที่ชอบทำยามต้องใช้เสน่ห์การเจรจา

“ โอ๊ะ! ขอบคุณมากเลยนะครับ ถือยังไงให้มันร่วงได้เนี่ย ”

ของที่ถูกลืมได้กลับคืนสู่เจ้าของของมันเป็นที่เรียบร้อย เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลที่ดูนุ่มนิ่มยิ้มให้เขาจนตาหยี นี่สินะนิยามของคำว่าสดใสจนแสบตา คนตรงหน้ามีรอยยิ้มที่จริงใจต่างกับเขาลิบลับ

“ เป็นเด็กนักเรียนจากฮอกวอตส์รึเปล่าครับ ” คนตรงหน้าเอ่ยถามออกมาชวนคุย

“ กำลังเตรียมตัวเข้าเรียนครับปี 1 ” เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่ได้ปิดบัง มันอาจจะเป็นเรื่องดีในอนาคตหากเขาทำความรู้จักผู้อื่นไว้เสียบ้าง

“ ก็เป็นรุ่นน้องน่ะสิ เราจูเลียนนะครับ ฮัฟเฟิลพัฟ ปี 5 ”

นี่คงเป็นสิ่งที่ช็อคโลกที่สุดในวันนี้ของเขา เด็กหนุ่มนัยน์สีเข้มตรงหน้าเป็นรุ่นพี่เขาอยู่หลายปี ถึงจะคาดเดาไว้ในใจบ้าง แต่นี่คงเป็นความจริงที่เกินความคิดเขาไปมาก

“ เพเนโลเปครับ เรียกเพพอาจจะง่ายกว่า ” เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองแนะนำตัวเองอย่างง่าย ๆ บ้าง

“ ชื่อน่ารักจัง เรียกเราว่าพี่จูลได้เลยนะ ” คนตรงหน้าแนะนำตัวอย่างสบาย ๆ และดูมีความภูมิใจจนเขาอดเอ็นดูรุ่นพี่ตรงหน้าไม่ได้ ก่อนจะเจ้าตัวหันไปแนะนำคนข้าง ๆ ให้กับเขา “ ส่วนนี่… ” เหมือนว่าเจ้าของนัยน์ตาสีเปลือกไม้จะครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ครู่นึง

“ เฮกเตอร์ครับ เป็นเพื่อนเรา ” จูเลียนแนะนำอีกคนก่อนจะหันไปสบตากัน เด็กหนุ่มมองว่าน่ารักดี ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ” เพเนโลเปทาบมือเรียวลงบนอกแล้วโค้งเล็กน้อย เพื่อทักทายทั้งคู่อย่างเป็นทางการ

“ งั้น… เพื่อเป็นการต้อนรับน้องใหม่ แล้วก็ขอบคุณที่เก็บของให้เราเมื่อกี้ ให้เราเลี้ยงเครื่องดื่มกับขนมเพพนะ ” แววตาสดใสแปรเปลี่ยนเป็นการออดอ้อนที่ยากจะปฏิเสธ เด็กหนุ่มครุ่นคิดชั่วครู่ นาฬิกาพกเรือนเล็กถูกแอบเปิดดูแว้บนึง เพื่อประกอบการตัดสินใจ ก่อนเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จะคลี่ยิ้มบาง ๆ เป็นการตกลง


รุ่นพี่บ้านฮัฟเฟิลพัฟคนน่ารักเลือกโต๊ะที่ใกล้บาร์ที่สุดสำหรับสามที่ ในยามนี้ร้านหม้อใหญ่รั่วก็ยังคงมีผู้คนหลั่งไหลกันเข้ามาจับจองที่นั่งดื่ม โชคดีที่ยังเหลือโต๊ะนั่งแสนทำเลดีตรงนี้อยู่ ทำเลดีพอที่จะทำให้คนสายตาสั้น แต่ไม่ได้พกแว่นมาแบบเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันสว่าง สามารถมองเห็นป้ายเมนูได้แบบไม่ต้องเพ่งมองมากนัก

“ เพพดื่มอะไรดีครับ ? ”

“ งั้นเพพขอเป็นบัตเตอร์เบียร์ครับ ” เสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ถูกร่นลงเพื่อที่จะทำอะไรได้ถนัด ก่อนตอบคำถามรุ่นพี่ตายิ้มที่นั่งอยู่ตรงข้าม ในคราแรกใจจริงเขาก็อยากจะลองเครื่องดื่มอื่นดูบ้าง แต่ในวันนี้คงไม่เหมาะเสียเท่าไหร่ หากเขาสั่งมาแล้วดื่มมันไม่หมด

“ แล้วเฮกเตอร์ล่ะ ”

“ ไม่เอา ” หัวทุยสีบลอนด์หันไปทางรุ่นพี่ฮัฟเฟิลพัฟครั้งนึง สลับกับคู่สนทนาอีกคนที่สูงกว่า เขาทำได้แค่นั่งมองตามประสาคนพูดคุยไม่เก่ง หลังได้คำตอบจากชายหนุ่ม จูเลียนผงกหัวตอบรับเล็กน้อย ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานที่อยู่ใกล้สายตาที่สุดเพื่อสั่งอาหาร และเครื่องดื่ม


“ เอาบัตเตอร์เบียร์หนึ่งครับ น้ำมะนาวลิ้นผูกหนึ่ง แล้วก็พายอีกหนึ่งครับ ” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหยีลงอีกครั้งจากการส่งยิ้มให้กับพนักงาน รุ่นพี่คนนี้ตรงกับคำว่า สดใสจนแสบตาจริง ๆ นั่นแหละ

