[RPG] Leaky Cauldron | ร้านหม้อใหญ่รั่ว ตัวเลือก

[Narrator]

Leaky Cauldron

เมื่อคุณถามพ่อมดขาประจำถึงร้านอาหารดี ๆ สักร้านในตรอกไดแอกอน หนึ่งในนั้นย่อมมีร้านหม้อใหญ่รั่วติดอันดับต้น ๆ อยู่แน่นอน ร้านหม้อใหญ่รั่วเป็นผับเก่าแก่ที่สุดในกรุงลอนดอน ตั้งอยู่ระหว่างร้านหนังสือและร้านแผ่นเสียงบนถนนชาริงครอส ตัวร้านมีขนาดเล็กซอมซ่อแต่ดูน่าอบอุ่น น่าเสียดายที่มักเกิ้ลไม่มีโอกาสได้มาเยือน แม้ว่าพวกเขาจะสัญจรไปมาบนถนนสายนี้อยู่เป็นนิจ ทว่าในสายตาของมักเกิ้ลนั้น ก็จะพบเพียงแค่ความว่างเปล่าราวกับมันไม่เคยมีอยู่เลย

ร้านหม้อใหญ่รั่วคือแหล่งชุมนุมพ่อมดแม่มดยอดนิยมที่ปลอดภัย เหมาะที่จะติดตามหรือหาข่าวคราวต่าง ๆ ในโลกเวทมนตร์ ชั้นล่างเป็นบาร์สาธารณะ เลยถัดไปเป็นห้องนั่งเล่นส่วนตัว มีโต๊ะและเก้าอี้เพียงเล็กน้อย ชั้นบนมีห้องนอนสองสามห้อง ใช้สำหรับนักเดินทางที่ต้องการพักค้างคืนในระยะหนึ่งหรือใช้หลบภัยได้ ด้านหลังของร้านเปิดออกสู่ลานเล็ก ๆ ต้อนรับลมเย็น และเมื่อแตะกำแพงอิฐด้านหลังของร้านหม้อใหญ่รั่วอย่างถูกต้อง ก็กลายจะเป็นเส้นทางที่ใช้พาไปสู่ตรอกไดแอกอน


กติกา

1. กระทู้นี้เป็นพื้นที่โรลเพลย์ส่วนกลางสำหรับทุกคน ผู้ที่ไม่ได้ลงทะเบียนตัวละครสามารถโรลเพลย์ได้ โดยยึดชั้นปี กลุ่มที่สังกัด หรือตำแหน่งอาชีพตามความเป็นจริง และไม่ใช้อิมเมจและโค้ดสีซ้ำกับในระบบโรลเพลย์
2. โรลเพลย์ให้มีความยาวโพสต์ขั้นต่ำ 150 คำ (Microsoft Word) ต่อโพสต์
3. ยึดระเบียบการโรลตามกฎการเล่นโรลเพลย์
4. พื้นที่นี้เป็นส่วนหนึ่งของเส้นเรื่อง Hogwarts :.The Story of Magic (อิงตามประวัติตัวละคร)

เปิดให้โรลเพลย์ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

⟵ ตรอกไดแอกอน ร้านสัตว์วิเศษ

N/A ⟶

[Myra Alliyana Ba...]

Mission (1)

. . . ร้านหม้อใหญ่รั่ว

กรุงลอนดอนในยามบ่ายคราคร่ำไปด้วยมักเกิ้ลที่สัญจรไปมา ไมร่าเดินผ่านกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยความแนบเนียน โดยมีชายหนุ่มอีกคนเดินตามหลังไม่ห่าง ชุดเดรสสีม่วงอ่อนดีไซน์แขนตุ๊กตา กระโปรงยาวเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย ส่งผลให้หญิงสาวดูน่ารักและเด็กกว่าวัยไปโดยปริยาย ความเร็วในการก้าวเดินของคนตัวเล็กช่างรวดเร็ว เนื่องจากคุ้นชินพื้นที่บริเวณนี้เป็นอย่างดี ต่างกับแบรนเดอร์ที่เอาแต่เบี่ยงตัวหลบคนนู้นที คนนี้ที บนใบหน้าแสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังกังวลอย่างเห็นได้ชัด ช่างเป็นเรื่องราวที่แสนไม่คุ้นตาเสียจริง เพราะสัตว์เทพของเธอมักจะมีใบหน้านิ่งเฉย แฝงรังสีความน่าเกรงขามเอาไว้เสมอ