ชื่อของอาหาร และเครื่องดื่มที่เพเนโลเปไม่เคยลิ้มลอง ถูกเอ่ยออกมาจากรุ่นพี่ตายิ้มตรงหน้า ทำให้นัยน์ตาอำพันต้องกวาดตามองหาในป้ายเมนูอีกครั้งอย่างสนใจ ก่อนจะโดนสายตาจากคนที่นั่งตรงข้ามดึงออกมาจากภวังค์

ระหว่างรอเครื่องดื่ม และพายจะทำเสร็จ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดเช่นกัน เพเนโลเปถูกรุ่นพี่ร่วมสถาบันชวนคุยสัพเพเหระจนลืมเวลา รุ่นพี่จูเลียนเป็นคนสดใสที่พูดคุยเก่งมาก ๆ นั่นคือสิ่งที่เขาได้รับรู้ และเป็นความประทับใจแรกพบ รู้สึกตัวอีกครั้ง พายอุณหภูมิอุ่น และเครื่องดื่มสีสวยสองแก้วก็ถูกบริการวางลงบนโต๊ะแล้ว

บัตเตอร์แก้วใหญ่ขนาดสองมือจับถูกวางลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม สองมือเรียวค่อย ๆ ประคองแก้วสีสวยขึ้นมาจรดริมฝีปากบาง รสชาติหวานซ่าเมื่อสัมผัสปลายลิ้นที่คุ้นเคยกลับมาทักทายลำคอสวย เครื่องดื่มสีเดียวกับนัยน์ตาของเขาถูกดื่มไปสองอึก ก่อนเจ้าของแก้วจะยอมแพ้แล้ววางลงพักยก

“ เพพชิมมั้ย ” แก้วใสถูกเลื่อนมาตรงหน้าเขา พร้อมกับคำพูดเชื้อเชิญให้ลองลิ้มรส หากจำไม่ผิดชื่อของมันคือน้ำมะนาวลิ้นผูก เพเนโลเปช่างใจอยู่ชั่วครู่

“ ลองดูครับ อร่อยนะ ลิ้นไม่ผูกแบบชื่อแน่นอน ” เสียงหวานกล่าวล่อลวงเขาอีกครั้ง ครั้งแรกไม่เป็นไร ครั้งต่อไปเริ่มมีพิรุธ แต่อย่างไร เด็กหนุ่มไม่อยากปฎิเสธคำเชิญจากคนตรงหน้าเลยสักนิด เพเนโลเปยิ้มขำปนเอ็นดูคนตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจใช้หลอดของตัวเองชิมเครื่องดื่มที่ไม่คุ้นเคยตามคำชวน


“ อึก ! จี๊ดจนปวดหัวเลย ”

ในคราแรกเขาเพียงแค่คิดว่ามันคงจะตัดความหวานเลี่ยนจากบัตเตอร์เบียร์เขาได้ เพียงแค่อึกเดียวเท่านั้น เพเนโลเปได้รับรู้เลยว่าเขาคิดผิด เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีสว่างสบัดศีรษะไล่ความรู้สึกจี๊ดขึ้นสมองออกทันที เมื่อความเปรี้ยวนั้นส้มผัสปลายลิ้น ให้ตายเถอะ เขาโดนรุ่นพี่ตายิ้มล่อซื้อแกล้งแล้ว เจ้าของแก้วหลุดหัวเราะสดใสออกมาตอนเห็นอาการของเขาหลังจิบไปอึกนึง กับคนข้างกายรุ่นพี่ที่ลอบถอนหายใจ หลอดใสถูกหยิบสลับแก้วกลับอย่างรวดเร็ว

เพเนโลเปจะยอมดื่มแค่บัตเตอร์เบียร์ทุกชาติไป

- ❤ -

Penelope Chole Lombardia #7B1FA2 ❤
Julien Aneurin Delacroix Bai #CD8E8D ❤
Hecter (NPC) #FFFFFF

copyright © 2021, ravenclaw house

[Wynn Blaze]

Mission 2
(ย้อนเวลา)

หลังชายหนุ่มนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับเพื่อนสนิทอย่างเซนต์ ที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานตั้งแต่เรียนจบ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ดวงอาทิตย์จากที่เคยทอแสงอยู่เหนือศีรษะ ก็เบนเอียงมาอีกฟากอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงยกข้อมือขึ้น ก่อนจะดูตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกา พร้อมกับกล่าวอำลาเพื่อนสนิทด้วยเหตุที่เขานั้นยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ
“ชิบหาย นั่งเล่นเพลินเลย ขอตัวก่อน ไว้นัดเจอกัน บาย !” หลังกล่าวจบ วินแยกตัวจากเพื่อนสนิททันทีโดยที่ไม่ได้รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ เขาพาตัวเองเดินตรงมาที่บริเวณหลังร้านหม้อใหญ่รั่วด้วยความเร่งรีบ สายตาทั้งสองข้างกวาดมองหาถังขยะ ที่เปรียบเสมือนจุดแลนด์มาร์คของการพาตัวเองไปอยู่อีกฟากของกำแพง
มือเรียวหยิบไม้กายสิทธิ์ออกจากเสื้อคลุมทันที ก่อนจะแตะมันลงบนกำแพงของร้าน โดยกระทบมันเข้ากับก้อนอิฐที่อยู่เหนือถังขยะจากทางด้านซ้ายขึ้นไปสามก้อน และขวาอีกสองก้อน ใช้เวลาไม่นานกำแพงบริเวณนั้นก็สั่นไหวและถูกเปิดขยายออกเป็นช่องกว้าง โดยที่ภาพเบื้องหน้าปรากฎให้เห็นถนนเส้นยาวที่มีเหล่าผู้วิเศษสัญจรไปมา รวมถึงร้านค้าต่าง ๆ ที่ตั้งเรียงรายยาวตลอดสองข้างทาง
#998877 ✦ Wynn Blaze



คุณ Wynn Blaze ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 20 2023, 10:49 AM

[Harper Paige Rem...]

©RAVENCLAW

The Leaky Cauldron | Mission 1

"ฮู่วว.. หวังว่าจะครบแล้วนะ" หญิงสาวเปิดรายการของที่ต้องซื้อในกระดาษแผ่นเล็กขึ้นดู เพื่อตรวจสอบอีกครั้งว่าตนไม่ได้ลืมของจำเป็นสำคัญอะไรก่อนจะพับใส่กระเป๋า

อีกไม่กี่สัปดาห์เรมิงตันก็จะได้เข้าเรียนที่ฮอกวอตส์อย่างเต็มตัวในฐานะนักเรียนชั้
นปีที่ 1 บ้านเรเวนคลอ ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะได้พบปะกับเพื่อนร่วมชั้นบางคนแล้วแต่เธอก็ยังไม่มีเพื่อนมาร่วม
เดินตรอกไดแอกกอนแห่งนี้

"เดี๋ยวนะ.. กลิ่นหอมแบบนี้? ต้องใช่แน่ๆ" เดินต่อมาไม่ไกลนักเรมิงตันก็ได้กลิ่นหอมหวานของ 'บัตเตอร์เบียร์' เครื่องดื่มยอดฮิตของร้านหม้อใหญ่รั่ว บาร์สำหรับพ่อมดแม่มดนักดื่มที่ถึงจะดูมอซอไปบ้างตามกาลเวลาแต่ก็ยังเป็นที่นิยม

ด้วยช่วงที่ใกล้เปิดเรียนแบบนี้ภายในร้านก็จะยิ่งคึกคักเป็นพิเศษ หากกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็จะเห็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งดื่มบัตเตอร์กับครอบครัว บางคนก็อยู่กับเพื่อน แต่เรมิงตันคงต้องฉายเดี่ยวในเวลานี้

"บัตเตอร์เบียร์ 1 แก้วค่ะ" สาวน้อยทิ้งตัวลงนั่งโต๊ะที่อยู่ในมุมร้านก่อนจะสั่งเครื่องดื่มเพื่อดับกระหาย ไม่นานแก้วบัตเตอร์เบียร์ก็ลอยมาเสริฟ

"อึ่ก.. ฮาา อร่อยสมคำล่ำลือจริง ๆ" ลิ้นเล็กกวาดเลียฟองสีขาวที่เลอะริมฝีปากออกจนหมดและใช้แขนเสื้อซับทำความสะอาดแบบลว
ก ๆ ที่เป็นนิสัย(ไม่ค่อยจะดี)ของเรมิงตัน พลางนั่งมองผู้คนและบรรยากาศรอบข้างอย่างยิ้ม ๆ

หลังจากนั่งจนปล่อยเวลาให้ผ่านไปไม่นานบนโต๊ะก็มีแก้วบัตเตอร์กองไว้สองสามใบ การเติมพลังด้วยของอร่อยเรมิงตันก็พร้อมกลับบ้าน หญิงสาวเดินเบียดเสียดคนแถวหน้าบาร์เพื่อจ่ายเงินให้กับพนักงาน สายตาก็ไปสะดุดกับใครบางคนที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าไปแล้ว

-- หวังว่าเธอคงมีความสุขดีนะ

หญิงสาวคิดในใจเพียงครู่เดียวก่อนจะใช้ฮู้ดคลุมหัวเดินออกทางหลังร้าน

Harper Paige Remington | #C6DEFF

คุณ Harper Paige Remington ได้แก้ไขข้อความนี้ ครั้งล่าสุดเมื่อ Sep 27 2023, 05:11 PM

[Valentine Victor...]

VALENTINE
VICTOR ZYNAXALIA

Valentine #D04145

FOR ZYNAXALIA

Mission 1

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว กับการที่วาเลนไทน์ไม่ได้พาตัวเองเดินทางออกจากที่พักอาศัยเลยทั้ง ๆ ที่บุคคลผู้ซึ่งเป็นพี่น้องในตระกูลพากันไปนั่นนี่ ซึ่งหากจะว่ากันตามตรงแล้ว มันก็ค่อนข้างจะผิดวิสัยเขาไปมาก โดยเฉพาะการพาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายนั้น ล้วนเป็นอะไรที่ชายหนุ่มค่อนข้างโปรดปราน และเขาก็ไม่เคยพลาดการเข้าร่วมต่อสู้เลยสักครั้ง

ทว่ากลับกัน ในหนนี้วาเลนไทน์ดันเลือกที่จะพาตัวเองเดินทางมายังร้านหม้อใหญ่รั่ว นั่งดื่มและสังสรรค์กับตัวเองเงียบ ๆ เพียงคนเดียว แทนที่จะพาตัวเองกลับไปยังดินแดนที่อยู่ในความดูแลในฐานะอนุประมุขอย่างแดนสารท

แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้มีความรู้สึกผิดหรือโหยหามันแต่อย่างใด เขาเพียงแค่อยากอยู่อย่างสงบบ้างก็เพียงเท่านั้น ‘ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก ถึงได้บอกไงว่ามันผิดวิสัยคนอย่างเขาหนะ !’