หญิงสาวอมยิ้มออกมาน้อย ๆ ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนกลับไปยังเส้นทางเดิมที่จากมา มือเล็กคว้าจับเอามือใหญ่กว่าเข้ามากุมไว้ พลางระบายรอยยิ้มที่มีอยู่ก่อนแล้วให้กว้างกว่าเดิม เธอออกแรงดึงเพื่อให้เฟิงฮว๋าเดินตามมา และหงส์หยกในร่างเซียนภูตที่กำลังปลอมตัวเป็นมนุษย์อยู่นี้ก็แสนจะว่าง่าย ชายหนุ่มไม่ขัดเธอเลยสักนิดก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่ว แน่นอนว่ามักเกิ้ลไม่เห็นหรอกว่ามีผู้วิเศษสองชีวิตกำลังเคลื่อนกายอยู่ ณ ที่แห่งนั้น

ร่างสูงและร่างเล็กเดินเข้ามาถึงด้านในร้านได้ในที่สุด ความเก่าแก่ของที่นี่บ่งบอกผ่านเฟอร์นิเจอร์ผุพังได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับให้ความรู้สึกอบอุ่น แทนที่จะเป็นความรู้สึกไม่ดี ในคราแรกหลินหลินต้องการจะไปชอปปิงที่ตรอกไดแอกอนให้สบายอารมณ์เสียหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นกลิ่นอาหารและเครื่องดื่มมากมายกลับตีเข้าจมูกก่อน จนทำให้เธอเผลอนั่งลงกับเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่แถวนั้นโดยไม่รู้ตัว

"ไหนบอกว่าจะมาซื้อของไง" ร่างสูงกว่าว่า แต่ก็ไม่วายนั่งลงตามอย่างไม่อาจเลี่ยง เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าหากเจ้านายอย่างเธอตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ ใครอีกคนก็ห้ามย้ายตัวเองไปไหนจนกว่าคนตัวเล็กจะอนุญาต

"ขอแวะนิดนึงน่า อย่าเครียดสิ เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก" ไมร่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของคนตรงข้ามยังคงเรียบเฉยเหมือนที่ผ่านมา แต่หญิงสาวก็ยังคงมีความสุขอยู่ดีที่สามารถหาเรื่องใครอีกคนได้ แม้เพียงสักนิดก็พึงพอใจแล้ว ทุกวันนี้เธอเหมือนป่วยเป็นโรค หากไม่ได้กวนประสาทเพื่อนคนสนิทของตัวเองสักวัน ก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะเหงาหงอย จนทำให้อีกฝ่ายต้องเป็นคนเข้ามาหาเรื่องเล่นด้วยเสียเอง

"แก่เร็วแล้วไง เซียนอย่างพวกเราอายุยืนยาวหลายหมื่นหลายแสนปีอยู่แล้ว ฉันยังต้องอยู่ในร่างหนุ่มแบบนี้ไปจนเธอเบื่อเลยล่ะ" คำพูดคำจาต่อล้อต่อเถียงของคนตรงหน้า ทำให้หลินหลินเผลอหัวเราะหึในลำคอออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าไปฝึกภาษามักเกิ้ลยุคนี้มาจากไหนกัน แต่แน่นอนว่าหลังผ่านการลงมาเยือนโลกมนุษย์หลายต่อหลายครั้ง ร่างสูงก็ย่อมต้องสามารถสื่อสารได้อยู่แล้ว สัตว์เทพของเธอน่ะเก่งกาจไม่แพ้ใครหรอกนะ