บัตเตอร์เบียร์ไม่รู้แก้วที่เท่าไหร่แล้วที่มันไหลลงลำคอหนา เพราะตั้งแต่วาเลนไทน์มาถึง เขาก็ไม่ได้สั่งเครื่องดื่มหรืออาหารใดเลยนอกจากเครื่องดื่มสีเหลืองทองใสนี้ ถึงแม้ว่าคนขายจะพยายามแนะนำเครื่องดื่ม อย่างน้ำมะนาวลิ้นผูกให้ไม่รู้กี่สิบครั้งแล้วก็ตาม

‘ของประหลาดแบบนั้น ใครมันจะไปกินวะ’ ชายหนุ่มบ่นอุบในใจ พร้อมกับจัดการภาชนะสีใดที่บรรจุเครื่องดื่มตรงหน้า จนมันพร่องลงมากกว่าครึ่ง ก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะบริเวณมุมห้องที่ติดกับบันไดทางเดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังหน้าเคาน์เตอร์ เพื่อสั่งอาหารสักจานมาประดับโต๊ะ แล้วถึงได้เดินกลับมานั่งลงที่เดิมอีกครั้ง

เวลาผ่านไปไม่นาน อาหารที่สั่งไว้ก็ถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะไม้ตัวเก่า พร้อมด้วยบัตเตอร์เบียร์ที่เขาไม่ได้สั่ง

“ผมไม่ได้สั่งแล้วนี่ครับ แล้วทำไม..” แต่ยังไม่ทันที่วาเลนไทน์จะพูดจบ พนักงานเสิร์ฟของร้านก็เพยิดหน้าไปยังโต๊ะของหญิงสาวที่อยู่ในร้านก่อนจะเดินจากไป

วาเลนไทน์ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เขาไม่ค่อยถนัดการผูกมิตรแบบคนปกติทั่วไป จึงทำได้เพียงแค่กดฉีกยิ้มที่คิดว่าดูปกติที่สุด ก่อนจะศีรษะลงเล็กน้อยพร้อมยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นเป็นการขอบคุณ

[Erekia Seere Alm...]

● THE ALMAECIOUS ●



Erekia Seere Almaecious

Mission 1-2
TW : มีคำไม่เหมาะสมหยุมหัวกันในครอบครัว

8 ชั่วโมงก่อนถึงเวลาปัจจุบัน : ปราสาทราชบัลลังก์นิรยภูมิ, ยอร์กเชียร์

"กระผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องแจ้งให้นายท่านทราบ"
"นายท่านเอียนไม่สบายมาก"
เพราะคำพูดเพียงสองประโยคจากผู้ติดตามคนสนิทของ เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส เป็นเหตุให้เอเรเคียต้องตัดสินใจเดินทางออกจาก เมสัน อะพาร์ตเมนต์ สถานที่พักกายพักใจมาตลอดแปดเดือน กลับสู่ปราสาทราชบัลลังก์นิรยภูมิเพื่อดูใจบิดาบังเกิดเกล้าเป็นครั้งสุดท้าย ทันทีที่ไปถึงภาพของชายวัยกลางคนที่ควรจะนอนพะงาบ ๆ หายใจรวยรินบนเตียงก็เป็นอันถูกพับเก็บไปพร้อมกับความคิด นอกจากไม่เห็นผู้เป็นพ่อเป็นอะไร สภาพโดยรวมยังเรียกได้ว่าอยู่ดีมีสุขไม่ได้เจ็บป่วยดังที่อารากอนกล่าวอ้าง เป็นอันเข้าใจว่าเขาได้หลงกลผู้ติดตามคนสนิทของพ่อไปเสียแล้ว
"ถ้าฉันไม่กุเรื่องใกล้ตาย แกก็คงไม่คิดโผล่หัวมาให้เห็นหน้าเลยสินะ"ชายวัยกลางคนเจ้าของใบหน้าเขร่งขรึมในชุดสูทเข้ารูปสีดำสนิท กำลังนั่งจิบชายามเช้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง โดยมีบริวารยืนเรียงแถวหน้ากระดานคอยรอรับคำสั่งอยู่ด้านหลัง คนที่เพิ่งถูกหลอกมาหมาด ๆ ถึงกับชักสีหน้า ความไม่พอใจฉายชัดผ่านแววตาคู่คม
"คาดไม่ถึงว่าคนอย่างคุณจะมีอารมณ์ขันเล่นมุกแกล้งตายหลอก ๆ กับเขาเป็นด้วย เอาใจช่วยขอให้สมพรปากในเร็ววันนะครับ แต่ถึงวันนั้นผมคงไม่อยู่รอดูคุณสั่งเสีย เชิญลาโลกอย่างสงบไปคนเดียวก็แล้วกัน"ส่งคำพูดแดกดันไปถึงบิดาบังเกิดเกล้า ไม่คิดไม่ฝันว่าคนอย่าง เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส จะแสร้งปล่อยข่าวเป็นคนป่วยหนักเพื่อหลอกล่อให้เขากลับปราสาทฯ
"ทำไมถึงไม่กลับไปโซล อยากให้แม่แกมาแหกอกฉันรึไง"ตลอดแปดเดือนที่เข้าใจว่าบุตรชายเดินทางกลับไปอยู่กับอดีตภรรยาที่เกาหลีใต้ แท้จริงแล้วเอเรเคียอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก ส่วนอารากอนแม้รับรู้แต่กลับเลือกปิดปากเงียบ ทว่าความลับไม่เคยเป็นความลับ ความจริงย่อมรู้ถึงหูผู้นำตระกูลฯ อารากอนเองแม้เป็นผู้ติดตามคนสนิทก็ใช่ว่าจะเป็นข้อยกเว้นจากการถูกลงโทษ หลังรับโทษอันแสนสาหัสหน้าที่ต่อไปของชายหนุ่ม คือต้องพาตัวบุตรชายคนโตของนายเหนือชีวิตกลับปราสาทฯ ให้ได้อย่างปลอดภัย
"ดีสิครับ ลุ้นให้ยัยนั่นมาเจอคุณสักครั้งเหมือนกัน คงจะสนุกยิ่งกว่าดูควิดดิชคู่ชิงชนะเลิศ"นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่เอเรเคียปรารถนามาตลอด หากเอียน โดโนแวน พบชเวโซยาอีกครั้งอีกฝ่ายจะมีสีหน้าอย่างไร ยังปากดีเวลาอยู่กับเขาแบบนี้หรือเปล่า
ความเงียบของผู้เป็นพ่อบวกกับสายตานิ่งเฉยกำลังทอดมองมายังเขา ทำเอาเอเรเคียเดาอารมณ์คนตรงหน้าไม่ออก เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ เพราะการหยิบยกอดีตภรรยาขึ้นมาในวงสนทนา คงไม่พ้นต้องทุ่มเถียงทะเลาะกับบุตรชายให้เป็นที่รำคาญใจ มือหนาจรดปากถ้วยชากระเบื้องสีดำขลับแนบกับริมฝีปากพลางกระดกชาทีเหลือลงคอรวดเดียว โดยมีเอเรเคียยืนค้ำหัวอยู่ไม่ไกล เจ้าของเรือนผมสีเข้มยกมือป้องปากหาว อากัปกิริยาของบุตรชายคนโตล้วนอยู่ในสายตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้า
"อารากอนคงปลุกแกเช้าเกินไปละสิ หาอะไรกินแล้วก็พักผ่อนซะ พรุ่งนี้มีเรื่องวานให้แกต้องทำ ฉันฝากด้วยวิลสัน"ประโยคคำสั่งมาพร้อมกับประโยคไล่อยู่กลาย ๆ ในท้ายประโยคบุรุษผู้ดำรงตำแหน่งประมุขของตระกูลหันไปสั่งกับหัวหน้าพ่อบ้าน วิลสันค้อมศีรษะรับคำผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญทายาทแห่งโลหิตธาตุกลับสู่ห้องพัก