"แล้วรู้ได้ไงว่าจะเบื่อ" ไมร่าตอบกลับ เลิกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่งเป็นการเน้นย้ำคำถาม

"ก็ถ้าอยู่ด้วยกันนานใคร ๆ ก็มักจะเบื่อไม่ใช่หรือไง ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือเทพก็หนีไม่พ้นความจริงของโลกหรอกนะ" เสียงทุ้มว่าอีกครั้ง และในขณะที่หลินหลินกำลังจะตอบกลับ พนักงานของร้านหม้อใหญ่รั่วก็เดินเข้ามารับออเดอร์พอดิบพอดี ช่างมาได้ถูกจังหวะซะจริง!

"เอาบัตเตอร์เบียร์หนึ่งแก้ว แล้วก็อันนี้ค่ะ" ร่างเล็กจัดการสั่งเมนูที่ตัวเองต้องการ ใช้นิ้วชี้เรียวจิ้มไปยังภาพที่ขยับอยู่บนกระดาษรายการอาหาร เมื่อทำหน้าที่เสร็จแล้วใครอีกคนจึงเดินจากไป และเพราะเหตุนั้นหญิงสาวจึงกลับมาต่อฝีปากกับคนตรงหน้าอีกหน

"งั้นเราก็ไม่ใช่ทั้งมนุษย์ทั้งเทพสิเนี่ย อยู่ด้วยกันมาตั้งหมื่นสองพันปีแล้วยังไม่เห็นเบื่อเลยสักนิด" เสียงหวานกล่าวตอบประโยคเมื่อครู่ที่โดนบริกรขัด เรียกให้เฟิงฮว๋าจิ๊ปากออกมาอย่างไม่รู้จะสู้ยังไง และยิ่งเธอไล่บี้ คนตัวสูงก็ยิ่งแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่ากำลังรู้สึกเช่นไร

"หรือนายเบื่อ"

"ใช่ ฉันเบื่อเธอแล้ว" ตอบออกมาแบบนั้น แต่ร่องรอยริ้วสีแดงที่พาดผ่านหน้าแก้มกลับทำให้อีกฝ่ายน่าเอ็นดูจนโกรธไม่ลง ต่อให้เขาจะไม่ได้เบื่อกันจริงก็เถอะ แต่ถึงยังไงคำพูดมันก็มีผลกับใจนี่นา แล้วนี่อะไรกัน เธอกำลังน้อยใจงั้นเหรอ ดูไม่สมกับเป็นไป๋หลินหลินเลยสักนิด หญิงสาวสะบัดหน้าไปมาท่ามกลางสายตาของเฟิงฮว๋าที่จับจ้อง ต้องการไล่ความรู้สึกไร้สาระไร้ที่มาให้หายไป ใครอีกคนกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก ทำท่าว่าจะพูดอะไรออกมาบางอย่าง แต่สุดท้ายแล้วก็เลือกที่จะนิ่งเงียบตามเดิม

ในระหว่างการรอออเดอร์ที่สั่งไป อยู่ดี ๆ ทั่วทั้งโต๊ะก็ประสบเข้ากับภัยความเงียบ ไมร่าเงียบเพราะกำลังตีกับความรู้สึกข้างในใจ ไม่อยากทำตัวงี่เง่าเพราะเรื่องแค่นี้ แม้ความสัมพันธ์ของเธอและแบรนเดอร์ มันจะคืบหน้าไปอย่างก้าวกระโดดแล้วก็ตามที ส่วนใครอีกคนก็ทำท่าอึกอัก สายตาแสดงออกถึงความรู้สึกผิดอย่างปิดไม่มิด

"ขอโทษนะคะ พอดีมาคนเดียว ขอนั่งด้วยคนได้ไหม" และในตอนนั้นเอง เสียงใสเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา เมื่อหันมองไปตามที่มาก็พบเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาสะสวย แม้ส่วนสูงจะพอ ๆ กับเธอ แต่ถึงอย่างนั้นสัดส่วนก็ชัดเจนกว่ามาก ไม่รู้ทำไม อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