"นึกว่าเป็นห่วงที่แท้แค่เรียกมาใช้งาน แล้วหน้าไหนที่ส่งคนมาเป็นโขยงทำคนอื่นแตกตื่นกันไปหมด จะปล่อยให้อยู่เป็นสุขบ้างไม่ได้รึไง"พอรู้เหตุผลที่เอียน โดโนแวน อัลแมเชียสเรียกตัวเขากลับกะทันหัน นั่นทำให้เอเรเคียรู้สึกหัวเสียไม่น้อย ความสุขอิสระตลอดแปดเดือนในคาร์ดิฟคล้ายถูกผู้เป็นพ่อทำลายลงในชั่วพริบตา
"อะไรคือหน้าที่ที่แกต้องทำลืมไปแล้วรึเอล์ม! หรือหน้าที่ของแกแค่การทำตัวไร้สาระอยู่กับพวกไร้ประโยชน์พรรค์นั้น ว่าแกฝ่ายเดียวคงไม่ได้ แม้แต่คนของฉันก็เป็นไปกับเขาด้วย พากันให้ท้ายตามใจจนเสียคน"เอียน โดโนแวน อัลแมเชียสว่าพลางสบสายตาไปยังผู้ติดตามหนุ่มที่ยืนข้างกาย อารากอนค้อมศีรษะลงเล็กน้อยน้อมรับความผิดที่ตัวเองก่ออย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
"หน้าที่ของผมคือการอยู่คอยรับใช้รองมือรองเท้าคุณไง คุณเอียน เดาว่าคงไม่มีใครให้ใช้สินะ ถึงได้ฟุ้งซ่านส่งคนมาลากตัวถึงคาร์ดิฟ"
"แกกำลังบอกฉันว่าหากแกไม่มีสายเลือดของอัลแมเชียส ก็คงไม่ต้องถูกฉันพรากจากอกแม่ ไม่ต้องทำตามคำสั่ง มีชีวิตสุขสบายอย่างที่มนุษย์ทั่วไปพึงมีอย่างนั้นใช่มั้ย!?" ประมุขของตระกูลตวัดสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของบุตรชายคนโตที่จ้องมองกลับมาเช่นกัน "ฉันผิดหวังในตัวแกจริง ๆ"
"แล้วใครใช้ให้มาคาดหวังในตัวผมไม่ทราบ!"เอเรเคียสวนขึ้นทันควันด้วยเสียงอันดัง บรรดาผู้รับใช้โดยเฉพาะเด็กใหม่ถึงกับสะดุ้งสุดตัวแสดงอาการร้อน ๆ หนาว ๆ คล้ายจะจับไข้ บรรยากาศยามนี้ก็คงเหมือนดั่งพายุกำลังก่อตัว บ้างเริ่มกรอกตามองหาทางหนีทีไล่หากจำเป็น ซึ่งคงได้แค่คิด ไม่มีใครกล้ากระดุกกระดิกเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นเป็นที่พึ่งทางใจ
"ในสายตาคุณไม่เคยมองใครวิเศษไปกว่าตัวเอง ผมถึงเบื่อที่ต้องทนหายใจใช้อากาศร่วมกับคุณ แล้วการที่ผมออกไปอยู่ข้างนอกใช่ว่าจะลืมหน้าที่อย่างที่คุณกล่าวหา จิตใจคับแคบแล้วก็ช่วยหัดมองอะไรให้กว้าง ๆ บ้าง พฤติกรรมของคุณมันทำให้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าเศษเสี้ยวธาตุลูซิเฟอร์ที่อยู่ในตัวคุณ มันของจริงหรือแค่อุปโลกน์ลวงโลกกันแน่ ถึงได้ทำตัวน่ารังเกียจ บ้าอำนาจ ไร้ความรับผิดชอบ ดีแต่พล่ามน้ำลายไปวัน ๆ"ต้องมีสักคำที่จี้จุดโดนใจคนฟังไม่น้อย และคงได้ผล ผู้เป็นพ่อผุดลุกขึ้นในทันที มือหนาเงื้อขึ้นเหนือศีรษะหมายฟาดลงบนแก้มบุตรชาย ทว่าความคิดแวบหนึ่งได้ฉุดรั้งให้หยุดการกระทำอันขาดสติลงเสียก่อน เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส กำมือแน่นพยายามระงับแรงโทสะที่กำลังลุกโหม สัจจะวาจาที่เคยให้ไว้กับอดีตภรรยาหากฝ่าฝืนแม้เพียงเล็กน้อย นั่นหมายถึงต้องเสียคนตรงหน้าไปตลอดกาล
"ยั้งมือทำไมละ เอาเลยสิ เอาให้สาสมกับความรู้สึกของคุณ"เอเรเคียท้าทาย ราวกับลูกแกะท้าทายอำนาจราชสีห์ เขารู้ดีผู้เป็นพ่อไม่กล้าลงมืออย่างแน่นอน หรือหากอีกฝ่ายขาดสติทำร้ายร่างกายถึงขั้นเลือดตกยางออก เขาก็คงไม่อยู่เฉยให้ถูกกระทำฝ่ายเดียวเหมือนกัน
"ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน!!!"เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส ตวาดลั่น ดวงตาดุดันวาวโรจน์ไปด้วยเพลิงโทสะพลางชี้นิ้วไปยังประตูไม้บานใหญ่ เพื่อขับไล่บุตรชายคนโตไปให้พ้นสายตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองทะเลาะกันต่อหน้าบริวาร ออกจะเป็นเรื่องปกติเสียด้วยซ้ำ โดยเฉพาะวิลสัน และอารากอน เห็นจนเป็นเรื่องชินตา
"ผมไม่เคยเสียใจที่เกิดมาเป็นอัลแมเชียส แต่โคตรเสียความรู้สึกที่ดันมีพ่ออย่างคุณ!"