คนตัวสูงมองเธอเป็นการขอความช่วยเหลือ หญิงสาวรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการสื่อว่าอะไร เฟิงฮว๋าอยากให้ไมร่าเป็นคนให้คำตอบกับประโยคคำถามเมื่อครู่นี้ ทั้ง ๆ ที่หญิงสาวแปลกหน้ากำลังจ้องหน้าเขาอยู่ ไม่ใช่เธอ ชายหนุ่มอึกอัก เผลอสบตาเข้ากับผู้มาใหม่ด้วยความบังเอิญ ร่างบางคนนั้นทำหน้าออดอ้อนราวต้องการที่นั่งตรงนั้นมากจริง ๆ

"เอ่อ… ก็ได้ครับ" ว่าละ หลินหลินได้แต่นึกหงุดหงิดในใจ จะว่าใครก็ไม่ได้เพราะเธอเป็นฝ่ายที่ไม่ให้คำตอบเอง

"ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวกล่าวพลางนั่งลงที่ข้างสัตว์เทพของเธอ

"มารับประทานอาหารกันเหรอคะ เราเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก ไม่ทราบว่ามีเมนูอะไรอยากแนะนำไหมคะ" ใช้คำว่าเพิ่งมาที่นี่กันเหรอคะ แต่กลับมองหน้าแบรนเดอร์เพียงคนเดียว ไมร่าได้แต่มองเบนไปทางอื่น เท้าคางลงกับโต๊ะราวกับมองภาพสองคนตรงหน้าเป็นอากาศ

"ไม่ทราบครับ ผมก็เพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ถ้าอยากได้คำแนะนำก็ถามแฟนผมดูสิครับ" ไมร่าไม่คิดจะหันกลับไปมองใครอีกคนเลยแม้แต่น้อย ถ้าคำที่เขาใช้ไม่ใช่คำนั้น หลินหลินรีบหันขวับกับมาจดจ้องไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายทันที และเหมือนว่าร่างสูงจะรอจังหวะนั้นอยู่ก่อนแล้ว เมื่อพบว่าหญิงสาวหันกลับมาสนใจ เฟิงฮว๋าก็ลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งจากฝั่งตรงข้ามของเธอ มาเป็นด้านข้างติดกันทันที

"เครื่องดื่มมาเสิร์ฟแล้วครับ" ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป บริกรที่เคยรับออเดอร์ของเธอก็เดินกลับมาพร้อมสิ่งที่เธอสั่ง หญิงสาวยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ได้แต่คิดกับตนเองว่าอย่างนี้สิ ถึงจะเรียกว่ามาถูกเวลา ไม่ใช่เหมือนเมื่อครู่

"ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวตอบ โค้งหัวให้ผู้ให้บริการเล็กน้อยอย่างมีมารยาท ก่อนจะหันกลับมาสบตาหญิงสาวแปลกหน้าอีกครั้ง เธอยกยิ้มด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ พลางดันแก้วเครื่องดื่มอีกแก้วที่ไม่ใช่บัตเตอร์เบียร์ไปตรงหน้าของใครอีกคน

"ดิฉันว่าเมนูนี้ก็ไม่เลวนะคะ ลองดูสิ" ไมร่าเอ่ย สบตากับคนตรงข้ามนิ่ง และเหมือนว่าใครอีกคนจะรู้ว่าเครื่องดื่มในแก้วมันคืออะไร ดูก็รู้แล้วว่าไม่ได้มาร้านนี้เป็นครั้งแรก แล้วสุดท้ายคนตรงหน้า ก็ไม่สามารถต้านทานแรงกดดันจากสายตาของไมร่าได้อีกต่อไป ร่างบางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปาก ก่อนจะกลืนมันลงคอไป หลังจากนั้นจึงพยายามปั้นหน้าให้ปกติที่สุดแล้วระบายยิ้มออกมา ในทีแรกเธอกะว่าจะให้เฟิงฮว๋าลองชิมน้ำมะนาวลิ้นผูกเสียหน่อย แต่ใช้มันไปแบบนี้ก็ไม่แย่เหมือนกัน