เพล้ง!

ถ้วยชาแสนสวยบัดนี้กลายเป็นอาวุธชั้นเยี่ยมที่ใกล้มือที่สุด มันพุ่งเฉียดหน้าเอเรเคียไปเพียงนิดเดียว ว่ากันตามตรงระยะห่างระหว่างเขากับผู้เป็นพ่อไม่ได้มากมายนัก หากอีกฝ่ายหมายใจขว้างมันเข้าหน้าของเขาย่อมทำได้ และมันคงได้เลือดอยู่ไม่น้อย พื้นเบื้องหลังจึงกลายเป็นที่รองรับอารมณ์โทสะผู้นำตระกูล ถ้วยชาแตกกระจัดกระจายไปตามแรงกระแทก ท่ามกลางความตื่นตระหนกตกใจของผู้รับใช้ที่เห็นเหตุการณ์ จะมีเพียงแต่วิลสัน อารากอนและบรรดาผู้ติดตามเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย
ใบหน้าเนียนปรากฏรอยยิ้มหยันราวกับผู้ถือไพ่เหนือกว่า กับคนตรงหน้านอกจากเป็นผู้ให้กำเนิดก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับชีวิต ทุกการกระทำและคำพูดไม่ว่าอีกฝ่ายจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ดี ไม่เคยมีผลต่อความรู้สึก ทุกครั้งที่ได้ปั่นหัวยั่วอารมณ์โกรธคนเป็นพ่อมันทำให้เอเรเคียรู้สึกดี และนี่เป็นอีกครั้งที่เขาทำสำเร็จ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขออนุญาตไสหัวไปก่อนนะครับ"ว่าพร้อมกับโค้งศีรษะคำนับผู้เป็นพ่ออย่างขอไปที แล้วเหลียวกายมุ่งหน้าไปที่ประตูบานใหญ่ วิลสันทำท่าจะตามไป ทว่าถูกผู้เป็นนายโบกมือห้ามไว้
"อารากอนตามไปดูแลที"ประมุขของตระกูลฯ หันไปสั่งผู้ติดตามคนสนิทเสียงเบา ก่อนทิ้งตัวลงนั่งลงบนโซฟาสีแดงหม่นด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
"ให้กระผมตามหมอมั้ยขอรับ"วิลสันปราดเข้ามาประคองนายเหนือชีวิต พลางกระซิบถามด้วยความห่วงใย
"ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร"
"จะไม่บอกนายท่านเอเรเคียจริง ๆ หรือขอรับ"ความลับที่รู้กันเพียงไม่กี่คน และแน่นอนรวมถึงหัวหน้าพ่อบ้านอย่างวิลสัน ผู้ซึ่ง เอียน โดโนแวน อัลแมเชียส ไว้ใจ
"ไม่ได้ยินที่มันพูดกับฉันหรือไงวิลสัน"เจ้าเหนือชีวิตแห่งดินแดนนิรยภูมิเอนกายพิงพนักโซฟา ดวงตาดุดันมีแววของความอ่อนล้าฉายชัด เสียงถอดถอนหายใจราวกับคนแบกรับความหนักอึ้งถูกผ่อนออกมาอย่างช้า ๆ
"ภายภาคหน้าฉันหวังว่ามันคงเอาตัวรอดได้ดี ให้ได้สักครึ่งเหมือนกับปากของมัน"


เวลาปัจจุบัน : ร้านหม้อใหญ่รั่ว

หลังถูกผู้เป็นพ่อไล่ตะเพิด จุดหมายของเอเรเคียไม่ใช่ห้องพักในปราสาท หรืออาณาเขตภายในราชบัลลังก์นิรยภูมิแต่อย่างใด แต่มันมาไกลมากกว่ากว่านั้นและนี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ ในสถานที่ที่ไม่เคยอยู่ในสมองสักครั้ง หลังจากเดินตะลอนเที่ยวจนทั่วลอนดอน เป้าหมายถัดไปคือย่านของผู้วิเศษบริเวณถนนชาริงครอส
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองสภาพของบาร์อย่างถ้วนทั่ว ภายในร้านซอมซ่อดูตรงไหนก็ไม่เห็นความน่าอภิรมย์ใจสักนิด มองบริกรของร้านกำลังใช้ผ้าเช็ดถูโต๊ะด้วยคาถา สภาพของผ้าดูไม่ต่างกับสภาพร้านทั้งเก่าทั้งโทรมพอ ๆ กัน ขัดแย้งกับบรรยากาศภายในที่เต็มไปด้วยผู้วิเศษมากหน้าหลายตา โต๊ะถัดไปจากเขาไม่เท่าไร ชายร่างใหญ่ที่กำลังเมาได้ที่พยายามยันกายลุกจากเก้าอี้ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น ท่ามกลางเสียงโห่ฮา และคำพูดจาสองแง่สองง่ามจากเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างไม่เกรงใจหูผู้ใด นอกจากเงินในกระเป๋าแล้วคงลืมพกมารยาทเข้าร้านมาด้วย
"หากไม่สะดวกใจอยู่ที่นี่ กระผมว่าเราออกไปหาร้านอื่นนั่งดีกว่าขอรับ"ผู้ติดตามหนุ่มสังเกตอาการผู้เป็นนายมาได้สักพักเอ่ยปากออกความเห็น พลางส่งสายตาไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์และวัยกลางคนร่วมหกเจ็ดชีวิต กำลังส่งเสียงเอ็ดอึงด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา
มือเรียวยกขึ้นเป็นเชิงปฏิเสธ ประจวบเหมาะกับบริกรของร้านเดินผ่านมาเห็นพอดี เข้าใจว่าลูกค้าต้องการเรียกใช้จึงรีบปรี่มาประกบข้างโต๊ะอย่างไว พร้อมท่าทางนอบน้อมค้อมศีรษะสี่สิบห้าองศา
"มีสิ่งใดให้ผมรับใช้หรือครับคุณผู้ชาย โอ๊ะ! ยังไม่ได้สั่งอาหารหรือครับ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง นี่ครับเมนู"แผ่นกระดาษขนาดเอสี่ถูกยัดใส่ในมือเอเรเคียอย่างรวดเร็ว ร่างโปร่งถึงกับนั่งนิ่งไปชั่วครู่ ครั้นจะปฏิเสธว่าไม่ได้เรียก ก็มีบางอย่างทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสะดุดเข้ากับรายชื่อเครื่องดื่มชนิดหนึ่งบนหน้ากระดาษ
"มะนาวลิ้นผูกขอแบบเข้มข้นจัดหนักจัดเต็มที่หนึ่งสำหรับคุณผู้ชายด้านโน้น แล้วก็ขอกระดาษกับปากกาให้ฉันด้วย"เพราะการพูดคุยระหว่างเอเรเคียและบริกรเข้าขั้นเรียกว่ากระซิบกระซาบ บวกกับเสียงสนทนาในร้านที่ค่อนข้างดัง ทำให้อารากอนไม่ได้ยินสิ่งที่เอเรเคียเอ่ยกับบริกรหนุ่มได้อย่างถนัดนัด เด็กหนุ่มพนักงานประจำร้านกระวีกระวาดหากระดาษและปากกาตามที่ลูกค้าต้องการ เอเรเคียส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยด้วยความพอใจ "อีก 5 นาทีค่อยมารับออเดอร์ที่เหลือ"
"ครับผม ผมขอตัวไปจัดเครื่องดื่มสักครู่"บริกรหนุ่มฉีกยิ้มรับแล้วเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังด้านหลังของร้าน เอเรเคียจึงหันมาตั้งใจเขียนเมนูอาหารและเครื่องดื่มลงบนกระดาษ โดยมีผู้ติดตามคนสนิทของบิดามองดูอย่างเงียบ ๆ
"ขอให้มีความสุขสดชื่นกับการดื่มนะครับ"ไม่เกินสองนาทีบริกรหนุ่มคนเดิมกลับมาพร้อมเครื่องดื่มในมือ จัดการวางแก้วบรรจุเมนูสุดพิเศษลงตรงหน้าอารากอน ชายหนุ่มเลิกคิ้วกำลังจะอ้าปากถาม ทว่าถูกเอเรเคียเอ่ยขัดเสียก่อน
"อุตส่าห์เดินตามฉันต้อย ๆ มาตั้งแต่เช้าคงจะคอแห้ง ดื่มซะสิ ฉันเลี้ยง"คำพูดกับท่าทีสบาย ๆ ของผู้เป็นนาย บวกกับไม่คิดว่าอีกฝ่ายหาเรื่องแกล้ง อารากอนจึงชะล่าใจ ชายหนุ่มทำตามเอเรเคียเชื้อเชิญอย่างว่าง่าย หยิบแก้วบรรจุน้ำสีขาวค่อนไปทางขุ่นก่อนจะกระดกลงคออึกใหญ่ เพียงปุ่มรับรสสัมผัสเครื่องดื่ม ความเปรี้ยวก็แล่นริ้วขึ้นไปถึงสมอง ใบหน้าเรียบเฉยถึงกับเหยเกแม้เกิดขึ้นเพียงชั่วประเดี๋ยวเดียว หากแต่คนที่จับตามองมาตั้งแต่ต้นมีหรือจะไม่ทันเห็น
"เป็นไง ถูกปากมั้ย"เอเรเคียแสร้งถาม มือหนึ่งล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาปลดล็อกรหัส อีกมือยังสาละวนอยู่กับการเขียนเมนูที่ต้องการลงบนกระดาษ
"...ขอรับ"อารากอนตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก ในใจนึกอยากได้น้ำเปล่ามาล้างคอสักแก้วสองแก้ว เข้าใจคำว่าเปรี้ยวจนลืมตายก็วันนี้
"ดีใจที่นายชอบ งั้นจะสั่งเพิ่มให้อีกสักแก้ว ไม่สิ 3 แก้วแล้วกันอุตส่าห์มาทั้งที"ผู้เป็นนายฉีกยิ้มหวานอย่างคนอารมณ์ดี
"..."ส่วนคนโกหกได้แต่ทำตาปริบ ๆ ไม่กล้าปฏิเสธ นอกจากนิ่งรับจำนนต่อคำพูดของตัวเอง
ด้วยประสิทธิภาพฟิล์มที่ติดลงบนหน้าจอมือถือป้องกันคนรอบข้างมองเห็น จึงเป็นช่องทางให้เอเรเคียกระทำแผนการของตนต่อไปได้อย่างสะดวก นิ้วเรียวปัดไปบนหน้าจอสามสี่ครั้ง เสียงเพลงเรียกเข้าก็ดังขึ้น เจ้าของเรือนผมสีเข้มแสร้งมองไปที่หน้าจอเครื่องมือสื่อสารชั่วครู่ ทำทีเป็นกดรับแล้วแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหู
"ว่าไง"ริมฝีปากบางพูดกับใครบางคนในสายพร้อมกับปรายตาไปยังร่างที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"ขอตัวไปคุยธุระสักครู่ วานนายช่วยสั่งรายการตามนี้ห้ามขาดแม้แต่รายการเดียว"มือเรียวส่งกระดาษโน๊ตให้กับอารากอน ทันทีที่ชายหนุ่มรับแผ่นกระดาษนั้นมา คิ้วหนาขมวดมุ่นมองเมนูเต็มพรืดบนหน้ากระดาษ นี่ไม่ใช่ว่าเหมาเอาจนหมดร้านแล้วหรือไง ?
"อืม...แล้วยังไงต่อ"เอเรเคียลุกจากเก้าอี้ ทำทีคุยโทรศัพท์ สายตาจับจ้องไปยังอารากอนเป็นระยะ ไม่นานบริกรหนุ่มคนเดิมก็เดินมาหาที่โต๊ะ พอผู้ติดตามหนุ่มละสายตาจากเขาไปยังบริกร ร่างโปร่งจึงอาศัยจังหวะนี้มุ่งหน้าไปยังหลังร้าน การคุยทิพย์จบลง มือถือถูกหย่อนลงในกระเป๋าแทนที่ด้วยไม้กายสิทธิ์ในมือ เขาเคยติดตามพี่น้องมาเยือนตรอกไดแอกอนราวสองสามครั้ง และจดจำวิธีการเข้าได้ดี ลานเล็ก ๆ หลังร้านปรากฏเป็นกำแพงสูงเก่าคร่ำคร่ามอซอสภาพไม่ต่างกับภายในร้าน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปยังกำแพงด้านซ้ายของถังขยะ ก่อนจรดไม้กายสิทธิ์ลงบนก้อนอิฐขึ้นไปสามก้อน ตามด้วยทางขวาอีกสองก้อน ไม่นานก็บังเกิดเป็นรูเล็ก ๆ ระหว่างอิฐพวกนั้น และขยายออกกว้างขึ้น กำแพงเคลื่อนตัวเปิดทางกลายเป็นซุ้มประตูขนาดใหญ่ เบื้องหน้าคือทางเดินทอดยาวประกบด้วยร้านรวงสองข้างทางไปจนสุดสายตา เอเรเคียยกยิ้มสองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อีกไม่นานอารากอนคงรู้ตัวว่าถูกเขาแหกตา แต่ถึงตอนนั้นเขาคงเดินไปถึงไหนต่อไหนจนยากจะตามเจอ ในใจยังนึกโมโหที่ถูกอีกฝ่ายหลอกไม่หาย ดัดหลังคนโกหกด้วยคำโกหกนี่แหละมันถึงจะสมน้ำสมเนื้อกันดี

#990000 / Erekia Seere Almaecious
Ian Donovan Almaecious
Aragon
Wilson
บริกรท่านหนึ่งประจำร้านหม้อใหญ่รั่ว
Photo : Lucifer appeals for permission to return to heaven, Midjourney by SimpCommando , @JHANA