"งั้นเราไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ อร่อยมากเลย" ใครอีกคนกล่าว รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงตาส่งผลให้ไมร่าทำแบบเดียวกันกลับไป

และเมื่ออีกฝ่ายเดินจากไปแล้ว จิ้งจอกขาวจึงยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ที่ตนชอบขึ้นกระดกอย่างหงุดหงิด หากอยู่ในแดนเซียนป่านนี้เก้าหางของเธอคงโผล่ออกมาให้ได้เห็นแล้ว สาเหตุก็เนื่องมาจากอารมณ์แปรปรวน

ความเงียบโรยตัวเข้าครอบงำบรรยากาศอีกครั้ง เฟิงฮว๋าทำเพียงแค่หยิบแก้วบัตเตอร์เบียร์ ที่เจ้านายของตัวเองดื่มแล้วไปดื่มอีกต่อหนึ่ง ไมร่าทำเพียงแค่หันไปมองหน้าอีกฝ่าย ฉีกยิ้มให้เหมือนที่มักเกิ้ลชอบเรียกกันว่ายิ้มธุรกิจ จดจ้องอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นจนใครอีกคนวางแก้วเครื่องดื่มลง แล้วเอ่ยคำพูดออกมา

"ขอโทษครับ" ร่างสูงว่า สายตาสะท้อนความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน ในตอนนี้อีกฝ่ายแทบจะไม่ใช่หงส์หยกแล้ว แต่เป็นเพียงหมาใหญ่ที่ถูกเจ้าของโกรธแต่เพียงเท่านั้น ความจริงแค่เพียงเท่านี้เธอก็หายโกรธแล้ว แต่ก็อยากจะแกล้งอีกฝ่ายต่อไปเสียหน่อย

"ขอโทษเรื่องอะไรเหรอคะ ไม่เห็นรู้เลย" เธอตอบกลับ ใช้คำลงท้ายแบบสุภาพเหมือนเช่นที่อีกฝ่ายใช้ เท้าคางมองร่างสูงกว่าอย่างอยากรู้ว่าอีกคนจะว่ายังไง

"ขอโทษที่บอกว่าเบื่อ ขอโทษที่ให้ผู้หญิงอื่นมานั่งด้วย" แบรนเดอร์ว่า ก่อนจะทำหน้าหงอกว่าเดิมอย่างน่าเอ็นดู ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้หางใครจะโผล่มาก่อนกัน ถ้ามีหางจริงคงหางตกแล้วมั้งขนาดนี้

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ขอโทษนะ" หญิงสาวจบเรื่องราวไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะระบายรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เธอวางมือลงไปบนศีรษะของอีกฝ่ายพลางลูบไปมาเบา ๆ เรียกสายตาที่บ่งบอกว่ามากเกินไปกลับมาอย่างน่าขัน

"ว่าแต่เราเป็นอะไรกันเหรอถึงให้ผู้หญิงอื่นมานั่งด้วยไม่ได้ …อ๋อ เป็นแฟน งั้นวันนี้แฟนพาไมร่าชอปปิงหน่อยนะคะ" เอ่ยอย่างกระตือรือร้น ท่าทางดี๊ด๊าที่เธอแสดงออกส่งผลให้ชายหนุ่มได้แต่ส่ายศีรษะไปมาเบา ๆ กับความซนนั้นของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นหลินหลินก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่าจะหยุดการเล่นโรลเพลย์บทบาทนี้ลง ร่างบางจ่ายเงินให้กับพนักงานคนเดิม หลังจากนั้นจึงดึงแขนคนตัวสูงกว่าให้เดินตามไปด้วยกัน เอาล่ะ วันนี้คงสนุกกว่าที่คิดซะแล้ว

▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔
โรลเพลย์ในโรลเพลย์ หลินหลินการละคร เริ่ม!

Myra Lamour Alliyana Bai ❀ #CCCCFF
NPC Brandder Blaze Tweedle - Huang Fenghuo ❀ #EAECEE
NPC ❀ #FFFFFF